Affaire, kan dit ooit wat worden

Als je geen scheiding wilt, kun je er zeker van zijn dat het niets wordt, dus stop ermee.

Nog eentje voor in je notitieboekje:

Als je er niet met je man over durft te praten, heb je het mis.

Izza schreef op 30-05-2024 om 18:42:

[..]

Dit zijn 2 volwassen partners die hier zelf voor kiezen. Ze hoeven zich niet weg te cijferen he? Ermee stoppen is een vrije keuze. Daarnaast laten beiden het kerngezin draaien. Als dit lukt voorkomt het een scheiding. To en partner zitten beter in hun vel wat kerngezin ten goede komt. Niet iedereen is gemaakt voor monogamie en de regels kunnen veranderen gedurende een relatie. Hier is sprake van een open communicatie. Alle partijen weten waar ze nu aan toe zijn en kiezen er zelf voor in deze situatie te blijven.

Vrije keuze ? Open communicatie ? Ik weet het zo net nog niet. Beide vaste partners zijn voor het blok gezet en met een voldongen feit geconfronteerd. Hun partners hebben al lange tijd een affaire en willen daar niet mee stoppen. Ze biechten de affaire op en opeens ligt de verantwoordelijkheid voor het bijeen houden (of uit elkaar laten vallen) van het gezin bij de vaste partners ipv bij de minnaars. Hebben de partners een echte keus ? Ik vind van niet. Daar komt nog bij dat ze mogelijk ook hun toestemming hebben gegeven omdat ze dat liever doen dan het risico lopen accuut hun partner, hun gezin, hun woning, hun sociale kring te verliezen. Ook niet echt een eerlijke keus hè? Het is pure manipulatie. Het valt nog te bezien hoelang die toestemming standhoudt wanneer het stof is gedaald en dit hele debacle langer voort duurt. 

Of monogamie wel of niet voor iedereen geschikt is staat mijns inziens los van dit verhaal. 

Als je heel eerlijk bent, stop je dan nu omdat er verschillende mensen zijn die zeggen dat het beter is om te stoppen?

Anne85 schreef op 30-05-2024 om 17:23:

Wat missen we dan? Ik denk de verbinding en het bij elkaar passen. We zijn zo verschillend.. 

Weet je man dit? Heb je dit eerlijk en duidelijk tegen hem gezegd? Heb je enig idee hoe vernederend dat voor hem moet zijn?

Stop je ermee op het moment dat je man zegt dat hij het niet wil? Nee toch?

Als je meent wat je in het citaat zegt, en je denkt er even écht over na, dan weet je toch wel dat dit uitstel van executie is? Je man past niet bij je, je nieuwe lover wel. Natuurlijk gaan jullie scheiden, en ga jij verder met de man die wel bij je past. Maar jij hebt de moed (nog) niet om verantwoordelijkheid daarvoor te nemen. Zie je hoe wreed je nu bent naar je man toe? Natuurlijk accepteert hij dit voorlopig. Dat doet hij totdat hij het echt niet meer kan, en hoeveel schade heb je hem dan toegebracht? Komt hij dat ooit te boven? Op het moment dat hij het niet meer accepteert, dan veroorzaakt hij de scheiding. Dat is toch vreselijk oneerlijk en wreed van jou? Denk je dat er dan nog een vlotte en redelijke scheiding mogelijk is? Ik niet.

Hoop jij eigenlijk niet dat hij ook iemand ontmoet zodat jullie de verantwoordelijkheid voor de scheiding samen kunnen delen? Terwijl je natuurlijk donders goed weet dat jij het veroorzaakt hebt. 

Zo'n constructie kan alleen werken als de primaire relatie heel solide is, en dat is hij dus helemaal niet. Je huwelijk is drijfzand zeg je, jullie passen zelfs niet bij elkaar. Nee, ik zie hier echt geen gelukkige afloop.

Anne85 schreef op 31-05-2024 om 09:08:

[..]

