mensen in je irritatiezone
Laatst trof ik weer iemand (dit keer op een verjaardag), waar ik spontaan de kriebels van krijg. Ik vertelde over dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik voor mijn ouders moet gaan zorgen zo langzamerhand, niet zozeer huishouden, maar wel helpen met dingen uitzoeken en dergelijke. Een van mijn gesprekspartners ging er gelijk overheen dat zij al vanaf haar 12e alles moest regelen in huis, met een ondertoon van 'dus je mag niet klagen want ik ben veel flinker'. Vlak daarvoor zat ik in de organisatie van een feestje, waar ik verstek had laten gegaan voor de avond zelf omdat ik niet in de stemming was vanwege een sterfgeval eerder die dag in mijn omgeving. Een ander persoon die het mede organiseerde - waarschijnlijk niet blij dat ik afzegde, maar dat zei ze niet - deed fijntjes uit de doeken dat zij anders óók niet in de stemming was voor feestelijkheden want de dochter van een vriendin van haar had kanker ofzo. Daarnaast heb ik een buurvrouw die altijd een beetje moet laten merken hoe kranig ze zich door het leven slaat ondanks alle ellende.
Ik heb er zo'n hekel aan die mensen - vrouwen op leeftijd vaak - die een schepje bovenop jouw (klein) leed doen en vervolgens alle aandacht opeisen. Wat is dat toch, zou ik eruit zien als iemand bij wie je ongevraagd al je sores kan droppen? Herkenbaar, en wat zou erachter zitten dat het mij zo irriteert? En wat voor soort mensen zitten er in jullie irritatiezone?
Ik laat die mensen meestal maar praten. Of ik zeg "vervelend voor je, hoe heb je dat ervaren, zo jong en dan al mantelzorger zijn"
Dan denk ik altijd maar.. het zit ze heel hoog laat maar of laat ze maar eens praten. Als ik mijn eigen verhaal bij iemand echt kwijt wil weet ik wel waar ik dat moet doen. Ik zou het op dat verjaardagsfeestje laten zitten. Die opmerking van het sterfgeval is wel een nare.. hangt er van af of zo iemand dat vaak doet. Je kan hoogstens zeggen "als je problemen hebt door iets naars kun jij er ook voor kiezen om niet te komen".
En verder kom ik niet zo heel veel op feestjes en koffie drink ochtenden, waarschijnlijk ook uit zelfbescherming denk ik.
Waar ik mij heel erg aan irriteer zijn mensen die onwijs kritisch zijn op andere mensen. Die of die is.. een zeurpiet, zet zijn of haar schouders er ook niet echt onder, is een degelijke tuthola, is zo saaaai, die schoonmoeder van mij wat een rotwijf blablabla... etc altijd maar naar doen over anderen. BRRR> bij die mensen wil ik niet zijn. En soms als mensen maar doorblaten over een bepaald onderwerp terwijl ik denk "alles is al eens gezegd"
Maar ik merk dat ik veel kan hebben geloof ik.. ben niet snel geïrriteerd maar als ik er over doordenk: ik ontloop ook veel van dat soort sociale 'verplichtingen' ook niet zo sociaal misschien. Maar in mijn werk moet ik al sociaal genoeg zijn dus ik heb niet zoveel zin in verjaardagsfeestjes etc.
Misschien een leuke hobby zoeken
Onbevangen luisteren zonder het verhaal op je eigen leven te betrekken is een kunst. Die mensen zoals jij ze omschrijft lijken me van het soort dat eigenlijk zelf ook wel zo goed voor zichzelf zouden willen zorgen, maar het van zichzelf niet mogen. En dan geven ze liever jou een soort schuldgevoel dan dat ze zeggen/leren dat ze best ook constructief, opbouwend voor zichzelf mogen opkomen (en eens iets afbellen omdat het te veel wordt).
Bij hunzelf laten en van je af laten glijden, wat zij zeggen zegt heel veel over hunzelf en heel weinig (tot niets) over jou.
Nou! Ik ken er wel wat. Ik trek het aan omdat er gewoon ellende speelt en ik me juist afvraag of benieuwd ben hoe anderen dat aanpakken. Ben zelf niet gesloten maar wel een luisterend oor. En daarom moet ik mezelf beschermen om zelf niet over te lopen. Ik ben van nature een mijder en loop eerder weg als ik me niet begrepen voel.
