Na de wittebrood-weken is mijn moeder diep ongelukkig in haar verzorgingstehuis
Dag allemaal
Ach wat is het moeilijk om ver weg te zijn als ouders oud worden. Mijn moeder, na een eerste periode waarin ze leek goed te wennen in haar verzorgingstehuis, is nu diep ongelukkig. Ik denk dat het grootste probleem is dat ze niet meer zelf haar kalmeringsmiddelen mag beheren maar ze van de verpleegster krijgt op vaste tijden. Er zijn een paar incidenten geweest (ze had er eentje laten vallen dat door een andere bewoonster gevonden werd bij voorbeeld) waardoor de zeggenschap over de medicatie is overgegaan. Maar dat heeft als resultaat dat ze in de ochtend te veel krijgt, en in de middag niets meer. Mij is verzekerd dat ze alleen hoeft te bellen om een pilletje te krijgen, in de praktijk zijn er blijkbaar te weinig verplegers waardoor het uitdelen van de medicatie alleen op de momenten van de maaltijden gebeurt. Het is zeer moeilijk om op mijn moeder te vertrouwen omdat ze qua geheugen enorm achteruit gaat, maar ik heb geen goede indruk van de verpleeghoofd: type chefje en onaardig. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ik ga vrijdag alweer langs en ga proberen in gesprek te komen met de leiding maar in de tussentijd heb ik een moeder die me 4 a 5 keer per dag belt en ook al neem ik zeker niet elke keer op, breek het me af.
Sini
jeetje Sinilind, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Je moeder en de hand aan zichzelf. Zou je niet wat ondersteuning voor jezelf zoeken? Dit is wel wat te pittig voor een dochter hoor.
Philou schreef op 16-02-2023 om 19:21:
jeetje Sinilind, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Je moeder en de hand aan zichzelf. Zou je niet wat ondersteuning voor jezelf zoeken? Dit is wel wat te pittig voor een dochter hoor.
Weet je Philou, ik ken vanaf mijn 4de mijn moeder niet anders dan depressief en angstig, met af en toe een opleving als een nieuwe minnar zijn intrede deed of als ze toestemde in het innemen van antidepressiva. Die werkten bij haar goed en dan had ik voor een paar maanden een andere moeder. Maar ze heeft nooit verantwoordelijkheid genomen voor haar eigen leven, nooit gewerkt ook. Dat het niet goed met haar ging was altijd de schuld van iemand anders die haar slecht behandelde: mijn vader, haar familie, later ik… ik weet niet wat de diagnose zou zijn als ze vandaag de dag door een serieuze psychiater gezien zou worden. Ik heb altijd gedacht dat er veel van borderline in zat, met een enorme angststoornis en dwang erbovenop. En als ze angstig is wordt ze erg agressief. Kortom: ik weet niet beter. Het is heel naar om haar zo te zien, dat wel. Ik blijf zoekende, en de afstand maakt het niet makkelijker.
Sini
Sinilind schreef op 16-02-2023 om 23:36:
[..]
Weet je Philou, ik ken vanaf mijn 4de mijn moeder niet anders dan depressief en angstig, met af en toe een opleving als een nieuwe minnar zijn intrede deed of als ze toestemde in het innemen van antidepressiva. Die werkten bij haar goed en dan had ik voor een paar maanden een andere moeder. Maar ze heeft nooit verantwoordelijkheid genomen voor haar eigen leven, nooit gewerkt ook. Dat het niet goed met haar ging was altijd de schuld van iemand anders die haar slecht behandelde: mijn vader, haar familie, later ik… ik weet niet wat de diagnose zou zijn als ze vandaag de dag door een serieuze psychiater gezien zou worden. Ik heb altijd gedacht dat er veel van borderline in zat, met een enorme angststoornis en dwang erbovenop. En als ze angstig is wordt ze erg agressief. Kortom: ik weet niet beter. Het is heel naar om haar zo te zien, dat wel. Ik blijf zoekende, en de afstand maakt het niet makkelijker.
Sini
Dan snap ik heel goed dat je afstand moet nemen als ze weer zo’n bui (nouja, bui?) heeft.
Jij moedert meer over haar dan zij over jou, lijkt. Dat is al heel verdrietig op zich natuurlijk.
Sini, de afstand maakt het juist wel beter, jij bent niet je moeders moeder maar je gedraagt je wel zo. Al slaat ze de hand aan zichzelf, kans is klein anders had ze het al lang gedaan, dan nog is het haar keuze en kun jij die niet veranderen.
Je hoeft niet overal op te acteren. Ik ga nu na de verhuizing ongeveer 1* per 2 maanden naar mijn moeder en die woont zelfs in Nl.
Je neemt aapjes op je schouder die niet van jou zijn.
