Zaak Kubo (passend onderwijs)

precies, Strijder!

Precies, dit is wat gebeurt! Dit heeft ook behoorlijk wat overeenkomsten met Kubo's verhaal, al gaat het bij jouw kind dan helemaal niet om een verstandelijke handicap. Maar wel over onwil van een juf. En anderen die dan maar gaan opperen dat speciaal onderwijs dan waarschijnlijk een goed idee is.
Misschien, voor sommigen. Misschien, voor sommige kinderen en als dat speciaal onderwijs werkelijk genoeg expertise heeft voor die kinderen. Want dat is ook niet altijd zo.
Ik heb niet genoeg verstand van speciaal onderwijs en expertises. Ik weet wel dat op de scholen waar de ouders van Kubo zijn gaan kijken die expertise er niet geheel was. In tegenstelling tot wat ik hierboven een paar keer las: er werd aan de ouders verteld dat hij níet zijn eigen leerlijn zou krijgen. Er waren 3 niveaus, hij zou bij één van de niveaus ingedeeld worden (vast wel na onderzoek) en de taal- en rekenmethodes bij dat niveau zou hij gaan doen, de methodes van die klas. De methode die hij kende en waar hij steeds verder mee kwam, die gingen ze zeker niet gebruiken. Ook samenwerking met de ouders was niet gewenst.

Wat fijn, Strijder, dat jouw kind nu op de middelbare school wel aanpassingen heeft en dat hij nog wordt bijgespijkerd zodat hij hopelijk met goed gevolg zijn opleiding op niveau kan doen.

benieuwd

"Er waren 3 niveaus, hij zou bij één van de niveaus ingedeeld worden (vast wel na onderzoek) en de taal- en rekenmethodes bij dat niveau zou hij gaan doen, de methodes van die klas. De methode die hij kende en waar hij steeds verder mee kwam, die gingen ze zeker niet gebruiken. Ook samenwerking met de ouders was niet gewenst."
Nou ben ik wel benieuwd welke school. Ik heb op alle cluster 3 scholen hier in Utrecht rondgekeken, op 1 is mijn zoon anderhalf jaar geweest, die school is nu gefuseerd en er zijn nu twee zmlk scholen. Er waren idd 3 niveau's, maar wel had ieder kind een eigen leerplan, dat jaarlijks (of zonodig vaker) werd besproken met de ouders.
Het kan ook zijn dat er zoveel aversie was tegen dit type onderwijs dat de ouders niet goed konden kijken. Of dat de verwachtingen van de ouders voor hun kind te hoog zijn. Ik snap wel dat een school mogelijk z'n eigen methodes heeft. Dat hoeft niet erg te zijn, die methode hoeft niet minder te zijn. Samenwerking en goed contact met de ouders wordt er juist op prijs gesteld.

3 punten, Mijntje

* zou je je oriënteren op meerdere scholen speciaal basisonderwijs en een school speciaal voortgezet onderwijs als je er al van tevoren zoveel aversie tegen hebt? Dat lijkt me niet.
* Het klopt dus: op de basisschool mocht de jongen zijn eigen boekje/werkbladen gebruiken, dat zou op de speciaal-onderwijsschool niet mogen, daar moest hij dus wat anders na al die jaren. Onnodig als hij op de basisschool had mogen verder gaan.
* Nogmaals: uit onderzoek blijkt dat het beter is voor kinderen met het syndroom van Down om tussen kinderen zonder dat syndroom te zitten (gemiddeld intelligente kinderen). Waarschijnlijk vooral omdat de kinderen met Down een voorbeeld om zich heen zien. Veel nadoen.

Ben je te overtuigen?
Zelf ben ik helemaal overtuigd geraakt dat dat voor Kubo (en veel anderen kinderen) echt beter is. Of het ook voor de andere kinderen in de klas beter is en/of niet schadelijk? Dat er (grote) verschillen zijn tussen kinderen en dat zij dat zien lijkt me alleen maar goed. Als ze daar een beetje last van hebben soms, lijkt me dat niet alleen maar erg. Als het veel last wordt zeker wel. Er moet genoeg extra hulp zijn in de klas. Met momenten even wat apart doen (zoals ook gebeurde op zijn basisschool). Er wás heel veel hulp (1 op 1 met de jongen).

