Echtgenoot 41j verliefd op collega 25j

Onzekertje

Dat heb ik exact het zelfde.

Vanaf gisteren zeg ik tegen hem:
- ik heb vandaag een boze dag
- ik heb vandaag een verdrietige dag
- ik heb vandaag een verraad en gebruikt te zijn dag

Ga zo maar door. Duidelijk aangeven wat ik voel. Ik neem geen blad voor mijn mond.
Inslikken heb ik tot nu toe niet gedaan. Maar merk wel dat de klappers me niets brengen dus ik ze in ga dimmen. ( proberen)
Dat je op een normale "manier" communiceert.

Ik ben er wel uit voor vandaag,

Als ik blijf ben ik ongelukkig.
Maar als ik weg ga ook. Het feit mijn zoon te moeten missen maakt me letterlijk kapot. Het "af geven"
Is weer een nieuwe gedachte vandaag. Die je op een rijtje zet.
Weg gaan is nooit het geschikte moment ook al is hij 10, 12 of 16 jaar. Zei mijn vriendin.
Hoe doe je dat toch dat los laten hem te moeten delen. Die gedachte gang, als ik er mee zou stoppen.....

Oh En onzekertje

Mijn man werkt nog met zijn minnares. Dus snap je gedachte.
Vandaag werken ze ook samen. Ook al is het voorbij. Het geeft je serieus kortsluiting in je hoofd mits je het toelaat.
Maar we hebben daar totaal geen invloed op.

Denk aan jezelf. Ga wat fijns doen. Verzet je hoofd !!!

Ontken haar bestaan

Ontken haar bestaan, vraag niet hoe hun werkdag was geweest. Als hij thuis komt, is hij thuis, bij jou en zijn gezin. Steek geen tijd in het willen weten wat hij met haar besproken heeft want dit geeft jou eerder stress dan duidelijkheid.

Steek tijd in van voor jullie goed is. Het is belangrijk dat hij voelt dat hij thuis welkom is! Dat je hem niet wegduwt. Je huis staat voor hem open, maar hij heeft jou niet fraai behandeld. En dat mag hij herstellen.

Dat hij je eerder wel een kus gaf maar niets zei, past in de lijn van schaamte!
Je bent gefocust op jouw ‘tekortkomingen’. Nu, hij heeft er ook eentje. Hij is ook niet Mr. perfect.
Jullie hebben een band, geloof daarin. En geloof ook in jezelf, dat je mooi bent en sterk.

En die troela, speelt een vals spel met haar geklets op het werk.
Ze is het niet waard om maar één minuut aan te besteden.

Flanagan

Dank je voor je reactie!
Ik moet idd voor mezelf dringend mijn denkwijze gaan wijzigen want anders ga ik dit niet lang volhouden.
Hij geeft dit ook aan dat hij rustig wil thuiskomen en dat we ons op onszelf richten ipv op haar, maar als je er niet over praat kan het dan wel weggaan of gaat hij dan denken dat hij met ALLES weg kan komen, want als ik er niet naar vraag zegt hij zelf niets.
Ik weet het het ligt buiten mijn controle en kan alleen maar proberen vertrouwen op het feit dat hij eerlijk is tegen mij moest er iets gebeuren.

Kreeg net een sms'je dat hij een tijdje niet bereikbaar is moest er iets zijn. Hij doet dit om me proberen gerust te stellen maar dit maakt mij dus zooooo bang dat de doemgedachten er weer meteen bij zijn... zou hij vroeger gestopt zijn om nog tijd met haar door te brengen?
Normaal is hij rond 17u30 ongeveer thuis. Dat zal dus nu niet zijn aan zijn manier van praten te horen.

Schaamte

"Hij geeft dit ook aan dat hij rustig wil thuiskomen en dat we ons op onszelf richten ipv op haar, maar als je er niet over praat kan het dan wel weggaan of gaat hij dan denken dat hij met ALLES weg kan komen, want als ik er niet naar vraag zegt hij zelf niets."

