Ben er klaar mee! Ik moet altijd alles regelen en doen in huis en met de kinderen
Ik ben hier klaar mee!
Is het bij jullie ook zo oneerlijk verdeeld?
Mijn dochter zit op reddingszwemmen elke zaterdag van 17 tot 18 uur. Ik moet meestal rijden want mijn man werkt in 5 ploegen maar is hij een keer vrij, dan plant hij andere dingen voor zichzelf.
Mijn andere dochter zit onder toneel, hij zal dat doen maar tot nu toe heb ik elke keer moeten rijden.
Ook met dagjes weg ben ik altijd degene die meegaat, en hij moet of werken of hij heeft iets anders.
Nu is de maat vol. We zouden volgende week woensdag naar de bios gaan, plant hij een vergadering tussendoor.
Ik kan altijd voor de kinderen sjouwen, huiswerk mee doen, clubjes brengen, kom nooit toe aan mezelf! ik ben met een opleiding bezig maar daar kom ik zelf niet aan toe en tussendoor werk ik ook nog..
Nu was ik vanmorgen werken en hij was vanmorgen weer met zijn hobby bezig, en ja hij heeft gedweild, nou dat mocht wel eens na een weekje zeuren of hij het wilde doen.
Nu zei ik dat ik het niet leuk vond dat ik hij zaterdag tijdens het zwemmen weer niet mee kon omdat hij weer iets had en dat ik die vergadering van woensdag ook niet leuk vond. We kregen echt slaande ruzie.
Ik ben het gewoon zat! Van morgen zat onze tiener ook al te zeuren dat ik haar broek niet uit uitgewassen die ze aan wilde (kast vol kleren).
Ik voel mij gewoon een huisslaaf, kom nooit aan mezelf toe, altijd voor andere bezig.
Hoe het bij mij is
Ik heb geen werk, dus dat ik het huishouden doe is logisch. Vriend werkt 40 uur en afhankelijk van hoe moe hij is helpt hij wel of niet mee als ik in de avond nog wat moet doen (bijv.) Was ophangen. Taken zoals opvouwen laat hij aan mij over. Afwas doen we samen (Geen vaatwasser) , tenzij we er allebei geen zin in hebben, dan doe ik het de volgende dag.
Strijken kan ik niet en heb ik een hekel aan, vriend kan het wel en strijkt dan ook zijn eigen kleding als het nodig is (bijv. Een nette blouse voor sollicitatie) Bonuszoon smeert sinds dit jaar zijn eigen brood, pakt zonder problemen zijn tas in en uit en dekt de tafel (nog niet echt netjes naar mijn zin, maar goed moet het maar voor lief nemen) en ruimt deze af, dus dat is al een stap vooruit. Zelf het bed opdekken doet ie waarschijnlijk niet (waarom moet mijn bed netjes zijn, ik slaap er straks toch weer in) dus die strijd ga ik nog even niet aan. Beide mannen hebben er ook een handje van om een chaotische bende van hun kleding kast te maken, ik ga dat dus ook niet opruimen, als ze iets kwijt zijn dan is dat hun eigen schuld en zeg ik ze dat ook. Kleding in de was moeten ze ook zelf doen, niet in de wasmand? Dan wordt het ook niet gewassen, zelfs al zie ik het op de grond liggen dan raap ik het niet op. Ook is het hier een rage bij de mannen om de wc rolletjes niet weg te gooien of een nieuwe op te hangen. Het liefst hang ik er dan ook geen op, maar ja als vrouw zijnde heb je het toch voor de voorkant nodig he. Het wc rolletje laat ik dan wel liggen, die mag degene weggooien die hem heeft leeggemaakt. Ook met speelgoed, kwijt? Dan had je het maar op een vaste plek moeten neerleggen.
Ik hoop dat als ik dit steeds volhoud, ze het zelf in gaan zien. Bij ons zou een lijst met huishoudelijke activiteiten niet werken, niemand die zich er aan houdt. Ik leef met 2 mannen en dat kan lastig zijn qua huishouden. Gelukkig doet vriendlief er ook niet moeilijk over als ik het huishouden een dagje of daagjes over sla.
Mannen
"Ik leef met 2 mannen en dat kan lastig zijn qua huishouden."
