Ben ik gek aan het worden?
hallo lieve mensen,
Ik heb nu 3 jaar een relatie die met enorme ups en enorme downs gaat. De ups zijn geweldig, dan ben ik gelukkig en gaat alles goed. Maar de downs....
Nu is het weer aan de gang, weer een woordenwisseling, dit keer over het huishouden. Ik vraag eigenlijk nooit iets van hem, soms doet hij het uit zichzelf soms ruim ik achter hem op, maar ik wil niet de vrouw zijn die de kleuter moet aanzetten iets te doen in zijn eigen huis, dus meestal laat ik het maar. Nu vroeg ik hem maandag te stofzuigen, dit werd uitgesteld tot gisteren, en toen werd ik even een beetje geïrriteerd. Wilde het zelf gaan doen toen hij boos de stofzuiger uit mijn handen greep en kwaad de boel ging stofzuigen. Daarna niks meer tegen elkaar gezegd, meestal na een ruzie ben ik degene die toenadering zoekt maar dit keer wilde ik dat eens niet, dus kwam er geen toenadering. Vandaag toch het gesprek maar begonnen, ik ben een zeikwijf voor het zeiken om te stofzuigen. Ik geef niet om hem. Ik denk dat hij niks in het huishouden doet. Ik wil niet bij hem zijn want ik denk slecht over hem. Ik heb bepaalde verwachtingen die nergens op slaan, zoals dat ik gister toen ik 7 uur thuis kwam de verwachting was dat er iets aan het eten was gedaan. Ik heb dat nooit uitgesproken, natuurlijk baalde ik dat ik het weer zelf moest oplossen, maar ik heb het wel afgeleerd bij deze tikkende tijdbom dingen uit te spreken, want het wordt altijd zo'n discussie waarin hij het slachtoffer is en ik de boeman. Ik wil niet samen zijn, alles duidt erop dat ik niet met hem samen wil zijn (wtf?) Hij reageert zo omdat ik zo zeik, dat is mijn schuld. Ik heb kwaad iets gezegd ("waarom stel me altijd uit") gisteren en dat wordt tot in de treurnis herhaald met hoe zielig dat voor hem is en dat ik dat nooit had moeten zeggen, dat hij kwaad riep dat hij "helemaal klaar met mij was" kwam omdat ik hem triggerde. Dus oftewel, als ik iets kwaad zeg is het mijn schuld en als hij iets kwaad zegt is het.... Ook mijn schuld?
Ik word langzaamaan gek. Ben ik nu gewoon met een narcist ofzo samen, of een kleuter die niks kan hebben en altijd de schuld afschuift? Of is het werkelijk mijn schuld? Ik weet het even niet meer maar ik krijg het idee dat zijn liefde helemaal niet zo diep zit.. als ik al niet eens kan vragen even te stofzuigen zonder dit allemaal naar mijn hoofd te krijgen, wat kan dan nog wel? En hoe kan ik dit bespreekbaar maken zonder dat hij gelijk in de slachtofferrol kruipt? Ik heb al gezegd dat zolang hij zelf ook boze dingen roept hij mij niks kwalijk kan nemen, maar toen kreeg ik dus terug dat hij boze dingen roept omdat ik hem tot het uiterste drijf... Ik vroeg 1 ding..
Je hoort vaak mannen praten over dat hun vrouwen zulke zeikerds zijn, zijn dit dan ook zulke situaties, dat de vrouw eens wat van de man vraagt? Zijn ze dan gelijk een zeikwijf? Ik zeik werkelijk nergens over, laat hem compleet zijn ding doen. Wil je uit? Ga maar. Wil je uitgeven? Ja jouw geld doe wat je wil. Met de boys op vakantie? Nice have fun. Maar ik vraag een keer te stofzuigen en ik ben een zeikwijf? Hoe draai ik dit patroon om?
