Proef ik echt in dit rubriek veel wantrouwen jegens docenten?

Juffie

Weet je wat ik zo lastig vind?

Natuurlijk zal jij het hartstikke goed doen met de kinderen in je klas. Maar hoe staat het met je collega's?

En dat is mijns inziens het grote problemen met het vertrouwen van ouders in het onderwijs. Dat vertrouwen gaat niet over 1 docent, 1 basisschoolleerkracht. Het gaat om de manier waarop de school als geheel met leerlingen en ouders omgaat.

En hierbij kom ik weer op de ketting met zwakke schakels.

Wat helpt?
Het helpt als leerkrachten niet denken dat perfect moeten zijn en iedere leerling moeten kunnen helpen. Dat is namelijk onmogelijk. Als je onhaalbare doelen gaat stellen, dan ga je jezelf in allerlei bochten wringen om ze te halen, wat ten koste gaat van je ratio. Of je gaat het niet halen van het doel verwijten aan de ander. Wat regelrecht slecht is voor leerlingen. Haalbare doelen dus.
Het helpt als de schoolleiding betrouwbaar is. Mijn ervaring is, dat een goede betrouwbare schoolleiding, veel goed maakt, wanneer de docenten je vertrouwen schenden.
Het helpt als docenten open staan voor kritiek, doen aan intervisie, bijscholing en dergelijke. Niet de deur van de klas dicht en het zelf uitzoeken. Maar openheid en elkaar ondersteunen.
Het helpt als een school een eenduidige uitstraling heeft wat betreft sfeer. Net zoals bij een commercieel bedrijf, iedere werknemer de sfeer van het bedrijf zou moeten vertegenwoordigen, zou dat op scholen ook zo moeten. Ik heb twee basisscholen van binnen meegemaakt. Op de een had iedere leerkracht zijn eigen uitleg van pestbeleid, wel of niet ingrijpen bij wangedrag en dergelijke. Op de andere school straalde het hele team hetzelfde uit. Op de tweede school werd er (logisch) veel beter en effectiever op pesten en wangedrag gereageerd. Een wereld van verschil. Oh ja, op de eerste school vonden ze zelf dat ze juist erg goed bezig waren. Op de tweede school vonden ze juist dat er nog zoveel te verbeteren was, dat ze 'werk in uitvoering' waren met continu streven naar verbetering.

Karmijn

Natuurlijk lopen op mijn werk ook een aantal "zwakke schakels" rond. Daarbij moet je denken aan docenten die niet zo goed voorbereid zijn en zoveel mogelijk gebruik maken van het werk van collega's. Een afrekencultuur ken ik niet, wel de angst hiervoor van sommige leerlingen vanuit het basisonderwijs / een andere school. De afgelopen jaren zijn er wat betreft intervisie in onderwijsland grote stappen gezet, dat is ook enorm belangrijk. Ieder jaar worden door verschillende evaluaties verbeterpunten en sterke punten geformuleerd, op individueel niveau en op schoolniveau. Daar komt uiteraard uit dat er een hoop beter kan, maar duidelijk wordt ook dat leerlingen en ouders de punten huiswerkbegeleiding / omgang met zorgleerlingen / veiligheid nauwelijks hoger kunnen waarderen.

Ach, wantrouwen

Is misschien niet het juiste woord. Wel worden over het algemeen ouders steeds kritischer, dus ook op leerkrachten.
Als ik kijk naar de school waar zoon op zit en dochter destijds ook, denk ik dat we bij dochter heel wat kritischer hadden mogen zijn. Die hobbelde overal wel doorheen, maar achteraf hoor ik van haar weleens dingen terug over haar basisschooltijd die we destijds echt niet wisten. De juf die zij de laatste jaren had (Montessori, dus combiklassen) heeft zoon nu en ik moet zeggen dat deze juf wel een ontwikkeling heeft doorgemaakt sinds ze zelf moeder is. Of sinds ze langer op school werkzaam is, dat weet ik niet. Natuurlijk wordt er weleens wat vergeten, maar over het algemeen heeft ze zoon goed in de peiling.
W.b. wantrouwen heb ik overigens wel altijd goed gezeten. In groep 3 had zoon een tweetal juffen die absoluut geen vertrouwen had in zoon, dus ik ook niet in haar. Nadat ik zoon in groep 4 naar 2 andere, geweldige, juffen over heb laten stappen, zijn er met het eerste tweetal juffen nog een heleboel problemen geweest, zo hoorde ik van andere ouders terug. Goed aangevoeld dus.

