Beginnende problemen in groep 1

Hier ben ik

Ik had even geen tijd om te reageren, maar heb wel alles gelezen.
Onze zoon heeft een hele sterke eigen wil. Hij is ook op de eerste dag dat hij naar school ging om 11.00 uur naar huis gegaan. Niet zozeer, omdat hij niet durfde/het eng vond, maar omdat hij het wel weer gezien had. Gelukkig woon ik om de hoek Hij huilt ook niet bij het brengen ofzo. Hij meldt dan wel bij de juf dat hij vanmiddag niet komt ofzo. En dat vind ik stiekum wel grappig.
Ik kan mij voorstellen dat de juffen ( waarvan ik denk dat ze wel goed weten wat ze doen, het zijn ook geen broekies) best goed in kunnen schatten wat goed is om te doen.
Maar.. deze school is nogal actief met toneelstukjes en sponsorlopen enzo. En het eerste optreden komt er al aan. En ik weet nou al zeker dat hij niet mee wil doen, vooral omdat hij me dat al heeft verteld. En dan krijgen we vast weer toestanden. Waarvan ik dan eigenlijk denk dat het allemaal niet zo nodig is. Pick your battles denk ik dan, komt vast wel goed. Maar dat zie ik misschien weer helemaal verkeerd.
Na de vakantie hebben we een intakegesprek. En dan wilde ik wel even zo praten dat de juffen en wij dezelfde kant op denken. Want we moeten nog 2,5 schooljaar met elkaar en zoals ik al zei, ik vind het verder goede leerkrachten.
Verder is mijn zoon trouwens helemaal niet zo moeilijk. Loopt nooit weg uit de straat, luistert heel behoorlijk, geen toestanden verder.
Hij wil alleen absoluut geen roze kleding aan en dus niet gymen.
Dendy

Lol

Nee joh, hij krijgt nog wel eens iets van de buurjongen die wel roze draagt. Ik probeer alleen maar aan te geven dat hij tot nu toe alleen maar moeilijk doet over in mijn ogen onbelangrijke zaken.
Als ze op school een roze gymoutfit gaan vrplichten wordt het tijd voor een andere school

Was het maar zo met de oudste. Hij heeft iedere keer op school weer problemen doordat hij zich door zijn vriendjes laat overhalen voor ongein. Op zo'n moment ben ik dan toch te ver weg denk ik.

Wat je zegt over de jongste klopt wel trouwens. Heeft laatst nog de halve klas mee laten helpen om alle stoelen in de gang neer te zetten als bus naar Londen. Gelukkig kon zijn juf er wel om lachen. Ik hoop dat het allemaal zo onschuldig blijft. Maar zijn hart zit op de goede plek, dus ik ben niet bang dat hij andere kinderen pijn doet ofzo. Maar kattekwaad, ja, dat zeker.

Het blijft interessant, die kleine wezentjes met zo'n eigen karakter

Lol dendy

Ik vond het al zo raar, maar het stond er zo van: ' hij wil geen roze kleding aan en dus niet gymen' hahahaha. VAndaar mijn conclusie. Blij toe dat het dat niet is, maar evengoed een lastige zaak.

Groetjes, Sneeuwitje

Veel simpeler reden

mijn dochter heeft ook falikant geweigerd te gymen. Ze ging zich echt niet uitkleden. Dit heeft een paar maanden geduurd. De juf besprak het met ons tijdens het oudergesprek. Dus ik vroeg aan de juf: "Heb je wel eens aan haar gevraagd waarom ze niet wil?" Nee, dat had ze nog niet. Dochterlief kon toen al verbaal goed dingen duidelijk maken. Ik vroeg het de volgende ochtend want ze zouden weer gym hebben.
Het antwoord was vrij simpel: het is zo koud in de zaal. Dus als je je joggingbroek en shirt aan mag houden is het goed? Ja!
Kind in joggingbroek met t-shirt naar school en sindsdien geen problemen met gym meer. Met de koude gymzaal nog wel, maar vanaf groep 3 gymen ze niet meer in hun ondergoed.

Wat is er aan de hand?

