Onderzoek: Genderneutraal opvoeden

'Blauw niet beter dan roze '

Daar kan ik niks mee.

Het zit m in al die subtiele kleinigheidjes die in de praktijk niet te vermijden zijn. Als het zo simpel was als kiezen voor een kleur... ( hoewel. Ga de kinderkleding afdeling maar eens op, en de speelgoedzaak.)

Goh

Eerst maar even mijn verwondering uiten: Bieb, ik heb een behoorlijk uitgebreide familie en vriendenkring, de landsgrenzen overstijgend en ik ken werkelijk niemand die aan jou omschrijving van de beide ft werkende ouders voldoet. Ik ken zeker wel gezinnen waar de ouders hard/veel werken maar de tredmolen die jij beschrijft niet. Vaak gaat het dan juist om mensen die niet de reguliere uren maken waardoor er ruim tijd over blijft om met de kinderen te spenderen. Hoeveel gezinnen ken jij dan die echt zo leven? Tientallen? En vanwaar deze passie? Het intrigeert me wel eigenlijk. Ben je zelf door ft werkende ouders aangesproken op jouw keuzes, zoiets?

Over dat gender neutraal (ik meng me liever niet in de definitie discussie, de invulling kunnen we wel geven zonder daar over te heen en weren), ik vind het wel jammer dat sommige mensen jongens als stoerder zien dan meisjes. Een moeder van alleen maar jongens is een stoere jongens-moeder en een man met alleen maar dochters is eigenlijk een beetje zielig. Niet bij iedereen gelukkig, maar het is er wel.

Mijn oma werkte overigens nog door na trouwen en kinderen krijgen (en nee niet als boerin) maar trok haar zoons hopeloos voor. Heb ik altijd een wonderlijke combi gevonden.

Ook wonderlijk: man en ik wilden allebei part time gaan werken en allebei evenveel om zo allebei zowel tijd te hebben met de kinderen als te kunnen werken. Hij kreeg van sommigen de reactie: O wat goed en dan werd mij gevraagd of ik niet teveel werkte?

Maar toch zit het ook in mij: laatst op een feestje ging het gesprek over helpen bij huiswerk op het VO. Andere ouders gaven aan dat we hun achttienjarige zoon wel mochten vragen te helpen bij wiskunde enzo. Waarop onze vier vwo-er aangaf dat dat niet hoefde. De ouders keken naar mijn man en vroegen: been je dat nog bij dan? Waarop kind zei; nee papa niet maar mama wel. Stiekem vind ik die reacties dan toch grappig, ik beken

BSO

Om eerlijk te zijn vind ik wat Bieb zegt ihkv een bso ook wel een dilemma. Ik heb een bso vlak naast de deur. Als ik tijdens vakanties langs die bso fiets heb ik toch altijd een beetje medelijden met die kinderen. Heel onterecht misschien. Ze spelen lekker, dus ik heb eigenlijk geen aanleiding om het zielig te vinden. Maar ik stel me zo voor dat het vermoeiend is om je nooit terug te kunnen trekken tussen 8 uur en 6 uur op schooldagen en tijdens vakanties. Vakanties zijn tegenwoordig toch een beetje bedoeld om te ontspannen in plaats van te werken zoals ze aanvankelijk bedoeld waren. Maar nee, bso kinderen moeten in dat patroon van vroeg opstaan, altijd bij hordes kinderen zijn en laat thuiskomen doorgaan. Ik zou denk ik als ik nu voor die keuzes zou staan toch zoveel mogelijk proberen dat te voorkomen. Daarom zeg ik ook dat mijn kinderen wat dat betreft altijd op mij mogen rekenen, tenzij ik zelf werk uiteraard, of ze moeten mij in dat geval dan net zoveel betalen als wat mijn loon zou zijn.

Maar goed dit heeft op zich niets met het onderwerp te maken.

