Autisme en 4 daagse schoolreis

Voorwaarden

Hoi,
Janny, als ik je posts lees, valt me op, dat je er erg veel dingen bijhaalt. Ervaringen uit het verleden en zo. Ik zou dat proberen los te koppelen van het probleem 'kamp op Ameland'.
Het is toch eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld. Er zijn bepaalde voorwaarden, waaronder je zoon mee kan op kamp. School voldoet niet aan de voorwaarden en wil niet praten over een mogelijke oplossing. Dus hij kan niet mee. Ik geloof dat iedereen het daar ook hier wel over eens is. Jij bent de ouder. Jij bent verantwoordelijk voor de veiligheid van je zoon. Dus jij beslist daarover.
Het alternatief is een week op school, dan zal er ook aan bepaalde voorwaarden voldoen moeten worden. Doet school dat niet, dan kan hij ook niet die week op school zijn en dan is hij dus thuis.

Zij

Ik ben even benieuwd wie de 'zij' is in dit stukje van Janny: 'Zij heeft gezegd dat het goed is dat hij meegaat, maar onder verschillende voorwaarden (back up, vertrouwenspersoon, dagprogramma bekend maken). Aan al deze zaken gaat school voorbij.'

Betekent het dat de school voorbij gaat aan har eigen voorstellen? Of dat de psychologe vindt dat het goed is dat hij meegaat onder bepaalde voorwaarden?

Wat ik tot nu toe lees is dat de school niet akkoord gaat met een voorwaarde van Janny: haar zoon slaapt 's nachts bij haar in een huisje.
Maar ik heb nog niet gelezen dat de school geen back-up wil geven, geen vertrouwenspersoon wil aanstellen (alleen dat Janny niemand die taak toevertrouwt) en het dagprogramma niet bekend wil maken.
De voorwaarden die 'zij' heeft gesteld, daarmee gaat Jany niet akkoord.

Met alle respect, maar ik zie eerder een school die mee wil denken dan over de mogelijkheid om een meervoudig beperkt kind zoveel mogelijk mee te laten doen met alle andere kinderen, een school die emotionele chantage pleegt.

Ga even mee met de school:
wat betreft de bakcup, ik weet neit wat je daaronder wil verstaan.
Wat betreft de vertrouwenspersoon, het moet iemand zijn waar het kind vertrouwen in heeft (niet de moeder).
Wat betreft het dagprogramma, is de school niet bereid om dat te geven?

Voeg daaraan toe dat je zelf in de buurt wil zijn huisje op Ameland), omdat je stand by wil zijn als achterwacht voor het geval het helemaal mis gaat.

En je hebt een programma waar iedereen mee uit de voeten kan.

Tsjor

Klein voorbeeldje

Ik werk momenteel op een school voor speciaal onderwijs. Vorige week belde ineens de klassenassistent 112, vanwege een epileptische aanval van een kind. Ik had nog niks gemerkt, pas na vier minuten zag ik de tekenen die ik op de cursus geleerd had. Bij dit specifieke kind waren er dus eerste tekenen die zeer alarmerend waren, maar die ik niet opmerkte. Dat kon ook haast niet, want ik was ook met andere kinderen bezig.
Maar, ik bedoel maar. Je kan van een gewone school geen specialistische hulp verwachten.

Aanvulling

Ik weet ook niet zo goed wat men zich voorstelt bij een vertrouwenspersoon. Dat is in dit soort gevallen (jong kind met kwalen) niet iemand waar het kind de eigen ongemakken op elk moment aan kwijt kan. Het is geheel omgekeerd, om het simpele feit dat het een kind is. Een kind dat de signalen van de eigen kwaal vaak zelf niet herkent, laat staan dat ie dat kan melden aan de vertrouwenspersoon. Een kind, dus iemand die de consequenties van het nu voor straks nog niet volledig overziet.
Een kind dat als elk kind onder omstandigheden ook tegen zichzelf beschermd moet worden. Zoals je elk kind wel eens naar bed dwingt, hoe graag het nog ook nog wat langer op wil blijven.
Die vertrouwenspersoon moet dus iemand zijn die dat kind in bescherming kan nemen, ook tegen de eigen wensen van het kind in en waarvan dat kind dat aanneemt. Iemand door wie dit kind zich naar bed laat sturen. Iemand door wie dat kind zich aan de kant laat houden bij een spel.
En dan nog ingewikkelder: iemand die manipulatie van het kind doorziet. Dus inderdaad: iemand die het kind verplicht tot deelname als het kind zelf de ziekte gebruikt om 'geen zin' te ondersteunen.
Vooral met dat laatste heb ik vreselijk geworsteld. Je twijfelt altijd of je je kind niet teveel in bescherming neemt. Het is al moeilijk genoeg. Daar kun je niet ook nog morele chantage van derden bij gebruiken.
Groet,
Miriam Lavell

Nog meer wantrouwen

Mirjam, wat heb jij dan gedaan met je zoon en een eventueel kamp?

