Proef ik echt in dit rubriek veel wantrouwen jegens docenten?

Mag wel Flanagan

Om wat tegenwicht te bieden mag je ook wel aangeven dat leerkrachten onder moeilijke omstandigheden hun werk doen en dat je naast gedoe ook veel leerkrachten tegenkomt die het juiste beroep hebben gekozen waarin ze als een vis in het water bergen verzetten.
Het mooie van OOL is dan ook dat je hier en ouders en leerkrachten hebt.

AnneJ, ( ot)

En mensen die bij BJZ werken-.

Sini

Daar heeft ze eigenlijk helemaal gelijk in!

zwakste schakel

In de zorg, in het onderwijs, in alle dienstverlening (?), is de ketting meestal zo sterk als de zwakste schakel.

Een slechte docent op een geweldige school, kan je kind toch breken. Vooral als je een kwetsbaar kind hebt. Die zijn namelijk zo makkelijk te breken.

Ik vind het vo veel makkelijker, dan de basisschool, omdat het kind op de basisschool veel weerlozer is. Die zit daar in de klas en kan geen kant op. En dan iedere keer weer die falende juf of meester voor je snufferd.

Op het vo komen mijn kinderen ook sarcastische negatieve leerkrachten tegen, maar die hebben ze dan maar een paar uur per dag. En ze worden enigszins gecorrigeerd door de teamleider, hun collega's, de zorgcoordinator.

Op de basisscholen die ik van binnen ken, ontbreekt dat corrigerende vermogen. Een directeur heeft mij ooit letterlijk gezegd: 'Wat verwacht je dan van mij, dat ik bij Juf de klas binnenstap en zeg hoe ze met jouw zoon moet omgaan? Dat accepteert Juf toch niet van mij? Dat kan ik toch niet maken?' Helaas was dat nu precies wat wij als ouders in onze domheid wel van een leidinggevende verwachtten. OeiOeiOei

De leerkracht als boze koningin voor haar koninkrijkje, de klas. Brrrrr

zorgleerling op vmbo hier

Hier een etikettenleerling op het VMBO(tl). Ik zie gedreven docenten. De leerlingen krijgen vaak herkansingen. Vind ik tof. Wat beter kan is de planning en magister. Te vaak staat er teveel last-minute in, of iets onbegrijpelijks. Dan kan ik dus niet goed controleren of alles gedaan is (is helaas nodig hier).
Mijn zoon zit ook nog in een etikettenrijke gezelligheidsclubklas, dus de leraar staat vaak meer orde te houden dan les te geven. Helaas. En die pubers vinden dan dat de docent zeurt, ze snappen nog niet dat leren best belangrijk is... pet af voor de docenten die dat dagelijks voor zich krijgen.

sorry taalvouten

zit tetikken op vooroorlogs apparaat

wantrouwen

Ja, ik proef dat ook wel. Het is natuurlijk wel waar dat het ook een selectieve vertekening hier is, omdat je inderdaad eerder over problemen post dan over goede ervaringen. Maar daarnaast ben ik van mening dat er nogal veel nadruk gelegd wordt op wat er allemaal mis is op scholen en met leerkrachten en deze op de een of andere manier als “de vijand” gezien worden waar je tegen moet strijden. In plaats van als gewone mensen die in meerderheid ook het beste voor hebben met je kind. Er zijn heus wel uitzonderingen, ik heb ze zelf ook meegemaakt, leerkrachten die echt een bord voor de kop hebben en slecht functioneren of een strijd met een kind aangaan. Maar volgens mij zijn dat toch uitzonderingen, ik heb er in elk geval veel meer gezien die hun best doen. Zelfs als ze wel eens foutjes maken of iets minder handig aanpakken, zie ik meer in uitpraten, een beetje begrip voor de situatie van de leerkracht en school, en samen kijken hoe het opgelost kan worden.

En nee, ik zit niet in het onderwijs!

hmmm

Ik weet niet of het een wantrouwen tegen leerkrachten is of meer tegen het onderwijssysteem. Het onderwijs wordt steeds belangrijker, je wordt afgerekend op wat voor diploma je hebt, opstromen wordt blijkbaar steeds moeilijker (nog geen ervaring mee) dus ouders vinden het heel belangrijk dat de kinderen goed scoren. Er is ook steeds meer kennis bij ouders van wat er mis kan gaan en wat de gevolgen kunnen zijn, op bijvoorbeeld sociaal gebied, pesten etc. Als er iets niet lekker loopt is de leerkracht het eerste aanspreekpunt en ook de eerste waar kritiek terecht komt.