De ouders toetsen nu of Nederland zich wel aan dat vorig jaar ondertekende verdrag houdt.

Mirreke

Wat goed gezegd Mirreke!

3 leerlijnen

Wat is er mis met 3 leerlijnen? De meeste basisscholen hebben dat ook gewoon (rekenen had hier 1, 2 of 3 sterren, je hebt zon/maan/raket/ster met veilig leren lezen).

Ik ben best voor het plaatsen van een kind met Down in een gewone basisschool (maar dat geldt zeker niet voor elk kind met Down) maar op een gegeven moment worden ze echt te oud, groot etc). Ik denk dat ze dan beter over kunnen stappen naar de praktijkschool omdat daar de kinderen qua niveau allemaal veel dichterbij zitten.

Blabla

Ik denk dat het voor Kubo ook wel beter was dat hij kon blijven. Dat is erg jammer dat de school de procedure doorzette, temeer omdat het weer goed ging. Maar het ging niet zo, hij moest van school. En als de school zo tegen is lijkt het me ook beter om weg te gaan. Dan heb je niet je gelijk en kan je dat wel aanvechten en kan je blijven roepen dat het oneerlijk is (is ook zo), maar daar word de situatie niet anders van. Geen enkele basisschool wilde hem tot nu toe hebben.
Maar nadat hij van school werd gestuurd hadden de ouders hem ipv thuis te houden hem ook op een zmlk school kunnen doen. Daar was hij welkom, daar zitten ook kinderen die 'beter' zijn dan hij en ook al is een normale school 'beter', feit was dat hij nergens welkom zijn.
Nu nog max 1 schooljaar een andere basisschool en daarna nog maar kort naar een middelbare zmlk school, dat zijn wel heel veel veranderingen voor hem (hij heeft toch ook autisme?), ik vraag me af of dat goed is. Thuishouden is m.i. minder goed voor hem dan een zmlk school.

oja

ik moet hierbij ook denken aan de draadjes over een lange brugklas. Veel ouders willen geen driejarige havo/vwo klas (laat staan een vmbo/havo/vwo klas) voor hun vwo kind, omdat de kans op afzakken naar een lager niveau groter is. Die willen hun kind dus liever op een gymnasium.
De lagere niveau's delven sowieso het onderspit, omdat zij juist wel gebaat zijn om zich te omringen met kinderen die beter kunnen leren.

School doet niet mee

Eigen ervaring: in klas van zoon (32 kinderen) zaten heel veel niveauverschillen, uitstroom naar VO variërend van basis leerwegondersteuning tot vwo+, een autistische jongen, adhd en behoorlijk wat kinderen met een lastige thuissituatie en wat grensoverschrijdend gedrag. Een grote klas met flink wat uitdagingen.

Het ging tot groep 5 gewoon goed, want er zaten uitstekende leerkrachten op. In groep 5 kregen ze een minder goede leerkracht, en toen begonnen de moeilijkheden. Ruzies in de klas, sfeer werd slecht. Toen hebben we als ouders aan de bel getrokken bij de directeur. Hij luisterde, beloofde vanalles, maar deed niks. Als ouders waren we toen nog wat naief. Groep 6 werd een ramp, een zeer onervaren leerkracht en binnen twee maanden was het de hel in de klas. We hebben als ouders meerdere malen met de directeur en de betreffende leerkracht om tafel gezeten. Dat ging er heftig aan toe, voor de directeur en de leerkracht. Ouders waren woest. Geen enkele ouder heeft ooit gezegd dat er leerlingen weg moesten!

De 'hulp' die de school inschakelde was coaching on the job voor die leerkracht. Hielp allemaal niks. Aan het eind van het jaar was de hele klas met 1 niveau gedaald, en sommige kinderen twee. Alle ouders hebben toen geeist dat de klas de beste leerkracht van de school zou krijgen in groep 7, en dat is gelukkig gelukt. En dezelfde leerkracht in groep 8. Deze leerkracht heeft heel heel hard gewerkt omde klas weer te laten functioneren. Helaas moest er wel twee leerlingen naar speciaal onderwijs, door de school in gang gezet wegens 'handelingsverlegen'. Een van die jongens zit nu inmiddels op een gewone middelbare school. (Is vriendje van mijn zoon)

