Ben ik gek aan het worden?
hallo lieve mensen,
Ik heb nu 3 jaar een relatie die met enorme ups en enorme downs gaat. De ups zijn geweldig, dan ben ik gelukkig en gaat alles goed. Maar de downs....
Nu is het weer aan de gang, weer een woordenwisseling, dit keer over het huishouden. Ik vraag eigenlijk nooit iets van hem, soms doet hij het uit zichzelf soms ruim ik achter hem op, maar ik wil niet de vrouw zijn die de kleuter moet aanzetten iets te doen in zijn eigen huis, dus meestal laat ik het maar. Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd. Wilde het zelf gaan doen toen hij boos de stofzuiger uit mijn handen greep en kwaad de boel ging stofzuigen. Daarna niks meer tegen elkaar gezegd, meestal na een ruzie ben ik degene die toenadering zoekt maar dit keer wilde ik dat eens niet, dus kwam er geen toenadering. Vandaag toch het gesprek maar begonnen, ik ben een zeikwijf voor het zeiken om te stofzuigen. Ik geef niet om hem. Ik denk dat hij niks in het huishouden doet. Ik wil niet bij hem zijn want ik denk slecht over hem. Ik heb bepaalde verwachtingen die nergens op slaan, zoals dat ik gister toen ik 7 uur thuis kwam de verwachting was dat er iets aan het eten was gedaan. Ik heb dat nooit uitgesproken, natuurlijk baalde ik dat ik het weer zelf moest oplossen, maar ik heb het wel afgeleerd bij deze tikkende tijdbom dingen uit te spreken, want het wordt altijd zo'n discussie waarin hij het slachtoffer is en ik de boeman. Ik wil niet samen zijn, alles duidt erop dat ik niet met hem samen wil zijn (wtf?) Hij reageert zo omdat ik zo zeik, dat is mijn schuld. Ik heb kwaad iets gezegd ("waarom stel me altijd uit") gisteren en dat wordt tot in de treurnis herhaald met hoe zielig dat voor hem is en dat ik dat nooit had moeten zeggen, dat hij kwaad riep dat hij "helemaal klaar met mij was" kwam omdat ik hem triggerde. Dus oftewel, als ik iets kwaad zeg is het mijn schuld en als hij iets kwaad zegt is het.... Ook mijn schuld?
Ik word langzaamaan gek. Ben ik nu gewoon met een narcist ofzo samen, of een kleuter die niks kan hebben en altijd de schuld afschuift? Of is het werkelijk mijn schuld? Ik weet het even niet meer maar ik krijg het idee dat zijn liefde helemaal niet zo diep zit.. als ik al niet eens kan vragen even te stofzuigen zonder dit allemaal naar mijn hoofd te krijgen, wat kan dan nog wel? En hoe kan ik dit bespreekbaar maken zonder dat hij gelijk in de slachtofferrol kruipt? Ik heb al gezegd dat zolang hij zelf ook boze dingen roept hij mij niks kwalijk kan nemen, maar toen kreeg ik dus terug dat hij boze dingen roept omdat ik hem tot het uiterste drijf... Ik vroeg 1 ding..
Je hoort vaak mannen praten over dat hun vrouwen zulke zeikerds zijn, zijn dit dan ook zulke situaties, dat de vrouw eens wat van de man vraagt? Zijn ze dan gelijk een zeikwijf? Ik zeik werkelijk nergens over, laat hem compleet zijn ding doen. Wil je uit? Ga maar. Wil je uitgeven? Ja jouw geld doe wat je wil. Met de boys op vakantie? Nice have fun. Maar ik vraag een keer te stofzuigen en ik ben een zeikwijf? Hoe draai ik dit patroon om?
Ja er is een baby in het spel en ik ben voor een deel afhankelijk, daarbij worden onze dieren mij afgenomen als ik wegga, dat weet ik zeker. En de baby ook deels als er co ouderschap komt. Dan zit ik toch zoveel dagen per week of per twee weken zonder mijn kind. Dus uit elkaar gaan moet ik heel goed overwegen en goed vooruit plannen.
12345678 schreef op 24-06-2022 om 17:41:
[..]
