Green Card, thuisonderwijs
Het bericht was verwijderd, maar goed ik plaats hem nog een keer.
Ik had net mijn ex-vriend en dus ook de vader van onze zoon gesproken, en hij zei dat ze toch vaak naar de Amerikaanse ambassade in Berlijn moeten, niet in Amsterdam omdat het hele programma is gebaseerd op staatsburgerschap en hij geen Nederlander is, maar Duitser. Voor de gene die het nog niet weet, ze doen mee aan de Green Card loterij, een loterij waarmee je een permanente verblijfsvergunning kunt winnen voor de VS. Onze zoon gaat morgen naar de huisarts voor zijn eerste gesprek voor een diagnose, hij heeft er nog geen één, dit had ik wel toen gezegd omdat iedereen maar ging zeuren. Hij wil dus weten of je met een diagnose thuisonderwijs kunt volgen, ze denken ook dat het beter is om gewoon dit jaar thuisonderwijs te volgen. Onze zoon wordt ook op school gepest en heeft er alles aan gedaan om dit te laten stoppen, helaas is het niet gestopt. Hij is ook heel bekend op zijn school door zijn YouTube kanaal en andere sociale media, misschien zelfs wel de bekendste. Daarnaast heeft hij ook veel vijanden die zeggen dat ze hem iets aan gaan doen, dat komt door de filmpjes die hij vroeger plaatste, maar heeft er nu natuurlijk spijt van. Hierdoor voelt hij zich thuis veel veiliger. Voor zijn sociale en emotionele ontwikkeling spreekt hij regelmatig met vrienden af. Ik ga dit zeker aan de leerplichtambtenaar en/of teamleider van de school laten zien. Denkt iemand dat hij nu een grotere kans heeft op thuisonderwijs dan eerst? Ook als hij de Green Card niet zou winnen? We praten dus over pesten, bekendheid en mogelijk autisme. PS: sorry voor het lange bericht 
Oh ik begrijp heel goed dat het soms echt niet kan. Maar in dit verhaal heb ik het idee dat er heel veel stappen overgeslagen zijn, en de insteek misschien juist wel zou moeten zijn voor dit kind om weer naar school te gaan...
Klopt allemaal wat iedereen zegt.
Er moet eerst geprobeerd worden je kind normaal op school te laten functioneren. En die poging gaan ze dus ook doen.
Ik ken 2 kinderen die thuisonderwijs volgen. De ene krijgt door de ouders ingehuurde vakleraren (kost een kapitaal). Van buitenaf zag ik een kind met kleine problemen die door de moeder zodanig zijn uitvergroot dat het probleem steeds groter werd, hij ging zelf geloven dat ie een probleem had. 😑
Ik ken het kind vrij goed dus ik heb het voor mijn ogen mis zien gaan. Moeder had zelf overigens ook lesbevoegdheid en zat bij een scholenstichting, dat speelde mee bij het akkoord (na jarenlang gedoe). Denk dat het kind bij die school aangemeld is. Dat krijgt Ingrid echt niet even voor elkaar dus.
Het andere "kind" is mijn eigen zoon, die 3 maanden voor zijn 18e verjaardag ontheffing kreeg om zelfstudie havo te doen. Dit ná het behalen van zijn TL- diploma en een mislukte poging tot MBO, Dus totaal onvergelijkbaar met Ingrd's zoon. Hiervoor moest hij een uitgbreide motivatie indienen, een studieplan en aantonen dat ie een reguliere bijbaan had. Alles om aan te tonen dat hij een regulier leven zou leiden en de motivatie had (hij doet nu, een jaar later, voor 8 vakken examen, dus die motivatie was er). Ook hier, totaal verschillende omstandigheden...
(In de hoop dat ik dit niet per ongeluk twee keer plaats)
Dus. Dat het kan, is bekend. Maar dat de manier waarop het nu gaat niet de heilzame weg is, lijkt maar niet tot Ingrid door te dringen. Ik herhaal mijn tekst daarom; Ingrid, je papegaait alles wat je zoon zegt. Het wordt tijd dat je je moederrol op je gaat nemen. Die betekent hem voorbereiden op een gesprek dat gaat over zijn probleem - niet over de vlucht. Moeder zijn betekent in deze niet met hem mee vluchten maar hem helpen om in deze samenleving te functioneren. Door op een manier die bij zijn begrip aansluit uit te leggen dat school eerst het probleem moet begrijpen en dan pas kan meedenken over een oplossing. Dat daarbij heel goed een ander soort oplossing kan komen dan hij denkt.
