Afstromen wegens ziekte?
Bij voorbaat excuus voor dit lange en complexe verhaal. Ik zit erg in mijn maag met deze onverkwikkelijke situatie waar vooral mijn zoon onder lijdt en ik wil als het kan deze situatie in goede harmonie met school oplossen.
Mijn (hb)zoon van 13 zit in 3 Gymnasium; een Gymnasium+ dat enkele jaren geleden opgezet is door een reguliere scholengemeenschap voor meer- en hoogbegaafde kinderen. Hij is door school enthousiast binnengehaald als voorbeeldleerling voor dit specifieke Plus-Gymnasium. Hij doet het redelijk goed, ondanks zijn ADHD en problemen met executieve vaardigheden. Hij is geen studiebol maar haalt met minimale moeite zessen en zevens en enkele achten. Alleen wiskunde is een probleem; daar staat hij een onvoldoende voor. Met extra studiebegeleiding en steun van zijn wiskundedocent verwacht men echter wel dat hij het zal kunnen; zeker wiskunde A. Hij kreeg en krijgt extra begeleiding en ondersteuning van de leerlingbegeleider (zoon heeft een rugzakje) en we hadden/hebben prima en warm contact met school. Daarnaast loopt hij bij een kinderpsychiater voor zijn ADHD en andere zaken.
Vanaf het begin van dit schooljaar was hij erg moe, had hij vaak hoofdpijn, was hij misselijk en niet lekker; hierdoor moest hij vaak verzuimen. Uiteraard had dit invloed op zijn prestaties en cijfers; zijn eerste rapport was dan ook niet zo goed als anders maar toch nog verbazingwekkend redelijk. Zijn gezondheidsklachten werden steeds erger; na bloedprikken bleek begin december dat hij Pfeiffer had, al langere tijd (vermoedelijk opgelopen in de zomervakantie; zijn tante heeft het ook en zij zijn samen op vakantie geweest). Hierdoor en omdat hij er al zo lang mee rondgelopen had inclusief hard trainen met selectievoetbal, zou het herstel lang kunnen duren. De huisarts zei dat hij echt goed de tijd moest nemen om te herstellen. Dus stoppen met voetbal en niet naar school gaan. Dit hebben we op school verteld en die begreep het volkomen. Hij kon thuis blijven zolang hij nodig zou hebben.
Maandelijks hadden we een evaluatiegesprek op school. Omdat hij zoveel achter liep en in het belang van zijn gezondheid heeft school na de Kerstvakantie duidelijk gemaakt dat zoon dit jaar zou moeten doubleren. Jammer maar begrijpelijk; dat vond zoon ook.
Begin vorige maand voelde zoon zich weer iets beter en wilde hij wel weer naar school. Hij is altijd met plezier naar school gegaan. In overleg met school is er een aangepast, beperkt rooster gemaakt zodat hij weer zou kunnen wennen. Dit bleek echter nog iets te veel van het goede en vroeg teveel van zijn gezondheid; hij had nog steeds vaak hoofdpijn en bleef oververmoeid. Dus hij kon dat rooster helaas niet volhouden. School begreep dit; het was ook nu weer geen enkel probleem.
Anderhalve week geleden hadden we weer een gesprek en nu zei school opeens dat we er niet van uit moesten gaan dat zoon op ditzelfde niveau zou mogen blijven; afstromen naar het Atheneum of zelfs het Havo zou er waarschijnlijk in zitten. Omdat hij dit jaar niet zou kunnen laten zien dat hij het huidige niveau zou aankunnen. Dit zou besloten worden in de eindvergadering; als twee-derde van de docenten tegen blijven zitten op het huidige niveau zou stemmen, zou hij moeten afstromen. Omdat men dus zou twijfelen of hij qua gezondheid de werkdruk aan zou kunnen (volgend schooljaar). Aan zijn motivatie, inzet en cognitieve capaciteiten wordt niet getwijfeld. Het staat als volgt op zijn tweede rapport dat we anderhalve week geleden meekregen: "Doubleren is wel een feit. Maar op welk niveau? Laat maar zien de komende periode".
Dit viel ons heel rauw op ons dak; zoon en ik waren sprakeloos. Zoon is heel verdrietig en gefrustreerd en ik ben heel boos en bovenal teleurgesteld. Ik heb contact opgenomen met 5010 en daar zei men dat deze afstroomverplichting om deze reden zeer onredelijk en discutabel zou zijn; ik zou dit kunnen aanvechten en een klacht kunnen indienen. Zover willen we het natuurlijk liever niet laten komen. School zou volgens 5010 eventueel wel afstromen mogen adviseren (alhoewel de reden discutabel zou zijn) maar niet verplichten.