'Voeg daar overigens vooral aan toe dat die psychologe wellicht wat kan zeggen over Ass, maar niets over astma en diabetes.'Nee, maar als ik je goed begrijp kan niemand dat. En dat is ook zo.
je stelde eerder voor dat Janny aan de school vragen zou voorleggen over de oplossing van problemen. Moet ik me dan voorstellen dat ze vraagt: wat doe je als mijn zoon een hypo krijgt? En moet de school daar dan zo op antwoorden (dan dienen wij zoveel insuline toe)?

' Ik mis in het verhaal van Janny (en vele andere verhalen) het besef bij scholen dat dit soort kennis nodig is:Je moet de ouders veel directer betrekken.' Maar dat gebeurt hier toch? Middels de begeleidster? Ik heb nog niet gelezen dat de school niet aan de voorwaarden wil voldoen, alleen dat zij de voorwaarde van Janny niet accepteren.

De vertrouwenspersoon is eerder in het draadje aangehaald als een succesvolle oplossing bij een ander kind. Alleen Janny vertrouwt niemand, de school niet, leerkrachten niet en ouders niet. Maar het gaat erom wie het kind vertrouwt.

'Dat betekent dan ook dat _zij_ beslissen of het kind fit is om deel te nemen of niet.'Ja, die mogelijkheid is toch ook open? Het kind hoeft niet mee, het is wel een gewone schoolweek, dus het kind moet dan wel naar school. Daar komen ook weer allerlei beren op de weg: kind ervaart het als straf, week is saai, wat voor zinnig aanbod is er dan (kun je altijd gaten in schieten) etc.

De scholen zitten niet echt te wachten op al die kinderen die voorheen naar speciaal onderwijs zouden gaan (er zijn speciale scholen voor chronisch zieke kinderen) en nu in de klas met 33 andere kinderen terecht komen. Daarin zitten kinderen met dyslectie, faalangst, dyscalculatie, hoogbegaafde kinderen, licht-verstandelijk gehandicapte kinderen veel kinderen met kenmerken van ADHD of PDD-Nos, kinderen met reuma, kanker, kinderen die gepest worden, kinderen die pesten, kinderen van gescheiden ouders en kinderen waarvan het konijn net overleden is. Daarachter zitten 34 paar ouders, die speciale aandacht voor hun kind willen.

Ga er maar aan staan.

In de situatie van Janny zijn er twee opties die uitvoerbaar zijn: kind blijft thuis en gaat naar school, kind gaat op kamp en moeder verblijft op Ameland als achterwacht. De keuze is aan het kind. Als ouder moet je dan zorgen dat de mogelijke risico's zoveel mogelijk beperkt blijven. Wetend dat je niet alle risico's kunt uitschakelen. Je kunt als ouder de school zoveel mogelijk informeren (bij een hypo moet mijn kind dat en dat krijgen). Je draagt de verantwoordelijkheid over de beslissing om je kind mee te laten gaan. Je poogt je kind te leren wat het betekent om te leven met meervoudige beperkingen, zowel in optimistische zin (het komt allemaal goed, jongen) als in realistische zin (maar voor jou is dit niet goed).

Zoals de sfeer nu is is de kans heel erg groot dat Janny, wanneer haar kind meegaat op kamp, uiteindelijk met verhalen geconfronteerd wordt die haar wantrouwen bevestigen (zie je wel). In die zin is het niet verstandig dat haar kind meegaat: ze vertrouwt de volwassenen niet.

Tsjor

Volwassenen

Ook bij volwassenen heb ik drie keer de ambulance in de klas gehad. Regel is 1. eerst 112 bellen; 2. dan pas de familie.