Als dat zo is zou hij echt hypocriet zijn.. want hiervan beschuldigd hij mij namelijk. Als ik eens moe ben of ergens geen zin in heb ben ik altijd moe, heb ik het altijd zwaar, en moet ik maar wegblijven als ik het allemaal toch niet aankan. Ik heb inderdaad met vermoeidheidsklachten gezeten een paar jaar geleden, maar dit blijft hij op mij projecteren. Ondertussen gaat het hartstikke goed maar zodra ik even moe ben ben ik weer altijd moe in zijn ogen. Ik kan weerwoord geven wat ik wil, hij komt dan toch niet op andere gedachten. En hij vind dat hij dan altijd de lul is. Dus we hebben meestal ruzie als ik eens moe of verdrietig ben, en krijg ik het op mijn dak. Geen begrip voor mijn gevoel, alleen hoe hij eruit komt en dat hij altijd de sjaak zou zijn. Misschien is het een spiegeling van zichzelf, maar dan nog zou ik het echt hypocriet vinden.
Hij is niet van plan zich kwetsbaar op te stellen. Jij bent de zwakkeling. Hij gaat niet zeggen: ‘Dat trek ik niet. Ik ben moe.” Hij beschuldigt jou er liever van te zwak te zijn. En ja, dat is hypocriet. En ja, dat is projectie en gaslighting. Trap er dus niet in.
Het kan zijn dat hij het teveel vindt maar dan moet hij dat zeggen. En niet jou fout gaan maken. Als jij dit zo vertelt, gaan bij mij de alarmbellen toch wel stevig rinkelen hoor. Het is zo oneerlijk om jou de schuld te geven van wat hij zelf niet wil doen. Hij straft jouw kwetsbaarheid af als er iets van hem wordt gevraagd wat hij niet wil doen, in plaats van er een volwassen gesprek over te voeren: “Het is jou teveel en mij eigenlijk op dit moment ook. Hoe gaan we dit oplossen?” Of als jij moe bent en geen zin hebt en hij vindt dat vervelend omdat hij iets wil doen, dan verpest jij kennelijk zijn lolletje en dat moet je dan bezuren? Jij zou hem gelukkig moeten maken en als je dat niet doet, deug je niet? Als dit soort patronen erin zitten, bevind je je in de gevarenzone. Ook jouw vraag: “Ben ik gek?” duidt daarop.
Praat je hier met mensen buiten je relatie over? Ik denk dat het goed is dat je dat gaat doen. Dat is vaak een reality check, zoals je hier al ziet gebeuren. Ik denk dat je serieus moet afvragen welke kans groter is: dat deze man op de lange duur de kwaliteit van jouw leven en je zelfvertrouwen verhoogt of dat je hier op den duur helemaal aan onder door gaat. Als de kans op dat laatste groter is, omdat hij je te vaak aanvalt en klein maakt, weet je wat je te doen staat. Helaas. Dat hoef je dan niet halsoverkop te doen. Maar begin dan in ieder geval met een plan B voor je leven. En praat erover met mensen. Zolang het binnenshuis blijft, verborgen is voor de buitenwereld, blijf je het gevoel houden dat je gek wordt. Andere mensen zullen je laten zien dat ze geschokt zijn over zijn gedrag. Dat dit niet in die mate in hun relaties voorkomt. Dat ze het rot voor je vinden dat je zo behandeld wordt. Door die feedback in de echte wereld, kom jij wat gemakkelijker in de realiteit terecht als hij maar blijft volhouden dat jij het helemaal verkeerd ziet.
'Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd.' Is dit een open verzoek, waar hij ook nee op kan/kon antwoorden?
Waar ik heel veel van heb geleerd is 'geweldloze communicatie'. Het boek "stop met aardig zijn" (en wees echt) van Thomas d' Ansembourg is een aanrader. Marshall Rosenberg is de grondlegger, er staan ook video's op internet. Als je googled op 'NVC Marshall Rosenberg San Francisco Workshop", vind je een prachtige workshop.
Ik zou me allereerst focussen op mijn eigen communicatie.
Aardpeer schreef op 24-06-2022 om 23:02:
'Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd.' Is dit een open verzoek, waar hij ook nee op kan/kon antwoorden?
Waar ik heel veel van heb geleerd is 'geweldloze communicatie'. Het boek "stop met aardig zijn" (en wees echt) van Thomas d' Ansembourg is een aanrader. Marshall Rosenberg is de grondlegger, er staan ook video's op internet. Als je googled op 'NVC Marshall Rosenberg San Francisco Workshop", vind je een prachtige workshop.
Ik zou me allereerst focussen op mijn eigen communicatie.
Ze vraagt bijna nooit iets van hem, ik kan me haar ergernis dan wel voorstellen. Hoe ze de vraag gesteld heeft, weet ik uiteraard niet.
