Autisme en 4 daagse schoolreis

Dat gaat niet werken

AnneJ, je kunt niks eisen of dwingen. Als de school niet wil dat een leerling alleen overdag deelneemt (helemaal, of helemaal niet) dan is dat het.
Je moet wel steeds je eigen afwegingen maken.
Zo kun je gewoon besluiten om kind en niet naar kamp te sturen en niet naar school. Dat moet je wel motiveren ten opzichte van de school.
Dat is des te makkelijker als school zelf niet bereid is om aan te geven wat dan het programma wordt voor de leerling (onzeker, onduidelijk, geen match met ass). Maar ook als school dat programma wel bekend maakt kun je daar opnieuw een risico-afweging in maken: Hoe vat kind dat op, trekt ie dat, etc.
Dan meld je je kind ziek voor die periode.
Daar kan overigens best gedoe van komen (melding bij leerplichtambtenaar), maar zolang je zelf duidelijk bent zal dat geen problemen geven.
In dit soort situaties heeft de rechter al meermalen uitgesproken dat ouders in dit soort gevallen moeten kiezen tussen twee plichten: leerplicht en zorgplicht.
De zorgplicht prioriteit geven is niet strafbaar.
Groet,
Miriam Lavell

Vader

O, en ik zou dat door een man laten communiceren naar de school toe. Gewoon kalm en zakelijk.

Zelf stand-by zijn

AnneJ, ik denk ook dat het niet helpt om je eigen plan af te dwingen, zelfs niet door een zakelijke man. In feite ga je dan buiten de communicatie staan: wat jij wil moet gebeuren. School heeft in elk geval nog een alternatief voor wat zij willen.

Mijn ervaring is, dat mensen niet open staan voor oplossingen, waarvan zij niet zien welk probleem er opgelost moet worden. Vergelijk het hele gedoe over risicotaxaties en meldingen bij de jeugdzorg: op basis van onderzoeken en wetenschappen 'zien' hulpverleners en instanties problemen in de toekomst en hebben zij ook al oplossingen die nu in moeten gaan, terwijl ouders nog helemaal geen problemen zien. Dat reduceert de acceptatie van de oplossingen tot 0,0.
Het is dus ook niet te verwachten dat school blij is met de wijze waarop Janny 'meedenkt' over oplossingen om vervolgens die oplossingen eventueel zelfs dwingend op te leggen (vergelijk jeugdzorg).

Zo ook hier. Als zoon graag op kamp wil zou ik stand-by willen zijn (of helaas moeten zijn vanwege alle problemen van zoon): mochten de problemen die ik voorzie zich voordoen, dan zal de school heel blij zijn met mijn oplossing, namelijk dat ik dichtbij ben en zon naar mij toe kan komen voor de nachten.

Mmmmm. Misschien is dat ook wel dé oplossing voor jeugdzorg en de problemen die zij voorzien op basis van risicotaxaties: mevrouw, mocht dit probleem zich in de toekomst voordoen, dan staan wij klaar om u te helpen met een oplossing. Krijg je misschien wel dankbare ouders van.

Tsjor

Bijkomend voordeel

Alhoewel je er zelf het beste van kunt maken en een paar supergezellige dagen kunt hebben, mocht het goed gaan met je zoon, dan zal toch geen enkele ouder jaloers op je zijn. Een vakantie is leuk, maar om gedwongen te worden op vakantie te gaan als je kind een kamp heeft vanwege de gezondheidsproblemen van je kind, dat is helemaal niet leuk (mocht je het je al kunnen veroorloven in verband met tijd en geld).

Tsjor

Zelf stand by zijn

In jouw reactie geef je aan "Het is dus ook niet te verwachten dat school blij is met de wijze waarop Janny \'meedenkt\' over oplossingen om vervolgens die oplossingen eventueel zelfs dwingend op te leggen (vergelijk jeugdzorg)."
Is dit vice versa niet het geval. Wij kregen te verstaan... dan gaat hij niet mee, jammer voor hem. Mist hij iets leuks. Ons voorstel werd gewoon van tafel geveegd en er wordt niet eens over nagedacht. Het is zoals zij het zien of helemaal niet.
Tja.. en dan gaan de ouders (wij dus) ook op hun standpunt staan en dan raak je, zoals nu het geval is, in een impasse. Waarom moeten wij uitleggen wat de gevolgen zijn. Het is toch een kleine moeite om je eens te verdiepen in het fenomeen Autisme? Vooral als je een kind met een kenmerk uit het ASS op school hebt?
Daarnaast speelt ook nog dat wij al zo lang bezig zijn met school om iets voor elkaar te krijgen (dit speelt al 1,5 jaar met dezelfde leerkrachten) dat het vertrouwen helemaal weg is. Bij onze oudste zoon, die twee jaar geleden naar Ameland is geweest, hadden wij een vraag. Zei zeiden toe, geen probleem, wij houden er rekening mee en wat horen we later, er is niets mee gebeurd. Zelfs het tegenovergestelde gebeurde er. Hij werd gedwongen. Dit kan toch niet. Dan is het vertrouwen ver te zoeken. Bovendien wie moet als vertrouwenspersoon optreden, wanneer de moeders (die, zoals het er nu naar uitziet, meegaan) achter onze rug, zich negatief uitlaten over onze zoon. Ze willen niet eens de moeite nemen om hem te begrijpen. School wil zelfs niet eens de moeite nemen om uit te leggena an zijn klas waarmee hij anders reageert op bepaalde situaties. Hierover zijn wij al 1,5 jaar bezig en schuift men voor zich uit. Ook al geven wij aan, misschien een optie dat wij dit zelf doen via een brief o.i.d.
Al met al speelt er meer dan alleen het schoolreisje. Hoe graag wij hem ook mee willen laten gaan: het vertrouwen dat wij gebeld worden, wanneer het niet gaat, is er, in ieder geval, bij mij niet. Wij weten uit ervaring dat dit niet gebeurt. Eerst proberen, nog eens proberen, nog eens proberen. Waar is het einde van het proberen?
De leerkrachten stellen zich op alsof zij weten wat het beste is voor ons kind. Zij doen ook alleen hun werk, net als ik dat zo goed mogelijk doe.
Misschien zie ik wel allemaal beren, maar onze zoon geeft duidelijk aan: wel overdag en niet 's nachts. Moeten we naar hem toe zeggen: sorry jongen, je moet! Een kind hoort ook vertrouwen te kunnen hebben in zijn/haar ouders.

