Ben ik egocentrisch en egoïstisch?

Waarom eten ze voor je thuis bent?

Ze kunnen toch wel even wachten met eten tot je er bent? Is een kwestie van willen. En als het wat oid wordt voor de 5 jarige kan sie toch vast d pyjama aan voor het eten?
Elke dag apart eten is niet leuk toch? Met zjn allen aan tafel geeft de mogelikheid om elkaasrs verhalen te horen

Eh cqcq

Hij gaat om 8 uur weg. Uitgaande van 3 kwartier reistijd is hij om kwart voor 9 op werk. Inclusief een half uur lunchtijd heeft hij om kwart over 5 precies 8 uur gewerkt. En dan weer 3 kwartier reizen maakt 18.00 uur. De meeste banen verlangen wel iets meer inzet dan precies 8 uur. En dus kun je wel iets later thuis zijn. En misschien heeft hij wel een uur reistijd, weet jij veel.
Toen mijn kinderen zo klein waren, maakt ik op mijn vrije dag vaak eerder eten voor ze. Want kinderen van 5 redden het vaak niet tot half 7. Maar ik wachtte dan wel op man met eten. Aten we gezellig samen.

Mijn man is klusser

is inderdaad een mooi voorbeeld van hoe mannen de dingen veel rooskleuriger inschatten dan hun (wanhopige) vrouwen.

My 2cts

Als parttime werkende moeder kan ik je vertellen dat ik een dag thuis veel en veel zwaarder vind dan een dag op het werk (en daar kan het soms ook aardig te keer gaan).

Ik schat dus zo in dat jij niet de enige bent die moe is als het avond is. Wellicht is het een goed idee om dat ook eens te onderkennen en kenbaar te maken aan je vrouw. Blijkbaar maken jullie beide lange dagen.

En verder hebben wij de afspraak dat we ieder een weekenddag hebben voor eigen ontspanning. Mijn man gebruikt de zijne vaak om te klussen en ik om te winkelen, of iets gezelligs te gaan doen. De andere dag gebruiken we dan ieder voor het huishouden en de kinderen.

Ik zou je vrouw voorstellen om gewoon eens te stoppen met klussen. Je hebt maar twee handen en ook jij hebt recht op vrije tijd. Jullie komen op mij over als twee mensen die allebei niet gelukkig zijn met hun leven. De oplossing ligt dan niet bij de ander, maar bij jezelf. Je maakt lange dagen, en daarnaast ook altijd bezig. Ik denk dat het tijd is om de balans op te maken en te kiezen voor de dingen die je echt belangrijk vindt. Is die verbouwing echt zo belangrijk?

Verwijten

Mijn man zegt altijd dat verwijten komen omdat je eigenlijk ook wil doen wat de ander doet. Dus als ik hem verwijt dat hij lui op de bank lig, dan betekent dat dat ik dat eigenlijk ook wil doen.

Praat eens met je vrouw. Neem haar mee naar een restaurant en ga eens praten over wat ze echt wil. Zodra zij kan doen wat ze echt wil en het gevoel heeft dat je naar haar luistert, dan zullen de verwijten verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Hoe zwaar een leven is kun je nooit voor iemand anders inschatten. Toen ik 6 maanden thuis was met baby nummer 2 was ik de hele tijd uitgeput en kon ik nergens van genieten. En had ik ook heel veel verwijten naar mijn man. (Ik bleek bloedarmoede te hebben). Met baby nummer 3 heb ik echt genoten. Mijn man werkte echt niet minder, maar ik kon alles zelf beter aan, dus ik had geen verwijten meer.

Het klinkt alsof je vrouw gewoon moeite heeft met haar leven. Werk eraan als een team! GA niet in op een welles-nietes discussie, maar zoek naar de achterliggende dingen.