Wij hebben wel eens een schoolwissel gehad met de kinderen (hier ook wel besproken), maar dat had meer met algemene kritiek op de school te maken dan met individuele leerkrachten. Nouja, de juffen in het laatste jaar voor we wisselden waren wel de druppel, dat wel. Op zich waren ze als persoon heel lief, maar ze konden beide absoluut geen orde houden. Bij de een resulteerde dat in schreeuwen tegen kinderen en veel strafwerk, bij de ander in helemaal niks. Af en toe smeekte ze de kinderen 'als-je-blieft te luisteren' (echt waar) wat vervolgens niet gebeurde. Die juffen waren beide half tot helemaal overspannen en de kwaliteit van het onderwijs was gewoon echt minder. Dat kun je de leerkrachten natuurlijk niet helemaal aanrekenen, maar het eerste waar je aan denkt is wel dat het niet zo'n beste juf is. Daarna ga je pas eens denken aan hoe het komt dat die juf slecht functioneert.

Laatst hadden we ook een akkefietje met een leerkracht. Een van mijn kinderen heeft een aangepast plusprogramma waarvoor hij naar een andere groep gaat. Op een gegeven moment bleek dat kind heel erg achter liep met dat plusprogramma. Waardoor dat kwam is een ingewikkeld verhaal, het kwam er grofweg op neer dat kind geen overzicht had van wat er moest gebeuren en wanneer. Op school wezen praten, ik had aangegeven dat het wel fijn was dat we eerder hadden vernomen dat kind achter liep (daar kwamen we na 3 maanden zelf achter, de achterstand was ook bijna 3 maanden werk). Waarschijnlijk kwam dat al eens over als kritiek. Laatst had kind onverwacht veel huiswerk opgekregen, echt veel, het was echt een hele dag werk en dat voor groep 7. Ik weer naar school, vragen of het niet wat minder kon, zoveel huiswerk. Schoot de leerkracht toch behoorlijk uit zijn slof, het opgegeven huiswerk was om vooruit te werken, het had niet allemaal gehoeven etc. en nu kwam ik weer klagen. Oeps. Kind had geen idee overigens, maar het blijkt dat hij z'n pluswerk al bijna heeft ingehaald. Dat is wel heel fijn natuurlijk!
Ik kan dit verhaal op twee manieren bekijken: Als een leerkracht die niet zoveel zin heeft om mijn kind apart in de klas te ontvangen, en onduidelijk is in zijn instructies, waardoor mijn kind achterloopt. Aan de andere kant is het waarschijnlijk een bevlogen leerkracht die ondanks dat hij bijna overspannen is (gezien de reactie?) toch de moeite neemt om kind in zijn klas les te geven. Lastig hoor. In zekere zin een luxe-probleem, want het gaat om pluswerk. Aan de andere kant lees je dat het voor slimme kinderen wel heel belangrijk is dat ze uitgedaagd worden, wat ook door de school wordt beaamd. Dus dan denk je als ouders ook het een en ander te mogen verwachten.

Sini magister

Hier is magister leidend en ik vind dat geheel terecht. Waarom nog een papieren agenda eisen? Vind ik echt waanzin. Op het mbo hbo en op de universiteit: alles is electronisch. Leer ze goed hun elektronische agenda, dus magister, beheersen. Daar heb je meer aan dan blijven vast houden aan wat ooit was.
En wat is het probleem voor de leraar? Zet het gewoon in magister.
Wat mij dan wel weer stoort is dat er soms ineens dingen bijkomen in magister. Een avond tevoren ineens toch nog huiswerk erin plaatsen. Ja, leraren zijn wat dat betreft ook niet echt heilig. Mag sinds dit jaar ook niet meer op onze school. Huiswerk moet erin staan op de dag dat het ook werd opgegeven in de klas.
Ook als onze kinderen later gaan werken is de electronische agenda standaard.
Geen enkele reden om zo vast te houden een die papieren schoolagenda. Worden hier al jaren niet meer gekocht.

papieren agenda bijhouden

Dat was vroeger vast een belangrijke vaardigheid. Tegenwoordig ken ik nog maar een enkeling die er eentje bijhoudt. Leer leerlingen goed omgaan met magister (daar kun je bijvoorbeeld ook eigen afspraken inzetten als school die mogelijkheid open stelt).