Zie dit als een teken

JJdw,
nu blijkt dat er al tijdenlang meer speelt is dit denk ik het teken dat het nu "klaar" is. Je hoeft niet meer verongelijkt en boos te zijn, het is nu tijd voor jullie eigen aanpak want van school hoef je het niet te hebben. Dus regel een aantal korte termijn oplossingen (kind niet mee, hoogstwaarschijnlijk, en wat dan wel die week) en ga nadenken over de lange termijn. Aan de ene kant moet hij misschien nog op deze school blijven (ik zou andere school zoeken .. . maar dat is misschien niet realistisch), en aan de andere kant zul je altijd mensen zoals de leerkrachten tegenkomen en daar moeten jullie en je zoon ook mee om leren gaan. Hij zal altijd op dit soort momenten bepaalde oplossingen nodig hebben en jullie hebben nu helaas genoeg voorbeelden hoe het mis kan gaan. Ik wil maar zeggen: zet dit om in iets positiefs en laat je boosheid gaan. Omwille van jezelf en je zoon en de dingen die nog op hem af zullen komen.
Groet en sterkte,
Angela

Niet duidelijk

Janny, je kunt niks veranderen aan het gedrag van een school. Dat moet men zelf willen veranderen. Het enige dat je kunt veranderen is je eigen houding en insteek.
Ik vind je niet duidelijk.
Je schrijft:"maar onze zoon geeft duidelijk aan: wel overdag en niet \'s nachts. Moeten we naar hem toe zeggen: sorry jongen, je moet!"
In zijn algemeenheid: ja. Ook kinderen met kwalen moeten echte keuzes maken en, daar waar het kan, bereid zijn zich te conformeren naar wat er is. Het aanbod is helemaal (ook 's nachts) of helemaal niet.
Bovendien is het niet zijn verantwoordelijkheid om zijn gezondheidsrisico's te managen. Daar heeft hij ouders voor.
Als zijn gevoel (ik wil er liever niet 's nachts slapen) de enige onderbouwing is voor jouw standpunt, dan is dat onvoldoende. Inderdaad: er zullen wel meer kinderen zijn die liever het halve programma doen. Ik kan er helemaal in meegaan dat een school daar niet aan wil beginnen.
"Eerst proberen, nog eens proberen, nog eens proberen. Waar is het einde van het proberen?"
Wat is concreet het risico van dat geprobeer? Is dat opgelost met moeder in de buurt, of is een dokter genoeg? (Bij mijn zoon was een dokter niet genoeg, want zijn volgelopen longen lieten zich niet horen in een stethoscoop. Daar moest je een kenner voor zijn. Ik zag het altijd aan zijn manier van lopen. En dan moest ie naar het ziekenhuis. Dat is er niet op een eiland).
Wordt hij ziek, gaat hij slaan, gaat hij dood, of ben je bang dat ie niet zo gelukkig wordt?
Het zijn stuk voor stuk redenen om hem niet mee te laten gaan. "Jamaar ik wil zo graag" gaat niet samen met "maar dan wel voor de helft".
Dat is nu eenmaal niet te koop.
Jouw oplossing moet passen bij een concreet probleem. Ik zie het nog niet passen. "Ik wil liever bij mama slapen" is geen concreet probleem. Bij mama slapen kan namelijk ook als hij thuis blijft.
Ik denk dat er achter al je woorden een lijst van concrete problemen schuilgaat. Probeer die helder te maken.
Groet,
Miriam Lavelll

Vice versa

'Is dit vice versa niet het geval.' Nee, in die zin, dat de school niet specifiek jou en jouw kind iets op wil leggen.

