Ben ik egocentrisch en egoïstisch?

Balans

Dat is nog eens een waardevolle bijdrage aan een discussie Layana: "In afrika, daar hebben ze het zwaar". Laten we dit forum dan maar opheffen nietwaar.

Serieus, ik ben eerlijk gezegd ook niet zo van het traditionele kostwinner model, precies om wat je hier ziet. Het kan prima werken hoor, als je allebei heel rationele, verantwoordelijke en communicatief-sterke personen bent met een prima relatie. In toch wel veel gevallen leidt het naar de frustraties en onbegrip van beide kanten die hier geschetst zijn. Beiden een eigen leven buitenshuis en goed verdeelde taken binnenshuis geeft vaak meer balans in beide levens, en beter begrijpen van elkaars lasten. Mijn mening he (noem het overgeemancipeerd), ieder maakt zijn eigen keuzes verder.
Besef wel van te voren dat als je vrouw ook zou gaan werken, zelfs al is het parttime, jij daadwerkelijk meer zult moeten gaan doen in huishouden. En de kinderopvang is dan jullie beider verantwoordelijkheid (niet 1 verantwoordelijke + 1 opdrachtnemer). Zij moet er gelukkiger van worden, niet dubbel belast. Als je het nu al te veel is, weet ik niet of dat gaat werken.

Joh

Joh, jullie moeten gewoon veel meer tijd samen doorbrengen, want waar lees ik dat jullie samen op de bank zitten? Jullie doen elke avond ieder apart je ding! Huishouden kan beter overdag dan is er meer licht En jij bent nu onderhand wel weer even klaar met klussen.
Ik heb wel gehoord dat mannen zich graag in klussen storten (vooral bij problemen), dat ze dat zien als een belangrijk iets in hun relatie, maar vrouwen willen gewoon Aandacht, Richel. Jullie moeten meer belangstelling voor elkaar gaan opbrengen, ook jij voor haar. Het gaat haar niet om het huishouden want natuurlijk is zij een verwend kreng als zij dat allemaal op jou zou schuiven. Er is meer aan de hand.

En laat haar ook eens op zaterdag lekker alleen naar de markt gaan.

Kleine kinderen

Zo klein zijn de kinderen van Richel niet meer. De jongste is 5 en gaat al naar school. Ze zijn gezond neem ik aan, daar stond niets over in het berichtje. Ik denk dat de vrouw ontevreden is over haar leven maar daar zal ze zelf iets aan moeten doen. Wel fijn om als partners meer met elkaar te gaan delen omdat ze kennelijk geen idee hebben wat er in elkaars hoofd omgaat.

Maar die zelfbeschikking!

De kinderen gaan toch allemaal naar school? En natuurlijk moet er onder schooltijd genoeg in huis gebeuren, maar toch niet de hele dag?

Ik heb 4 schoolgaande kinderen en word nu zonder werk bijna gek van m'n zelfbeschikking, weet soms van ellende niet wat ik met m'n tijd aanmoet. Zelf ben ik geneigd om dan maar niks te doen, waardoor allerlei dingen blijven liggen en ik net zo chagrijnig word als jouw vrouw. En dus heb ik hobby's. Ook na schooltijd kan ik daarmee bezig zijn want alle kinderen hebben ook een eigen leven, zelfs de 5-jarige. Ik vind dat ze zeurt. Volgens mij heeft ze eerder teveel tijd dan te weinig en zit m daar het probleem in. Kan ze niet gewoon gaan werken?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Miriam

Je vergeet één ding: die kinderen gaan al naar school. Vrouw Richel heeft dus genoeg tijd overdag die ze zelf kan indelen en waarin ze ook wat tijd voor zichzelf kan nemen. Ze zit niet de hele dag thuis met babies/peuters maar ze heeft drie schoolgaande kinderen. Ik schat dus in dat ze meer autonomie heeft om haar dag in te delen dat Richel. Ze is alleen gebonden aan de schooltijden.