Teksten van mijn vrouw joh. Op onszelf richten, geen energie steken in hem, in jouw geval in haar. En zo is het ook, ze had en heeft er gelijk in. Veranderen ga ik het toch niet, en door erover bezig te blijven gaat het niet weg uit de gedachten. Jij bent toch belangrijker dan haar en dat mag hij nu gaan bewijzen.
Wat Flanagan ook zegt, ze is het gewoon niet waard om je druk over te maken. Ze bestaat niet.

En nee, hij komt dan niet met alles weg. Geloof me, als er spijt is, dan komt dat er heus nog wel een keer uit. Nu misschien nog niet, want hij zal zich inderdaad doodschamen. Of niet maar dan weet je ook vrij snel wat je aan hem hebt he.. want daar wil je toch niet samen mee blijven op termijn. Neem de houding aan dat jij de mooiste en de belangrijkste bent, en hij jou mág terugwinnen en dankbaar mag zijn dat je hem die kans geeft.

Een sterke vrouw is voor een man ontzettend aantrekkelijk, dus be one

Zorg

Dat jij boven op die berg gaat staan, en hem onderaan, net wat JJ zegt. Laat je onvervangbaar zijn.
Een independent woman!
Ga dat maar eens creëren. Dat is ook een vorm van loskoppelen.

Kop op!!

Steun

Bedankt voor jullie steun!

Gisteren heeft me wel de moed gegeven om door te zetten en me doen beseffen dat ik wél sterk kan zijn! Het was een moeilijke dag, maar ik heb het overleefd!
De moeite die hij heeft gedaan om me toch regelmatig iets te laten weten en het feit dat hij vroeger thuis was hebben me goed gedaan.

Hij begon ook uit zichzelf een beetje te vertellen hoe de dag was geweest en zei dat het ook voor hem niet makkelijk was om zo lang met haar in de auto te zitten en dat er wel zeker nog gevoelens zijn.
Ik ben blij dat hij dit heeft verteld en hij weende toen hij het zei van die gevoelens, omdat hij wist dat hij me daar mee kwetst.
Ik heb hem vastgenomen en bedankt voor het feit dat hij blijft vechten.

'S avonds hebben we nog sex gehad op zijn initiatief, maar het lukte hem niet om de erectie te houden en klaar te komen.
Hij voelde zich hier heel erg schuldig over en heeft zich verontschuldigd. Ik heb gezegd dat dat zéker niet hoefde die verontschuldiging en dat ik denk dat we allebei geduld zullen moeten hebben.
De rest vd avond was hij stil en afwezig in zichzelf gekeerd.

Deze ochtend heeft hij zich nog eens verontschuldigd en ik zag de tranen in zijn ogen.
Hij vindt zichzelf niet goed genoeg voor mij en voelt zich beschaamd over de 'tekortkomingen' van zijn lichaam.
Ik zie meer en meer depressie op de voorgrond komen. Herken de symptomen maar al te goed!
Ik moet hem helpen en dan vooral denk ik door zelf zo positief mogelijk in het leven te staan en te laten zien dat IK sterk kan zijn ( ben)
Ik mag hem niet opzadelen met mijn onzekerheden en twijfels en doemgedachten, want hij heeft er al genoeg van zichzelf waar hij in aan het verzuipen is.

Dus Geen druk uitoefenen, haar volledig uit mijn hoofd zetten, positief en sterk zijn en zéker mezelf niet vergeten in heel dit proces!
Wat een missie, maar ik ben er klaar voor!!

‘Tekortkomingen’

Beschaamd over zijn ‘tekortkomingen’. Sorry, maar ik moet hier wel om lachen. Hij heeft meer redenen om over andere zaken te schamen.

Had jij zelf op dat moment ook behoefte aan seks?
Seks is geen bewijs dat een huwelijk nog te redden valt. Seks op zich herstelt niets. Voor herstel is openheid en eerlijkheid en vertrouwen en geloof in herstel nodig.

Maar verder lijkt hij wel zijn best te doen. En daar gaat het om.

——

Nu hij naar een depressie lijkt te groeien, mag je hem wel helpen maar pas op dat je hem niet te veel gaat bemoederen. Je bent zijn sterke echtgenoot. Hij kan het zelfs vervelend vinden als je hem gaat bemoederen. Een man wilt zelf ook sterk zijn. Geef hem de tijd om naar je toe te groeien.