Wat mij op is gevallen toen, is dat de school zo ongelofelijk halfbakken reageert. Bij die bijeenkomsten met directie en ouders waren ouders zeer bereid om samen te werken aan de problemen. Echter, de school deed aan zoethouden. Jaartje zoethouden en dan kijken we wel weer verder. beetje supervisie hier, beetje training daar. Maar geen echte maatregelen. Met als droevige uitkomst twee leerlingen onterecht naar speciaal onderwijs.

triva

'Ik ben best voor het plaatsen van een kind met Down in een gewone basisschool (maar dat geldt zeker niet voor elk kind met Down) maar op een gegeven moment worden ze echt te oud, groot etc). Ik denk dat ze dan beter over kunnen stappen naar de praktijkschool omdat daar de kinderen qua niveau allemaal veel dichterbij zitten."

Triva, het doet er niet toe wat jij vindt, of iemand anders. Dit is gewoon zo afgesproken. Het is de bedoeling. En wat er nu moet gebeuren is zorgen dat het kan...

Triva

"Wat is er mis met 3 leerlijnen? De meeste basisscholen hebben dat ook gewoon (rekenen had hier 1, 2 of 3 sterren, je hebt zon/maan/raket/ster met veilig leren lezen)."

En dat is dus een misvatting. Begrijpelijk hoor, want ik denk dat de meeste mensen hier nog nooit op een ZMLK school zijn geweest, of überhaupt meerdere mensen kennen met (ernstige) verstandelijke beperkingen. De onderlinge verschillen tussen kinderen op een ZMLK zijn veel groter zijn dan de onderlinge verschillen op een reguliere school. De kinderen zijn vaak niet alleen maar 'minder intelligent', maar hebben een scala aan andere issues. Slecht zien, slecht horen, niet kunnen praten, (zeer) ernstige fysieke beperkingen. Sommige leren lezen, anderen komen niet verder dan het herkennen van een aantal picto's. Etc.

Die 3 leerlijnen liggen in de praktijk ongetwijfeld wat genuanceerder, maar ik kan mij voorstellen dat je er als ouder op afhaakt. Zeker als je kind het heel behoorlijk doet op het regulier.

precies

De meeste mensen hebben geen idee over ZMLK. Kubo's ouders hebben zich niet goed laten informeren of hebben een bord voor hun kop. Op ZMLK zijn er vaak 3 stromen en daarbinnen veel meer leerlijnen, omdat de verschillen onderling enorm zijn. (En Blabla, ZMLK is geen speciaal basisonderwijs).

Als Kubo op een andere reguliere basisschool ook niet zijn eigen boekje had mogen gebruiken, hadden ze ouders die plaats dan ook geweigerd? Ik denk dat het mede mis is gegaan omdat de ouders er zo star in staan. Uiteindelijk gooi je met zo'n houding je eigen glazen in.

Evenzo

Ik ken de ouders niet, maar ik vind dat je nogal hard oordeelt.

Ook (of misschien wel juist) als je het ZMLK wel kent, kun je vinden dat jouw kind op de reguliere school beter op zijn plaats is. Zeker als je kind het daar al jaren prima hebt gedaan. Dus ouders hebben een 'bord voor hun kop'?

Weet je, als je een kind hebt met een handicap, dan zul je steeds weer moeten knokken en strijden voor je kind. Dan is er echt niets vanzelfsprekend. Dan ben je afhankelijk van de goodwill van heel van anderen die bereid zijn zich voor jou kind in te zetten. Dan menen heel veel mensen het ook beter te weten.
Bovendien zijn de ouders vaak de enigen die écht voor het belang van hun kind gaan. De rest van de wereld heeft namelijk ook andere belangen. Een school start geen 'verwijderingsprocedure' als het het belang van het kind voorop heeft staan.

ijsvogeltje

Dat weet ik ijsvogeltje, heb ik zelf ook ervaring mee (lees maar terug). Alleen ik vind dat je op een gegeven moment ook kunt realiseren dat een reguliere school waar binnen hij vooral apart zat met 1 op 1 begeleiding niet meer 'passend' is. Het is goed dat de school Kubo een kans heeft gegeven en het zo lang heeft vol gehouden maar het moment dat hij naar een passende school zou gaan was onvermijdelijk. Dat bedoel ik ermee te zeggen.