Mussie

5 en 7 is natuurlijk best klein maar ze zijn al wel zo groot dat ze naar school gaan. Als het goed kunnen ze op die leeftijd al zelfstandig spelen, ze nemen eens een vriendje mee naar huis of gaan zelf ergens spelen, ze zijn oud genoeg om zichzelf aan te kleden en hun eigen rotzooi op te ruimen (al zal je dat moeten aansturen) en je kunt ze ook best even 5 minuten in de woonkamer laten terwijl je zelf even de was in de machine stopt of zo... In die context gezien vind ik 5 en 7 jarigen niet meer heel klein. Niet meer zo klein in elk geval dat je er de hele dag bovenop moet zitten.

...☺

Richel is helemaal stil geworden na de analyse van Mirjam Lavell. Nog onder de indruk?
Ik wel trouwens. Je kan het zo helder verwoorden, Mirjam!!

Welnee

Maylise:"Je vergeet één ding: die kinderen gaan al naar school."
Als ik een periode vervelend vond, dan is dat wel die periode. De combinatie werk en kinderen heb ik nooit een probleem gevonden, totdat ze naar school moesten.
Die twee jongste moet ze tussen de middag halen (lunch) en zijn wrs wo en wellicht ook vrij mi vrij.
Tussen halen en brengen zit net genoeg tijd om de was en de boodschappen te doen, maar iets ondernemen (solliciteren bijvoorbeeld), zit er niet in. Je moet weer stipt op tijd voor die schooldeur staan. En dan heb je nog al-die-schoovrije-dagen. pffff.
Maar het belangrijkste: gebrek aan zelfbeschikking doe je jezelf in hoge mate aan. Het heeft alles te maken met je eigen kijk op hoe jij je taken in moet vullen en of en voor wie je allemaal achtervang moet zijn.
Wie er bovendien allemaal een beroep op je doen (kinderen met clubjes, vader met weer een late vergadering, of een overhemd of pak dat strak gestreken klaar moet liggen, kinderen die thuis moeten lunchen want moeder is er toch, etc.).
Of je kinderen over mogen blijven of dat het je heilige plicht is ze de boterhammen thuis te geven.
Je zal maar, zoals hier lijkt, in een plichtencompetitie met je echtgenoot zitten. Hij klussen en werken en jij (zo is de rolverdeling nu eenmaal) het thuisfront op orde.
Dan is er weinig ruimte voor zelfbeschikking.
Groet,
Miriam Lavell

Versnipperd

In die periode heb ik weleens overwogen om zo'n aanbieding van mooie telefoon met abonnement aan te nemen. Maar dat feest ging toen niet door omdat de telefoon dan bezorgd werd tussen 8 en 12 en tussen 12 en 5. Periodes dat ik dan toch echt bij school moest zijn voor het halen en brengen op mijn enige vrije dag. Ik had ook geen zin om me daarvoor in bochten te wringen, dat doe je al vaak genoeg, zo belangrijk was het niet. Maar inderdaad, ik vond de basisschool wel een tijd waar je agenda voortdurend doorkruist wordt en je de hele tijd moet meebewegen met wat kind nodig heeft op school, de uitval, de knutselspullen, de feestjes. Versnipperd ben je dan. Iedereen doet de hele tijd een beroep op jou en je eigen agenda raakt naar de achtergrond. Behalve natuurlijk bij die flinke types die ik weleens hoorde roepen: nee hoor, ik doe echt nog mijn eigen dingen, dan moeten ze maar even wachten. Heel flink, maar het kost nogal wat rigiditeit en verzet om je eigen gang te gaan als kinderen op die leeftijd, een een man die er niet is, een beroep op je doen. Het is ook een emotioneel beslag.

