Ben ik egocentrisch en egoïstisch?
Mijn vrouw is fulltime huismoeder en ik ben fulltime kostwinnaar. Ze klaagt veel en verwijt mij stelselmatig dat ik egocentrisch, egoïstisch en lui ben en dat ik meer in het huishouden moet doen. Mijn familieleden steunen haar daar in.
Ik trek dit niet meer. Een situatieschets. We zijn tien jaar samen, drie kinderen van respectievelijk 13, 7 en 5 jaar oud (de oudste kreeg ik dus gratis zeg maar). Eigen huis (had ik al voordat ik haar leerde kennen) en twee auto's.
Mijn (werk)dag ziet er als volgt uit: van 8:00h tot ca 18:30/19h ben ik naar/aan het werk. Als ik thuiskom hebben mijn vrouw en kinderen meestal al gegeten. Als ik heb gegeten breng ik doorgaans de twee jongste kinderen naar bed, de oudste redt zich inmiddels wel. Zo nu en dan help ik wel hem met zijn huiswerk e.d. Vanaf ca 21:00/21:30h heb ik een paar uur voor mezelf, die ik naast ontspanning noodzakelijkerwijs (want oud huis) vaak ook besteed aan (voorbereiden van) klussen in en om het huis.
Haar (werk)dag ziet er als volgt uit: van 7:45h tot ca 8:30h bezig met de twee jongste kinderen voorbereiden en naar school brengen. Daarna thuis koffiedrinken met een vriendin, internetten en/of shoppen. Om 12:00h kinderen ophalen, lunchen en om 13:00h kinderen weer naar school brengen. Daarna weer met een vriendin, internetten (fotoalbums maken ed) en/of shoppen/boodschappen doen. Om 15:00h kinderen ophalen en vervolgens wat huishoudelijke taken en eten koken. Pas 's avonds (als ik thuis ben) wordt serieus bezig gegaan met de huishoudelijke taken. Wassen, stofzuigen, dweilen, was ophangen, strijken, was opvouwen, etc.
In het weekend kook ik en ook de benodigdheden daarvoor regel ik. Als ze ergens heen wil mag ik doorgaans als taxichauffeur fungeren want ze is wat angstig om auto te rijden. Daarnaast besteed ik veel tijd en energie aan klussen. Ter illustratie, ik heb een aanbouw gerealiseerd van ca 32 m2. Casco had ik – vanwege tijdgebrek – uitbesteed aan aannemer. De rest; binnenmuren, leidingen, CV en zelfs de complete badkamer heb ik zelf ontworpen, voorbereid en gerealiseerd. In een half jaar tijd. Om een indruk te krijgen hoeveel werk dat is zou ik zeggen kijk eens naar help mijn man is een klusser.
Verder: carport gerealiseerd, schuur gebouwd, tuinkas geplaatst, garage geplaatst en nu bezig met het realiseren van een terrasoverkapping (haar wens). Dit zijn voorbeelden van wat grotere klussen maar er zijn voldoende minder spannende werkzaamheden (als grasmaaien en en kinderen naar zwemles of sport brengen ed) die ik doorgaans ook mag verzorgen.
Er is overigens ook de regel ingesteld dat het weekend voor het gezin is. Eigen ontspanning als tennissen of vissen of wat dan ook zult gij niet in het weekend doen. Alsof ik door de week nog tijd en energie heb daarvoor.
Ik trek de situatie niet meer. De familieleden die haar steunen vind ik maar raar want dat betreft een andere situatie. Daar hebben beiden een fulltime baan en is er geld genoeg om eventuele projecten in en om het huis volledig uit te besteden. Kortom, ben ik egocentrische en egoïstische of heb ik misschien best wel gelijk als ik vind dat ze onterecht klaagt en verwijten maakt?
@ brianna & wil
Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen die de regel bevestigen 
maar de situatie de Richel beschrijft is duidelijk niet één van deze uitzonderingen.
