Beginnende problemen in groep 1
Mijn zoon van net 4 is begin van het jaar gestart op de basisschool. Eigenlijk begon hij daar wel goed. Was enthousiast. Alleen gymnastiek vind hij om de een of andere reden niet leuk/eng. En dat weigert hij dus ook. En als mijn zoon iets niet wil, dan wil hij ook echt niet. Want hij is een gezellig kind, maar heeft echt een sterke eigen wil. En daar krijgt hij nu dus al problemen mee
In het begin was het voor de juffen geen punt dat hij niet wilde, voor mij eerlijk gezegd nog steeds niet. Hij zit in groep 0 zoals ze dat noemen en kan nog zijn hele schoolcarriere gymen. Maar nu vinden de juffen dat het tijd wordt dat hij mee gaat doen en verwachten dit ook van hem. Met als gevolg dat zoon na een hoop gedoe zijn juf zelfs heeft geslagen en nu eigenlijk niet meer naar school wil. Jammer, want hij vond het heel leuk. De juffen vinden zijn wil blijkbaar wat te sterk, want ze willen hem wat "korter" gaan houden. En dit dus allemaal, omdat een verse kleuter weigert in zijn hemd op een bankje te klimmen.
Ik heb heus een hoge pet op van de juffen, maar eigenlijk vind ik het allemaal wat overdreven. Hoe kijken jullie hier tegenaan?
Overigens slaat mijn zoon eigenlijk nooit en thuis klimt hij regelmatig op kasten enzo, dus waarom hij niet wil gymen is niet duidelijk. Hij kan het me ook niet vertellen.
grt Dendy
Dc!
lees ik daar rugby?? Leuk! mijn oudste 2 rugbyen ook en de jongste 2 willen het gaan doen als ze oud genoeg zijn (jaar of 7 vind ik wel mooie leeftijd om te beginnen).
En ja, "zo'n kind" is enorm leerzaam èn verrijkend voor je als ouder. Hij is heel kwetsbaar en heel sterk tegelijk. Hoe mijn zoon omgaat met de wereld om hem heen en hoe hij dingen kan relativeren, daar kan menig volwassene (waaronder ikzelf) nog wat van leren...
Karmijn
Natuurlijk is het anders als je kind een (psychiatrische) stoornis heeft en daardoor bepaalde dingen niet kan. Ik probeer ook heel duidelijk aan te geven dat je onderscheid moet maken tussen wat een kind kan en wat een kind niet kan.
Ik heb zelf een zoon met een stoornis en hoewel dat niet een hele ernstige stoornis is (ADHD) weet ik dat hij soms bepaalde dingen niet kan die voor leeftijdsgenoten vanzelfsprekend zijn. Natuurlijk zal ik hem die dingen niet vragen want dat kan hij gewoon niet.
Als je kind een stoornis heeft en dus bepaalde dingen gewoon weg niet kan dan heeft het uiteraard weinig zin om een kind daartoe te dwingen want dan zal hij/zij het alsnog niet kunnen.Net zoals dat ik van mijn jongste niet dezelfde dingen kan verwachten als van mijn oudere kinderen; gewoon omdat hij daar nog niet toe in staat is.
Echter mijn kinderen doen soms ook wel eens iets (liever) niet omdat ze er gewoon geen zin in hebben of het niet zo leuk vinden. In dat geval zeg ik dus dat ze het wel moeten doen omdat het nu eenmaal moet en dan is er weinig discussie mogelijk.
Wat ik aan de kinderen vraag is afhankelijk van hun vermogens. Van mijn zoon met een stoornis verwacht ik uiteraard ook van alles maar ik hou er wel rekening mee dat dingen die voor anderen heel simpel kunnen liggen voor hem juist moeilijk liggen.
Echter binnen hun eigen vermogen verwacht ik gewoon dat ze de regels opvolgen en als ze dat niet doen dan hebben ze een probleem. Simpel en eenvoudig zoals de meeste mensen hun kinderen al eeuwenlang opvoeden.