Ja irriteren doe ik uiteindelijk wel regelmatig. Maar ik vind het ook heel fijn om mensen te zien of te spreken omdat ik zelf hele periode me heb opgesloten, niemand meer vertrouwde. Ik wil mensen, wie of hoe ze ook zijn in eerste instantie het gevoel geven dat ze er mogen zijn, ik ga dan ook van mezelf uit.
Maar ik maakte dus deze week nog mee hoe grof iemand tegen mij deed. Ik werd uitgenodigd, kwam elkaar gewoon tegen buiten, dus poeslief… kom je bakje doen. Laat ik je dit en dat even zien. Dik kwartier verder, ik was geïnteresseerd maar ging even tussendoor kind inlichten omdat die anders zich afvraagt waar ik blijf. Kom terug. Beetje praten, kopje koffie en krijg nog een keer wat aangeboden. Iets lekkers erbij. En ineens draaide de sfeer en ik zou maar 1 bakje komen doen. Stond deels met de bek vol tanden. Ja ik zat nog maar ben wel opgestaan. Hoe de stem verheft werd, verteld wat ik moest doen en eigenlijk dus mijn mond moest houden en oprotten.
Ben zonder teveel woorden weg gegaan. Iets van dat ik er klaar mee was.
Al vaker geïncasseerd, geprobeerd me er niet aan te irriteren… meer mensen gesproken die deze vrouw kennen. Omdat ik haar andere kant ken en weet dat ze het goed bedoeld. Was er geheel klaar mee. Had iets van haar wat ik in haar bus heb gedaan en een app gestuurd met waar ik al vaker tegenaan liep.
Het rare vind ik…. Zag haar vandaag maar dat zo iemand net doet alsof er niets is gebeurd.
Het zijn bij mij de mensen met een bord voor hun kop. Zij heeft altijd veel hoe het zal en moet en ik luister geduldig. Maar dit was echt absurd. Heb ook wel gezegd dat ze normaal kan zeggen als ze vind dat ik te lang zat. Maar niet het idee dat ze dit gaat oppakken.
Vind het altijd jammer dat ik er dan heel snel volledig klaar mee ben. Alsof de grens van mij er niet toe doet.
Weet niet of dat hetzelfde is. In elk geval. Ben ik nu al lang bezig met types die je grens bereiken, geen vat op mij krijgen. Dit is gewoon ronduit brutaal. Hiervoor kreeg ik af en toe ook van die situaties met haar dat ik dacht moeilijk mens. Maar lekker laten. En dan zat ik er even mee naar dacht ik ook en verder met mezelf, ik ga niet iets doen omdat zij zelf zich niet aan haar eigen opgelegde idee houdt.
Deze situatie was echt recht in mijn gezicht dus kon er niet omheen. Ik kom daar niet weer. Mensen zijn me echt kwijt. Ik ben liever alleen dan een persoon die mij wil kneden naar zijn of haar hand. Daarvoor heb ik teveel negatieve ervaringen.
Ja dat kan aan mij liggen.
En ik ga zeker niet dwingen dat iemand naar mij moet luisteren. Daarvoor moet ze mij eerst weer boeien. Ik zal nu in elk geval geen stap zetten. Eerder een boog erom heen primair. En ik gebruik het dus om van te leren en mee om te gaan. Dus toch ergens langs te lopen waar diegene wel staat, met tegenzin weliswaar.
Tja sommigen zijn echt alleen maar met hun eigen schema en manier bezig. Willen zich niet voegen naar anderen. En hebben dus de empathie niet dat het bij een ander anders werkt
Die “ik heb het altijd zwaarder”-mensen vind ik ook vreselijk. Als ik een goede bui hebt denk ik “Klets maar” en negeer het. Als ik een slechte bui heb zeg ik “Oh pardon ik wist niet dat het een wedstrijd was.”
Ik kan ook niet tegen mensen die zichzelf vreselijk serieus nemen.
Ik erger me het meest aan mensen die constant problemen hebben maar wat geen problemen zijn. Kortom, hun glas is altijd half leeg, alles zit tegen en ze hebben het zwaar. De rest van de wereld begrijpt hun niet, alles rust op hun schouders.
Negativiteit zuigt me leeg, kost me veel energie en deze mensen voegen niets toe in mijn leven. Helaas kan je deze types niet altijd vermijden, moet ik er mee dealen en bezorgen ze me soms een slechte nachtrust.
