Beginnende problemen in groep 1

Tjeemig

Hier een vergelijbaar kind, maar echt wel een andere reactie van de juffen.
Ze benoemen het wel, naar mij toe dan, en vinden het ook een probleem dat hij niet wil (en dat gaat verder dan alleen niet mee willen doen met gym), maar ze forceren niks. En zo zou het ook moeten. Hij moet zelf het vertrouwen krijgen dat hij het kan. Dat kan een ander niet afdwingen.

Ik vind het eigenlijk best wel een dingetje dat ze hem zo ver krijgen dat ie gaat slaan.

Boos

Ik zou heel boos worden. Ik heb ook zo'n kind met zo'n sterke wil. En als ze hem zouden forceren zou hij ook gaan slaan. Dat wil dus zeggen dat ze heel erg over zijn grens heen zijn gegaan.

Ik zou heel erg duidelijk maken dat er gewoon niet gegymd wordt tot nader order en je niet wil dat hij onder druk gezet wordt op die leeftijd. Hij moet zich veilig kunnen voelen.

Wat vervelend

Van een juf zou je toch iets anders moeten kunnen verwachten.. Misschien hebben ze zelf (nog) geen kinderen?
Hoedanook, ik zou wel heel duidelijk maken dat hij respect verdient en dat zij hem teveel onder duk hebben gezet (blijkbaar hadden ze dat zelf niet door).

Mijn kind praat momenteel niet en gelukkig wordt hij totaal met rust gelaten daarin, zodat hij wat hij wel durft, ook doet. Een andere situatie maar het lijkt er een beetje op.

Is er een kans dat jij er een keer bij kunt zitten als ze gaan gymmen? Met hem in zijn normale kloffie? Logisch als je moet werken natuurlijk, maar mocht het een x kunnen..

En eerst het vertrouwen in de juf maar zien te herstellen, te beginnen bij hun excuses

Mijn dochter ook

Mijn dochter (die thuis altijd haatje de voorste was en altijd boven in het klimrek zat) bleek geheel tegen onze verwachting in op school heel veel moeite te hebben met de gymlessen en ook het buitenspelen.

Hoe is het bij jouw zoon? Speel het alleen met gym of ook met andere dingen waar hij fysiek met anderen bezich is.

Hier hadden we gelukkig een juf die door had waar de angel zat. Dus mocht ze tijdens het buitenspelen veel juf helpen en heeft ze een tijdje mee gedaan met de gymlessen voor kinderen die fysiek wat zwakker waren. Niet omdat ze dat fysiek nodig had, maar omdat de groep kleiner was en ze zich daar meer op haar gemak voelde.

In groep 2 was ze weer helemaal op haar plaats

Oorzaak

Ik denk trouwens dat bij onze zoon -en waarschijnlijk bij een hoop andere kinderen- de oorzaak niet zozeer zit in het gymmen op zich. Maar vooral in het feit dat gym een heel onoverzichtelijke (en onvoorspelbare) situatie oplevert: omkleden, gesleep met spullen, door elkaar lopen... chaos! In zo'n situatie is voor het kind niet meteen duidelijk wat er op welk moment precies van hem/haar verwacht wordt. Hetzelfde geldt voor buiten spelen en voor andere activiteiten als sportdag, uitstapjes, vieringen enz. Niet alle kinderen kunnen daar meteen goed mee overweg. Naarmate ze meer gewend zijn op school, zich meer op hun gemak voelen en ze keer op keer hebben kunnen zien hoe al die activiteiten eigenlijk in elkaar steken, komt vanzelf het moment dat het vertrouwen groot genoeg is om ook mee te doen.
En onze zoon bloeide pas echt op in groep 3: minder rommelig dan de kleuterklas, en lekker veel structuur.