Tsjor

Je mist de clou

Tsjor, met je vergelijking met volwassenen mis je de clou.
Het gaat hier om kinderen.
Het gaat bovendien om kwalen die bij ingrijpen en juist handelen op het juiste moment, erger kunnen voorkomen. Volwassenen kunnen dat goed voor zichzelf. KInderen niet. Dan heb je geen 112 nodig. Als je die signalen niet herkent, of verkeerd ingrijpt en het komt op 112 aan, dan is dat kind al bijna dood, of voor weken uit de running.
Echt waar.
Groet,
Miriam Lavell

En dan nog wat

Ik word zelfs een beetje pissig van zoveel onbegrip merk ik. Dus nog een aanvulling voor tsjor:"Daarachter zitten 34 paar ouders, die speciale aandacht voor hun kind willen."
Welnee. School hoeft helemaal niks extra te doen. Ouders moeten aangeven wat noodzakelijk is (lijstje), school kan daarop aangeven wat haalbaar is (antwoorden), ouders beoordelen vervolgens of dat voldoende is. Zo nee, dan gaat kind niet mee.
Er is dus feitelijk niks aan de hand.
Het wordt lastig als je een school treft die je die beslisbevoegdheid ontzegt door morele chantage: U beschermt u kind teveel, als ie niet meegaat moet hij wel gewoon op school zijn (in een hoekje bij een andere klas, straf dus eigenlijk), u mag van ons niet naar Ameland.
Omgekeerd wordt het inderdaad lastig als ouders zelf die beslisbevoegdheid niet nemen en vinden dat kind mee moet en school dus alle specialistische kennis en oplossingen voor handen moet hebben (dat is er gewoon niet).
Janny worstelt met die twee uitersten: Als school al vindt dat zoon mee moet (ik moet hem niet zo beschermen, thuisblijven levert strafwerk op) en ik niet op Ameland mag zijn (dat willen alle ouders wel), dán moet de school het zelf opknappen en dus wel het specialisme in huis hebben.
Ik snap die redenatie wel, maar zo werkt het niet.
Janny moet bij zichzelf blijven.
Zoon gaat niet mee, klaar. En wat er dan gebeurt als hij thuis blijft, vraagt om dezelfde afweging: wat heeft de school te bieden? Alleen maar strafwerk? Ok, dan gaat ie daar ook niet naar toe.
Daar moet je wel stevig voor in je schoenen staan en je niks aantrekken van gezeur van andere ouders of roddel in de school.
Groet,
Miriam Lavell

Drama

Voordat het echt een drama wordt een paar punten:

- communicatie. Mirjam schrijft: 'Het moet nog veel concreter: een hypo kondigt zich zus en zo aan, daarop is dit en dat handelen binnen x tijd noodzakelijk, past dat in het programma? Wie gaat op de signalen letten, wie gaat wat doen?' Precies dat lijkt mij te moeten gebeuren. Dat is ook konkreter dan vragen aan de school wat ze doen bij problemen. Janny kan dat precies aangeven (de problemen en wat er dan moet gebeuren), ze kan alleen niet afdwingen dat de school het op een bepaalde manier doet (zoon bij haar laten overnachten). Als ze daar niet tevreden over is kan ze zoon inderdaad niet mee laten gaan op kamp.

- 'Welke begeleidster? Gaat die mee op kamp?' De psychologe die blijkbaar met school overlegt over wat school kan doen voor de zoon. Nee, die gaat niet mee op kamo, evenals de onderwijsconsulente die je eerder adviseerde niet mee zal gaan op kamp. Het is (blijkbaar) een communicatiekanaal dat ontwikkeld is en gebruikt wordt door zowel school als ouders.

- 'Dat lees ik anders. School wil dat het kind wel meegaat. Onvoorwaardelijk bovendien (dus zonder extra\'s).' Er zijn wel degelijk een aantal handreikingen besproken. Het is dus niet 'zonder extra's'. School wil graag dat kind meegaat, school is in gesprek over hoe dat kan. School is het alleen niet eens met een voorstel van Janny, om op voorhand al af te spreken dat kind 's nachts bij ouders in een huisje gat slapen. Stel je het omgekeerde voor: school wil niet dat kind meegaat, dan was het hek van de dam.

- 'De school biedt helemaal geen alternatief programma voor als het kind thuisblijft.' Jawel, dan moet het kind naar school. Net als de kinderen waarvan de ouders niet willen betalen, of om ander redenen niet willen dat het kind meegaat. Het is dan aan de school om de kinderen op school bezig te houden. Wat versta je onder een 'alternatief programma'? De connotaties van 'straf' etc. zijn connotaties die hier aangebracht worden. Het is geen straf, als je denkt dat het voor je kind veiliger is als het niet meegaat op kamp. Het is dan de beste keuze.

