Weinig ouders bij sportdag; is dat nou erg?
Ik had zojuist een vrij nare discussie met een moeder die zich beklaagde over het feit dat er op de sportdag bijna geen ouders waren om te komen aanmoedigen. Ik werk thuis als zzp-er en ze vond het toch wel raar dat ik daar nooit tijd voor vrijmaakte.
Ik ben immers thuis! En het is toch zielig als er niemand komt.
Nu gaat zij niet over mijn tijd en of ik het nu druk heb of niet; ik zou er echt niet heengaan. Dat vertelde ik haar ook. Nou dat vond ze maar raar en zielig voor mijn kind.
School laat ook steeds weer weten dat ze veel ouders hopen te zien tijdens zo'n toernooi! En laat ook weten dat ze de opkomst wat vonden tegenvallen. Ouders die wel komen worden ook uitgebreid bedankt voor hun support.
En ineens begint dat in mijn verkeerde keelgat te schieten.
Welke ouder heeft hier dan überhaupt nog tijd voor? Niet veelals je ziet hoeveel supporters er waren.
Bovendien vind ik dat ge- lijn, volley, basket en voetbal geen zak aan.
Ik vind het ook zo niet meer van deze tijd. En ik ga me ook meer en meer storen aan dar opdringerige gebedel om dit soort aanwezigheid.
Ook die stroom mail of we kunnen helpen/rijden.
Wanneer beginnen ze te snappen dat moeders (want die worden aangesproken, mijn man eigenlijk nooit, het lukt me al 5 jaar niet om zijn mailadres op te geven en die van mijn niet meer te gebruiken) ook een baan kunnen hebben, of anders iets anders doen tijdens schooltijd.
Ik ben er destijds al (heel ongeëmancipeerd) met werk gaan minderen om er te zijn voor mijn kinderen als ze niet op school zitten, maar blijkbaar is het niet genoeg. En hoewel ik vind dat we het prima hebben geregeld bij ons thuis blijf ik het zo rottig vinden dat ik toch weer wordt aangesproken op mijn afwezigheid.
Schuldgevoel is ontstaan door een moeder
Nee, dat schuldgevoel is gekomen omdat een moeder vond dat er te weinig ouders op de sportdagen komen en ze vond het zielig voor het kind van Blonde Bal dat zij er niet bij is.
Maar nu is het de kunst om jouw schuldgevoel niet af te laten hangen van die moeder(s). Jij kan niet, want je moet werken èn het is niet verplicht. En jouw kind vindt het niet erg als je niet komt. Dat die moeder daar anders over denkt is toch haar eigen probleem.
Laten blaten
Ik werk veel, sta heel weinig op het schoolplein en help ook niet.
Ik vind sportwagen, knutselmiddagen etc. helemaal niet leuk en mijn kind ook niet. De oudercommissie bestaat uit mensen die het allemaal dolletjes vinden en het de hele tijd inplannen. Daar ga ik mij niet tegen verzetten, maar ik ga er ook niet aan meedoen.
En wellicht zou ons kind het best leuk vinden als wij vaker kwamen kijken. Tja. Wij doen andere dingen met en voor haar. Omdat wij veel werken kan ze op de hele dure privé pianoles die ze graag wilde. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt om andere ouders aan te sporen meer te gaan werken, zodat hun 'zielige' kind dat ook kan. Dat gaat mij niks aan. En wij gaan iedere week naar de bieb en kijken met haar in boeken. Misschien hebben de sportouders daar geen zin in.
Het leven is niet eerlijk, het is niet allemaal gelijk verdeeld. Je kind heeft aandacht nodig en ik neem aan dat jij dat op jouw manier geeft en die is niet perse beter of slechter dan die van een ander.
Niet om verhuizen hoor. Gewoon zeker van jezelf en jouw kind zijn. Je kunt het toch nooit iedereen altijd naar de zin maken.
Loes
Bibi
'Ik heb het gevoel dat het bij velen toch wel een beetje 'tussen de oren' zit.'