Dat is de vraag en daar zou ik achter proberen te komen. Het kan best lastig zijn, als je kind daar niet over wil praten, maar ook met zo'n jong kind, kan dat toch wel, naar mijn ervaring.
Het gaat erom dat je er op een rustig moment over praat. Tijdens deze vakantie bijvoorbeeld. En dat je dan zonder enig waarde oordeel erover praat. Echt neutrale zinnen proberen te formuleren. Jouw doel is absoluut niet om hem over te halen om te gaan gymmen, maar om erachter te komen wat er aan de hand is. Hier verloopt zo'n gesprek meestal over een paar dagen, elke keer een stukje verder, maakt niet uit, je hebt de tijd.
Ik vind dit soort situaties trouwens wel bepalend. Nu kan het plezier in school van je zoon, gemaakt of gebroken worden. Als de juffen op hun harde lijn blijven staan: 'Het moet omdat ik het zeg.', heb je in mijn opinie kans, dat ze het vertrouwen van je kind verliezen. En dat hij een hekel aan school gaat krijgen. Ten minste: zo is het bij onze zoon begonnen.
Toen dacht ik, stom genoeg, ook nog als sommigen in dit draadje. 'Niet zeuren, je bent een kind, je moet gehoorzamen en doen wat ik je zeg.' Manoman, wat ben ik daar terug van gekomen! Die houding van ons (en school) hebben de gedragsproblemen bij onze zoon veroorzaakt. Het heeft jaren geduurd om dat weer te herstellen.
Soms (bijna altijd) hebben kinderen zeer legitieme redenen, waarom ze iets niet willen, durven, kunnen. Kijk maar naar de dochter van amk.

Adidas

In de kleuterklas wordt vaak in ondergoed gegymd. Dat vinden sommige kinderen te stom. Een vriendin loste het op met een echt Adidas trainingspak. Zo stoer! En het kind kon ineens wel meedoen met gym.
En dat is inderdaad de truc: ontdekken wat hij nodig heeft om wel mee te doen.

Oh bah

Wat druk ik me onhandig uit. Wat lijkt het kind in mijn vorige posting gruwelijk verwend. Het prinsje dat alleen in een Adidas-trainingspak wil gymmen.
Dat bedoelde ik niet op die manier. Maar wel: een kind kan iets van gym te stom vinden, zoals het gymmen in ondergoed. Een stoer trainingspak of warm joggingpak is dan de oplossing. Etcetera. Voor elk probleem valt waarschijnlijk wel een oplossing te vinden.

Was wel duidelijk hoor

Ik snapte 'm in ieder geval wel, van dat adidas-trainingspak.

Het gaat inderdaad om vertrouwen, en als ze verbaal nog niet vaardig genoeg zijn om zich goed te kunnen uiten moet je, imho, erg voorzichtig zijn met dingen doorduwen. Ik denk sowieso dat voor sommige kinderen de stap naar groep 1 en alles wat daar bijhoort erg groot is. Mijn jongste is zo'n kind.

Aanvulling

Ik vind het daarom echt, tja wat, niet goed, slecht, veelzeggend, ?, dat de juffen dendys zoon zover over de kling gejaagd hebben dat hij het nodig vond om te gaan slaan. Dan is er echt wel iets aan de hand.

Gehoorzamen

Ik geloof niet dat mijn kind ooit moet gehoorzamen van mij. Ze is toch geen hond? Ik ben niet haar baasje, ze is mijn kind.

Loes

Gehoorzamen

Loes, daarmee pas je naadloos in het beeld van ouders volgens een recent onderzoek: ouders vinden gehoorzamen niet belangrijk. Wel eerlijkheid bijvoorbeeld.
afgelopen weken is er in Trouw een heel debat over geweest.

Ik wee thet niet.

'Mijn kind hoeft nooit te gehoorzamen' kan voor jezelf prettig zijn als moeder, maar als het de buurjongen is die nooit hoefde te gehoorzamen wordt het een heel ander probleem.
Idem met eigenwijze kinderen, heel leuk en grappig als ze jong zijn. Maar ergens zal het kind toch moeten leren dat hij/zij pas weg kan van school als de school afgelopen is en niet als hij/zij het wel genoeg vindt. Waar moet het kind zoiets leren?

Tsjor

Nog een aanvulling

En waar moet het kind leren dat hij niet mag slaan als hem iets niet zint?

Tsjor

Tsjor

Door het voor te doen!

Jonge kinderen slaan uit frustratie en omdat ze zich op zo'n moment niet anders uit kunnen drukken. Door honderd keer te herhalen dat ze niet mogen slaan en andere manieren te geven om het op te lossen, houdt het slaan op. Belangrijk daarbij is het kind serieus te nemen. Als je merkt dat een kind iets echt niet leuk of eng vindt, en je duwt toch je zin door, wat kan een kind dan verder nog doen om zichzelf duidelijk te maken? "Ik wil niet" is blijkbaar niet duidelijk genoeg?