En oh ja

Het stel juffen waar ik het over had, schijnt volgens school ook nog opgeleid te zijn voor kinderen die iets extra's nodig hebben. Nou dat merkte ik destijds dus niet. Maar goed, misschien hebben ze die opleiding dus later genoten. Alleen merkten andere ouders het de jaren daarna ook niet. Je kan wel een opleiding hebben gedaan, maar in de praktijk uitvoeren is dan nog weer heel iets anders.

Angela

Nogmaals, wat betreft intervisie en aandacht voor functioneren ben ik het helemaal met je eens. Gelukkig is hier dus duidelijk sprake van verbetering, en dat geldt voor de meeste scholen. Ik heb meer dan tien jaar voor de klas gestaan zonder een functioneringsgesprek gevoerd te hebben en er werd alleen zo nu en dan meegekeken door een leraar in opleiding. Nu is een jaarlijks gesprek standaard en wordt er ook regelmatig lesbezoek afgelegd, niet alleen door leidinggevenden en collega's op school, maar ook door docenten van andere scholen. De inspectie schenkt aan dit onderdeel tijdens de bezoeken veel aandacht. Rest dat er een hoop te wensen overlaat. Ik reageerde hier eigenlijk alleen op de opmerkingen over magister/ agendabeheer.

Dan nog heel even over de opmerking dat huiswerk opgeven teveel tijd van de les zou kosten en dat het dus beter zou zijn hier tijdens de les geen aandacht aan te schenken en de stof alleen op een leeromgeving te plaatsen. Dat laatste staat wat mij betreft ver af van de praktijk. Je geeft als het goed is een toelichting, geeft het belang per onderdeel aan en geeft leerlingen dus de kans extra aandacht te besteden aan de onderdelen waar ze moeite mee hebben. Als Pietje deel 1 moeilijk vindt en deel 2 op z'n sloffen doet, moet hij weten dat hij deel 2 over kan slaan of hier minder aandacht aan hoeft te besteden. Maar goed, het wordt wel heel gedetailleerd zo.

Verschil van mening

Juffie "Dit draadje maakt duidelijk dat er, onder ouders en docenten, verschillende opvattingen over het nut van agendabeheer bestaan. "
Weer even terug naar de beginveaag: er bestaat ook tussen docenten onderling en tussen docenten en de school verschil van menning. Het gevolg: de een zegt dit, de ander dat en weer en die van aardrijkskunde wil weer iets anders. Op de basischool is het verschil tussen deeljuffen soms zelfs enorm.

Dit is geen nieuw verschijnsel. Het betekent wel dat welbevinden, vorderingen, kwaliteit van uitleg, begrepen worden en begrijepen, helemaal afhangt van de leerkracht.
Dat een klein misverstand, verwachtingen gewekt door de ene leerkracht die door de andere juist en expres (want andere mening) niet worden nagekomen, kleine tot grote irritaties, bepalend zijn voor de relatie met school en zelfs voor het schoolsucces.

School werkt met magister. Docent is anti en verstrekt het huiswerk dus in de klas. Ouder checkt nog even of er huiswerk is in magister maar daar staat niks. Leerling vergeet het proefwerk/werkstuk of zelfs maar het juiste boek en krijgt een 1.

A Nog verder: ouder klaagt bij mentor. Mentor zegt dat meer ouders hebben geklaagd en organiseert een bijeenkomst. Alle oudere verschijnen. Mentor heeft op hoog niveau overleg gehad, maar niemand is bereid om die ene leerkracht op de afwijkende opvatting aan te spreken,
Maar het staat in de schoolregels....!

Tja.. Zegt de mentor.

B Nog verder: leerlingen pluizen het leerlingenstatuut uit en besluiten samen een klacht te formuleren. Ze lopen de hele procedure keurig af en krijgen aan het einde van de rit..... 0, nihil, nada, niks.

