Altijd negatief
Ik ben zelf positief persoon. Ok, er valt wel eens iets tegen of er gebeuren dingen die minder leuk zijn, maar dan probeer ik dat op te lossen (met of zonder hulp van buitenaf).
Ik ben momenteel 15 jaar getrouwd met een lieve man en heb twee kinders. Al 15 jaar lang is vooral mijn schoonmoeder negatief en niet zo'n beetje ook.
Ik heb het goede mens nog nooit een keer zien lachen of echt blij gezien. Bij haar is het altijd de negativiteit dat de boventoon voert. Ze weet werkelijk op alles negatief te reageren. Wordt ze notabene door iemand bij huis opgehaald en meegenomen om een weekend weg mee te gaan, dan is de reis te lang, was ze misselijk, was het huisje te klein, was het eten niet goed. Echt, op alles heeft ze op en aanmerkingen. Het verbaasd me dat ik haar gewoon niet anders ken.
Ze heeft zo lang als ik haar ken (zeker 20 jaar) nog nooit eens positief op iets gereageerd.
Zo heeft ook ze allerlei pijntjes en lichamelijke dingetjes waarover steen en been geklaagd wordt. Is iemand ziek, dan is zij nog veel zieker etc...Tips en hulp wil ze niet en ze luistert ook niet naar anderen want dan is het probleem opgelost en kan ze niet meer klagen.
Ik merk dat vooral mijn man er alles aan doet om zijn moeder niet van streek te maken. Alles wordt dus afgezwakt en gebagitaliseerd.
Zo hadden wij laatst een super leuke vakantie in een mooi luxe oord. Zodra man zijn moeder aan de telefoon heeft hoor ik hem zeggen dat de hotelkamer 'wel mee viel' en dat de afmetingen wel mee vielen...dat het zwembad ook wel mee viel en ga zo maar door, kortom alles wordt afgezwakt. Maar waarom?? denk ik dan. Waarom niet gewoon zeggen dat het een super vakantie was, want dat was het gewoon.
Ik vraag me af: Waarom zijn sommige mensen zo ontzettend negatief en blijven ze maar hangen in het klagen?
Het lost niets op en ze krijgen ook niets gedaan bij de meesten. Vooral wij nemen nu vooral afstand van schoonmoeder. Als we bij onze schoonouders zijn en ze begint weer (9 van de 10 keer is dat zo), dan gaan we er ook nooit op in, veranderen van onderwerp waarna ze iedere keer weer terug komt op haar negatieve gedrag, of we gaan vrij snel weer weg als het te erg wordt, dus het levert haar niets op ook. Behalve dan dat mensen uit haar buurt blijven of snel weg gaan.
Ik zeg niet dat ik nooit negatief ben. Natuurlijk kunnen er dingen gebeuren of heb je een off-day. Maar dan los je het op of ga je in ieder geval was doen om vrolijker van te worden. Je blijft er niet in hangen zegmaar. Maar je leven lang negatief zijn??? Haar hele gezicht is ernaar gaan staan. Ze heeft altijd een norse blik op haar gezicht.
Daar waar bij wonen woont er ook iemand die altijd negatief is. Precies zo'n zelfde houding. Als ik de hond uit laat en ik zie die persoon lopen dan loopt ik een blokje om. Dat is dan wel weer makkelijk, maar ja, je schoonmoeder kun je soms moeilijk ontwijken. Ze weet een verjaardag of andere festiviteiten altijd een negatieve sfeer te geven…zo jammer.
nee he....
"Je blijft er niet in hangen zegmaar"
Dat doen veel schoondochters juist wel, ben jij dezelfde?
Enfin, ik begrijp niet zo goed waarom het soort Schoonmoeders nooit iets goed kan doen tov schoondochters. Waarom dit soort stukjes meestal over schoonmoeders gaan en niet over zwakkeruggengraatloze echtgenoten die platgewalst worden door hun echtgenotes.
Die zijn eigenlijk pas zielig...eerst door hun moeder en dan trouwen ze er nog eentje die erger is.
Sorry, frustratiepuntje van mij.
uhh Tank ??