Dat is een interessnte visie. Lees de beginpost nog eens. Er zijn twee factoren die de discussie hebben aangewakkerd.
-- de moeder die een andere moeder aansprak en zich beklaagde over het feit er weinig ouders hebben meegedaan, en aangeeft dat zij het maar zielig vindt voor een kind als de ouder (=moeder) niet komt kijken;
- de school die laat weten dat ze de opkomst vonden tegenvallen en de ouders die wel kwamen uitgebreid bedanken.
Nu kunnen je stellen dat dat allemaal perceptie is, dus dat wil zeggen: iemand zendt een boodschap uit, maar wat je ermee doet dat is aan jou. Dan heb je de volledige regie over wat je aan boodschappen toelaat en dan mag de ander uitzenden wat ze willen, want daar ligt geen enkele verantwoordelijkheid. Die verantwoordelijkheid begint pas bij de ontvanger: die bepaalt wat hij/zij toelaat van de boodschap.
Dan zit alles tussen de oren en dat is er in feite geen enkele sociale omgeving meer die relevant is. Iedereen is stoïcijns doof, of zou dat moeten zijn, zoiets. Interessante visie.
Tsjor
Ik denk
Ik denk dat je je die opmerkingen alleen aantrekt als je diep in je hart denkt dat ze waar zijn. Terechte kritiek komt veel harder aan dan onterechte sneren. Op de een of andere manier hebben moeders een groter schuldgevoel dan vaders. Ik ken mannen die alleen op school komen voor een 10-minutengesprek en zichzelf (daardoor) heel betrokken voelen.
Aankomen
Het hoeft niet te zijn dat je denkt dat die kritiek waar is, het kan zijn (en dat lijkt me zeer waarschijnlijk) dat elke normale en gezonde ouder voortdurend twijfelt over de vraag 'doe ik het wel goed'. Als de buitenwereld daar dan normen aan gaat plakken (je moet op de sportdag zijn) dan kun je niet stoïcijns doof zijn, maar zul je altijd opnieuw ene korte of lange evaluatie moeten houden met jezelf: vind ik dat die norm klopt. Als er van twee kanten uit tegelijkertijd op je ingehamerd wordt dat je op die sportdag had moeten zijn, dan raak je geïrriteerder, want jouw eigen eerste afweging was: ik hoef dar niet bij te zijn; en je maakte die afweging in de overtuiging dat je toch een goede moeder was. Maar nu wordt daarop ingebeukt. Dat is iets meer dan alleen maar perceptie, omdat de bepaling voor jezelf of je het goed doet niet alleen een innerlijk gesprek is, maar ook een gesprek met een sociale omgeving: wat vinden anderen dat goed is. Om een radikaal voorbeeld te geven: jij zult er met geen haar op je hoofd over denken, dat je een meisje dat begint te menstrueren van school thuis houdt. Toch zijn er culturen, waarbij dat normaal is en is het omgekeerde ondenkbaar en een grove schending van je kind.
Wat een goede ouder is is niet alleen wat je zelf via je innerlijke dialoog bepaald hebt; het wordt evenzeer bepaald door wat er in jouw sociale omgeving aan boodschappen wordt uitgezonden over goed ouderschap. En dat kan best wel eens conflicten geven.
Tsjor
Geïndividualiseerd of atomair
Ik denk dat ik zelf iets wijzer ben geworden door deze discussie: het verschil tussen een geïndividualiseerde visie op de samenleving of een atomaire.
Een geïndividualiseerde visie zegt: de ander zendt een boodschap uit, maar jij bepaalt wat je daarmee doet. Dat geeft een beeld van sociale interactie en vrijheid van het individu.
Atomair betekent dan: alleen jij bepaalt wat je doet, de boodschappen bestaan alleen voor zover jij bepaald hebt dat die boodschap bestaat. Daarmee is elke verantwoordelijkheid voor sociale interactie neergelegd bij dat ene individu, dat in feite geheel autonoom is.