Mogelijk maken
Maarja, ik kan haar moeilijk dwingen toch?
Dat moet je ook niet doen want daarmee ontzeg je haar de zeggenschap over zichzelf. Je moet het mogelijk maken door te vragen wat zij nodig heeft om daar aan toe te komen.
Vraag het haar
Richel, ik sluit niet uit dat jij zelf ook last hebt van het gevoel te weinig zelfbeschikking te hebben. Maar het heeft geen zin om met jouw ogen jouw situatie met de hare te vergelijken. Het heeft vooral geen zin om er jouw type meetlat langs te leggen.
"Ik kan niet van huis (naar bv de bouwmarkt zonder de jongste, wat ik overigens wel gezellig vind hoor)"
Nou, kijk, niks in de weg dus.
Hoe zit het met haar? Wil je dat echt weten? Ben je bereid om zelf anders naar de dingen te kijken? Als je dat niet wil, dan ben je snel klaar.
"En, zij kan misschien nog wel gemakkelijker dan ik even alleen weg, ook als de kinderen van school zijn spelen ze vaak genoeg elders."
Dat is niet waar. Jij weet precies wanneer je gebonden bent en niet. Jij kunt vandaag bedenken wat je over 10 dagen gaat doen. Je kunt iets inplannen. Jouw dagen zijn duidelijk.
Zij kan dat niet. Ze weet niet of de kinderen dan ergens anders spelen, of de was al klaar is, of jij een vergadering hebt, etc.
Omgekeerd kan zij daarom ook maar matig genieten van de relatieve vrijheid die ontstaat als de kinderen wel ergens gaan spelen. Ze heeft geen tijd gehad om iets zinnigs of nuttigs te verzinnen voor die uren, anders dan misschien de ramen lappen.
Je kunt nu eenmaal geen terrasoverkapping bouwen in een verloren uurtje. Dat moet je plannen. Dat gaat op voor alles waar enige concentratie voor nodig is.
Vraag het haar. Praat erover. Sta open voor de mogelijkheid dat jij het ongenoegen van haar bestaan in je schoenen geschoven krijgt.
En ja, een baan buitenshuis zou een oplossing kunnen zijn, maar je moet haar wel helpen met de weg daar naar toe. Zet dat traject eens uit op de manier die je zelf zou toepassen. Schrijf het uit. Vacatures doornemen (hoeveel tijd kost dat?), solliciteren (wanneer kan dat dan?), en wat komt er eerst eigenlijk: die baan of een oplossing voor kinderopvang, huishouden, etc? Kun jij op afroep vrij nemen als de kinderen ziek zijn of de scholen dicht of moet zij dat doen? Welke baan past daar bij?
Wat is haar opvatting eigenlijk over werkende moeders? Of vindt ze dat ze thuis moet zijn?
Groet,
Miriam Lavell
@miriam
Nou ja de discussie mbt zelfbeschikking ga ik maar niet aan behalve dan nog de melding dat ik eerder toch heb beschreven dat ik vrijwel alle buitenschoolse-verplichtingen mbt de kinderen (zoals ouderavonden, sport, zwemles, bezoek dokter, tandarts (waar ik dan dus verlof voor opneem), etc etc) verzorg.
En, het klopt dat ze vindt dat ze eigenlijk thuis moet zijn (voor de kinderen).
Niet dwingen, maar praten
'Ik heb haar ook aangeboden dat ze wat mij betreft ook een studie mag gaan doen als ze dat wil. Vrijwilligerswerk? Ook goed want wellicht meer fijne mogelijkheden dan betaald. Maarja, ik kan haar moeilijk dwingen toch?'