Citaat van zoon:

"Mama, je mag niet boos zijn op een leraar. Ze doen allemaal hun best, ook als het ze niet helemaal lukt."

magister

Leerkrachten die willen dat kinderen een papieren agenda bijhouden kunnen zelf niet omgaan met magister. "Het stond niet in magister" is gewoon je eigen fout. Huiswerk opgeven gaat vd lestijd af en kinderen die absent zijn moeten er zelf achteraan. Belachelijk ouderwets systeem.

wantrouwen niet het juiste woord

Wantrouwen richting docenten is niet het juiste woord (bij mij). Ik ben wel negatief (geworden) over het systeem waarbinnen docenten moeten werken. En teleurgesteld over het niveau van een deel van de leerkrachten, vooral op de basisschool.

Het heeft deels met verwachtingen te maken. Mijn verwachtingen waren destijds (toen onze kinderen voor het eerst naar de basisschool gingen) hoog. Mijn verwachting was dat een school als doel had om het maximale uit leerlingen te halen, dat stond immers ook in de schoolgids. Ik leerde al snel dat je daar op verschillende manieren naar kan kijken (want was is dat dan, het maximale uit een kind halen?). Ik leerde ook al snel dat het belang van een individueel kind altijd ondergeschikt is aan het grotere belang (het belang van de klas of van de school). Natuurlijk is dat op zich logisch, maar hé, het gaat wel om het welzijn van je eigen kind! Ik leerde dus al snel dat er maar 1 is die het belang van onze kinderen écht voorop heeft staan, en dat ben je als ouder. En ik leerde dat je als ouder al snel deskundiger bent dan een leerkracht. Deskundiger als het gaat om je eigen (zorgen)kind.
En weet je, daar had ik geen rekening mee gehouden. Als je een niet-gemiddeld kind hebt, dan ben je zelf enorm aan het zoeken naar de 'gebruiksaanwijzing' van het kind. En dan ga je er, als het gaat om de schoolse zaken, gewoon vanuit dat de school daar ondersteunend in is. De leerkrachten hebben immers veel ervaring, doen bijscholingen etc. En in de schoolgids staan mooie woorden.

Begripvol en bereidwillig zijn alle juffen op d basisschool geweest. Het waren schatten, vrijwel allemaal. Maar een gestructureerde en doelgerichte aanpak voor mijn niet-gemiddelde kind, is er nooit gekomen. Wat kleine aanpassingen wel, allemaal op ons initiatief. En dan is mijn kind nog niet eens zo vreselijk niet-gemiddeld. Maar praktische kennis van slecht geconcentreerde slimme stuiterballen bleek er amper te zijn. Prima juffen voor de 70/80% van de leerlingen die allemaal lekker meehobbelen, maar gewoon niet goed genoeg voor die 20% (gokje) van de leerlingen die een andere aanpak nodig heeft. En dat heeft deels met 'het systeem' te maken (en daardoor te hoge werkdruk), maar volgens mij ook met ambitie en een brede blik. Ik werk zelf in de zakelijke dienstverlening, ik zit de hele dag tussen de hoogopgeleide professionals. Een omgeving waarbinnen je jezelf ook snel ontwikkelt. Je krijgt volwassen feedback, een training persoonlijke effectiviteit, een keer een coachingstraject, leert strategisch denken etc. Ik heb vaak gezegd: ik gun iedere basisschoolleerkracht een aantal jaren werken in zo'n omgeving. Ik ben ervan overtuigd dat ze daarna heel anders op een school functioneren.

Mijn kinderen zitten inmiddels op het VO, en ik vind het daar een stuk strakker en zakelijker georganiseerd. Eem verademing na de basisschool.

aanvulling: magister

Ik snap het punt van Sinilind over Magister wel.
Het gaat niet over het onderscheid papier - digitaal, het gaat erom dat kinderen ZELF verantwoordelijkheid zouden moeten hebben voor hun agenda. Want dat leren ze met Magister niet. De leerkracht roept iets over het huiswerk, de leerlingen hoeven niets te doen en zien 's middags in Magister wel of er wat in staat. Vervolgens ontstaan er allerlei discussies en wijzende vingers naar de leerkracht (foei! het staat er niet in), terwijl kinderen zouden moeten leren om in de klas ZELF het huiswerk te noteren. In een papieren agenda, een digitale agenda of voor mijn part op een los briefje of in hun schrift.

