Ben er klaar mee! Ik moet altijd alles regelen en doen in huis en met de kinderen

Klopt

Annemarie, helemaal waar. En het werkt echt.

En meer bij jezelf blijven. Dat wat je op dat moment belangrijk vind eerst voorop zetten, bijv een wandeling met de hond of een kwartiertje lezen etc etc. Ik heb het niet over uren luieren, een lazyday moet je inplannen of zumba. Dan kost de was of het poetswerk daarna minder energie. (tenminste bij mij helpt het)

Bregje

Ik las ook ergens "ik kan niet tegen rommel". Dat is misschien iets waar jij wat mee moet doen. De een kan prima tegen wat rommel, de ander niet. Om anderen voortdurend in beweging te zetten omdat jezelf niet tegen rommel kan is ook best lastig.
En ja, ik snap dat een puinhoop in huis niet fijn is, maar het kan wel zijn dat een paar stapels van een of ander anderen niet storen en jou wel. Je kunt twee dingen doen, of je er minder aan ergeren en de boel wat meer de boel laten of alles voortdurend opruimen maar je dan ook realiseren dat dat je vooral voor jezelf doet.
(ik spreek uit ervaring. Ik ben erg opruimerig, en de rest van mijn huisgenoten minder. Ze ruimen wel op maar meer in eigen tempo)

zelf in stand houden

De grote valkuil is dat je het gedrag van je man zelf in stand houdt. Hij HOEFT geen verantwoordelijkheid te nemen, want jij vangt het altijd op. En jouw irritatiegrens (zoals huis opgeruimd en schoon) is veel sneller bereikt dan zijn irritatiegrens, dus jij rent - en blijft rennen.

Verander dus je eigen gedrag: stop met het oplossen van zijn problemen.

Ik geloof overigens niet in een takenlijst. Ik geloof meer in een duidelijke verdeling van verantwoordelijkheden. Als hij verantwoordelijk is voor het vervoer naar een bepaald clubje, dan is het aan hem om dat te organiseren. Op zijn manier. Dat betekent ook dat als hij zelf niet kan rijden, hij dus een alternatief moet organiseren. En dat als hij jou meldt dat hij er zelf niet is, dat jij dus zegt: ik ook niet. Hup, de aap weer terug op zijn schouder. Blijkbaar is er bij jullie een patroon ontstaan dat de aap altijd bij jou zit. Daar moet je mee stoppen.

En ja, dat is lastig. Vooral als je ziet dat hij steken laat vallen en een kind bijvoorbeeld te laat op sport komt. Dan wil je graag 'redden'. Maar je houdt het patroon daarmee in stand. Je maakt het hem veel te gemakkelijk om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.

rommel

Ik kan ook niet tegen rommel, maar ik kon op een gegeven moment de troep in de slaapkamers van de kinderen wel negeren, hun slaapkamer, hun taak om het netjes te houden. Als de vloer niet leeg was werd er niet gestofzuigd.
Verder had ik ze al vanaf het begin af aan geleerd dat er GEEN eten/drinken mee naar boven mocht. (had ik al gezien van vrienden met oudere kinderen, dat daar beschimmeld eten op de slaapkamers lag, of alle glazen naar boven verdwenen) ik heb dat pas weer oogluikend toegestaan toen ze 16+ waren en het netjes hielden.
Qua drillen had ik het ook al snel voor elkaar dat de schoenen op het schoenen rekje gingen en de jassen netjes aan de kapstok. En hier in de keuken had ik een grote mooie mand met deksel, daarin deed ik dagelijks de slingerende dingen van de kinderen. Dus binnen 5 minuten was de woonkamer netjes opgeruimd, als ze eens iets lieten slingeren. Het gaf mij rust en uiteindelijk gaan ze er zelf ook aan wennen, mijn kinderen houden inmiddels ook niet van rommeligheid
Ja en wat blijft er dan over. De was (doe ik maar 1x per week, 4 volle trommels, op zondag/maandag, maandagavond vouw ik alles op, strijken doe ik niet (overhemden heb ik niet in de was) en de rest van de week doe ik dat gewoon niet. Ramen lappen doe ik 1x per jaar en wc krijgt een lapje zo nu en dan (de mannen moeten hier zittend plassen, scheelt zo ontzettend veel gespetter/stank (en ze vinden het niet erg) Dus ja, dan is het huishouden veel minder werk.
En onze verdeling was duidelijk, ik het huis en hij de tuin. Halen en brengen, afwisselend, daar zou ik wel duidelijk wekelijks een planning in maken, en mocht jouw man iets plannen wat niet uitkomt, dan zegt ie het maar af, je kan het op zijn minst voorstellen.

