Altijd negatief

haha, Kitty

da's een goeie Moeder tegen de verkoper laten zeggen dat het ijsje te klein is! Ga ik onthouden.

sukran

Mijn moeder is ook zo, die is tamelijk perfectionistisch dus het kan altijd beter. Ik neem het maar niet serieus, haar opmerkingen gaan soms zover dat het belachelijk wordt. Wij zijn bijvoorbeeld een keer verhuisd en er kwam behang in het nieuwe huis. Het behang zat er superstrak in op 1 baan na, die maar liefst 2 millimeter was versprongen. Ook nog op een plek waar toch wat voor kwam te staan, maar mijn moeder zag het en was van mening dat die baan opnieuw moest! Is het eten wat je gekookt hebt lekker, dan moet ze nog wel even zeggen dat er een vieze vlek op de buitenkant van de pan zat. Dat werk

Mijn buurvrouw is daar een variant op. Ontzettend lief mens verder (de buurman ook trouwens), ze willen altijd wel oppassen op de kinderen , ze heeft altijd een luisterend oor maar ik kwam er altijd een beetje depri vandaan. Toen kwam ik er achter waar dat aan lag: bij alles wat je vertelde wist zij het beter, hadden zij dat vroeger anders aangepakt en ga zo maar door. Ze hebben kinderen van mijn leeftijd en die zijn perféct, heel erg. Ze zijn begaafd in allerlei opzichten, hebben interessante reizen gemaakt, heel nobel ontwikkelingshulp verleend, etc etc. Buurvrouw handwerkt veel en ik vind het ook leuk om te breien/haken; kreeg ik een terloopse opmerking dat mensen van mijn leeftijd daar doorgaans helemaal geen tijd voor hebben omdat ze aan hun carrière moeten werken, zoals haar dochter die dus niet handwerkt. Vertel je ze hoe het op vakantie was geweest nadat zij voor de plantjes en de post gezorgd hebben, krijg je standaard een verhaal van hún vakantie, dat zij daar ook waren geweest, maar zij deden het natuurlijk zus of zo (lees: beter). Veel verkapt ongevraagd 'advies' waarvan ik onbewust het gevoel kreeg dat ik het allemaal verkeerd deed.

en toch

Hoeft het volgens mij niet eens echt te betekenen dat ze ongelukkig is, sommige mensen klagen graag, of doen het uit gewoonte.

Ik ken ook de omgekeerde variant: de overdreven optimist; vakanties zijn altijd geweldig met de mooiste campings, leukste mensen en geen spatje regen. Je zou er bijna jaloers van worden, maar inmiddels weet ik beter...

Buurvrouw van Lieverdje

Ik heb eerder het idee dat je buurvrouw gedrag van haar dochters goedpraat. Dat ze het veel beter vindt hoe jij het doet (maar dat kan ze niet zeggen, want een moeder valt haar kinderen niet af). Misschien vindt ze dat carrière maken wel helemaal niet zo leuk. Ziet ze ze daardoor minder, of zijn haar dochters weinig thuis bij hun kinderen, of zoiets. Kan dat het niet zijn?

Raffie, inderdaad

Dat klagen is een soort van comfort zone.
Schoonmoeder is net terug van vakantie, de camping was matig, het weer was soms te koud en soms te heet (19 graden is veel te koud, 22 is al veel te heet). De kanalen van digitenne waren helemaal van slag dus ze kon geen televisie kijken. Nu had ze eenmaal thuis zoveel op te ruimen en te wassen pff, zucht steun kreun.
Schoonzus zegt: Als kamperen nou zo'n kwelling is, waarom ga je dan nog , neem volgende keer een hotel of zo. Hebben jullie ook nog wat leuks gedaan waar je wat over kan vertellen? Dan is schoonmoeder even uit het lood, zegt niets meer. Om dan na enige minuten verder te gaan over de heerlijke asperges, wat zo'n vreselijke klus was om te schillen.
Als wij dan iets positiefs gaan vertellen om die klaagzang te stoppen weet ze altijd wel een ingang te vinden om over dat omderwerp iets te zeuren/teuten/klagen.
Het is hier al eerder verteld, inmiddels delen we bijna niet meer met haar. Kunnen onze dingen ook geen negatief op halve waarheden gebouwd verhaal worden dat de familie doorgaat.