A en B komen uit eigen ervaring en gaan niet over magister maar over een vergelijkbaar verschil van menig: de school doet en zegt Zus, de leerkracht doet en zegt Zo.
Eigen ervaing op een deftig gymnasium waar sommige ouders nog klasgenoot waren geweest van de mentor. Waar de kinderen deftig en slim en vooral ook harmonieus genoeg waren om de klachtenprocedure samen en met geduld te volgen.

Leerzaam vond ik het.

Stel je voor dat je bij Blokker voor de prijs en de kwaliteit van het product afhankelijk bent van de verkoper. Stel je voor dat je klaagt bij de directie en dat die dan zegt "we moeten toch de verkoper de ruimte geven voor wat eigen professionaliteit"

Dat geldt overigens ook voor de openingstijden of levertijden (sommige leerkrachten zijn altijd te laat) en de strafmaat voor overtredingen begaan door het publiek (sommige leerkrachte zien alles doormde vingers, anderen delen voor elke kik een straf uit).

Nu zijn leerlingen geen honden. Ze kunnen doorgaans goed met verschillen tussen mensen omgaan. Maar daar zit wel een grens aan, zeker als ze zelf allemaal over een kam geschoren worden met de schoolregels als onwrikbare maat in de hand.

volwaardig gesprekspartner

ik kan me aardig aansluiten bij het verhaal van Marianne. Wij hebben ook een schoolwissel gehad, vanwege een slechte sfeer op school en voor onze kinderen was er ook niet genoeg uitdaging.

"Op de huidige school is het beter, maar ook daar neem ik niets zomaar aan omdat de leerkracht het zegt. Ook deze leerkrachten hebben namelijk PaBo gedaan. Grote verschil is dat we hier wel als volwaardig gesprekspartner gezien worden."

Dat is helemaal op onze ervaringen van toepassing. De vorige school had een populatie met een groot deel achterstandsgezinnen. Door sommige (oudere) leerkrachten werd je echt als een beetje achterlijk behandeld, anders kan ik het niet zeggen. Ook werden kinderen systematisch onderschat en werd er van sommige dingen bij voorbaat gedacht dat het niet besteed zou zijn aan 'deze kinderen' (lees: kinderen met een lage afkomst). Het meest tenenkrommende verhaal was toen ik probeerde te achterhalen wat er nu eigenlijk aan pluswerk werd gedaan door mijn zoon. Er kwam nooit iets mee naar huis, niks in het rapport, geen verslagje, geen werkstukken, alleen rare verhalen over wat ze deden in de plusklas; er was ook afgesproken dat hij moeilijkere opgaven zou doen bij rekenen en taal, maar dat gebeurde nooit. ik kreeg als antwoord van de betrokken IB-er dat zíj de pedagoog was, zij had ervoor geleerd dus ik hoefde haar niets te vertellen. Als ik vond dat mijn kind meer nodig had, moest ik hem laten testen. Maar dat zou niet veel zin hebben want zij kon zo wel zien dat er geen hoogbegaafde kinderen op school zaten. Zo. Dezelfde mevrouw verscheen ook wel eens niet op afspraken die ik had met haar, omdat "ze inmiddels al een afspraak had" . Hoezo, hadden wij geen afspraak dan?

Verder zie ik het als een groot nadeel dat de meeste juffen tegenwoordig in deeltijd werken, en zodoende er heel veel verschillende gezichten voor de klas staan. Op de vorige school waren het wel soms wel 3 verschillende in de week en als er iemand met zwangerschapsverlof ging of overspannen werd waren er wel 5 of 6 verschillende die voor de klas hadden gestaan in een jaar tijd, afgezien van invallers die een dagje kwamen en RT'ers voor sommige kinderen. Mijn ervaring (let wel, mijn ervaring) is dat leerkrachten met (jonge) kinderen toch minder bevlogen zijn in hun werk, afgezien van het zwangerschapsverlof en meer voorkomend ziekteverlof. Helemaal begrijpelijk, maar niet heel handig in het onderwijs. De huidige school heeft een goede mengeling van jonge en oudere leerkrachten en veel mensen staan 4-5 dagen voor de klas. Is een stuk rustiger en duidelijk voor de kinderen en er is 1 aanspreekpunt voor ouders i.p.v. 2 of 3.