Gehoorzamen

Ik zou boos worden... maar zeker niet op de juf. Ik zou heel boos worden als een kind de juf zou slaan. Ik zou heel duidelijk maken dat het afgelopen moet zijn met die nonsens en dat hij voortaan gewoon mee moet proberen te doen. Een eigen wil hebben is best maar je moet ook gewoon leren om de juf te gehoorzamen net zoals je ook gewoon je ouders gehoorzaamt.

Jilian

Natuurlijk mag een kind de juf niet slaan, maar ik denk (op basis van wat ik lees) dat het meer een paniek reactie was dan 'ik wil niet'. Met 'ophouden met die nonsens en probeer maar gewoon mee te doen" ga je totaal voorbij aan het feit dat er kinderen zijn die dit gewoon echt nog niet kunnen. Die hebben daar meer tijd voor nodig. Dwang helpt dan alleen maar averechts.

Jippox

Natuurlijk kan het zijn dat de gymlessen nog te moeilijk zijn. Echter ik zou wel zeggen dat hij het gewoon moet proberen. Als het niet lukt dan lukt het niet maar je doet gewoon mee in de klas en je doet wat de juf zegt.

Kanttekening

Wel vind ik gym iets anders dan bijvoorbeeld knutselen of zo. Bij gym kan je gewond raken. Als je een bepaalde opdracht echt niet durft dan kan je het dus beter niet doen want anders ben je te verkrampt en gaat het eerder mis. Maar de hele les aan de kant blijven zitten is weer het andere uitereste. Tenslotte doen ze bij kleutergym ook spelletjes die niks met kunnen te maken hebben (tikkertje of zo). Die nuance is wel lastig te begrijpen voor een kleuter maar ook niet onmogelijk. Ik zou heel duidelijk uitleggen dat hij gewoon mee moet proberen te doen tijdens de gym maar dat als hij iets echt niet durft dat hij het dan niet moet doen.

Het slaan dat kan echt niet. Daar zou ik zeer boos over worden.

Proberen

Maar wat is dan te moeilijk? Zijn de oefeningen te moeilijk, dan kan je zeggen ik probeer een oefening maar als het niet lukt doe ik even niet mee of doe ik doe een vervangende, makkelijkere, oefening.

Maar als het kind het sociale gebeuren tijdens een gym te moeilijk vindt. Hoe zie je 'proberen' dan voor je. Als hij mee loopt naar de gymzaal, is dat dan voldoende? Of moet hij zich minimaal omkleden of....

Dat slaan niet mag lijkt me duidelijk, en een kind moet daar ook zeker op aangesproken worden. Maar als de angst/onwil om aan een gymles mee te doen zo hoog is dat een kind zelfs gaat slaan om niet niet mee te doen speelt er misschien meer dan 'te moeilijk'.

Jilian

Het gaat helemaal niet om het 'te moeilijk zijn van gymlessen'. Het gaat erom dat er kinderen zijn die niet weten om te gaan met bepaalde situaties, zoals bijvoorbeeld een gymles, zoals ik ook in mijn bericht 'oorzaak'
al aangeef. Jij kunt 'de hele les op de bak zitten', een uiterste vinden, voor sommige kinderen is dat echt al een hele prestatie! Dat heeft niks met onwil te maken, maar alles met onmacht. En dat vergt echt een andere aanpak dan dwang.

Jillian

Jij hebt blijkbaar fijne meegaande kinderen. Ik dacht ook zo bij mijn eerste. "kinderen moeten gewoon gehoorzamen". En dat deed en doet hij ook (met een beetje grenstesten).

En toen kwam nummer 2, en daar werkt dat "gewoon" niet. Hij wil iets niet, nou dan moet ik hem in feite mishandelen om mijn zin door te drukken. Lijkt me ook niet echt de bedoeling. Natuurlijk mag een kind niet slaan. Maar een school mag ook niet een kind in een situatie brengen waar zijn enige uitweg slaan is. Grenzen moet je respecteren, ook die van een klein kind.