Zoon en ik hebben uitvoerig gepraat en hebben sowieso besloten dat hij stopt met (dit) Gymnasium en Atheneum gaat doen. Omdat hij o.a. graag Spaans en Duits wil houden. Latijn en Grieks vindt hij erg leuk en het gaat hem best goed af maar omdat hij E&M wil gaan doen, zijn de moderne vreemde talen handiger. Daar heeft hij toch ook iets meer affiniteit mee. We hebben het ook even gehad over een andere school maar hij wil heel graag op deze school blijven. Daarnaast zijn de andere scholen hier niet echt goed ingespeeld op zorgleerlingen en/of hb kinderen. Ik heb school onze beslissing gemaild; het lijkt hun een goede beslissing maar ze zeggen uiteraard niets toe en blijven op de vlakte. Die Havo hangt dus nog steeds als een molensteen om zijn nek.
Er is nu weer een aangepast, beperkt rooster zodat zoon vanaf maandag langzaam weer kan wennen. Maar vorige week is ook gebleken dat zoon verziend is dus dit verklaart (een deel van zijn) chronische hoofdpijn, vermoeidheid en wazig zien. Hij krijgt dus volgende week een bril. Hopelijk gaat het dan beter en kan hij dan ook weer volledig naar school. Wat sowieso zwaar is omdat hij natuurlijk geen conditie meer heeft, nog snel moe is en een heel ander ritme heeft gekregen. Dus het is erg wennen. Maar school verbindt dit dus kennelijk als voorwaarde om te stellen: "je kan weer gewoon naar school, je bent dus volledig hersteld en kan dus ook het Atheneum aan". Hij mag van school ook pas mee met schoolreisje eind mei als hij voor die tijd volledig naar school is gegaan. Zoon verheugt zich al twee jaar op dit reisje van drie dagen en zeker nu hij stopt met het Gymnasium zou dit de laatste kans zijn. Toen zoon dit hoorde, zei hij meteen: "zie je wel, ze willen gewoon van me af". In het licht van de gebeurtenissen behoorlijk to the point.
Wij moeten zoals het er nu voor staat dus wachten tot de eindvergadering op het definitieve besluit. En die onzekerheid is killing voor zoon. Voor hetzelfde geld moet hij van school toch naar het Havo. En dat past totaal niet bij hem. Daar is iedereen die hem kent, inclusief de kinderpsychiater, het over eens. Hij wil het ook absoluut niet.
Maar nu het opvallendste: de afgelopen jaren blijken er meer kinderen te (hebben) moeten afstromen vanwege allerlei vage en discutabele redenen. Wij kennen er nu al 10. Allemaal kinderen zoals mijn zoon; zeer slimme kinderen met bijbehorende en bijkomende problematieken. Kinderen voor wie dit Gymnasium in eerste instantie is opgezet. Ik heb contact gehad met een aantal ouders (een aantal van deze kinderen waren/zijn vriendjes van zoon) en onze ervaringen en verhalen komen schrikbarend overeen. Al die ouders zijn boos en teleurgesteld en een aantal ouders heeft hun kind dan ook uiteindelijk van deze school gehaald en op een andere school gedaan. Wij denken dat school deze leerlingen gewoon kwijt wilt om zo het imago van dit Gymnasium op te poetsen en zich met mooie cijfers en statistieken te profileren. Doubleren staat niet goed, dan maar afstromen. En zo schiet dit Gymnasium zijn doel voorbij; juist de leerlingen voor wie het bedoeld zou zijn, zijn de dupe. School legt de schuld bij de kinderen terwijl het overduidelijk is dat school nog niet genoeg kennis en capaciteiten heeft om deze vorm van onderwijs aan te kunnen bieden. Daar hebben wij tal van bewijzen voor.
Waar het om gaat is dat onze kinderen hier onder lijden. En wij zijn vooral heel erg teleurgesteld. Dit Gymnasium zou de oplossing zijn voor heel slimme kinderen; kinderen die vaak al hele nare ervaringen hebben gehad op het basisonderwijs en die snakken naar er- en herkenning, peers en uitdaging.
Wij willen binnenkort als ouders met elkaar om de tafel zitten en een gesprek over dit alles met school aangaan en indien nodig verdere actie ondernemen. Juist ook om te voorkomen dat toekomstige leerlingen van dit beleid de dupe gaan worden.
