Affaire, kan dit ooit wat worden

GekkeHenkie100 schreef op 19-02-2024 om 18:40:

[..]

Dat hebben wij ons ook geregeld afgevraagd 😁. Voor ons gold dat er iets nodig was. Maar dat hadden ook heel veel andere dingen kunnen zijn. Een crisis (burn-out, verslaving, ontslag, verliefdheid zonder ontrouw, etc), maar ook een rigoureuze verandering als verhuizing of nieuwe baan. Gevoelsmatig had dat mijn voorkeur gehad.

Wij hebben er verdriet van dat we nu pas echt ontdekken wat hechting is, hoe patronen doorwerken, etc. Ik geloof dat we dat echt zonder crisis hadden kunnen leren. En dan onze eigen behoeften beter kunnen zien, signalen bij de ander kunnen herkennen en weten hoe erop te reageren.

Maar wat niet helpt: dat ons sprookjes worden voorgehouden. Letterlijk via Disney- en Hollywood films, via social media, tijdschriften, fora. Waarin ons wordt voorgehouden dat er die ene ware is, dat liefde altijd spannend en geweldig is, dat het leven genieten is (in ieder geval bij anderen die het beter hebben getroffen dan wij). En: dat je daar zelf niets voor hoeft te doen. En als het vastloopt stop je ermee, zoek je een ander, al dan niet voor erbij. Be my guest, maar ik geloof dat je hier niet gelukkig van wordt als onderliggende issues niet aangepakt worden.

Dank je voor je antwoord. 

Ik persoonlijk denk dat wij dit niveau nooit bereikt zouden hebben zonder dat dit gebeurd zou zijn. En dan kijk met name naar mijn eigen persoonlijke groei. Het beter leren kennen van mezelf en hoe ik in het leven wil staan. Maar dan ook echt de wil om bepaalde issues aan te pakken. Dat had ik me nooit gerealisserd zonder dit trauma. Wat voor impact bepaalde patronen op mijn leven had en hoe ik daar in beperkt werd. En dan zeker ook bepaalde patronen die ik mezelf aangeleerd had vanuit mijn jeugd.

Maar ook de verbinding tussen ons. Herkenning waarneer ik meteen de verbinding uitga..en partner ook. Elkaar daar meteen op aanspreken . Dit zou vroeger nooit mogelijk geweest zijn. Die verbinding zou nooit tot dit niveau gekomen zijn ondanks alle moeilijke momenten , pijn en verdriet. Daarnaast ook veel geluk, liefde.

Maar goed...dit is even off topic en niet gerelateerd aan het onderwerp van TO

Wat mooi dat je dit kunt zeggen! 

Ik herken ook dat deze verdieping zonder crisis niet geweest was. En toch voel ik weerstand om te zeggen ‘het was het waard’. Dat is niet wat jij zegt, maar dat is waarom ik de vraag die je stelde best lastig vond om te beantwoorden. Het is voor mij de winst in het verlies. Wat dus betekent dat ik het verlies voel en tegelijk echt dankbaar ben voor wat er uit is voortgekomen.

Forever53 schreef op 27-02-2024 om 09:55:

[..]

Dat wij samen verder gingen heb ik wel gezegd dat ik mijn trots niet moest laten spreken. Dat moest echt aan de kant gezet worden anders had het niet gelukt om samen verder te gaan. Daardoor kan ik dit nu ook gewoon erkennen. Ik had een shock nodig om issues aan te pakken. Dat mijn gevoel weer ging spreken en dat ik überhaupt weer ging voelen. Ongeacht of wij wel of niet samen verder gingen.

Ja, trots aan de kant zetten. Dat heb ik ook gedaan, en dat kostte wel een tijdje. Ik ben met compassie gaan kijken. Naar hem en naar mezelf. 

Daarom is het voor veel mensen ook niet te begrijpen dat je verder kan met iemand die dit doet (in mijn geval heel langdurig). Zelf zou ik het waarschijnlijk ook niet begrepen hebben als ik me er niet zo in verdiept had en zoveel geleerd had over hoe ingewikkeld bedrog soms in elkaar zit en wat de dieper liggende oorzaak is.

En zien dat het weinig met mij te maken had, maar vooral met een probleem dat man had diep in zichzelf. Ben zelf altijd mijn ware zelf geweest ben ik nu achter (of dichtbij mezelf) en dat is best fijn merk ik nu. Nooit geweten. Veel geleerd.

Wij zijn nu ook ergens waar we anders nooit gekomen waren. En dat is heel erg waardevol. 

Hoe gaat het nu Anne?

Wat goed dat jullie het beiden hebben opgebiecht aan jullie partners en ook dat aan beiden kanten die opening bestaat voor een eventuele open relatie. Ben heel benieuwd of dit in de toekomst de juiste oplossing is gebleken voor alle partijen? Zou je hier zo nu en dan eens een update willen geven?

bedankt voor de update Anne! 

Ik kan enkel zeggen, bezint eer je begint. Ik kan het weten, mijn vrouw is eind 23 verliefd geworden op een andere man. Spijtig voor haar heeft deze haar verliefdheid niet beantwoordt. Ze had wel al dadelijk de scheiding ingezet. Ze beseft niet wat ze mij en onze kinderen aandoet, hoeveel verdriet er nu heerst. Ondanks op dit moment geen nieuwe man in haar leven zet ze toch de scheiding verder. Ze geeft aan dat de koek op is, wil niets meer doen om de relatie te redden. Ze geeft ook aan niets van liefde gehad te hebben voor mij tijdens onze relatie van 17 jaar.
Ik vermoed een heftige Midlife-crisis. Zelf met problemen zitten en deze voor zich uit te duwen en/of te reflecteren naar gezin. (Partner en kinderen). 
Van waaruit dit allemaal komt speelt zelfs eigenlijk geen rol, feit blijft dat ze dit geïnitieerd heeft en doorzet.
Zoooo moeilijk te vatten allemaal.
Dus, BEZINT EER JE BEGINT...