- 'De school wil niet dat moeder op Ameland verblijft.' Waar haal je dat nu weer vandaan? Moeder mag doen wat ze wil. Het gaat om de afspraak of het kind op voorhand al 's nachts bij moeder in het huisje zal verblijven. Moeder kan gewoon boeken is geen enkel probleem. Mobiel mee, telefoonnummer met koeieletters op de brief zetten, waarop alles staat met betrekking tot de zorg voor het kind.

Als onderwijsinstelling zul je toch alles willen doen om te voorkomen dat het kind doodziek wordt of erger? Dat wil je niet op je geweten hebben. Gister nog iemand naar huis gestuurd, die de medicijnen voor suikerziekte niet had ingenomen. Ik ga niet wachten tot de problemen komen.
En ja, er zijn ook volwassenen die plotsklaps tegen de grond vallen, zonder waarschuwing vooraf en zonder dat ik het medische dossier ken. Ik weet dan niet of het een hartaanval, een hypo, een herseninfarct of een flauwte is. Maar ik handel dan toch wel: meteen het meest drastische: 112 bellen.

Het probleem is volgens mij vooral: het vertrouwen. Janny kan aangeven dat ze er geen vertrouwen in heeft dat de school de problemen aankan. Dat is geen prettige mededeling voor school, zij schatten in dat ze dat wel kunnen en zullen zeggen dat Janny overbezorgd is. Als moeder zou ik dat accepteren, als mijn kind daarmee veiliggesteld wordt.

Tsjor

Janny

Vorige week schreef je "Mijn man heeft weer een mail gestuurd, maar een reactie... nee... Vraag mij af of reageren langer moet duren dan drie dagen."
Hebben julli daar nog iets op gehoord? Zijn jullie nog in overleg met school of is er geen communicatie meer?

Bijzonder onprofessioneel

tsjor:"\'De school wil niet dat moeder op Ameland verblijft.\' Waar haal je dat nu weer vandaan?"
Dat heb ik van Janny uit diverse berichten. Bijvoorbeeld:"En de school geeft zelf toe... als wij dit doen, komen andere ouders die ook naar Ameland gaan."
Tsjor:"Als onderwijsinstelling zul je toch alles willen doen om te voorkomen dat het kind doodziek wordt of erger?"
Is dat zo? Waar maak je dat uit op? Ik krijg de indruk dat die school geen idee heeft wat er allemaal kan gebeuren. Dat begrijp ik wel, want die kennis is er inderdaad niet. Janny zou de bron moeten zijn die die kennis verschaft. Ze neemt aan dat school zelf over die kennis beschikt, maar dat is niet zo.
Net zoals jij niet over die kennis beschikt en dus kromme vergelijkingen maakt. Ondertussen blijkt uit jouw antwoorden eens te meer hoe ingewikkeld het is om complicaties bij dit soort kwalen zelfs maar uitgelegd en geloofwaardig te krijgen.
Wij hebben niets met elkaar en toch neem je niet van mij aan wat de complicaties kunnen zijn. Je komt met eigen voorbeelden, alsof die er toe doen. Nou... nee. Je hebt geen idee.
Geeft niet, maar doe dan ook niet alsof je de oplossing voor handen hebt.
"Voordat het echt een drama wordt een paar punten:"
Yeah, right.
Zout op met je punten. Die doen werkelijk geen sikkepit af aan het mogelijk dramatische effect op het kind van hectische dagen en niet tot rust kunnen komen.
Dáár moet het over gaan.
Dat vraagt van Janny een heldere opsomming wat die complicaties dan kunnen zijn (daar ontbreekt het absoluut aan) en van die school een duidelijk antwoord wat men waar en wanneer zou kunnen bieden.
"Janny kan aangeven dat ze er geen vertrouwen in heeft dat de school de problemen aankan. Dat is geen prettige mededeling voor school,"
Dat zou bijzonder onprofessioneel zijn van die school. Het lijkt me evident dat de school de stelling dat het specialisme niet in huis is, niet als verwijt op moet vatten. Hooguit als vaststaand feit.
"zij schatten in dat ze dat wel kunnen en zullen zeggen dat Janny overbezorgd is. "
Die inschatting kan alleen maar bestaan bij de gratie van onwetendheid, gebrek aan kennis en expertise.
Een school is geen ziekenhuis.
Groet,
Miriam Lavell

Ach jee

'Dat heb ik van Janny uit diverse berichten. Bijvoorbeeld:"En de school geeft zelf toe... als wij dit doen, komen andere ouders die ook naar Ameland gaan."'dus dat lees je als een verbod van school aan ouders om naar Ameland te gaan? Mag Harlingen dan wel? Dat zou pas echt groot nieuws zijn: een school die ouders kan verbieden waar zij zich wel of niet mogen ophouden in Nederland. Geweldig.