Kitty

Geweldig die aanpak van jou. Zo zouden wij het ook moeten aanpakken. Zou denk ik heel goed werken want die anderen mogen natuurlijk niets horen.

Jaloers?

Zou het misschien ook komen dat negatievelingen zo klagen omdat ze jaloers zijn? Roep om aandacht ofzo?
Negatieve aandacht is ook aandacht natuurlijk. Maar in ons geval negeren we de persoon dus dat heeft ook geen effect.

Niet meeklagen

Mensen die regelmatig negatief uitlaten, reageren vaak zo omdat ze dan aandacht en de respons krijgen. Ik merk dat negatievelingen ook vaak klagen over anderen. De lijn tussen klagen over anderen en het praten over de problemen van die anderen ( met dank aan het meeklagen), is erg dun. .Meeklagen kan dus riskant zijn. Voor je het weet, hoor je via de tamtam dat jij een negatief ingesteld persoon bent.

Let maar op hoe die negatief ingestelde mensen vereenzamen. Hun manier van reageren leidt tot verwijdering van famiie en kennissen en groeit uit tot eenzaamheid. Het is een vicieuze cirkel; negatief reageren, minder bezoek, dan daar weer over klagen zodat er nog minder bezoek komt. Wat ze nu echt wilen is aandacht.
Dus zelfs als schoonmoeder een weekend meegaat, valt er toch wat te klagen. Ze is gefocused op haar behoefte om aandacht.

Dat eigenachap is niet snel om te draaien. Dat slijt alleen als je haar dagelijks opzoekt ,

Positiefje

Ik had je post over het hoofd gezi, we zeggen deels hetzlfde.

Maar hoe bedoel je negeren? Ga je er niet op in of negeer je haar als persoon. Dat laatste leidt weer tot verwijdering van de familiebanden en tot. Eenzaamheid.
Het is best lastig: Of je zit met kromme tenenkritiek te negeren of je geeft aan die kritiek niet te willen horen en anders te vertrekken.
Soms doe ik het laatste, maar dat hangt er ook van af hoeveel energie ik te over heb.
Ik merk wel dat als ik er iets van zeg, er vaak gereageerd wordt met ' Sorry , ik had het niet in de gaten.'

Hahaha Kitty

Erg ludieke actie Kitty, maar de vraag bij dit draadje blijft bij mij wel een beetje: vanwaar die blijvende drang om iemand te veranderen? Waarom stoort andermans gedrag zo dat het onmogelijk is gewoon te accepteren dat iemand zo is?

accepteren

'Waarom stoort andermans gedrag zo dat het onmogelijk is gewoon te accepteren dat iemand zo is?'

Ja, daar zeg je zowat.
Elk gedrag heeft een zekere invloed, of dat nu positief of negatief is. Mensen zijn geen playmobielpoppetjes. Als je volop energie hebt om mee te bewegen kun je een passende reactie tevoorschijn toveren bij mensen die je niet zo makkelijk liggen; als je moe of gespannen bent dan lukt dat niet en ga je je ergeren dat iemand toch altijd zus-en-zo grrr.

Te negatief en te positief vinden veel mensen in die mate lastig dat ze het graag zouden veranderen. Maar ja. Verspilde energie, zoals deze draad toont.