'Ze vraagt bijna nooit iets van hem, ik kan me haar ergernis dan wel voorstellen. Hoe ze de vraag gesteld heeft, weet ik uiteraard niet.''
Het punt is, dat wij vaak geen echte vragen stellen, maar dat we opdrachten geven in de vorm van een vraag. Eigenlijk communiceren we: ik wil dat je vandaag stofzuig, jij moet vandaag stofzuigen. Met daarachter al veel ingeslikte niet uitgesproken irritatie.
Aardpeer schreef op 24-06-2022 om 23:02:
'Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd.' Is dit een open verzoek, waar hij ook nee op kan/kon antwoorden?
Waar ik heel veel van heb geleerd is 'geweldloze communicatie'. Het boek "stop met aardig zijn" (en wees echt) van Thomas d' Ansembourg is een aanrader. Marshall Rosenberg is de grondlegger, er staan ook video's op internet. Als je googled op 'NVC Marshall Rosenberg San Francisco Workshop", vind je een prachtige workshop.
Ik zou me allereerst focussen op mijn eigen communicatie.
Ik snap heel goed de nadruk op: wat is mijn eigen invloed en verantwoordelijkheid? Dat is natuurlijk wijs. Die methode en dat boek zijn echt heel goed.
Toch vind ik er ook een risico aanzitten, in het omgaan met dwingende mensen. Want als je niet uitkijkt, ben je eindeloos bezig jezelf te verbeteren en beweert die ander toch nog steeds dat hij/zij niet normaal met jou kan communiceren omdat je ergernis hebt laten zien, te stellig was of het niet goed genoeg hebt gevraagd enzovoorts enzovoorts. Communicatie is wederkerig. Ook tolerantie voor elkaars ‘foutjes’ hoort daarbij. Je laat nou eenmaal emoties zien, ook minder fraaie emoties. En niemand handelt altijd volgens het boekje. Dat zou voor de ander geen langdurig excuus mogen zijn voor slecht gedrag. Als je het al samen ziet, dat je elkaar in negatieve zin beïnvloedt, zou je daar samen aan moeten willen werken.
Ik zou dus evengoed de wederkerigheid goed in de gaten houden: komt hij mee als jij zorgvuldiger communiceert? Of blijft hij zich het recht voorbehouden je te schofferen? Blijft hij focussen op jouw vermeende tekortkomingen? Is hij uitsluitend bezig met zijn behoeften, zijn gekwetstheid, zijn grenzen? In een relatie zul je altijd problemen tegenkomen rond behoeften en grenzen. Maar die worden alleen opgelost als beide partners de behoeften en grenzen van de ander als legitiem erkennen en erover in gesprek kunnen gaan. Niet als een van de partners steeds bezig is om het goed te doen terwijl de ander alleen rechten heeft.
Ik zeg niet dat dat hier aan de hand is. Dat kan ik natuurlijk niet weten. Maar het is iets om op te letten. Omdat je anders, met al je goeie gedrag, jarenlang bezig kan zijn een partnerrelatie te verbeteren die niet te verbeteren is. Als je dus keihard gaat trekken aan je eigen relatie- en communicatievaardigheden, hou dan in de gaten of je partner meekomt. En zo niet: geef op.
Mija verwoordt het prima. Het kan zijn dat de partner van TO meegaander is als zij haar manier van communiceren iets aanpast en dan is dit het proberen waard. Het kan echter gebeuren dat het hem totaal niet uitmaakt op welke manier of toon ze iets vraagt, dat hij hoe dan ook erg vervelend reageert op een verzoek van haar kant.
Zijn er überhaupt momenten waarop er wel redelijk met hem te praten valt ? Dit soort dingen die scheef lopen kun je eigenlijk beter bespreken als je in een rustige en gemoedelijke sfeer bent samen. Vermijd dat je hem aanspreekt als je al geïrriteerd bent, dan krijg je namelijk irritatie terug. Kies een rustig moment. Vraag om zijn begrip, geef begrip terug, praat vanuit jezelf zonder verwijten. Denk je dat hij er voor open staat om afspraken op papier te zetten ? Je zou samen een rooster kunnen maken, dan zijn de taken verdeeld en weet iedereen waar hij aan toe is. Dat zou kunnen helpen. Spreek evaluatiemomenten af, om de drie weken ofzo. Mocht hij dan een keer een taak overslaan, ga dan niet zelf de taak overnemen en roep hem niet meteen ter verantwoording, wacht op het evaluatiemoment en bespreek het dan rustig, vanuit jezelf, zonder verwijten. Onthoudt dat je zijn partner bent, niet zijn moeder. Jullie zijn allebei volwassen en je mag van elkaar volwassen gedrag verwachten.