Loes

Dat is dus het verschil. Ik ben hier thuis wel de baas (samen met mijn man uiteraard)

Wie

DC, ik vroeg niet hoe, maar waar (of wie). Wie moet het voordoen?
En waar ligt de frustratiegrens? Wanneer accepteer je als volwassene die frustratiegrens? Bij 'ik wil niet'?

Tsjor

Nee niet bij "ik wil niet"

Maar wel bij beginnende signalen van stoom uit de oren. Bij nonverbale kinderen moet je goed kijken. Die praten met hun lichaam.

Shebaa

Ok, het kind moet gewoon meedoen. En hoe krijg je dat voor elkaar? Leg maar uit. Een kind dat het vertikt, dat na aandringen, aansporen, voordoen bedreigen, straf, nog niet mee wil doen?

Shebaa

Als jij mijn zoon had gehad, dan was hij nu volkomen kapot gemaakt, dan had je hem beschadigd voor zijn leven.
Gelukkig is het mìjn zoon. Inmiddels zit hij in groep 3 ondanks dat hij nog maar 5 is. Hij doet mee met alles, heeft net (na 5 maanden les) zijn zwemdiploma A gehaald, heeft veel vriendjes, en wordt door andere ouders beleefd en lief gevonden. Zijn juf schrijft over hem op zijn laatste rapport: "je bent altijd vrolijk en vindt alles leuk". En dat terwijl hij wel een heel jaar niet heeft mee gegymd (en nog veel meer dingen niet meedeed trouwens), het verwende prinsje...
Echt, je reactie is zeld-zaam dom. Ik hoop dat jij heel, heel ver van wat dan ook met kinderen werkzaam bent.

Hier ook een 'prinsje'

Ook onze jongste zoon weigerde mee te gymmen. En niet omdat hij technisch niet kon bewegen, daar is hij juist een ster in. Maar omdat (en dat bleek pas halverwege groep 3) hij MCDD heeft (autisme).

En ook hij heeft de hele boel bij elkaar geslagen/geschreeuwd toen hij werd gedwongen. Pas toen juf hem een vast plekje op de bank gaf (veilig) wilde hij mee de zaal in. na een aantal weken alleen maar kijken, is hij zoetjes aan mee gaan doen. Vanuit de veiligheid dat hij altijd terug kon naar de bank als hij het overzicht kwijt was.

Dus ja, ook hier een 'prinsje' die net als de andere kinderen die moeite hebben met onoverzichtelijke situaties gewoon ging meedoen toen voor hem de gymles duidelijk werd en dus veilig.

Nu - hij zit in groep 6 - is de gymles nog steeds lastig voor hem. En als 'de prins' het niet trekt, mag hij de zaal uit. En wij zijn erg blij dat de juffen op school hem daarvoor de ruimte geven, en hem niet zien als een verwende prins, maar als een kind dat af en toe gewoonweg niet kan meedoen met de reguliere (gym)les.

Elke kleuter die niet mee wil/kan gymmen heeft daarvoor een hele goede reden, het is de kunst van een goede leerkracht om erachter te komen wat het is dat maakt dat hij/zij niet wil. Elke kleuter wil namelijk niks anders dan gewoon meedoen met de rest van zijn vriendjes, als hij dat zou kunnen....

Jippox

Heel herkenbaar wat je schrijft. Toen ik met mijn zoon in zo'n lastige periode zat bedacht ik me ook dat ik hem echt mentaal zou moeten breken om mijn zin door te drukken. Gelukkig heb ik een andere manier gevonden. En ook mijn kind doet het goed op school, is overal haantje de voorste en gewoon een lief kind (en geen watje, je moet hem op zondagochtend eens bij rugby zien, whoeha!)

Er zijn gewoon kinderen waar het niet "normaal" mee loopt, en die je als ouder om de haverklap dwingen 2 passen terug te doen en echt na te denken over wat je doet en waarom. Ik hoop dat als Shebaa ooit zo'n kind zou krijgen, ze dat dan ook zou doen. Het is makkelijk arrogant te denken dat een kind gewoon moet luisteren als je kinderen hebt die dat gewoon doen