Ijsvogeltje

"Ik werk zelf in de zakelijke dienstverlening, ik zit de hele dag tussen de hoogopgeleide professionals. Een omgeving waarbinnen je jezelf ook snel ontwikkelt. Je krijgt volwassen feedback, een training persoonlijke effectiviteit, een keer een coachingstraject, leert strategisch denken etc."

Als je ergens tussen de hoogopgeleide professionals werkt, is dat in het onderwijs. Ik heb in mijn team welgeteld 1 collega met een hbo-achtergrond, de anderen hebben allemaal een universitaire studie afgerond. Afgelopen jaar heb ik 3 bijscholingen gehad en meegedaan aan een intervisietraject. En dat is zo ongeveer gemiddeld voor een schooljaar voor mijn collega's. Nu zal dit niet op elke school zo gaan, maar van de meeste collega's van andere scholen hoor ik wel vergelijkbare verhalen.

Verder ben ik het helemaal met je eens wat betreft het agendabeheer. Hier zijn leerlingen verantwoordelijk (of, om er tenenkrommend jargon in te gooien: "eigenaar"). De leerlingen die hier moeite mee hebben, worden ondersteund. Raar om dan de conclusie te trekken dat wij als docenten niet met magister kunnen werken, maar wel mooi dat die opmerking zo mooi aansluit bij de titel van het draadje... In mijn dagelijkse praktijk heb ik trouwens zelden met negativiteit of wantrouwen te maken.

Aanvulling

Op basisscholen en VMBO-afdelingen ligt het gemiddelde opleidingsniveau wel lager. Maar ook daar wordt flink bijgeschoold.

dus

Dus omdat volwassen docenten met minimaal een HBO opleiding niet in staat zijn om Magister bij te houden moeten jonge pubers die alles nog moeten leren er zelf maar verantwoordelijk voor zijn? Sorry maar dat is de wereld op z'n kop. Docenten kunnen het niet dus schuiven het af op de leerlingen. Stop gewoon met huiswerk opgeven IN de les, scheelt zo vijf minuten en maak die kinderen op een andere manier verantwoordelijk: geef vaker wat op via een opdracht wat over een x aantal weken af moet zijn. Dáár leren die kinderen wat van, namelijk plannen, deadline werken en weet ik veel wat nog meer. Daar leer je meer van dat altijd maar de laatste minuten van een les supergeconcentreerd een aantal letters en cijfers op een papiertje noteren maar ja: ze moeten gewoon op hun bek gaan geloof ik want ja als docent vergeet je ook wel eens wat maar dat is minder erg.

Juffie

Ik doel inderdaad ook op de basisschool. Ik schreef al dat ik het VO een stuk zakelijker vind.

Weet je, ik heb wel eens het idee dat, hoe jongen de kinderen zijn, hoe lager het niveau van de leerkracht blijft. Ik zeg 'blijft', want de crux zit 'm volgens mij vooral in je ontwikkeling NA je opleiding. Waar je in de zakelijke dienstverlening de hele dag tussen volwassenen zit en met veeleisende klanten, grote belangen en strategische thema's te maken hebt, blijf je als leerkracht vooral tussen de kinderen en de kinder-onderwerpen. Je ontwikkelt je daardoor anders. Denk ik

Ik (maar dat is dus persoonlijke ervaring) miste bij de leerkrachten op de basisschool dus heel erg een resultaatgerichte en zakelijke houding. Doelstellingen formuleren en bepalen hoe je daar gaat komen. Tussentijdse evaluatie. Afspraken nakomen. Probleemoplossend vermogen. Dat soort zaken.

ook positieve ervaringen delen!

Ik denk dat de meeste leerkrachten zich met hart en ziel inzetten voor hun werk! Helaas geldt ook hier dat de slechten het voor de goeden verpesten. En negatieve ervaringen, al zijn ze nog zo in de minderheid, kunnen behoorlijk heftige gevolgen hebben.

Denk aan onderwijzers die niet geschikt zijn voor hun taak en leerlingen voor aap zetten of schreeuwen (ik had zelf als kind een juf die fysiek mishandelde en later een leerkracht die openlijk kinderen aanmoedigde de pispaaltjes van de klas te pesten en zelf het voorbeeld gaf), er zijn ook leerkrachten die kinderen benadelen (of bevoordelen), of niet in staat zijn te communiceren met leerlingen en hun ouders, meteen met een LPA zwaaien, etcetera. Er zijn zoveel voorbeelden waarin het mis gaat, heel dit forum staat er vol mee.