Mocht het huishouden een bron van ruzie blijven kun je het ook uitbesteden en hulp in huren als jullie daar de financiele middelen voor hebben.
Mija schreef op 25-06-2022 om 09:15:
[..]
Ik snap heel goed de nadruk op: wat is mijn eigen invloed en verantwoordelijkheid? Dat is natuurlijk wijs. Die methode en dat boek zijn echt heel goed.
Toch vind ik er ook een risico aanzitten, in het omgaan met dwingende mensen. Want als je niet uitkijkt, ben je eindeloos bezig jezelf te verbeteren en beweert die ander toch nog steeds dat hij/zij niet normaal met jou kan communiceren omdat je ergernis hebt laten zien, te stellig was of het niet goed genoeg hebt gevraagd enzovoorts enzovoorts. Communicatie is wederkerig. Ook tolerantie voor elkaars ‘foutjes’ hoort daarbij. Je laat nou eenmaal emoties zien, ook minder fraaie emoties. En niemand handelt altijd volgens het boekje. Dat zou voor de ander geen langdurig excuus mogen zijn voor slecht gedrag. Als je het al samen ziet, dat je elkaar in negatieve zin beïnvloedt, zou je daar samen aan moeten willen werken.
Ik zou dus evengoed de wederkerigheid goed in de gaten houden: komt hij mee als jij zorgvuldiger communiceert? Of blijft hij zich het recht voorbehouden je te schofferen? Blijft hij focussen op jouw vermeende tekortkomingen? Is hij uitsluitend bezig met zijn behoeften, zijn gekwetstheid, zijn grenzen? In een relatie zul je altijd problemen tegenkomen rond behoeften en grenzen. Maar die worden alleen opgelost als beide partners de behoeften en grenzen van de ander als legitiem erkennen en erover in gesprek kunnen gaan. Niet als een van de partners steeds bezig is om het goed te doen terwijl de ander alleen rechten heeft.
Ik zeg niet dat dat hier aan de hand is. Dat kan ik natuurlijk niet weten. Maar het is iets om op te letten. Omdat je anders, met al je goeie gedrag, jarenlang bezig kan zijn een partnerrelatie te verbeteren die niet te verbeteren is. Als je dus keihard gaat trekken aan je eigen relatie- en communicatievaardigheden, hou dan in de gaten of je partner meekomt. En zo niet: geef op.
Ja dit. In mijn geval leidde het is jaren van zelfonderdrukking. En nu lig ik in scheiding en die loopt volledig uit de hand omdat ik voor het eerst grenzen aangeef.
Ik weet zeker dat ik tijdens ons huwelijk veel gehad zou hebben aan de (boeken)tips die Aardpeer geeft. Aan mijn manier van communiceren valt zeker nog te werken.
Tegelijkertijd weer ik dat het zelfs met hard werken van mijn kant, alsnog mis zou lopen. Mijn ex heeft namelijk nul interesse in naar zijn eigen aandeel kijken. Die vond simpelweg niet dat er iets mis was. Ja, IK moest niet zo snel boos worden, dan zou alles goedkomen.
Ik denk dat het zeker goed is als TO kijkt maar haar eigen aandeel. Maar daarnaast raad ik zeker ook relatietherapie aan. Misschien is haar partner echt een hork, maar misschien staat hij wel open voor onderzoek naar zijn eigen aandeel. In dat laatste geval is er nog hoop voor de relatie. In het eerste geval klinkt het weinig hoopgevend en raad ik de TO aan om zich te gaan focussen op zichzelf en de baby. Om uiteindelijk genoeg zelfvertrouwen te hebben om voor zichzelf te kiezen.
Mija schreef op 25-06-2022 om 09:15:
[..]
Ik snap heel goed de nadruk op: wat is mijn eigen invloed en verantwoordelijkheid? Dat is natuurlijk wijs. Die methode en dat boek zijn echt heel goed.
Toch vind ik er ook een risico aanzitten, in het omgaan met dwingende mensen. Want als je niet uitkijkt, ben je eindeloos bezig jezelf te verbeteren en beweert die ander toch nog steeds dat hij/zij niet normaal met jou kan communiceren omdat je ergernis hebt laten zien, te stellig was of het niet goed genoeg hebt gevraagd enzovoorts enzovoorts. Communicatie is wederkerig. Ook tolerantie voor elkaars ‘foutjes’ hoort daarbij. Je laat nou eenmaal emoties zien, ook minder fraaie emoties. En niemand handelt altijd volgens het boekje. Dat zou voor de ander geen langdurig excuus mogen zijn voor slecht gedrag. Als je het al samen ziet, dat je elkaar in negatieve zin beïnvloedt, zou je daar samen aan moeten willen werken.