Off topic

Door dit topic ben ik me ineens, ook al gaat het niet altijd naar wederzijdse wens, bewust hoe vanzelfsprekend de meeste taken bij ons gaan. Ook al zeg ik regelmatig dankjewel en hij ook, ben ik vanmiddag toch het nieuwe boek van zijn favoriete schrijver gaan halen als een zomaar ik zie je e. Wat je doet cadeautje.

Persoonlijk geloof ik ook niet om lijsten, maar komt omdat het ook nooit nodig is geweest, echter ik zie bij mijn broer dat het echt helpt. Veel mensen zijn niet onwelwillend om de ander te helpen. Alleen wat jij ziet ziet een ander niet en dat stoort die persoon ook wellicht niet.

Spelling

Via mijn telefoon reageren geeft wel slechte taal en spelling zie ik. Voor mij persoonlijk geloof ik ook niet in lijsten, omdat het nooit nodig is geweest moest er staan, maar ik geloof wel degelijk dat het kan helpen en ik zie ook dat het werkt. Niks doen dat werkt even, gewoon iets proberen werkt het niet dan wat anders, wat voor jullie maar uiteindelijk werkt

lijsten

Lijsten maak ik al een tijdje, dan schrijf ik op wat ik moet doen en wat hij moet doen... De eerste week zei mijn dochter, wow mama jij doet echt veel meer dan papa. Ik schrijf nu wekelijk voor hem 10 taken en voor mij 10 taken.. hoewel er stiekem voor mij wel meer bij komt. We hadden afgesproken dat al de taken af zijn eind van de week.. en dat ik niet meer hoefde te zeuren. En anders schrijf ik er maandag gewoon weer 10 bij.. op een gegeven moment had hij wel meer dan 40 taken staan.. Dus dit werkt niet..

Hij is wel aan het slijmen vandaag, hij heeft mijn lievelingseten klaargemaakt..

Maar goed, geen oud papier weggebracht en er lag zoveel omdat mijn dochter jarig was geweest.. hij vergat bijna de auto op te halen van de garage, om 18.10 herinnerde ik hem eraan, gelukkig was er nog iemand bij de garage, anders had hij morgen moeten fietsen naar werk.. *volgende keer zeg ik niets meer..
Zo gaat het de hele dag..

Oud papier /lijsten /auto

Als je lijsten al geprobeerd heb snap ik dat je daar geen heil meer in ziet.

Oud papier, moeten jullie dat wegbrengen? Wij hebben daar een kliko voor en 't wordt opgehaald. Alleen rond einde jaar ivm alle feestdagen vaak te veel papier, maar dan zetten we er een doos naast en zodra de kliko weer geleegd is gaat dat er in.

De auto, tja in dit geval had ik hem dus rustig laten fietsen, Dan had hij er maar aan moeten denken

Die term 'helpen' snap ik niet zo

in deze context. Ik heb niet het idee dat ik mijn man aan het helpen ben als ik opruim, of schoonmaak, of iets anders doe voor ons gezin. Jullie wel? Wij doen gewoon beiden wat moet gebeuren.