Maar ondertussen weet ik niet wat ik nu het beste kan doen. Wat zoon en ik feitelijk willen en wat zoon vooral nodig heeft is nu een toezegging van school dat hij Atheneum kan gaan doen. Ongeacht of hij nu wel of niet volledig naar school kan gaan de komende periode (die bijna niets meer voorstelt). Zoon wil nog steeds gewoon naar school ondanks deze rotsituatie(!). Hij heeft zelfs al zijn docenten gemaild om te vragen wat hij kan doen aan leer- en lesstof. Maar hij heeft natuurlijk erg veel stress door dit gebeuren. Zijn kinderpsychiater vindt deze hele gang van zaken ook belachelijk en niet in het belang van mijn zoon zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Hij wil hier op korte termijn met school over praten. Dit heb ik ook aangegeven op school en school vindt dit prima. (Zucht, ze vinden alles maar prima en lijken fantastisch mee te werken maar ondertussen...)
Kortom, zoon heeft het behoorlijk voor zijn kiezen gehad dit schooljaar. Pfeiffer, stress, verziendheid, moeten stoppen met zijn geliefde voetbal, moeten doubleren en nu wellicht zelfs naar het Havo. Terwijl hij toch gemotiveerd is gebleven en blijft; zijn best blijft doen. Hij is de laatste tijd veel zelfstandiger en wijzer geworden. Wat hij heeft gepresteerd dit jaar ondanks alles is heel knap. En dan zou hij daar nu gewoonweg voor gestraft worden? Om wat eigenlijk? Wij gaan ervan uit, net als de kinderpsychiater en de huisarts, dat zoon na de zomervakantie gewoon weer helemaal hersteld is en prima Atheneum kan doen. Alleen de onzekerheid en stress nu is hem funest; net als wat er van hem gevraagd wordt in de komende (te korte) periode. Hij weet het even niet meer. Het klopt niet. Bovenal, dit mag volgens mij (en anderen) niet.
Wat vinden jullie? Wat is wijsheid? Laat ik voorop stellen dat ik ten eerste zou willen dat zoon de komende tijd zonder stress en onzekerheid naar school kan gaan en ten tweede dat dit wordt opgelost in goede harmonie. Ik wil het liever niet op de spits drijven tenzij noodzakelijk. Ik heb me al op Internet suf gegoogelt naar vergelijkbare zaken, onderwijs wet- en regelgeving, jurisprudentie en ik heb de schoolgids en bestuursreglementen van voor tot achter doorgeplozen maar zo'n school dekt zich natuurlijk van alle kanten in. Begrijp ik ook wel. Maar hier moet hoe dan ook iets aan gedaan worden; niet alleen in het belang van mijn zoon als ook in het belang van al die andere kinderen.
Lynn
Inderdaad, scholen gebruiken vaak de dooddoener "als het er in zit, komt het er wel uit". Maar dat is helemaal niet vanzelfsprekend. Er kunnen zoveel dingen gebeuren in een kinderleven. En inderdaad, opstromen is moeilijker dan je verwacht. Er heerst toch een zekere inertie: die doet het daar wel goed, laat maar lekker daar zitten.
Dochter stond er prachtig voor en verwachtte op te stromen, maar toen moesten toch die bokshandschoenen weer uit de kast. Ze had een slechte werkhouding had en zou het dus op in de bovenbouw van het VWO wel niet redden...blablabla. Het wordt gewoon niet netjes gevonden als je zonder veel te doen mooie cijfers haalt. Zelf denk ik dat dochter heus wel gaat werken als ze merkt dat het moet.
Kortom, grijp je kansen wanneer het kan en verwacht niet dat het allemaal wel goed komt. Misschien kan ik een webshopje in bokshandschoenen beginnen, speciaal voor ouders?
maar moet persé alles eruit komen wat er in zit?
Even niet persoonlijk op de topic-starter, maar in het algemeen:
Moet je er eigenlijk wel altijd naar streven dat alles eruit komt wat erin zit? Ik vind dat zo'n vermoeiende gedachte, en bovendien haast neerbuigend naar mensen die niet fantastisch geslaagd zijn in het leven. Iedereen heeft waarschijnlijk veel meer potenties dan wat er van naar buiten komt, maar dat wil nog niet zeggen dat iedereen even ambitieus is. Het is toch ook behoorlijk deprimerend om steeds te denken aan wat je (kind) allemaal wel niet gekund had als er iets meer wat doorgezet, gestimuleerd was. Volgens mij worden ook heel veel mensen daar depressief van.