In elk geval is het wel belangrijk om het onderscheid te maken tussen onkunde (dan kijk je naar wat wel kan en/of hoe je het kan bereiken) en onwil.
Onwil/onvermogen
'Wat ik aan de kinderen vraag is afhankelijk van hun vermogens. Van mijn zoon met een stoornis verwacht ik uiteraard ook van alles maar ik hou er wel rekening mee dat dingen die voor anderen heel simpel kunnen liggen voor hem juist moeilijk liggen.'
Precies, en je weet dus nooit voor een kind, waar nu precies die onvermogens liggen. Soms zijn dingen anders dan ze lijken. Het is dus slim, om daar met het kind over in gesprek te gaan. En te gaan zoeken naar hun onvermogens.
Overigens vind ik, 'geen zin hebben', ook een onvermogen. Het onvermogen om je korte termijn doelen in dienst te stellen van de lange termijndoelen. Dat is een onvermogen waar mijn puberkinderen (met en zonder stroonis) veel begeleiding bij nodig hebben.
'Kids do well if they can.' Dat is toch wel het motto van mijn opvoeding geworden hoor.
Karmijn
Onvermogen kan uiteraard altijd een rol spelen. Echter in geval van onvermogen kan je het kind inderdaad begeleiden. Met je eerste paragraaf ben ik het dan ook eens.
Met de tweede wat minder omdat er soms echt sprake is van onwil. Hier hebben ze soms echt geen zin om bepaalde klusjes te doen en dan vervallen ze in calculerend gedrag en bekijken ze (bewust of onbewust) of het waard is om dit niet te doen.
Als mijn dochter ermee weg komt dan doet ze bepaalde klusjes hier in huis echt niet. Geen onvermogen maar onwil. Als ze weet dat de straf nog minder leuk is dan de klusjes dan worden de klusjes wel gedaan.
In elk geval observeer ik hier wel degelijk dat ze soms gewoon niet willen en dat is allemaal best begrijpelijk maar ze komen er niet mee weg; ze moeten gewoon doen wat er gezegd wordt.
Gym is trouwens wel een leuk voorbeeld. Ik had vroeger ook nooit zin in gym. Ik was er niet slecht in maar ik vond het gewoon niet leuk. Als ik er mee weg kwam dan deed ik dus ook niet of maar deels mee. Ik kon het best en als ik iets niet kon dan kon ik het in elk geval proberen. Ik vond het alleen niet leuk en had er geen zin in. Ik vind het nog steeds niet leuk trouwens maar nu hoeft het niet meer.
Soms moet je gewoon wel eens wat doen waar je eigenlijk geen zin in hebt. Dat moet als kind en helaas ook als volwassene moet dat.
Maar jilian
Het klinkt een beetje of jij er vanuit gaat dat andere ouders het verschil tussen onwil en onvermogen niet herkennen. Denk je nou echt dat jij de enige bent die dit verschil ziet? En dat wij allen blinde stakkers zijn die zich door hun gewiekste kind(eren) laten misleiden?
Jippox
Ik reageerde in mijn laatste berichtje specifiek op Karmijn die aangeeft dat onwil ook (altijd?) onvermogen is. In de video waarvan hij/zij de link geeft legt een iemand uit dat er geen onwil bestaat maar dat als een kind iets niet wil dat is omdat hij het eigenlijk niet kan.
Het berichtje sloeg dus niet op andere reacties/berichten maar alleen op die specifieke reactie. Het ging niet over andere ouders en ook niet over Karmijn maar puur een reactie op het berichtje van Karmijn + de video
Jippox
Jillian reageert denk ik op mijn stelling: Kinderen doen het goed, als ze dat kunnen.
Ik vind dat inmiddels echt, maar dat is natuurlijk wel een beetje een off topic discussie aan het worden.
Ik zal het nog even toelichten met het voorbeeld: geen zin ergens in hebben.