'Tja.. en dan gaan de ouders (wij dus) ook op hun standpunt staan en dan raak je, zoals nu het geval is, in een impasse.' Precies. Omdat op een of andere manier het denken dan ophoudt. Je hebt zelf eerder aangegeven fat school jouw kind niet kent in zijn avondpatroon. Dat is zo, maar dat is voor alle kinderen zo.
Nogmaals: als je de 'eis' dat hij bij jullie slaapt omzet in een aanbod (ik ben in de buurt mocht het nodig zijn), dan wordt het hele verhaal al heel anders.

Je geeft aan dat je denkt dat de school niet gaat bellen, maar gaat proberen. Eén oplossing zou kunnen zijn dat je afspreekt dat je 's avonds laat zelf even belt om te horen hoe het gegaan is. Dat is alleen zinvol als je accepteert dat de leerkrachten het op hun manier proberen en niet precies doen zoals jij het doet. Alleen als er echt drama's zijn (ze moeten met kind naar de dokter en lichten jou niet in), dan kun je daar een hoop stampei om gaan maken.

De school heeft een alternatief voor het geval jij het niet aandurft en dat is een week school, kind blijft thuis. Dat alternatief verwerp je omdat je denkt dat die week niet leuk wordt. Ook daar houdt eigenlijk het denken op, want simpel gezegd: je weet het niet.

De moeders vertrouw je niet, de leerkrachten niet, de school niet. Het wordt wel heel moeilijk om dan een goede oplossing te vinden. En 'kind slaapt bij ouders (zonder iets anders geprobeerd te hebben) is op voorhand niet de beste oplossing. Er zijn zoveel kinderen die het eng vinden, heimwee krijgen, niet kunnen slapen zonder....

Vraag aan je zoon wat hij zou willen: kamp of school. Organiseer dan zo goed mogelijk wat hij wil. Als hij wil gaan, bespreek dat je in de buurt bent als het niet goed gaat.

Tsjor

Vertrouwen plus....

Het komt niet goed met alleen vertrouwen ) het kan goed komen door vooraf goede afspraken te maken, en dan ook vertrouwen in je kind te tonen! (dat heb ik ook gezegd) En ja, het kan ook mis gaan, maar dat weet je niet als je het niet probeert.
Als jij als moeder honderd beren op de weg ziet en het vertrouwen in je kind niet hebt voelt een kind dat ook aan. En er zijn heel veel kinderen die zo'n kamp spannend vinden, mijn vader is jarenlang op jeugdkampen meegegaan als leider, en daar moesten geregeld kinderen opgehaald worden. Hele normale gezonde kinderen. Dat kan. Maar het kan ook dat het toch een prachtige kans voor hem wordt om zelfstandiger te worden en een hoop zelfvertrouwen te winnen! en dat heeft hij later nog hard genoeg nodig.
Nogmaals; goede afspraken komen eerst, en zijn gezondheid staat voorop! maar ze kennen hem op school toch al? heeft hij nu extra hulp op school? een rugzakje? dan is het toch vrij normaal dat er bij een kamp ook andere afspraken gemaakt moeten worden dan bij zijn klasgenoten. Maar probeer niet alleen de verschillen te zien met zijn klasgenoten, maar ook de overeenkomsten... die zijn er vast.
groetjes, Tess

Niet duidelijk

Hallo Miriam,

Het is bij hem niet... ik wil bij mamma slapen. Het gaat hem erom dat het rustig om hem heen is en hij realiseert zich zelf heel goed dat dit niet gaat lukken met 25 andere jongens in dezelfde slaapzaal. Als hij gaat slapen moet het stil om hem heen zijn, anders wordt hij onrustig en vervolgens boos.
Ik heb trouwens ook niet geschreven dat hij bij mij wil slapen. Deze conclusie heb je er zelf uit getrokken en wellicht ben ik zelf niet duidelijk geweest.
Ik heb nu wel even de instelling... ik ben er deze week genoeg mee bezig geweest en wil even rust in mijn hoofd. Het is immers nog geen schoolreistijd. Van beide kanten (school en hier thuis) moeten we alles maar even laten bezinken.

J

Vertrouwen plus

Volgens mij dwalen we nu compleet van het onderwerp af.
Het gaat alleen om zijn avondritme en nachtrust en absoluut over het wel of niet bijwonen van het kamp.
Wij willen graag dat hij meedoet met kamp. Maar... voor de zoveelste keer.. hij heeft een beperking uit ASS en teveel prikkels is zeer vermoeiend voor hem, waarna hij snel hoofdpijn heeft en moe is. De andere ééndaagse schoolreizen gaven een heel vermoeid en ontregeld kind terug, die ook nog eens hoofdpijn had (en deze schoolreizen deed hij ook alleen, zonder begeleiding van ons erbij). Het issue is niet het vertrouwen in ons kind,want dat hebben wij wel. Het gaat om de 4!!!!! dagen dat hij geheel van zijn dagritme vervreemd wordt en dan nog maar niet te spreken over zijn ritme ivm zijn diabetes. 1 dag en 1 nacht prima, maar 4 dagen en 3 nachten...

J

Afdwalen?