Met dat laatste ben ik het niet eens. Soms willen de ouders de realiteit echt niet zien en soms is speciaal onderwijs uiteindelijk juist in het belang van het kind.

Speciaal onderwijs

De vooruitgang die het speciaal onderwijs heeft laten zien door specialisatie wordt inmiddels op veel plaatsen teniet gedaan. Het wordt een dumpschool voor het samenwerkingsverband.

Evenzo

Ben het met je eens, ik denk dat dit ook meespeelt, maar ik ken de ouders niet en weet dit ook niet zeker. En ja: het is oneerlijk, je wil gelijke rechten voor je gehandicapte kind, als voor alle kinderen, maar ik denk dat de ouders dingen willen die (helaas) niet kunnen.
En dan is een zmlk school ook niet ideaal, maar beter nog dan thuis zitten vind ik. Ik denk ook dat ze niet onbevooroordeeld konden kijken naar deze optie, net als ik de eerste keer op het kdc ook heel erg moest slikken en mijn kind echt niet 'zo' vond als de kinderen die ik daar zag. Dat heb ik nu niet meer gelukkig.

Evenzo

"Met dat laatste ben ik het niet eens. Soms willen de ouders de realiteit echt niet zien en soms is speciaal onderwijs uiteindelijk juist in het belang van het kind."

Natuurlijk, die ouders zijn er vast ook. Maar ik geloof niet dat het er veel zijn, absoluut niet. Het bezwaar dat ik heb, is dat veel mensen (die de ouders en het kind niet kennen) die conclusie nu trekken. Dat het ook wel aan de ouders zal liggen. Dat ze de te hoge verwachtingen hebben. Dat ze het niet willen accepteren. Dat ze niet realistisch zijn. Bijvoorbeeld met het argument: 'als de school een kind verwijdert, dan moet het vast heel erg zijn, wat dat doen scholen echt niet zomaar'.

Maar scholen doen dat regelmatig wel 'zomaar'. Omdat hun belangen soms tegengesteld zijn aan die van de leerling. Omdat er zoveel meer speelt dan de zorg om dit specifieke kind.

Maar dat weten 'we' liever niet. Want als we dat erkennen, dan kan er ook een moment komen dat het óns kind overkomt. Dus zeggen we liever dat het vast aan die ouders ligt. Dan kunnen we weer rustig slapen en hoeven ons geen zorgen te maken.

"soms is speciaal onderwijs uiteindelijk juist in het belang van het kind."
Dat ontkent volgens mij niemand. Maar dat zegt toch niets over dit kind en over deze ouders?

Te makkelijk inderdaad

Zelf deed ik er alles aan om mijn kinderen naar speciaal onderwijs te krijgen, er waren namelijk veelbelovende voorzieningen. Maar de basisschool deed alles om dat te voorkomen. Toen ik inging op wat de basisschool wilde deden ze er vervolgens weer alles aan om te zorgen dat mijn kinderen ook regulier niet geplaatst konden worden. Daarna kreeg ik het verwijt dat ik mijn kinderen niet naar speciaal onderwijs wilde uit gebrek aan vertrouwen.
Het staat zelfs nog in een rapport van de kinderbescherming.
Een vorm van zwarte pieten die bij dit soort gebrek aan voorzieningen, discussie, belangen, ontstaat. En je bent in een afhankelijke positie. Dus als ouders krijg je makkelijk de zwarte piet.

gebaseerd

Ik denk wel dat het min of meer aan school lag. Hoewel het te prijzen is hoe lang ze Kubo hebben kunnen houden, lijkt het aan de leerklacht van groep 6 te liggen dat het minder goed ging. Het is jammer dat ze toen het wel weer goed ging vasthielden aan hun besluit. Dat had niet gehoeven. Maar school wilde kennelijk geen gezichtsverlies lijden tov deze leerkracht, of ze vonden het uiteindelijk wel te zwaar maar wilden dit niet toegeven.
Kubo zat wel in een positie die niet veel kinderen met down hebben, 1 op 1 aandacht en dat al tot en met groep 6, veel downkinderen stromen eerder af. Zelfs mijn kind op het kdc krijgt vaak niet eens 1 op 1 Deze positie op een gewone school is m.i. niet betaalbaar/haalbaar voor alle downkinderen die er zijn.
Alleen gebaseerd op wat ik las van Blabla, dat vasthouden aan de eigen papieren en eigen lesmethode concludeer ik dat de ouders wel bevooroordeeld waren over zmlk onderwijs en leerlijnen. En je kan dit ook niet zien in 1 bezoekje, hoe ze daar werken. Thuis les geven is 1 op 1 en in cognitief opzicht ideaal, maar zo mist het kind wel andere kinderen om zich heen en andere dingen (qua gedrag) en praktische dingen die hij nog kan leren.