Want vrouwen worden geboren met een pleeborstel in hun hand?
Waarom zouden mannen geen huishoudelijke taken kunnen verrichten?
Bizar
dat onderscheid dat voortdurend gemaakt wordt inderdaad. Het is maar net waar je je verantwoordelijk voor voelt. Persoonlijk zou ik echt nooit van mijn leven in een huis willen wonen met mensen die geen reet uitvoeren en al helemaal niet als ze 'hun onvermogen' gooien op hun geslacht.
Als ik de verhalen hier lees is mijn man er echt uniek in, dat hij zijn deel van het huishouden op zich neemt, zonder dat ik hem hoef aan te sporen of iets hoef uit te leggen. Als hij ooit dood gaat, of we uit elkaar gaan, dan blijf ik alleen wonen, denk ik, want de verhalen die ik hier lees vind ik te treurig voor woorden.
Je laat je toch niet uitbuiten?
Onderscheid
Dat onderscheid vind ik ook raar. Maar blijkbaar is dat dus vaak wel zo.
Mijn ex deed veel in het huishouden (was relatief ook meer thuis), maar wel met de grove hand. Dus randjes, kalk binnenkant kastjes etc dat zag hij niet.
Nu doe ik alles zelf. Best lekker. Kan alleen commentaar leveren op mezelf, haha.
Ik ben een vrouw
en zie al die dingen ook niet hoor. En al die foefjes en trucjes die ik soms lees ken ik ook niet. Het is niet dat omdat je een vrouw bent dat je daarom superhandig bent in het huishouden.
Het is echt iets wat je kunt leren en ook mannen kunnen dat. Ze hebben er gewoon geen zin in, wat ik heel goed begrijp, want het is toch ook ontzettend saai en oninteressant?
Maar ja, toch moeten veel dingen gebeuren en als je ergens woont, dan doe je dat samen, omdat je ook samen dingen vies maakt.
In het nrc
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/11/08/de-man-doet-het-niet-snel-goed-a3979401
Ik kan er alleen niet bij, bij het artikel, misschien anderen wel, het slaat vast op deze discussie
Lanza
Weet je dat je dat een stuk sympathieker maakt, dat je niet alles ziet in huis en niet superhandig bent in alles dus..
Even de cookies wissen van je telefoon
Thera de eerste? artikelen van Nrc krijg je gratis en als je cookies wist kan dat steeds opnieuw.
Artikel gaat inderdaad over dit onderwerp.
Treurig wel dat artikel in NRC
"Na de Slag van Gulpen volgde de vrede van Rotterdam. Die duurt gelukkig nog altijd voort. Maar de vrede is broos – we zijn het er bijvoorbeeld niet over eens waarom er nu vrede heerst.
„Omdat jij nu meer doet”, zegt ze.
„Omdat de kinderen nu ’s nachts doorslapen, we zijn gewoon energieker”, is mijn theorie.
Ik denk dat zij gelijk heeft, maar dat ga ik hier niet opschrijven, dat verzwakt mijn onderhandelingspositie. En de strijd zal heus nog wel eens opvlammen.
Maar je moet deze oorlog niet zo persoonlijk nemen, heb ik geleerd. We ruziën gewoon de ruzie van deze tijd. En iedere schop tegen de wasmand brengt ons dichter bij het beloofde land. "
Seksistisch gedoetje bij je thuis. Geen wonder dat steeds meer mensen alleen gaan wonen.
Ja, of deze.
"Punt is dat ik evengoed ben voorgelogen. De generatie van mijn vader las na het werk de krant op de bank. Dat schept verwachtingen. Vergis je niet. Nog lang na de emancipatoire jaren zestig bleven veel mannen achterlijk. Neem de rolmodellen uit mijn eigen beroep, de schrijvers. Slechts twintig jaar terug, toen ik opgroeide, waren types als Mulisch en Wolkers of Karel van het Reve de absolute top. Stuk voor stuk gevierde mannen met gedienstige vrouwen die op z’n best muze waren, maar in feite sloofjes voor hun pijprokende genie.
Leek me ook mooi. Schrijven. Pijproken. Nooit de was doen. Wist ik veel? Maar misschien snap je dat vergeleken bij zo’n leven elke verschoonde luier nu aanvoelt als een nederlaag."