Jjdw,
ik geloof niet dat het afdwalen van het onderwerp is. Het is iets bijzonders, zo'n kamp, tenminste: dat maken jullie als ouders ervan.
Ik begrijp zelf niet dat je nog steeds wilt dat school zich zo gedraagt als jullie graag zouden willen, terwijl je op je klompen kunt aanvoelen dat het niet gaat worden zoals jullie hopen.
Lijkt me voor je zoon ook niet fijn, de manier waarop je het probeert en het negatieve gevoel wat je erbij hebt, bij de school op dit moment (en al langere tijd). Ik denk dat hij het best wel aanvoelt. Iedereen zou het hem ook gunnen om mee te kunnen, maar de enige manier waarop het voor hem echt de moeite waard/positief zou zijn is als de school en jullie op 1 lijn staan en er samen aan willen werken dat het een succes voor hem kan worden. Dat gevoel heb jij nu niet - en ik vermoed ook dat de school het niet beter zal gaan doen dan nu. Dus ja laat het bezinken en probeer het ook in het licht van het grote geheel te zien. Niet meegaan is geen ramp en hij is geen 'loser'en ja het is jammer, maar nee, school draait wellicht niet bij en jij weet waarom je hem dan niet laat gaan. Ik denk dat je hem meer kunt helpen om dat te laten accepteren en hoe meer tijd je daarvoor hebt voordat ze gaan, hoe beter het zal zijn voor zijn gevoel erbij.
Sterkte,
Angela

Heb het daar wel over

Nou, dat bedoel ik dus.
Achter al je woorden zit wel degelijk een lijst van concrete problemen.
- Kind raakt vermoeid/ontregeld (ervaring eerdere schoolreizen)
- Kind krijgt hoofdpijn (idem)
"en dan nog maar niet te spreken over zijn ritme ivm zijn diabetes."
Daar moet je wel over spreken. Wat gebeurt er dan?
Hoe dan ook: Je kunt niet van de school verwachten dat _zij_ de problemen voor zich zien die jij ziet. Elk kind is anders en elk kind maakt zijn kwalen op een andere manier door. Jij hebt ervaring met hem. Jij zult helder op moeten sommen welke problemen er verwacht kunnen worden.
En vooral: Is half deelnemen (de nachten niet) daar wel een oplossing voor? Als hij na een schooldag schoolreis al ontregeld thuiskomt, hoe wil je hem dan op een vreemde plek in een nacht weer fit krijgen voor de volgende dag?
Voor mij was destijds volstrekt helder dat mijn zoon dat niet zou trekken. Is ie toch nog mee geweest op kamp in groep 8, 30 km fietsen. Dat kon best, want bij problemen kon ik hem binnen een half uur ophalen.
Problemen zijn er niet geweest (heeft keurig zijn medicatie ingenomen, etc.)
4 dagen Ameland had er echt niet ingezeten.
Maar ja, dat was hij. Jouw kind is weer anders.
Groet,
Miriam Lavell

Voor elke oplossing is wel een probleem

Janny, je schrijft at het nog geen schoolreistijd is. Bedoel je dat je dit conflict et school bent aangegaan voor de schoolreis van juni? Op een normale doordeweekse schooldag zijn er in juni genoeg overnachtingsmogelijkheden te vinden, dus praktisch gezien kun je altijd nog iets boeken.

Verder merk ik dat je voor elke oplossing (behalve je eigen oplossing) wel een probleem ziet. Ik hoop dat je dat om kunt keren en voor de problemen oplossingen vindt.

Een klein voorbeeld. Je schrijft: 'hij realiseert zich zelf heel goed dat dit niet gaat lukken met 25 andere jongens in dezelfde slaapzaal. Als hij gaat slapen moet het stil om hem heen zijn, anders wordt hij onrustig en vervolgens boos.'
Waar komt dat ' hij realiseert zich...' vandaan? Is je zoon nu ook al met het schoolreisje bezig, kan hij er bijvoorbeeld nu al niet van slapen (was bij mijn zoon een probleem en uiteindelijk de reden waarom ik hem van die school af heb gehaald, halverwege groep 7). Of bespreek je het nu al met hem in de problematiserende sfeer?
Kan hij zelf iets doen om het rustig te houden, bijvoorbeeld vroeg gaan slapen (voor de andere kinderen), koptelefoon met eigen muziek opzetten etc. etc.
Dat onrustig worden en boos worden zullen de begeleiders dan wel merken als ze hem bij 25 lawaaimakende kinderen laten slapen. Heb je er vertrouwen in dat zij daar dan een oplossing voor vinden? Wil je die oplossingsmogelijkheden vooraf weten?

Ik zou het inderdaad even laten rusten. Op een ander moment aan je zoon vragen wat hij het liefste wil, kamp of school. Opties die niet bestaan (kamp, maar ergens anders slapen) uitsluiten. En dan eventuele problemen die hij zelf noemt en de problemen die jij voorziet gaan oplossen. Bij die oplossingen moet je bedenken dat het dingen zijn die je zelf kunt doen, dus niet die andere mensen kunnen doen. De moeders die meegaan worden niet aardiger en school gaat de regels op voorhand niet aanpassen voor jouw kind.
Wat je zelf kunt doen is:
- je zoon zelf laten bedenken wat voor oplossingen hij zelf ziet voor de problemen die hij zelf ziet;
- uitgebreide instructie schrijven voor de begeleiders over wat te doen als.... inclusief medicijnen, gedragsinstructies en mogelijk doktersbezoek;
- als je zelf in de buurt wil zijn een vakantieadresje zoeken;
- zowel naar school, als naar je zoon en naar jezelf toe proberen een positieve sfeer te scheppen, of je zoon nu op kamp gaat of helaas thuis moet blijven, omdat het met zijn problemen niet te doen is. Beiden kun je positief benaderen.