Nou

Ik weet niet hoor. Natuurlijk moet je bij bijv. angst niet hardhandig over de grens van een kind heen gaan maar ik ben het er niet mee eens dat kinderen met een sterke wil/ eigenwijs karakter dingen maar gewoon niet hoeven te doen omdat ze niet willen/ of iets eng vinden. Het is aan de juf om het langzaam op te bouwen, met het kind te praten en samen steeds een stukje verder te komen maar als een kind alleen maar nee zegt en weigert ook maar het eerste stapje te maken dan snap ik wel dat een juf zegt; kom op dit gaan we in elk geval wel doen. Dus niet in het diepe gooien maar bijv. Eerste maand niets, daarna tijdje omkleden en kijken, daarna stapje voor stapje de gymles opbouwen. Eerst alleen een keer over een bank lopen, dan een koprol, dan een stukje klimmen in het wandrek en alles natuurlijk aan de hand zodat het kind vertrouwen krijgt. Als juf dit heel rustig aanpakt en kind ruimte geeft omgrenzen aan te geven vind ik niet dat kind kan blijven zeggen het niet te proberen. En slaan kan al helemaal niet.

Tja maar tot hoever moet je die grenzen respecteren? Ik vind dat het wel een beetje moet zoals Angelina schets, elke keer moet er een stapje verder gegaan worden want anders loop je de kans dat kind door heeft dat er niets moet als het maar tekeer gaat: kind wil straks ook niet meer in de kring en in groep 3 niet leren lezen en rekenen.

Opbouwen

Natuurlijk moet je het 'opbouwen', maar ik denk dat het heel belangrijk is om het tempo van het kind te volgen daarin. Ik zie het natuurlijk vanuit mijn eigen kind, dus ik kan niet zeggen dat het voor andere kinderen ook zo is. Mijn zoon is een heel vrolijk kind, dat vrijwel alles leuk vindt. Maar hij heeft heel lang moeten wennen aan school. En alles wat maar een beetje onvoorspelbaar of anders dan normaal was, daar kon hij heel slecht tegen. Het heeft maanden geduurd voor hij met gym mee is gaan doen. Voor hij in de pauze iets anders deed dan aan de hand van de juf lopen, voor hij op school durfde zijn bij een viering. Dat hebben we echt stapje voor stapje op moeten bouwen en ik weet zeker dat dwang onder het motto "en nu heeft het wel lang genoeg geduurd" alleen maar averechts zou hebben gewerkt. Ik denk overigens niet dat mijn zoon ooit zou slaan, hij zou in zichzelf 'wegkruipen' en helemaal niets meer doen, geen contact meer maken.
Zo werkt het bij hem ook niet om boos op hem te worden. Natuurlijk gebeurt dat toch wel eens, maar het heeft echt nog nooit enig positief effect gehad. Bij hem moet je het op een andere manier aanpakken. En als hij iets echt niet wil, dan kun je op je kop gaan staan, maar je krijgt niet voor elkaar dat hij het toch doet. Ik heb 4 kinderen, en wat bij de anderen werkt, werkt bij hem gewoonweg niet. En toch is het eigenlijk het makkelijkste kind van de 4 en zeker degene met het meest zonnige karakter.
Overigens ben ik het ook niet eens met het idee: ja als je daaraan toegeeft wil het kind straks ook niet meer in de kring, of iets anders niet meer doen. De boodschap is immers elke keer: jij gaat hier ook aan mee doen, maar nu nog even niet. Het helpt soms ook trouwens om een kind een heel duidelijke taak te geven in zo'n situatie. Het gaat er maar om dat je aanmoedigt zonder te veel druk uit te oefenen. En de stappen vooral niet te groot maakt.

Essentie

Ik denk -nogmaals- dat de essentie is, dat het er niet om gaat dat een kind niet WIL meedoen, uit een soort dwarsigheid, maar dat een kind eigenlijk best mee zou willen doen, maar het niet kàn. Omdat er een reden is waarom het kind met die situatie niet om weet te gaan.
tegen onmacht helpt geen enkele dwang.