——
Als je je zelf minder vaak in laat met de doembeelden, zwakken ze ook af. Dat is m.i. ook een heel fijne constatering. Momenten waarop ik inzag hoe ik mijzelf had gepijnigd, als mijn fantasie op hol sloeg. Momenten waarvan ik leerde mijzelf op gelijke voet te zetten.

Ochtend

Deze ochtend al met de bus naar postkantoor, dokter, apotheek en winkel geweest en ik voel me goed sterk en overtuigd van mijn kunnen! Ik hoop dit gevoel te kunnen behouden!!

Hij heeft nog op geen enkel moment sorry gezegd dat hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan.
Wel voor het feit dat het zo lang duurt eer hij kan loslaten en dat hij weet dat dit me erg pijn doet.

Flanagan ik had op dat moment zeer zeker behoefte aan sex.
Hij zegt dat hij het voor mij heeft gedaan en dat als hij ziet dat ik geniet dit hem een goed gevoel geeft, maar hier verder niet opgewonden of dergelijke van word.
Iets wat ik heeel erg herken van mijn depressies!
Gewoon zelf geen behoefte hebben aan sex en dan ook niet opgewonden zijn maar dit toch doen om de ander een goed gevoel te willen geven en je op deze manier iets minder gefaald te voelen in het partner zijn.

even inhaken

"Gewoon zelf geen behoefte hebben aan sex en dan ook niet opgewonden zijn maar dit toch doen om de ander een goed gevoel te willen geven en je op deze manier iets minder gefaald te voelen in het partner zijn."

Ik weet niet of dit nou zo handig is. Mijn vrouw heeft dit heel lang gedaan in onze 'vorige relatie' en het is nu een delicaat onderwerp geworden bij ons. Beide lol erin hebben of beide niet. Het gebeurt bij ons nu erg weinig, ondanks mijn grotere 'behoefte' en als het gebeurt overvalt mij het gevoel 'zou ze het enkel doen om mij te plezieren?' en dat slijt maar langzaam. Geloof me, dat wil je niet.

"Hij heeft nog op geen enkel moment sorry gezegd dat hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan."

De sorry moet je er ook niet uit willen trekken. Het heeft bij ons ook redelijk lang geduurd voordat het er echt gemeend uitkwam dat ze spijt had dat ze me zo'n pijn had gedaan. Woorden zijn maar woorden. Iedereen kan sorry zeggen , iedereen kan ik hou van jou zeggen. Uiteindelijk moet je het toch voelen dat het gemeend is en het vertrouwen terug krijgen dat het blijvend is. Geef het (veel) tijd.

Verkeerde been

Door de opmerking ‘zijn initiatief’, zette je mij op het verkeerde been.

Blij je vooral goed voelen en genieten van leuke dingen. Misschien tijd over om met zijn tweeën, of als gezin, er op uit te gaan; visje pakken op het strand of ijscoupe bij een ijssalon.
Afleiding maar niet te overdone.

Ik snap je redenering over het sexuele,maar ben niet zo zeker of dit voor ons een goed idee is.

Mijn man heeft zich jaaaaren afgewezen gevoeld door mij ( depressies)
Nu zegt hij zich oprecht beter te voelen als hij mij ziet genieten en ziet dit als een bevestiging van zijn man zijn. Daarom ben ik een beetje bang dat ik ga zeggen dat ik enkel sex met hem wil hebben als hij er ook klaar voor is dat hij zich terug afgewezen gaat voelen door mij.
Het zou voor het probleem van erectie behouden en kunnen klaar komen wel beter zijn als er minder druk word gevoeld.
Ik weet niet wat het beste is!

JJ heeft jouw vrouw dan ook depressieve gevoelens?

Wij hebben als koppel al veel voor onze voeten gekregen : overlijden van mijn vader op 44j leeftijd ( ik was net 21j geworden en mijn man en ik waren dan 4j samen) mijn man heeft toen de belofte gedaan aan mijn pa om altijd voor me te zorgen waar hij zich tot nu toe écht heeft gehouden!
1ste zware depressie voor mij was toen een feit.