Wat ik dan niet snap is dat het toch om een redelijk principe gaat. Je zet samen je schouders er onder, hoe je de taken ook verdeelt. Je maakt er geen persoonlijke knokpartij tegen je partner van. Maar blijkbaar zit dat ook diep ingebakken.
Ik heb het artikel gelezen
en ik vind het ook triest ja. Vooral dat hij het idee heeft dat wanneer je huishoudelijke en zorgende taken op je neemt dat dit je status/ aanzien verlaagt.
En dat hij wat hij doet in huis niet afzet tegen wat zijn vrouw doet, maar wat zijn vader en vrienden doen en dan al heel erg tevreden over zichzelf is en daar meer waardering voor wil, terwijl zijn vriendin maar moet doorploeteren zonder enige waardering te krijgen, want voor haar is het normaal en ze doet al minder dan dat haar moeder deed, dus ze moet eigenlijk moet zeuren.
artikel
Ik vind het een eerlijk geschreven artikel. Schrijver blijft wel hangen in kinderachtig een bedankje willen, kom op zeg, denk ik dan, hebben vrouwen een bedankje voor hun role-reversal gekregen?
Wat ik wel mis in dit soort artikelen is één grote oorzaak van de onvrede: vroeger werd er per gezin veertig uur betaalde arbeid verricht, meestal door de man. De vrouw deed alle huishoudelijke en opvoedkundige taken. Nu werken beiden en is zeventig uur betaalde arbeid per gezin geen uitzondering. En ja: het moet uit de lengte of de breedte komen: natuurlijk worden vrouwen overbelast als ze nog steeds die hele huishoudtaken hebben en nog bijvoorbeeld 32 uur werken daarboven op. En mannen ook als ze 40 uur werken en ineens die verantwoordelijkheden erbij krijgen.
Mijn moeder, een tweede golf feministe, sprak er altijd van dat er een herverdeling van betaalde en onbetaalde arbeid moest komen. Dus beiden bijvoorbeeld 25 uur werken en daarnaast beiden verantwoordelijk zijn voor huishouden en gezin. Dat is mis gegaan: vrouwen werken meer maar zijn vaak de hoofdverantwoordelijke voor het huishouden en doen gewoon het meeste.
Er wordt gesproken over dat mannen 40% van het huishouden doen. Ik vraag me af of daar ook de ouderlijke taken in zijn meegerekend. Het lijkt me erg hoog ingeschat, als ik in mijn omgeving kijk. Zie ook het artikel dat ik in de rubriek 'algemeen' onder het topic 'vaderschap' heb gezet.
En ja, ik zie helaas dat mannen heel kinderachtig kunnen reageren als er iets van ze gevraagd wordt: bij een bevriend stel van ons ging het zo: man deed niets, op aan gesproken door vrouw. "maar zeg me dan wat ik moet doen" zei hij. Okay deed ze. Maar toen trok hij het weer niet dat ze zei wat hij zou kunnen doen. "nu voelt het net of je mijn moeder bent" zei hij.
Ja pff dan begrijp ik wel dat vrouwen wel eens de balen kunnen hebben.
De eerste stap is
denk ik dat vaders minder moeten gaan werken. Maar 16,8 % van de vader werkt parttime, tegen 81,6% van de moeders. Dat is een gigantisch verschil.
Het probleem zou grotendeels opgelost zijn als vaders 8 uur per week minder gaan werken en die uren steken in de kinderen en het huishouden.
Toch hoor je nog vaak dat 'het niet kan' in het beroep dat de man doet. Er moet dus een mentaliteitsverandering komen, zowel bij de vaders zelf als bij hun werkgevers (die ook meestal man zijn en er vanuit gaan dat de moeders het wel oplossen). Je hebt echt van die mannenbolwerken waar het niet bespreekbaar is om minder te gaan werken, of naar huis te gaan als je kind ziek is, daar moet nu als eerste verandering in komen. Daarna volgt de rest vanzelf.
Bij de aanschaf
Ik heb direct bij de "aanschaf" al gekeken wat voor een vlees ik in de kuip had. Pakte voor mijn man gunstig uit, hij kan alles op basisniveau.