Ik zou dus evengoed de wederkerigheid goed in de gaten houden: komt hij mee als jij zorgvuldiger communiceert? Of blijft hij zich het recht voorbehouden je te schofferen? Blijft hij focussen op jouw vermeende tekortkomingen? Is hij uitsluitend bezig met zijn behoeften, zijn gekwetstheid, zijn grenzen? In een relatie zul je altijd problemen tegenkomen rond behoeften en grenzen. Maar die worden alleen opgelost als beide partners de behoeften en grenzen van de ander als legitiem erkennen en erover in gesprek kunnen gaan. Niet als een van de partners steeds bezig is om het goed te doen terwijl de ander alleen rechten heeft.
Ik zeg niet dat dat hier aan de hand is. Dat kan ik natuurlijk niet weten. Maar het is iets om op te letten. Omdat je anders, met al je goeie gedrag, jarenlang bezig kan zijn een partnerrelatie te verbeteren die niet te verbeteren is. Als je dus keihard gaat trekken aan je eigen relatie- en communicatievaardigheden, hou dan in de gaten of je partner meekomt. En zo niet: geef op.
Heel mooi verwoord. Ik werk zelf zeker aan mijn communicatie, maar wel tot bepaalde hoogte. Ik ga mezelf niet wegcijferen en op mijn tenen lopen om mijn communicatie naar iemand aan te passen die er anders niet mee kan omgaan. Maar ik ga het wel even proberen, mijn communicatie toch een deel aanpassen en kijken of hij daar bij mee komt of niet.
Ik vroeg hem of hij wilde stofzuigen, gewoon "zou je vandaag willen stofzuigen?" Toen hij zei dat doe ik morgen, oke prima. Dinsdag begon hij zelf dat hij eigenlijk zou stofzuigen maar het morgen wel doet, oke prima. Woensdag zei ik we zouden nog stofzuigen, zal ik het anders doen? Nee, hij deed het morgen. Toen heb ik wel gezegd, oke maar gebeurt het dan morgen wel echt? Ja, dat beloofde hij. Toen het donderdag dus weer niet gebeurde heb ik gezegd, op normale en rustige toon, dat het was beloofd en het al een aantal dagen wordt uitgesteld en wilde ik er zelf maar aan beginnen, maar toen greep hij boos de stofzuiger uit m'n handen. Als ik al niet eens kan zeggen dat het afgesproken is en al een tijdje wordt uitgesteld... Ik ben altijd al heel voorzichtig met communicatie naar hem omdat ik weet dat het vaak wat moeizaam gaat of verkeerd valt, dus eigenlijk loop ik soms al een beetje op eieren, maar dit was wel heel extreem.
Ik vind het heel lastig toegeven dus lastig om erover te hebben met mensen buiten de relatie. Al denk ik wel dat mensen dingen zien. Mijn schoonmoeder ziet sowieso meer dan ik eigenlijk wil, maar zij denkt toch dat ik het probleem ben want zoonlief doet nooit wat verkeerd (we hadden eens woorden toen zij binnenkwam en toen kwam dat eruit). Mijn moeder en zus zien wel dingen aan mij soms, maar hebben wel het idee dat ik me wel redt. Ik kan het er met ze over hebben, maar ik vind het lastig toegeven zeg maar. Mensen krijgen dan toch een bepaald eenzijdig beeld van de relatie wat later weer problemen kan opleveren met het accepteren van de relatie of hem.
12345678 schreef op 25-06-2022 om 09:50:
[..]
Heel mooi verwoord. Ik werk zelf zeker aan mijn communicatie, maar wel tot bepaalde hoogte. Ik ga mezelf niet wegcijferen en op mijn tenen lopen om mijn communicatie naar iemand aan te passen die er anders niet mee kan omgaan. Maar ik ga het wel even proberen, mijn communicatie toch een deel aanpassen en kijken of hij daar bij mee komt of niet.