Advies dat ik kreeg van de psychiater en ggz verpleegkundige van mijn moeder: stel een vast bel moment in, 1* per week en alle andere telefoontjes gaan naar je voicemail/antwoord apparaat. Geef het nr van je moeder een afwijkende ringtone, dan weetje dat je deze moet negeren. Als het belangrijk is neemt het verzorgingshuis wel contact op.
Sini, je moeder had graag katten om haar heen. Die heeft ze bij de verhuizing ‘ achter’ gelaten. Sommige demente mensen hebben baat bij een knuffeldier in hun armen. Dat geeft hen rust en die kunnen ze strelen.
Zo had mijn vader van het verpleeghuis een pluche hond gekregen en mijn moeder een baby pop, maar soms werden levende kippen op schoot gezet die ze konden voeren.
Weet je van welke muziek je moeder kan genieten? Stuur haar zorgteam anders een cd van bv André Rieu. Allemaal dingen die kunnen bijdragen ter afleiding van de veranderingen in haar leven.
tip: Niet te groot of te klein, maar fijn voor in de armen.
https://www.ikea.com/nl/nl/p/gosig-golden-pluchen-speelgoed-hond-golden-retriever-00132798/
Ja die aapjes… in de theorie ben ik het mee eens dat die niet op mijn schouders horen. In de praktijk houden ze me uit mijn slaap. Ook omdat ik steeds gebeld wordt door broer en zus van mijn moeder: “het gaat zo slecht met haar, wat ga je doen”. Mijn vileine ik zou willen antwoorden “niets! Precies zoals jullie niets deden toen ik als klein meisje achtergelaten bij een psychiatrisch patient…” maar het zou niet helpen en ze zouden het waarschijnlijk niet eens begrijpen.
Ik ga vanmiddag langs het verzorgingstehuis, we zijn nu bezig haar meubels in te laden in een busje om ze naar ons huis in de Auvergne te brengen.
Sini
Flanagan schreef op 17-02-2023 om 08:14:
Sini, je moeder had graag katten om haar heen. Die heeft ze bij de verhuizing ‘ achter’ gelaten. Sommige demente mensen hebben baat bij een knuffeldier in hun armen. Dat geeft hen rust en die kunnen ze strelen.
Zo had mijn vader van het verpleeghuis een pluche hond gekregen en mijn moeder een baby pop, maar soms werden levende kippen op schoot gezet die ze konden voeren.
Weet je van welke muziek je moeder kan genieten? Stuur haar zorgteam anders een cd van bv André Rieu. Allemaal dingen die kunnen bijdragen ter afleiding van de veranderingen in haar leven.
tip: Niet te groot of te klein, maar fijn voor in de armen.https://www.ikea.com/nl/nl/p/gosig-golden-pluchen-speelgoed-hond-golden-retriever-00132798/
Ze heeft een pluche olifant dat ik haar gegeven had. Maar ik kan misschien een kat proberen. Muziek luistert ze niet meer, tv kijkt ze niet meer. Voor mijn gevoel loopt ze nu continu achter het verplegend personeel aan jammerend om “mijn Seresta!”. Tja…
Sinilind schreef op 17-02-2023 om 10:32:
Ja die aapjes… in de theorie ben ik het mee eens dat die niet op mijn schouders horen. In de praktijk houden ze me uit mijn slaap. Ook omdat ik steeds gebeld wordt door broer en zus van mijn moeder: “het gaat zo slecht met haar, wat ga je doen”. Mijn vileine ik zou willen antwoorden “niets! Precies zoals jullie niets deden toen ik als klein meisje achtergelaten bij een psychiatrisch patient…” maar het zou niet helpen en ze zouden het waarschijnlijk niet eens begrijpen.
Ik ga vanmiddag langs het verzorgingstehuis, we zijn nu bezig haar meubels in te laden in een busje om ze naar ons huis in de Auvergne te brengen.
Sini
Er is nog een verschil tussen uit je slaap gehouden worden door gedachten die moeilijk te stoppen zijn en: vinden dat jij tijd moet investeren om haar problemen op te lossen.
Als je die kunt splitsen (namelijk: je kunt haar problemen niet oplossen, in ieder geval niet de komende tijd, niet zolang gewenning voor haar een rol speelt en jij haar praktische zaken regelt) dan houd je meer energie over om je gedachten tot rust te laten komen.
gr Angela
Sinilind schreef op 17-02-2023 om 10:32:
Ja die aapjes… in de theorie ben ik het mee eens dat die niet op mijn schouders horen. In de praktijk houden ze me uit mijn slaap. Ook omdat ik steeds gebeld wordt door broer en zus van mijn moeder: “het gaat zo slecht met haar, wat ga je doen”.
Verdorie zeg, als ze jou kunnen bellen, kunnen ze ook je moeder en het tehuis bellen. Ze kunnen dus precies evenveel doen als jij. Dus geef ze dat terug: ze mogen er zelf ook wat aan proberen te doen.