Het gaat er niet om dat zij een studie 'mag' doen van jou. Of dat ze vrijwilligerswerk 'moet' doen. Centraal is de vraag hoe zij haar toekomst ziet. Ik denk dat ze daar nog niet echt over nagedacht heeft. De jongste is net een jaar naar school. Maar de tijd gaat snel. Over zes, zeven jaar zit de jongste op de middelbare school en komt nog 's middags pas thuis, heeft dan vaak zelf al activiteiten gepland en kan zelf naar allerlei clubjes toe. De oudste is dan al 20. Kinderen vinden het dan ook vaak heerlijk als zij alleen thuis zijn.Ze kunnen dan zelf al een keer koken etc. Kortom: over zeven jaar is het 'er zijn voor de kinderen' eigenlijk al voorbij of verplaatst naar de avonduren.
Wat wil ze dan met haar leven? Hoe oud is ze dan? Daar kan ze zelf over nadenken en een planning op maken.
Wat je nu alvast kunt doen is één vrije dag voor haar en samen met haar organiseren. Eén dag midden in de week, waarop ze geen huishouden hoeft te doen er niet hoeft te zijn als de kinderen thuis komen etc. Een beetje vooruitlopend op de toekomst. Wat wil ze met die ene vrije dag gaan doen? Daar hoeft geen volle planning op te staan, het kan best zijn dat ze het eerst niet weet, blijft internetten en kletsen met vriendinnen, tot de verveling toeslaat en het besef dat je die tijd voor jezelf ook zinvoller kunt besteden.
Dus nee, niet invullen voor haar wat ze zou moeten doen, maar haar de tijd geven om het zelf te bedenken en te organiseren.
Tsjor
Onderliggend probleem
Ik blijf toch een beetje hangen op die tweede auto en neit durven rijden. Als je ook nog beschrijft dat jij degene bent die de buitenactiviteiten van de kinderen doet, dan vraag ik me af of er geen onderliggend probleem is. Durft ze wel het huis uit? Durft ze wel kontakten met 'vreemden' aan te gaan?
Overigens: enkele rijlessen nemen om zekerder te zijn met auto rijden kan al een eerste stap zijn voor haar verdere ontwikkeling.
Tsjor
Focus
Wat mij opvalt in Richel's reacties is hoe hij op zichzelf focused. Dat van "ze mag van mij een studie doen", wat Tsjor ook al aangeeft, daar gaan mijn haren van overeind staan eerlijk gezegd.
Maar eigenlijk nog meer van de reactie op Miriam's scherpe analyse. Onmiddelijk is zijn reactie alweer het opbieden met wat hij allemaal niet kan en wel doet. Ja maar ikke, ja maar ikke, ja maar ikke. Terwijl Miriam probeert hem ook haar kant te laten zien, en anderen hier proberen uit te vinden waar haar onvrede/ongelukkig zijn vandaan komt. Verspilde moeite lijkt het. Het gaat alleen om zijn onvrede.
Ach
Ik denk dat je pas later kan zien hoe druk voor je allebei was en inderdaad is het denk moeilijker inleven als je allebei een andere dagagenda hebt. Maar ook dat je blijkbaar geneigd bent om veel te makkelijk zaken voor een ander in te vullen.
Ik hoorde weleens een thuismoeder zeggen dat haar man er nog wel iets bij kon doen, in het kader van nog een kind krijgen. Bij haar man had ik nou niet de indruk dat die daar op zat te wachten. Dat was al zo'n vader die s'avonds flink meehielp en allerlei verantwoordelijkheden op zich nam thuis naast een goedbetaalde baan. Misschien is het handig om wat gas terug te nemen en je te realiseren dat deze drukke tijd ook gewoon voorbij gaat en dat je je best kunt doen om elkaar te steunen en het leuk te hebben. Maar goed, dat is mij ook niet gelukt hoor.
@laura
Ik begrijp je niet helemaal. Is toch niet raar? Als ze een studie wil gaan doen kost dat veel tijd en geld en ik vraag me daarom af of iedereen dat zomaar goed zou vinden?
En dan gaan je rugharen overeind staan?
@laura
Verkeerde woordkeuze misschien? Met goedvinden bedoel ik het een goed idee vinden. Ik zal haar nooit iets verbieden, is haar leven immers.