Gender neutraal

Blijkbaar zijn wij van die linkse correcte ouders.
Onze oudste (dochter) had blokken, treinbaan, poppen, duplo, verkleedkleren, etc.
De tweede (zoon) had ook toegang tot al die spullen, inclusief de poppenwagen en de roze prinsessejurk.
Dochter is niet zo'n poppenkind, maar speelde heerlijk met de duplo en de blokken, zoon heeft meer met poppen gedaan (ook niet altijd wat je verwacht, er zijn heel wat poppen gelanceerd met het uitproberen van een katapult).
Beide hebben de roze prinsessejurk aan gehad. Pas toen ze naar de basisschool gingen werd het problematisch, daar werden ze door de andere kinderen wel aan sexe stereotypen geholpen.
Derde kind (dochter) was wel het standaard meisje-meisje en speelde graag en veel met poppen. Ze had ook meer met blokken en duplo kunnen spelen, dat was ook volop aanwezig en werd volop gebruikt.
Vierde kind (zoon) speelde liever met de anderen.

Mijn man en ik zijn beide minder gaan werken toen we kinderen kregen, we wilden ze zoveel mogelijk zelf opvoeden.
Met de crisis werden we wel voor de keuze gesteld: (bijna) voltijds werken of helemaal niet. Tsja, dan is de keuze niet zo moeilijk.
We hebben beide genoten van de tijd thuis toen de kinderen nog niet naar school gingen, al waren de dagen soms zwaar. De echte tropenjaren vond ik de tijd dat ze drie dagen per week naar de opvang gingen. Dat geren en gedraaf met kinderen die doodmoe zijn van een hele dag verplicht sociaal doen... En dan er nog een gezonde maaltijd in krijgen.

Kaaskopje: wij hebben nu oppas aan huis en we zien de kinderen daarbij opbloeien. Ze kunnen spelen wanneer ze willen en thuis blijven wanneer ze willen. Het geeft veel meer rust, voor de kinderen vooral maar ook voor ons. De oppas houdt van knutselen en is heerlijk actief (heeft mijn tweede wat trucjes op zijn skates geleerd) en als er toch iets is met het werk zet ze met plezier iets gezonds op tafel.

Kaaskopje

Mijn kinderen vonden de BSO altijd heerlijk. In de vakantie als ik onverwachts een dag thuis was mochten ze altijd kiezen. Dan gingen ze na welke vriendjes die dag op de BSO zouden komen en welke activiteiten er gedaan zouden worden, vervolgens werd ik ondervraagd wat we zouden doen. Pas daarna maakten de jonge opportunisten hun keuze. En die viel niet altijd in mijn voordeel uit.
Ze gingen bijna altijd met veel plezier heen en hadden het er echt naar hun zin.
In de meeste BSO's is trouwens ook wel de mogelijkheid om je terug te trekken.
Mijn kinderen hebben op een grote hypermoderne BSO gezeten met meerdere ruimtes en daar hadden ze een echte chill ruimte.
Ze hebben ook op een kleine gammele BSO gezeten met maar 1 ruimte en daar stond ook een bank met een stapel boekjes.
De activiteiten zijn ook altijd vrijwillig.

Als ouder vond ik de periode oppas aan huis relaxter want ik hoefde veel minder te halen en te brengen en het eten was al klaar als ik thuis kwam (onze oppas hield van koken) maar voor de kinderen was de BSO even prima als de oppas aan huis. Soms zelfs leuker want onze oppas organiseerde verder niet heel veel spannends kwam uitjes en activiteiten (wat overigens ook helemaal niet nodig is)

Gemengde kinderen

Als je van alles wat in je kinderschaar hebt, is het ook wel meer vanzelfsprekend om een breed aanbod aan speelgoed in huis te hebben. Met een jongen erbij, zou hier meer autospul e.d. in huis geweest zijn, zo is het wel. Dan is het niet de vraag of het een meisje interesseert, maar dan is het er gewoon. Net zoals een jongen makkelijker bij poppen kan. Blokken heb ik nooit aan een jongen gekoppeld. Net als Lego.

Jaina

Ja, het is misschien inderdaad onterecht hoor dat ik het soms sneu vind. Maar als ik aan mijn eigen dochters denk, is er eentje bij die behoefte heeft aan momentjes voor zichzelf. Zij vond het helemaal niet leuk als ik haar eens liet overblijven. En voor zo'n kind is een 'chill'-ruimte al te druk.