Net zoals je bij kleine kinderen op een bepaald moment ook de snoep trommel afsluit ‘het is gezonder als we nu samen worteltjes eten’, is het dat ook als je hem blijft uitleggen dat je op zoek gaat naar een oplossing die kan en past - en dat is niet perse meteen wat hij wil.
Biebel schreef op 15-05-2021 om 08:03:
(In de hoop dat ik dit niet per ongeluk twee keer plaats)
Dus. Dat het kan, is bekend. Maar dat de manier waarop het nu gaat niet de heilzame weg is, lijkt maar niet tot Ingrid door te dringen. Ik herhaal mijn tekst daarom; Ingrid, je papegaait alles wat je zoon zegt. Het wordt tijd dat je je moederrol op je gaat nemen. Die betekent hem voorbereiden op een gesprek dat gaat over zijn probleem - niet over de vlucht. Moeder zijn betekent in deze niet met hem mee vluchten maar hem helpen om in deze samenleving te functioneren. Door op een manier die bij zijn begrip aansluit uit te leggen dat school eerst het probleem moet begrijpen en dan pas kan meedenken over een oplossing. Dat daarbij heel goed een ander soort oplossing kan komen dan hij denkt.
Net zoals je bij kleine kinderen op een bepaald moment ook de snoep trommel afsluit ‘het is gezonder als we nu samen worteltjes eten’, is het dat ook als je hem blijft uitleggen dat je op zoek gaat naar een oplossing die kan en past - en dat is niet perse meteen wat hij wil.
Ah, dank voor je bericht Biebel, ik ga zeker vandaag even de tijd nemen on alles door te kijken en ook op te schrijven.
Een vraag: heb je inzicht in wat je zoon op social media doet/heeft gedaan?
Tsjor
Dat iedereen de keuze van de zoon afwijst en moeder er op wijst dat school het niet gaat accepteren is een koor waar je wel vaker last van hebt.
Het zij zo. Hopelijk kan de zoon meebewegen met wat de school voorstelt en anders is het niet anders.
Daar gaat het niet om AnneJ. Misschien is thuisonderwijs dé oplossing, maar om thuisonderwijs voor te stellen terwijl er nog verder niks besproken, onderzocht en geprobeerd is heeft weinig kans van slagen op dit moment. Daarom is het doen van dit voorstel aan de mentor en hopen dat het lukt geen goede strategie. Wat wel een goede strategie is om met school in gesprek te gaan over waar zoon tegenaan loopt, daar oplossingen voor te proberen verzinnen. Thuisonderwijs zou zo'n oplossing kunnen zijn maar gezien de leerplicht die voornamelijk aanwezigheidsplicht is, zal dat eerder het laatste zijn dat school gaat proberen dan het eerste.
Inderdaad, ik wijs thuisonderwijs helemaal niet af. Maar het is niet per definitie de beste oplossing (hier is het meer een uitweg als ik alles zo lees).
Eerst werken aan de problemen en proberen daar maatwerk bij te vinden, voordat een kind vrij definitief uit het schoolsysteem wordt gehaald. Voor dat laatste moet er werkelijk geen enkele mogelijkheid binnen het reguliere systeem zijn volgens mij. En het is ook de vraag of TS écht wil dat haar zoon zo geïsoleerd opgroeit. Ik kan me niet voorstellen dat hij helemaal geen plezier uit contact met leeftijdgenoten kan halen.
Als je kind het niet trekt op school, en ja je probeert eerst de problemen op te drogen maar hoe realistisch is dat, school staat meestal niet te springen en stuurt er op aan dat jij je aanpast, een kind dat dat niet kan heeft dan eerst nog een lijdensweg te gaan? ga je heus niet denken: als hij maar niet geïsoleerd thuis zit. Er is meer dan school en een periode thuis kan veel lucht geven.
Er is ook nog familie en er is ook nog buren en zwemles en clubjes en social media. Je kan wel mensenhater worden als je vastloopt in een massa schoolkinderen in de klas. En je wordt toch gedwongen om maar te blijven gaan.
Je slaat toch echt te veel stappen over, AnneJ. Er is zelfs geen diagnose en niet 1 gesprek geweest. Ik denk dat de mentor zich rot gaat schrikken. Wat ik overigens heel vervelend vind, voor alle betrokkenen.
Een diagnose zou niet uit moeten maken, het gaat er om dat er een kind vastgelopen is. Als de mentor zich rotschrikt, dat denk ik overigens niet, dan heeft deze klassebegeleider weinig zicht op de situatie. Het is maar de vraag of dat er alsnog van komt.