Ik vind je reactie inderdaad nogal gefrustreerd ja. Helaas is de persoon in kwestie nu eenmaal mijn schoonmoeder. Er is geen andere persoon, behalve dan ook die persoon die in de buurt woont.
Ik heb verder helemaal niets tegen mijn schoonmoeder. Waar haar jij die aannames vandaan en dan…..zwakkeruggengraatloze echtgenoten die platgewalst worden????
Ben jij je medicatie soms vergeten in te nemen?
Reageer dan niet als het je zo dwars zit.
Mijn moeder zal ook geen gelegenheid onbenut laten om het leed in de wereld te behandelen en er is zelden iets goed genoeg.
Mijn schoonmoeder is juist heel anders, die is behoorlijk vrolijk en ziet meestal de zonnige kant. Zij is ook best actief maar krijgt langzamerhand last van haar leeftijd. Toch probeert ze nog dagelijks een flinke wandeling te maken en met iemand anders te praten/kletsen dan haar man, gewoon om er even uit te zijn.
Mijn moeder wordt gemeden, wij komen er niet graag, de kinderen gaan (weer of geen weer) opa helpen in de tuin. De buren en de meeste mensen in het dorp houden het bij een beleefdheidsbabbeltje. Mijn moeder is nog heel fit, zeker voor haar leeftijd, maar ze klaagt steen en been over pijntjes en ditjes en datjes. Heb ik bloemen voor haar meegenomen dan is de kleur niet goed en was het zowiezo zonde van het geld want ze zijn toch zo weer weg. Heb ik een plantje voor haar meegenomen, ze houdt er van fuchsia's, dan was het de verkeerde soort/kleur/etc. Wat ik ook doe, er mankeert altijd vanalles aan. Als ik niets doe is dat ook helemaal fout.
Ik merk dat ik aan de telefoon ook automatisch naar haar toe leuke dingen afzwak. Als ik vertel dat het fantastisch was is het namelijk helemaal niet goed, dan komt het erop neer dat ik dat dan aan hen had moeten gunnen en dat het mij in ieder geval niet gegund is. Misschien is dat ook zo bij je schoonmoeder, dan snap ik je man in ieder geval heel goed.
dan
is het je schoonzus, want dit gaat over de welbekende schoonmoeder en zoon. En er zijn nog wel wat aanwijzingen voor maar dat is niet netjes om die te noemen, dat zal ik dan ook niet doen.
Dacht hetzelfde
Ik dacht gelijk hetzelfde hoor Tank.
Fransien
Veel herkenning. Maar wat ik mij afvraag….Waarom doen negatieve mensen doorlopend zo negatief en zien ze en voelen ze alles zo negatief. Nogmaals, het gaat er mij niet om hoe ik ermee omga want daar hebben we al een modus in gevonden.
Net zoals die buurman. Altijd kommer en kwel. Zelfs de leukste dingen weten ze nog als 'niet leuk' te bestempelen.
nee Tank
Hoe graag je het ook wilt horen….het is niet mijn schoonzus want die heb ik niet helaas. Zet het van je af; wordt je alleen maar negatief van 
Geen flauw idee
Ik weet het niet. Het zal voor een deel opvoeding zijn, de familie van mijn moeder is niet de vrolijkste, maar voor een deel ook karakter. Mijn ooms en tantes zijn heus geen feestbeesten en ook niet altijd in voor een lolletje maar ze kunnen wel gewoon van een mooie dag genieten zonder daar wat negatiefs aan te zien.
Wat mijn moeder betreft, ik kan haar niet veranderen al zou ik haar graag wat vrolijker zien, maar waarom ze zo doet is mij een raadsel.
Overigens ben ik ook geen feestbeest en zul je mij niet snel gek of wild zien doen, maar ik geniet rustig van een mooie dag of een leuk uitje of lekker eten.