Ik vroeg hem of hij wilde stofzuigen, gewoon "zou je vandaag willen stofzuigen?" Toen hij zei dat doe ik morgen, oke prima. Dinsdag begon hij zelf dat hij eigenlijk zou stofzuigen maar het morgen wel doet, oke prima. Woensdag zei ik we zouden nog stofzuigen, zal ik het anders doen? Nee, hij deed het morgen. Toen heb ik wel gezegd, oke maar gebeurt het dan morgen wel echt? Ja, dat beloofde hij. Toen het donderdag dus weer niet gebeurde heb ik gezegd, op normale en rustige toon, dat het was beloofd en het al een aantal dagen wordt uitgesteld en wilde ik er zelf maar aan beginnen, maar toen greep hij boos de stofzuiger uit m'n handen. Als ik al niet eens kan zeggen dat het afgesproken is en al een tijdje wordt uitgesteld... Ik ben altijd al heel voorzichtig met communicatie naar hem omdat ik weet dat het vaak wat moeizaam gaat of verkeerd valt, dus eigenlijk loop ik soms al een beetje op eieren, maar dit was wel heel extreem.
Ik vind het heel lastig toegeven dus lastig om erover te hebben met mensen buiten de relatie. Al denk ik wel dat mensen dingen zien. Mijn schoonmoeder ziet sowieso meer dan ik eigenlijk wil, maar zij denkt toch dat ik het probleem ben want zoonlief doet nooit wat verkeerd (we hadden eens woorden toen zij binnenkwam en toen kwam dat eruit). Mijn moeder en zus zien wel dingen aan mij soms, maar hebben wel het idee dat ik me wel redt. Ik kan het er met ze over hebben, maar ik vind het lastig toegeven zeg maar. Mensen krijgen dan toch een bepaald eenzijdig beeld van de relatie wat later weer problemen kan opleveren met het accepteren van de relatie of hem.
Oh lieve vrouw, wat herken ik mezelf in jouw woorden. Het constant op je tenen lopen, lang zoeken naar de juiste manier van communiceren voor zelfs simpele vragen als 'wil jij stofzuigen?' Het is dodelijk vermoeiend. En ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar bij mij bouwden de frustraties van binnen wel langzaam op.
Boos worden kon namelijk ook niet, want zelfs als we ruzie maakten waren er 'regels'. Gebruikte ik het woord 'shit' of 'fuck', dan ging de ruzie dáár over. Hoe durfde ik zo respectloos te praten?
Dus die boosheid bouwde langzaam op van binnen. En toen de tweede werd geboren, kwam alles eruit. En tot op de dag van vandaag, 1,5 jaar later, ben ik nog niet hersteld van de burn-out die ik toen kreeg. Het gaat inmiddels al beter, maar in het begin kwam al mijn boosheid eruit. Niet naar mijn ex, dat hield ik nog steeds tegen. Maar tegen mijn kinderen.
Het was, en is, een afschuwelijke tijd. Ik heb heel veel therapie gehad en werk nog steeds aan mezelf. En schreeuw nog steeds tegen mijn kinderen 😥 Daar werk ik uiteraard nog heel hard aan.
De scheiding waar ik nu in zit is ook heel naar, lees mijn topics maar. Ik ben volledig gesloopt, maar in de basis voel ik me sterker en krachtiger dan ooit. Ik geef steeds beter mijn grenzen aan, en zijn woede raakt me steeds minder. En precies dat waar ik bang voor was, gebeurt: hij wordt bozer en bozer. Maar nu laat ik me er niet meer door intimideren.
Ik ben er nog lang niet, daarvoor is er echt teveel beschadigd. Maar ik voel me wel weer vrijer om mezelf te zijn, en dat is goud waard.
12345678 schreef op 25-06-2022 om 09:50:
[..]
Heel mooi verwoord. Ik werk zelf zeker aan mijn communicatie, maar wel tot bepaalde hoogte. Ik ga mezelf niet wegcijferen en op mijn tenen lopen om mijn communicatie naar iemand aan te passen die er anders niet mee kan omgaan. Maar ik ga het wel even proberen, mijn communicatie toch een deel aanpassen en kijken of hij daar bij mee komt of niet.
Ik vroeg hem of hij wilde stofzuigen, gewoon "zou je vandaag willen stofzuigen?" Toen hij zei dat doe ik morgen, oke prima. Dinsdag begon hij zelf dat hij eigenlijk zou stofzuigen maar het morgen wel doet, oke prima. Woensdag zei ik we zouden nog stofzuigen, zal ik het anders doen? Nee, hij deed het morgen. Toen heb ik wel gezegd, oke maar gebeurt het dan morgen wel echt? Ja, dat beloofde hij. Toen het donderdag dus weer niet gebeurde heb ik gezegd, op normale en rustige toon, dat het was beloofd en het al een aantal dagen wordt uitgesteld en wilde ik er zelf maar aan beginnen, maar toen greep hij boos de stofzuiger uit m'n handen. Als ik al niet eens kan zeggen dat het afgesproken is en al een tijdje wordt uitgesteld... Ik ben altijd al heel voorzichtig met communicatie naar hem omdat ik weet dat het vaak wat moeizaam gaat of verkeerd valt, dus eigenlijk loop ik soms al een beetje op eieren, maar dit was wel heel extreem.