Andere beperkingen
Soms kun je nog zo slim zijn, maar loop je tegen andere beperkingen (ADHD of autisme) waardoor een hoger schoolniveau niet lukt. Of je komt met hangen en wurgen door het vwo en struikelt op de universiteit of in je eerste baan. Ik denk dat ouders dan de laatste zijn om te erkennen dat het er dan gewoon niet in zit, dat is logisch. Ik geloof ook echt dat een heel hoogbegaafd kind zich niet thuis zal voelen op de havo, het verschil met vwo is best groot. Lastig hoor.
De impact van die pyschische dreun
De school van Elisa heeft heus wel veel begrip getoond maar als de zoon de docenten benadert en maar 4 van de 16 reageren en zo laten zien dat ze hem niet willen laten vallen, laten 12 anderen zien dat hij er niet toe doet.
Dat doet echt heel veel pijn bij een leerling die geacht wordt dagelijks naar school te gaan.
In dergelijke situaties zijn leerlingen ervan bewust dat ze achterop raken, ook dat nog...
Als ze dan zien hoe hun ouders zich inzetten om de stilstand en dus achteruitgang te keren maar dan toch bij school bot vangen ( 12 docenten reageerden niet etc.), verdwijnt de bodem onder de voeten van het kind.
Dit is voor ieder kind, en helemaal voor hb-kinderen, een psychische dreun incasseren want je dromen vervagen.
Volwassenen kunnen dit wel relativeren door aan te geven dat het niet erg is een omweg te maken, maar het kind wilt geen omweg maken maar moet een omweg maken.
Het moeten afstromen, heeft reeds menig leerling gedemotiveerd omdat het bewust is van het gebrek aan stimulatie en begrijpt waarom een school over gaat tot afstromen. Scholen schermen met factoren als begeleiding en positieve, stimulerende werksfeer. Maar dit is niet alleen een taak van de zorgcoördinator, Dit is juist te meer een taak van de pedagogische geschoolde docent die tijdens de opleiding geleerd heeft hoe slecht het is voor de werkhouding als een leerling het gevoel krijgt dat hij er niet toe doet. De zoon van Elisa is juist gevoelig voor deze desinteresse.
Herkenbaar; ons kind heeft moeite met het accepteren van dyslexie. (Zoveel ideeën en gedachtes die maar niet op papier komen, en succeservaring verhinderen.) Als daarbij de ouders streven naar samenwerking maar bot vangen, zodat de achterstand harder groeit dan nodig, komt dit hard aan. Toen ons kind ook nog eens gepest werd, vroeg ik of het een trauma had van pesten. Kind zei nee, niet van pesten maar wel van de taalachterstand en zien hoe "dommere" kinderen beter zijn in schrijven.
Ik heb geen ervaring met ADHD , maar ik kan het mij goed voorstellen dat het accepteren moeilijk is nu ze juist in de puberteit hierdoor onzekerder kunnen worden ( dromen vallen in duigen) en dit waarschijnlijk niet durven uit te spreken. Acceptatie wordt verstoord door tegenslagen.
Sorry verhaal werd wat langer dan bedoeld, oud zeer.
Tja
Of je altijd alles eruit wil of kan halen is weer een andere (zeker wel relevante) vraag. Maar het lijkt me niet nodig dat een of andere schoolmiep alvast wat wegen voor je gaat afsnijden omdat dat toch wel niks voor jou zal zijn. Niet iedereen past in de eenheidsworst die het onderwijs graag ziet. Als je later problemen ondervindt, op de universiteit of in je baan, dan los je die problemen op dat moment op. Ik ben altijd verbaasd over het feit dat mensen op scholen over een kristallen bol denken te beschikken.
Als je de jongetjes bij mijn zoon in de klas vraagt wat ze later gaan worden, is er maar één antwoord mogelijk: profvoetballer! Niemand wordt "iets op kantoor" of "bouwvakker". Dat wordt ook wel bijgesteld. Het gaat me erom dat kinderen steeds weer kansen moeten krijgen.
Creabea: mmmm
Over jouw reactie #213 al vaker nagedacht. Ik ben 'belast' met het feit dat mijn beide ouders geen middelbare school opleiding hebben kunnen afronden door de oorlog. Levend in grote gezinnen op het platteland moest er toen dus gewoon gewerkt worden. Direct na de oorlog is mijn oudste zus geboren. Vanwege arbeidsmarkt zijn zij gedwongen verhuisd naar de stad waar mijn vader in een fabriek kon werken terwijl mijn moeder voor de kinderen (4 in totaal) zorgde. Ik ben gedurende mijn opvoeding er in al mijn vezels van doordrongen geraakt dat elke kans die je (wel) krijgt in je leven aangegrepen moet worden. En dan met name waar het gaat om (basale) opleiding. Niet omdat 'minder' niet goed genoeg is maar omdat je vervolgens keuze hebt. In hoe je leeft, waar je leeft, wat je wilt worden, etcetera.