@tsjor
Goed punt. Ze durft wel contacten met 'vreemden' aan te gaan en doet dat best gemakkelijk.
Mbt angstig met autorijden is eigenlijk alleen als ze naar/in de stad moet rijden en/of in het donker en/of naar de andere kant van NL.
Overdag en in de omgeving (we wonen dus niet in 'de stad') is het rijden eigenlijk geen probleem.
@tsjor
"Dus nee, niet invullen voor haar wat ze zou moeten doen, maar haar de tijd geven om het zelf te bedenken en te organiseren."
Sterk. Ik begrijp dat het er niet omgaat dat ze een studie mag gaan doen & vrijwillerswerk moet gaan doen. Zo zie ik het overigens ook niet. Het was/is meer dat ik in een gesprek met haar dat dan min of meer als een hint geef.
ikke, ja maar ikke
Fijne reacties allemaal en we beginnen volgens mij tot de kern te komen.
Wat mij wel opvalt is dat ik een paar keer het verwijt krijg: "ikke, ja maar ikke". Dat dan in de context van de gehele 'boom' waarbij niemand nog heeft gevraagd wat ik voel, wat ik wil.
Open deur....
Maar vertel het dan maar, wat zou je willen. "Wasz wil der Man...."
Wass wil der man
Vader, echtgenoot, componist en muzikant zijn.
Zonde van je tijd
Alleen maar bezig zijn met geld, huis en allerlei rompslomp. Is er nog tijd om samen eens iets leuks te doen? Het is zo zonde als je dat pas kan doen met je pensioen. Voor je het weet ben je opa en oma en heb je meer tijd voor de kleinkinderen als dat jullie nu genieten van de huiselijke gezelligheid.
Zonde van je tijd
Aanvulling op wasz will der man:
Genieten!
Tjee! en alweer
"Als ze een studie wil gaan doen kost dat veel tijd en geld en ik vraag me daarom af of iedereen dat zomaar goed zou vinden?"
Ja, daar gaan mijn nekharen van overeind staan inderdaad, nu nog meer (met dat "ze MAG van mij" kon het nog ongelukkige woordkeus zijn, maar dit niet meer). Dus jij moet het GOEDVINDEN wat zij gaat doen, omdat het (jouw?) geld kost. Dit geeft wel even een inkijkje in hoe het werkelijk bij jullie toegaat of in jouw hoofd. Ze is toch niet je kind ofzo, waar je iets voor moet goedvinden.
Over het "ja maar ikke". Je maakte in je opening vrij goed duidelijk wat jij wilt. Maar wat ik eigenlijk bedoelde was: je reageert op alles zo defensief naar jezelf. Alsof je niet oprecht in haar geinteresseerd bent of in het oplossen van jullie probleem, maar vooral bezig met hier je bevestiging halen en met steeds weer die slachtoffer-competitie (wie doet er het meest en heeft het het zwaarst). Kom op, wees volwassen, en doorbreek dat. Iemand zal die spiraal moeten stoppen (en zeg nu niet weer: waarom ikke dan)
En eigenlijk doe je dat nu weer....(ja maar wat zij wil, waarom gaat het niet over wat ik wil). Ik krijg een beetje een idee waar haar frustratie misschien eigenlijk in zit...
Genieten
Zal ik je een geheim openbaren: das will das Weib auch.
Nu alleen nog even oplossen hoe jullie dat samen kunnen doen.
Aha!
"Vader, echtgenoot, componist en muzikant zijn."
Maar probeer daarbij dan ook realist te zijn.
Je hebt een vrij/creatief beroep. Daar weet ik alles van, want dat heb ik ook. Je hebt geen van negen tot vijf baan. Je werk moet af (deadlines) en je bent voor dat werk óók op afroep beschikbaar en dat ook 's avonds. Nog verwarrender voor het thuisfront: je beste werk verschijnt ook niet tussen negen en vijf. Het komt op als poepen, zelfs tijdens het dak bedekken. Dan moet je dat ei toch even kwijt, niet dan?