Els

waarom iemand veranderen? Ik kan alleen voor mijn ouders spreken, ik zou willen dat ze wat positiever in het leven stonden. Ze zijn best eenzaam en ik ben enig kind ook nog. Ze hebben een stel vrienden, mijn vader is merendeels ziek thuis van het werk en mijn moeder is huisvrouw en schenkt koffie in een bejaardentehuis. Het is niet echt tof dat zelfs je eigen dochter niet staat te springen om op bezoek te komen. Die eenzaamheid komt echt wel door dat wantrouwen van mijn vader en het stomme geklets van m'n moeder (dat ook steeds erger wordt). Ze (vooral mijn vader) zijn van mening dat echte vrienden niet bestaan, die komen alleen omdat ze wat van je nodig hebben en andersom krijg je nooit wat terug. Mijn moeder is dus vrijwilliger in het bejaardentehuis en iemand van daar noemde mijn moeder zomaar 'haar vriendin'. Dat kon mijn moeder niet geloven, hoe kon ze nou iemands vriendin zijn? Ze wou al bijna het contact verminderen want ze zocht er weer wat achter. Zielig toch? Vroeger moest ik ook wel eens kinderen die voor mij aan de deur kwamen wegsturen, want die kwamen toch alleen maar omdat ze niemand anders hadden om mee te spelen. Dat waren dus geen vriendjes, vonden ze. Toen had ik het niet zo door, maar achteraf vind ik dat behoorlijk verdrietig Gelukkig is het met mij aardig goed gekomen!

kitty

daar ben ik dan toch weer te lief voor, vrees ik. Van die sneren in de trant van 'doe het zelf als jij het zo goed weet', ik vind dat niet leuk. Ik heb al medelijden met mijn moeder dat ze zo is, met al dat geklaag en een diep laag zelfbeeld en dan moet ik alles ook nog gaan corrigeren wat ze zegt. Wel eens gedaan hoor (met dat behang toevallig) maar daar wordt het niet gezelliger van.

Ik ziet hier ook aardig te klagen merk ik..... Maar het houd me wel bezig. M'n ouders worden een dagje ouder (zo oud zijn ze nog niet, maar fysiek gaat het achteruit) en ik voel me wel een beetje verantwoordelijk voor ze.

Aardig te klagen

Wilde al op een paar dingen reageren had ook al wat getypt en toch maar weer gewist, omdat het zo'n klaagzang werd.
Jaloers dat zou zo maar kunnen bij de negatieve persoon in mijn omgeving.
Neerwaartse spiraal? Zeker! Door al dat geklaag komen wij als kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen heel wat minder dan eerst, waardoor het geklaag toeneemt over het weinig komen, waardoor wij nog minder daarheen gaan.

Tank

Met medicijnen spotten, is niet grappig Positiefje.===

Ach, ik vind dat je dat ook niet te zwaar moet nemen. Inmiddels slikken man en ik beiden medicijnen om het er nog een jaar of 30 levend vanaf te mogen brengen en ik spot ook wel eens met pilletjes.

sneren?

Nee, ik vind het niet sneren. Het is misschien wel bedoeld als kritiek maar niet negatief gesteld, het is juist positief gesteld in de vorm van een compliment. En iedereen vindt een compliment fijn. En zeker niet in de trand van "doe het zelf, als jij het zo goed weet". Dat zou ik nooit zo tegen haar zeggen, dan is alles wat we net wankel hebben opgebuwd weer weg. Als je dat denkt, dan heb ik het helemaal verkeerd uitgelegd.
Bij mijn moeder en mij werkt het zo: ze klaagt of levert commentaar. Ik geef er een positieve draai aan en buig het negatieve om naar iets positiefs waardoor zij er over na gaat denken. Zij stapt er dan uiteindelijk over heen en ik daardoor dus ook. Dat werkt niet bij iedereen zo, dat realiseer ik. Bij mijn moeder en mij werkt het uiteindelijk relatiebevorderend. Zij ervaart het niet als kritiek want ze krijgt een compliment, ze is milder daardoor, minder geneigd kritiek te geven en ik kan daardoor beter met haar omgaan. Mijn moeder heeft ook niet veel zelfvertrouwen maar zij krijgt complimentjes en zegt dat ook wel eens. "Jij zegt dat ik de dingen zo goed zie". Ze ervaart onze relatie tegenwoordig als goed. Dat had ik een paar jaar geleden ook niet gedacht.