Lanza

Deze keer snap ik je helemaal. Al "helpen" wij elkaar wel uit de brand als de ander aangeeft ergens geen tijd voor te hebben maar wel iets moet gedaan hebben. En dan vragen wij elkaar bijv zou jij vandaag thuis kunnen zijn want de stoffeerder wil langskomen (we zijn net 4mnd geleden verhuist) anders duurt het nog een week langer.

Klinkt als een ADD-er

Geen overzicht. Zichzelf niet aan de gang kunnen krijgen. Altijd: “Straks”. Dingen dubbel plannen. Alles vergeten. Beterschap beloven maar de motivatie verliezen en dan vervallen in je oude lamlendigheid. Het gaat zo te lezen in ieder geval niet ‘gewoon’ opgelost worden. Daar is het te hardnekkig voor

Is het mogelijk om iedere dag een half uur, bijvoorbeeld na het avondeten, met alle gezinsleden een klusrondje te doen en hier een routine van te maken. Klussen verdelen van de lijst en allemaal een half uurtje aanpakken en dan afsluiten met een gezamenlijk moment. In het weekend bijvoorbeeld twee uur voor jou en je man vast reserveren voor klussen, met halverwege een korte pauze voor een gezamenlijk kopje koffie. Als je dit zo duidelijk afspreekt voelt hij zich misschien gestimuleerd door de gezamenlijkheid. En hij kan toch moeilijk op zijn luie gat gaan zitten als jij wel je ding doet.

Als hij bezig is met zijn klussen, lukt het hem dat dan wel gemakkelijk om aan het werk te blijven? Of is hij dan heel snel de draad kwijt?

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Je omschrijft mijn man wel precies. Hij is wel vaak bezig en ziet dan weer iets anders, en dan is alles half af. Ik heb thuis een dochter met ADHD.. dus voor haar is het ook wel herkenbaar.

Soms roep ik wel na het eten, even alles opruimen, jij doet dat, jij dat enzo.. maar ik had het gewoon graag gezien dat ik het niet aan moet sturen.

Annemarie: papier moet je hier naar het plein brengen, staat elke week een container..

Begrijp ik

Begrijpelijk dat je liever geen politieagent bent.

Vervelend van dat oud papier, zo blij dat dat hier anders is. Alleen glaswerk moeten we nog wegbrengen. Voorheen kon ik me daar ook elke week druk om maken en het zuchtend maar weer zelf doen. Op gegeven moment mee gestopt en wat blijkt vriend gaat zich op gegeven moment ook ergeren en brengt het dan weg. Alleen hij ergert zich pas weken later dan ik. Tegenwoordig hebben we 't on de garage staan, wat niet ziet wat niet deert. Dus ik moest ook iets losser worden.

Als jouw man dat zijn hele leven al heeft, ook voor jij in beeld was, dan wordt het lastig dat te veranderen. Wellicht heeft jo Hanna gelijk en zouden jullie dat kunnen onderzoeken, dan komt er wellicht ook meer duidelijkheid en berusting

Bregje

Zou het niet zo zijn dat het echt geen onwil van je man is maar onmacht?
Hij vergeet zelfs zijn auto op te halen, waardoor hij morgen had moeten fietsen als jij hem niet had gewaarschuwd.
Natuurlijk kun je hem op bepaalde dingen blijven wijzen, maar als je er vanuit gaat dat het onmacht is en geen onwil wordt het voor jezelf misschien makkelijker.

Gewoon niet doen

Ach merk het hier ook wel. Maar ik laat dingen nu zelf ook verslonzen en dan doet mijn man het wel. Vanavond nog, hij kon zo aanschuiven met het eten en daarna heb ik afgewassen, maar dat afdrogen heb ik niet gedaan. Dus ik sta de douche te drogen na het douchen van onze zoon hoor ik met kabaal de vaat opgeruimd worden. Mooi zo, want ik doe dat dus niet meer.

Routines ontwikkelen

Ik snap goed dat jij ervan baalt dat jij als politieagent moet optreden. Maar als er iets ADHD-achtigs aan de hand zou zijn, is de verwachting dat hij het ‘op hetzelfde niveau’ kan doen als jij niet reëel.