Daar kun je hele filosofische beschouwingen over geven (en die bestaan ook), maar er zijn ook heel belangrijke praktische uitwerkingen aan verbonden. Bijvoorbeeld de vraag of je in je eentje (atomair) kunt bepalen of je een goede (kan al niet, dat woord, want dat is een norm en dus altijd sociaal) ouder bent.
Tsjor
reactie
Natuurlijk is niet iedereen ongevoelig voor 'kritiek'. Terecht of onterecht, zo werkt dat nou eenmaal.
Anderzijds als 1 moeder daar een visie over ventileert (zielig voor het kind of zoiets), betekent dat niet dat het gros van de ouders dat vindt. Sterker nog, anno 2014, zullen er heel wat ouders zijn die niet aanwezig zijn op de sportdag, simpelweg omdat ze niet kunnen (werk). Dat is niet iets heel bijzonders tegenwoordig, dus ik ben ervan overtuigd dat er velen niet aanwezig zijn. Hoe erg moet je die kritiek van 1 moeder dan aantrekken? (ook al is dat nooit leuk).
Wel vind ik, maar dat is een puur persoonlijke mening, dat als je niet of nauwelijks werkt en wél kan, je dat dan ook die enkele keren per jaar doet. Vind ik dus wel iets anders dan wanneer je niet kunt door je werk.
Maar dan nog: tegenwoordig kunnen heel veel ouders simpelweg niet, dus iemand die toevallig wel kan, maar niet komt ivm geen zin o.i.d., valt ook niet op (wie weet had die ouder wel een begrafenis of weet ik wat). Pas als je gaat ventileren dat je gewoon geen zin daarin hebt, maak je kans op kritiek. Dat hóef je niet te ventileren en als je dat wel doet, dan lijkt mij dat je die kritiek ook van je af kunt laten glijden (je hebt zelf al de keuze gemaakt en je geweten, voor zover dat van toepassing is, aangesproken).
Bibi
reactie
Natuurlijk is niet iedereen ongevoelig voor 'kritiek'. Terecht of onterecht, zo werkt dat nou eenmaal.
Anderzijds als 1 moeder daar een visie over ventileert (zielig voor het kind of zoiets), betekent dat niet dat het gros van de ouders dat vindt. Sterker nog, anno 2014, zullen er heel wat ouders zijn die niet aanwezig zijn op de sportdag, simpelweg omdat ze niet kunnen (werk). Dat is niet iets heel bijzonders tegenwoordig, dus ik ben ervan overtuigd dat er velen niet aanwezig zijn. Hoe erg moet je die kritiek van 1 moeder dan aantrekken? (ook al is dat nooit leuk).
Wel vind ik, maar dat is een puur persoonlijke mening, dat als je niet of nauwelijks werkt en wél kan, je dat dan ook die enkele keren per jaar doet. Vind ik dus wel iets anders dan wanneer je niet kunt door je werk.
Maar dan nog: tegenwoordig kunnen heel veel ouders simpelweg niet, dus iemand die toevallig wel kan, maar niet komt ivm geen zin o.i.d., valt ook niet op (wie weet had die ouder wel een begrafenis of weet ik wat). Pas als je gaat ventileren dat je gewoon geen zin daarin hebt, maak je kans op kritiek. Dat hóef je niet te ventileren en als je dat wel doet, dan lijkt mij dat je die kritiek ook van je af kunt laten glijden (je hebt zelf al de keuze gemaakt en je geweten, voor zover dat van toepassing is, aangesproken).
Bibi
Plus school
Het ging om 1 ouder plus school. Bovendien ga je nu ook heel wat normen stellen. Ik heb zelf bijvoorbeeld een andere opvatting over ouders en school: ik vind dat het goed is voor kinderen om in twee verschillende leefwerelden op te groeien: school is school en thuis is thuis. Als ik al wil kijken naar een sportevenement van mijn kinderen, dan zou ik dat in de thuissituatie doen. School moet gewoon haar eigen boontjes doppen. Een sportdag is een sportdag voor de kinderen en niet voor de ouders.
Tsjor