Onze dochter is in 2002 geboren met een aangeboren hartafwijking. Dochter en ikzelf zijn tijdens de bevalling door het oog vd naald gekropen.
Ik durfde geen band met haar te maken omdat ik dacht dat we haar zouden moeten afgeven.
Resultaat : ernstige postnatale depressie en mijn man heeft dus voor haar gezorgd s nachts terwijl hij ook voltijds ging werken.
Dochter is nu 15j en doet het goed! Zal wel nog een nieuwe hartklep nodig hebben rond 18de verjaardag.

Mijn man heeft er steeds gestaan en de vele lasten op zich genomen.
Ik heb hem daar tot midden april dit jaar ( zijn opbiechten) nooit voor kunnen bedanken!
Nu is hij 'gebroken en ik hoop dat ik de kans krijg om dit alles voor hem terug te doen!!
Hij zei deze ochtend niet te zullen opgeven! En dat heeft me gesterkt!

maar

"Nu is hij 'gebroken en ik hoop dat ik de kans krijg om dit alles voor hem terug te doen!!"

Het is je te prijzen hoor, maar maak hem ook niet teveel slachtoffer na de streek die hij je geleverd heeft.

Ik vind het mooi te zien hoe je je schouders aan het rechten bent, hou dat vol, al zal de onvermijdelijke dip echt nog wel eens voorbij komen.

"JJ heeft jouw vrouw dan ook depressieve gevoelens?"

Tja, wat zal ik zeggen. Nu zeker niet meer. Ze had veel ongelukkige gevoelens, niet happy met haar leventje zoals het liep, relatietechnisch, leefde vooral voor het gezin, voelde zich niet gelijkwaardig. Het gevoel vloog alle kanten op. De ene dag kon ze heel blij zijn, om de volgende dag zonder directe aanleiding in een dip te zitten. Lees mijn verhaal aan het einde van ontrouw deel 3 en aan het begin van ontrouw deel 4 maar eens terug.

Net als jij nu zegt dat je man veel te verduren heeft gehad, heeft mijn vrouw zich ook tijden alleen voelen staan. Dat praat het vreemdgaan niet goed natuurlijk, maar het was bij ons geen gevalletje op zichzelf staand. Ik heb ook flink in de spiegel gekeken.

"Daarom ben ik een beetje bang dat ik ga zeggen dat ik enkel sex met hem wil hebben als hij er ook klaar voor is dat hij zich terug afgewezen gaat voelen door mij."

Het moet toch andersom zijn. Hij moet toch niet onder druk staan te moeten 'presteren', terwijl jij je aan zijn voeten werpt om hem het gevoel te geven dat je er op dat vlak voor hem bent. Ik zou het zeker bespreekbaar houden, voordat de verwachtingen straks ver uiteen liggen. Maar ik reflecteer wellicht teveel vanuit mijn eigen situatie.

MAN WEGGEDUWD

Ik heb het gisteren weer goed verpest!
We gingen winkelen met onze dochter.
Zijn Truus werkt bij Rituals, maar volgens hem niet op de plaats waar wij waren.
Toen ik de winkel binnen keek zag ik iemand achter de kassa staan die perfect leek op de foto die ik van haar heb gezien...
Mijn stoppen sloegen door en heb weer allerlei lelijke dingen geroepen waar onze dochter bij stond.
MAN zegt dat ze het niet was en dat ik haar in mijn hoofd mooier voorstel dan dat ze is.
Hij was enorm boos en zei dat hij dit niet meer aan kon al die spanningen..
Dat hij niet weet of hij nog nee gaat kunnen zeggen als ze nog eens afkomt.

Waarom doe ik dit toch???
Waarom maak ik het zelf stuk??
Ik duw hem gewoon in haar armen ...

Oh?

"Dat hij niet weet of hij nog nee gaat kunnen zeggen als ze nog eens afkomt."

Een tijdje geleden dacht ik hem te zien, 100m. bij me vandaan. Ik ben toen niet op hem afgestapt, maar mijn hoofd draaide wel overuren. Thuisgekomen zag mijn vrouw dat ik aangedaan was. Ze probeerde me te comforten, zei dingen als 'Zelfs áls hij het was, maak je niet druk! Ik blijf bij jou.'