Tsjor

Oplossing/over hebben

Hallo,

Wij zijn geen conflict aangegaan op school. Zij hebben het zelf aangekaart tijdens het gesprek met onze begeleider vorig jaar juli. Wij hadden nog niet de intentie hierover te praten. Er werd gezegd... dat wij hem mee moeten laten gaan, anders ontzeggen wij hem leuke dingen. Wij hebben destijds gezegd dat wij er over na zouden denken en er later in het jaar op terug zouden komen. De groep gaat in mei op schoolreis. Wij hebben alleen aangegeven hoe wij het graag zouden zien. Daarna moesten wij ineens op gesprek komen bij de directeur, want zij zien het toch echt anders. Tijdens het gesprek is naar voren gekomen dat wij verschillen van mening en er nu niet uitkomen. Vandaar mijn vraag op dit forum hoe dit nu verder zou moeten. Ja, en om eerlijk te zijn, wij houden ook vast aan onze principes, net zoals school dit doet. Het probleem zit hem vooral in het begrijpen. School maakt hem overdag alleen mee, niet als tussen de middag en 's middags thuiskomt. Dit hebben wij getracht m.b.v. onze begeleider duidelijk te maken. Het valt helaas niet (misschien zijn wij daar wel te optimistisch over geweest). Daarnaast is onze zoon introvert, dus praat nergens over. Als er iets gebeurt, horen wij dit maanden later van hem. Gisteren hoorden we ineens iets wat er was voorgevallen op een schoolreis van vorig jaar. En dan hebben we het er alleen over dat hem gezegd wordt dat hij ergens niet mag eten, terwijl hij wel behoefte had aan zijn eten (het was rond etenstijd en dan klinkt zijn innerlijke klok wel).
Misschien zien wij wel beren op de weg, maar de bedoeling is dat hij en natuurlijk ook de andere kinderen/begeleiders een leuke schoolreis/kamp hebben. Wij als ouders weten als geen ander hoe hij is en wat zijn behoeften zijn en zijn ritme is.
We hebben vanochtend besloten dat wij het onderwerp schoolreis nu eerst even laten rusten. We laten alles bezinken en laten school dit ook doen en gaan eerst even niet meer in gesprek. Wellicht dat er op een later tijdstip weer over gepraat kan worden. Nu hebben we beiden de instelling... het moet zo en niet anders en komen we er niet uit. Of dat gaat gebeuren, dan ziet we later.

J

Niet doen

Hier zelfde probleem altijd, met vroeger al schoolreisjes, later het groep 8 kamp en vorig jaar de VO buitenland reis. Voor zoon met pdd-nos een onoverkomelijk probleem. Meestal kon hij er wel onderuit in overleg met school, vooral dankzij de goede ambulant begeleider die hij had. Als dat toch niet lukte meldde ik hem inderdaad ziek zoals iemand hierboven ook aangaf. Ook bij andere "evenenmenten"die hij niet trekt en die m.i. niet noodzakelijk zijn vanuit school (verplicht optreden op een podium, een dans instuderen, een sociale groepsworkshop, etc.). Als er geen begrip is voor mijn uitleg of ze houden zich star, dan maar zo. Hij is er ook daadwerkelijk ziek van, van die spanning.
Heimwee-vraag: niet laten gaan. Zoon is uiteindelijk toch met buitenlandreis meegegaan, ik kon hem na twee dagen gaan halen (was gelukkig Parijs en geen Rome of Praag). Niet aan beginnen zou ik zeggen.

Gedeeld probleem

Je komt het verste als je een gedeeld probleem hebt. Janny, je schrijft: 'Zij hebben het zelf aangekaart tijdens het gesprek met onze begeleider vorig jaar juli.' Dat is ruim op tijd! blijkbaar was er voor de school een aanleiding om dit zo vroeg al aan te kaarten. Wat voor probleem voorzag de school dan?

Tsjor

Stenna

De school heeft een alternatief voor het kamp, het kind kan dan naar school gaan. Je hoeft je kind dus niet ziek te melden.

Tsjor

Alternatief

Nou Tsjor, voor mijn zoon zou dat naar school gaan, geen alternatief zijn. Dat zou een straf voor hem zijn. (naar school gaan is sowieso al een straf voor hem).
Dus ik zou hem wel lekker ziek melden en thuis wat gezelligs leerzaams met hem doen. Lekker naar een museum. Dagje meewerken met een van de ouders. Zelf eten plannen, kopen en koken. Dat soort dingen.
Het is al rot genoeg, dat leren leven met een stoornis. En dan niet mee kunnen met kamp, omdat de school geen rekening wenst te houden met zijn beperkingen, is toch een vorm van discriminatie waar je niet zo blij van wordt.
Daar mag best wel een gezellig thuis weekje tegenover staan.