Ik denk dat jouw grootste frustratie zou kunnen verzachten als hij verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn ‘falen’. Het zou goed zijn als op een nuchtere manier op tafel kwam te liggen dat hij in dit opzicht tekortschiet (waarschijnlijk weet hij dat ook wel) en dat je vervolgens kijkt hoe je op een pragmatische manier daarin samen kan werken om een leefbaar huishouden te creëren. Daarbij kan leefbaar voor jou wel een heel andere inhoud hebben dan voor jou. Als hij het alleen zou moeten doen, had hij waarschijnlijk een huishouden van Jan Steen. Je moet er dus ook een beetje over sparren waar je samen wil uitkomen. Zeker AD(H)D-ers hebben motivatie nodig om taken aan te kunnen pakken. Voor het gevoel zinloze taken zijn heel moeilijk tot een goed einde te brengen, doordat je hersenen niet goed op koers blijven. Het kost heel veel energie om steeds weer mentaal terug te komen bij waar je mee bezig was. Iemand naast je aan wie je je kan optrekken, kan wel helpend zijn. Hij mag zich ook wel eens realiseren hoe blij hij met jou mag zijn, met wat jij allemaal aanpakt! Daardoor leeft hij in een geordende, opgeruimde, rustige leefomgeving!

Heel praktisch helpt het mij om tijdens huishoudelijke klussen naar luisterboeken te luisteren. Dat is stimulerend en geeft minder ruimte voor afdwalen, terwijl de taak er wel naast kan. (App Passend Lezen, ook voor AD(H)D-ers).

Ik vrees dus dat jij toch wel het voortouw moet nemen hierbij om het niveau van orde te halen dat jij wil. Maar je man kan zich hoe dan ook niet als een klein kind gedragen en alleen wat doen als jij het zegt, en dan ook nog maar na vijf keer herhalen. Dat zal hij als jullie rustig en open met elkaar praten toch ook wel begrijpen. Samen moet je dan doelen stellen routines gaan ontwikkelen die voor jullie allebei werken.

Groet,
Jo Hanna

Halverwege de rit

'Hij gedraagt zich alsof hij de kostwinnaar is en jij als enige taak huishouden en kinderen hebt. Dit wringt.'
Nu vermoed ik dat dit zomaar het sociale contract is geweest op basis waarvan Bregje en man aan kinderen zijn begonnen: zij om te zorgen, hij omdat zij het zo graag wil en het zin geeft aan zijn werk. Zij zorgde en hij werkte en de kinderen gaven zin en betekenis aan beiden.
Bovendien is Bregje perfectionistisch, dus dan zal het al vlug zijn geweest dat hij niet gezien heeft wat zij zag, wat hij deed was niet goed en daar zal ok wel iets over gezegd zijn.
Nu is halverwege er een en ander verandert. De zorg is veranderd: nu gaat het om het rijden naar clubjes; en om de was in de wasmand gooien van kinderen die daar zelf toe in staat zouden moeten zijn; en om een vrouw die zelf is gaan werken en een opleiding wil gaan doen.
Met andere woorden: het sociale contract moet omgegooid worden.
Dat de kinderen andere behoeftes krijgen is tamelijk normaal, al kan ik me voorstellen dat je bij de geboorte niet gedacht hebt: leuk, dan kan ik straks naar de sportclub gaan rijden.
Wat voor jezelf eerst positief was wordt nu negatief: 'Heb het gevoel gewoon of ik huisslaaf ben'.
Dat gevoel van huisslaaf zijn had je waarschijnlijk niet toen je de kleintjes nog in de luiers had. Het zit dus niet in de uren zorg, maar in andere dingen. Bijvoorbeeld hierin: 'Ik sta voor iedereen klaar maar krijg gewoon niets terug.' Wat je (plotseling) terugverwacht is een teken van dankbaarheid. Voorheen volstond een stralende kinderlach al, maar nu wil je iets meer, meer bewustzijn van de anderen voor jouw werk.
Het zit bijvoorbeeld ook in de langzaam gerijpte verwachting, dat andere gezinsleden mee gaan helpen. En dat doen ze niet zomaar. Dat gaat niet alleen over je man, maar ook over je kinderen: 'Ik moet alleen maar zeuren, iedereen achter de vodden aan zitten, dat is ook niet bevordelijk voor de sfeer thuis'. Tsja, dat is een iets ander onderdeel van opvoeding dan flesjes klaarmaken. Niet het gemakkelijkste, vooral niet omdat je jezelf dan ook nog in de weg zit: je neemt namelijk nog meer taken op je. 'En tijd voor mezelf heb ik gewoon nooit.. heb zelf Zumba op moeten geven.. waar ik mij fijn bij voelde, omdat het niet ging met de ploegen van mijn man, ik miste de helft van de lessen waardoor ik de hele tijd achter de feiten aan liep.'
En dan wordt man een makkelijk mikpunt van alle ellende: hij doet nooit wat etc.