Laat los, is een goede raad in deze, maar dat lukt me dus niet altijd.
Ik erger me aan muizige vrouwen. Van die vrouwen met zachte stemmen en afhangende schouders die bang de wereld in kijken en uitstralen dat ze zichzelf minder waard vinden dan anderen.
Ik vind het echt heel erg van mezelf, want er is niks mis met hen, het ligt helemaal aan mij en mijn reactie op hun.
En ik erger me aan mensen die nooit terugbellen of reageren op een appje, maar als ik het dan heel kinderachtig bij hen terugdoe, een uur later weer appen of bellen, met de vraag of ik hun appje niet heb gezien of de telefoon niet heb gehoord.
Ik heb er zo'n hekel aan die mensen - vrouwen op leeftijd vaak - die een schepje bovenop jouw (klein) leed doen Het kan natuurlijk zijn dat dat een generatie is die veel heeft meegemaakt: zich niet kunnen ontwikkelen doordat de emancipatie nog niet had plaatsgevonden, het overgrote deel van opvoeding en zorgtaken op zich genomen voor kinderen, ouders en schounouders, niet gezien in lichamelijke klachten die ze hadden (artsen hanteren het mannenlichaam als maatstaf en klachten van vrouwen worden vaak als psychosomatisch gezien terwijl ze wel degelijk (ook) fysiek kunnen zijn: endometriose, lyme, cvs, fybromyalgie), en vrouwen op leeftijd zijn vaker weduwe geworden omdat mannen eerder sterven). En sowieso: een erg niet-geziene generatie. Misschien toen ze nog jong en aantrekkelijk waren, maar niet meer na hun 50 ste.
en vervolgens alle aandacht opeisen. Ja dat is flauw en moeten ze niet doen.
Wat is dat toch, zou ik eruit zien als iemand bij wie je ongevraagd al je sores kan droppen? Maar jij begint toch met sores droppen?
Herkenbaar, en wat zou erachter zitten dat het mij zo irriteert? Er kan van alles achter zitten; angst dat je zelf mee moet gaan maken wat zij hebben meegemaakt, een onderliggende overtuiging dat vrouwen op leeftijd niet moeten zeuren (en dat ze al snel zeuren, zie je ook in films en reclames) of een schuldgevoel ten opzicht van moeders en grootmoeders die ook meer hebben gedaan dan jij hen ooit terug kan geven. Ik opper maar wat, wat echt er achter zit, kan jij alleen maar zelf zeggen eigenlijk.
Rhonda schreef op 08-11-2022 om 16:37:
Ik erger me aan muizige vrouwen. Van die vrouwen met zachte stemmen en afhangende schouders die bang de wereld in kijken en uitstralen dat ze zichzelf minder waard vinden dan anderen.
Ik vind het echt heel erg van mezelf, want er is niks mis met hen, het ligt helemaal aan mij en mijn reactie op hun.
En ik erger me aan mensen die nooit terugbellen of reageren op een appje, maar als ik het dan heel kinderachtig bij hen terugdoe, een uur later weer appen of bellen, met de vraag of ik hun appje niet heb gezien of de telefoon niet heb gehoord.
Je bent in ieder geval eerlijk!.. maar ik erger me juist aan types die zich aan muizige types ergeren. Waarom is dat, wat maakt dat jij je ergert? Was je moeder zo.. ergerde je je aan haar geklaag? is het onbewuste angst??
Weet je wat het erge is, dit zijn vrouwen die vaak heel heel goed doorhebben dat anderen hen niets vinden... en dat versterkt zich dan weer. Ik ken een aantal van dit soort vrouwen en ik kan hen niet allemaal helpen. Maar ooit hadden wij een stagiaire en in het begin dachten we. "o jongens dit wordt wat, of beter dit wordt niets" maar mijn collega en ikzelf hadden allebei zoiets "het is onze eer te na om dit te laten lopen, of het gaat lukken met haar weten we niet maar wij gaan er alles aan doen"
We hebben haar houding besproken en gezegd wat we zagen. Er kwam een tranenvloed.. veel gepest op school, wel aardige maar niet erg meelevende ouders etc etc. Maar ze heeft aan zichzelf gewerkt en het is met verlenging van de stage uiteindelijk ook nog een voldoende beoordeling geworden. Het was absoluut voor iedereen zo'n opsteker.