Marianne

Afgezien van de schoolwissel heb je mijn verhaal opgeschreven. Iets meer uitdaging nodig maar versnellen was niet nodig. Na heel veel praten, kind naar een speltherapeut om lekker in zijn vel te komen, en weer en weer, want het niveau klopte echt, hij maakte best nog wel foutjes.
Uiteindelijk zelf een IQ test laten doen en nu gaan we dan eindelijk versnellen. Zoon loopt zo'n ruime 2 jaar voor.

Overigens

begint iedereen met vertrouwen in school. School zal het wel het beste weten, zij hebben ervoor geleerd en ervaring opgedaan. Maar tegen de tijd dat je kind naar de middelbare school gaat, heb je dat als ouder wel afgeleerd. Je moet beleefd blijven, maar er wel bovenop zitten en van je af bijten, zeker als je een kind hebt waarbij niet alles vanzelf gaat.

Ergens is dat jammer, omdat in mijn ervaring de middelbare school wel wat professioneler is. Maar die heeft dan te maken met al jouw ervaringen van al die jaren basisschool.

wat ik ook altijd tekenend vind

Dat er op de basisschool zo veel leraren zijn die denken dat ze me iets nieuws kunnen vertellen over mijn kin. Docent groep 8: Ja, wat ik jullie toch wel even wil meegeven. Hij huilt wel heel snel.

Alsof ze hem na 3 maanden beter kennen dan ik na 11 jaar... Vind ik zo bijzonder.

Mijk

haha, ja Mijk

Hier in groep 7: 'Truusje is een heel slim kind.'

Oh ja joh? wissiknie!

pfff

Karmijn:

"haha, ja Mijk
Hier in groep 7: 'Truusje is een heel slim kind.'

Oh ja joh? wissiknie!"

pffff Wat een rotberoep moet dat zijn, leerkracht. Als je op zo'n opmerking al afgerekend wordt. Vreselijk.

"Truusje is een heel slim kind"

Juist prettig, lijkt me, om iets dat je zelf allang weet bevestigd te krijgen door een ander

Zo kun je het toch ook bekijken? Ik vind het jammer dat het weer zo'n negatieve draai krijgt. Er is hier en daar veel mis op sommige scholen (zie het topic "oud zeer"), en ik ben mijn onbevangenheid m.b.t. de kennis van professionals ook allang kwijt na de nodige schade en schande (op breder gebied), maar dit begint te lijken op "op alle slakken zout leggen".

Zijn er dan werkelijk nergens halfvolle glazen?

en soms is hij precies zijn leeftijd

Zoonlief loopt voor en ieder jaar hebben we een gesprek met de leerkracht dat hij uitdaging hard nodig heeft, maar dat hij emotioneel gezien gewoon zijn leeftijd is.
En ieder jaar opnieuw heb ik een verbaasde leerkracht die geconstateerd heeft dat hij van zijn hobby's heel veel weet, maar van de dingen die hem niet zo interesseren evenveel als de gemiddelde jongen in zijn klas. Tsja, kinderen die voorlopen hoeven niet perse ook alles te weten van dingen die hen niet interesseren.

Ik denk dat de vraag van Sinilind in de titel inmiddels bevestigend is beantwoord
Ikzelf heb een opmerking van een docent over een slim kind altijd anders opgevat want ja, dochter was ook van een buitencategorie. Als ze zeiden heel slim dan vatte ik dat anders op, namelijk, van de slimme kinderen was ze een HELE slimme. En ik zou ook niet weten hoe de basisschool haar destijds beter had kunnen helpen. En toch was de basisschool een straf voor haar. Ik denk wel eens dat het instituut school gewoon niets voor haar is want ze gaat nu al 14 jaar iedere dag mopperend naar school want dat is zo vreselijk.
Net zoals met huiswerk in de klas opgeven en opschrijven, voor zoon is dat juist fijn: hij hoort het, hij schrijft het op, krijgt toelichting en kan het nalezen op magister. 3 x en dan nog vergeet ie het soms te doen/te maken. Nogmaals, wat voor het ene kind fijn is, is voor het andere niet en daar moet een docent een middenweg in zien te vinden.

als ze zouden zeggen

Ik vind hem heel slim of in de klas huilt hij veel maar er werden echt dingen bij gezegd als we vinden dat u moet weten. En dan ook jaar op jaar dezelfde dingen. Dat vind ik wel stuitend ja.