Ja er is een baby in het spel en ik ben voor een deel afhankelijk, daarbij worden onze dieren mij afgenomen als ik wegga, dat weet ik zeker. En de baby ook deels als er co ouderschap komt. Dan zit ik toch zoveel dagen per week of per twee weken zonder mijn kind. Dus uit elkaar gaan moet ik heel goed overwegen en goed vooruit plannen.
MevrouwKrul schreef op 25-06-2022 om 10:12:
[..]
Oh lieve vrouw, wat herken ik mezelf in jouw woorden. Het constant op je tenen lopen, lang zoeken naar de juiste manier van communiceren voor zelfs simpele vragen als 'wil jij stofzuigen?' Het is dodelijk vermoeiend. En ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar bij mij bouwden de frustraties van binnen wel langzaam op.
Boos worden kon namelijk ook niet, want zelfs als we ruzie maakten waren er 'regels'. Gebruikte ik het woord 'shit' of 'fuck', dan ging de ruzie dáár over. Hoe durfde ik zo respectloos te praten?Dus die boosheid bouwde langzaam op van binnen. En toen de tweede werd geboren, kwam alles eruit. En tot op de dag van vandaag, 1,5 jaar later, ben ik nog niet hersteld van de burn-out die ik toen kreeg. Het gaat inmiddels al beter, maar in het begin kwam al mijn boosheid eruit. Niet naar mijn ex, dat hield ik nog steeds tegen. Maar tegen mijn kinderen.
Het was, en is, een afschuwelijke tijd. Ik heb heel veel therapie gehad en werk nog steeds aan mezelf. En schreeuw nog steeds tegen mijn kinderen 😥 Daar werk ik uiteraard nog heel hard aan.
De scheiding waar ik nu in zit is ook heel naar, lees mijn topics maar. Ik ben volledig gesloopt, maar in de basis voel ik me sterker en krachtiger dan ooit. Ik geef steeds beter mijn grenzen aan, en zijn woede raakt me steeds minder. En precies dat waar ik bang voor was, gebeurt: hij wordt bozer en bozer. Maar nu laat ik me er niet meer door intimideren.
Ik ben er nog lang niet, daarvoor is er echt teveel beschadigd. Maar ik voel me wel weer vrijer om mezelf te zijn, en dat is goud waard.
Knuffel voor jou.. wat vreselijk. Ik ga je topics lezen en ik hoop dat het allemaal snel achter de rug is voor je..
Boosheid is frustratie en er zit altijd iets achter: angst, onvrede, verdriet, gemis ? Of hij heeft een ander, is boos op zichzelf en uit dat zo. Komt ook vaak voor met baby in gezin. Helaas.
Maar vooral schuld bij jou neerleggen is heel schadelijk. En nooit terecht.
Ook bij mij beschadigde elke boze bui met enorme lelijke woorden, iets. Je herkent de man niet meer waar je van bent gaan houden.
En dat hij nu lief doet is waarschijnlijk patroon. Er verandert niets als jij niet veranderd. Goed om telefoon niet op te nemen, niet om hem te straffen maar omdat hij altijd jou maar for granted neemt. Jij ben niet zijn moeder, sloof of boxbal. Je kan hem niet veranderen. Wel het gesprek aangaan over wat gebeurde er nou. Hij mag dan niet jou schuld geven. Afspreken om geen ' jij' in dit gesprek te gebruiken.
Een relatie hebben is een keuze, jij (of hij) kan besluiten ermee te stoppen. Wat is goed voor jou?
wat jij nu beschrijft is precies de dynamiek van een relatie met iemand met narcistische trekken. Buitensporig boos worden, de boel verdraaien, jou beschuldigingen van dingen die hij zelf doet, zorgen dat je op eieren moet lopen, dat je gaat twijfelen aan jezelf… echt, alle seinen staan op rood.