Toch vreemd

Dat van die familie vind ik wel vreemd trouwens. Hoe zit dat dan? Zeggen ze zelf tegen je dat meer in het huishouden moet doen, of zegt je vrouw dat ze haar steunen? Gaat dat dat ze haar steunen dan inderdaad over de verdeling van huishoudelijke taken, of spelen er misschien ook andere dingen? Die indruk raak ik niet kwijt in dit verhaal. Ze kiezen toch niet zomaar voor haar terwijl jij hun familielid bent? Vraag me toch af wat zij dan zien wat jij niet ziet. Of je niet een nogal eenzijdig of onvolledig verhaal neerzet. Gaat de ontevredenheid van je vrouw eigenlijk wel in basis over het huishouden? Zit er niet meer achter?
Jullie zitten wel vol verwijten naar elkaar (jouw toon is ook heel verwijtend), lijkt me toch essentieel het daar samen over te hebben. Voor jullie kinderen ook niet leuk, denk ik, zo’n sfeer.
Ook jammer is dat je kleine kinderen groot zijn voor je het weet, en je mist er veel van als je veel werkt, klust, en in het weekend hobby of sport wilt doen. Dan zie je ze bijna niet. Zonde. Nog paar jaartjes en ze gaan hun eigen gang in het weekend en kunnen jou daarbij missen als kiespijn. Dan kun je zoveel gaan vissen als je wilt. Sneller dan je denkt.

Richel

Ik begrijp dat je nu weer aan een klus bent begonnen, min of meer op verzoek van je vrouw. Ik zou deze klus afmaken en daarna het gereedschap voorlopig opbergen. Die klus hoeft ook niet op stel en sprong af, zolang het maar klaar is als het zomer is. En dan is het ook maar de vraag hoe luxueus die overkapping moet worden. Hou het leuk, zodat de klustijd niet langer duurt dan nodig is.
Wat betreft je werkdag, moet ik zeggen dat ik die niet extreem vind. Ik werk vier dagen acht uur en moet daar ook om 8 uur voor van huis en kom rond kwart voor 7 weer thuis. Ik heb ook een werkdag waarop ik van 10 uur tot kwart voor 9 van huis ben. Het is best te doen. Bij ons is de gewoonte dat we op elkaar wachten met eten. Dus als ik mijn vrije dagen heb en mijn man moet werken, dan wacht ik op hem en omgekeerd doet hij hetzelfde voor mij. Wij eten op die dagen dus om kwart voor 7. Wie daar niet bij kan zijn eet apart. Mijn jongste dochter heeft naast school een baan en loopt stage en kan daardoor niet altijd bij het eten zijn. Dan kan ze altijd nog iets opwarmen als ze thuiskomt. Jij hebt jongere kinderen, die eerder naar bed moeten dan mijn kinderen, maar ik denk toch echt dat ze er niks van zullen krijgen als ze om kwart voor 7 moeten eten. Ze moeten nu wachten tot jij uitgegeten bent voor ze naar bed gaan. Of jullie laat samen eten of apart is dus eigenlijk lood om oud ijzer.
Wat het huishouden betreft, vind ik ook dat je vrouw meer hoort te doen dan jij, maar ik denk dat je vrouw niet eens zo met de hoeveelheid werk zit als wel met de erkenning van al dat werk. Ik weet nog goed hoe mijn man reageerde nadat ik een korte week op vakantie was geweest met een vriendin. Hij zat met twee kleintjes thuis en lag 's avonds om half 10 afgepeigerd in bed. Hij erkende dat hij zich erop verkeken had hoe vermoeiend een dagje met kinderen kon zijn.
Jullie oudste is 13, dus die heeft weinig volledige zorg meer nodig, maar ook kinderen van die leeftijd kunnen veel energie kosten. En de jongsten hebben de leeftijd waarop ze de wijde wereld beetje bij beetje in mogen, maar ook dat vraagt weer nieuwe aandacht van je vrouw. Dat zou ze allemaal waarschijnlijk met een grotere glimlach doen als ze zich erkend voelde door jou. Ze mag dan grote delen van de dag met leukigheid doorbrengen, dan heeft ze tijdens die dag nog wel de volle verantwoordelijkheid voor de kinderen, de boodschappen en het eten. Dat ze een deel van het huishoudelijke werk naar de avond heeft verplaatst kan ook komen omdat ze hoopt dat jij kunt zien dat ze best veel doet op zo'n dag én het kan zijn dat het haar antwoord is op jouw geklus in de latere avonduurtjes.
Persoonlijk heb ik weinig met de strikte regel dat het weekend voor het gezin is. In de praktijk zal het er vaak wel op neerkomen, maar om daar een echte afspraak over te maken komt op mij wat geforceerd over. Ik denk dat het je vrouw vooral te doen is om jouw gezelschap na een hele week alleen geweest te zijn. Ze is de hele week in gezelschap van 3 niet volwassen huisgenoten, voor haar is het fijn om in het weekend tijd door te kunnen brengen met de enige volwassen persoon in huis, zo moet je dat ook zien. Ik zou dus een beetje geven en nemen. Jij doet wat je moet doen in het weekend, maar zij moet jouw ook een paar uurtjes gunnen die echt voor jezelf zijn. Ik vind dat niet egoïstisch.