veranderen

Nee, ik wil mijn moeder niet veranderen. Ik wil de sfeer prettiger hebben. Ik wil niet meer de hele tijd op eieren lopen maar ik wil ook op zijn tijd wat fijnere gesprekken hebben. Ik merk dat ik mijn houding tov haar heb verandered. Ik trek het me niet meer persoonlijk aan. Ze hebben niet meer zo lang en ik wil mijn vader wel zien, dan zal ik de verhouding met mijn moeder moeten veranderen. En ik heb gemerkt dat dit zo voor ons werkt. Meestal dan. Maar misschien is dit ook veranderen?

Niet te lang oppotten

Mijn ervaring met 'geklaag', of een ander het nu doet, of ik zelf, is dat je er zo eerlijk mogelijk mee om moet gaan. Via een grapje, of een serieuze opmerking toch maar duidelijk maken dat al dat geklaag ook niet leuk is. Dat is niet makkelijk om te incasseren of uit te delen, maar als het te bont wordt, moet je wel eens wat. Juist als je het gaat oppotten, waardoor het er als een explosie uitkomt, komt het er totaal verkeerd uit. Ik schrijf dit zo makkelijk, maar ik ga ook genoeg de fout in.

juist van die posi pensionados

Goh, wat ben ik een gezegend mens. Hier een moeder die het niet kan laten om bij de ergste ellende slechts een kleine dip te beleven. Ik ben eerder negatief dan zij en voel me daar soms schuldig over. Laatst werd er voor de vierde keer bij haar ingebroken. Mijn moeder huilt een dagje, is toch alles al kwijt, belt een stuk of wat mensen op om het huis extra te beveiligen en leeft weer verder als altijd, alleen, in een afgelegen huis. Weggaan? Nee, kind het is hier zo heerlijk! Heerlijk? denk ik dan. Ik zie dan op een gegeven moment echt wel inbrekers naast mijn bed. Heb wat meer fantasie dan mijn moeder, zeg maar, Mijn moeder gaat door met haar leven, geen probleem. Ze is 76 en superdruk. Nooit bang. Hooguit een dagje verdrietig. Ze heeft veel verliezen meegemaakt maar werd op haar zestigste weer hevig verliefd. Heeft al 16 jaar een superlieve latrelatie. Ik ga niet zo geweldig oud worden als mijn moeder. Ja, das best negatief gedacht van mij.

jutta

Mooi en lief verhaal over je moeder. Geniet maar van haar.

mijn theorie

Ik ken ook iemand die werkelijk nooit iets positiefs te zeggen heeft. Niet over wat ze meemaakt, niet over de mensen om haar heen, nergens over. Het is ook niet iemand die belangstelling heeft voor anderen. Het gaat altijd over haar ellende.
Mijn theorie is dat deze vrouw zich echt niet kan verplaatsen in een ander perspectief dan dat van zichzelf. En als je alles alleen puur vanuit jezelf bekijkt, dan is het leven ook niet leuk. Je mist relativeringsvermogen: bij een ander zitten ook dingen tegen. Als je dat niet ziet, dan zie je alleen maar dat jij het zo rot en moeilijk hebt. En niemand die dat begrijpt.
Alle shit die je overkomt voelt als een persoonlijke aanval. Want je weet niet dat een ander het ook wel eens moeilijk heeft. Dat dringt gewoon niet door bij zo iemand.
Af en toe kan ik haar wel schieten en word ik er gek van. Maar meestal vind ik het een zielig en eenzaam leven.