Jouw man reageert eerder alsof hij argumenten zoekt. En jij geeft ze door zo te reageren,.. misschien ja. Maar als hij voor jullie vocht zou hij begripvoller reageren, vind ik. Quote hierboven lijkt eerder een dreigement.

Onzekertje

"Dat hij niet weet of hij nog nee gaat kunnen zeggen als ze nog eens afkomt."

Dit komt over als emotionele chantage.
Ik zou me achter mijn oren krabbelen of je hier nog wel mee door wil gaan.

Jij duwt hem niet in haar armen, hij zoekt zelf een uitvlucht om het te kunnen doen. Door zijn manier van reageren brengt hij jou aan een emotionele afgrond. Blijf niet aan hem hangen als een onzekere afhankelijke vrouw.

Ga je eigen weg. En hij kijkt maar welke weg hij pakt.

Ach'

Je was even geen sterke vrouw, foutje, dat laat je niet meer jezelf gebeuren.
Zeg gewoon tegen je man dat je net op het verkeerde moment iemand tegen kwam die je aan haar deed denken en dat je voorlopig geen rituals-store wenst te bezoeken.
Zijn reactie en woorden zijn ook uit pure schaamte; sta erboven en negeer ze.
Zijn uitbarsting was waarschijnlijk ook gevoed door een emmer die was overrgelopen, gelijk aan die reactie van jou.

Nogmaals; ontken haar bestaan door boven haar te staan. Je man had aangegeven bij zijn gezin te willen blijven. Hou dat voor ogen.
Zo te lezen is je man best een lieve man met een goed hart. Hij heeft jou ook nodig.

Hij kon

Het niet meer aan?????

Wat zei jij? Dan ga je toch Lekker naar Truus. Als hij het allemaal zo moeilijk vind.

Doe je schouders eens omhoog !!
Je mag boos en verdrietig zijn! Dat is volledig normaal. Misschien ben je te veel uit je slof geschoten maar dat is niet erg, aan je dochter laat je juist zien dat je geen robot bent. Het was misschien niet de juiste manier maar gevoelens komen en gaan en dat mag !! Maar goed zo zie ik het !!!

Poeh poeh als ze toch menen dat het allemaal zo goed is op een ander dan moeten ze gaan!!!
Wat is dat toch met hun?

Ik word er wel zo boos van. Net of jij je emoties ons er controle hebt onzekertje.
Leg dit eens uit aan hem. Hij heeft met je leven " gespeeld " en nu mag jij niet boos worden?

Wat verwacht hij dan een ijskonijn?

Teveel

Wat ik opmaak uit je eerste verhaal is dat je al heel erg lang de vrouw bent geweest die in een depressie zat en waar hij al heel erg lang alles voor heeft gedaan. Uit liefde voor jou.
Jullie hebben zo een ongezonde relatie opgebouwd, waarin jij je afhankelijk hebt gemaakt van hem en hij boven zijn krachten uit is gaan investeren in jullie gezin.
Die afhankelijkheid lijk je nu ook in stand te houden: hij moet zorgen dat jij geen twijfels hebt etc. En daarbij heeft hij steeds minder middelen: zelfs als hij aangeeft dat zij niet in die winkel werkt slaan bij jou de stoppen door als je iemand ziet die er mogelijk op lijkt.
Helaas krijg je hier ook nog een bevestigd, dat hij de kwade genius is en jij het slachtoffer. En dat je boos moet zijn op hem.
Ik heb in het begin gevraagd of de relatie therapeute ook nog een advies had voor jou en dat was vooral je eigen krachten weer gaan opbouwen. Je bent ermee begonnen, door zelf naar buiten te gaan en zelf iets aan te pakken. Concentreer je even op je eigen herstelproces, want hoe het leven ook verder gaat, zoals het de afgelopen jaren is gegaan kan niet meer.
Je man kan het niet meer aan en jij wordt er niet beter van.
De Truus is niet de grootste bedreiging voor je relatie. De grootste bedreiging is het patroon dat zich heeft ontwikkeld. Jij kunt niet voor hem bepalen wat hij moet doen om dat te doorbreken. Je kunt wel naar jezelf kijken, wat jij moet doen om zelf het leven aan te kunnen.
Ik hoop dat je daar goede hulp en goede adviezen bij krijgt.