Mijk

maar Mijk

Je hebt toch ieder jaar te maken met een andere leerkracht die misschien met jullie wil bespreken hoe jullie er op dat moment tegen aan kijken? En of er ontwikkeling is vergeleken het vorige gesprek? En of misschien de aanpak veranderd moet worden of dat er op de gewone voet verder gegaan moet worden, dus of het beleidsplan nog klopt? Of die wil weten wat jullie daar aan doen? Die juist met jullie mee wil denken? Ik heb het altijd gezien als een stukje uitleg van school hoe het nu in de klas is en hoe we nu er mee aan de slag kunnen gaan. We hebben echt met dochter ieder jaar weer bepaalde dingen uit moeten leggen maar dat heb ik niet gezien als irritant maar als extra info en dan weer nadenken met docent hoe we verder konden gaan of op een andere manier. Het is maar wat je insteek is.

Was het maar waar Mia

Wij hadden gewoon ieder jaar hetzelfde soort gesprek. Alsof er geen overdracht bestond. Altijd het gevoel gehad dat docenten wel echt het beste met mijn kind voor harde maar wel heel erg met een soort ik ga dit kind even redden gevoel... En dan komen er jaar op jaar dezelfde ideeën en plannen waarvan wij al wisten dat het niet werkt..

maar

Sinilind werkt op een middelbare school. Als ik dit draadje nog eens bekijk, komen de meeste slechte ervaringen van de basisschool. Oud zeer dus, inderdaad.

Misschien moeten wij er ook aan werken om het wantrouwen opzij te zetten. Dat is moeilijk, want je ziet de leerkrachten minder dan op de basisschool, en onbekend maakt onbemind. Bovendien zitten er altijd wel een paar tussen die niet zo geweldig zijn. Je moet dus wel alert blijven, maar dat is iets anders dan wantrouwig (en ik praat hier ook tegen mezelf).

ja, die ken ik

Voor onze zoon is er een orthopedagoog betrokken en ieder jaar dringen zowel de ib-er als wij er op aan dat de juf in de eerste maand van het nieuwe schooljaar contact met haar opneemt. Ieder jaar wil de juf niet en is het absoluut niet nodig. Ieder jaar komt ze er na Pasen achter (als wij al een paar keer aan de bel hebben getrokken dat het niet goed gaat) dat zoonlief toch wel iets anders is dan gemiddeld. Ze wil dan alsnog een gesprek, maar doet er vervolgens niets mee want het is alweer bijna het einde van het jaar. Ze belooft wel dat over te dragen zodat het bij de volgende juf niet weer gebeurd, guess what...
We hebben nu twee jaar verloren, onze zoon is echt diep doodongelukkig en er moet iets veranderen. Mijn man en ik zijn aan het kijken naar een andere school waar ons jochie wat beter tot zijn recht kan komen. Het enige wat hij nodig heeft is wat begeleiding bij het leren maken van een werkstuk en dat soort executieve vaardigheden. Wat er gebeurde is dat zoon voor de klas voor schut werd gezet met zijn handschrift met woorden als 'vinden jullie dit goed?' en 'hij kan dan wel goed rekenen maar dit kan hij nou echt niet'. De juf wist dat zoon bij de fysiotherapeut liep omdat hij erg hypermobiel is in zijn handen en de fysiotherapeut heeft de juf meerdere keren verteld dat zoon echt zijn best doet en niet zo netjes kan schrijven als een kind zonder hypermobiliteit, leesbaar is het doel.
De huidige juf behandelt hem als een kleuter, zet hem ook voor schut en vindt dat zoon haar moet vertrouwen en naar haar toe komen als er iets is en als hij iets niet prettig vindt.
Goh, en nou heb je een kind wat zich niet prettig voelt in de klas, met buikpijn naar school gaat en tegen de juf heeft gezegd dat hij maar niets meer doet want hij kan toch nooit iets goed doen.
Juf vindt dat zoonlief maar naar een psycholoog moet, zij doet toch heus niets abnormaals. Ze heeft al meer dan 20 jaar ervaring en wij zijn alleen maar de ouders.
De ib-er komt er ook niet door, dus dat helpt ook niet.