Wij delen de taken in principe 50/50, hoewel we nu een werkster hebben en tegenwoordig doet mijn man meer zodat ik kan (uit)rusten.
Wel doet hij meer mannendingen zoals klussen en ik kook vaker. Maar hij klust liever en ik vind koken leuk.
Een eerdere partner wist niet hoe de stofzuiger werkte. Dat deed zijn moeder voor hem als ze soms kwam (bah). Hard werken en van het verdiende geld buiten de deur eten, dat vond hij leuk en luxe. Hoewel ik graag *soms* buiten de deur eet, dit begreep ik niet. Het werd dan ook niks tussen ons op de lange termijn (oef).
De recensie van De Volkskrant
"In haar boek portretteert ze een vader die verantwoordelijk is voor de sportclubjes van zijn kroost. ‘Hij doet alles rondom voetbal in het weekend’, zeggen zowel de man als zijn vrouw. Het blijkt anders te liggen. De vader rijdt de kinderen naar de wedstrijd en staat juichend langs de lijn. De vrouw daarentegen regelt welke vriendjes wanneer moeten worden opgehaald, wast de kleren en regelt de lunch.
Dat is de vinger op de zere plek: de man onderneemt meer dan vroeger, maar het zogeheten emotion work (‘het management van zorg en huishouden en het initiëren van gesprekken over het welzijn van het gezin’, volgens het SCP) komt op het bordje van de vrouw."
http://ikvrouwvanjou.nl/2017/06/lesbische-stellen-hebben-meer-gelijke-taakverdeling/
Het lijkt mij toch handiger als er wat minder nadruk op de sexe komt te liggen, in huishouden maar ook in het werk, en wat meer op de persoonlijke verantwoordelijkheid en kwaliteiten.
Bij partners van gelijk geslacht is de verdeling beter. Maar dan krijg je uiteraard toch ook persoonlijke verschillen in mogelijkheden en uitvoering van taken thuis.
Verschil zal er blijven. Het komt er op aan wat je van elkaar accepteert en dat zal tijdgebonden zijn.
Van de 2e feministische golf heb ik ook geleerd dat we die ongelijkheid exporteren naar nieuwe uitbuiting, van vrouwen, van werksters en aupairs. En ja, bezorgdiensten. Maar die bezorgers, meestal mannen, krijgen in elk geval wel een minimumloon en het is 'wit' werk.
Hoe doen toch al
die singles dat en anderen die alleen wonen. Al die taken die alleen door een vrouw of een man uitgevoerd kunnen worden. Het is toch een wonder dat al die mensen in leven blijven. En dan heb ik het nog niet eens over homostellen.
Lanza
Je vraagt je af hoe al die singles het doen die alleen wonen. Wat ik in mijn omgeving zie en gezien heb is dat vrouwen alles netjes of in ieder geval leuk en gezellig voor elkaar hebben. De mannen vervuilen of er is een moeder/dochter/buurvrouw die de boel op orde houdt.
Alleen
Alleen de verantwoordelijke zijn in het huishouden is tamelijk eenvoudig. Er is niemand anders om het werk mee te delen, behalve wat je inkoopt, dus doe je het zelf.
Dat is wel de reden dat alleenstaand ouderschap zwaarder is dan samen ouderen. Ook al is dat ongelijk verdeeld.
AnneJ
Allenstaand ouderschap is zwaarder dan samen ouderen, toch heb ik ook wel andere geluiden gehoord. Dat waren meestal vrouwen die een 'bewerkelijke' ex hadden, in de betekenis van veel rommel maken, overhemden die gestreken dienden te worden, verkeerde afspraken maken, niet aan afspraken houden, kind vergeten op te halen, ingewikkeld eten etc etc
In deeltijd werken
"Toch hoor je nog vaak dat 'het niet kan' in het beroep dat de man doet."
Daar liep ik zelf tegenaan toen ik was afgestudeerd en al een kind had. Ik kon niet een baan vinden in deeltijd want dat was er niet in mijn vakgebied. In heel veel hoogopgeleide functies niet trouwens, er zijn er niet veel waar je ervoor kunt kiezen om maar 24 uur/week te werken. Dus toen kreeg ik helemaal geen baan....