Aandacht

Dat soort mensen willen aandacht. Ze willen gehoord worden.
Ze hebben in hun omgeving geen positief ingestelde mensen.
Ze vragen aandacht op een negatieve manier.
En omdat ze nooit structureel gecorrigeerd zijn blijven ze hangen in dat negatieve gedrag.

Vrouw van 54 en Carole hebben gelijk

Ik denk dat jullie beide een goed punt hebben.
Het zich niet kunnen verplaatsen in een ander perspectief. Geen relativeringsvermogen. Alles als een directe aan al op zichzelf zien. De roep om aandacht en nooit echt gecorrigeerd worden door de directe omgeving. Daarnaast inderdaad ook een niet aflatende jaloezie naar anderen "bij wie het allemaal zo makkelijk afgaat" (wat natuurlijk niet waar is). Ook de niet aflatende belangstelling voor ellende van een ander. Ik word er als Positiefje erg depri van.

Ik negeer de persoon in kwestie dus en de contacten staan momenteel op een zeer laag pitje op dit moment. Puur uit zelfbescherming. Buurman ontwijk ik zoveel mogelijk.

inzicht

Ik vrees dat ik van nature ook vrij klagerig ben. Kom ook uit een familie met een eerder sombere inslag, met lijn van echte depressiviteit (heb ik zelf niet gelukkig) en zeer calvinistische opvoeding. Heb dan ook lang inderdaad het idee gehad dat echt genieten of zorgeloos zijn niet mag. Moest altijd afgezwakt of neergehaald worden, en daarbij gun je ook een ander niet echt plezier of genot. Mijn geluk is geweest een typisch Brabantse man van halfslachtig katholieke, bourgondische herkomst te trouwen. Niet alleen heb ik van hem geleerd (langzaam maar zeker, jaren over gedaan) wat echt genieten is en hoe je gewoon veel makkelijker kunt leven zonder eeuwig gepieker en zorgen voor morgen. Maar ook ben ikme door hem en mijn schoonfamilie voor het eerst bewust geworden van mijn negatieve ingebakken gewoonte. Ik had het voordien echt niet door. Niet dat ik (en mijn familie) dat deed en niet wat voor effect dat op anderen had. Helemaal uitgesleten is het nog niet, ik betrap mezelf ernog wel op, helaas meestal pas achteraf (niet tijdens een gesprek) en dan baal ik. Gelukkig is daar nog steeds man en inmiddels ook kind die me er ook nog wel eens bewust van maken als ik licht “terugval”. Luchtigjes, met humor. Want zo zijn zij
Ik wil maar zeggen: die mensen (sommigen ervan) zijn zich misschien ook niet bewust dat ze dit doen. Er vriendelijk wat over zeggen kan best helpen, ik zou er blij mee geweest zijn (en zou er nog steeds blij mee zijn, zodat ik dat niet pas achteraf besef en spijt heb, of contacten verlies/verwateren en ik niet weet waarom).

Ken het

Ik ken ook negatieve mensen, zwaar op de hand zeg ik dan. Maar ook mensen die gewoon overal wat op aan te merken hebben. Dat laatste zit in mijn opvoeding. Toch denk ik dat het qua persoonlijkheid niet bij me past, ik handel volgens principe: change what you cant accept, accept what you cant change.
Ik heb ook de ervaring dat er tegenin gaan niet helpt. Ik ga ook eens proberen het te vergroten, omdenken is dat. Hilarisch verhaal trouwens, van dat afstappen op iemand dat hè moeder iets wil zeggen.