Tsja, en dan ben je het vertrouwen in school en juffen aardig kwijt en ben je echt wel op zoek naar een oplossing. We zitten naar andere scholen te kijken.

hahaha hier andersom

'Hier in groep 7: 'Truusje is een heel slim kind.'
Oh ja joh? wissiknie!'

Hier een juf die bij de eerste tafeltjesavond vertelde dat mijn dochter zo stil en verlegen was. Waarop ik droog zei dat ze dan waarschijnlijk nog niet genoeg gewend was ...
Ik heb die opmerking de rest van het jaar inderdaad niet meer gekregen, alleen nog opmerkingen op haar rapport dat ze wel wat minder mag kletsen!

Fransien

Precies dat..... Hier kreeg ik trouwens op de ouderavond middelbare school te horen dat zoon zo innemend is. Dat mogen ze dan best weer ieder jaar opnieuw doen...

Mijk

20 jaar ervaring mag ik een teiltje?

Nog een treetje lager, de peuterspeelzaal met een juf met >20 jaar ervaring:
We zouden het fijn vinden als je eens met Truusje naar de dokter ging en een onderzoek ging starten om te kijken of er iets met haar is. Ze kan zich niet concentreren op een werkje of puzzel en nu ze over 4 maanden naar school gaat is dat wel handig om te weten. Ze gaat torens bouwen van de stukjes, het lijkt wel of ze niet snapt wat de bedoeling is!

Ik:
Niet concentreren? Wat voor puzzel geef je haar dan? Thuis maakt ze al jig saw puzzels van rond de 100 stukjes. En die werkjes, mag ze dan zelf iets knippen of moeten er stickers vastgeplakt worden op de sneeuwpop?

Met zoon heb ik het nog even geprobeerd maar die 20 jaar ervaring is geen garantie dat ze het goed zien, juffen die daar zo trots op zijn.

Fruitella

Wat Fruitella zegt is zeker waar. Je gaat ook af op hoe een leerkracht met de ouder communiceert. Word je als ouder serieus genomen.

Zo heb ik een leerkracht van mijn oudste die direct wegloopt zodra ze me ziet. Ze kijkt me ook nooit aan als ik wat tegen haar zeg, zegt nooit gedag. Ik begin me er zeer ongemakkelijk bij te voelen. Zeker wanneer ik iets moet aangeven zoals medicatie voor mijn dochter die ze op tijd moet innemen. Dan heb ik het idee dat de leerkracht het niet hoort.
Ze heeft het druk, zoals zoveel leerkrachten. Mijn dochter heeft ASS en ADHD en ik probeer zo goed als mogelijk alles aan te geven wat van belang is, Ik heb het idee dat de leerkracht maar met een half oor luistert en het van zich af laat glijden. Ik word er gek van. Het gevoel niet gehoord te worden en dat ze dan gewoon weer haar eigen plan trekt…Ik voel me als ouder vaak zeer onbegrepen door die docente.

Misschien zit ze met andere dingen in haar hoofd (privé), geen idee. Maar dat hoor je niet te laten merken als je werkt.

Ook vind ik dat hulpouders (die toch vrijwillig dingen voor de school doen)
wat meer gewaardeerd mogen worden in plaats dat men het maar de normaalste zaak van de wereld vindt dat ze er zijn.

Fransien

Zeer herkenbaar. Leren ze dat op de PABO ofzo?! Ook op onze basisschool gaat het precies zo. Om gek van te worden. Ieder keer weer het verhaal 1000x moeten vertellen….Hoezo, er is toch overdracht? NOT. De volgende juf mag het allemaal weer van voor af aan uitvinden…..

Af en toe heb ik het gevoel met een stel...achterlijken te maken te hebben (excuus voor mijn taalgebruik).
Ik krijg soms het gevoel van: "Zolang ik elke maand maar mijn salaris krijg zal het mij een zorg zijn wat er met jouw zoontje of dochtertje gebeurt'. Uitzonderingen daargelaten hoor.