Nu pas

Nu mijn kinderen royaal puber zijn, en ja ik heb wat bijzondere kinderen, nu pas heb ik het gevoel dat ik niet meer voortdurend beschikbaar hoef te zijn. Mijn telefoon valt steeds uit, stom probleempje, vroeger zou ik dat direct verholpen hebben omdat ik beschikbaar moest zijn. Of ik regelde een achterwacht. Nu denk ik, er zijn meer mensen in de wereld die mijn kind even kunnen helpen als er iets is. Ook omdat ze inmiddels zo ver zijn dat ze goed kunnen communiceren en vragen.
Bovendien is dat ook wat ik gezien heb. Niet in de baby en peutertijd, maar juist basisschool kun je teleurgesteld in elkaar raken. Man die toch weer later thuis komt dan je had verwacht terwijl je plannen had of zelfs weg zou gaan. Jou agenda die altijd laatst komt en man die zijn eigen agenda altijd voor laat gaan. Want anders is het niet collegiaal, zag ik ooit eens in een strip van Jan, Jans en de kinderen.
Andere ouders die zich overschreeuwen of omstanders, inderdaad familie, die zich ermee bemoeien en daar een negatief oordeel over hebben. Te weinig tijd om je relatie goed te onderhouden met elkaar omdat je steeds gestoord kunt worden of je zelf moet wegregelen. Lastiger dan in de tijd dat je kinderen echt heel klein waren.

Kan zij niet gewoon een baan zoeken?

De meest constructieve opmerking uit een enorme rij reacties. Ik geloof er niet in: één kostwinner de andere fulltime thuis. Het leidt tot gedoe en gezeur en een wedstrijdje wie het het zwaarst heeft. Allebei een baan en allebei zorgdragen, dan snap je elkaar tenminste. En van dat internetten/shoppen en koffiedrinken wordt je puur lamlendig. Bovendien als je werkt heb je 's avonds ook nog eens wat te vertellen.
Los daarvan moet iedereen tijd voor zichzelf hebben. Prima om het weekend voor het gezin te houden, ga jij een dag minder werken en zorgt zij dat het gezinsinkomen op peil blijft (moet jij nu niet zelf gaan jammeren dat parttime werken niet kan in jouw über-belangrijke baan

Doet mij denken aan...