Verder laat ik je even uitrazen, alleen dit: 'Een school is geen ziekenhuis.' Nee, maar het kind zit wel al vijf dagen per week op school. De verschillen in inzichten zijn nu over het effect van een langdurigere periode. Ja, ik neem aan dat die ernstig kunnen zijn.
Maar, zoals ik al heel erg in het begin schreef: het belangrijkst is dat je eerst communiceert over de problemen. Pas als je allebei de problemen onderkent kun je samen aan een oplossing werken. Iemand die met een oplossing komt (hoe goed doordacht die ook is) terwijld e ander nog niet snapt wat voor probleem je aan het oplossen bent, die vangt altijd bot.

Tsjor

Vertrouwen

Met belanstelling volg ik dit draadje. Volgend jaar staan wij zelf voor deze vraag: moet onze aspergerzoon mee op kamp, oh ironie, op Ameland! Met het gevaar iets te zeggen wat allang gezegd is wil ik toch even reageren.
Ik denk dat eea bij ons anders ligt omdat school overtuigd is van de problemen die een kamp zullen geven voor onze zoon. Hij zal veel last veroorzaken en dus heeft school baat bij oplossingen.
Dat lijkt anders bij Jannys zoon: kennelijk zorgt deze jongen niet voor overlast, maar is de last alleen voor hemzelf zonder dat anderen daar veel van merken. Want wat zal er gebeuren als hij door irritatie boos wordt? School lijkt geen problemen te verwachten en denken dat hij welmeekan.
Het is dan zaak om aan school duidelijk te maken welke problemen school/medeleerlingen/begeleiders zullen krijgen als je zoon opgefokt raakt door gebrek aan rust en slaap. Welke complicaties er kunnen optreden zeker op een eiland zonder ziekenhuis vwb de andere medische complicaties. Dat ze dan ook volledig verantwoordelijk zijn. De mogelijkheid hem dan bij jullie te kunnen parkeren voor een nacht moet juist aantrekkelijk gemaakt worden. Niet door hen aan te vallen en hen te wantrouwen, en het op tafel te leggen als eis,maar als geste. Als men dan gezamenlijk dan uiteindelijk er op uit komt dat een 4 daags kamp niets voor hem is, dan is school ws ook meer bereid een aardig alternatief te bieden.

Niet onderhandelbaar

tsjor:"Dat zou pas echt groot nieuws zijn: een school die ouders kan verbieden waar zij zich wel of niet mogen ophouden in Nederland. "
Dat kan ook helemaal niet natuurlijk, maar daar gaat het niet om. School doet alsof het kan. En dat is genoeg om te weten dat daar tegen in gaan de vertrouwensrelatie alleen maar verslechterd.
Het is overigens helemaal geen nieuws dat scholen ouders onder omstandigheden met halve waarheden en hele leugens intimideren. Juist bij schoolreizen komt dat regelmatig voor (het is verplicht, u moet betalen, etc.).
Tsjor:"Pas als je allebei de problemen onderkent kun je samen aan een oplossing werken. "
Waarmee je doet alsof het om een onderhandelbaar proces gaat. Maar dat is gewoon niet waar.
Die problemen zijn niet onderhandelbaar. Ze zijn er, punt. School moet erop vertrouwen dat de ouders daarin de waarheid vertellen. Als een school dat niet vertrouwt (zoals in dit geval lijkt), dan loop je tegen een muur aan. Je kunt het niet bewijzen namelijk. Je kunt niet expres die complicaties uit gaan zitten lokken. Je kunt het zelfs niet maken om dat kind mee te sturen en dan bij complicaties 'zie je wel' te zeggen. Je kunt niets anders doen dan je altijd deed en die complicaties voorkomen. Een dom schoolteam zal in dat geval standvastig op het standpunt blijven staan dat er niks aan de hand is, zie je wel.
Daar kun je je niet tegen verdedigen.
Syl:"Welke complicaties er kunnen optreden zeker op een eiland zonder ziekenhuis vwb de andere medische complicaties. Dat ze dan ook volledig verantwoordelijk zijn. "
Nou ja, dat is natuurlijk niet de werkelijkheid. De ouders zijn en blijven verantwoordelijk. Het is hun beslissing om dat kind mee te sturen. Het is hun kind dat de rest van hun leven met hun meegaat. Voor de school is dat kind slechts een passant.
Groet,
Miriam Lavell

Communicatiestoornissen

'School doet alsof het kan.' Waar het over ging was dat zoon bij ouders zou slapen. Dat as het punt. en of die ouders nu op Ameland, Harlingen of thuis zijn, dat is helemaal niet het punt.