Opvoeding
Wat ik vaak zie bij mensen die zo'n negatieve grondhouding hebben dat dat al van generatie op generatie gaat. Dan maak je kennis met iemands moeder en die moeder blijkt ook alles af te kraken. Ik denk dat het ook een beetje calvinistisch is, dat iets niet gewoon zomaar leuk mag zijn en dat je ervan mag genieten. Nee er moet gewerkt en geleden worden ofzo. Dus moet je iets nagatiefs verzinnen aan iets dat eigenlijk gewoon leuk is. Die mensen zijn dus ook meer gespitst op de negatieve dingen aan iets opmerken dan de positieve. Het zit heel diep volgens mij zo'n grondhouding en de persoon zelf heeft dat ook niet door, gewoon je schouders erover ophalen lijkt me, het is voor de persoon zelf het vervelendst.
Yura
je schouders erover ophalen….Ja, in zekere zin doen we dat ook. Ik vind het alleen zo zielig voor haar zelf.
Ze heeft een rot leven zo en dat hoeft toch echt niet. Er worden zat leuke dingen gedaan en dan gaat ze ook mee…..alleen…nou ja, vul de rest maar in. Ze heeft inderdaad zichzelf er mee.
Het gekke is, dat de rest van die familie niet zo is...
mijn zus
is ook zo. Zit er al van jongs af aan in. Gaan ze op vakantie (als ze dat al kunnen, want natuurlijk verdient de hele wereld meer geld dan zij samen met haar vriend doet, zonder dat die hele wereld er hard voor hoeft te werken)is het huisje te dit en het park te dat. Gaan ze uit eten, dan is het te duur of ze zat op de tocht. Bij de dokter krijgt iedereen een verwijzing, maar zij wordt nooit doorverwezen. En dat is al jaren zo. Erg vermoeiend. Soms ga ik er tegen in, meestal laat ik het zo. Het verpest wel haar leven en dat van haar vriend (vind ik tenminste).
ik reageer bijna nooit
Wij hebben ook familieleden die zo doen. Vrouw noemt dan een naam van iemand, bv. Anita. En dan noemt ze Anita's lelijke flaporen en dat ze niet begrijpt dat Anita daar nooit iets aan heeft laten doen. Maar verder was het een aardig meisje hoor, komt er na een paar minuten over die oren achteraan. Anita's oren hebben dan werkelijk helemaal niets met het voorgaande gesprek te maken gehad. Anita zelf trouwens ook niet meestal.
De man van deze vrouw ziet het ook allemaal somber in. Als wij iets leuks doen of hebben, dan is er altijd wel een waarschuwing over, dat het gevaarlijk is, of dat het ermee gaat ophouden, of er is iets anders mis mee....
Ik loop nu bij allebei gewoon weg of ik doe net of ik het allemaal niet hoor. Reageren doe ik eigenlijk niet meer en iets leuks vertellen doen we ook niet meer zoveel.
Voordat mijn naam gaat vallen
Ik ben het echt niet. Erewoord.
Jullie mogen Positiefje gewoon advies geven.
Daar heeft mijn moeder ook last van
jarenlang ging het goed bij haar, zowel fysiek als psychisch. Sinds ze wa ouder wordt en de kwaaltjes komen, valt het mij steeds vaker op dat het sombere gedrag steeds meer de overhand neemt.
Het is zo zonde, want inderdaad hebben ze zichzelf er het meest mee.
Ik vertel ook niet zo snel meer waar wij thuis mee zitten. Of het nu leuk is of niet, ik zeg weinig meer. Af en toe ga ik er eens langs (kinderen en man willen niet meer mee; alleen waarbij ze echt verwacht worden). Iedere kwaal wordt dan breeduit vertelt. Heus zijn er klachten, maar waarom zo negatief doen?
Wordt ze op sleeptouw genomen, dan zijn er ook punten van aandacht. Juist de kleine mindere dingen vallen erg op. Dat het over het algemeen erg gezellig was niet.
Ik heb er eens met een collega over gesproken. Zij gaf aan meer afstand te houden en inderdaad het oppervlakkig te houden. De leuke, maar ook minder leuke dingen worden nauwelijks besproken. Als het te negatief wordt, wordt het tijd op te stappen. Leuk is anders, maar van alleen maar negatief en somber wordt ik ook niet vrolijk.
Mijn schoonmoeder was juist altijd heel positief. Ze heeft veel minder leuke dingen mee gemaakt. Samen met schoonvader er toch altijd over weten te praten en genoten van de kleine dingen ( in de zon zitten, samen zijn). Dat motto hebben wij ook over genomen. Het leven is een stuk leuker. Iedere dag die we met zijn allen samen zijn, is er weer een extra.