IQ grens @M Lavell

Het lijkt me toch dat er ergens in de wet wel iets staat over een iq-grens. Is enigszins ot, maar kinderen met een revalidatiebehoefte kunnen met een iq tót 60 terecht op een tyltylschool, en met een iq hoger dan 60 op de mytyl. Of schuift de mytylschool in mijn regio zijn slecht presterende leerlingen uit luiheid door naar het tyltyl?

Zucht...

http://www.kcco.nl/doc/kennisbank/vn-verdrag_inclusief_onderwijs_recht_kinderen.pdf

"Onderschat nooit de vooroordelen rondom mensen met een beperking.
Mensen met een (vooral verstandelijke) beperking, worden door de maatschappij in een negatief licht geplaatst. Diep gewortelde vooroordelen en angsten komen voort uit het in de maatschappijgehanteerde waardesysteem en hiërarchie waarin mensen met
een beperking helemaal onderaan staan.
De meerderheid van mensen heeft onbewuste vooroordelen die we vanaf de geboorte meekrijgen en die we maar moeilijk onder ogen willen zien. Ze zijn te confronterend.
Ouders van kinderen met een beperking voelen ze wel. Ouders merken dat iedereen die ze ontmoeten ervan uitgaat dat ze ongelukkig zijn met het feit dat hun kind een handicap heeft.
Het valt buiten het denkraam van de meeste mensen dat een persoon met een handicap net zoveel waard is ten opzichte van ieder ander en dat het de vooroordelen in de maatschappij zijn die maakt dat we gehandicapt zijn als een probleem zien. Deze vooroordelen maken, veel meer nog dan geldgebrek of systeemkenmerken, dat inclusie zo moeilijk lijkt."

Staat voorop het rapport... Mooie quote.

En ook:

"Het Nederlandse onderwijssysteem lijkt ver af te staan van het inclusiemodel dat de VN voorstaat. Sinds 2009 kunnen scholen leerlingen niet weigeren vanwege een beperking.
1
Het verbod op discriminatie zoals het VN verdrag wil, lijkt daarmee geregeld. Van een inclusief onderwijssysteem kan echter niet worden g
esproken als de overgrote meerderheid van leerlingen met een beperking les krijgt op aparte speciale scholen.
Leerlingen uit het speciaal onderwijs krijgen merendeels (bijna automatisch) een Wajong-uitkering, gaan naar dagbestedingcentra of de sociale werkvoorziening. Dat lijkt niet wat het VN verdrag bedoelt met effectieve participatie in de maatschappij.
Kennelijk moet er veel veranderen om het ideaal uit het VN verdrag te verwezenlijken in Nederland."

En:

"
Langjarig onderzoek van Gert de Graaf, vastgelegd in het in november 2010 verschenen boek Gewoon of Speciaal doet hem concluderen: “Leerlingen met Downsyndroom leren over het algemeen meer op het gebied van schoolse vaardigheden op een reguliere school, niet alleen omdat de leerlingen met meer leermogelijkheden vaker een reguliere
school bezoeken, maar ook als direct gevolg van het onderwijs. Na overplaatsing naar het speciaal onderwijs blijken zij wat betreft lees
niveau dan ook terug te vallen in relatieve positie ten opzichte van leeftijdgenoten die wel op een reguliere school konden
blijven, ook na controle voor verschillen in andere relevante ‘kindkenmerken’ en ouderkenmerken”