Tsjor

Terug naar af

Inderdaad. Je moet terug naar af om jezelf te redden.
Als je je meer en meer in de slachtofferrol wentelt dan blijf jij straks als zielig en hulpeloos hoopje achter. Help jezelf van die hulpeloosheid af.
Dat kan je relatie helpen, maar mocht dat niet zo zijn dan voorkomt het in ieder geval dat je hulpeloos achter blijft.

Erover praten, je hart luchten en al die dingen, dat is Libelle romantiek. De werkelijkheid is dat in de wilde ruimte praten, zoals op een internet forum, je vooral wapent in de strijd. Het polariseert. Het verhard standpunten. Tussen je eerste bericht en nu zie je dat ook werkelijk gebeuren. Je wordt daarbij aangemoedigd door mensen die hetzelfde online proces hebben meegemaakt en die daarmee vinden dat dat de norm moet zijn.

Hou ermee op. Het is verstandiger om je op je eigen therapie te concentreren.
Aan jezelf werken.

Een stap

Je moet nog veel stappen zetten. Maar dit is er mogelijk een van:
'hij weende toen hij het zei van die gevoelens, omdat hij wist dat hij me daar mee kwetst.' Geef bij je man aan, en zet zelf in je hoofd, dat hij jou niet meer hoeft te beschermen. Laat hem eerlijk zijn. en wees jij eerlijk.
Als je denkt dat hij in een depressie zit, verwijs hem dan naar de huisarts. Ga zelf niet de reddende engel spelen, want je hebt zelf gemerkt dat dat niet goed werkt. In feite houd je dan de ongezonde relatie in stand, alleen draai je het een beetje, zogenaamd, om.
Dus spreek af: je hoeft me niet meer te beschermen, je hoeft mij niet te redden. .
Als er dingen zijn die jou kwetsen, dan moet je zelf zien dat je daar iets mee doet, zelf oppakken, niet bij een ander neerleggen. Verander alles wat je kunt aan jezelf. Maar probeer niet een ander te veranderen. Red jezelf. Maar gun hem ook de ruimte om zichzelf te redden.

Tsjor

Bedankt voor de reacties

Iedereen bedankt voor de reactie.
Tsjor extra bedankt voor de zeer uitgebreide.

Ik ben nog steeds bezig hoor met aan mezelf te werken.
Ik doe meer en meer zelfstandig en probeer ook al zaken te doen om mijn man te ontlasten als hij uitgeput van het werk komt.

Ik weet dat het misschien klinkt als een excuus maar de dagen voor mijn maandstonden ben ik een emotionele bom en ja die is gisteren jammer genoeg weer ontploft. Dat is dus nog iets extra om aan te werken!
Ik snap mijn man zijn reactie, maar zou ook graag hebben dat hij de mijne ook begrijpt. Het doet verdomd veel pijn en het lijkt wel of ik er overal waar ik kom aan herinnerd word.
Ik volg de reactie dat ik me niet zo zeer druk moet maken over haar en dat ze voor mij en mijn gezin niet de moeite waard is om van wakker te liggen.
Dat IK moet werken aan mezelf en hoe ik naar bepaalde zaken kijk.

Voordat je nu denkt

Ik moet aan mezelf werken en verder niet en dan komt het goed...je man heeft zo niet nog meer werk te verzetten. Als hij daar niets mee doet, trek dan alsjeblieft je conclusies en hoor/ zie de boodschappen die hij geeft. Want hij geeft ze maar je hoort ze niet.

Bijtijds

Bijtijds een potje huilen om zo de opgekropte emoties er uit te gooien. ‘Bijtijds’ houdt in op momenten dat hij niet thuis is en ook niet binnen een uur.