Op dezelfde manier

Karmijn, naar school gaan is voor wel meer kinderen een straf. Een boze school tegenover je hebben, betekent ook gedoe kunnen krijgen met de LPA als je je kind ongemotiveerd thuis houdt. Zelfs als je het ziek meldt.
De afweging (ik hou 'm thuis) kun je wel op dezelfde manier maken als de afweging om 'm wel of niet op kamp te sturen.
Wat is het programma op school dan? => indien onbekend (school wil het niet toelichten, heeft geen plan): dan heb je dus ook elke avond een ontregeld kind thuis.
Je moet daar open in zijn. Je kunt niet volstaan met 'maar ouders weten toch wat het beste is voor hun kinderen'.
" En dan niet mee kunnen met kamp, omdat de school geen rekening wenst te houden met zijn beperkingen, is toch een vorm van discriminatie waar je niet zo blij van wordt."
En dat klopt. Maar wil je daar wat aan doen, dan zul je dat toch duidelijker moeten hebben dan in dit geval het geval is.
Deze school staat kennelijk al een jaar op het standpunt dat deze ouders te voorzichtig zijn met hun kind.
Ik daar tegenover graag van die school een lijst van oplossingen willen zien voor de problemen die er zijn.
Moet je wel eerst duidelijk die problemen communiceren.
Als school op elk probleem als antwoord 'maar dat komt wel goed mevrouwtje' en 'maakt u zich niet zo druk mevrouwtje' geeft, dan is voor iedereen helder dat die school fout zit.
Dan kun je daar ook lekker over klagen en dan krijg je ook nog gelijk.
Dit alles wil overigens nog steeds niet zeggen dat de school verplicht is het kampaanbod te wijzigen op een manier dat kind wel meekan.
Groet,
Miriam Lavell

Eens hoor miriam

Ik had dat eerder ook al geschreven, stap 1 blijft ook naar mijn mening, dat Janny er voor moet zorgen dat er een duidelijk lijst komt met de gevolgen die de beperkingen van haar zoon hebben, in betrekking tot het kamp. Op papier. Het is irritant, maar je kunt gewoon niet erop vertrouwen, ervan uit gaan, dat school die gevolgen weet.
Als de school geen afdoende oplossing voor die gevolgen weet te geven (op papier), dan kun je dat aan de leerplichtambtenaar laten zien. En het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat de school dat wel kan. Het lijkt mij zeer sterk, dat een basisschoolleerkracht deze combinatie van drie ingewikkelde ziekten/stoornissen kan doorgronden en veilig kan handelen als er complicaties optreden. Die leerkracht heeft waarschijnlijk geen idee om welke levensbedreigende situaties het gaat. Dat zou eerst boven tafel moeten komen.
En dan inderdaad net zo'n lijstje voor het wel naar school gaan tijdens deze week. Het is mooi, als je wat aan bezorgde leerplichtambtenaren kunt laten zien.

Gevoel

Ik blijf toch het gevoel houden als ik de reacties van janny lees dat er a Veel meer achter zit dan de 1e vraag van janny. En b dat het probleem hier zit in de communicatie. Het is voor mij vaag wie wanneer met elkaar om te tafel heeft gezeten en wat er gezegd is. Het is net of eerdere ergernissen van Janny haar bril wat betreft communicatie met school en wat de volgende stappen kunnen zijn om tot overeenstemming te komen, wel heel negatief kleuren.
Het zou mij niet verbazen als de school een heel ander verhaal heeft.
En dit los van het feit dat het natuurlijk mogelijk is dat dit echt te hoog gegrepen is voor de zoon.
Probeer ook te zien dat keihard werken met school aan een oplossing die werkt voor je zoon, je zoon heel veel zelfvertrouwen kan geven door een geslaagd schoolkamp.

Extreem

Communicatie met school is gewoon moeilijk. Veel zaken waar kinderen met autisme last van hebben kunnen andere kinderen ook last van hebben alleen bij deze kinderen is de reactie veel extremer en dat valt niet uit te leggen.
Wij hadden hier een gelijksoortig akkefietje met zoon op de basisschool waarbij ouders danwel vakantie buiten de schoolvakantie moesten aanvragen bij de leerplichtambtenaar omdat school groep 8 nog steeds een week eerder vrij wilde geven maar dat er steeds meer druk kwam vanuit de leerplicht om dat niet meer te doen maar gewoon tot de schoolvakantie door te gaan.
Dus had de school bedacht dat alle ouders unaniem vrij moesten aanvragen. En, dreigement, anders werd je voor die week bij een andere klas gestopt. Voor zoon zijn ergste nachtmerrie. Geen bekende mensen, geen bekende routine, straf.
Ik had het zelf niet goed in beeld. Dus toen zoon thuiskwam met het briefje van school waarop mijn handtekening werd gevraagd met het verzoek aan de directeur voor een week vakantie was mijn reactie onmiddelijke weigering. Ik had al genoeg te stellen met de leerplichtambtenaar en onlangs bijna een boete gehad vanwege dochter. Bovendien een beschermingsonderzoek. Afijn.
Op mijn weigering flipte zoon totaal, alle spullen in zijn omgeving gingen de lucht in, hij vluchtte naar zijn kamer. We zijn nog een week zijn bril kwijt geweest die ergens bovenop een kast bleek terecht gekomen zodat hij zijn sportbril op moest bij de afscheidsavond. Extreem.
Omdat die heftige gevoelens tussen de oren van een kind zitten en het mensen aan verbeelding ontbreekt wat dat betekent is er meestal weinig begrip voor op school. Al ga je op je kop staan.