Het is het type beroep waarbinnen enig egoïsme noodzakelijk is om de tent draaiende te houden. Het lijkt me zinnig als je dat erkent.
Zij moet alles uit haar handen laten vallen als jouw werk daarom vraagt. Zo is het toch? Dat is zelfs zo als je maar 'een kleintje' bent in het vakgebied.
Wij (man heeft ook een creatief beroep met vergelijkbare haken en ogen) hebben dat opgelost door personeel in dienst te nemen. Op een andere manier was gelukkig leven en gelukkig werken niet te combineren met een gezin.
Ja, je bent egocentrisch en egoïstisch. Dat kan niet anders als je dit soort werk doet. Accepteer dat, doe niet of het niet zo is, en verzin samen met je vrouw oplossingen die jou die ruimte geeft en haar ook ruimte laat.
Zij zal moeten accepteren dat jij zo af en toe een gezellige gezinsafspraak zult moeten laten lopen voor een snabbel. Is niet anders. Maar dat moet je wel uitruilen. Onze oplossing: vrije tijd stond ook in onze agenda.
Maar direct toegegeven: we zijn niet bij al het diploma zwemmen/drummen/violen/judo-en en weet ik veel wat geweest.
Dat gaat nu eenmaal niet samen.
Groet,
Miriam Lavell
Richel
Ik heb er weinig zinng's aan toe te voegen. Behalve dat ik zou tekenen voor een man als jou. Mocht je ooit scheiden dan hou ik me aanbevolen 
@ just me
Thx
@miriam
Misverstandje: dat vrije beroep is er nog niet. Ben loonslaaf en doe een soort "sociale werkplaats voor hoger opgeleiden" werk met allerlei hele slimmen ratten.
@laura
Diepe hele diepe zucht. Had ik net niet gezegd dat ik haar niets nooit niet zou verbieden gewoonweg omdat het haar leven is. Man o man. Wat is jouw probleem eigenlijk?
@stenna
En zal ik nog iets openbaren: dat kan ik ook niet als das weib het niet lukt.
@laura
Lijkt me normaal toch dat je ingrijpende beslissingen overlegt en elkaar van advies voorziet, en, dit ook onderbouwt. Man o man moet ik mijn woordkeuze afwegen zeg tjongejongejonge
Gelukkig zijn de kinderen wel heel blij met me
Krijg alleen steeds meer het gevoel dat het geen zin meer heeft. Ik (ja ik maar hoe moet ik dit anders formuleren dan) doe echt wel mijn best. Gelukkig zijn de kinderen wel heel blij met me.
Miriam
Oei, jouw analyse van 'voorleven' is zo raak; dat is wat ik doe. Altijd. Maar ik had er nog nooit zo over nagedacht. Dank daarvoor.
Afsluitend (wat mij betreft dan)
Het is mooi geweest. Dank voor de wijsheden. De essentie zie ik als: probeer te achterhalen wat ze nu werkelijk wil. Hoe ziet haar ideale leven eruit? Kijken hoe we dat kunnen gaan realiseren. Hoe ziet mijn ideale leven eruit? Kunnen we dat misschien ook realiseren? De kinderen een zo'n fijn en eerlijk mogelijke jeugd bieden. Een en ander ook meer richten op het hier en nu; meer genieten.
Mooi richel
Dank voor het boeiende draadje 
. Ik heb meegelezen en een paar keer eerder op het punt gestaan te reageren maar dan was dat vooral op de reacties van anderen die wel erg veel over zichzelf prijsgaven door iets over jou (menen) te zeggen. Fascinerend
On topic; ik hoop dat jullie tot een goed gesprek komen en samen de kern kunnen vinden. Ik krijg de indruk dat jij er iig voor openstaat te luisteren en aan te passen. Dat lijkt me een mooi begin. Succes.
O en Mirjam, dank voor je scherpe analyses, leuk om te lezen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