Ik denk dat het goed is om nog eens na te denken over wat ik noemde het sociale contract en de fase waar je nu in zit. Ik ga daarom maar wat vragen stellen.
Is de opleiding tijd voor jezelf of opoffering?
Is buitenshuis poetsen aantrekkelijker dan een middag thuis poetsen (dus kun je iets minder buitenshuis doen);
In hoeverre ben je bereid om te accepteren dat het andere 'eisen' zijn die aan opvoeding van aanstaande pubers en jongvolwassenen worden gesteld (je kunt niet altijd meer aardig, lief en zorgzaam zijn, jammer);
Hoe waardeer jij de inbreng van je man tot nu toe (fulltime werken in ploegendienst, minder werken kan niet, zelfs al zou hij dat willen, hij moet dus wel... loonslaaf..?)
Wil je wel echt invloed van andere gezinsleden op je huishouden, en ben je bereid om dan je perfectionistische normen daarvoor opzij te zetten? Zijn de normen van anderen ook acceptabel?

Wellicht moet je eerst even bij je zelf te rade gaan: wat is de fase waarin je nu zit, welke wensen heb je daarin, welke keuzemogelijkheden (Zumba halve lessen, of kinderen even alleen thuis; kinderen toch alleen laten gaan naar clubjes, opleiding nu of later). Elke keuze heeft gevolgen. Maar wellicht als je het voor jezelf zo helderder krijgt, dan kun je de gevolgen ook beter plaatsen en/of kun je het ook beter met je man bespreken.
Ik ga dus niet mee in het aandragen van taktieken, waarmee je andere huisgenoten kunt dwingen om dingen te doen waarvan jij ondertussen bedacht hebt dat zij die moeten doen. Neemt niet mee dat er onmiskenbaar dingen veranderd zijn en dat die veranderingen met name op jouw leven, je dagritme en je levensvervulling impact hebben.

Tsjor

Quote:

Nu vermoed ik dat dit zomaar het sociale contract is geweest op basis waarvan Bregje en man aan kinderen zijn begonnen: zij om te zorgen, hij omdat zij het zo graag wil en het zin geeft aan zijn werk.

Wat een bizarre aanname!! Want een man kan niet zelf een kinderwens hebben? Mannen gaan alleen mee in de wens van hun vrouw? Dat is toch echt meestal niet het geval hoor. Weet niet waar je dat vandaan hebt?

De aanname

dat het het sociale contract dat Bregje en haar man hebben op traditionele leest geschoeid is, lijkt mij helemaal niet zo gek. De verdeling man zorgt voor het werk en vrouw voor de kinderen is voor sommige mensen nog heel vanzelfsprekend. De aanname dat dat sociale contract aan herziening toe is, hoeft ook niet gek te zijn. Maar het kan ook dat de afspraak al is dat Bregje weer in het arbeidsproces zou gaan als kinderen meer naar school gaan.