Vertel dit allemaal aan je moeder en zus, juist het verborgen houden van dit soort dingen zorgt dat het moeilijk is om uit deze situatie te komen. En aan jou ligt het niet, wat je beschrijft over jou manier van communiceren is heel normaal, zelfs al wat te toegeeflijk. Je hebt je bondgenoten heel hard nodig, je hoeft je nergens voor te schamen, jij bent niet gek en mensen die van je houden gaan je helpen om uit deze situatie te komen. Echt, dit is niet normaal, je wil jezelf en je kind dit niet aandoen, vertel vandaag nog wat er allemaal aan de hand is. Sterkte!
RosaMontana schreef op 25-06-2022 om 11:46:
wat jij nu beschrijft is precies de dynamiek van een relatie met iemand met narcistische trekken. Buitensporig boos worden, de boel verdraaien, jou beschuldigingen van dingen die hij zelf doet, zorgen dat je op eieren moet lopen, dat je gaat twijfelen aan jezelf… echt, alle seinen staan op rood.
Vertel dit allemaal aan je moeder en zus, juist het verborgen houden van dit soort dingen zorgt dat het moeilijk is om uit deze situatie te komen. En aan jou ligt het niet, wat je beschrijft over jou manier van communiceren is heel normaal, zelfs al wat te toegeeflijk. Je hebt je bondgenoten heel hard nodig, je hoeft je nergens voor te schamen, jij bent niet gek en mensen die van je houden gaan je helpen om uit deze situatie te komen. Echt, dit is niet normaal, je wil jezelf en je kind dit niet aandoen, vertel vandaag nog wat er allemaal aan de hand is. Sterkte!
ja het hoort erg bij de dynamiek van iemand die alleen perfectie tolereert. Ook voor zichzelf. Dus elke kritiek is een aanval op zijn hele wezen en dan gaat diegene helemaal uit zijn dak omdat zijn bestaan ontkend wordt (denkt hij)
RosaMontana schreef op 25-06-2022 om 11:46:
wat jij nu beschrijft is precies de dynamiek van een relatie met iemand met narcistische trekken. Buitensporig boos worden, de boel verdraaien, jou beschuldigingen van dingen die hij zelf doet, zorgen dat je op eieren moet lopen, dat je gaat twijfelen aan jezelf… echt, alle seinen staan op rood.
Vertel dit allemaal aan je moeder en zus, juist het verborgen houden van dit soort dingen zorgt dat het moeilijk is om uit deze situatie te komen. En aan jou ligt het niet, wat je beschrijft over jou manier van communiceren is heel normaal, zelfs al wat te toegeeflijk. Je hebt je bondgenoten heel hard nodig, je hoeft je nergens voor te schamen, jij bent niet gek en mensen die van je houden gaan je helpen om uit deze situatie te komen. Echt, dit is niet normaal, je wil jezelf en je kind dit niet aandoen, vertel vandaag nog wat er allemaal aan de hand is. Sterkte!
Helemaal mee eens!
Misschien nu een goed moment om samen deze video te bekijken...NVC Marshall Rosenberg Workshop Nederlandstalige ondertiteling. Ook al ga je niet altijd zo communiceren, de inzichten erachter maken dat we ons kleutergedrag/ jakhalsgedrag lek schieten. Daar ga je zo'n plezier van krijgen de rest van je leven!!
Het is niet 'zorgvuldig' communiceren, het is in contact staan met wat we voelen (gevoel en behoeften waar we zelf verantwoordelijk voor zijn, wat vrij maakt) en dat uiten en verzoeken voor doen.
Waarschijnlijk pleaset jouw man door te zeggen dat hij gaat stofzuigen, maar heeft hij geen zin in stofzuigen, anders had hij het namelijk al lang gedaan.
Met een gezamenlijk huishouden zijn er dingen die gedaan moeten worden. Wat vind je zo fijn als hij stofzuigt? Als het huis schoon en opgeruimd is? Als er taken door je 'huisgenoot' worden opgepakt? Je zou die behoeften eens kunnen opdiepen en doorvoelen. Als je dat vervolgens kan delen op een rustig moment verandert de communicatie.