Sterkte Sini 🫂
Misschien is dit iets voor je moeder. Wel duur.
https://www.hulpmiddelwereld.nl/dementie/interactieve-knuffeldieren/interactieve-katten
Deze kan minder maar is veel goedkoper
https://www.medpets.nl/perfect-petzzz-soft-zwart-met-witte-kat/?gclid=EAIaIQobChMI7Zas0qOc_QIVc41oCR0lpQxhEAQYByABEgJV7PD_BwE&var=25651
Nee, iedereen die gaat bellen en met raad komt is niet gebruikelijk. Er is waarschijnlijk sprake van een aanspreekpunt, Siniland dus. En Siniland is daar nu, ook om haar moeder te zien en dingen te bespreken.
Niet alles is op te lossen, moeder zal moeten accepteren dat dingen anders gaan, niet altijd op haar manier. Soms lukt dat niet en blijft er ontevredenheid bestaan. Soms raakt het verzorgingspersoneel wel de juiste snaar, de juiste handvatten en komt er rust.
Psychiatrische problemen, versterkt door leeftijd en dementie, het is moeilijk. Niet iedereen wordt later een " makkelijk en lief oud dametje".
Bij dementie kan het karakter zo veranderen. Soms ten goede, maar soms ook niet. Wordt een eigenschap alleen maar versterkt. En als ik lees dat je moeder vroeger al "moeilijk" was zal het alleen maar erger worden. En dan is de kunst om hier mee om te gaan. Voor het zorgpersoneel in het tehuis, maar ook voor de rest van de familie. En dat is moeilijk, heel moeilijk.
Weten ze in het tehuis hoe je moeder vroeger was? Misschien dat het helpt in de omgang met haar? Sterkte in elk geval!
De afstand lijkt me in bepaald opzicht ook een zegen. Als je om de hoek zou wonen, zou de verwachting veel makkelijker zijn dat je haar in huis zou nemen, dagelijks meerdere keren langs zou komen etc. Nu je in Nederland woont en een baan hebt waarbij je niet op elk moment bereikbaar bent, kun je dat als gegeven stellen.
Verslaving aan medicatie is best een ding. Ik begrijp dat ze haar medicijnen niet in eigen beheer mag houden en dat dat voor haar voelt als een stuk autonomie dat haar wordt afgepakt. Toch zit je in een tehuis met regels voor iedereen en daar zal ze zich bij neer moeten leggen.
Ik snap wel dat het voor jou emotioneel heel belastend is. Het houdt je toch bezig.
Je zou vaste belmomenten in kunnen stellen voor je moeder. Juist omdat bij nood oude mensen vaak hun kinderen gaan bellen in plaats van de verpleging of hulpdiensten.
Als ze iets wil, is het toch de verpleging die daarover gaat/beslist. Ik denk dat daar ook wel een verschil zit tussen Frankrijk en Nederland.
MamaE schreef op 17-02-2023 om 13:00:
De afstand lijkt me in bepaald opzicht ook een zegen. Als je om de hoek zou wonen, zou de verwachting veel makkelijker zijn dat je haar in huis zou nemen, dagelijks meerdere keren langs zou komen etc. Nu je in Nederland woont en een baan hebt waarbij je niet op elk moment bereikbaar bent, kun je dat als gegeven stellen.
Verslaving aan medicatie is best een ding. Ik begrijp dat ze haar medicijnen niet in eigen beheer mag houden en dat dat voor haar voelt als een stuk autonomie dat haar wordt afgepakt. Toch zit je in een tehuis met regels voor iedereen en daar zal ze zich bij neer moeten leggen.
Ik snap wel dat het voor jou emotioneel heel belastend is. Het houdt je toch bezig.
Je zou vaste belmomenten in kunnen stellen voor je moeder. Juist omdat bij nood oude mensen vaak hun kinderen gaan bellen in plaats van de verpleging of hulpdiensten.
Als ze iets wil, is het toch de verpleging die daarover gaat/beslist. Ik denk dat daar ook wel een verschil zit tussen Frankrijk en Nederland.
Enkel dit ( ben het niet oneens met je, maar even voor mw opkomen tov de regels): op die leeftijd is verslaving echt geen probleem meer of zou het dat niet moeten zijn. Of ze geven een extra placebo, of haar standaard dosering seresta. En mocht ze dan hopelijk eens wennen en/of daar langer zijn, dan zou het een optie kunnen zijn om lichte aanpassingen te doen. Ik vind het persoonlijk ( en wat medici in mijn omgeving met mij) heel onverantwoord, onnodig en een fout moment om in deze, voor haar zeer stressvolle tijd, zoveel extra onrust te creëren door wat regels of protocollen. Die zijn er om vanaf te wijken.