Aanpassen

Het is lastig beoordelen over een kind wat je niet kent. Wat mij opvalt is dat Dendy's zoontje behalve dat hij niet wil gymmen ook zomaar zelf naar huis loopt of denkt dat hij mag bepalen wanneer hij naar school komt en niet. Voor een kind van net vier dat gewend is dat de wereld zo'n beetje om hem draait, kan het aanpassen aan een groep best lastig zijn. Dat lukt de een beter dan de ander.
Het is maar de vraag of het gymmen ervoor zorgt dat Dendy's zoon school niet meer zo leuk vindt.
Verder valt het mij op dat moeder het toch vooral erg grappig vindt, zo'n eigenwijs kind. Als moeder kan je gym onzin vinden, als de juffen het wel belangrijk vinden zal dat toch gebeuren. De juffen zullen daar heus een goede oplossing voor vinden. Ik zou school zoveel mogelijk school laten. Of je het leuk vindt of niet en hoe jong een kind ook is, op school moet een kind zich toch aanpassen.
En nou niet gaan roepen dat ik niet weet hoe het is om een kind met een sterke eigen wil te hebben, dat weet ik wel . En ik vond het soms ook sneu, maar de wereld draait nou eenmaal niet om mijn kind, ook niet als ze nog maar vier zijn.

Mentaal vs fysiek niet willen

Dus,

Als je fysieke dingen niet kan/durft (klimmen/springen) dan mag juf je helpen en aan het handje houden.

Als je mentaal iets niet kan/durft (je in een schijnbaar ongeorganiseerde groep handhaven) dan mag juf je niet meer helpen en (figuurlijk) aan het handje houden. Dan moet je het gewoon maar doen.

Erg raar.

Een kind van 4 is nog een kind. Dat is nog lang niet helemaal opgevoed en uitontwikkeld. Laten we daar in investeren in plaats van te alleen te roepen 'hij moet maar gewoon mee doen'. Investeer in een kind en bied/leer het de vaardigheden om zich verder te ontwikkelen.

'gewoon meedoen'

Door de posts van Dendy, had ik de sterke indruk gekregen, dat zij een kind heeft, waarbij 'gewoon meedoen' en niet zeuren, niet werkt. Kijk die kinderen bestaan, ik heb er eentje. Er zijn heel wat boeken over volgeschreven. Als 'niet aanstellen' en 'het zal wel aan de moeder liggen', zouden werken, zouden die boeken niet nodig zijn geweest. Het mooiste boek over inflexibele kinderen, vind ik het boek 'Het explosieve kind'. Wij werken er al jaren mee met onze zoon en de resultaten zijn verbluffend. Ross Greene (de auteur) zou het volgens mij zo uitleggen:

Bij sommige kinderen kom je als ouder, als juf, niet weg met 'niet zeuren, gewoon meedoen'. Dat zijn kinderen die minder flexibel en makkelijker geirriteerd zijn, dan andere kinderen. Als iemand zelf kinderen heeft, waar dat niet bij speelt, is het je nauwelijks voor te stellen, hoe heftig dat kan zijn. Het zijn vaak prachtige kinderen, maar ze passen zich niet zo makkelijk aan. Vooral op school gaat dat mis, want de organisatie van scholen draait erop, dat kinderen zich aanpassen aan de groep. Er zijn niet veel situaties in je verdere leven, waarbij er zoveel aanpassing van het individu wordt verwacht, als op school (een inrichting of een gevangenis, komen in de buurt). Er zijn drie manieren om het conflict tussen de verwachtingen van de omgeving en die van het inflexibele kind op te lossen.
Plan A is de manier, waarop de meeste mensen reageren. 'Jij ben kind, ik ben volwassene, je moet doen wat ik je zeg. Als je doet wat ik je zeg, krijg je een beloning, doe je dat niet, dan krijg je straf.' Plan A, is erg slecht voor inflexibele kinderen. Slecht voor hun zelfbeeld. Het zet die kinderen op de weg richting gedragsproblemen. Even kort gezegd: van plan A gaan ze schoppen, weglopen, (Dendy's zoon) schelden, spugen, slaan, krabben, gillen, huilen, depressief worden (mijn zoon) whatever. Het is eigenlijk helemaal niet interessant, wat het kind gaat doen. Wat interessant is, dat er verwachtingen bij de omgeving zijn, over het gedrag van het kind, en het kind kan daar niet aan voldoen. Niet omdat het dat kind aan discipline ontbreekt, of omdat de ouders te meegaand zijn. Maar omdat dit kind vaardigheden mist, die het nodig heeft om aan die verwachtingen te voldoen. Ik weet niet hoe het bij de zoon van Dendy is, maar mijn zoon, kan bijvoorbeeld heel erg moeilijk zijn emoties reguleren. Hij wordt snel en hevig boos, om de meest onbenullige (in mijn ogen) zaken. Daar zal hij mee om moeten leren gaan. Plan A leert hem dat niet. Plan A maakt hem alleen maar heel erg boos en verdrietig.
Je kunt ook reageren met plan C. Dan heb je even geen verwachting. Dat kan in dit geval goed. Het is helemaal nergens voor nodig, dat een kind van 4 meedoet aan de gymles. Daar hangt echt geen schoolcarriere vanaf. Ook is het zo, dat het kind heus nog wel leert, om zich als braaf schoolschaapje te gedragen. Daarvoor is de gymles in groep 1 ook niet cruciaal. Misschien dat hij, als hij wat ouder is, wel mee kan doen, omdat hij school dan beter snapt, gym minder bedreigend vindt... wat dan ook.
Je kunt ook plan B doen, dan ga je er achter komen, wat maakt dat het kind dit zo moeilijk vindt. En dat is geweldig slim, want dan leer je het kind, dat problemen en moeilijkheden er zijn, om opgelost te worden. Dat je hem serieus neemt en ziet dat hij het moeilijk heeft. En dan geef je hem de mogelijkheid om zelf te leren nadenken over zijn gedrag en de keuzes die hij daarin kan maken. Dr Greene legt het op zijn website echt veel duidelijker uit dan ik. Www.livesinthebalance.org. Je kunt alle informatie en filmpjes gratis bekijken. Het boek kun je lenen bij de bieb. Ik zou het wel weten. Maar goed, ik ben dan ook door schaa en schande wijs geworden.