Huishouden

Kaaskopje en anderen, jullie zeggen dat je vindt dat zijn vrouw meer moet doen in het huishouden dan hij, omdat zij niet buitenshuis werkt. Maar dat is toch ook zo? Hij geeft aan de kinderen naar bed te brengen en af en toe te koken. Verder doet zij dan toch alles? Huishouden bedoel ik,niet klussen. Zoveel doet hij daar toch niet in? Kinderen naar bed brengen vind ik zelf geen huishouden, maar even je kinderen nog zien op een dag, voor jezelf meer dan voor je vrouw.

Huishouden

Inderdaad, dat is nog best veel werk met 3 kinderen hoor. Ik doe bijvoorbeeld meer dan 1 was per dag, en dan strijk ik lang niet alles.

Heb je weleens verwijten naar je vrouw over hoe netjes het is en het eten? Is ze heel perfectionistisch en is ze steeds bezig en maakt de rest steeds weer troep? Dat is echt enorm frustrerend. Ik probeer me erbij neer te leggen dat het huis niet zo netjes is als ik zou willen in plaats van steeds bezig te zijn, maar dat is echt best moeilijk. Ik kan haast nooit iets doen thuis, zonder mentaal bezig te zijn met wat ik allemaal nog moet doen. En dan zie ik de bergen werk, en dan gaat mijn man vrolijk computeren op zaterdag. Terwijl ik ook weleens een dag niets wil doen, maar dan gebeurd er gewoon huishoudelijk niets. Tenzij ik het heel duidelijk vraag en dan doet mijn man het wel. Maar tjonge, met wat een kabaal. Alsof hij het huis in 1 dag in z'n eentje geheel renoveert ofzo.

In principe is degene die thuis is natuurlijk het meest verantwoordelijk voor het huishouden. MAAR, dan heb je nooit een weekend, want het gaat gewoon door. En iedereen heeft weleens wat anders nodig.

Verder waardeer het altijd enorm als ik na een dag waar ik echt geen zin had in huishouden of koken, mijn man thuiskomt na een dag werken, z'n mouwen opstroopt en voor ons kookt. Dat is gewoon lief. We hebben allemaal weleens een baaldag, en als je van elkaar houdt, dan vang je dat van elkaar op.

Ginny

"En verder hebben wij de afspraak dat we ieder een weekenddag hebben voor eigen ontspanning. Mijn man gebruikt de zijne vaak om te klussen en ik om te winkelen, of iets gezelligs te gaan doen. De andere dag gebruiken we dan ieder voor het huishouden en de kinderen. "

Hoe komen jullie aan drie weekenddagen?