Verschillende benaderingen

Ik had laatst een gesprek met mijn zus over een bepaald onderwerp. Ze maakt zich de laatste tijd, ruim gezegd twee jaar, nogal druk om bepaalde misstanden. Ik kan haar hierin volledig volgen, maar maak mij er minder diep druk om dan zij. Het is erg, maar vanuit mijn positie kan ik niet veel meer doen dan petities tekenen en er aandacht voor vragen door via Facebook berichten hierover te delen. Meer mag je ook niet verwachten van andere mensen. Maar mijn zus verwacht eigenlijk dat anderen zich er net zo diep ongelukkig over voelen als zij. Dat ik niet ook geld over maak, er álles over probeer te vinden en te lezen, is eigenlijk al magertjes, maar oké... ik laat wel betrokkenheid zien.

Mijn zus hangt vriendschappen op aan de mate waarin haar vrienden zich betrokken opstellen. Of op een lijn zitten met haar. Tot op zekere hoogte ben ik het met haar eens dat gelijke interesses en het ongeveer gelijk beleven van bepaalde zaken pluspunten zijn voor en in een vriendschap, maar als je álles op de meetlat legt van je éigen belevingswereld, eindig je vrij eenzaam volgens mij. Wij hebben vooral mensen binnen onze vriendenkring die al heel lang vrienden zijn. Lagere school en voortgezet onderwijs, dus al snel 50-40 jaar. Wij denken héél anders dan deze mensen, maar of je het daarom op de spits moet drijven? Nee, dat doen we niet. Zo is het ook met familie. De harmonie is mij soms meer waard, dan dat alle neuzen een richting in wijzen. Feit is wel, dat als ik ze nu pas zou leren kennen, het de vraag is of het vrienden zouden kunnen worden.

Mijn schoonmoeder was als je er eens goed over na ging denken ook best negatief over veel. Alleen de beestjes konden haar enthousiasme en medeleven eigenlijk nog krijgen. Ze was lid van Ifaw en stemde waarschijnlijk op de PvdD. Ze waren ook lid van stichting AAP meen ik. Prima allemaal. Maar ach, als je de ene berg gezien had, had je de andere ook gezien. Hier was niet veel meer aan, daar ook niet, schoonzus was een tang, de gewezen pleegkinderen hadden haar laten zitten (ze was niet de biologische moeder van mijn man), de kleinkinderen waren lief maar eigenlijk niet echt volgens haar maatstaven opgevoed, ze had ook een verouderd wereldbeeld (jaren '50-'70) e.d.. Het ging bij ons het ene oor in en het andere weer uit, tenminste nádat we daar even zo het onze over hadden gezegd als schoonouders weer vertrokken waren, of wij zelf weer vertrokken waren.

Comfortzone

Hey positiefje,

Lastig hé, mensen die altijd iets negatiefs zien in zaken?

Voor mij herkenbaar, mijn moeder doet dit ook. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat mensen die bepaalt gedrag vertonen, in een soort comfortzone zitten. Het is zo ingesleten dat ze zich er helemaal niet bewust van zijn dat ze altijd negatief zijn. Het is een gewoonte geworden.

Mijn hele leven worstelde ik met dit gedrag van mijn moeder, zeker ook omdat ze dit ook doet waar de kinderen bij zijn. Zeggen wat je er van vindt draagt niet bij omdat er dan een soort strijd ontstaat. Ze voelt zich dan aangevallen, ook al is dat niet je intentie en dat gaat dan ten koste van je eigen energie. Je eraan ergeren kost ook jou energie en de vraag is of je dat wilt laten gebeuren.

Inmiddels heb ik een modus gevonden, hoe ik hier mee omga. Ik hou het helemaal op mijzelf. Als ik merk dat ik er last van heb, geef ik aan hoe ik mij voel of stel ik een vraag. Als het over iemand anders gaat, zoals de ijsjes, dan zou ik vragen: Hoe moet deze persoon zich nu voelen na deze opmerking? Je zult zien, dan heeft ze kortsluiting en zal ze proberen van het onderwerp weg te komen. En dan gewoon je vraag herhalen zonder in te gaan op wat ze allemaal roept. Hiermee trigger je haar bewustzijn.