Inschattingen
Lynn, het zijn ook inschattingen die je doet: wat is een 'echt' vwo-kind', wat is 'met hulp aankunnen' en wat is 'niet aankunnen'. En dan kan het ook nog zijn dat de inschattingen van ouders en school verschillen op basis van verschillende observaties. Je kind thuis is anders dan je kind op school
Tsjor
tsjor
Natuurlijk zijn dat inschattingen. Maar Lynn mag die inschattingen best maken en daarnaar handelen. En misschien heeft ze nog gelijk ook. Ik tot nu toe in elk geval wel, en het gedonder begon hier 8 jaar geleden al. Ik moet er niet aan denken hoe het gegaan zou zijn met mijn in alle opzichten niet gemiddelde kinderen als ik het "professionele oordeel" van de school braaf had gevolgd.
Evanlyn
Precies.
Of als ik jaren geleden niet school achter de broek had gezeten zodat "eruit kwam wat er echt inzat"!!!
Tsjor
School en ouders kunnen van mening verschillen, zeker. Ik denk toch dat ik onze kinderen beter ken.
En hoe raar is het als je beide universiteit en postdoctorale studies hebt gedaan en oudste het heel goed doet op het gymnasium om dan te denken dat je kind toch wel VWO moet aankunnen?
Ik weet het, geen garantie, maar toch niet gek dat we dat denken met onze observaties.
Het gaat erom dat (veel) scholen andere belangen hebben dan het belang van het kind. En meestal hebben de ouders juist dat voor ogen!
Verwachting
Lesgeven door een leerkracht is net als het bereiden van een groentesoep door een kok; met mooie ingrediënten kan een kok met een hart voor het vak een heerlijke, geslaagde soep bereiden. Maar proevers ( de ouders) moeten met kromme tenen, toe kijken wanneer een haastige kok met dezelfde ingrediënten aan het werk gaat.
Als ouders verwacht je dat iemand die voor een bepaald beroep kiest, dit met betrokkenheid uitoefent want het is wel in het belang van je kind.
Ps (ot)
De andijviestampot vanavond, werd een fiasco want het was met haast klaar gemaakt. Nu ligt de helft in de prullenbak.
Lynn
'En hoe raar is het als je beide universiteit en postdoctorale studies hebt gedaan en oudste het heel goed doet op het gymnasium om dan te denken dat je kind toch wel VWO moet aankunnen?' Als je met 'het kind' de tweede bedoelt, ja, dan is het raar. Ik heb zelf universiteit gedaan, maar heb één kind op havo en twee op vmbo. Op mijn 40ste bleek mijn IQ tot de hoogbegaafden te horen. Maar ik mag blij zijn als de jongste straks slaagt voor VMBO-KB. En daar is niets mis mee. Het is een hartstikke leuke meid, die weet wat ze wil, weet hoe de weg daarnaar toe is en hard daarvoor werkt.
Flanagan, als alle docenten superkoks zijn, zullen dan alle kinderen altijd het VWO voorspoedig kunnen afronden?
Tsjor
Tsjor,
Nee, ieder kind heeft zijn eigen talent. Maar het kind zit dan wel beter in zijn vel zodat het een betere werkhouding heeft en meer opsteekt.
En toch
Flanagan, zul je het ermee moeten doen, dat ook iedere leerkracht zijn eigen talent heeft. Je kunt ook zeggen: als de leerlingen rustig, geconcentreerd en gemotiveerd zijn, dan is elke docent een superdocent. Maar de leerlingen zijn niet rustig, geconcentreerd en gemotiveerd.
Dat een leerkracht niet goed genoeg zou zijn is geen reden voor een slechte werkhouding, niet goed in je vel zitten en minder opsteken. Op de middelbare school heeft een kind zoveel leerkrachten, daar zal van alles tussen zitten. Uiteindelijk zal het kind het toch zelf moeten doen.
Tsjor
Tsjor,
Een goede docent legt goed uit en bemerkt welk kind gebaat is bij extra stimulatie als een toets opvallend tegenvalt. Door hier niet te lang mee te wachten, is het gemakkelijker bij te komen.
In het geval van Elisa, kwam dit niet van de grond. 12 docenten reageerden niet en mede daardoor werd het moeilijker voor haar zoon om bij te komen omdat desinteresse wel degelijk een rol speelt in de beleving van een kind.
Rond mei probeerde haar zoon weer de draad op te pakken, zelf te doen. Nu is het weer onduidelijk of hij eigenlijk nog wel het jaar mag over doen of moet afstromen.