Triva (en meer)

Ja natuurlijk maar dat is het punt toch niet? Het punt is dat het blijkbaar niet zielig maar stoer is om alleen maar jongens te hebben en en niet stoer maar beetje zielig om alleen maar meisjes te hebben. In de ogen van sommigen dan. Het is blijkbaar voor die mensen een imago dingetje. Toen bij ons bekend werd dat er een meisje in aantocht was zei een mannelijke kennis tegen mijn man: ja, jij bent ook wel zo'n meisjes vader, ik niet, laat mij maar lekker stoer doen. Ze hadden op dat moment allebei een zoon trouwens. Mijn man reageerde heel soepel, hij vindt en vond beide leuk maar ik vond het toch een rare opmerking. Enfin, ieder zijn meug.

Qua bso: hier komt het ook geregeld voor dat de kinderen extra naar de bso willen. Vooral in de schoolvakanties zijn er vaak activiteiten of vriendjes daar. Nou zijn man en ik beiden behoorlijk flexibel qua werk dus er zit misschien ook minder 'moeten' achter wat het misschien wel relaxter maakt. Ook komt het geregeld voor dat een kindje die niet op die bso zit als introducé meegaat. Dan willen ze ook een keer daar spelen omdat ze blijkbaar goeie verhalen horen. Het is ook al twee keer gebeurd dat dat kindje daarna ook structureel gaat, bij eentje vanuit de oppas aan huis situatie en de ander zat eerst bij een andere bso. Je begrijpt, ik ben blij met onze bso
Ik denk ook wel dat het enorm afhangt van het type kind. Ik denk dat onze kinderen qua karakter wel in het concept passen en ik realiseer me dat dat niet vanzelfsprekend is. Ik ken ook wel kinderen die gelukkiger (zouden) zijn thuis.

Zielig met dochters

Ik heb ook het idee dat het een imago-dingetje is als een vader zich stoerder voelt of een ander stoerder vindt met een zoon, maar misschien is de noodzaak van een zoon ook nog niet volledig uit onze productielijn geëvolueerd. Een zoon was nodig voor de jacht, de landbouw, het zware werk dus en, niet onbelangrijk, om een stamhouder te hebben. Sommige mensen tillen nog steeds zwaar aan zo'n stamhouder. Hij geeft toch maar de achternaam door. Maar die zorg hoef je tegenwoordig niet meer te hebben. Een gezin kan nu net zo makkelijk de naam van de vrouw dragen, waardoor de achternaam niet hoeft uit te sterven.

Ik denk dat sommige mensen ook gewoon uit onbekendheid met een geslacht voorkeur hebben voor een jongen of een meisje. Als je altijd het idee hebt gehad dat je alleen met een jongen naar sport kunt kijken, dan fantaseer je eerder over dat je met een zoon lekker voetbal gaat kijken dan met een meisje en verwacht je van een meisje misschien wat sneller dat ze te delicaat is om een robbertje mee te stoeien.

Kom, kom

Ik begrijp dat 'zielig' wel een beetje. Een man met alleen dochters mist toch een vader-zoon relatie en dat is toch een beetje speciaal omdat je je 'manzijn' (ja, ja, lach maar) in zekere zin doorgeeft en dat werkt met een dochter toch anders.

Dat gezegd hebbende had ik graag (ook) een dochter willen hebben of misschien wel alleen dochters. Hoe dat voor vrouwen zit moeten ze zelf maar bepalen. Mijn partner mist soms ook wel dat ze met een huis vol mannen geen dochter heeft om mee te shoppen... Maar goed, we mogen al blij zijn dat we kinderen hebben, maar als ik had kunnen kiezen waren het een XXje en een XYtje geworden.

zielig

Ik denk dat dat zielig een beetje standaard is omdat algemeen de meeste mensen een j en een m willen.