De constatering dat dit hele sociale contract zo was omdat zij zo graag wilde zorgen en hij er daarom maar mee akkoord ging en dat het voor hem dan ook nog zin geeft, lijkt me te gemakkelijk. Ik ga er meer vanuit dat in bepaalde situaties opvattingen en rolverdeling vaak als vanzelfsprekend worden doorgegeven. Dat het niet zozeer is ‘we doen het zo omdat jij dit zo graag wilt’ maar meer omdat deze manier van taakverdeling/leven gezien wordt als meest normaal/wenselijk enz.

Daarbij denk ik in de situatie van Bregje dat er een boel samen zou kunnen hangen met niet opgevoed zijn om werk te zien liggen.

Niet mee eens

Ik vind het een vreemde aanname dat een man die vader wordt dit zou doen omdat zijn vrouw het zo graag wil. Ik ken geen enkele vader die er zo instaat, ook niet als de rolverdeling verder traditioneel is.

Dat je vervolgens als moeder alles moet regelen en dat het heel vreemd zou zijn om 'hulp' te verwachten, vind ik al net zo raar. Het is niet haar huishouden, haar man woont net zo goed in het huis. Hij heeft net zo goed gekozen voor kinderen met alles wat daarbij komt kijken. Ze verwacht dus niet 'plotseling' hulp. Nee, ze wil dat hij zijn deel doet, omdat ze samen de ouders zijn en dat is niet iets wat plotseling is ontstaan, nee daar hebben ze allebei 17 jaar geleden voor gekozen en 10 jaar geleden nog een keer en 8 jaar geleden nog een keer.

Van een volwassene mag je verwachten dat hij weet welke consequenties daaraan hangen. Alleen maar 40 uur per week werken ontslaat je niet van de verantwoordelijkheden die nu eenmaal bij het hebben van kinderen horen. En zij hebben er ook nog drie. Deze man had kunnen weten dat er veel gebeuren moet in een groot gezin en dat ook hij als vader daarin zijn deel moet oppakken.

Lanza

Ook al ken jij niemand die er zo in staat, dat betekent nog niet dat mensen bij wie het wel zo gaat niet bestaan.

toch

Ik ben ook wel verbaasd over de aanname die tsjor maakt. Er komen kinderen omdat zij graag wil zorgen en hij vindt het ok omdat zij dat zo graag wil. Net als Lanza herken dat beeld ook niet. Ik ken genoeg mannen die een kinderwens hadden/hebben. Dat zegt verder nog niks over de verdeling zorg en werk binnen het gezin.

Alkes

Die aanname van Tsjor dat de man van Bregje kinderen kregen ‘zij om te zorgen en hij omdat zij het zo graag wil’ vind ik ook raar. Lijkt er op te duiden dat in haar ogen mannen alleen kinderen willen omdat hun vrouw ze wil. Dat vind ik zelfs een bizarre aanname.

Het verhaal over het hebben van een sociaal contract is in mijn ogen niet helemaal gek. Ik woon in een omgeving waar nog behoorlijk traditioneel gedacht wordt en de taken ‘zorgen voor kinderen’ en ‘zorgen voor geld‘ maar al te vaak vanuit vanzelfsprekendheid verdeeld worden over vrouw - man. Dat is volgens mij een sociaal contract ook al zullen veel mensen dat zo niet noemen.

tjor

De basis zit eigenlijk heel erg andersom. Hij wilde liever kinderen dan ik, ik wilde mijn carrière niet opgeven. Ik werkte fulltime en ik wilde 4 dagen blijven werken toen we kinderen kregen, hij wilde 3 dagen werken. De babytijd vond hij geweldig en hij geniet er ook zeker van hoor nu steeds. Het lot heeft alleen er voor gezorgd dat het andersom is gaan worden. Ik kreeg geen contactverlenging omdat ik zwanger was.. dus toen ben ik noodgedwongen de eerste jaren huismoeder geweest en hij heeft altijd gewerkt. Hij is gewoon fulltime blijven werken. Hij is er echt veel voor de kinderen hoor, maar waar het mij om gaat is dat het organiseren altijd bij mij ligt en het huishouden. Ik ben door mijn zwangerschap mijn werk kwijt.. en door de crisis lukte het niet om nieuw werk te vinden dus ik ben maar gaan poetsen bij mensen thuis.. ik ben mijn hobby's kwijt en hij is maar blijven werken en heeft zijn hobby's nog.