En als het bijvoorbeeld over de vakantie van jou gaat en daar iets negatiefs over zegt, dan zou je kunnen aangeven: Schoonmama, als jij dit zegt, ontstaat bij mij het gevoel dat je het ons niet gunt om het naar de zin te hebben.Ik weet dat dat niet je intentie is, maar dat is wel wat er gebeurt.

Mijn moeder zegt altijd met een ondertoon dat ze ons te weinig ziet of eenzaam is. Eerder voelde ik mij dan heel verantwoordelijk en ging ik, ten koste van mijzelf, dit proberen voor haar op te lossen. Tegenwoordig geef ik aan: Mam, als jij dit tegen mij zegt, dan krijg ik het gevoel dat ik niet goed genoeg ben en daar heb ik last van. En raad eens? Ze schrok daarvan en is zich meer bewust geworden van haar gedrag. En tegenwoordig geef ik steeds terug wat iets met mij doet en ze reageert heel begripvol. Ze probeert het wel los van haarzelf te zien, maar dat accepteer ik gewoon. Ik ben al blij dat ze mij nu hoort. Stap voor stap gaan we vooruit.

Ten aanzien van je man, ik begrijp dat hij zo reageert en het heeft geen zin om tegen hem te zeggen dat hij anders moet reageren mbt de vakantie of welk onderwerp dan ook. Hij komt dan tussen 2 vuren te staan en dat is ook niet wat je wilt. Je kunt er het beste voor hem zijn en hem helpen om open vragen te stellen zonder oordeel of aan te geven wat het met jou doet. Iets in de trant van, goh het valt me op dat je richting je moeder minder positief bent over de vakantie, hierdoor krijg ik het gevoel dat je de vakantie minder leuk hebt gevonden dan ik dacht. Gewoon op een rustige manier zeggen, zonder aanvallend te zijn. Als hij dan uitlegt waarom, reageer dan begripvol (als hij rekening wil houden met de gevoelens van zijn moeder) en vraag hem wat het met hem doet. Wees dan constant begripvol en oordeel niet. Zo voelt hij dat je er voor hem bent en serieus omgaat met zijn worsteling richting zijn moeder.

Als hij niet eerlijk naar jou toe is over zijn beleving, blijf dan rustig en reageer begripvol. Zoiets als: Jemig, wat vervelend voor je. Ik was mij daar niet van bewust. Vraag hem vervolgens wat hij graag anders zou zien zodat jullie daar de volgende vakantie rekening mee kunnen houden.

Zo hou je verbinding en leg je de energie bij de ander zonder jezelf tekort te doen.

Het is lastig om dit op papier goed uiteen te zetten, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

Warme groet,
Believe

Believe

Mooi geschreven en uitgelegd!

Pfff. Ik denk ik lees de verhalen even door. Wat een gedoe allemaal. Ik red het niet alles te lezen. Mijn moeder was ook niet de vrolijkste. Maar het leven was voor haar wel wat harder dan voor mij. Wie ben ik om daar wat van te zeggen. Nu ze er niet meer is kan ik zeggen dat ik haar enorm mis. Was ze er nog dan zat ik waarschijnlijk met jullie mee te zeuren.
Niemand start met dezelfde kansen. Contact gaat niet iedereen even makkelijk af. Ben je geboren met een leuk uiterlijk, dan gaat het soms vanzelf en krijg je positieve aandacht. Net zoals niet iedereen geboren wordt met de talenten om topsporter te worden, heeft ook niet iedereen het talent om soepel sociale contacten te onderhouden. Depressie kan ook in de genen liggen. Inderdaad kun je leren. Maar zoals niet iedereen door dagelijks hard te trainen een marathon kan lopen kan ook niet iedereen leren altijd maar overal een positieve draai aan te geven.
Dus positiefje koester het feit dat je positief kunt zijn. Tel je zegeningen zou mijn kerkgetrouwe moeder gezegd hebben.