ot Mijntje-brede brugklas

jouw tekst raakte me behoorlijk Mijntje. Ik heb een zoon die ik liever op een categoraal gym heb dan op de scholengemeenschap met brede brugklas vmbo/havo/vwo. Doordat mijn zoon hoogbegaafd is heeft hij geen aansluiting met zijn klasgenoten van de basisschool. Het iq-verschil is met de meesten ruim 40 iq-punten. Speciaal onderwijs voor hoogbegaafden is er niet zonder een "vrijwillige" bijdrage van ruim 3000 per jaar. De passende begeleiding en hulp is zwaar onder de maat in regulier onderwijs.
Zo snap ik heel goed dat een kindje met down in een reguliere klas voordeel kan hebben aan de gemiddelde kinderen, net zoals de vmbo/havo leerling zich kan optrekken aan de vwo leerling. Maar voor een hoogbegaafde is dat net zo, maar andersom. En het is zeker niet zo dat ik andere schoolniveaus te min vind, of vind dat kinderen met een handicap in de zin van down, autisme of lager iq niet mee zouden moeten kunnen in regulier onderwijs, maar ook ik wil mijn kind beschermen tegen een schoolcarriere van onbegrip en uitsluiting. En ook op het gymnasium hebben ze te maken met een iq-kloof. Daar tref je leerlingen aan met een iq van 115 tot circa 150. Zodra je aan de andere kant van het gemiddelde staat heb je volgens velen geen recht van spreken, maar stel het je eens voor: een klas met 25 kinderen met down en een gemiddeld kind. Hoe zou dat zijn voor dat gemiddelde kind? Of sta eens stil bij de hb-kinderen die in veel hogere mate dan gemiddeld depressief zijn. Of voortijdig school verlaten ondanks al die potentie. Want dat is wat een onderstimulerende omgeving met je doet, net zoals dat bij kinderen met een beperking zo is.

andersom (lalena)

Neem het niet te zwaar, Lalena. Andersom geldt het denk ik ook. Een kind met een lager iq kan uiteindelijk ook ongelukkig worden met kinderen die wel alles kunnen, als het bewustzijnsniveau er is dat het kind het door heeft. Ook al is het voor bepaalde dingen misschien minder goed, ik denk wel dat een kind als Kubo erg op kan bloeien op een zmlk school, door geen uitzondering meer te zijn.
Het jammere is alleen dat de ouders van Kubo niet kunnen kiezen. Jij wel. En ik vrees dat iedereen roept dat gehandicapte kinderen gewoon naar school moeten kunnen gaan maar dat niemand wil dat hun kind erbij in de klas zit

Niemand wil dat?

Mijn zoon zat bij een ernstig autistisch kind in de klas met ook nog een heel laag iq. Dit kind heeft de volle acht jaar bij hem in de klas gezeten, elke verjaardag was hij erbij. Ik vond het een verrijking en heel fijn om te zien dat hij overal bij werd betrokken, ook toen ze ouder werden en het gat groter werd. Ik moet er wel bij zeggen dat dit toevallig een kleine klas was van 20 kinderen, dat scheelt een hoop.

Uit de klas van de jongste zijn kinderen naar het speciaal onderwijs gegaan omdat ze kinderen pijn deden. Dat vond ik wel terecht, kinderen voelden zich niet meer veilig.

Grootte vd klas

De grootte van de klas zal er wel degelijk toe doen. Ik zat als kind in een klas met 16 leerlingen waarvan eentje met een laag iq en taalproblemen. Maar dat ging goed. Nu met 30 leerlingen is dat wel moeilijker.

15 jaar geleden

Ik heb enkele weken geleden een topic gemaakt over of ouders of andere bezoekers het beeld herkennen van dat er (vroeger) leerlingen op het sbo zitten of zaten die daar absoluut niet tussen hoorden: https://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/onterecht-sbo-herkenbaar
Op die school was ik eigenlijk de "speciale" leerling die altijd maar apart les moest krijgen waardoor er minder tijd was voor andere leerlingen die wél op hetzelfde niveau les kregen. (En de bedoeling van het sbo is volgens mij niet dat de docenten alsnog geen tijd hebben om jouw kind uitleg te geven ook al ging het daarom van de reguliere school af.)
In dit topic beschrijf ik dat ik later na het sbo op de reguliere basisschool een klasgenootje had die liedjes ging zingen toen we aan het werk moesten omdat ze nooit wat snapte. Behalve dat zij andere leerlingen stoorde, moest het voor haar ook ontzettend vervelend zijn geweest om als 12-jarige in groep 6 nooit iets van de stof te begrijpen.
Het ging hier om een klas van 24 kinderen. Dan vraag ik mij af: is het de school die niet doorheeft dat ze haar geen hulp konden bieden, of zijn het de ouders die het niet willen accepteren?