George Clooney

Lanza, de vrouw van George Clooney wilde alleen maar met hem trouwen als zij kinderen zouden krijgen. Hij wilde haar. en is inmiddels dol op de tweeling. Dit in een verhaal dat publiekelijk naar buiten komt. Maar ik denk dat er heel vaak ongelijktijdigheid zit in de kinderwens, al is het maar door de grenzen aan de vruchtbaarheid.
We kunnen dit deel van het verhaal negeren, maar daarmee missen we ook een mogelijke oorzaak van latere problemen.

Tsjor

Bregje

Dat is bijzonder frustrerend, ontslagen worden of geen contractverlenging krijgen omdat je zwanger bent mag niet eens.
Ondertussen ben je wel al wat jaren vader, de crisis ligt alweer een tijdje achter ons. Dat je nu een opleiding gaat doen, is dat omdat je in je oude werk niet meer terug kunt? Gaan poetsen bij anderen zou voor mij een gruwel zijn, maar ik kan me voorstellen dat het voor jou minder een probleem is. Je weet dan wel dat je in een paar uur tijd een heel huis aan kant krijgt.
'Hij is er echt veel voor de kinderen hoor, maar waar het mij om gaat is dat het organiseren altijd bij mij ligt en het huishouden.' Ik denk dat je daar een onmiskenbaar verschil in interesses hebt: jij bent perfectionistisch en wil alles zo mooi mogelijk, hij is gemakkelijker en ziet het werk niet zo snel liggen. Ik herken dat laatste als het om huishouden gaat, ik vind het ook al snel goed, maar mijn dochter raast dan nog als een witte tornado door het huis. en ja, dan is het beter. Alleen ik zie het niet. Tot de stofwolken de slaapkamer uitkomen.
Als je meer kunt laten liggen heb je ook meer tijd voor jezelf, ontspanning, studie, hobby. Ik denk niet dat het noodzakelijk was om je hobby op te geven, aangezien hij altijd al in ploegendienst werkte, dus waarom zou dat nu dan betekenen dat je niet weg kunt? Bovendien worden je kinderen ouder, zijn oppassen in te schakelen en had je minstens de helft van de tijd zonder problemen kunnen gaan.
Mijn advies: als je 's avonds te moe bent om te studeren, ga dan 1 dag per week overdag naar de bibliotheek. Beschouw dat als een werkdag.

Tsjor

Tsjor

Dat er vaak/soms (heb je cijfers?) ongelijktijdigheid zou zitten in de kinderwens van koppels zou kunnen, maar dat maakt toch niet dat de manier waarop de meeste stellen kinderen krijgen is wat jij keer op keer suggereert: door de zeurende en manipulatieve kinderwens van vrouwen tegenover mannen die niet zo nodig hoeven.

Je zet hiermee (niet alleen hier, maar structureel) vrouwen in een heel bepaald daglicht (net omschreven) en mannen weg als willoze slachtoffers die geen keuzes hebben en in alles overgeleverd zijn aan de grillen van vrouwen. En dat projecteer je ongeveer op iedere relatie tussen mannen en vrouwen die kinderen krijgen. Terwijl ik denk dat de meeste relaties in dit opzicht evenwichtiger zijn dan jij omschrijft. Ook in traditionele relaties waar vanzelfsprekende rolpatronen aan de orde zijn, gaan mensen vaak met meer respect om met elkaar en elkaars wensen dan jij doet voorkomen.