Ik ben hoogopgeleid
en ik zie juist dat er van alles mogelijk is. 24 uur is wel erg weinig, maar 32-36 uur per week vaak wel.
Werk
32-36 uur vind ik ongeveer fulltime, tenzij je het echt voor elkaar krijgt om 1 dag of 1/2 dag per week vrij te zijn.
Ik werk 34,5 uur per week (of: ik krijg betaald voor...) . Meer kan niet, vanwege de aard van het werk, is niet in te richten. Prima, geen probleem. Waar ik wel tegenaan loop is dat met name vrouwelijke collega's altijd, maar dan ook echt altijd reageren met: zoveel? Deze week ook weer een keer. Zoveel? Ik geef dan aan dat het niet eens fulltime is. Vervolgens krijg je twee problemen: als dingen niet kunnen (bijvoorbeeld bijscholing), dan wordt er toch gekeken naar jou: ja, als je zoveel wil werken.... en de mensen die maar 1/3 of 2/3 van d etidj werken maken daar zoveel werk van, dat zij een volle werkweek hebben, wat dus verwachtingen met zich meebrengt die simpelweg niet haalbaar zijn als je 'fulltime' werkt. en daarom ook niet wenselijk.
Ik word daar echt vervelend van. 'Ik ben geen hobbywerker' zeg ik dan maar kortaf. Of: ik maak zoveel uur, maar ik wil er wel voor betaald krijgen. Of: 'ja, als je zo weinig werkt kan dat.'.
Maar eerlijk, ik word er echt strontvervelend van.
Tsjor
Bij ons
Hier kan en wil man best van alles doen en heeft geen last van een verminderd libido als hij staat te strijken. Toch komt het er in de praktijk op neer dat ik sneller ben in het huishouden en hij bij het doen van zg. mannenklussen. Dat komt ook vast door onze opvoeding, ik leerde van mijn moeder nog ramen zemen en man liep van kleins af aan achter zijn vader aan bij technische klusjes. Zo hebben we ieder onze kwaliteiten en bij ons werkt dat prima. Ik vind het onzin om alles precies te verdelen naar 50-50 procent. Dat is namelijk niet het meest efficiënt. Het enige waar ik wel eens van baal is dat veel communicatie ook voor mijn rekening komt. Bellen met garage, verwarmingsketel kapot, initiatief nemen voor nieuwe meubels, auto, vakantie en ga zo maar door. Man vindt het allemaal vrij lang geen probleem en ik kom eerder in actie. Zo moest ik afgelopen vrijdag tussen allerlei werkafspraken door bellen met verwarmingsmonteur, nieuwe ketel regelen ect. Dan denk ik wel eens...Hallo...jij wil toch.ook niet in de kou zitten...maar bellen. Nee, dat gebeurt pas als het begint te vriezen denk ik. En daar wacht ik liever niet op als er in het weekend drie hoogbejaarden langskomen. Ik noem maar wat. Om het weer goed te maken is man dan wel weer ff heel actief met iets anders in huis. Dus is het weer snel vergeven.
Ik denk dat onze zonen zich in een relatie ook sociaal zullen opstellen bij huishoudelijke taken. Ik zie echter ook wel dat oudste behoorlijk slordig is en zijn studentenkamer is beslist geen opgeruimd paleisje. We wachten af hoe de volgende generatie hier op reageert!
Quote:
'Ik ben geen hobbywerker' zeg ik dan maar kortaf. Of: ik maak zoveel uur, maar ik wil er wel voor betaald krijgen. Of: 'ja, als je zo weinig werkt kan dat.'.
Maar eerlijk, ik word er echt strontvervelend van.
Maar dan doe je toch hetzelfde als waar je je zo aan stoort? Jij benadrukt constant dat zij weinig werken en 'hobbywerkers' zijn en zij benadrukken dat jij veel werkt. Ik zou helemaal uit die cirkel stappen. Iedereen werkt zoveel als die persoon wil/financieel nodig heeft/aankan en daarover is verder geen discussie. Denigrerende opmerkingen zou ik voor je houden, daarmee bereik je niks en het bevordert zeker niet de werksfeer.