Zelfbeschikking

Hm, het klinkt alsof je hard aan het zoeken bent naar wat haar tevreden kan maken. Terrasoverkapping (klussen maar weer) terwijl je die eigenlijk zelf niet wilt. Alsof je er iets mee goed probeert te maken.
Maken jullie wel eens samen plannen?
Iets heel anders: het werkschema dat je neerlegt (alsof het om het tellen van werkuren gaat) gaat voorbij aan een bijzonder belangrijk punt en dat is zelfbeschikking.
Zodra je het huis verlaat, heb je niks aan je hoofd. 45 minuten reizen alleen in je auto. 's Avonds heb je dat weer. 2 x 1,5 uur voor jezelf en overgeleverd aan de weer en verkeersgoden (sorry, ben wat later, file). Heerlijk!
Eenmaal thuis is er geen werkgever of collega meer die je aan je kop zeurt. Ook heel prettig.
Op je werk drink jij ook koffie (met je collega's), ga je lunchen (in de kantine of in de kroeg in de buurt), zoek je op internet naar bouwmaterialen voor de klussen thuis (mag best van je baas, even een momentje voor jezelf) etc. Je hebt een hoge mate van flexibele zelfbeschikking.
Zeker in relatie tot je vrouw.
Zij heeft die kinderen en haar bestaan wordt daardoor bepaald. Ze kan geen dag vooruit plannen, nergens aan beginnen wat meer dan een uur concentratie vergt of dat niet op elk moment afgebroken kan worden.
Ze is volledig dienstbaar aan anderen, zelden aan zichzelf.
Dat is frustrerend.
Bovendien bijt dat zich in de staart. Je vindt dat ze maar wat meer buitenshuis moet gaan doen, maar je klaagt dat dat er niet van komt.
Bedenk eens voor jezelf hoe jij dat zou aanpakken. Ik kan het uitschrijven: je zou er in die ritten in de auto over nadenken (even niemand om je heen), je zou er in de baas zijn tijd naar googelen, je zou je bevindingen opslaan in je hoofd, of in een boekje. Je zou een keer op een zaterdag naar dat leuke bedrijf toerijden; waar staat dat eigenlijk, is de afstand te doen, zou ik me thuis voelen.
Dat kan jij allemaal doen, want jouw vrouw is er voor de kinderen.
Zij kan dat niet. Zij heeft geen 3 uur per dag denktijd in de auto. De zaterdag is jouw vrije dag, niet de hare. Jij kondigt je vertrek 5 minuten vooraf aan (even naar de bouwmarkt), zij moet het organiseren (kun jij op de kinderen passen?). Jij kunt je speurtocht naar specie of knelkoppelingen straffeloos voortzetten naar een volgende bouwmarkt (deze heeft het niet) en dus veel langer weg zijn dan zij dacht. Het honk is voor jouw gevoel afgedekt.
Zij zal het kort houden, dan maar niks kopen als ze het niet kan vinden, want de kinderen zitten thuis en jij zit te wachten.
Vanzelfsprekend heeft zij haar tijd heel efficient volgeplempt: kinderen, koffie, was, inkopen, schoonmaken, kinderen, koken, schoonmaken....
Ja, daar zitten blokjes van minuten tussen waarin ze even kan zitten of iets anders kan doen, maar niet helemaal los van wat ze doet. Als er een kind valt of poept of koorts heeft, moet ze alles laten vallen.
Als er een kind kotst moet ze weer die wasmachine aanzetten.
Zij heeft niet de zelfbeschikking die jij wel hebt.
Dat kan wel veranderen, maar dat moet ze leren. Dat kost tijd. Nadenk tijd ook vooral. Ze zou eens een week of wat elke dag 3 uur in een auto moeten zitten. Eigen muziekje op en niks anders moeten dan meerijden met het verkeer.
Maar dat lijkt me slecht te organiseren. Wie past er dan op de kinderen? Wie doet er dan de was?
Als jij werkelijk wilt dat je vrouw meer buitenshuis gaat doen (dat lijkt mij dé oplossing), maak daar dan een project van alsof het een bouwwerk is. Neem er dagen voor vrij, zodat zij vrij is om zelf te beschikken over haar tijd. Al is het maar eens in de 14 dagen een dag.
Stem jouw verwachtingen over het huishouden met haar af. Het is waarschijnlijk dat zij daar allerlei normen voor heeft die zo hoog liggen, dat ze zich onmisbaar voelt. Kan dat naar beneden? Is 1 x per week niks huishoudelijks doen (niet stofzuigen, wassen, schoonmaken), haalbaar en leefbaar voor jou?
Ik denk dat jullie elkaar aan het bevechten zijn met een taakverdeling die escaleert: jij kost winnen en klussen, zij huishouden tot in de puntjes. Om maar aan elkaar te bewijzen dat jullie ieder individueel niet verzaken.
Maar gelukkig zijn jullie er niet mee.
Dat is niet handig.
Groet,
Miriam Lavell

Wauw

Wauw, Miriam. Volgens mij leg jij exact de vinger op de zere plek!

Je gelijk halen

"De wasmachine draait bij ons de hele dag, dus ja dat geeft heel veel werk. Maar is het echt nodig dat de kinderen elke dag een complete set schone kleren krijgen? Wat mij betreft niet. Ondergoed en hempjes wel, maar een broek of trui kan best meer dan eens worden gedragen vind ik."

Ach ja, er zijn zoveel meningen en allemaal afhankelijk van de personen, de omstandigheden, de gewoonten etc.. Joh, laat los. Want hiermee laat jij haar dus niet in haar waarde. Dan moet je een dienstmeid gaan zoeken die precies doet wat jij wil. Dan kom jij waarschijnlijk 's avonds thuis en wordt geconfronteerd met de door een ander uitwerkte opdrachten en slaat op tilt.. waaaat is dit niet gebeurd en dat ook al niet? Nee, want die opdracht had je niet gegeven. Ik zeg maar wat.

Je moet niet je gelijk willen halen want daarmee verliest je relatie. Als je echt wil weten hoe het is, neem een week vrij en stuur je vrouw een week met vakantie. Na die week neem je de schade op. Daarmee krijg je begrip voor het werk van de ander.
De beste stuurlui staan aan wal, toch?