Voorbeeld van George Clooney vind ik trouwens best een mooie alleen dan andersom dan jij ‘m neerzet. Het laat in mijn ogen juist zien dat mannen als hij ook een keuze hebben: als hij haar wel heel graag wilde maar haar wens kinderen te krijgen echt niet deelde, had hij evengoed kunnen besluiten niet met haar verder te gaan. Dat zou een prima besluit zijn want hij kon prima alleen leven. Maar dat besluit nam hij niet. En zij was niet manipulatief (zette hem niet voor het blok met een voor hem ongewenste zwangerschap) maar vooraf eerlijk in haar wensen en verwachtingen. Hij maakte daarmee in mijn ogen dus zelf ook een keuze voor kinderen.

Bregje

Op basis van wat jij schrijft denk ik dat er ondertussen twee dingen spelen.
1 het feit dat het huishouden vooral op jou neerkomt omdat je man ‘het werk’ niet ziet liggen
2 het feit dat hij makkelijk ruimte voor zichzelf en zijn eigen behoeftes inneemt/plant en jij niet
En die twee bijten elkaar ook nog eens want hij maakt minder tijd om te doen wat gedaan moet worden. Hoe je daar precies uit moet komen, weet ik niet.

Op basis van wat jij schrijft, lijkt het me geen onwil over de breedte maar op punten onmacht (hij ziet het gewoonweg niet) en dat lijkt me al fijn. Op andere punten lijkt er ook vanzelfsprekendheid in dat hij ruimte neemt en niet ziet dat dat ten koste gaat van jouw behoeften. Jij neemt de ruimte voor jezelf niet die hij wel neemt voor zichzelf.
Waar de oplossing hiervan ligt, weet ik niet. In gesprek, denk ik. Dat je van elkaar hoort hoe je beide de situatie beleeft en wat er gedaan kan worden om het wat meer in evenwicht te brengen. Misschien helpt het hem als jullie naast tijd voor jezelf specifiek ook tijd voor het gezin/huishouden inplant. Echt in de agenda. Dan is het geen tijd meer die anders ingevuld kan worden. Maar dat laatste is maar een schot voor de boeg.

in gesprek geweest

We zijn in gesprek geweest, hij ziet het inderdaad echt niet liggen. We hebben al een agenda waar echt alles in staat en die komt op allebei de telefoons binnen en ook op de laptop. Dus daar kan hij niet omheen.

Nu had hij bijvoorbeeld een borrel van een collega die 12.50 jaar in dienst is, en dan kijkt hij wanneer hij moet werken. Dat kijkt hij via de app van zijn werk.. Maar verder kijkt hij dus niet. Terwijl er ook in de agenda stond dat de kinderen een weekendje naar opa en oma gingen zodat wij een weekendje weg konden.

We hebben afgesproken dat ik hem niet meer achter na ga lopen en ga corrigeren als hij iets dubbel plant. En dat hij dan vaker maar zijn hoofd stoot en daarvan gaat hij er misschien iets van leren.

Elke zondag gaan we wederom een planning maken van de week erop en we overleggen meteen wie en wanneer rijdt naar de clubjes die week.

Als huishoudelijke dingen en andere dingen die geregeld moeten worden maken we een lijst wie wat de week er na doet. Wel in overleg. Afgesproken dat deze lijst klaar moet zijn en hoe en wat, dat moet je maar zelf invullen, ik moet mij los maken van zijn lijstjes. Is zijn lijst niet klaar, ja dan moet hij de week erna maar eens zo veel doen en privé dingen afzeggen.

En er wordt elke week ingepland wanneer ik eigen tijd heb! Daar mag niets tussenkomen. Studeren ga ik vanaf volgende week bij mijn moeder thuis doen elke maandagochtend. Daar hebben ze een aparte ruimte en word ik niet gestoord. Misschien alleen door mijn moeder die een kopje koffie komt brengen.

Hij gaf mij trouwens ook wel groot gelijk.. hij gaf toe dat het gewoon erin geslopen is en dat hij er vaak wel vanuit ging dat het allemaal wel goed kwam omdat ik alles regelde. Hij wilde ook zelf meer dingen regelen..