Leer jij je zoons
wel huishoudelijke taken te doen, zoals jij dat van je moeder leerde, Jutta? Want een deel is ook gewoon opvoeding natuurlijk.
Ik heb er last van
'Denigrerende opmerkingen zou ik voor je houden, daarmee bereik je niks en het bevordert zeker niet de werksfeer.' Het omgekeerde ook niet. Het zijn geen complimenten, nou ja, verbazing vooral. alsof dat bestaat, zeg, dat je maximaal werkt.
Het salaris is goed, maar niet riant. Van 2/3 kun je net leven op minimumniveau. Van 1/3 kun je niet leven. Dus eigenlijk vinden de dames om me heen dat ik mijn leven ga beperken tot het minimale niveau. Ja, dat vind ik vreemd, bizar zelfs.
en ik heb er last van als de mensen die zo beperkt werken werkopvattingen hebben waarbij zij het 'normaal' vinden dat ze veel meer uren onbetaald maken, waardoor er een bepaald kwaliteitsniveau neergelegd wordt, wat absoluut niet haalbaar is als je maximaal werkt.
Dit alles bevordert de werksfeer zeker niet. En na de zoveelste opmerking heb ik daar dan ook meer dan genoeg van. De opmerking van andere collega's dat zij dit zeker niet zo zouden kunnen doen laat zien, dat er of iets fundamenteels mis is met de organisatie van het werk of met het vermogen van mijn collega's om te werken, of met het vermogen om het werk efficiënter te doen.
Tsjor.
Leren
Gelukkig hoeven onze kinderen niet alles van hun moeder te leren.
Een heel goede leerschool is als jonge mensen op zichzelf gaan wonen. Voordat ze samenwonen of aan een relatie beginnen. Daarom is het belangrijk dat jonge mensen de mogelijkheid hebben om op eigen benen te gaan staan. De beperkingen op dit gebied als het gaat om betaalbare woningen en de studieleningen maken dat alternatief onaantrekkelijk. Terwijl het zo leerzaam is. Onder moeders en vaders vleugels vandaan, maar nog net voordat je de hele verantwoordelijkheid van het leven op je nek krijgt.
Tsjor
het is zeker fijn
als die mogelijkheid bestaat om al op eigen benen te staan voordat er sprake is van samenwonen of trouwen. Onze zoon is nu doordeweeks de deur uit ivm stage, ben er zeker van dat dit heel goed voor hem is.
wat werk betreft herken ik de frustraties met collega's die Tsjor omschrijft. Al ben ik dan juist degene die iets minder uur per week werkt maar ik zie heel goed dat er erg inefficiënt gewerkt wordt. Er iets van zeggen werkt niet, er wordt niks mee gedaan.
Lanza
Ze hebben van alles geleerd maar ramen zemen is er bij ingeschoten ; Wonen nu allebei op kamers en mogen zelf hun.talenten verder ontdekken en uitbreiden. Ik hoop dat ze met een eventuele partner een team gaan vormen met een redelijke verdeling van taken maar ook een zekere souplesse in de uitvoering. Gehakketak op wat de ander (niet) doet is hopelijk geen dagelijkse praktijk want dat kost heel veel energie.
Quote:
Gelukkig hoeven onze kinderen niet alles van hun moeder te leren.
Hopelijk niet alleen van hun moeders, maar kinderen steken wel degelijk een heleboel op van hun ouders. Dan gaat het vooral om wat ze van dag tot dag ZIEN. Als ze hun moeder het gehele huishouden zien doen en hun vader alleen de bakken aan de weg zien zetten en af en toe een schroef zien aandraaien, dan heeft dit wel degelijk impact op de rest van hun leven.
Ook hoe ouders met elkaar omgaan is van enorm groot belang. Je kunt een kind echt verpesten. Helaas gebeurt dat ontzettend vaak.
Heerlijk makkelijk
Zo'n standpunt. De ouders moeten het goed voordoen en als de kinderen het later niet goed doen hebben de ouders het niet goed voorgedaan.
Ik heb nog ramen leren schoonmaken door er met de soeplepel water tegenaan te gooien. Later nooit meer gedaan.
Gelukkig zijn er heel wat mensen die goed kunnen leven met alle beschadigingen die ze van hun ouders hebben meegekregen.
Tsjor
