Ben ik gek aan het worden?
hallo lieve mensen,
Ik heb nu 3 jaar een relatie die met enorme ups en enorme downs gaat. De ups zijn geweldig, dan ben ik gelukkig en gaat alles goed. Maar de downs....
Nu is het weer aan de gang, weer een woordenwisseling, dit keer over het huishouden. Ik vraag eigenlijk nooit iets van hem, soms doet hij het uit zichzelf soms ruim ik achter hem op, maar ik wil niet de vrouw zijn die de kleuter moet aanzetten iets te doen in zijn eigen huis, dus meestal laat ik het maar. Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd. Wilde het zelf gaan doen toen hij boos de stofzuiger uit mijn handen greep en kwaad de boel ging stofzuigen. Daarna niks meer tegen elkaar gezegd, meestal na een ruzie ben ik degene die toenadering zoekt maar dit keer wilde ik dat eens niet, dus kwam er geen toenadering. Vandaag toch het gesprek maar begonnen, ik ben een zeikwijf voor het zeiken om te stofzuigen. Ik geef niet om hem. Ik denk dat hij niks in het huishouden doet. Ik wil niet bij hem zijn want ik denk slecht over hem. Ik heb bepaalde verwachtingen die nergens op slaan, zoals dat ik gister toen ik 7 uur thuis kwam de verwachting was dat er iets aan het eten was gedaan. Ik heb dat nooit uitgesproken, natuurlijk baalde ik dat ik het weer zelf moest oplossen, maar ik heb het wel afgeleerd bij deze tikkende tijdbom dingen uit te spreken, want het wordt altijd zo'n discussie waarin hij het slachtoffer is en ik de boeman. Ik wil niet samen zijn, alles duidt erop dat ik niet met hem samen wil zijn (wtf?) Hij reageert zo omdat ik zo zeik, dat is mijn schuld. Ik heb kwaad iets gezegd ("waarom stel me altijd uit") gisteren en dat wordt tot in de treurnis herhaald met hoe zielig dat voor hem is en dat ik dat nooit had moeten zeggen, dat hij kwaad riep dat hij "helemaal klaar met mij was" kwam omdat ik hem triggerde. Dus oftewel, als ik iets kwaad zeg is het mijn schuld en als hij iets kwaad zegt is het.... Ook mijn schuld?
Ik word langzaamaan gek. Ben ik nu gewoon met een narcist ofzo samen, of een kleuter die niks kan hebben en altijd de schuld afschuift? Of is het werkelijk mijn schuld? Ik weet het even niet meer maar ik krijg het idee dat zijn liefde helemaal niet zo diep zit.. als ik al niet eens kan vragen even te stofzuigen zonder dit allemaal naar mijn hoofd te krijgen, wat kan dan nog wel? En hoe kan ik dit bespreekbaar maken zonder dat hij gelijk in de slachtofferrol kruipt? Ik heb al gezegd dat zolang hij zelf ook boze dingen roept hij mij niks kwalijk kan nemen, maar toen kreeg ik dus terug dat hij boze dingen roept omdat ik hem tot het uiterste drijf... Ik vroeg 1 ding..
Je hoort vaak mannen praten over dat hun vrouwen zulke zeikerds zijn, zijn dit dan ook zulke situaties, dat de vrouw eens wat van de man vraagt? Zijn ze dan gelijk een zeikwijf? Ik zeik werkelijk nergens over, laat hem compleet zijn ding doen. Wil je uit? Ga maar. Wil je uitgeven? Ja jouw geld doe wat je wil. Met de boys op vakantie? Nice have fun. Maar ik vraag een keer te stofzuigen en ik ben een zeikwijf? Hoe draai ik dit patroon om?
Ja er is een baby in het spel en ik ben voor een deel afhankelijk, daarbij worden onze dieren mij afgenomen als ik wegga, dat weet ik zeker. En de baby ook deels als er co ouderschap komt. Dan zit ik toch zoveel dagen per week of per twee weken zonder mijn kind. Dus uit elkaar gaan moet ik heel goed overwegen en goed vooruit plannen.
Wat een vervelende situatie. Kun je wat meer over jezelf en je vriend vertellen, heb je een baan?
Red flags all over. Ken je de term 'gaslighting'? Dat is precies wat hier gebeurt.
Ik kan me voorstellen dat je met een baby en je dieren veel te verliezen hebt. Maar bedenk ook of dit het voorbeeld van een relatie is wat jij je kind mee wil geven. Misschien als eerste stap eens proberen of je partner relatietherapie wil?