Er is niets mis met vmbo of havo ( mijn kinderen zitten ook niet op het gym); er is wel iets mis met valse beloftes.
Toch
Heb ik de indruk dat we de situatie van Elisa's zoon geen recht doen door te stellen dat situatie simpelweg was dat een HB kind na bijna een jaar ziekte opeens moest afstromen naar de Havo. Zo simpel ligt het volgens mij niet, als ik goed lees en begrijp ligt deze zaak gecompliceerder.
Dat gezegd hebbende moet ik er gelijk aan toevoegen dat ik ook niet weet wat er allemaal precies speelt. Maar om te beginnen kan het geen kwaad om ons te realiseren dat we -zoals vrijwel altijd hier - maar één kant van het verhaal horen.
Hoe kan het nou dat 12 van de 16 leerkrachten hem als een blok lieten vallen? Allemaal waardeloze leraren? Ik kan me er zo moeilijk wat bij voorstellen.
Moos
Ik wel. Met een zorgenkind maak je echt de raarste dingen mee. Soms is het onwil, soms onmacht. Beide accepteer ik niet: het zijn professionals. Ik heb het tenslotte ook moeten leren (maar dan zonder opleiding).
Beloftes
Ik ben het met Moos eens in die zin, dat je niet weet wat er allemaal precies speelt.
Evanlyn schrijft: 'Ik heb het tenslotte ook moeten leren (maar dan zonder opleiding).' En dan heb je alleen iets geleerd over een specifiek probleem voor jouw kind. Daarbij zul je onmiddellijk met me eens zijn, dat eenzelfde diagnose niet wil zeggen dat elk kind ook hetzelfde is, elk kind is anders. En dan is er niet een diagnose, maar zijn er diversen. Plus nog een keer iets als pfeiffer, met een verloop dat anders is dan bij andere kinderen.
Op een middelbare school heb je zomaar zes keer 30 kinderen in de klas. Per dag. Hoe lang denk je dat zo'n opleiding dan moet duren?
Ik begreep uit eerdere berichten dat deze school zich bijzonder in de schijnwerper heeft willen stellen door onderwijs aan te bieden aan hoogbegaafden met een speciale behoefte. Ik kan me voorstellen dat je op dat gebied van de school dan ook iets extra's verwacht, ze maken er immers reclame voor (begrijp ik). Wat ik begreep is, dat er tot nu toe aan die verwachting ook werd voldaan: extra ondersteuning bij bepaalde vakken, kleinere klassen etc. Maar nu is er een andere complicatie: pfeiffer met een onduidelijk verloop. Er is wel iets gedaan\; elke maand gesprek met de ouders over hoe het gaat, aansluiten bij wat het kind wil en kan, als het kind niet naar school kan gaan, dan niet, als het kind wel naar school kan dan een aangepast programma etc. Het is niet zo dat er niets is gedaan.
Het kan zijn, maar dat is speculatie mijnerzijds, dat individuele docenten niet hebben gereageerd op een bepaald verzoek, omdat zij niet goed wisten hoe ver het stond met de leerling: kon de leerling al iets aan, kon de leerling alles al aan, hoeveel kun je opgeven als je niet weet wat je collega's opgeven etc. etc. Normaal gesproken moet een mentor zoiets coordineren. Bij mijn dochter heeft de mentor dat indertijd ter hand genomen, alle docenten benaderd, konkrete afspraken gemaakt en dochter op pad gestuurd. Dat werkt. Als de dochter individuele docenten had benaderd was het lastiger geweest, want een individuele docent kan dan moeilijk inschatten wat er aan de hand is, hoe zwaar je het kind kunt belasten en wat het kind precies nodig heeft. Een mentor kan dat overzicht hebben, kort en duidelijk uitleggen wat er aan de hand is en een heldere vraag aan de docent voorleggen.
Ik denk dat dat scenario dichter bij de werkelijkheid ligt, dan een aanval van luiheid bij 3/4 van het docentencorps.
Tsjor
luiheid Tjsor
Leerkrachten hebben teveel taakjes en taken en als er dan onduidelijkheden zijn laten ze het er bij zitten omdat er nog zoveel andere dingen wachten om opgepakt te worden.
En echt, ik heb meegemaakt dat leerkrachten gewoon hun mail pas na weken beantwoorden. Er zijn nog leerkrachten die helemaal niet zo actief zijn met die dingen omdat ze de hele dag voor de klas staan.
Kregen ze van school een laptop in de les zou het er al een stuk beter voorstaan. Maar vaak zijn er wel computers maar in een ander lokaal of er is wat mee, iets stuk.