Ik vind het heel lastig toegeven dus lastig om erover te hebben met mensen buiten de relatie. Al denk ik wel dat mensen dingen zien. Mijn schoonmoeder ziet sowieso meer dan ik eigenlijk wil, maar zij denkt toch dat ik het probleem ben want zoonlief doet nooit wat verkeerd (we hadden eens woorden toen zij binnenkwam en toen kwam dat eruit). Mijn moeder en zus zien wel dingen aan mij soms, maar hebben wel het idee dat ik me wel redt. Ik kan het er met ze over hebben, maar ik vind het lastig toegeven zeg maar. Mensen krijgen dan toch een bepaald eenzijdig beeld van de relatie wat later weer problemen kan opleveren met het accepteren van de relatie of hem.
Je manier van communiceren lijkt me prima, je vraagt het netjes of hij wil stofzuigen en doet ook niet moeilijk als hij het een dag wil uitstellen. Jezelf wegcijferen moet je zeker niet doen, dat is slecht voor jezelf en daarmee geef je ook een verkeerd signaal af naar je kind. Het lijkt me verstandig dat je gaat werken aan een plan B, voor als je toch plannen krijgt om uit elkaar te gaan.
En heb je geen vriendinnen waarmee je je situatie kunt bespreken? Of toch eens je situatie vertellen aan je moeder of zus?
Poezekat schreef op 25-06-2022 om 10:41:
En heb je geen vriendinnen waarmee je je situatie kunt bespreken? Of toch eens je situatie vertellen aan je moeder of zus?
Kan, maar zie mijn laatste bericht. Ik vind het lastig omdat mensen dan toch een bepaald beeld krijgen van de relatie en van hem, en ik ben ook bang beïnvloed te worden. Een plan B ben ik inderdaad aan het maken. Ik sta zeker al ingeschreven bij de woningbouw, maar kom helaas nog niet in aanmerking. Antikraak zou een tijdelijke oplossing zijn, maar veel onzekerheid met een baby.. ik ben er in elk geval mee bezig. Met onder andere mijn spaarrekening vullen en mogelijkheden uitzoeken.
Het is gister namelijk extreem geëscaleerd, erger dan anders. Hij werd bozer en bozer, maakte me voor van alles uit. Alles moet altijd op mijn manier, als ik mijn zin niet krijgt is het drama, ik zeik overal over, als ik iets doe wil ik een pluim in mijn reet maar als hij de afwas doet hoort hij niks. Ik bedank hem altijd hoor, ik weet ook 100% zeker dat ik dat doe, dat doe ik ook bewust omdat hij dit al eens eerder heeft geroepen en ik hem daarin tegemoet wil komen. Ergens vind ik het nergens op slaan, want waarom zou ik hem moeten bedanken als hij zijn eigen huishouden doet, maar toe maar.. en die pluim in mijn reet .. ik doe altijd zonder mokken de nodige dingen, en verwacht er echt niks voor terug. Maar als hij zo boos is ontwikkeld hij een bepaald beeld van mij waar hij niet meer vanaf te brengen is, en wat dus niet klopt. Hij ging enorm tekeer, dit werd meerdere keren herhaald deze woorden. En ook hoe ik hem tot het uiterste drijf, en dat hij voor de dieren woensdag speciaal iets is gaan halen op mijn verzoek omdat ik tot laat werkte en hij 2 uur al thuis was, vond hij ook enorme onzin en belachelijk en dat moest allemaal weer op mijn manier en gelijk zijn middagje verpest. Maar ik kon het gewoon niet halen want als ik klaar was met werken was die winkel dicht.. en natuurlijk vraag ik hem dan of hij het kan halen, het zijn ook zijn dieren. En dan doet hij dat zonder problemen, maar in zo'n ruzie is het dan ineens wel een groot probleem.. zo niet fair, had dat woensdag dan gezegd dan had ik iemand anders het wel gevraagd. Maar dat komt er gewoon niet in op dat moment. Hij bleef maar schreeuwen en beschuldigen, ik heb niks meer terug gezegd en hem laten gaan. Ik kon niks meer zeggen, ik kon echt geen woord meer uitbrengen, maar mijn hoofd draaide overuren. Waarom is hij bij mij als hij zo over mij denkt? En waarom