Poezekat schreef op 24-06-2022 om 15:45:
Wat een vervelende situatie. Kun je wat meer over jezelf en je vriend vertellen, heb je een baan?
Ja ik heb een baan, maar geen dik loon helaas. Wel boven minimum maar daar red je het in deze tijd niet mee.
Ik ga gaslighting even googlen.
Ik denk werkelijk dat er een belangrijke taak voor ouders ligt om mannen op te voeden tot zelfstandige wezens die tot enige zelfreflectie in staat zijn en in staat zijn om initiatief te nemen. Ze kunnen dat op het werk vaak ook, dus waarom niet in een intiemere relatie.
Toen ik ging scheiden kreeg ex ineens bezoek van allemaal vrouwen die hem zo zielig vonden en zijn huis wilden schoonmaken, hem eten kwamen brengen alsof hij een amoebe was.
Te zot voor woorden, daar ik geen man met een pan eten heb gezien, geen vrouw ook trouwens.
Kortom, nee het ligt niet aan jou en ja het is om gek van te worden. 😉
Hij is periodiek overbelast en voelt zich dan jouw slachtoffer als jij iets aan hem vraagt. En dan haalt hij dus naar jou uit als je, in zijn beleving, iets op zijn bordje erbij legt.
Het kan de besten overkomen, een snauw als je het even niet trekt om ergens op gewezen te worden, maar deze man maakt het extreem bont. Hij klinkt als mijn pubers, die ook een hoop drama kunnen maken als ze stuk zitten. Als hij niet beseft dat hij zich op jou afreageert, dat hij jou op zo’n moment gebruikt als afvalbak voor zijn eigen heftige emoties, heb jij een probleem. Want dan blijft hij dat dus herhalen. Ik zou daar geen trek meer in hebben (been there, done that). Als mijn pubers mijn partner waren, had ik ze allang de deur uitgesmeten!
Het is dus tijd voor een heel ernstig gesprek met je vriend: dit wil je niet meer. Je wil niet zo toegesproken (geschreeuwd?) worden, je wil gewoon dingen van hem kunnen vragen en kunnen vertellen als je iets nodig hebt, zonder een hoop verbale agressie over je heen te krijgen. Het kan zijn dat hij nodig heeft dat je aan je timing werkt of dat er iets anders is wat hij in de communicatie nodig heeft. Maar in ieder geval moet dat beschuldigen en afreageren stoppen. Hoe gaan we dat oplossen?
Nee dus, jij bent helemaal niet gek geworden. Je bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Hij is een volwassen man en je wil een volwassen relatie.
Net het boek Jij bent het probleem van Ester Wijnen gelezen. Over een vrouw die in een gewelddadige relatie zat. Jij schrijft niks over geweld, maar wat ik erin herken is dat hij de schuld bij jou legt. Als jij hem niet had gevraagd te stofzuigen, had hij niet boos hoeven worden. Zo begint het klein en straks loop jij op eieren en doet hij wat hij wil.
Fer13 schreef op 24-06-2022 om 15:54:
Ik denk werkelijk dat er een belangrijke taak voor ouders ligt om mannen op te voeden tot zelfstandige wezens die tot enige zelfreflectie in staat zijn en in staat zijn om initiatief te nemen. Ze kunnen dat op het werk vaak ook, dus waarom niet in een intiemere relatie.
Ik heb zo’n zoon en je moest eens weten hoe belangrijk ik die taak vind! Want ik ben ook wel eens bang over vijftien jaar met mijn schoondochter aan tafel te zitten die me dan zo’n verhaal als TO vertelt. En toch is het nog zeer de vraag hoe succesvol mijn niet geringe inspanningen zullen zijn. Het idee dat je als ouder dit soort gedrag ‘gewoon’ kunt bijsturen in de opvoeding, heb ik noodgewongen moeten loslaten. Het is zo gemakkelijk om te zeggen dat ouders daar maar voor moeten zorgen maar het is zo ontzettend moeilijk om het daadwerkelijk te moeten doen!
Pas 3 jaar een relatie met enorme ups and downs?! Helaas is er dus ook een baby inmiddels, dus tijd voor een goed gesprek over de huishoudelijke taakverdeling en de andere issues die voor de velen downs zorgen.
Verder zou ik iig zorgen dat je onafhankelijk van hem wordt, mocht jullie relatie het niet gaan redden. Inschrijven woningbouw etc.