Deze reactie staat vol met aannames. De verkeerde ook. Heb niet het idee dat je meedenkt maar vooral gewoon wil afkraken.

Ik vind het juist een hele sterke reactie die precies de vinger op de plek legt. Het heeft niks met afkraken te maken, maar een hele passende opmerking mijn inziens. Je plaatst allebei je partner voor het voldongen feit dat je een affaire hebt met elkaar en gezien je reacties hier kan ik me voorstellen dat daar niet verteld is dat je de affaire zou gaan stoppen.

Vooropgesteld: Als het voor jullie werkt, dan zal ik de allerlaatste zijn die daar over oordeelt. Überhaupt ook niet trouwens, ieder zijn ding. Maar ik denk dat er in de reactie van Bg heel veel treffende dingen staan, die je misschien liever niet horen wil.

Anne85 schreef op 31-05-2024 om 11:02:

Nee hoor, het was geen voldongen feit. Ik heb het opgebiecht en ben gestopt, samen in therapie, besloten sowieso bij elkaar te willen blijven. Daarna pas het gesprek gekomen wat er mogelijk zou zijn. Samen deze vorm bedacht.
Ik merk wel dat het verhaal te complex is voor dit forum. Er speelt zoveel mee wat te lang is om uit te leggen dus trekken mensen de verkeerde conclusies.

Er was iemand die vroeg om af en toe een update, daarom deelde ik nog een stuk.
Groeten

Het is toch in principe überhaupt een voldongen feit? Geconfronteerd worden met een affaire? Met alle respect hoor, ik bekritiseer niet je keuzes of de keuzes van jullie partners. Absoluut niet. Iedereen staat vrij te kiezen en te doen naar gelang ze zich er goed bij voelen.

Anne op dit forum zul je veel mensen treffen die (eigenlijk net als in de maatschappij) volledig gaan voor een vaste partner. Vaak levenslang of vanaf jonge leeftijd. Dan kan je je simpelweg niet indenken dat er ook een wereld daarbuiten is. Relaties kunnen eindig zijn of zelfs stoppen. Dat je al 10 jaar samen bent hoeft niet automatisch te betekenen dat je het dus nog 10 jaar vol moet houden. De huidige tijd kent steeds meer andere relatievormen. Als dit voor jullie werkt moet je dat doen. Je partner heeft een eigen keuze hierin. Hij hoeft niet te blijven. En jij hoeft ook niet bij hem te blijven. Nu kiezen jullie hiervoor. In de toekomst kijk je weer verder. 

Je hebt helemaal gelijk Izza dat de tijden veranderen. En ik wil mijn best wel doen om te begrijpen dat andere vormen mogelijk zijn. Maar tegelijk is het de vraag of wat steeds gangbaarder ook goed voor ons is. In elke monogame relatie zitten gebreken. Omdat ieder van ons gebrekkig is. Inherent aan leven en samenleven is dat je niet alles kunt hebben. Is het echt goed voor ons (en de ander) als we dat oplossen met een derde? In ieder geval geloof ik: een gemis of leegte zal niet door een derde worden gevuld. Gevoelsmatig wel, het is heerlijk en verslavend om van iemand te horen dat je leuk/lief/lekker bent. Maar dat gaat weer. Als je naar een volgende relaties stapt neem je het gemis en patronen ook gewoon weer mee. In een monogame relatie zal iedereen zich wel eens eenzaam voelen, maar met mijn voorstellingsvermogen is dat nog meer in een open relatie en/of opeenvolgende relaties. Het kan zijn dat je dat zelf niet voelt omdat je van het ene naar het andere fijne moment gaat. Maar uit de berichten lijkt de partner er wel degelijk onder gebukt te gaan. Is dat het waard? Is ons eigen genoegen echt zo belangrijk? Is dat wat we onze kinderen willen voorleven? Juist in het samen doorworstelen van gemis, pijn ontstaat de verbondenheid. Juist het feit dat ik goed genoeg ben ondanks dat ik niet in alle behoeften van mijn partner kan voorzien maakt dat ik mij geliefd voel en dat ik mens mag zijn. 
Ik realiseer me dat ik hiermee ook van alles zeg over het verhaal van Anne. Daar wil ik graag aan toevoegen dat ik waardeer dat je je worsteling deelt en daarin doorklinkt dat je oprecht zoekt naar wat goed is in deze situatie. Ik zit alleen op de lijn: wat goed voelt is heel belangrijk, maar niet altijd het beste om te doen en/of de waarheid.