Herkenbaar

Onze school zou zich precies zo star opstellen. Ik denk dat ik mijn zoon niet ga blootstellen aan een kamp.

Overigens: zou het echt helpen als hij bij jou slaapt? Mijn zoon is de eerste vakantieweek, samen met ons maar in een vreemde omgeving, niet te genieten. Het lijkt me niet dat het er beter van zou worden als hij ook nog de hele dag tussen de gillende kinderen zou moeten zitten. En dan heeft zoon nog niet eens gezondheidsproblemen. Toch zou ik er een hard hoofd in hebben.

En wat begrip van school betreft: laatst kwam er weer een slimmerd om te melden dat zoon het nu heel goed doet, maar toch eens moet leren stilzitten...zucht. Terwijl hij zo vreselijk zijn best doet om te doen wat van hem verwacht wordt, goed scoort en niemand van zijn werk houdt. Verwacht dus niet teveel begrip.

Miriam's lijst lijkt mij goed, maar ook daaraan kleeft een bezwaar, namelijk dat school zegt: nou, als het allemaal zo moeilijk en gevaarlijk is, laten we hem dan maar op voorhand uitsluiten van deelname.

Strijd met school?

Ik begrijp niet zo goed wat het punt van strijd nu is. School bedenkt een activiteit die helaas ongeschikt is voor een meervoudig zorgenkind. Dan is niet meegaan toch een prima oplossing? En tja, teleurstellingen horen erbij, helaas, niks aan te doen. Soms kan het kind beter even verdrietig zijn door iets niet te kunnen, dan daarna de ouders vanwege een fatale afloop.
Dus ik snap de strijd met school niet zo. School kan er niets aan doen dat zij niet gespecialiseerd zijn, dus geen verpleegkundige en therapeut tegelijk zijn. Vergis je niet, het vergt echt veel kennis en ervaring om hypo's, astma-aanvallen en overprikkeling qua ass te herkennen, en om er vervolgens adequaat op te reageren. Ik zou gewone leerkrachten daar absoluut niet mee vertrouwen.

Op dezelfde manier

Het stuit mij behoorlijk tegen de borst dat je durft te schrijven dat school waarschijnlijk al een jaar op het standpunt staat dat deze ouders te voorzichtig zijn met hun kind. En de school hoeft voor ons hun kampaanbod niet te wijzigen. Wij hebben dit weekend de stelling genomen: wij nemen even een adempauze, maar blijven vooreerst bij ons standpunt. Mijn man zegt niet snel dat hij niet mee moet doen, maar neemt nu wel de stelling in. We vinden beiden dat onze zoon van alles mee moet maken, maar het heeft ook zijn grenzen, wat zijn beperking betreft. Je praat hier niet over 1 dag/nacht, maar over vier.

Dat de school in juli heeft gevraagd naar de schoolreis, hebben zij gedaan tijdens een gesprek met de begeleidend psychologe, omdat zij haar standpunt wilden horen. Zij heeft gezegd dat het goed is dat hij meegaat, maar onder verschillende voorwaarden (back up, vertrouwenspersoon, dagprogramma bekend maken). Aan al deze zaken gaat school voorbij. Ja, een vertrouwenspersoon mag dan nog. En wie moet dit dan worden? De leerkracht, die nu ook al dwars ligt en niet reageert op vragen van onze kant. Eén van de ouders (die achter onze rug over ons kind roddelen dat hij toch wel druk is en vreemd is). Sorry... maar dat lijken voor ons geen vertrouwenspersonen. Daarnaast heeft onze zoon een strak ritme. Overdag wil hij gezellig aan alles meedoen. Graag zelfs, maar de avond met zijn vaste ritme is voor hem. Als mensen dit niet begrijpen, is het zinvol dat men zich eens gaat inlezen in de beperking. Dan pas kun je erover oordelen en zeggen dat school vindt dat de ouders te bezorgd zijn. Wij weten als geen beste hoe zijn dagen eruit zien. Maar blijkbaar is dit geen houdend argument om te vragen wat wij vragen.

Onze zoon doet verder aan alle activiteiten van school mee, zonder enig gemopper of gezeur van onze kant. Dus dan direct maar de conclusie trekken dat school de indruk heeft dat de ouders te voorzichtig zijn met ons kind, vind ik een misvatting van jouw kant! Wij wilden pas over de schoolreis praten wanneer het in zicht kwam en niet al een jaar van te voren.