Half a Twin/Lies en ontopic
Ik had jou ook niet in gedachten 
Met medicijnen spotten, is niet grappig Positiefje.
Verder: het is je leven niet, maak je er niet druk om, daár word je pas negatief van. Laat haar gewoon zichzelf zijn. Hoe vindt schoonvader het?
Tank
Is ook niet grappig bedoeld, Tank. Suggereren dat ik waarschijnlijk zo'n schoondochter ben met
een zwakkeruggengraatloze echtgenoot die platgewalst wordt door mij en daarom zielig is door te trouwens met iemand die erger is dan zijn moeder.…dat vind ik ook niet bepaald grappig.
en we de bal kaatst…..
Voor wat betreft haar leven. Nee, het is mijn leven niet en ik ga er ook met een grote boog om heen. Laat haar lekker in haar eigen negatieve bubbel zitten. En mijn schoonvader…die zal het ook niet bij vinden, maar die leeft met haar en laat het over zich heenkomen. Hij kiest daar in zekere zin ook voor en doe je ook niets aan. Hij is volwassen.
Nu is het mijn schoonmoeder, maar het valt me wel op aan de andere berichten dat er meerderen precies zo zijn. Ik kan het me gewoon zo moeilijk voorstellen om zo te leven. Ik bedoel: daar word je toch zelf ook hondsmoe van door altijd maar negatief te denken over alles. Het levert ze ook niets op. Vaak hoor je dat mensen (ook dieren) gedrag vertonen omdat het ze wat oplevert. Maar ze krijgen er juist vaak niets voor terug, stoten mensen af en toch blijven ze het doen.
herkenbaar hoor!
Mijn ouders zijn ook zo. Mijn vader is extreem achterdochtig: iedereen is erop uit om je op te lichten, aanbiedingen gaan om spullen van slechte kwaliteit, of nog erger: ze hebben 'er iets door gedaan', vrienden zijn profiteurs etc. Mijn moeder klaagt aan een stuk door, die is een waterval van negatieve opmerkingen. Dit weekend gingen we wandelen en een ijsje eten bij een restaurant met speeltuin. Het ijsje was te duur/niet lekker/te klein, de bediening was niet vriendelijk genoeg/onbeschoft, het weer was slecht, het was belachelijk dat een consumptie verplicht was voor de speeltuin en er moest nog geklaagd worden over andere weggebruikers en de veranderde verkeerssituatie in het dorp.
Ik luister er niet meer naar en helaas heb ik hetzelfde als Urslau: ik vertel niet meer zoveel. Zeker niet over (kleine) problemen, of plannen die we hebben; ook minder over leuke dingen. Bij problemen praten ze me aan dat ik wel niet goed heb opgelet, o.i.d., leuke plannen worden de grond in geboord met suggesties wat er allemaal wel niet fout kan gaan. Ook achter leuke verhalen wordt iets negatiefs gezocht
Mijn man ervaart bezoekjes aan opa en oma ook een beetje als een verplichting.
Ik denk dat ze zichzelf wel in de weg zitten; mijn vader lijkt me op zijn minst niet erg gelukkig. Mijn moeder is zich misschien minder bewust van hoe ze overkomt. Het is voor een deel ook perceptie denk ik: ik had laatst een praatje met een andere moeder op school over het schoolreisje waar ik mee was geweest. Ik zei dat het heel leuk was geweest, maar het wel wat langer had mogen duren; die moeder vroeg waarom dan en dat legde ik vervolgens uit (het was maar van 10.00 tot 14.00 uur, incl. lunchen, op een treintje wachten etc.) Die moeder had toen het idee dat ik niet zo tevreden was over het schoolreisje... terwijl dat verder niet zo was, natuurlijk.
serieus nemen
is het een idee om zo'n negatief persoon in een 1 op 1 contact eens rustig te laten vertellen wat er allemaal dwars zit? Dan alleen maar luisteren, meelevend hummen, vragen - hoe bedoel je dat. Zodat iemand zich serieus genomen voelt - dat is toch wat elk mens graag wil.