‘Bijtijds’ staat voor ongeremd alle negatieve gedachte aan pijn van je af laten stromen zodat je je leeg voelt, je moe bent en je een paar uur kan slapen om je weer mens te voelen.

Het huilen is een momentje voor jezelf; zo hoeft je jezelf niet te verklaren of antwoorden te geven op ‘zeurvragen van anderen’ waarom je je zo voelt of wat je eraan gaat doen...

Je huilt dan omdat je dat nodig had, omdat het soms verstikkend aanvoelt en je moe bent van dat zware hart. Een moment zelfmedelijden, zodat je de rest van de dag weer beter in je vel zit. Goed genoeg om de sfeer in huis naar je hand te zetten.

Onzekertje,

post #86, is een reactie op je post #61 over doembeelden, op de vorige pagina.

Maak in dit proces ook ruimte voor verdriet, want die moet er ook uit.

Flanagan

Bedankt voor je reacties!

Mijn man is gisteren naar de dokter geweest, omdat hij vaak gevoelloos is in benen en penis en hierdoor moeilijk een erectie kan houden.
Dit zou voortkomen uit een zenuwaandoening die hij heeft en zijn diabetes en stress verergeren dit dan nog.
Hij voelt zich gefaald, geen man en heeft enorme schuldgevoelens. Gisterenavond zei hij dat hij hoopt dat ik iemand vind die mij verdiend...
Hij is op aan het geven, geen kracht meer om door te zetten en denkt dan beter af te zijn bij haar.

Dokter heeft hem wel kunnen overtuigen om volgende maandag met psycholoog te gaan praten.
Naar mij toe sluit hij zich af. Raakt me niet aan, kust me niet, kijkt me niet aan. Niets spontaan meer.

Wat moet ik doen??

Stabiele bodem

Je kan alleen werken aan een stabiele bodem voor het hele gezin, zodat je man ziet dat je een sterke vrouw bent en hij niet alleen een kar hoeft te trekken.

Ergens denk ik ook dat je het in een groter verband kan zien omdat je aangaf dat je dochter mogelijk over een jaar weer een hartoperatie moet ondergaan. Vaders kunnen heeeel bezorgd zijn om hun kinderen. Ik heb dat bij mijn vader gezien; altijd bezorgd om één van zijn kinderen, zijn hele leven lang, en niet ov die angst praten.
Je man heeft verschillende zorgen; zorg om zijn vrouw en zorg om zijn dochter, dat zijn er al twee. Dan ook zijn eigen gezondheid. De jonge gezonde dame is zijn ontsnapping.

Door te laten zien dat de zorg voor jou ( bezorgdheid voor nieuwe depressie) onterecht is, omdat je in staat bent een stabiele situatie te creeëren, geef je hem ruimte om niet in paniek raken. Zo ontstaat bij hem hopelijk het gevoel dat jullie er samen uit komen.

Doe verder even niets; de psycholoog heeft ook zo een methode. Mogelijk dat die methode wordt gedwarsboomd als jij te veel voor hem gaat denken.

Ik hoop niet dat ik te veel voor jullie hebt ingevuld. Ook wat betreft de zorg om de dochter. Lees anders verder iets over midlifecrisis en de symptonen. Het kan je helpen hem te begrijpen en geduld te bewaren.

Even cynisch

Het beeld wat je schets van je man lijkt me niet lange tijd aantrekkelijk te blijven voor een 25 jarige vrouw, eerlijk gezegd: kinderen en vrouw die zorg nodig hebben (gehad), zelf een aandoening, etc. De kans lijkt me groot dat ze afhaakt, mocht het komen tot een volledige relatie.
Sini

gevoelsmatig

Zou ik deze man niet vertrouwen. Naar jou toe laat hij een minimum aan zelfvertrouwen zien en voegt hij slachtofferig toe dat jij iemand zou moeten vinden die jou verdient...Terwijl hij zich eigenlijk ook een beetje mokkend opsteld, geen contact wil maken.
En daarnaast zegt hij beter af te zijn bij haar...???
Dit klopt niet.

Maar Sini heeft gelijk: vermoedelijk heeft een 25 jarige weinig trek in een 41 jarige met allerlei gebreken en een scheidingsgebeuren....