Inderdaad is dit het zoveelste akkefietje waar wij tegen aanlopen met school. En dit geeft veel ergernis en boosheid. Wij realiseren ons echter ook heel goed dat alles niet zal gaan zoals wij graag zien. School heeft ook rekening te houden met andere ouders, maar als onze vraag nu extreem zou zijn... ja... dan kunnen wij hun standpunt begrijpen. Wij hebben ons er bij neergelegd dat deze school nu eenmaal zo is. Helaas hebben wij in ons dorp geen keuze voor een andere school. Hij zit nu in groep 7 en moet ruim een jaar en om nu te zeggen we veranderen van school; daar doen we hem geen plezier mee.

We weten niet hoe het nu verder gaat. De tijd zal het leren. En dan krijg ik nu natuurlijk weer... het probleem blijft en dient wel opgelost te worden. Dat klopt, maar bij beide kanten moet nu alles even bezinken en wellicht dat er toch nog een opening zal zijn voor een gesprek.

J

Jjd

"We vinden beiden dat onze zoon van alles mee moet maken" schrijf je - maar dat is toch helemaal niet aan de orde? Het gaat om serieuze lichamelijke en organisatorische problemen waarbij het fijn is als je mensen op school treft die moeite willen doen, maar helaas zal dat niet altijd/vaak zijn. Als je al een tijd geleden begon te vermoeden dat ze zo zouden reageren, waarom hou je dan je hakken in het zand? Zij zullen geen reden zien om van gedachten te veranderen, het is namelijk 'jullie probleem' (vinden zij). Dus de enige die het kan veranderen zijn jullie zelf. Eerst dus bedenken wat je zelf kunt en zou willen veranderen, niet zitten wachten totdat zij laten zien wat je graag wilt zien. Het is denk ik echt een illusie om te hopen dat zij ooit nog op die manier gaan reageren zoals jullie willen. Stap uit de vicieuze cirkel. ...
groet,
Angela

Morele chantage

Evanlyn:"Miriam\'s lijst lijkt mij goed, maar ook daaraan kleeft een bezwaar, namelijk dat school zegt: nou, als het allemaal zo moeilijk en gevaarlijk is, laten we hem dan maar op voorhand uitsluiten van deelname."
En dan is het probleem opgelost, zie wat Janny er zelf over schrijft.
Ze zijn vorig jaar al benaderd door school met emotionele chantage "u moet uw kind niet zoveel ontzeggen, u moet uw kind gewoon meesturen met kamp".
Kortom: school wil dat dit kind meegaat met kamp.
Naar het waarom daarvan kun je alleen maar raden, maar die communicatielijn zijn we wel vaker tegen gekomen. Er zijn meer scholen waar dure excursies als vast onderdeel van het lesprogramma worden beschouwd en waar zowel de school als de oudercommissie als de dominante ouders, helemaal geen zin hebben om daaraan te tornen.
Het argument: als er eentje niet mee hoeft, willen er straks tien niet mee (te duur!) en dan kunnen we dat leuke reisje wel vergeten voortaan.
Dat is vooral een probleem bij scholen die een langlopend contract hebben bij de lokatie van de schoolreis (dat komt voor), of die die lokatie in eigen bezit hebben (dat komt ook voor).
De school heeft kennelijk enig succes geboekt met de morele chantage. Janny is aan zichzelf gaan twijfelen (ben ik te bezorgd?) en wil kind best meesturen als er maar..... Maar dat wil de school ook niet. De school wil dat alle kinderen kritiekloos meegaan.
Het zou me niets verbazen als de werkelijke oorsprong van dit probleem ligt in het directe belang van de school/ouderraad bij het kritiekloos accepteren en deelnemen aan dit soort reisjes.
Maar dat weet ik niet.
Daarom is het belangrijk dat je lijstjes maakt. Niet raden naar de motieven van de school, maar heel zakelijk je eigen motieven opsommen en vragen naar de oplossingen van de school.
Motieven van eigen belang bij een school, komen dan aan het licht.
Kaatje:"Vergis je niet, het vergt echt veel kennis en ervaring om hypo's, astma-aanvallen en overprikkeling qua ass te herkennen, en om er vervolgens adequaat op te reageren."
Precies. Dat is geen schande. Wel iets om mee te rekenen. Dat herkennen is bovendien bij elk kind weer een beetje anders. Ik zou dat niet voor mijn rekening durven nemen bij alle kinderen met astma.
Janny:"Het stuit mij behoorlijk tegen de borst dat je durft te schrijven dat school waarschijnlijk al een jaar op het standpunt staat dat deze ouders te voorzichtig zijn met hun kind. "
Niet boos worden op mij. Ik constateer iets op basis van wat jij schrijft. Dat een school iets denkt, wil niet zeggen dat ze gelijk hebben. Nog erger: dat een school iets zegt (u moet uw kind niet zo beschermen), wil niet zeggen dat ze daarmee ook werkelijk het belang voor het kind voor ogen hebben.
Vaak zit er een keihard eigen belang achter.
Dat vermoed ik hier ook, zie boven, maar ik weet het niet zeker.
Groet,
Miriam Lavell