Daarna zou je kunnen benoemen hoe moeilijk voor jou is dat altijd alles (nou ja, veel en vaak) door deze persoon van een dikke grijze wolk wordt voorzien. Is deze persoon zich dat eigenlijk wel bewust?
Tja en verder, wat we elkaar geregeld voorhouden: je kunt je voornemen je eigen opstelling en gedrag te veranderen, een ander veranderen is niet mogelijk. Al zou het prachtig zijn als zo iemand inzicht krijgt in het verduisterende effect wat hij/zij op anderen heeft. Daar wordt het leven niet plezieriger van.
geen idee waarom
Ik heb er ook zo eentje gekend. Als het mooi weer was zag hij een wolk, of merkte hij op dat het volgende week wel weer zal regenen. Uit eten gaan was een drama. De enige manier om er mee om te gaan is een tefalhuid kweken.
Hij had ook wel goede trekjes, was heel gul en behulpzaam, maar hemel, die eeuwige negativiteit!
Tonny
wat jij zegt, heb ik echt wel geprobeerd met mijn ouders, toen ik eenmaal doorhad dat de wereld niet zo slecht is als ik altijd had geleerd. Ik ben ook opgevoed met al die negativiteit uiteraard. Mijn vader is ervan overtuigd dat alles in- en inslecht is. Zijn werkgever, vrijwilligers op een sportclub en alle mensen belazeren de kluit. Dus doet hij dat zelf ook maar, in de vorm van belastingontduiking, klein diefstal etc. Ze verwijten mij dan soms het omgekeerde: naieviteit, 'daar kom je wel op terug' etc. En nauwelijks toegeven dat je het wel leuk kunt hebben met andere mensen, of dat je rustig dingen kunt kopen via internet etc. Als mijn moeder weer eens over alles klaagt gooien we er wel eens een opmerking tussen als "dat valt toch wel mee" of "verder was het heel leuk toch" maar het helpt niet echt. Het beklijft niet, positief tegengeluid.
Het is soms ook genant: afgelopen weekend kochten we dus ijsjes en mijn moeder zegt duidelijk hoorbaar: "wat een afzetters, 2,50 voor een klein ijsje." Vervolgens neemt ze toch zo'n 'duur' ijsje en klaagt dat het sausje wat erop zit raar is, en zegt nog een keer tamelijk hard dat het afzetters zijn en de ijsverkoper te weinig ijs in het bakje deed en dat hij ook nog zijn werk doet met een lang gezicht. Ze praatte de kinderen ook nog aan dat ze een te klein ijsje hadden gekregen, grrr. Echt, zulke opmerkingen de hele dag door kan ik niet zo goed meer serieus nemen, daar ga ik zelf aan onderdoor.
Heb jij een voorstel hoe ik mijn opstelling kan veranderen ten opzichte van de negatieve inslag van mijn ouders? Bijvoorbeeld in het geval van de anekdote met het ijsje?
Verder zijn ze wel, zoals Sally schrijft behulpzaam en gul. Dat weer wel.
zwaar leven...
Nou Lieverdje, dat valt niet mee.
Ik zou achter haar rug in elk geval vriendelijk glimlachen naar de verkoper en naar je kinderen, zodat helder is dat jouw mening anders is. Maar inderdaad, zo wordt elk uitstapje ontzettend vervelend. Dapper dat je volhoudt.
Je zou haar eigenlijk moeten overslaan bij het bestellen van de ijsjes. 'Jij niet he mam, je vindt ze te duur.'
Wat zou ze dan zeggen?
Mooi dat ze daarnaast wel behulpzaam en gul zijn. Dat geeft een beetje moed dwars door alle slechtigheid die je vader overal en altijd vermoedt. Apart dat hij er dan ook maar gewoon aan meedoet, dat helpt de gerechtigheid geen stap verder - dat ziet hij kennelijk niet?
trouw
in de trouw van afgelopen zaterdag stond bovenstaande vraag.