De situatie bij mij thuis vroeger. Destijds was het nog gewoon dat moeders de vrouw thuis was en het huishouden, de kinderen en de administratie deed, vader zorgde voor het gezinsinkomen, deed de klussen, studeerde 's avonds vaak nog om promotie te kunnen maken en was de man die 's avonds het vlees sneed.
Mijn moeder was ook thuis, 3 kinderen, mijn vader had zijn werk en andere bezigheden om te zorgen dat we in plaats van een krap inkomen een royaal inkomen zouden krijgen (wat ook gelukt is). Mijn moeder is in die tijd diep doodongelukkig geweest. Ze had weinig aansluiting bij de roddeltantes in de buurt, ze roddelde namelijk niet graag, vond ze erg vervelend. Ze had weinig aansluiting op school, ze was niet erg creatief, had geen engelengeduld en was geen haantje de voorste dus was ze ook geen knutselmoeder, handvaardigheidsmoeder of leesmoeder was ze allemaal niet op school. Haar dag bestond (toen wij alledrie naar school gingen) uit ons op tijd 's ochtends de deur uit krijgen, liefst met gymspullen en wat er die dag nodig was. Op tijd de boodschappen gedaan krijgen zodat er voldoende brood en beleg was tussen de middag. Vervolgens ons weer op tijd op school krijgen, kijken wat van het huishouden het urgentste was en dat nog even voor elkaar krijgen. Als we weer thuis kwamen klaarzitten met een kopje thee en de speelafspraakjes afwachten, daar was geen planning op te maken. 's Avonds gebruikte ze voor de klussen waar ze overdag niet aan toe gekomen was of voor de precieze dingen waar ze geen kinderen bij kon gebruiken. Tussendoor was het zorgen voor zieke kinderen (gebeurde wel eens), tandartsafpraken, zorgen dat er geoefend werd voor de muziekles, ruzies sussen, pleisters plakken, de buurhond uit het grasveld halen waar hij weer zijn behoefte gedaan had (we hadden niet de fijnste buren).
Mijn vader was 's ochtends al voor ons vertrokken naar het werk, hij gaf m'n moeder altijd een zoen, vertelde haar dat ze nog even kon blijven liggen en zette een kopje koffie voor haar klaar. 's Middags als hij thuis kwam zo vlak voor het eten hielp hij mee met aanhoren van alle verhalen van school, bekeek hij het topografiehuiswerk, hielp hij mee met de spreekbeurten en boekbesprekingen en schilde hij rustig de aardappels als mijn moeder daar nog even geen tijd voor gehad had. Wel altijd met een blik op de klok want 's avonds had hij weer een vergadering, repetitie van het koor (mijn vader had een prachtige warme bariton) of moest hij flink studeren voor een examen wat binnenkort zou komen. In het weekend had hij zijn volkstuintje en hij stelde er eer in om zelfverbouwde groente op tafel te zetten. Hij repareerde wat er gerepareerd moest worden, veranderde in huis wat mijn moeder graag wilde, schilderde de buitenboel om geld uit te sparen, deed wat er gedaan moest worden. Zondag wilde mijn moeder na de kerk altijd graag naar haar ouders of zussen toe, terwijl mijn vader het als rustpuntje van de week zag en als even echt tijd voor het eigen gezin, dat was altijd spanning. Maar de echte spanning was dat mijn moeder zich de hele week door niet gezien, niet gesteund, niet gewaardeerd voelde. Voor haar gevoel was mijn vader alleen met zijn eigen dingen bezig en had zij alleen maar de dingen die iedere dag opnieuw gedaan moesten worden. Nooit eens iets wat af was en niet meer terug kwam, nooit eens de voldoening van een examen gehaald hebben.
Achteraf zegt mijn moeder dat het allemaal niet zo erg was geweest als zij haar oude beroep had kunnen blijven uitoefenen, ze was zuster en had best wijkverpleegster willen blijven, zo in de avonddienst een paar avonden per week haar eigen klantjes even naar bed helpen. Het was ook lang zo erg niet geweest als ze zo nu en dan eens gezegd had dat ze op een zaterdag alleen met haar zusje was gaan winkelen en zo af en toe een dagje voor haarzelf had gehad zonder schuldgevoelens. Het was volgens haar ook stukken minder erg geweest als mijn kleine zusje geen astma had gehad waardoor het schoonmaken en stoffen en zuigen zo ongeveer een dagtaak was, nog afgezien van de dagen en weken dat ze weer thuiszat en er weer achter school aangelopen moest worden voor werk en weer die doktersafspraken de hele tijd. De astma van mijn zusje, dat was niet zo erg, het was best gezellig met een kind in huis, maar dat geregel eromheen de hele tijd en die afspraken en de juf die nooit tijd had en alles altijd te laat leverde en nooit nakeek etc. Kortom ze werd geleefd in de basisschooltijd door de agenda van school, dokter, tandarts, speelafspraakjes, zwemles, muziekles, het leuke toneelclubje, etc. Ze kon nooit een eigen plan trekken, haar eigen dag indelen, er kwam altijd wat tussen. En als ze het huis schoon, netjes en aan de kant had, kwamen er weer een stel wervelwindjes met plakhanden de boel op stelten zetten en kon ze weer van voor af aan beginnen.

Andere tijden

Fransien, jouw moeder klinkt als mijn moeder. Maar mijn moeder was er diep ongelukkig onder. Toch is dit enige decennia en een feministische golf geleden. Mijn moeder kreeg een week voor haar huwelijk haar ontslag, dat was de standaardprocedure. Dat ze vervolgens nog 4 jaar moest wachten op een eerste zwangerschap was jammer.
Maar in deze tijd en in dit land hebben vrouwen meer mogelijkheden dan te verzuren in hun plicht. Bovendien is het waar dat je gedicteerd wordt door schooltijden, maar een baan is ook geen paradijs van vrijheid. Volgens mij is vooral het kleine wereldje en ronddraaien in het zelfde kringetje zonder uitdaging of inspiratie dat doet verzuren en met je energie aan de haal gaat. Uitdaging één voor mevrouw Richel, vind een baan en zorg dat je zoveel geld binnen hengelt dat dat Richel een dag minder kan werken. Overleg vervolgens samen hoe dit te organiseren. En Richel zijn vrije tijd zal zich dus ook rondom schooltijden en clubjes afspelen, dit geeft hen een helder en gezond inzicht in elkaars leefwereld.

