Na de wittebrood-weken is mijn moeder diep ongelukkig in haar verzorgingstehuis
Dag allemaal
Ach wat is het moeilijk om ver weg te zijn als ouders oud worden. Mijn moeder, na een eerste periode waarin ze leek goed te wennen in haar verzorgingstehuis, is nu diep ongelukkig. Ik denk dat het grootste probleem is dat ze niet meer zelf haar kalmeringsmiddelen mag beheren maar ze van de verpleegster krijgt op vaste tijden. Er zijn een paar incidenten geweest (ze had er eentje laten vallen dat door een andere bewoonster gevonden werd bij voorbeeld) waardoor de zeggenschap over de medicatie is overgegaan. Maar dat heeft als resultaat dat ze in de ochtend te veel krijgt, en in de middag niets meer. Mij is verzekerd dat ze alleen hoeft te bellen om een pilletje te krijgen, in de praktijk zijn er blijkbaar te weinig verplegers waardoor het uitdelen van de medicatie alleen op de momenten van de maaltijden gebeurt. Het is zeer moeilijk om op mijn moeder te vertrouwen omdat ze qua geheugen enorm achteruit gaat, maar ik heb geen goede indruk van de verpleeghoofd: type chefje en onaardig. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ik ga vrijdag alweer langs en ga proberen in gesprek te komen met de leiding maar in de tussentijd heb ik een moeder die me 4 a 5 keer per dag belt en ook al neem ik zeker niet elke keer op, breek het me af.
Sini
Ik reageer hier niet vaak, maar dit is zo herkenbaar.
Ik ben een generatie jonger dan jij, maar wij hebben net hetzelfde achter de rug met mijn grootvader. Hij was zijn hele leven een heel zelfstandige man, die heel lang thuis gewoond heeft, en alles zelf deed en organiseerde. In december, door een ongelukkige val, ging dat niet meer. En dan ging de moraal ook enorm achteruit: ik mag dit niet meer, ik mag zelf niet meer beslissen dat ...
Het verplegend personeel in zo'n centrum weet best waarom ze bepaalde dingen doen. Zo nemen heel wat oudere mensen eigenlijk veel te veel pillen (en pillen die onderlinge bijwerkingen hebben) dus dit bekijken en verminderen is meestal een van de eerste dingen die gebeuren. En dat vinden de meeste mensen niet leuk, want ze zijn zo gewend aan hun pilletjes. Zo wordt er hier in Vlaanderen heel veel aandacht besteed aan het verminderen van de hoeveelheid kalmeringspillen en slaappillen om het risico op vallen te verminderen.
Ik kan maar één advies geven: praat niet alleen met je moeder, maar ook met het personeel van de instelling. De meeste dingen kunnen in onderling overleg echt wel opgelost worden.
ik ga je een hart onder de riem steken. Mijn vader woont nu 13 maanden in een verpleeghuis en de eerste maanden waren vreselijk. Voor hem maar daardoor ook voor mij.
Hij was zo boos over alles en zo verdrietig. Ik had ook de indruk dat het personeel hem daardoor maar lastig vond.
En nu? Hij heeft het er fijn, maakt kletspraatjes met iedereen en doet aan veel activiteiten mee. Ik had het een jaar geleden niet geloofd.
Hou vol!
Heeft hier ook veel investering gekost. Maar ook gewoon geduld.
Uit haar vertrouwde omgeving, daar liggen haar herinneringen, daar was ze zelfstandig. Ze is de regie kwijt en dat is moeilijk. Wat Freya zegt, zorgpersoneel probeert een balans te vinden met je moeder, ze moeten haar leren kennen en het is wennen, over en weer.
Dat je niet even snel aan kan wippen is jammer, maar je doet wat je kan.
Freya13 schreef op 15-02-2023 om 08:05:
Ik reageer hier niet vaak, maar dit is zo herkenbaar.
Ik ben een generatie jonger dan jij, maar wij hebben net hetzelfde achter de rug met mijn grootvader. Hij was zijn hele leven een heel zelfstandige man, die heel lang thuis gewoond heeft, en alles zelf deed en organiseerde. In december, door een ongelukkige val, ging dat niet meer. En dan ging de moraal ook enorm achteruit: ik mag dit niet meer, ik mag zelf niet meer beslissen dat ...
Het verplegend personeel in zo'n centrum weet best waarom ze bepaalde dingen doen. Zo nemen heel wat oudere mensen eigenlijk veel te veel pillen (en pillen die onderlinge bijwerkingen hebben) dus dit bekijken en verminderen is meestal een van de eerste dingen die gebeuren. En dat vinden de meeste mensen niet leuk, want ze zijn zo gewend aan hun pilletjes. Zo wordt er hier in Vlaanderen heel veel aandacht besteed aan het verminderen van de hoeveelheid kalmeringspillen en slaappillen om het risico op vallen te verminderen.