Ik vind het ook van toepassing op negatieve reacties.
flink meeklagen
Uit de verhalen blijkt dat positief doen tegen enorme klagers en mensen die het altijd moeilijk hebben, niet werkt. Ooit het omgekeerde geprobeerd? Gewoon heel hard, liefst harder meeklagen? Als je dingen uit jouw leven vertelt die ook tegenvielen, je bent toch niet altijd extreem positief gestemd?, dan krijg je misschien meer contact en fleuren zij juist op. Het kost jou ook minder energie. Wel thuis die negatieve knop weer terugdraaien uiteraard!
inderdaad, positief doen helpt niet
dat laat de negativiteit en irritatie alleen maar groeien.
Beter een tijdje samen keihard te klagen en dan vast te stellen: "zo. nu de knop om. Want zo komen we nergens, behalve in een uitzichtloze donderwolk'.
jutta
Ik snap je idee en het zou geweldig zijn als het werkte. Helaas is jouw leed/geklaag nooit erg genoeg. De notoire klager heeft altijd meer leed/dingen te klagen. Ze zijn altijd op zoek naar de overtreffende trap in het geklaag.
Hoe goed je het ook doet het is nooit goed genoeg, hoeveel je ook te klagen hebt zij weten het altijd zo te draaien dat zij het meest lijden.
Tonny
"Mooi dat ze daarnaast wel behulpzaam en gul zijn. Dat geeft een beetje moed dwars door alle slechtigheid die je vader overal en altijd vermoedt. Apart dat hij er dan ook maar gewoon aan meedoet, dat helpt de gerechtigheid geen stap verder - dat ziet hij kennelijk niet?"
Ja gek hè, ik heb me wel eens afgevraagd of dat een gevalletje 'zo de waard is...' is. Afgelopen weekend ook nog, toen ging het over een partytentje dat ergens stond op een evenement om mijn werk droog te houden. Het tentje stond op foto's en mijn vader vroeg of dat mijn tentje was. Ik wist niet van wie dat tentje was, dus mijn vader vond dat ik het best had kunnen meenemen want anders deed iemand anders dat vast wel, misschien wel die kerel die er aldoor bijstond op de foto's. Toen ik het daar niet mee eens was, stak hij nog een verhaaltje af over de voetbalclub van vroeger, waar ze elk jaar dergelijke spullen opnieuw moesten kopen omdat iedereen zich wat toeëigende en dat dat ook al zo slecht was. Hij heeft vroeger zelf altijd dingen van het werk meegenomen: kopieerpapier, gereedschap e.d. Vroeger dacht ik altijd dat dat gewoon mocht, spullen van je werk meenemen, maar dat is natuurlijk diefstal. Maar dat vindt hij toch iets anders.
Een ander ding is dat hij ontzettend klaagt over z'n pensioen. De vut-regeling bestaat niet meer, dus hij vindt dat hem groot onrecht wordt aangedaan omdat hij op zijn 60ste nog steeds werkt, eigenlijk trekt hij dat fysiek niet meer. Daar werd ik echt enorm sjagrijnig van, mijn vader wond zich er ook zodanig over op dat dat heel slecht was voor z'n gezondheid. Pa en ma hebben geld genoeg in het buitenland op de bank staan, maar nee.. ze hebben het zo slecht en pa wil niet minder werken voor minder geld want dat is zonde van al dat geld op de bank. Daar hebben we het dus niet meer over. En zo praten we over wel meer dingen niet meer. Waarschijnlijk praten we in het vervolg ook niet meer over partytentjes en zo blijft er steeds minder gespreksstof over.
Misschien dat terugklagen wel helpt bij mijn moeder, ga ik eens proberen
het zijn wel m'n ouders
misschien ben ik truttig of ouderwets.... ik vind het niet zo makkelijk om tegen m'n ouders in te gaan in die zin. Heel lomp gaan terugklagen dat alles zo vreselijk is, enorm cynisch lopen doen. Het zijn wel m'n ouders, zeg maar.
Jutta
negatiever meedoen helpt hier niet. Anders weten ze het altijd wel weer om te draaien dat hun het toch slechter hebben. Tja het gaat nu wat beter, maar man wat een tijden heeft mijn gezin gekend (2x levertransplantatie, jongste te vroeg en veel in ziekenhuis gelegen, schoonmoeder pas overleden). Al met al niet het minste. Dan nog weten ze ervan te maken dat haar hartinfarct zo erg was. Iedereen kan kan bij wijze van spreken weer alles en zij niets. Dat ze alleen achter haar pc zit en vervolgens weinig erop uit trekt, ziet zei niet als probleem. Zij kan immers niets. Tja...... dan ben ik er klaar mee.