Zichtbaar resultaat

Wat Skik zegt, dat is ook de spijker op zijn kop: zichtbaar resultaat van je harde inspanningen. Ik heb al een aantal malen in mijn omgeving gezien dat de man geprezen en gelauwerd wordt (lintje, promotie, erebenoeming, noem maar op) voor geleverde inspanningen, terwijl dat is mogelijk geweest doordat het thuisfront voor de rest is opgedraaid. Met een beetje mazzel krigt de vrouw nog een bosje bloemen, maar het applaus is toch echt voor de ander. Ik vind dat altijd wel een beeeetje zuur.

Heb zelf een studie gedaan met kleine kinderen (weliswaar maar een jaar, maar toch), en manlief vond het niet echt prettig dat ik vooral in de laatste maand me afzonderde en op de studiedagen, thuis of op school, niets in huis deed, en dat hij de boel draaiende hield. Hij deed het zonder morren op dat moment, gunde het me ook, maar gaf later wel aan dat hij blij was dat het afgelopen was. Ik daarentegen vond het best lekker, even niets behalve mijn studie. Kunnen focussen, heerlijk. Het continu switchen van aandacht, dat maakt het thuisleven soms vermoeiend en frustrerend.

Niet. Kwestie van goed lezen...

Wat skik zegt

Dat is het inderdaad denk ik. Dat is denk ik het verschil tussen Richel en vrouw in een notendop.

En bovendien herken ik het gevoel van 's morgens de deur achter me dicht trekken en me fijn richten op m'n eigen dingen. Eigenlijk lukt me dat alleen maar goed op de dag dat mijn man ouderschapsverlof heeft. Op de andere dagen, draait die verantwoordelijkheid voor mijn 3 kinderen en alles wat daarbij hoort op de een of andere manier toch op de achtergrond nog mee. En daar kun je best wel moe van worden.

Verbitterd

Misschien kan Richel trouwens het draadje niet meer vinden, omdat het verplaatst is?

Leuk allemaal, van dat werken voor zijn vrouw. Maar zoals ik al aangaf, is dat haalbaar als beiden zichzelf nu al overbelast vinden? Richel zal dan dus wel meer in huishouden moeten gaan doen. Dat gaat hij niet redden (behalve misschien met een dag minder werken)