Ik snap wel hoe zoiets ontstaat. En inderdaad, heb je een goede mentor die pakt ze even bij de kladden voor de les begint en heeft zo iedereen weer op de goede weg en er gebeurt wat.
Maar ook daar wisselt het personeel of je hebt er een niet begrijpende dwarsligger tussen die vind dat kinderen dat toch maar zelf moeten regelen en dat het wel veel gevraagd is om dat voor ze te doen, dan verwen je ze teveel en houdt ze klein. Zelfs als de school zich profileert als speciaal bezig met dit soort kinderen wil niet zeggen dat alle neuzen een kant op gaan.
Die zijn misschien ook al doodmoe van elke nieuwe wending die de school nu weer opgelegd heeft gekregen.
Of er komt een nieuwe directeur, zie verhaal internaat zeiljongens, en het feest is weer over.
Het blijft kwetsbaar en als ouder ben jij toch uiteindelijk degene met het overzicht en de doorgaande lijn.
Tsjor. en Elisa
@aha, Tsjor nu begrijp ik jouw begrip voor docenten. Ik dacht eerst dat jezelf docent was.
Maar je positieve ervaring tov je dochter is mooi en zo hoort het ook, teamwork.
Wij hebben gelukkig ook mogen ervaren hoe ons kind door warmte en begrip, zich welkom voelde. Maar wel nadat kind eerst op een andere school ijskoud genegeerd werd (en de ouders ook).
@Elisa, wil je je kind eigenlijk nog wel verder laten studeren op die school? Als hij daar blijft, ligt hij wel onder een vergrootglas omdat je strijd een gevaar is voor het imago en hij moet nog 3à 4 jaar. Door de houding van de docenten is het misschien toch verstandiger om naar H? of K? te gaan.
Ach Flanagan
Ik kan ook heel wat andere staaltjes vertellen met drie kinderen, waarvan de jongste hopelijk dit jaar van de middelbare school afkomt. Maar dan begint het MBO en ook daar kan ik staaltjes van vertellen. Of van het HBO.
Mijn wapenfeit van dit jaar: het hele zorgteam van de nek van mijn dochter halen.
Ach, je moet toch wat.
Tsjor
Tsjor, en Elisa
Ik weet niet welk zorgteam je exact bedoeld. Maar best mogelijk dat Elisa straks ook een " zorgteam" op haar nek kan krijgen, als gevolg van een laffe melding door de school met deskundigen vanwege het werken tijdens ziekte of emotionele druk door ouder of spijbelen, omdat ze die lastige ouder helemaal zat zijn
Dus @Elisa, niet afstromen of doubleren maar weg wezen als het kan. Een vluchtervaring is wat ieder zijn kind voor wilt behoeden. Maar ik denk dat je zoon dit wel kan begrijpen.
De praktijk (ot)
Ik kan me in de verklaring van Tsjor wel vinden. Ik heb 300 leerlingen, maatwerk zit er echt niet in. Daar is een mentor, IB-er of zorgcoordinator voor. In de praktijk probeer je natuurlijk aandacht te schenken aan de leerlingen en tegemoet te komen aan individuele behoeftes. Maar dat wil ik dan wel voor alle leerlingen doen, niet voor een enkeling. Dus ook voor de klassieke lapzwans die niet op extra ondersteuning zit te wachten en je met rollende ogen aanhoort. Naast voorbereiding, nakijkwerk en andere taken blijft er nog geen halve minuut per leerling in de week over. Dat is de realiteit, geen onwil. Nergens in Europa wordt zoveel per docent lesgegeven als hier. Ervan uitgaande dat docenten geen vrijwilligerswerk doen, heeft dat direct consequenties voor de kwaliteit van de begeleiding.
drukke week, Cito
Hallo,
Mijn zoontje (met ASS) zit in groep zes. Afgelopen week was er avondvierdaagse wat dus redelijk veel stress geeft bij hem maar wat hij wel leuk vindt en waar hij met mee wil doen; het is voor hem sociaal ook belangrijk ( hij kletst dan meer met klasgenootjes). Verder moest hij midden in de week voor t eerst zijn spreekbeurt houden, daar was hij ook al weken vol mee ( in z'n hoofd). Nu nadert het einde van het jaar en hield de school dus ook precies deze week even tussendoor alle LVS toetsen omdat binnenkort het rapport al uit moet. Dat betekende dus dat hij eerst op woensdag Cito rekenen moest maken, toen z' n spreekbeurt houden en daarna nog snel even Cito begrijpend lezen (deel 1 ?) op een ochtend. En dat dus in een week waarin hij door alle onrust pas na elven in slaap valt.