Ga niet bepalen hoe een ander z;n werk moet doen en ondertussen ben je voor je eigen agenda aan het werk en lijkt het erop alsof je voor haar aan het zorgen bent. Tenzij jij dat over jezelf wil afroepen. Maar geloof mij, vrouwen zijn veel beter in de vinger op de zere plek leggen als je ze uitdaagt, dus bindt de kat niet op het spek.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat je jezelf voordoet als het slachtofferige type. Gezien de steun die je zoekt geloof ik wel dat je jezelf zo ziet maar niet dat dat werkelijk zo is. Als je dat deel van je ego opzij kan zetten, is een open gesprek met je vrouw over een oplossing mogelijk. Dat is dan jullie oplossing en dat is ook de enige die zou kunnen werken. Maar vraag je eens af of dat wel is wat je echt wilt. Zoals het nu overkomt lijkt het of je aan de bar zit met een verhaal dat je vrouw jou niet begrijpt.

Wauw 2 een aanvulling

Wat Mirjam zegt dus, precies dat. Komt nog wat bij. Man heeft baan (overduidelijk bewijs voor de hele wereld dat hij succesvol en productief is) en doet klussen die heel zichtbaar zijn. Als er visite komt kan hij zeggen: jaaa, aanbouwtje he! Zelf gemaakt!. Wat moet zijn vrouw dat zeggen: en ik heb hem al 85 keer gestofzuigd en gedweild?

skik

Familie

Je vult nogal wat in voor je familieleden, wat zij volgens jou denken en vinden. Op basis van vage hints?! Die jij interpreteert binnen het kader van jouw frustratie. Misschien denken en bedoelen ze wel iets heel anders dan jij allemaal veronderstelt (of bedoelen ze helemaal niet zoveel). Meestal zijn mensen heel slecht in invullen wat een ander denkt.
Maar verder zou ik me daar ook niet zo mee bezig houden. Jullie moeten er samen uitkomen. Hoe zij leven is hun keuze, jullie maken een andere keuze. Niet zo veel veronderstellen en invullen, en niet zo mee bezig zijn. Concentreer je op de relatie met je vrouw en kinderen. En lees de reactie van Miriam goed, daar zit veel in om over na te denken volgens mij.

Vraagje

Vrijen jullie nog wel?

Optimist

"Maar is het echt nodig dat de kinderen elke dag een complete set schone kleren krijgen? Wat mij betreft niet. Ondergoed en hempjes wel, maar een broek of trui kan best meer dan eens worden gedragen vind ik."

Ik weet niet hoe jouw kinderen van 5 en 7 zich gedragen, maar de mijne die bijna zo oud zijn gaan meer door 3 sets kleding per dag. Als het niet vies is doe ik het gerust de volgende dag nog een keer aan hoor. Het gebeurt. 1 keer per maand ofzo. Zet qua was geen zoden aan de dijk.

Ben je met alle huishoudelijke taken zo'n optimist?

Onzin

Ik ben het met je eens, ze heeft de hele dag tijd voor het huishouden, kids naar school en ze heeft heus wel tijd voor haarzelf, ik denk eerder
dat ze in een sleur zit dat ze zo zit te zeuren.
Misschien vrijwilligerswerk een optie?

Ik neem aan dat ze niet iedere dag haar complete huis schoon maakt.
Jij werkt, zij het huishouden, eerlijk toch?

Zwaar? Kom op zeg, in Afrika dáár hebben ze het zwaar.

Layana
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zelfbeschikking

Daar zit de kneep, wat een goed betoog Miriam. Ik herken het helemaal, uit de tijd waarin onze kinderen opgroeiden.

Met als topperiodes de pre-basisschooltijd en de tijd waarin ze nog thuiswonend op middelbare school, HBO/WO zaten en daarnaast onregelmatig werkten én laat naar bed gingen, man man, wat had ik toen graag een eigen werk/relaxkamer met een slot erop gehad, hoe gezellig ze ook waren allemaal en hoezeer ik weemoedig terugdenk aan die periode.
Die tweede topperiode qua gebrek aan zelfbeschikking had ik niet voorzien

(Oh ja, ik werkte grotendeels thuis, dat speelde een grote rol natuurlijk. Op en onderweg naar je werk elders, dat geeft een heel ander gevoel zoals Miriam al beschrijft)