En we hebben vast ook onze eigen negatieve ervaringen.

Ik heb zelf een kind met VWO-advies zien stranden met een overgangsbewijs 3-4 HAVO omdat de achterstand die het kind had opgelopen door de mentor jarenlang (!) werd gebagatelliseerd en ik als ouder werd weggezet als "overbezorgd" (tja, dan ben je als ouder ook snel uitgepraat, ook al ben je nog zo mondig). Dat kind had zowel op school als thuis flinke begeleiding nodig (het was ook speciaal onderwijs) maar kreeg het niet op school, en hoe kon ik het geven als ik niet goed wist wát ik kon doen? Gelukkig heeft dit kind zich op het MBO weten te herpakken en gaat nu als een speer! Maar voor hetzelfde geld was hij bankzitter nummer zoveel geworden en dat kwam dan mede vanwege het bagatelliseren van de achterstanden.

(kanttekening: wij hebben dus een magister gehad! Was het maar waar...)

Of die andere mentor van een ander kind, een vrouw die echt ontzettend sympathiek was maar ook ontzettend chaotisch waardoor er bijvoorbeeld geen studiedagen werden doorgegeven (kind ging met leerlingvervoer en ja, die bracht hem echt niet terug naar huis dus daar ging tuthola weer, tussen haar eigen werkzaamheden en verplichtingen door, 20 km verderop) ik bijvoorbeeld op de dag van het eindexamen (!) een paniektelefoontje ontving "sorry, maar uw kind moet al om half 9 beginnen en niet pas om half 1" (daar sta je dan, met een autistisch kind dat dichtslaat als een oester bij onverwachte gebeurtenissen en dacht dat hij een uurtje kon uitslapen - gelukkig slaagde hij, hakken over de sloot).

En zo zijn er nog veel meer verhalen, die je ook hier kunt terugvinden. Bijvoorbeeld als je het slachtoffer bent van een onderwijzer die de pik op jou heeft of niet kan omgaan met pesten in de klas. Om over de frustraties met een opgetrommelde LPA en bepaalde meldingen naar instanties omdat er van een mug een olifant werd gemaakt, maar te zwijgen.

Door mijn eigen ervaringen en wat ik om me heen heb gezien ben ik inderdaad wel wat wantrouwend geworden. Bewijs je eerst maar als mentor/leerkracht. Maar het moet natuurlijk geen ongezonde trekjes krijgen!

Maar nu komt mijn "maar"...

Men vertelt dus sneller over negatieve ervaringen vanwege de ingrijpende gevolgen. Maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Hoe ernstig ook, we zouden ook moeten leren dat het glas ook regelmatig (minstens) halfvol is en dat ook hardop zeggen/schrijven! Ik zou bijvoorbeeld ook moeten schrijven over die attente leerkrachten (twee tegelijk!) die het zowaar met me eens waren m.b.t. de ontwikkeling van mijn kinderen die zoveel anders verliep dan bij andere kinderen (tot dan toe was ik door iedereen voor gek verklaard) waardoor er eindelijk verder werd gekeken en er passende begeleiding kon worden geboden. Dit is net zo ingrijpend, maar dan positief!

Om het maar eens bij mijzelf te zoeken: ik zou bijvoorbeeld ook moeten schrijven over die mentor die wél zag dat mijn ene kind hopeloos achter was geraakt en zeer actief aan de slag ging (inclusief intensieve communicatie met mij) om de achterstanden zo te beperken dat dat overgangsbewijs er in ieder geval wel in zat (even voor de duidelijkheid: dit was zonder magister).

Ik zou ook moeten schrijven over mijn eigen leraar van de basisschool die me een vrije dag gaf ("niet verder vertellen want het mag eigenlijk niet" ) toen mijn moeder thuis kwam na een zware operatie. Over die leraren (meervoud!) die me stimuleerden meer met mijn hobby te gaan doen omdat ik daar talent voor had.

Ik zou moeten schrijven over die leraar die één van mijn kinderen een vrije dag gaf zodat die de kans had zijn idool en inspiratiebron te ontmoeten bij een meet & greet.

Of over die leraar die niet moeilijk deed omdat ik één van mijn kinderen af en toe een dag thuis hield om te "ontprikkelen" (een vriendin van me heeft hiervoor juist een LPA op de stoep gekregen en veel gedonder).