Overigens heb ik eens een onderzoek gelezen over als je kunt kiezen wat het geslacht wordt van het volgende kind en of je dat wil en of je er dan dus nog eentje wil. Het bleek dat veel meer ouders van alleen jongens dan voor een meisje gingen dan het aantal ouders dat alleen meisjes heeft die voor een jongen gaan. Dat komt niet omdat die mannen het zo zwaar hebben met alleen meisjes maar omdat die moeders zo graag een meisje wilden hebben na alleen jongens.

Ely

"Hoeveel gezinnen ken jij dan die echt zo leven? Tientallen? En vanwaar deze passie? Het intrigeert me wel eigenlijk. Ben je zelf door ft werkende ouders aangesproken op jouw keuzes, zoiets?"

???? Ik ben door niemand aangesproken. Waarom zou dat? Waarom zouden andere (evt. ft werkende ouders) mij moeten aanspreken? Integendeel, ze waren vaak maar wat blij dat ik kon halen en brengen naar feestjes e.d. die anders niet konden omdat ze naar de BSO moesten.
En ja, ik ken heel wat ft werkende gezinnen. En ja, ik hoorde alleen maar geklaag: het was zo druk. Waarom nu wéér een feestje, want dat past niet. Kind zit niet lekker in z'n vel, maar ja hij moet toch echt naar de bso, want wij werken. Pffff, kind is doorverwezen, maar wannéér moeten we dan gaan? Kind vraag zoveel aandacht rond etenstijd, maar dan heb ik echt even geen tijd, kom net zelf uit m'n werk, m'n hoofd zit nog vol, moet ff resetten, eten moet gemaakt, en een wasje opgehangen, daar heb ik echt even geen puf voor. Wat een gezeur: kind wil graag met de buurkinderen spelen, tja, helaas dat kan niet. Kind is boos, want wil na school gewoon even alleen met de lego spelen. Tja, kind moet begrijpen dat dat nou eenmaal niet kan.
Man, ik werd gék van dat geklaag van die ouders. Niks was goed, kind was te veel.

Overigens is het niet helemaal waar wat ik zei dat andere ouders nooit iets tegen mij verzuchtten (ik werk 3 dagen): soms maakten ze wel eens een opmerking in de trant van: wel fijn dat jij sommige dingen gewoon kan doen en regelen. Ik heb me daar nooit over aangevallen gevoeld, ik dacht: daar ben ik heel blij om. En dacht wel bij mezelf: tja, mijn portemonnee is wat kleiner, en m'n huis ook enz., maar het geeft mij rust en ruimte óók voor m'n kind.
Eigen keuze zou ik zeggen. En ja, als manlief van me scheidt of overlijdt, dan heb ik een laag inkomen. Het is niet anders. De ruimte voor m'n kind én voor mezelf (want dat komt weer terug bij m'n kind) gaat voor...

Bieb

Wel interessant dat jij er zoveel kende op de basisschool aangezien maar 8% van de ouders beide fulltime werken en daar zitten ook de ouders bij met oudere kinderen.

http://www.nji.nl/nl/Databank/Cijfers-over-Jeugd-en-Opvoeding/Cijfers-per-onderwerp-Werkende-ouders

Persoon

Ik zie mijn kinderen toch allereerst als personen. Hun genderidentiteit is daaraan ondergeschikt. Ik heb raakvlakken met beide kinderen niet noodzakelijkerwijs op het gebied van hun sexe.
Maar ik zie wel sexegebonden verschillen in presentatie en (on)mogelijkheden.

O maar die snap ik Ad

Wat je beschrijft qua man-jongen. Maar ik begrijp niet waarom het dan 'stoer' is en al helemaal niet waarom de jongens-moeder stoer is. Moeders met alleen zonen schijnen zich wel steeds minder feminime te gaan gedragen, las ik laatst ergens (nee geen bron terug te vinden, sorry). Wat ik ook snap trouwens.

Enne Bieb, ik geloof dat ik me nogal laat verwarren door je schrijfstijl bij dit onderwerp. Op één of andere manier komt het bij mij over alsof het je enorm hoog zit. Het leest alsof je met stemverheffing en druk gesticulerend praat )). Maar dat is natuurlijk mijn interpretatie.