worden dingen zo enorm verdraaid? Of word het niet verdraaid en zie ik het echt verkeerd? En waarom laat ik dit mij gebeuren? Waarom laat ik zo tegen mij schreeuwen? Ik ben wel meer waard .. Tot het moment dat hij ineens ermee wilde stoppen, mij per direct het huis uit wilde en de autosleutels wilde (wat dus zou betekenen dat ik niet meer naar werk zou kunnen maandag). En ineens werd het heel stil, alsof hij besefte wat hij aan het doen was. Ik ben naar mijn ouders gegaan zonder iets te zeggen, toen kreeg hij paniek omdat hij niet wist waar ik was en ik de telefoon niet opnam en kwam hij weer bij zinnen. Heeft excuses aangeboden enzo, maar dit kan ik niet zomaar vergeten.. ik denk dat er nu bij mij iets geknapt is, hoe moeilijk ook. Ik kan niet per direct stappen nemen en weg zijn, het moet allemaal gepland worden. Maar ik ga er zeker mee aan de gang, want dit kan ik echt niet accepteren.. zeker niet voor de kleine.. het lastige is dat hij nu in een schuldgevoel fase zit en enorm zijn best doet, lief doet en gezellig doet. Maar mijn gevoel en vertrouwen is echt beschadigd nu... Mijn gevoel gaat wel alle kanten op, van toch nog wat aanpassen naar hem, of is de grens nu gewoon bereikt? Qua communicatie kan ik het altijd nog proberen, maar ik weet niet of mijn gevoel nog meekomt
Zonne2017 schreef op 25-06-2022 om 09:38:
Zijn er überhaupt momenten waarop er wel redelijk met hem te praten valt ? Dit soort dingen die scheef lopen kun je eigenlijk beter bespreken als je in een rustige en gemoedelijke sfeer bent samen. Vermijd dat je hem aanspreekt als je al geïrriteerd bent, dan krijg je namelijk irritatie terug. Kies een rustig moment. Vraag om zijn begrip, geef begrip terug, praat vanuit jezelf zonder verwijten. Denk je dat hij er voor open staat om afspraken op papier te zetten ? Je zou samen een rooster kunnen maken, dan zijn de taken verdeeld en weet iedereen waar hij aan toe is. Dat zou kunnen helpen. Spreek evaluatiemomenten af, om de drie weken ofzo. Mocht hij dan een keer een taak overslaan, ga dan niet zelf de taak overnemen en roep hem niet meteen ter verantwoording, wacht op het evaluatiemoment en bespreek het dan rustig, vanuit jezelf, zonder verwijten. Onthoudt dat je zijn partner bent, niet zijn moeder. Jullie zijn allebei volwassen en je mag van elkaar volwassen gedrag verwachten.
Mocht het huishouden een bron van ruzie blijven kun je het ook uitbesteden en hulp in huren als jullie daar de financiele middelen voor hebben.
Ja die zijn er, maar vaak komt dat in een volgende ruzie dan toch weer terug als in dat hij maar ja en amen heeft gezegd om mij mijn zin te geven. Ik let dan ook echt op om zonder verwijten en vanuit mezelf te praten, het rustig te brengen. En op dat moment gaat het goed en komen we eruit of tot een compromis. Maar in een volgende ruzie komt het altijd weer terug eigenlijk. Dus weinig hoopvol, de laatste tijd heb ik dat dus ook niet meer gedaan het gesprek aangaan op en rustig moment, omdat ik weet dat het op dat moment goed gaat en goed voelt, maar de klap altijd een keer driedrubbel zo hard terugkomt.
Jij bent niet gek. Jij bent de redelijke en de normale hier (vzv ik uit de postings op kan maken). hij is degene met een probleem. Er zijn mensen waarbij het niet lukt ze niet kwaad te maken, omdat ze ergens diep van binnen al kwaad zijn.
Wat ik herken van mijzelf, en van mevrouw Krul is juist dat je het in alle redelijkheid en gewetensvol naar jezelf kijkend wilt oplossen. En daadwerkelijk wilt kijken: ben ik raar, heeft die ander soms gelijk?
dat geeft hem een ruimte waar hij gaat domineren en redeneringen om gaat draaien.
Heel rot dat je dit zo mee moeten maken. Een hug en sterkte