Ik denk dat een kind gewoon vaak tijd nodig heeft om ergens klaar voor te zijn. Dan kun je een heleboel tijd investeren in aanmoedigen en duwtjes geven, maar als je gewoon wacht is een kind na een tijdje gewoon klaar voor iets.

Ik probeerde vorig jaar een zwemles: groot drama, kind wilde niet en bleef aan mijn been hangen. Gewoon gestopt. Vorige maand weer geprobeerd. En nu is hij als een vis in het water. En dan zie ik een ander kindje iedere keer huilend naar het bad gesleept worden. Hij krijgt alleen maar meer afkeer van het hele zwemgebeuren. En waarom? Waarom kun je een kind niet de tijd geven dingen in zijn eigen tempo te ontdekken? Waar halen wij onze kalender vandaan?

Tijd geven vind ik prima, dat dwingen is natuurlijk ook helemaal verkeerd. Wat ik zou doen is het kind eerst een keer of 5 dat laten doen wat hij wil en dan met het kind gaan praten en proberen uit te leggen dat we nu 5x een stapje verder gaan. Dus de eerste vijf keer doen wat kind wil en dan afh van wat dat is een stapje verder gaan. Daar zou ik ook de ouders bij betrekken want ik vind dus dat er wel voortgang moet zijn en dat je niet moet wachten tot het kind het zelf eens een keertje aangeeft.

Jij hebt het over zwemles, dan heb je niet met een klas kinderen te maken. Je loopt gewoon de kans dat er andere kinderen ook niet meer mee willen doen en dat heb je niet bij particuliere zwemles. Verder kies je zelf voor zwemles en moet je kind gewoon naar school.

Mijn kinderen zijn niet zo meegaand vind ik zelf. Ik kan natuurlijk niet beoordelen of ze oprecht niet meegaand zijn maar ik vind ze vrij eigenwijs.
Alsnog heb ik genoeg uithoudingsvermogen en ben ik vindingrijk genoeg om een kleuter tot gehoorzamen te dwingen zonder dat dit uitloopt op mishandeling.
Grenzen respecteren is best maar soms moeten dingen gewoon en is er echt geen compromis mogelijk.
Jij zegt dat je zoontje als hij iets niet wil het ook niet doet omdat je hem anders zo'n beetje moet mishandelen. Maar wat als nu zijn veiligheid in gedrag komt of iets dergelijks? Dan zal hij toch wel echt moeten neem ik aan.
Verder zie ik mezelf nog niet een 5 jarige laten bepalen hoe de zaken hier in huis gaan. Dat beslis ik nog altijd.
Net zoals op school de juf beslist.

Angst

Als ze iets eng vinden is het natuurlijk een ander verhaal maar dan alsnog zou ik wel wat pushen. Een stappenplan opstellen. Elke keer weer een beetje meer. Er samen aan werken dat hij in de toekomst wel durft. Gewoon maar aan de kant laten zitten een paar maanden lang draagt daar ook verder niet aan bij.

Ik zou heel duidelijk maken wat er van hem wordt verwacht. Op papier misschien met symbolen en tekeningen. Elke week iets meer mee laten doen met de les zodat hij uiteindelijk wel meedoet.

Gym is inderdaad maar onzin maar het is wel deel van het lesprogramma en dus het moet gewoon.

Jilian

Wil je nou beweren dat als dc en ik neem aan ook ik maar wat meer uithoudingsvermogen en vindingrijkheid hadden, we onze kinderen best tot gehoorzaamheid zouden kunnen dwingen??
Heb je trouwens uberhaupt mijn bijdragen gelezen? Dan zou je immers al gelezen hebben dat dit niet bij alle kinderen zo werkt.
Wat voor jouw kind werkt, werkt voor jouw kind. Prima, niets mis mee. Maar jouw kind is blijkbaar heel anders dan het mijne, en wellicht ook dan een aantal andere kinderen waar het in dit draadje over gaat. Misschien moet je een beetje oppassen om zo snel te oordelen...