Voor wat hoort wat

Ik denk dat Richel in zijn weekendverplichtingen is gedoken Zij kan best gaan werken (of studeren, of vrijwilligerswerk). Dat er sprake is van overbelasting bij hem en bij haar, zit tussen beider oren. Ja, ze zijn wel druk de hele tijd, maar er is kennelijk onvoldoende afweging tussen wat moet, wat kan, wat de een wil, wat de ander wil en vooral: wat ze samen willen.
Ze zijn ieder op een eiland hun terrein aan het bevechten.
Daar anders naar kijken kun je leren. Maar daar moet je wel over nadenken. Samen, maar ook apart. Alleen, op jezelf, met je eigen muziekje en zonder dat er plotselinge claims op je kunnen vallen.
Ik stel mij Richel voor als iemand die 3 uur per dag in de auto al denkend zichzelf zit te bevestigen, terwijl haar dag zo vol van plotseling beroep op haar zit, dat ze geen moment heeft om na te denken.
Bovendien: als zij al wat bedenkt, kan zij niet zomaar een afspraak maken. Zij moet dat organiseren (wie doet er de kinderen en de was, past dat wel in de agenda van man en of de kinderen?).
Daarom: eerst denktijd voor haar maken. Samen nadenken over wat ze nu willen met elkaar (schoon huis, veel nieuwe bouwwerken, of gelukkig zijn?). Schrappen (kinderen blijven wel over, terrasoverkapping (of wat ook) komt er niet, huishouden op een lager pitje, oudste (13!) gaat ook wat doen in huis).
Even generaliserend: vrouwen hebben nogal eens de afwijking dat ze niet zelf duidelijk zeggen wat ze willen, maar dat ze dat gaan voorleven. Dus als ze zelf meer back-up willen daar niet om vragen, maar juist de ander nog meer back-up geven. Dit volgens het voor-wat-hoort-wat model. Ik doe het voor jou, dus moet jij het ook voor mij doen.
Dat is een verwarrend model. Ik weet inmiddels dat het bestaat, maar ik herken het niet. Als ik wrevel ontdek bij andere vrouwen (samen op vakantie bijvoorbeeld), dan gok ik altijd maar dat dat het is. 9 van de 10 keer klopt dat. Ik denk altijd dat Miep de afwas doet omdat ze dat een leuk klusje vindt. Dat ze er steeds preciezer in wordt, als een bok op de haverkist zit (bij elke slok een schoon kopje) en er steeds langer mee bezig is, zie ik vaak niet eens, laat staan dat ik het als verwijt opvat.
Maar dat is het vaak wel (doe jij nou ook eens de afwas, kun je niet even helpen).
Met mij moet je altijd eerst ruzie maken voordat dat soort verborgen berichten overkomen. Ik zie ze niet, ik snap ze niet.
Omgekeerd heb ik altijd mijn eigen denktijd geclaimd en altijd mijn eigen oplossingen verzonnen. Als die te maken hadden met het hele gezin (wie doet er dan de was, wie huren we in en wat kost dat dan?), dan spraken we daarover.
Maar ja, dat ben ik, opgegroeid in een groot gezin. Ik kan 'alleen' zijn in een horde. Wie dat niet gewend is, zal dat moeten leren en dat kost dan toch weer tijd.
Ik denk echt dat de cirkel gebroken kan worden als Richel zijn vrouw helpt om wat aan haar situatie te doen.
Groet,
Miriam Lavell

Ontspannnen

Het prieel moet af, de auto moet gewassen, de kinderen moeten onder de douche en voorgelezen, de boodschappen moeten worden gedaan. Kortom, druk, druk, druk.
Ik moet heel weinig voor mijn gevoel en ik mag van alles. Toch zijn er hier ook boodschappen in huis, komt dat terras echt wel klaar, werken we beide braaf en ligt mijn kind niet onverzorgd onder de brug. Ook is er genoeg tijd voor ontspanning. Met zijn tweeën, met zijn drieën en iedereen apart.
Overleg, beetje plannen en prioriteiten stellen. Een mens kan nu eenmaal niet op 2 plekken tegelijk zijn. Soms heeft mijn man zin in een dagje helemaal niks. Prima, ik doe gewoon lekker mijn ding. Soms hang ik met een dekentje en een boek op de bank terwijl hij de tuin induikt. Op andere momenten zetten we allemaal even de schouders eronder en zijn de klussen snel geklaard.
Elkaar een beetje de ruimte gunnen en je vooral niet ergeren. Geen afmeten en bieden: "Ik ben nu druk, dus jij moet dat ook zijn."

Onderbelasting

In dit draadje wordt 'onderbelasting' genoemd in verband met de vrouw van Richel. Dat voelt hetzelfde als overbelasting, maar vreemd genoeg verdwijnt het als je het voor jezelf wat drukker maakt.
Wat betreft het drukker maken, in dit draadje wordt aangehaald dat huishouden doen maatschappelijk gezien neit zichtbaar is. (ik heb de uitbouw gebouwd versus ik heb de uitbouw gedweild). Dat is ook zo en dat is al van alle tijden zo, behalve dan dat het omgekeerd ook weer super gewaardeerd wordt: de moeder die altijd klaar staat voor haar kinderen heeft zo ongeveer het statuut van een heilige. Allen geldt dat dan niet voor de konkrete huishoudelijke bezigheden. Je wordt geen heilige door de afwas. Wel door 'er te zijn', maar dat is juist weer energievretende 'lege' tijd. Hoeveel uren meot je thuis zijn en niet echt iets om handen hebben vor dat ene moment, dat de school (of de peuterspeelzaal) je roept omdat er accuut iets is met je kind. Maar omgekeerd, als je er op dat moment niet bent is het een drama, een ramp. Energievretende 'lege' tijd.
Jezelf drukker maken en dan ook nog met maatschappelijk gewaardeerde activiteiten, dat zou dan zijn:
- sporten (jezelf opleggen dat je elke dag gaat wandelen of fietsen, of naar een club overdag, eventueel met vriendinnnen);
- een structurele hobbie (zelf kleren maken, schilderen, etc.)
- vrijwilligerswerk, in alle vormen en gradaties;
- studie;
- werk, desnoods thuiswerk.
Het verschijnsel 'tijd voor jezelf hebben' wordt mede bepaald doordat er ook tijd is die niet (zichtbaar) voor jezelf is, omdat je dan gebonden bent aan bepaalde afspraken. Op dinsdagmorgen een gymclub hebben betekent dat je op woensdagmorgen 'vrij' bent.
Een merkwaardige speling in de ervaring van 'zelfbeschikking'.