Ik zou wel adviseren om deze jongen verder te laten werken uit de boeken die hij al heeft, bespreek samen een leerlijn, wat hij thuis doet is meegenomen en helpt zijn voortgang, want uiteindelijk gaat het om het onderwijs dat dat goed doorloopt.
Dat dat ontaard in gedoe tussen school, kind en ouders helpt daar niet bij. Maar lijkt wel de traditionele reguliere keuze. We willen het wel oplossen maar we werpen eerst een hoeveelheid drempels op om te zien of we je er niet vanaf kunnen houden.
Het lijkt de bureaucratie van de overheid wel! Je hebt wat maar je moet er niet om vragen!
Sorry AnneJ. Ik snap je verhaal over dat we allemaal te veel de schoolse oplossing willen en de risico’s die daaraan vast zitten. Maar ook jij slaat hier stappen over omdat je je te veel in de zoon verplaatst. Wat heel lief is, maar niet helpt.
Wanr school weet nog van niets. Helemaal noppes. Die gaan nu voor het eerst horen over wat er met deze leerling speelt. Geef ze dan even tijd om na te denken. Pas als ze het begrijpen kunnen ze meedenken. Vandaar dat gehamer op de lijst die zoon gemaakt heeft met wat misgaat. Want dat is indrukwekkend. Daar moet je het over willen hebben, wat daaraan te doen is. Diagnose kan helpen, maar hoeft niet. Het gaat om wat dit kind nu ervaart en hoe school daarbij kan helpen.
Niemand, ook jij niet, weet wat voor oplossing school verzint. Of ze de standaard rotte appel of juist de lieve witte raaf treffen. Want dat contact en overleg is er nog niet geweest. Dat gemis aan communicatie is, in elk geval voor mij, de reden om aan het ‘begin. Bij de mentor, eventueel ook de schoolarts’ liedje mee te zingen.
Om in metaforen te spreken; je komt bij de dokter voor een amputatie van je been, terwijl zij nog niet eens weet dat je er pijn aan hebt. Dan kan amputatie op termijn misschien wel een oplossing zijn, maar dat zal die arts eerst zelf moeten zien. En misschien heeft de arts dan wel een heel andere oplossing, die veel beter helpt. Zorg je dan dat je ervoor openstaat, het gesprek aangaat over je klachten? Of dien je meteen een klacht in bij de tucht raad en zoek je een particuliere chirurg die je gaat helpen?
AnneJ schreef op 15-05-2021 om 10:46:
Als je kind het niet trekt op school, en ja je probeert eerst de problemen op te drogen maar hoe realistisch is dat, school staat meestal niet te springen en stuurt er op aan dat jij je aanpast, een kind dat dat niet kan heeft dan eerst nog een lijdensweg te gaan?
Het hele gedeelte na "en ja" is volgens mij door TO overgeslagen. Het enige wat ik heb gelezen is dat kind niet meer naar school wil en dat ouders hebben besloten dat thuisonderwijs de enige oplossing is. Voor zover ik heb begrepen is school helemaal nog niet op de hoogte van welke problemen dan ook. Er worden door scholen een hoop fouten gemaakt, er wordt (te) weinig rekening gehouden met kinderen die niet in het standaardplaatje passen. Maar om zonder enige poging te roepen dat school dus geen oplossing zal bieden is echt te kort door de bocht.
En dat is alles wat volgens mij iedereen behalve jij al weken probeert duidelijk te maken. Stap één is hulp zoeken voor kind (dat is ook nog steeds niet opgestart, zelfs niet bij de huisarts), stap twee de problemen bij school aankaarten. En ook dat lijkt niet te gebeuren. TO wil geen probleem bespreken. Ze wil thuisonderwijs afdwingen en lijkt de problemen van zoon te misbruiken voor dat doel. Daar is zoon niet mee geholpen. Wat als thuisonderwijs niet zaligmakend blijkt? Dan is de deur voorgoed dichtgesmeten, want weinig kans dat school hem daarna met open armen teurgontvangt.
Mooie metafoor Biebel.
Het lijkt me handig om ook een ander geluid te laten horen, de perspectieven op het leerplichtprobleem zijn noodzakelijkerwijs nogal verdeelt vanwege de diverse belangen en de historie. Als ouder loop je anders tegen een wal van afwijzing af van jou beeld van de situatie. Die niet per se onrealistisch is, je kent je kind het beste.