Als ik geen zin heb in iets, dan is dat een korte termijn doel. Ik wil het gewoon niet gaan doen. Ik wil nu bijvoorbeeld lekker thuisblijven en heb helemaal geen zin om naar het zwembad te gaan fietsen voor de zwemles van een kind. Maar ik heb ook een lange termijn doel. Dat is dat ik wil dat dit kind eindelijk eens een keer dat Grmlf-zwemdiploma gaat halen. Dus ga ik zo meteen. Ook al heb ik geen zin.
Zo hebben mijn kinderen ook heel vaak geen zin in dingen. Dat kun je onwil noemen. Ik noem het onvermogen om het lange termijn doel naar waarde te schatten.
Om bij gymles te blijven: gymles is verschrikkelijk stom. Ik vond het als kind ook een verschrikking en van mij mag de hele gymles uit het schoolprogramma worden gehaald. Maar de lange termijndoelen van gymles zijn legio: De juf te vriend houden. Niet afgaan bij klasgenoten. Leren samenwerken in een team. Deel uitmaken van het normale schoolprogramma. De mensen die invloed hebben op jouw toekomst (school) denken dat het wel belangrijk is en rekenen jou erop af. enz.
Een kind dat niet wil, ziet die lange termijn doelen niet. Die is gevangen in het nu. Die kán die lange termijn doelen niet zien. En daar ligt bij mijn kinderen vaak de sleutel om ze toch dingen te laten doen, die ze in eerste instantie niet willen. Ik vind dat een stuk leerzamer dan te zeggen: Je moet. Maar bij een hoop kinderen kom je met 'Je moet' goed weg hoor. Die accepteren dat prima.
Er is echter een groep kinderen, waarbij 'je moet' een explosie of implosie veroorzaakt. Zonde, want niet nodig.
Je kunt dan beter met ze in gesprek gaan. Over wat er met hun aan de hand is, en over die lange termijn doelen. En dan samen een oplossing bedenken.
Karmijn / dendy
Wauw Karmijn, wat een mooie bijdragen heb je in dit draadje... Ik heb niet alles gelezen, behalve jouw postings van vandaag en gisteren. Wat fijn dat je je eigen ervaringen hier deelt en ook oe jullie eruit zijn gekomen / aan het komen zijn. Dank je wel.
En wat betreft de zoon van Dendy, ik zou met de juf in gesprek gaan dat dit niet de weg is. En hoe verder, op basis van eigen wijsheid en intuitie als zijn moeder. Een klein jongetje dat letterlijk om zich heen gaat slaan, och toch.... Nee, daar doet juf iets mis!
Gehoorzamen
Op de vraag of het voor anderen niet vervelend is dat je kind niet hoeftvte gehoorzamen (paar postjes terug): mijn dochter hoeft nooit te gehoorzamen, maar is echt niet vervelend voor anderen, in tegendeel! Ik hoor van andere ouders, winkelpersoneel, obers, biebpersoneel en juffen spontaan (!) hoe keurig ze zich gedraagt.
Ik verbied haar geen dingen, ik leer haar waarom ze niet handig zijn. Wat je begrijpt pas je pas echt goed toe.
Loes
Onstuimiger
Loes3, er zijn ook onstuimiger, explorerendere en ondernemendere kinderen.
Ja, ik kreeg ook altijd te horen dat mijn kinderen zo beleefd waren, ik heb ze ook niet veel verboden (volgens hen was ik niet streng genoeg). Maar ik geloof niet dat ze beleefd zijn geworden omdat ik ze niet veel verboden heb. Eerder het omgekeerde: ik hoefde ze niet zoveel te verbieden, omdat ze beleefd en tamelijk rustig waren.
Bij de opmerking over het buurjongetje gaat het niet zozeer om de ervaring van je eigen kind door anderen, als wel om de reacties op een ander kind: het brutale buurjongetje. Of algemener: ouders vinden wel dat er strenger opgevoed moet worden in het algemeen, maar dat dat vooral voor andere ouders geldt.
Tsjor