En ja, bij scheiding zal er waarschijnlijk co-ouderschap volgen, want het is ‘jullie’ kind en niet enkel jouw kind (zoals je ‘mijn’ kind schrijft).
Ik zou dus starten met een goed gesprek en duidelijk zijn wat je van hem verwacht. Er is nu een kind, dus ook hij zal zijn verantwoordelijkheid moeten gaan nemen. Daar horen ook huishoudelijke taken bij, dus ga niet achter zijn kont zijn zooi opruimen, hij is namelijk niet jouw 2e kind!
Hierboven wordt al aangeraden op 'gaslighting' te zoeken. En ik kom weer met deze
https://themindsjournal.com/is-your-partner-a-narcissist-here-are-50-ways-to-tell/
om te kijken of je in de richting van narcisme moet denken. Ik zeg niet dat hij narcist is, of dat de lijst met vragen een diagnose kan stellen. Maar als je er veel in herkent, kan je meer onderzoek die richting uit gaan doen.
Hoi, wat een nare reactie van je partner. Vraag is of het altijd zo was of niet. Als het nooit zo was qua reageren zou ik alle vlaggen op rood zetten.
Ga in gesprek. Wat is er aan de hand? Is hij niet gelukkig in jullie relatie. Ben jij wel gelukkig? Wat zou hij anders willen? En jij? Heeft hij soms een ander?
Maar praat wel vanuit jezelf. Niet beschuldigend want dan is het snel actie reactie. Stel onderzoekende vragen. En vraag door. Er is bijna altijd wel iets aan de hand bij zulk gedrag (wat eerst niet was).
Onder deze reacties van hem ligt iets. Wat?
onder boosheid zit altijd iets anders. Het kan ook zijn dat hij niet gelukkig is met zichzelf. En afreageert of degene die dichtstbij staat.
Wat ik goed vind is dat je nu anders ga reageren. Hem niet pleasen. Je schrijft ook over weggaan. Misschien zou je in alle rust gesprek, dat tegen hem kunnen zeggen. Niet dreigend van anders ga ik weg, maar meer van ' ik denk erover om uit elkaar te gaan want zo wil ik geen relatie verder zetten'. Nou ja en grenzen stellen voor jezelf over wat je wel en niet (meer) accepteert?
Sterkte!
Bij zowel narcisme als gaslighting herkenningspunten, maar dat is altijd wel denk ik?
Ik weet het echt even niet meer en het gesprek gaat nergens heen, elke keer wordt de beschuldigende vinger naar mij gewezen, er worden zelfs oude koeien voor uit de sloot gehaald. Hij vind dat ik erover door zeik, want het gaat over stofzuigen waar maak ik me druk om. Als ik dan zeg dat het niet zozeer daarover gaat maar over afspraken maken en nakomen krijg ik terug: jij komt je afspraak dat je niet meer zou zeiken ook niet na. Dus het wordt weer volledig omgedraaid naar mij elke keer en ik dring echt niet tot hem door. Hij wil het niet zien of kan het niet zien, geen idee. Het maakt mij echt flink wanhopig. Ik ben de hele dag al aan het huilen en ermee bezig. Hij gaat vanavond uit boosheid op stap. Ik weet niet wat het is maar ik begin inderdaad te denken dat hij niet zoveel van mij houdt of niet gelukkig is in de relatie. Maar dat zal hij nooit toegeven..
Waarom meteen de narcist-kaart trekken? Zie ik helemaal geen aanleiding toe. Het kan ook zijn dat hij gewoon beroerde communicatie-vaardigheden heeft. Of misschien jij. Het niet stofzuigen kan ook een anti-reactie zijn op jouw houding naar hem.
Ik zeg niet dát het zo is, maar ik wil alleen even de geluiden balanceren over gaslighting en narcisme.
Hoe dan ook hebben jullie een communicatie-probleem. Zie je daar iets in?
Heeft hij ook goede kwaliteiten?
Mija schreef op 24-06-2022 om 15:59:
Hij is periodiek overbelast en voelt zich dan jouw slachtoffer als jij iets aan hem vraagt. En dan haalt hij dus naar jou uit als je, in zijn beleving, iets op zijn bordje erbij legt.