Iemand een plezier doen, waar je van houdt, is een hele andere energie dan het (misschien wel onterechte, maar zo zijn we afgesteld geraakt) gevoel dat we iets moeten doen, want anders krijgen we op ons kop. Wat niet betekent dat we op alle verzoeken om iemand een plezier te doen ook in kunnen gaan, ook niet in een liefde-relatie. Dan zoeken naar andere oplossingen, iemand betaald laten stofzuigen.
Aardpeer schreef op 25-06-2022 om 12:08:
Misschien nu een goed moment om samen deze video te bekijken...NVC Marshall Rosenberg Workshop Nederlandstalige ondertiteling. Ook al ga je niet altijd zo communiceren, de inzichten erachter maken dat we ons kleutergedrag/ jakhalsgedrag lek schieten. Daar ga je zo'n plezier van krijgen de rest van je leven!!
Het is niet 'zorgvuldig' communiceren, het is in contact staan met wat we voelen (gevoel en behoeften waar we zelf verantwoordelijk voor zijn, wat vrij maakt) en dat uiten en verzoeken voor doen.
Waarschijnlijk pleaset jouw man door te zeggen dat hij gaat stofzuigen, maar heeft hij geen zin in stofzuigen, anders had hij het namelijk al lang gedaan.
Met een gezamenlijk huishouden zijn er dingen die gedaan moeten worden. Wat vind je zo fijn als hij stofzuigt? Als het huis schoon en opgeruimd is? Als er taken door je 'huisgenoot' worden opgepakt? Je zou die behoeften eens kunnen opdiepen en doorvoelen. Als je dat vervolgens kan delen op een rustig moment verandert de communicatie.
Iemand een plezier doen, waar je van houdt, is een hele andere energie dan het (misschien wel onterechte, maar zo zijn we afgesteld geraakt) gevoel dat we iets moeten doen, want anders krijgen we op ons kop. Wat niet betekent dat we op alle verzoeken om iemand een plezier te doen ook in kunnen gaan, ook niet in een liefde-relatie. Dan zoeken naar andere oplossingen, iemand betaald laten stofzuigen.
Ben er al aan begonnen inderdaad, duurt wel 3 uur dus ik weet niet of ik het vandaag afgekregen kijk, maar dan kijk ik het in delen.
12345678 schreef op 25-06-2022 om 09:50:
[..]
Ik vind het heel lastig toegeven dus lastig om erover te hebben met mensen buiten de relatie. Al denk ik wel dat mensen dingen zien. Mijn schoonmoeder ziet sowieso meer dan ik eigenlijk wil, maar zij denkt toch dat ik het probleem ben want zoonlief doet nooit wat verkeerd (we hadden eens woorden toen zij binnenkwam en toen kwam dat eruit). Mijn moeder en zus zien wel dingen aan mij soms, maar hebben wel het idee dat ik me wel redt. Ik kan het er met ze over hebben, maar ik vind het lastig toegeven zeg maar. Mensen krijgen dan toch een bepaald eenzijdig beeld van de relatie wat later weer problemen kan opleveren met het accepteren van de relatie of hem.
Apart eigenlijk he, dat je niet wil dat andere mensen weten hoe het bij jullie aan toe gaat? Net alsof je toch het idee hebt dat het niet zo gaat als bij andere mensen?
Stop met wegstoppen. Stop met je verstoppen voor je moeder en je zus. Waar ben je bang voor, dat ze gaan zeggen dat ze het je al eerder gezegd hebben? Bang dat je moet toegeven dat je , ja wat, dat je het niet goed gedaan hebt? Omdat je dat nu steeds hoort van je partner? Als een relatie niet loopt, is dat geen schuld of falen. Dat is gewoon heel vervelend. Het moet frustrerend zijn voor je moeder en zus dat ze jou willen helpen, maar dat jij te trots bent om ze toe te laten. Terwijl je hun hulp best kan gebruiken, al is het maar om even stoom af te kunnen blazen. Of om uit deze uitzichtsloze situatie te komen, want eerlijk gezegd, alle seinen staan op "maak dat je weg komt".