Jippox

Wat doe je als je kind plots de straat wil oversteken? Wat doe je als je kind niet in het kinderstoeltje wil? Wat doe je als je kind de gordel losmaakt op de snelweg?

Sommige dingen moeten gewoon of mogen niet en er zijn zat kinderen die daar ook tegenaan gaan. Jillian heeft het ook over veiligheidsdingen.

Jippox

Ik ken de dynamiek bij jullie thuis niet uiteraard. Maar ja in principe kan elk kind leren gehoorzamen als het daar lichamelijk en geestelijk toe in staat is. Bij kinderen die een stoornis hebben zoals ADHD zoals een van mijn zoons kan dat lastiger zijn als je iets aan ze vraagt wat ze niet kunnen. Hoewel dat natuurlijk voor alle kinderen geldt. Echter als ze in staat zijn om te gehoorzamen dan kunnen ze het uiteraard ook leren. Waarom niet?

Daarnaast zijn er altijd situaties waarin een kind wel moet gehoorzamen omdat het anders gevaarlijk is.

Bijvoorbeeld mijn zoon wilde als peuter nooit netjes naast ons meelopen maar altijd rennen. Voor verkeer had hij geen ontzag en hij rende zo de weg op. Aan regels hield hij zich niet. Regels als naast ons blijven lopen of alleen op de stoep rennen waren gelijk weer vergeten. Kind moest dus in de buggy of draagdoek. Echter dat wilde hij ook niet. Krijsen, schreeuwen. Wat was mijn alternatief? nergens meer heen gaan? Dat was praktisch onmogelijk. Kind laten doen wat hij wilde? Veel te gevaarlijk. Kind moest dus gewoon in buggy. Geen enkel compromis of alternatief mogelijk. Dan maar schreeuwen en huilen en zich los proberen te wurmen.
Elke keer begonnen we het wandelen met kind naast mij lopend en elke keer bij vervelend gedrag in de buggy. Net zolang tot het kwartje valt. Dat als je wel meeloopt volgens de regels je niet in de buggy hoeft. Ja dat duurt vervolgens eindeloos maar uiteindelijk win ik en leert hij het.

Of andere situatie. Vorige zomer naar het zwembad waar een badmuts verplicht was. Dochter weigerde die muts op te doen. Als ik alleen met haar was geweest waren we niet gegaan of weet ik veel. Echter de andere kinderen waren er ook bij en die wilden wel zwemmen. Ik moest mee het water in want kind erbij wat nog niet kan zwemmen. Dus dan moet dochter gehoorzamen. Anders wordt de rest van het gezin er immers de dupe van.

En zo kan ik nog talloze situaties bedenken waarin het niet mogelijk is om een compromis te sluiten en kind wel moet gehoorzamen. Dus ja dat moet je trainen. Ze worden niet gehoorzaam geboren.

Bizar

Om meedoen met gym te gaan vergelijken met veiligheidsgordels en de weg oversteken enzo.
Overigens: mensen die het hebben over 'uiteindelijk win ik!" als het gaat om opvoeden, die vind ik heel heel eng.