Rekenen had hij dus een B gescoord ipv de normale A van de afgelopen jaren. En voor de rest, waar hij minder in is hou ik mn hart vast....
Eigenlijk vind ik het slecht dat ze geen rekening houden met de avondvierdaagse ( zeker helft van de klas doet mee) en in zijn geval de spreekbeurt en de planning van de LVS.
Hij is van de lichting dat de eindcito niet meer meetelt voor het advies en de LVs dus zwaarder gaat wegen.
Aan de andere kant vind ik het ook zonde om te denken: dan maar geen avondvierdaagse ivm de Cito (trouwens de ouders weten niet eens de planning wbt de LVS, pas kort van tevoren).
nu heb ik binnenkort weer rugzakgesprek en eindgesprek op school. Ik ben in dubio, zal ik er nu boos over worden, maar met welk doel, hoe zou ik het kunnen insteken? En is het terecht om me hier druk over tr maken?
Kaatje
Vorige moest nieuw draadje zijn, sorry...
Vorige moest dus apart draadje zijn....
KGO
Beste KGO,
Wil je even een nieuw draadje aanmaken, dan kan ik deze postings verwijderen.
Met vriendelijke groet,
Forumbeheer Ouders Online
Elisa?
Laat je nog even iets horen?
Ik ben heel benieuwd, hoe staat het er voor?
Sterkte!
Update
Ondertussen heb ik weer 2 gesprekken gehad met school, ondersteund door een onderwijsconsulent. De onderwijsconsulent heeft school fors aangesproken op hun verzaken van de onderwijs- en zorgplicht gedurende langdurige ziekte. Er was ook geen handelingsplan opgesteld terwijl dit wel verplicht is bij leerlingen met een rugzakje en zij heeft school ook gewezen op de gebrekkige communicatie onderling op school en tussen docenten en leerling. School heeft snel een handelingsplan opgesteld en is behoorlijk aan het meewerken; ze hebben dus wel door dat zij fout zaten en dat bepaalde zaken aan verbetering onderhevig zijn.
Voor zoon is het gelukkig nu bijna vakantie; hij hoefde de toetsweek niet te doen en gaat alleen nog meedoen met de slotactiviteiten. Volgende week is de eindvergadering; daarna komt er meteen een afspraak met de afdelingsmanager Atheneum (we gaan er van uit dat zoon 3 Atheneum gaat doen; zoon wil dat ook), wordt er gekeken in welke klas hij het beste kan komen, wordt het handelingsplan besproken en een geschikte mentor gekozen. En vanaf het nieuwe schooljaar wordt er voor gezorgd dat de begeleiding op school meteen goed zit en regelmatig geevalueerd wordt. Mocht het nodig zijn wordt Ziezon of Onderwijsconsulenten ingeschakeld. School weet nu van het bestaan van deze instanties af dus hopelijk wordt nu voorkomen dat andere leerlingen dezelfde ellende meemaken.
We hebben het ook nog even over afstromen naar het Havo gehad. Iedereen was het erover eens dat zoon hier niet op zijn plek zou zitten. De onderwijsconsulent bracht ook naar voren dat afstromen naar een lager niveau geen oplossing is voor het gros van dit soort kinderen omdat de problematieken blijven bestaan. En zo creeer je voortijdig schooluitvallers. De combinatie ADHD en hoogbegaafdheid is ook in haar ervaring een hele vervelende; het bijt elkaar enorm en scholen kunnen hier vaak niet goed mee omgaan.
Zoon gaat voor begin van het nieuwe schooljaar starten met Strattera. Hopelijk slaat dit aan zonder de nare bijwerkingen van Methylfenidaat. Hij wil zelf weer heel graag ADHD medicatie nemen dus duimen maar dat dit het medicijn is voor hem...
Afijn, dankzij de hulp van onderwijsconsulenten zijn we er redelijk goed uitgekomen. Nu eerst nog een fijne vakantie en dan weer fris beginnen in een nieuwe klas. Ik ben heel wat wijzer geworden en zal er vanaf het begin bovenop zitten en weer aan de bel trekken als het nodig is. Hopelijk is school ook wat wijzer geworden en hebben ze lering getrokken uit deze ervaring. Wij hebben de indruk van wel en dat is winst.
Mooi zeg!
Dat klinkt goed, nu maar hopen dat iedereen het volhoudt. Dat gevoel dat de school misschien wel wat heeft geleerd heb ik ook bij onze basisschool. Ze vroegen me nota bene hoe ik het ervaren had, zowel positief als negatief....wauw!