Wat niet in dat topic staat, is dat er meerdere leerlingen met opmerkelijke problemen waren op die reguliere school. (Ze leken vooruit te lopen op de problemen met het Passend Onderwijs?)
Zo had ik door samenvoeging van klassen in groep 8 ineens een klasgenoot die wel heel erg slecht kon leren. Zo slecht, dat hij een eigen werkplek achter in de klas had en zelf werkjes moest gaan maken. Echter deed hij dat niet. Wanneer de "reguliere" groep uitleg kreeg, ging deze leerling altijd schreeuwen en commentaar geven. (Nog los van het grensoverschrijdend gedrag dat deze leerling vertoonde en wat de school oploste door dan maar ouders die klagen hun kind een "veilige plek" aan te bieden in de groep 8 van het andere gebouw van de school.)
De school kon deze leerling onmogelijk onderwijs bieden zonder dat anderen er last van hadden. Toch heeft hij alle 8 jaren op deze school gezeten en is hij daarna thuis komen te zitten omdat een geschikt VSO geen plek voor hem had.

Hier in dit topic gaat het over een leerling in groep 7 die niet mee draait met de andere leerlingen maar zelf op groep 3 niveau werkjes maakt. Los van of het kind wel of niet zoals de leerlingen waarmee ik in de klas zaten gedragsproblemen vertoonde waarmee de klas afgeleid wordt, lijkt mij dat de docent die gespecialiseerd is om groep 7 les te geven nu minstens een leerling op een veel lager niveau apart les moet gaan geven.
Dat lijkt mij niet gunstig voor de rest van de klas.
Echter, er wordt in een artikel genoemd dat kinderen met Down beter presteren als ze zo lang mogelijk op het regulier onderwijs zitten.
De vraag is echter hoe dat kan. Is het niveau op een ZMLK school dan niet te laag en worden kinderen daar onvoldoende uitgedaagd?
Daarnaast noemen de ouders dat de school de stof specifiek aan Kubo aan zou moeten passen. Ik vraag me af of je van een reguliere school wel kan verlangen dat de stof voor meerdere leerlingen wordt aangepast, zeker nu kinderen die eigenlijk beter af zijn in het speciaal onderwijs steeds vaker naar een reguliere school moeten gaan en je dus meerdere kinderen speciaal voor hen aangepaste stof zou moeten aanbieden?

Dat is heel eenvoudig

Ten eerste: Basisschoolleerkrachten zijn niet gespecialiseerd in een bepaald lesjaar. Ze mogen en kunnen op alle niveau's lesgeven (al zullen ze zelf wel persoonlijke voorkeuren hebben). De kern van het basisonderwijs is nu juist dat het zo moet zijn ingericht dat alle niveau's er (a) op de school zitten en (b) het liefst ook nog door elkaar (dat laatste is een meer wetenschappelijk inzicht)
Want niet alleen kinderen met Down presteren (over het algemeen) beter als ze in het regulier onderwijs blijven. Ook leerlingen in het s(b)o zijn meestal beter af in het reguliere onderwijs.

Ik vind het grappig dat je je afvraagt hoe dat kan.

Laat het idee van school even los en stel je en gezin voor. Een baby omringd door oudere broers en zussen en een baby tussen andere baby's (meerlingen). Wie leert het eerste praten denk je?
Het is een open deur. En inderdaad: tweelingen praten doorgaans een beetje later.

De kern is dat kinderen van elkaar heel veel leren. Ze houden elkaar bezig, helpen elkaar, bekommeren zich om elkaar, spelen met elkaar niet in de laatste plaats ook "juf" en "klas".

Stel je voor (je weet het als geen ander) hoe beperkt het leven wordt als je als kind omringd wordt door allemaal kinderen met spraak- of taal-, leer of gedragsproblemen. Met wie speel je dan? Wiens gedrag kopieer je? Wie is je idool, je voorbeeld? Wie ga je uit de weg omdat die je irriteert? Wie lokt je uit om met woorden kenbaar te maken wat je bedoelt zodat je krijgt wat je wil of niet langer krijgt wat je niet wil?