"... samen aan een oplossing werken. " Waarmee je doet alsof het om een onderhandelbaar proces gaat. Die problemen zijn niet onderhandelbaar. '
Samen aan een oplossing werken is niet hetzelfde als een onderhandelbaar proces. Problemen onderkennen is niet hetzelfde als onderhandelen over problemen.

'School moet erop vertrouwen dat de ouders daarin de waarheid vertellen.' Ja, maar moet school vervolgens dan maar ja en amen zeggen tegen wat de ouders willen? School heeft ook de verantwoordelijkheid voor de rest van de kinderen, moet kijken wat zij kunnen bieden aan oplossingen en waar de grenzen liggen. En als dat voor ouders niet voldoende is en school niet meer kan, dan kan het kind niet mee.

'Nou ja, dat is natuurlijk niet de werkelijkheid. De ouders zijn en blijven verantwoordelijk. Het is hun beslissing om dat kind mee te sturen.'
Bij het kind dat overleden is aan een epileptische aanval op een logeeradres wordt gekeken of het logeeradres verantwoordelijk gesteld kan worden (strafbaar in dit geval). Niet de ouders omdat zij het kind hebben meegegeven.
Scholen die op kamp gaan, logeeradressen etc. hebben een verantwoordelijkheid als zij kinderen meenemen. Of het nu om zieke of gezonde kinderen gaat. Net doen alsof het scholen eigenlijk niets kan schelen wat er met die kinderen gebeurt is ver bezijden de waarheid.

Tsjor

Verantwoordelijkheid

Natuurlijk ben en blijf je als ouders verantwoordelijk voelen voor de veiligheid van je kind, maar in situaties waar je kind onder toezicht is van een ander, is die ander en niet de ouders in juridisch opzicht verantwoordelijk en aansprakelijk en die juridische aansprakelijkheid bedoelde ik. Niet dat je het daarop moet laten aankomen, maar meer iets om school mee te confronteren als mogelijkgevolg van hun opstelling.

Discussie

Hallo allen,

Alles lezend heb ik een behoorlijke discussie ontketent en vliegen jullie elkaar verbaal in de haren. Dit was dus niet mijn bedoeling.

Even voor jullie ter toelichting: school heeft al herhaalde malen aangegeven: "wanneer men het niet weet, zou men denken dat er niets aan de hand is". M.a.w. hij past zich zodanig aan in de klas, dat er niets te merken is. En dit is nu het gevaar wat er in schuilt. Onze zoon trekt zich steeds verder terug in zijn schulp wanneer men boos op hem wordt of er iets gebeurd. Het is wel leuk voor school dat hij zo rustig blijft, maar de ontlading komt heus wel een keer. En dan komt de opmerking dat hij toch wel kinderachtig of raar gedrag vertoont. Tja... vind je het gek, vraag ik mij dan af.
Thuis is de ontlading zeer hevig.
Wie kan zich wel vier dagen lang aanpassen, vraag ik mij af. Je loopt dan op je tenen en dat is van onze zoon dus doet. Vier dagen lang op je tenen lopen en je aanpassen, vergt behoorlijk wat energie. Zelfs voor iemand die geen ASS heeft.

Inmiddels is mijn man naar school geweest voor een gesprek en alles nog eens toe te lichten van onze kant. Wij hebben thuis eeerst een en ander besproken en onze zoon erbij betrokken. Wat wil je zelf graag. Hij wil graag mee op schoolreis en dit hebben wij ook meegenomen. Wij hebben nu aan school voorgesteld, dat mijn man meegaat als begeleider en dat onze zoon daarnaast niet op de grote slaapzaal slaapt, maar samen met mijn man op een kamer, zodat mijn man kan ingrijpen wanneer hij onrustig wordt of toch wel extreem vroeg wakker is. Wakker is bij hem ook echt wakker en dan hoef je niet meer te slapen; ook al is het 4 uur 's cohtends.
Daarnaast zit mijn man bij alle voorbereidingen van de schoolreis en zijn wij zo in staat aan te geven wat wel en niet gaat werken voor onze zoon en wat voor oplossingen er eventueel mogelijk zouden zijn. Dit houdt niet in, dat de schoolreis moet worden aangepast op onze zoon, maar dat mijn man en onze zoon zich proberen aan te passen voor zover het gaat.
Het belangrijkste is nu dat onze zoon een leuke schoolreis gaat krijgen. Het is jammer dat school niet mee kan gaan in ons voorste. De enige reden die zij hiervoor geven is dat zij geen precedent werking willen naar andere ouders toe; ook al zijn hiervoor in feite medische redenen.