Ik kan maar één advies geven: praat niet alleen met je moeder, maar ook met het personeel van de instelling. De meeste dingen kunnen in onderling overleg echt wel opgelost worden.
Wat Freya zegt klopt helemaal. Verder weet ik uit mijn werk ook dat onze bewoners richting hun familie ook niet altijd ‘de waarheid’ vertellen. Dat kan komen doordat ze het niet meer zo goed weten, maar ook doordat ze gewoon ongelukkig zijn en aandacht willen. Dat kan ook onbewust zijn hoor. Jouw moeder zal prima doorhebben dat jij in actie komt als zij bij jou klaagt over de verzorging/het huis.
Ik heb het voorbeeld van een meneer due tegen zijn dochter klaagde dat hij met de lunch werd overgeslagen. Dat is een officiële klacht geworden. Wat bleek: hij kreeg tussen de middag warm eten en voor hem was de lunch een boterham en andersom. Hij onthield dus niet dat hij al gegeten had. Zijn belevenis was anders, de maaltijden klopten in zijn hoofd niet. Zoiets zou ook bij je moeder kunnen spelen. Dat als ze niet zelf haar pillen uit het potje heeft gehaald ze niet onthoudt dat ze ze heeft gekregen. Ik zou dus met de verzorging besproken wat hun beleid is vóór je er met je moeder verder over praat.
Sterkte hoor, het is extra lastig zo op afstand
Bedankt allemaal! JA het is op afstand moeilijk, ik kan inderdaad niet even naar Versailles en terug. En het komt allemaal op mij (enig kind). Maar goed, net een goed gesprek gehad met de hoofd verpleging. Die ongeveer vertelde wat jullie vertellen. En mijn moeder kan (bewust of onbewust) best manipulatief zijn.
We halen adem en gaan verder..
Sini
hafeelabdullah201 schreef op 16-02-2023 om 11:31:
en dat verraste me al
spam gemeld
Wat naar allemaal Sini! Het voelt extra vervelend dat je op afstand bent; maar als ze in dezelfde woonplaats als jij woonde was het niet makkelijker geweest, denk ik. Want met even langswippen zit je er telkens weer middenin en is enige gezonde afstand bewaren nog moeilijker.
( En ook als je een van meer kinderen bent, is er meestal één aanspreekpunt en als je diegene bent, heb je naast die taak ook te maken met de vaak verschillende opvattingen van broers/zussen. )
Het is gewoon niet eenvoudig. Goed dat ervaringsdeskundigen je wat moed hebben gegeven. Sterkte & geduld gewenst!
Sinilind, wat lastig, zeker als enig kind en ook die afstand.
ik weet dat ze in Frankrijk graag alles van bovenaf regelen en dus ook eerder die kalmeringstabletten innemen maar daar word zij natuurlijk heel ongelukkig van, als die worden vergeten. Ik zou toch proberen te regelen dat zij zelf bepaalt wanneer ze die inneemt.
Sinilind, ik sluit me aan bij de voorgaande reacties. Herkenbare situatie en ook ontzettend moeilijk om mee om te gaan.
Één tip: probeer toch zoveel mogelijk op te nemen als ze belt. Ik weet dat het lastig is. Leg desnoods de hoorn naast je neer en ga iets anders doen in de tussentijd. Maar zorg dat ze het gevoel heeft dat ze contact met jou kan krijgen en haar zorgen kan spuien. Het moet zo eenzaam zijn om het gevoel te hebben dat niemand naar je luistert!
Andersom heb ik bij de verzorging van mijn moeder in een zorghotel ook wel dingen gezien die echt niet goed waren (waardoor ze soms ook echt schade opliep). Dus dat het altijd aan de bewoner ligt, is ook niet waar. Het is wel iets waar je weinig aan kan veranderen omdat je er nu eenmaal niet elke dag naast kan staan. Hoe je daar voor jezelf vrede mee moet vinden, daar ben ik nog niet achter. Helemaal perfect kan het natuurlijk nooit, maar sommige fouten zijn wel erger dan andere. Aanspreken van het personeel heeft meestal weinig zin, want elke dag zijn er weer anderen en ze hebben al weinig tijd. Het management krijg je nooit te spreken en structurele veranderingen vinden toch niet plaats al mopper je nog zo hard. Dus hoe vaak je er ook van wakker ligt, er echt iets aan doen is vrijwel niet mogelijk. Zou je haar in huis nemen, dan zou het er natuurlijk niet beter op worden, want in je eentje trek je dat al helemaal niet. Het is gewoon de realiteit vrees ik.