Jippox

Volkomen kapot gemaakt nog wel. Slaat dat ook niet wat naar de andere kant door? De menselijke geest is wel wat veerkrachtiger dan dat. Die maak je niet zomaar kapot. Mensen (en ook kinderen) overleven in de meest afschuwelijke omstandigheden en maken de meest traumatische dingen mee en toch gaan ze verder. Je maakt iemand niet zo vlug volkomen kapot. Daar is heel wat meer voor nodig dan een dwingende ouder.

Hanne

Mentaal of fysiek niet kunnen maakt voor mij geen verschil. Niet willen is een ander verhaal. Misschien zijn mijn kinderen uitzonderlijk maar die willen soms wel eens iets niet gewoon omdat ze het niet leuk vinden en/of er geen zin in hebben.
Niet kunnen vind ik wat anders. Als iemand fysiek of mentaal iets niet kan dan doe je het niet of je doet het op een aangepaste manier.
De kunst zit hem er natuurlijk in om te kijken of het een kwestie is van niet kunnen of een kwestie is van niet willen.

Jilian

'Volkomen kapot gemaakt nog wel. Slaat dat ook niet wat naar de andere kant door? De menselijke geest is wel wat veerkrachtiger dan dat. Die maak je niet zomaar kapot. Mensen (en ook kinderen) overleven in de meest afschuwelijke omstandigheden en maken de meest traumatische dingen mee en toch gaan ze verder. Je maakt iemand niet zo vlug volkomen kapot. Daar is heel wat meer voor nodig dan een dwingende ouder.'

Nou, wat ben jij gelukkig, je hebt geen idee waar je het over hebt.
Onze zoon is ook kapot gemaakt, precies door die dwingende volwassenen om hem heen. Er was niets meer van hem over. Stond op negenjarige leeftijd op het punt om een einde aan zijn leven te maken. Echt waar hoor, dat kan, dat gebeurt met kinderen.

Hij was een druk, vrolijk, eigenwijs jochie, toen hij peuter was. Laten we in vredesnaam zuinig zijn, op die eigenwijze vrolijke kinderen. Laten we alsjeblieft niet gaan experimenteren hoeveel dwang we op hen toe kunnen passen tot ze breken. Ik hoop dat Dendy zuinig blijft op haar eigenwijze zoon.

Mijn ervaring

Ik geef bewegingsonderwijs op 2 basisscholen.
Mijn ervaring is dat elke kleuter vroeg of laat mee gaat doen. Sommigen hier zeggen; ''gewoon naar de juf luisteren'' maar met gym is dat niet zo eenvoudig. Je kunt een kind niet dwingen om een bal te vangen want als een kind de bal niet wil vangen steekt het de handen niet uit. Als een kind niet de koprol wil maken blijft het staan.
Kortom geef het de tijd, Een jaar is max is mijn ervaring maar alle kinderen gaan uiteindelijk mee doen en dan doen ze ook meteen met alles mee.
Gym is geen onzin.

Lilian

Nee, ik overdreef niet, over dat kapot maken. Maar nogmaals: als je ergens geen benul van hebt, moet je wellicht niet zo snel oordelen.