J

Fijn!

Hij is anders, dus hij mag best wel eens andere regels hebben, ook op een kamp. Een kind met een been laat je ook niet de polka dansen! Fijn als zijn vader meegaat, ik denk dat dat een hele goede oplossing is. En een stoere hulppapa mee op kamp is al iets heel anders dan een mama... merk ik helaas ook, alhoewel ik ook mezelf een hele stoere mama vind dit jaar gaat toch mijn man mee op 6e klas kamp van onze dochter (met autisme).
Ik weet dat school het ook leuk vind om in het toch al zeer juffige onderwijs eens een man erbij te hebben, voor de jongens in de klas is het ook fijn, en voor mijn dochter is het zeker fijn een vertrouwd iemand in de buurt te hebben, zonder dat die zich overigens continu met haar bemoeid, hij wordt gewoon als hulp ingedeeld op het kamp, dus hij is er ...ergens.
En ja, dat aanpassen... dat is inderdaad heel moeilijk, het vreet heel veel energie, en het gaat helaas een leven lang door voor onze kids. Zolang de klas en de juf weten dat die uitlaatklep soms echt even nodig is... zolang hij niet wordt veroordeeld als het eens een keertje niet lukt (het is namelijk al fantastisch dat het het grootste deel van de tijd WEL lukt om zich aan te passen) dan is het een oefenschool voor het leven.
groetjes, en een heel fijn kamp gewenst voor je zoon zijn papa. Tess

Tipje

Vraag op school tijdig na of je man een verklaring omtrent gedrag nodig heeft om mee te mogen. De aanvraag duurt soms wel twee weken, en als je te laat bent, gaan al jullie plannetjes nog niet door.

Huh?

"Het is jammer dat school niet mee kan gaan in ons voorste."

Ik lees wat anders in het stukje van jjdw.
Mag vader nu wel of niet mee?
Voor mij schrijft jjdw ontzettend van de hak op de tak.

Dorle

Ik denk dat er bedoelt wordt dat school niet akkoord ging met elders slapen op het eiland. Wel mag vader mee maar ik denk dat dat heel erg zwaar gaat worden voor die vader om een hele dag met zo'n groep kinderen bezig te zijn en dan de hele nacht met zijn eigen zoon.

Eén van die twee is al slopend, samen is moordend!

Het is een voorstel, nog geen afspraak

Het is nog steeds maar een voorstel van jullie, vader mee op kamp. Ben benieuwd of de school het voorstel aanneemt.
Ik vind dat jullie juist erg goed meedenken en pogingen doen mogelijkheden te vinden waardoor jullie zoon mee kan en toch een leuke tijd heeft.

Het probleem is eigenlijk dat jullie zoon het op school te goed doet, men ziet niet tot nauwelijks dat hij autisme heeft. Wat men dan niet doorheeft, gewoon niet weet, is dat het kind een enorme inspanning levert om zo gewoon te kunnen doen. En die inspanning kan hij alleen maar leveren omdat hij thuis daarvoor kan opladen, door zijn vaste ritme dat hem houvast geeft, door zijn ontladingen thuis, enz.

Dat weet school niet. Je zou ervoor kunnen kiezen dat de school heel erg duidelijk te maken, bijv. in weer een gesprek met de directeur.

Over roddelende ouders zou ik mij niet druk maken. Dat kost veel te veel energie. Je moet sowieso een olifantshuid ontwikkelen als ouder eigenlijk.
Ook zou je kunnen overwegen toch een brief aan de ouders te laten meegeven. Als school dat lijkt te gaan afwijzen kun je het voorbeeld van de roddelende ouders aanhalen, en ook dat je wilt voorkomen dat zoon gepest wordt omdat hij bij zijn vader slaapt tijdens de schoolreis. Duidelijke uitleg lijkt mij juist erg belangrijk en verhelderend. Daarmee voorkomt school ook dat andere ouders gaan klagen omdat zij ook wel mee zouden willen...

Eigenlijk is dat tegenwoordig ook de standaard geworden: geef zoveel mogelijk uitleg. Kinderen geven bv ook een spreekbeurt over hun aandoening. Zou dat een mogelijkheid zijn? Dat hij een spreekbeurt houdt over asperger? Mocht school dat allemaal niet nodig vinden, dan heeft overleg geen zin, dan zitten ze op een heel verkeerd spoor en zou ik daar ook geen energie meer in willen stoppen, en me alleen richten op het voor zoon zo behapbaar en prettig mogelijk houden van de laatste anderhalf jaar.