Of die leraar die een kind een vrijdag vrij gaf zodat hij vrijwilligerswerk kon gaan doen voor een bepaald project, werk dat ook leuk stond op zijn CV (hij kreeg wel de opdracht hier een verslag over te schrijven, dit telde mee voor zijn punten, geweldig creatieve oplossing vond ik dat!).

Ik zou moeten schrijven over die ene mentor die een boel stapjes extra heeft gedaan toen één van mijn kinderen dreigde te worden meegesleept door de problemen van zijn vader.

En (hier schiet ik nog steeds van vol) die ene leraar die een tijd ná het eindexamen belde met "ik heb nog vaak aan jullie gedacht, hoe gaat het nu?"

Dat mag tussen al die berichten over nare ervaringen met scholen en leraren, ook wel eens gezegd worden!

IJsvogeltje

"Doelstellingen formuleren en bepalen hoe je daar gaat komen. Tussentijdse evaluatie. Afspraken nakomen. Probleemoplossend vermogen. Dat soort zaken."

Dit was voor mij heel wisselend. Ik heb zeer negatieve ervaringen.

Maar ook zeer positieve ervaringen.

Ik mis trouwens één dingetje in je pleidooi: luisteren naar de ouders en ze serieus nemen. Natuurlijk is het ook bij de ouders de toon die de muziek maakt, je hebt exemplaren die te snel op hoge poten verhaal komen halen of hun prinsje het liefste kind ter wereld vinden terwijl het in werkelijkheid een ongelooflijke etter is.
Maar de meeste ouders zijn redelijke wezens

(gelukkig heb ik ook daar een aantal heel goede ervaringen mee)

Hortensia

"Ik mis trouwens één dingetje in je pleidooi: luisteren naar de ouders en ze serieus nemen."

Ik heb dat niet genoemd, omdat ik daar juist altijd wel positief over ben geweest. Wij hebben al die jaren eigenlijk met alle leerkrachten een goede relatie kunnen opbouwen, ze waren altijd begripvol en betrokken. Ze waren ook altijd blij met onze suggesties (zullen we eens een koptelefoon proberen? zullen we eens een zitbal voor hem meenemen? zullen we hem zelf wat extra boeken meegeven?). En dat scheelt inderdaad al heel veel!

Van onze kinderen!

Hoi

Interessante vraag: mijn eerste reactie is dat deze input vanuit onze kinderen komt!
Ik ben leerkracht en moeder en heb ruim ervaring met dit soort zaken.
Wij willen allemaal naar onze kinderen luisteren. En dat doe ik dus ook. Ik heb wel gemerkt dat de beleving van een kind heel anders kan zijn dan de werkelijkheid. Ook staan wij allemaal achter ons kind. Dus als je kinderen tijd lang van alles roept over school, dan is ons beeld daarvan behoorlijk gekleurd. We worden hierdoor behoorlijk beïnvloed. Ook zien we de leerkracht niet meer als autoriteit, en het kind merkt dat. Onze reactie is dus heel belangrijk. Ja je mag ergens van balen en jammer dan, het is nou eenmaal zo.
En ik weet zeker dat de leerkrachten alles wat in hun mogelijkheid
Ligt voor jouw kind. Maar dat is soms niet jouw manier.... Deal with it! Als
Wij de school het vertrouwen geven ondanks hun fouten( het zijn mensen) dan heb je een leerzame omgeving voor je kind. En van iedere teleurstelling wordt je kind misschien wel een kind die sterker is om de grote mensen wereld aan te kunnen.

IJsvogeltje

Naast minder goede ervaringen heb ik gelukkig ook dáármee goede ervaringen

Threeboys

"En ik weet zeker dat de leerkrachten alles wat in hun mogelijkheid Ligt voor jouw kind. Maar dat is soms niet jouw manier.... Deal with it!"