Jippox

De situatie is niet hetzelfde, de noodzaak is minder groot maar het principe is wel hetzelfde.
Natuurlijk is of kind wel of meedoet met de gym uiteindelijk geen halszaak en vallen er geen gewonden als hij niet mee doet.
Echter er wordt geschreven dat sommige kinderen nu eenmaal een hele sterk wil hebben en dat je die niet kunt dwingen om te gehoorzamen.
Dat kan natuurlijk maar mijn vraag blijft dan hoe je dat doet in situaties waarin het ech even niet anders kan.
Een peuter en zelfs een kleuter ziet echt niet altijd het verschil tussen dingen die gevaarlijk zijn of dingen waarvan het niet zo erg is als hij ze doet.
Mijn zoon snapte als peuter echt niet dat verkeer gevaarlijk was. Dus hij zal het ongetwijfeld als een groot onrecht hebben ervaren dat hij wel in die buggy moest. Toch was daarin gewoon geen keuze. Dat moest voor zijn veiligheid en dus moest hij gehoorzamen.
Dat principe (gehoorzamen) bij de ene situatie kan je vervolgens ook in de praktijk brengen bij een minder belangrijke situatie. Het principe is hetzelfde tenslotte.

Als ik aanneem dat er kinderen zijn met een dusdanige ijzeren wil dat het onmogelijk is ze te laten doen wat je zegt als ze dat zelf niet willen dan geldt die ijzeren wil ook in voor het kind gevaarlijke situaties. Dus vandaar mijn vraag, lukt het dan ook niet om het kind te laten gehoorzamen? En als dat niet lukt hoe ga je daar dan mee om?

Jippox

Ik vond de gymles in een groep met een juf ook niet te vergelijken met zwemles alleen met je eigen ouder!

Jillian

Natuurlijk zijn er situaties waar een kind echt moet gehoorzamen. Maar ik ben echt verplicht die zorgvuldig uit te zoeken (pick your battles) om te voorkomen dat de hele dag in een strijd verloopt. En het is gewoon verder een heel leuk kind die gelukkig wel heel veel wil. Hoe meer ik hem positief benader, hoe meer hij wil meewerken. Maar zodra ik te vaak ongeduldig een houding heb dat hij gewoon moet luisteren, wordt het een drama. En hoe vaak is het nou echt belangrijk? Gordels, en weg niet overrennen zijn dingen waar je tijd in investeert. Veel dingen zijn gewoon dingen die ik in mijn hoofd heb, maar eigenlijk niet belangrijk zijn.

Als de juf het zo belangrijk vindt dat alle kinderen meedoen met gym, dan zal ze daar ook tijd in moeten investeren. Als ze daar geen tijd voor heeft, dan moet je ook niet verwachten dat een kind uit zichzelf alle angsten overwint en onder dwang mee gaat doen. Persoonlijk is dit voor mij een typisch geval van laten gaan. Laat het kind lekker kijken, op een gegeven moment wil het vanzelf wel een keertje mee gaan doen.

Verder vind ik het trouwens een heel positieve eigenschap in mijn zoon. Het is fijn als je een kind hebt dat weet wat hij wil en zich niet door druk laat overhalen. Ik hoef me om hem geen zorgen te maken dat hij zich laat opstoken door vriendjes om ongein uit te halen, en dat heb ik met de oudste juist weer.

De oudste is gehoorzaam geboren. De 2e helemaal niet. Dus wat dat betreft ben ik het niet met je eens.

Dendy

Heb je iets aan deze discussie? Wat vind jij ervan?

Het gaat over onmacht

Het gaat om een kind dat bang wordt, dat in een situatie zit die te chaostisch, die het niet kan overzien en waar het niet van weet wat het ermee moet.

Dat heeft toch niks met een autostoeltje of en drukke weg te maken. Je kind niet onder druk zetten is toch niet hetzelfde als je kind geen regels aanleren.

Tuurlijk kun je vanalles afdwingen, maar een held op sokken help je daarmee alleen maar verder van huis. Die moet namelijk zelf leren dat ie iets wel kan. Dat gaat niet gebeuren onder hoge druk. Dat is alleen maar: hoe maak je een bang kind nog banger. Wat je hooguit kunt doen is een klein beetje zachte dwang uitoefenen. Zodat ie net een klein beetje verder zou gaan dan ie aanvankelijk zou durven. Meer zit er echt niet in volgens mij.