Tsjor

Denktijd voor jezelf

Mirjam, bedankt voor je analyse van de subassertieve wijze van communicatie, door dingen te doen eigenlijk aangeven dat jij vindt dat anderen die moeten doen. Helder.

'Daarom: eerst denktijd voor haar maken.' Daar ben ik het echt helemaal mee eens. Ik zou dat dan ook doen door de vraag aan te pakken die ik eerder al genoemd heb: met haar gaan bespreken: wat wil jij met je toekomst gaan doen? en af te spreken dat ze daar tijd vor vrij maakt om daarover na te denken.
Meteen 'werken' kan gemakkelijk doodslaan: enerzijds is het op dit moment niet gemakkelijk om werk te vinden, dan kan het zijn dat je werk gaat doen omdat het werk is, maar niet iets wat bij jou past, waar je de komende 30-35 jaar nog mee bezig wilt zijn. Het enige voordeel van direct betaald werk zoeken, maakt neit uit wat, is dat er extra geld binnen komt. Als je daar iets mee wil (nog mooiere carport voor een mooiere auto, waar je toch niet in durft te rijden) dan is dat een goede vertaling van je toekomst.
Maar ik zou eerder haar de tijd gunnen om na te denken over wat haar toekomst op wat langere termijn is. Dat gaan exploreren kost tijd: praten met mensen die werken, zelf uitzoeken, wat vind je leuk om te doen (zijn ook allerlei trajecten voor), ergens meelopen, of als vrijwilliger gaan proeven van een werksituatie, in de bibliotheek bepaalde vaktijdschriften gaan zoeken,w at spreekt je aan, eventueel iets van een studie gaan doen, al is het maar iets algemeens, bijvoorbeeld een taal leren of Nederlands bijspijkeren.
Voorlopig zou ze daar minstens één dag in de week aan moeten kunnen besteden. Richel en zij zouden kunnen afspraken dat één dag in de week de kinderen na school niet naar huis komen, maar pas rond 18.00 uur, dat Richel iets eerder thuis komt, dat er niet gekookt wordt of dat Richel kookt. Die dag worden er geen boodschappen gedaan, draait de was niet, wordt de kamer niet gezogen en zullen ze samen 's avonds pas alles gaan opruimen, inclusief de afwas, de losslingerende kleren, de binnengekomen post etc. En dan aan het einde van de avond samen praten: wat heb je vandaag gedaan, waar ben je mee bezig geweest, wat vond je daarvan. Richel en zijn vrouw zouden dat hele proces met een zekere nieuwsgierigheid in moeten gaan: wat gaat eruit komen, wie ben ik, waar liggen mijn interesses en sterke kanten, hoe kan ik mezelf gaan ontwikkelen. Uiteindelijk zal dat naar betaald werk kunnen leiden. Maar het proces daaraan voorafgaand is zeker zo belangrijk voor hen beiden.
Het vraagt van haar enige discipline: die dag ook echt nuttig besteden voor jezelf. Het vraagt ook geduld, want er zullen ook dagen (weken) zijn dat er niets zinnigs uit lijkt te rollen. Maar ook dat zijn zinvolle ontdekkkingen (ik ben hiermee bezig geweest, maar ik vind dat en dat niets, omdat....).