Wolf, hoe weet jij dat ze dat niet beseft? En dat ze geen verdriet heeft? Soms is een jarenlange relatie gewoon klaar. Onverklaarbaar voor anderen maar die zitten niet in die relatie. Niet iedereen wil nog intensieve en dure therapie als je vooraf geen motivatie hebt en ermee wilt stoppen. Dat mag. En verliefdheid kan een teken zijn dat er voor haar al een opening zat en ze niet meer gelukkig was. Heel verdrietig maar soms is het niet anders. 

Anne wat fijn dat jullie een vorm hebben gevonden die bij jullie past op dit moment. Veel partners zouden anders reageren (boos worden, monogamie afdwingen, scheiding etc). Terwijl deze gevoelens er nu mogen zijn en je kunt kijken of het gedeeld kan worden. 

En mocht het uiteindelijk toch niet goedgaan dan hebben jullie het geprobeerd. 

Anne85 schreef op 30-05-2024 om 13:30:

Ja, maar soms is een verliefdheid geen oorzaak, maar een gevolg. Je mist al een tijdlang iets, of je bent ergens niet gelukkig. Dan legt een verliefdheid juist iets (pijnlijk) bloot.
Mijn man (en de vrouw van mijn lief) heeft gelukkig begrip en we proberen een leven vorm te geven waarin ruimte is voor allebei. Ook al zal dit niet voor iedereen te doen zijn, ik ben er tot nu toe blij mee.

Wat ongelofelijk onbaatzuchtig van niet een maar zelfs twee partners ! Deze mensen gunnen elk hun partners het geluk wat ze bij hen kennelijk niet kunnen vinden, dat moet pijnlijk zijn. Daarnaast cijferen ze zichzelf weg en houden het kerngezin draaiende om hun partner de vrijheid te geven om zonder hen elders gelukkig te gaan zijn. Waarna ze weer opgeladen thuis komen. Bewonderenswaardig. Ik zou het echt niet kunnen. Mogen zij van jullie ook iemand zoeken voor erbij ? 

Ik ben wel nieuwsgierig … er wordt hier veel geschreven dat er “iets” gemist wordt in de relatie. Kunnen de betrokkenen dat concreet maken, wat dat “iets” dan is? Want als je dat niet weet, lijkt een tweede relatie meer op een surrogaat, een soort vluchten in … Wat mag hoor van mij, elk zijn zin. Maar “iets” missen is wel vaag. Moest men daar kunnen op antwoorden, wat dat “iets” is, kan dat misschien ook op een andere manier invulling krijgen. Want tweede relaties zijn hoe dan ook  risicovol voor de basisrelatie. Voor wie zijn basisrelatie niet kwijt wil, is dit wel met vuur spelen. Want mensen denken vlug dat ze hun gevoelens onder controle kunnen houden, maar in de praktijk raken velen vroeg of laat de controle over zichzelf kwijt. Nogmaals, chapeau voor wie dit kan. Maar daar moet men zich toch bewust van zijn. 
Het wil ook zeggen dat je met meerdere partijen op dezelfde lijn moet zitten, en we zien hier elke dag hoe moeilijk dat al is met twee partijen. In het begin zal het allemaal wel plezant zijn, iedereen een nieuw lief hoera, maar op termijn krijg je in die tweede relaties dezelfde mechanismen als in een andere langdurige relatie. Ofwel raak je het beu, of je begint te dromen van misschien toch een leven samen, of je begint weer “iets” te missen … Voor mij persoonlijk lijkt het me vooral heel ingewikkeld, tijdrovend en gebouwd op luchtkastelen. Dat laatste is natuurlijk persoonlijk.

Theekannetje schreef op 30-05-2024 om 16:37:

Ik ben wel nieuwsgierig … er wordt hier veel geschreven dat er “iets” gemist wordt in de relatie. Kunnen de betrokkenen dat concreet maken, wat dat “iets” dan is? Want als je dat niet weet, lijkt een tweede relatie meer op een surrogaat, een soort vluchten in … Wat mag hoor van mij, elk zijn zin. Maar “iets” missen is wel vaag. Moest men daar kunnen op antwoorden, wat dat “iets” is, kan dat misschien ook op een andere manier invulling krijgen. Want tweede relaties zijn hoe dan ook risicovol voor de basisrelatie. Voor wie zijn basisrelatie niet kwijt wil, is dit wel met vuur spelen. Want mensen denken vlug dat ze hun gevoelens onder controle kunnen houden, maar in de praktijk raken velen vroeg of laat de controle over zichzelf kwijt. Nogmaals, chapeau voor wie dit kan. Maar daar moet men zich toch bewust van zijn.
Het wil ook zeggen dat je met meerdere partijen op dezelfde lijn moet zitten, en we zien hier elke dag hoe moeilijk dat al is met twee partijen. In het begin zal het allemaal wel plezant zijn, iedereen een nieuw lief hoera, maar op termijn krijg je in die tweede relaties dezelfde mechanismen als in een andere langdurige relatie. Ofwel raak je het beu, of je begint te dromen van misschien toch een leven samen, of je begint weer “iets” te missen … Voor mij persoonlijk lijkt het me vooral heel ingewikkeld, tijdrovend en gebouwd op luchtkastelen. Dat laatste is natuurlijk persoonlijk.

Ik ben het helemaal met je eens. Voor TO en fling is het natuurlijk zalig dat zij nu met toestemming kunnen doen waar zij zin in hebben, maar ten koste van wie en van wat ? Dat zal in de toekomst wel blijken.