Ja en nee. Ik geloof zeker dat de meeste leerkrachten alles doen wat in hun vermogen ligt. Het punt is alleen dat dat niet altijd genoeg is. Niet iedere leerkracht kan iedere leerling bieden wat hi nodig heeft. Ik neem aan dat jij dat als leerkracht zelf ook zal onderstrepen. Jij vindt vast niet dat je iedere leerling optimaal kunt begeleiden en het maximale uit de leerling haalt, toch? En daar gaat het vervolgens mis. Dan moet je als ouder maar accepteren dat er dit jaar een juf voor de kracht staat die niet goed genoeg is voor jouw kind. Nee dus. Het is de directie of het schoolbestuur die steken laat vallen. Zij moeten ervoor zorgen dat leerlingen krijgen wat zij nodig hebben. En als zij een leerkracht op een groep zetten die dat niet kan, dan moeten zij dat anders organiseren. Zorgen voor een onderwijsassistent, de klas kleiner maken of wat dan ook maar.
Als leerkracht moet je ook eerlijk zijn naar ouders. Niet doen alsof de ouder er maar mee moet dealen, maar aangeven hoe de hazen lopen en wie de beslissingen neemt. Erkennen dat je niet kunt bieden wat een kind nodig heeft.

wantrouwen, magister, groei

Weet je, ik begon met het volste vertrouwen aan de schoolcarrière van mijn kinderen. Dat is inmiddels 15 jaar geleden.

Maar als je vertrouwen geschaad wordt, dan komt er wantrouwen voor in de plaats. Terecht denk ik. Want zoals ik al zei. Een foute leerkracht, kan in een paar weken/maanden alles afbreken waar de andere kanjers aan gewerkt hebben.

Jammer maar helaas.

En ik vind het altijd zo'n onzin om te zeggen dat leerkrachten zo hun best doen. Alsof het een soort engelen zijn. Daar ga je de fout mee in.

Er zijn leerkrachten die geweldig zijn in hun vak (5%)?. De meeste leerkrachten zijn middelmatig (90%)?. Die kunnen het gemiddelde kind een goede opleiding geven en vallen uit bij bijzondere kinderen. En een gedeelte (5%) is ronduit slecht in het vak en zou iets ander moeten gaan doen. Net als in alle beroepen.

Het vervelende is alleen, dat wanneer je een bijzonder kind hebt, je gemiddeld gezien geconfronteerd wordt met 95% leerkrachten die niet in staat zijn om je kind te helpen. En dan kun je alleen maar hopen dat ze in ieder geval geen schade aanrichten. Want als ouder kun je daar dan bijna niets aan doen.

Vanuit die positie groeit je wantrouwen enorm.

Verder vind ik magister een uitkomst en vind ik leerkrachten die zich daar te goed voor voelen echt heel dom bezig. Realiseer je wat het van een kind met gebrekkige executieve functies vraagt, iets simpels als huiswerk opschrijven in een agenda. (agenda pakken, etui pakken, pen pakken die het doet, juiste bladzijde zoeken, juiste uur zoeken, horen wat de leerkracht door de klas roept over het huiswerk, dit verwerken in een begrijpelijke samenvatting, die samenvatting opschrijven in leesbaar handschrift)

Voor mijn adhd-ers is dat bijna kansloos te noemen. Het kost zo veel energie die ten koste gaat van de lestijd, concentratie, etc. Zonde, zonde, zonde.

Gelukkig is hier magister verplicht.

En ik ben het met Ijsvogeltje eens.
Ik vind dat er in het onderwijs veel en veel te weinig aandacht is voor persoonlijke groei, feedback en intervisie van leerkrachten. Dat verschilt wel per school, moet ik zeggen. Maar sommige leerkrachten doen echt maar wat, op het betrekkingsniveau met hun leerlingen. En dat is zoo jammer, want daar is nu juist precies de winst te halen. En dat is best wel aan te leren.

Anke

Ik geef huiswerk gewoon tijdens de les op en zet, ondanks dat ik prima met magister werken kan, niets op de leeromgeving. Sterker nog, al mijn collega's kunnen met magister werken en we hebben er voor gekozen die functie niet te gebruiken. Niet omdat we een stelletje incapabele lamzakken zijn, maar omdat we denken dat agendabeheer gewoon een vaardigheid is die tijdens de middelbare schooltijd aangeleerd moet worden, Zo nodig met extra ondersteuning. Bizar, dat je daar een soort complot tegen leerlingen inziet. Een papieren agenda is trouwens al lang geen vereiste meer. Prima hoor, dat je een andere visie hebt, maar hou het asjeblieft bij inhoudelijke argumenten.

En Karmijn

Laat ik nou, zonder het verplichte magister, op een school werken waar zorgleerlingen dezelfde kans hebben om hun diploma te behalen op instroomniveau. Reken dus maar dat er veel aandacht en extra ondersteuning is. Ik weet precies welke agenda's ik na het opgeven van huiswerk nog even na moet gaan.