Tsjor

Miepzondernaam

**Ik geloof er niet in: één kostwinner de andere fulltime thuis. Het leidt tot gedoe en gezeur en een wedstrijdje wie het het zwaarst heeft.**

Wij hebben hier totaal geen last van, of je het nu gelooft of niet. Geen gedoe, geen gezeur, we zijn er allebei tevreden mee. Ik moet er trouwens niet aan denken naast kinderen en huishouden nog een baan erbij te hebben. Pfff, over dubbele belasting gesproken.

Ook niet

Thuisblijfmoeder ben ik ook jaren geweest. Prima, geen gedoe en geen gezeur. Het was mijn eigen keuze en ik ben nog steeds blij dat ik de luxe had dat we ons dat konden permitteren.
Intussen alweer heel wat jaren aan het werk, parttime. De taakverdeling loopt vanzelf en we voelen ons er beide prima bij.
Als ik vanaf morgen full time zou (moeten) werken doe ik dat, met wat aanpassingen rol ik daar dan ook wel weer doorheen.

Thuis zijn

Ik ben nu sinds een paar maanden weer aan het werk, na een paar jaar thuis te zijn geweest. Ik werk 3 dagen, soms 4 en het begint nu aardig vast te lopen moet ik zeggen.

Het huis is een grote chaos, er zijn 2 volle manden wasgoed verwijtend naar me aan het staren en ik heb al een paar keer flinke ruzie gehad met mijn man over taakverdelingen. Oppas ziek, en "dus" moest ik maar vij nemen. Uh, nee, niet dus. Hij is thuis met de kinderen en speelt de hele dag met ze terwijl de zooi zich opstapelt. Maar dat ruim ik wel op (nou, hij denkt er niet eens over na). Uh, nee, die tijd heb ik niet meer, en ik wil in het weekend ook een spelletje doen met de kinderen en niet de hele dag bezig zijn met huishouden, boodschappen en koken.

Hij slaapt nu en ik ben bezig een lijstje voor hem te maken voor als ik zo weg ben met de kinderen (naar een vriendin). Ik verwijt hem niets, maar ik maak gewoon duidlijk wat ik verwacht. Het lijstje kost hem misschien een half uurtje, maar ik zou balen als een stekker als ik dat vanavond nog moet doen.

Ik twijfel dus over het idee van onderbeschikking als je een huishouden in je eentje runt met 2 volwassenen en 3 kinderen. Ik vond het niet zwaar hoor, toen ik nog niet werkte, maar ik was eigenlijk wel veel bezig. Maar al die dingen zijn zo onzichtbaar. Mijn man ziet het echt niet dat ik de tegels in de badkamer heb gesopt, of een uur bezig ben geweest met kleding repareren, of een uur met strijken, of de tafel voor de 3e keer die dag weer heb leeggeruimd en schoongemaakt. En mijn lat ligt niet eens zo hoog. Ons huis is altijd aardig rommelig. De tijd dat de kinderen op school zijn is altijd zo weer voorbij. En na schooltijd kom je nergens aan toe als je nog zwemmen, sport en andere dingen hebt en je ook nog wat aandacht aan je kinderen wil geven.

Dus, als je 3 kinderen hebt, dan kun je niet van je vrouw verwachten weer aan het werk te gaan, zonder zelf wat meer te gaan doen in het huishouden. Vind ik tenminste. En een beetje helpen ook al werkt ze niet, vind ik ook niet zo raar. Dat klussen zou ik echt voorlopig tot een minimum beperken.

Zij thuis, zij het huishouden

ik vind de rollen zo goed en vind je zeker niet egoistisch. Je besteedt genoeg tijd aan werk en mag ook vrije tijd. Je bent misschien zelfs nog te 'goed'. Natuurlijk is huishouden met 3 kids druk, maar zeker niet te druk als je niets anders hoeft. Ik zou eens een goed gesprek aangaan!!