Ik denk dat het gewoon ook meer not done is om te klagen over de mindere kanten van niet of weinig werken terwijl klagen over te druk soms wel een manier lijkt om te laten zien hoe, ja hoe wat eigenlijk? Hoe vol je leven is? Hoe belangrijk je bent? Hoe hard je probeert alle ballen in de lucht te houden? Anyway, wat er ook achter zit, ik zie mensen fierder klagen over te druk dan over 'ik vlieg tegen de muren op/kan mijn ei niet kwijt/mijn wereldje is zo klein aan het worden of wat er dan ook te klagen valt als je niet/weinig werkt (en ja, ik ken ze wel)

Uh triva

Heel leuk dat jij daar gemiddelden bijhaalt, maar wellicht was onze bs niet gemiddeld?? Ik ken er dus velen, en velen bij mijn kind in de klas.

Ely

Ik snap wat je bedoelt.
Maar weet je, er is voor mij toch echt een verschil tussen hardwerkende ouders die een minimum inkomen hebben om te zorgen dat ze enigszins kunnen leven en hun kinderen wat kunnen bieden, versus hardwerkende ouders die werken voor een mooi en groot huis, vele vakanties enz enz. Mij helemaal prima. Maar mij stoort het wel dat juist DIE ouders klagen over weer een feestje, geen tijd enz. En OOK dat die kinderen (vriendinnen van mijn kind) bij ons kwamen met regelmatig de opmerking dat het bij ons zo gezellig en relaxt was, tijd, aandacht, (emotionele) ruimte en geen gestress.

bieb

Werkten die mensen echt elke week, elke dag, allebei van pak 'm beet 9-17 uur? Nooit eens in de twee weken een dag vrij ofzo?

En verder begrijp ik het systeem van gemiddelden maar gezien het feit dat ook de gezinnen met oudere kinderen en juist jongere kinderen dan de basisschool er bij zitten (ik vermoed dat het percentage ouders dat beide fulltime werkt met kinderen op de basisschool het laagst is) vind ik het bijna gek dat je meerdere koppels kent die allebei fulltime werken en er dan ook nog over zeuren. Ik wist op de basisschool maar van een paar ouders hoeveel dagen ze werkten, dat hield ik niet bij hoor en dan vaak alleen van één van de twee.

Cognitieve dissonantie

Het is ook vaak een soort jaloezie. Als andere mensen een groter huis, mooiere auto's, meer vakanties hebben heeft de omgeving er psychologisch vaak veel behoefte aan om er nadelen bij te verzinnen.

Die kinderen worden verwaarloosd, maar pappa is nooit thuis. Enz. De motivator is natuurlijk dat ze zichzelf er beter door voelen. Heel menselijk natuurlijk, maar het heeft allemaal niet perse een basis in de realiteit, meer in de psyche van de verteller.

Kijk naar dat villawijk draadje van laatst. Er kan geen villawijk genoemd worden of jan en alleman komt met misstanden in villawijken en dat daar toch de ergste criminelen wonen. Cognitieve dissonantie heet dat, als je je niet kunt veroorloven er te wonen dan stel je het voor jezelf zo voor dat je er helemaal niet zou willen wonen. Kun je weer lekker zelfvoldaan achter je toetsenbord gaan zitten.

Beste Triva en beste Ad

Triva: of jij het nu gelooft of niet, het is zo. Van vee van de vriendjes/vriendinnetjes van mijn kind werkten beiden ft.en tot 17:00 uur? Vask was dat nog veel later. Reden dat ze vaak bij ons aten e.d. En dat vond ik prima en gezellig. Maar het gaat er niet om dat ik dat vond.

Ad: Een echt cliche jouw posting. Dar sllaat nergens op . Wij hebben er nl zelf voor gekozen, bewust. En zijn daar blij mee, ik klaag nooit over maar 2 weekjes kamperen per jaar en ik klaag ook niet over onze parterre versus een grote woning., of onze tweedehans auto. Ik ben er blij mee. En niet alleen niet klagen, ik VOEL het ook zo. Meer dan genoeg, en ja, sommige dingen kunnen niet, maar dat is ONZE en bewuste keuze. En veel dingen kunnen wel, de belangrijke dingen en voiral ook de noodzakelijke dingen.
En ik heb alle respecrt voor de keuze van een ander, maar klaag dan niet.