En hoe krijgen mensen nu geen eenzijdig beeld dan, nu jij alles onder de mat veegt?
Als je er nu ‘helder’ over nadenkt (dus zonder de roze bril van destijds), hebben die enorme ups en downs waarover je spreekt in je openingspost ook met de huidige situatie te maken? Of is dit gedrag van pakweg de laatste maanden?
“Ik heb nu 3 jaar een relatie die met enorme ups en enorme downs gaat. De ups zijn geweldig, dan ben ik gelukkig en gaat alles goed. Maar de downs.... ”
WendelmoedM schreef op 25-06-2022 om 15:54:
[..]
Apart eigenlijk he, dat je niet wil dat andere mensen weten hoe het bij jullie aan toe gaat? Net alsof je toch het idee hebt dat het niet zo gaat als bij andere mensen?
Stop met wegstoppen. Stop met je verstoppen voor je moeder en je zus. Waar ben je bang voor, dat ze gaan zeggen dat ze het je al eerder gezegd hebben? Bang dat je moet toegeven dat je , ja wat, dat je het niet goed gedaan hebt? Omdat je dat nu steeds hoort van je partner? Als een relatie niet loopt, is dat geen schuld of falen. Dat is gewoon heel vervelend. Het moet frustrerend zijn voor je moeder en zus dat ze jou willen helpen, maar dat jij te trots bent om ze toe te laten. Terwijl je hun hulp best kan gebruiken, al is het maar om even stoom af te kunnen blazen. Of om uit deze uitzichtsloze situatie te komen, want eerlijk gezegd, alle seinen staan op "maak dat je weg komt".
En hoe krijgen mensen nu geen eenzijdig beeld dan, nu jij alles onder de mat veegt?
En dit!!
WendelmoedM schreef op 25-06-2022 om 15:54:
[..]
Apart eigenlijk he, dat je niet wil dat andere mensen weten hoe het bij jullie aan toe gaat? Net alsof je toch het idee hebt dat het niet zo gaat als bij andere mensen?
Stop met wegstoppen. Stop met je verstoppen voor je moeder en je zus. Waar ben je bang voor, dat ze gaan zeggen dat ze het je al eerder gezegd hebben? Bang dat je moet toegeven dat je , ja wat, dat je het niet goed gedaan hebt? Omdat je dat nu steeds hoort van je partner? Als een relatie niet loopt, is dat geen schuld of falen. Dat is gewoon heel vervelend. Het moet frustrerend zijn voor je moeder en zus dat ze jou willen helpen, maar dat jij te trots bent om ze toe te laten. Terwijl je hun hulp best kan gebruiken, al is het maar om even stoom af te kunnen blazen. Of om uit deze uitzichtsloze situatie te komen, want eerlijk gezegd, alle seinen staan op "maak dat je weg komt".
En hoe krijgen mensen nu geen eenzijdig beeld dan, nu jij alles onder de mat veegt?
Ik denk dat je heel veel steun kunt krijgen van je moeder en zus, dat zal zeker welkom zijn als je de stap wil zetten om bij je partner weg te gaan. Maar uiteraard ook voor die tijd om even je hart te luchten en misschien ook voor praktische hulp.
Toen ik lang geleden in zo'n relatie zat, heb ik eerst één vriendin in vertrouwen genomen. Daarna nog een. Daarna mijn zus, daarna mijn moeder. En steeds weer kreeg ik steun, veel steun. Ik zag steeds helderder dat zijn gedrag verre van normaal was. Dat gun ik jou ook. Stop dit onder de mat te vegen. Begin met één persoon.