Moeder ook
Op de vraag Waarom mensen zo doen/denken, is denk ik geen antwoord. Mijn moeder is er ook zo een, alleen verstopt ze het in een beleefd sausje, liefst als goedbedoeld advies, met een nep-lachje. Van spullen tot mensen, er is altijd wel iets niet goed. Bosje bloemen: jammer dat ze de doornen aan de rozen hebben laten zitten. Eten gekookt: lekker kind, maar de volgende keer kun je beter een ander kruid erin doen. Kleding: leuk hoor, wel een beetje kort, te warm, te koud.... Mensen: aardige man maar hij zou zich beter kunnen kleden. Leuke meid, maar dat accent zou ze moeten afleren. Kamer geverfd: zo, nu nog meubels en kussens in de goede kleur erbij (want er mist nu wel weer wat). En zo gaat het maar door. Ook naar haar eigen kinderen en daar hebben we best last van gehad en hard moeten werken om onszelf gewoon 'goed' te vinden zonder dat eeuwige gevoel dat het toch wel beter had gekund. Heel ondermijnend voor je gevoel van eigenwaarde en ik doe heel, heel erg mijn best niet hetzelfde bij mijn zoon te doen. Gewoon een compliment, en verder niets.
Ik ben er uiteindelijk wat van gaan zeggen tegen m'n moeder. Iedere keer als ze zo'n opmerking maakte, erop gewezen want als wij (kinderen) het niet doen, wie dan wel? (moeder is weduwe). Er iets van zeggen heeft er in ieder geval toe geleid dat ze zich er iets meer van bewust is wat ze doen maar het zit zo in haar systeem, dat het er nooit meer uit gaat. En, haar excuus is toch dat ze het 'goed bedoelt.' Het is 'advies'. En 'niet negatief bedoeld'. Zucht.
mijn moeder
Mijn moeder is ook zo iemand van het half lege glas. Zo is ze altijd geweest. Ik heb haar heel lang vermeden, niks gezegd etc. Toen ik weer eens over mijn moeder aan het kalsgen was tegen een vriendin, zei ze, dat ik in feite hetzelfde deed. Mijn moeder kon niets positiefs in mijn ogen doen en ik klaagde daarover. Toen ben ik eens gaan denken. In het geval moeder had ze helemaal gelijk. En toen ook nog eens de moeder van iemand overleed en mijn moeder een bepaalde leeftijd bereikte, besloot ik het anders te gaan aanpakken. Zolang heeft ze niet meer en mijn vader is een lieverd en die zag ik nu ook niet meer of in ieder geval, niet genoeg.
Ik ga nu gedeeltelijk mee en buig het om. In het geval van het ijsje zou ik tegen haar zeggen (op dezelfde luidheid) "Wat jammer nou dat jij net een te klein ijsje hebt gekregen met de verkeerde saus. Kom, dan gaan we naar de verkoper en dan gaan we dat vertellen en een grotere vragen." Dan zegt ze: "Ssst, nee, dat doen we niet. En zachtjes, de mensen kunne ons horen" en dan is het gezeur afgelopen want ze gaat toch niet terug. Als ze in het openbaar over iemand zit te praten, zeg ik hetzelfde:"Als jij dat zo vindt, dan gaan we het haar/hem vertellen. Misschien kan hij/zij er wat mee. Kom mee" en dan sta ik op en maak een lopende beweging richting die persoon. Dan trekt ze me aan de arm en zegt ze:"Doe niet zo raar." De eerste keer dact ze dat ik het niet zou doen. Toen zei ik tegen die persoon dat mijn moeder wat wilde zeggen. Die persoon liep mee en mijn moeder kon nog net uitbrengen waar die persoon haar jas had gekocht want die vond ze zo mooi. Dus ze weet het wel. Tegenwoordig houdt ze zich in met mij erbij.