En verder: iemand in een villawijk en/of hoog iq en/of behoefte aan carierre is per defenitie een, mooier, beter of leuker mens. Andersom net zo min.

Lastste zin

Moet natuurlijk 'niet per defenitie' zijn....

Bieb

Je kunt prima je eigen keuzes verantwoorden zonder daarbij negatief te oordelen over anderen. Ik merk dat het mij stoort dat je steeds weer blijft herhalen hoe 'slecht' de keuzes van anderen zijn. Waarom heb je zo de behoefte om jezelf boven hen te plaatsen? Dat is namelijk wat je doet.
Jouw keuze is jouw keuze, en die is voor jou goed. Een ander maakt een andere keuze. Gewoon, omdat hij iemand anders is. Met andere wensen, andere kwaliteiten, andere waarden en wat dan ook maar.
Jij hoeft daar helemaal niets van te vinden, jij hoeft daar niet over te oordelen. Jouw eigen keuze is sowieso oké, omdat het jouw keuze is. Daar heb je dat geoordeel over anderen helemaal niet voor nodig.

Bloemetje

Helemaal eens!
Maar dan moet men niet klagen over elk activiteitje dat kind wil of heeft.
En waar het hier om ging: er vanuit gasn dat school (en evt bso) zorgt voor alle behoeftes van het kind"......... DAAR gaat het mij om.

Bieb

Nee hoor, we zijn het dus helemaal niet eens.

Je oordeelt namelijk nog steeds. Omdat 'men klaagt'. En omdat men een hoge verwachting heeft van de school. Nou, dat is ieders goed recht. Jij accepteert dat school is wat het is, anderen doen dat niet.

Iedereen richt zijn leven in hoe hij het wil. Dat doe jij, en dat doen anderen. Jouw keuzes zijn niet beter dan die van een ander. Jouw keuze is voor jou het beste. Voor anderen zijn andere keuzes beter.

Jij hebt weinig verwachtingen van school, andere ouders hebben hogere verwachtingen. Dat is niet zo vreemd, want er is van alles aan te merken op het Nederlands onderwijs. Maar goed, nu dwalen we wel ver af van het onderwerp van deze draad.

Bloemrtje

Het zou perfect zijn als school alles kan invullen en opvamgen. Maar dan zal je het toraal anders moeten inrichten. Zowel pedagogisch, zorg en intellectueel. Dat kan, maar dat kost heel veel centen. Door wie en hoe wordt dat betaald? (Studie, salaris...). En daarbij ( op het vo), ben je dan dus EN afgestudeerd op je vakgebied, EN afgestudeers op pedagogiek EN weet om te gaan met adhd'ers, autisten, allochtonen, sociaal zwakken, jongeren uit probleem gezinnen, intellectuelen, faalangstigen, enz. Petje af hoor, maar kan jij dat? Op elk gebied? En voor dar salaris en met die verantwoordelijkheid?

Bieb

Dus?

Jij accepteert de situatie zoals hij is. Dat is voor jou de manier om hiermee om te gaan. Dat is prima. Wellicht heb je zelf weinig problemen ervaren met het onderwijs. Wellicht was het voor jou en jouw kinderen goed genoeg. Of was je zelf eenvoudig in staat om op te pakken wat de school heeft laten liggen. Dat is mooi.

Er zijn helaas massa's mensen die ontevreden zijn. Soms omdat hun kind niet zo gemiddeld is (maar hé, je zou zo'n kind hebben, dan knok je daar toch voor?!), soms omdat de school gewoon slecht is (en ja, er zijn slechte scholen/leerkrachten) of soms omdat ze gewoonweg niet genoegen nemen met het gebrek aan ambitie. Zie de draad over zesjes-cultuur.