WendelmoedM schreef op 16-02-2023 om 13:14:
Andersom heb ik bij de verzorging van mijn moeder in een zorghotel ook wel dingen gezien die echt niet goed waren (waardoor ze soms ook echt schade opliep). Dus dat het altijd aan de bewoner ligt, is ook niet waar. Het is wel iets waar je weinig aan kan veranderen omdat je er nu eenmaal niet elke dag naast kan staan. Hoe je daar voor jezelf vrede mee moet vinden, daar ben ik nog niet achter. Helemaal perfect kan het natuurlijk nooit, maar sommige fouten zijn wel erger dan andere. Aanspreken van het personeel heeft meestal weinig zin, want elke dag zijn er weer anderen en ze hebben al weinig tijd. Het management krijg je nooit te spreken en structurele veranderingen vinden toch niet plaats al mopper je nog zo hard. Dus hoe vaak je er ook van wakker ligt, er echt iets aan doen is vrijwel niet mogelijk. Zou je haar in huis nemen, dan zou het er natuurlijk niet beter op worden, want in je eentje trek je dat al helemaal niet. Het is gewoon de realiteit vrees ik.
Maar als er echt fouten gemaakt blijven worden zou ik echt wel doorgaan... er is altijd een cliëntenraad of een klachtencommissie. Als het echt de spuigaten uitloopt kun je nog op zoek naar een ander tehuis. Er zijn behoorlijke wachtlijsten, ik weet het maar het is echt niet onmogelijk om iemand ergens anders geplaatst te krijgen. Al zal het wel afhangen van de regio. Hoe dit in Frankrijk gaat weet ik natuurlijk niet.
Wendelmoed je schrijft over een zorghotel, ik moet eerlijk zeggen dat ik van zorghotels bij ons in de buurt bepaald geen goede verhalen hoor maar dat is dus geen verpleeghuis.
Als we allemaal maar slechte zorg accepteren veranderd er niets. En het kan nog zo druk zijn, maar grove medicatie fouten en slechte bejegening van patiënten heeft niet alleen maar met werkdruk te maken en er is zeker verschil in verpleeghuizen.
Om op afstand in Frankrijk een actieplan voor verbetering uit te voeren of een andere locatie te zoeken lijkt me na 2 weken wat te snel geredeneerd.
Ik ben overigens bang dat in Nederland de meeste mensen die in aanraking komen met zorg geen idee hebben wat normaal of goed is. Dus ja als je niets zegt houd je iets in stand, maar veel mensen zullen geen puf of inzicht hebben waar ze iets van zouden moeten of kunnen vinden.
gr Angela
Toch nog even gebeld, om te horen “Als ik wist hoe ik hier zelfmoord zou plegen zou ik het doen”. Tja. Aan de andere kant, hoor ik al 50 jaar regelmatig dat ze zelfmoord gaat plegen (wanneer iets tegen zit).
ik heb het idee dat de verzorgingstehuis heel erg zijn eigen plan trekt. Ik weet het niet. Ik ben gewoon erg moe. Gelukkig is kind niet meer slapeloos en gestrest dus wordt ik niet meer ‘s nachts gebeld.
Sini
je kunt ook besluiten om even een paar dagen niets te doen behalve opnemen en "half" luisteren zonder meteen in de oplos-stand te schieten. Ondertussen is het gewenningsproces van je moeder gaande en kijk je bij een volgende stap hoe het gaat. Op een gegeven moment kun je wel een top drie maken van zaken die haar echt heel ongelukkig lijken te maken en kun je kijken wat je daaraan kunt doen .
Gr Angela
Sinilind schreef op 16-02-2023 om 17:30:
Toch nog even gebeld, om te horen “Als ik wist hoe ik hier zelfmoord zou plegen zou ik het doen”. Tja. Aan de andere kant, hoor ik al 50 jaar regelmatig dat ze zelfmoord gaat plegen (wanneer iets tegen zit).
ik heb het idee dat de verzorgingstehuis heel erg zijn eigen plan trekt. Ik weet het niet. Ik ben gewoon erg moe. Gelukkig is kind niet meer slapeloos en gestrest dus wordt ik niet meer ‘s nachts gebeld.
Sini
Nou Sinilind dat klinkt wel heel heftig maar als ze dit al 50 jaar roept lijkt het een uiting van "ik weet het niet meer verder, ik wil dit niet en dan roep ik dit maar"
Ik denk dat de oplossing van Angela nog wel het beste is. Niet gelijk in de "ik moet iets oplossen" modus schieten. Je kunt helemaal niets. Ik zou ook niet 5 keer per dag opnemen, heb je nog tantes ooms nichten neven, vriendinnen van haar die haar af en toe kunnen bellen?
En hoe bedoel je het verzorgingstehuis trekt heel erg zijn eigen plan?
Je moeder zal toch een beetje mee moeten in het ritme en ik snap wel dat ze niet de eigen medicatie in beheer krijgt als haar geheugen haar zo in de steek gaat laten en ze medicatie laat vallen zodat anderen het innemen. Heeft ze een kamer voor zichzelf alleen, misschien kan ze daar per dag de rustgevende medicatie krijgen in een potje zodat ze ze daar kan innemen. Ik weet het ook niet hoor.
Er zijn ook veel mensen min of meer verslaafd aan die dingen en vaak is het grote paniek als zij ze niet meer in eigen beheer hebben.