Laat het idee van school los en stel je dat kind met down (of elk ander kind dat uit het reguliere onderwijs gehaald wordt) thuis voor. Bij de broers en zussen, neven en nichten, buurkinderen. Zolang dat gaat, kan dat kind ook naar school. Naar een gewone school. Daar heeft helemaal niemand last van.

Het indelen van kinderen op leerbaarheid kijkt naar het industriële model dat de school heeft. Klassen, kinderen in rijen, boeken per soort en lessen en progressie langs een tijdlijn.
Dit model is ooit ontstaan uit praktische overwegingen. Overzichtelijk, goedkoop, makkelijk te organiseren. Het model gaat niet uit van het beste model om te kunnen leren.

Leerzame/leuke video met uitleg (Engels)

Zolang er gedacht wordt dat het model van het onderwijs nu 'het beste' model is, wordt er ook gedacht dat de leerlingen die het niet kunnen volgen, niet goed zijn. Dat afwijken van dat model bovendien slecht is.

Zodra je dat denken loslaat zie je oplossingen en snap je dat het beter is voor kinderen om met elkaar op te groeien.

Gezin

Leuk verhaal Mirjam, maar kun je het ook vertalen naar een gezin van 32 kinderen die ongeveer 6 uur per dag in één ruimte met elkaar moeten doorbrengen? En wat met praten misschien wel nog lukt lijkt in mijn gezin van oorsprong en mijn eigen gezin in elk geval niet zomaar te lukken met bijvoorbeeld ingewikkeldere discussies over economie, politiek, muziek etc. Er blijven onoverbrugbare verschillen bestaan. De een kan meepraten, de ander haakt af en vraagt rustig op 19-jarige leeftijd wie Poetin is.
Het filmpje is verschrikkelijk leuk, maar het laat niet zien, waarom de invoering van het 'industriële' onderwijspatroon in de 20ste eeuw niet geleid heeft tot een golf van ADHD en in de 21ste eeuw tot een toename van ADHD-diagnoses met 100%, terwijl de diagnose al in 1902 voor het eerst gesteld werd (bij 'onhandelbare' jongeren). Het zou eerder juist het tegenovergestelde kunnen betekenen: onderwijs dat uitgaat van een individuele ontwikkeling van individuele kinderen en niet van een groep leidt tot ADHD (ik trek zomaar een wilde conclusie). Om dat te onderbouwen met een kleine observatie mijnerzijds: in mijn tijd zaten er 41 kinderen rustig in de klas en was het voor mij volstrekt onduidelijk wie er nu goed of niet goed was; iedereen deed zijn best. Toen ik mijn tweede zoon voor het eerst in Nederland naar school bracht verbaasde ik me over de chaos die er heerste: in het begin van de les liep iedereen door elkaar heen, ouders zaten in de klas te kletsen op een bankje, een kind haalde de kast met puzzels omver en juf stond met een moeder de kleine, dagelijkse perikelen van het kind uitvoerig te bespreken. Je moet wel erg optimistisch zijn als je bedenkt dat er een gunstig leerpatroon ontstaat als je 5, 8 en 12 jarigen in zo'n situatie op/met elkaar loslaat.
Dat er te weinig ruimte is voor de ontwikkeling van creatief denken etc. onderstreep ik helemaal, maar ik denk ook dat we daar onderwijs niet mee moeten belasten. Ik zou er nog steeds voor pleiten om basiseducatie (taal, rekenen etc.) in een onderwijssysteem te houden, maar het aantal uren te beperken tot maximaal 4 uur per dag. Daarnaast zouden kinderen maximaal 4 uur per dag gebruik moeten kunnen maken van faciliteiten als sport, muziek, schilderen, buiten spelen etc., liefst met specialisten op dat gebied. Dus afspraken op gemeentelijk niveau, waarbij scholen, sportclubs, muziekscholen, damclubs, kerken etc. zijn betrokken. En een wethouder die bedenkt hoe kinderen zich kunnen verplaatsen, zonder dat de ouders massaal voor de deur moeten staan.
Basisonderwijs is echt niet geschikt om alle aandacht op alle niveaus aan alle kinderen te geven; de kwaliteit van de leerkrachten laat dat niet toe, de ruimtes niet en de positieve verwachting dat kinderen elkaar dan wel alles gaan leren is nergens op gebaseerd.
Je verhaal zou er hooguit voor pleiten om tweelingen niet in dezelfde klas te zetten.

Tsjor