Ik vind het opvallend dat jij zo'n hard oordeel hebt over mensen die niet ondermeer accepteren hoe het is. Jij vindt het goed genoeg, een ander niet. Onze kinderen hebben allemaal de plicht om vele uren per dag op school door te brengen. Als ouder verwacht je daar op z'n minst voor terug dat het kind zich daar prettig voelt en nieuwe dingen leert. Dat verwachten alle ouders, ook ouders van kinderen die niet zo gemiddeld zijn. Waarom zouden die ouders maar moeten accepteren dat het onderwijs in Nederland niet gericht is op 'kinderen zoals die van hen'? Dat zou jij ook niet doen Bieb.

bloemetje

Allereerst heb ik absoluut geen 'gemiddeld' kind. Integendeel. En ja, school (m.n. het VO) was voor haar een zeer zware opgave, vooral het sociaal-emotionele. En nee, ik was ook niet altijd blij met elke leerkracht. Maar vooral niet met een mentor die ze 2 jaar heeft gehad. Dat laatste, die mentor, is een ander verhaal. Daarvan verwacht je dat hij tot meer in staat is, dan alleen doceren in zijn vak. De begeleiding e.d. viel erg tegen. Dat heb ik ook niet zomaar geaccepteerd.
W.b.t. de vakdocenten is het een ander verhaal. Natuurlijk wil je iemand die goed kan lesgeven in z'n vak én pedagogisch onderlegd is én goed om kan gaan met kinderen met welke gebruiksaanwijzing of stoornis dan ook. Alleen dat is nogal veel gevraagd. Ten eerste zullen deze mensen naast hun studie van hun vak (bijv. Aardrijkskunde, of hoe dat dan ook heet op de Universiteit), óók een studie pedagogiek moeten doen. Dat zijn dure mensen.... zowel wat betreft studiekosten als het daarbij behorende salaris. Dat is al punt 1: wie gaat dat betalen? Voor vakken NL en ENG ligt dat wat eenvoudiger, omdat je daar gerichte studies voor hebt: docent Nederlands bijv., dat is een studie in één. Maar voor veel vakken bestaat zo'n studie niet eens, en daarbij kiezen deze studenten meestal niet op voorhand om les te gaan geven, maar kiezen ze die richting omdat ze dat interessant vinden en daar een baan in willen. Vaak niet te vinden, dus dan komen ze voor de klas. Niet ideaal per definitie, daar ben ik het zeker mee eens. Je moet dan geluk hebben dat die persoon naast z'n vakkennis, ook vanuit zich zelf een goede leerkracht is op alle vlakken. En dat is zeker niet altijd zo.
Dus ja, soms zijn dingen nu eenmaal zo. Of heb jij daar een oplossing voor?

bieb

'Voor vakken NL en ENG ligt dat wat eenvoudiger, omdat je daar gerichte studies voor hebt: docent Nederlands bijv., dat is een studie in één. Maar voor veel vakken bestaat zo'n studie niet eens, en daarbij kiezen deze studenten meestal niet op voorhand om les te gaan geven, maar kiezen ze die richting omdat ze dat interessant vinden en daar een baan in willen.'

Ik lees het vast verkeerd maar het lijkt alsof jij niet op de hoogte bent dat je ook gewoon docent Geschiedenis kan worden? Of wiskunde? Of aardrijkskunde? Of levensbeschouwing en ga zo maar door?

Triva

Oke, dat wist ik niet...... weer iets geleerd.
Maar dat neemt niet weg, dat de meeste jongeren die richting geschiedenis willen, om maar een richting te noemen (als interesse c.q. doel voor een bepaalde baan), niet kiezen voor de docentversie. En dat betekent dat er sowieso veel te weinig docenten zijn, in welk vak dan ook, die gericht hebben gekozen en gestudeerd voor de docentenversie. De meesten kiezen het 'vak', de richting, maar niet als doel om te doceren (op een VO). Maar door de schaarste aan werk op veel vakgebieden, belanden ze uiteindelijk wél voor de klas. Dat kan goed gaan, maar ook minder oed.
Punt blijft dus, dat er te weinig mensen zijn die gericht gekozen hebben voor het docenten vak (anders dan op de bs, dan heb je gericht gekozen voor de pabo).