Het kan de besten overkomen, een snauw als je het even niet trekt om ergens op gewezen te worden, maar deze man maakt het extreem bont. Hij klinkt als mijn pubers, die ook een hoop drama kunnen maken als ze stuk zitten. Als hij niet beseft dat hij zich op jou afreageert, dat hij jou op zo’n moment gebruikt als afvalbak voor zijn eigen heftige emoties, heb jij een probleem. Want dan blijft hij dat dus herhalen. Ik zou daar geen trek meer in hebben (been there, done that). Als mijn pubers mijn partner waren, had ik ze allang de deur uitgesmeten!
Het is dus tijd voor een heel ernstig gesprek met je vriend: dit wil je niet meer. Je wil niet zo toegesproken (geschreeuwd?) worden, je wil gewoon dingen van hem kunnen vragen en kunnen vertellen als je iets nodig hebt, zonder een hoop verbale agressie over je heen te krijgen. Het kan zijn dat hij nodig heeft dat je aan je timing werkt of dat er iets anders is wat hij in de communicatie nodig heeft. Maar in ieder geval moet dat beschuldigen en afreageren stoppen. Hoe gaan we dat oplossen?
Nee dus, jij bent helemaal niet gek geworden. Je bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk. Hij is een volwassen man en je wil een volwassen relatie.
Als dat zo is zou hij echt hypocriet zijn.. want hiervan beschuldigd hij mij namelijk. Als ik eens moe ben of ergens geen zin in heb ben ik altijd moe, heb ik het altijd zwaar, en moet ik maar wegblijven als ik het allemaal toch niet aankan. Ik heb inderdaad met vermoeidheidsklachten gezeten een paar jaar geleden, maar dit blijft hij op mij projecteren. Ondertussen gaat het hartstikke goed maar zodra ik even moe ben ben ik weer altijd moe in zijn ogen. Ik kan weerwoord geven wat ik wil, hij komt dan toch niet op andere gedachten. En hij vind dat hij dan altijd de lul is. Dus we hebben meestal ruzie als ik eens moe of verdrietig ben, en krijg ik het op mijn dak. Geen begrip voor mijn gevoel, alleen hoe hij eruit komt en dat hij altijd de sjaak zou zijn. Misschien is het een spiegeling van zichzelf, maar dan nog zou ik het echt hypocriet vinden.
Het is overduidelijk narcistisch gedrag (“je moet mij niet lastigvallen met zoiets onbenullig als het huishouden, daar ga ik niet over in gesprek, dat los je zelf maar op” En: “Wie denk jij nou eigenlijk dat je bent om mij op mijn gedrag aan te spreken?”) maar dat betekent nog niet dat de man een narcist is. Daarvoor moet dit een patroon zijn. Nou is een keer per jaar ook een patroon. En als dit alleen kan worden opgelost door aan hem toe te geven en te doen wat hij wil, heb je geen fijne relatie. De vraag is volgens mij: in hoeverre is hij hier op een ander moment, als hij beter in zijn vel zit, wel op aanspreekbaar? En is hij dan in staat om hier een wederkerig gesprek over te voeren? En bereid om stappen te zetten om te voorkomen dat hij de volgende keer dat hij zich gestresst voelt zich weer als een dolle hond op zijn vriendin stort als ze alleen maar naar hem wijst? Of denkt hij er altijd zo over, vindt hij dit normaal gedrag van zichzelf en heeft hij normaal gesproken op het oog acceptabeler manieren om zich te onttrekken aan taken waar hij zich boven verheven voelt en wat subtielere manieren om ervoor te zorgen dat je geen kritiek op hem hebt?
Ik zou zeggen: kijk eerlijk hoe wederkerig de relatie normaal gesproken is. Luistert hij naar wat jij wil en nodig hebt? Mag je ‘kritiek’ op hem hebben? Doet hij wel eens dingen voor je als je dat vraagt, of spontaan? Ook dingen waar hij niet zoveel zin in heeft, gewoon omdat dat even nodig is. Dat gaat allemaal niet over grote opofferingen maar over kleine, wederzijdse toegevingen en openheid voor elkaars behoeftes. Als dat structureel van een kant komt, heb je een ander probleem dan dat het incidenteel slecht valt als je een beroep op hem doet.
Zoek eens op Duivelse Dialogen. Daar staat helder dit beschreven, de communicatie tussen partners die vooral bezig zijn met wie is de boef (wie heeft schuld), oude koeien, aanval en verdediging of juist opgeven door 1 partner.
Doorbreken van groot belang.
Schud hem wakker, zo wil je toch beiden niet verder?