En verder vind ik eerlijk gezegd, door deze nieuwe wet, passend onderwijs, waardoor er nauwelijks nog speciaal onderwijs overblijft, dat je als ouders wel degelijk mag eisen dat het onderwijs, inclusief reizen, ook daadwerkelijk passend voor je kind wordt gemaakt. Volgend mij is dat toch echt de bedoeling van die wet. Jij kan als ouder bij de school klagen, en laten dan alle scholen alstublieft weer naar het ministerie gaan als zij dat met hun beperkte middelen niet kunnen waarmaken!

Ik vind je trouwens niet van de hak op de tak springen, kan alles prima volgen.

mirjam (ook een zoon met asperger en een schoolreis van 2 nachten in het vooruitzicht)

Mirreke

Je zegt ik kan het verhaal prima volgen. Maar jouw conclusie het is een voorstel geen afspraak, is wel anders dan de sommige hiervoor concluderen. Hoe komt dat dan??
Dat komt naar mijn mening door de manier van schrijven van jdw. Alleen Jannie kan duidelijkheid verschaffen, maar elke volgende reactie van haar is voor mij weer even rommelig. Zal wel aan mij liggen

Rommelig

Rommelig? Je wilt zoveel mogelijk vertellen in een kort stukje om het toch duidelijk te maken.
Als ik alles goed opschrijf komt ik wel op 2-3 A4-tjes. Lijkt mij toch ook echt niet de bedoeling??? Je zit er zo vol van en bent zo geëmotioneerd dat je wellicht van de hak op de tak gaat springen, zoals nu door iemand wordt gezegd.

Het komt er kort gezegd op neer dat school nu wil meegaan in ons voorstel dat vader meegaat. Hij wordt betrokken bij alle voorbereidingen van de schoolreis. Ik ben hier zelf ook tevreden mee. Even wat quality time voor vader en zoon tesamen, omdat onze zoon al heel erg aan mij hangt (tenslotte ben ik de persoon die er altijd is wanneer hij uit school komt, met hem naar de psychologe gaat, ziekenhuis etc.).

Gelukkig heeft zoon op de schoolreis iemand waar hij terecht kan, als het even niet meer gaat of hij snel hoofdpijn heeft door alle drukte/indrukken. School begrijpt dit niet en geeft als weerwoord.... doe maar even rustig aan, zich niet realiserend waar het door komt. En dit begrijp ik ook wel. Als je zelf geen kind hebt met een beperking uit het ASS, dan is het moeilijker om te begrijpen danwel je in te leven in alles.

Ik heb al genoeg ergernis etc. gehad om dit alles en laat nu alles over aan mijn man. Ik ben op de achtergrond aanwezig bij de voorbereidingen om mijn man nog op specifieke dingen te wijzen, die hij eventueel vergeet en die hij dan mee kan nemen.

J

Voorbereiding

Mooi dat jullie eruit gekomen zijn. Ik denk dat je man, zoon en school ook gebaat zijn bij het nadenken over de vraag wanneer je man ingrijpt, zodat ook duidelijk is voor andere begeleiders wat zij nog kunnen doen.
Ik hoop dat je zoon een weekje kan genieten of in elk geval heel veel kan leren. Het waddengebied is schitterend.

Tsjor

Quality time

Ik lees: "Even wat quality time voor vader en zoon tesamen", en denk dat als je met die verwachting dat schoolkamp ingaat, het weinig positiefs gaat opleveren. De bedoeling van een schoolkamp is dat de kinderen samen bezig zijn, en niet met hun ouder, en de bedoeling van een begeleidende ouder is dat hij zich met regeldingetjes bezig houdt en verder zich waar nodig met àlle kinderen bemoeid, en niet alleen met zijn eigen kind.
Ik snap ik jullie geval dat de vader zich wellicht wat meer dan normaal op je zoon zal richten, maar dan nog kun je moeilijk spreken van quality time samen. Als dat je doel is, laat ze dan iets samen gaan doen...

Quality time

Tjonge, waarom moet alles nu direct zo negatief benadrukt worden. Ik bedoel er alleen maar mee te zeggen dat het voor onze zoon ook leuk is dat zijn vader mee gaat.

J

Fijn!

Klinkt alsof jullie een hele goede oplossing hebben bedacht. Ik ben heel benieuwd hoe het uit zal pakken. Laat je het t.z.t. nog even weten?
n@nny