Anne85 schreef op 31-05-2024 om 11:02:

Nee hoor, het was geen voldongen feit. Ik heb het opgebiecht en ben gestopt, samen in therapie, besloten sowieso bij elkaar te willen blijven. Daarna pas het gesprek gekomen wat er mogelijk zou zijn. Samen deze vorm bedacht.
Ik merk wel dat het verhaal te complex is voor dit forum. Er speelt zoveel mee wat te lang is om uit te leggen dus trekken mensen de verkeerde conclusies.

Er was iemand die vroeg om af en toe een update, daarom deelde ik nog een stuk.
Groeten

Ik vond je update erg fijn om te lezen Anne en ik hoop dat je vaker af en toe een update komt geven. 

En nee, niet uit sensatie, maar uit interesse, want ik vind het juist erg mooi als mensen samen naar oplossingen zoeken, zeker als deze boven de standaarden uitstijgen. Daar mogen anderen van alles over vinden, maar als het voor jullie werkt is dat toch helemaal oké?

‘Grappig’ om te lezen ook dat als wanneer er sprake is van bedrog, dus stiekem vreemdgaan, mensen daarover het meest verontwaardigd zijn. Zeggen dat je altijd eerlijk moet zijn naar je partner, zodat “deze ook een keuze heeft”.

Nu is Anne eerlijk geweest, heeft de affaire opgebiecht, is daarna gestopt met minnaar en samen met partner in therapie gegaan. Blijkbaar heeft er daarna wederom een gesprek met partner plaatsgevonden en hebben zij samen andere mogelijkheden, dan enkel de optie scheiden, gevonden. En nu is het, voor een aantal lezers, wederom niet goed? 

Open-en eerlijkheid boven alles toch? Ik kan me zeker voorstellen dat anderen hierbij hun wenkbrauwen optrekken, maar het belangrijkste is dat het voor hen (nu)werkt, ongeacht wat anderen daarvan vinden. 

Vraagje Anne: hebben jullie elkaars partners ook ontmoet en/of afspraken met elkaar gemaakt? Ik bedoel, hoe weet jij zo zeker dat minnaar net zo open en transparant is richting zijn vrouw?

Izza schreef op 31-05-2024 om 12:36:

Anne op dit forum zul je veel mensen treffen die (eigenlijk net als in de maatschappij) volledig gaan voor een vaste partner. Vaak levenslang of vanaf jonge leeftijd. Dan kan je je simpelweg niet indenken dat er ook een wereld daarbuiten is. Relaties kunnen eindig zijn of zelfs stoppen. Dat je al 10 jaar samen bent hoeft niet automatisch te betekenen dat je het dus nog 10 jaar vol moet houden. De huidige tijd kent steeds meer andere relatievormen. Als dit voor jullie werkt moet je dat doen. Je partner heeft een eigen keuze hierin. Hij hoeft niet te blijven. En jij hoeft ook niet bij hem te blijven. Nu kiezen jullie hiervoor. In de toekomst kijk je weer verder.

Sorry, maar ik vind dit een enorm aanmatigende en bevoogdende reactie. Hoe kom je erbij dat anderen (op dit forum) zich geen andere relatievormen kunnen indenken dan het traditionele jaren 50 beeld dat jij schetst? Wat een onzin. Mensen vallen over het bedrog en het egoïsme dat spreekt uit de reacties van TO.  
Bedrog en egoïsme zijn ook in moderne relatievormen not done.