En nee natuurlijk lukt dat niet bij iedereen en je moet ook niet al te veel een wereld verbeteraar worden maar het is zo fantastisch om te merken dat iemand groeit. Echt er kan nog wel eens heel veel uit die muizige types komen. Als een fenix die uit zijn as herrijst. Daarom toch een reactie op jou.. ik hoop dat je er anders naar gaat kijken
@Eppos.. dat is een bijzonder verhaal. Ik zou me niet al te druk maken hierover.
Heb je wel vrienden waar je altijd terecht kan. Vrienden die je de waarheid durven te zeggen maar wel op een normale manier? Die je oké vinden ook al ben je wel eens chagrijnig of wat dan ook.
Ik ken dat soort types als jij ook wel maar ik maak me er niet druk om.. ik ontloop ze, maak vriendelijk een praatje en als ze heel erg aandringen wil ik wel eens een kopje koffie doen. Als ze zo zouden reageren zoals jij beschrijft, zou ik zeggen "waar heb je last van" En dan weg gaan.
Maar ik heb goede vrienden en een goede partner en ik merk dat ik veel meer aan kan dan vroeger en ook meer langs me af kan laten glijden dus dat scheelt een hoop in het me wel of niet ergeren aan anderen.
Van OO geleerd:
Erger u niet, verwonder u slechts.😉
Trouwens, ik heb de indruk dat mensen die zo doen, afgeven op anderen of het bagatelliseren wat je zegt, zelf niet lekker in hun vel zitten.
Dan hebben ze dat gedrag kennelijk nodig om zich iets minder slecht te voelen.
En dat is naar voor hen.
Maar het zegt vooral heel veel over hen en heel weinig over jou.
Als iemand overduidelijk 'in je allergie' zit dan zegt dat iets over jou, niet over de ander. Kijk maar bij kernwadranten: even doorscrollen naar de voorbeelden
https://patrickschriel.nl/2012/06/20/kernkwaliteiten-en-kernkwadranten-voorbeelden-lijst/
En die types die altijd beter, meer en erger hebben doen ook een wedstrijdje inderdaad. Daar ben ik ook totaal niet ontvankelijk voor. Maar fatsoen zoals niet de hele tijd aan het woord zijn of willen overrulen daar knap ik echt op af. Soms praat ik ook veel, als iemand dan daarop wil inbreken snap ik dat.
Ik denk dat heel veel ligt aan wat je zelf hebt meegemaakt. Mijn positie vanuit mijn jeugd is dat, vroeg uit huis gaan en verkeerde partners. Dus ik trek ook heel veel aan. En mezelf achter stellen. Mijn conclusie is ook vaak dat ik veel eerder eens duidelijk moet zijn.
Kinderen zijn een spiegel, als ik hetzelfde hoor bij hun dan geef ik ze alle tips om het van twee kanten te bekijken. Behalve als ik zie dat er geen toekomst in zit, dan zeg ik weet je duidelijk zijn. Het bijzondere is dat het dan vaak de types zijn die duidelijke taal ook niet begrijpen. Ja daar moet je dus vanaf. Daar help ik dan mee als het moet.
Als volwassene is het niet anders, nare types zijn overal. Kijk maar in het verkeer.
Leene schreef op 08-11-2022 om 17:22:
@Eppos.. dat is een bijzonder verhaal. Ik zou me niet al te druk maken hierover.
Heb je wel vrienden waar je altijd terecht kan. Vrienden die je de waarheid durven te zeggen maar wel op een normale manier? Die je oké vinden ook al ben je wel eens chagrijnig of wat dan ook.
Ik ken dat soort types als jij ook wel maar ik maak me er niet druk om.. ik ontloop ze, maak vriendelijk een praatje en als ze heel erg aandringen wil ik wel eens een kopje koffie doen. Als ze zo zouden reageren zoals jij beschrijft, zou ik zeggen "waar heb je last van" En dan weg gaan.
Maar ik heb goede vrienden en een goede partner en ik merk dat ik veel meer aan kan dan vroeger en ook meer langs me af kan laten glijden dus dat scheelt een hoop in het me wel of niet ergeren aan anderen.
Mijn bericht stokte ergens en de rest staat er nu wel. Maar in de herkansing
dan lukt mij meestal ook nu. Maar zo recht in mijn gezicht had ik daar niks meer te zoeken.
Ik heb dus ook zoiets van wat heb ik jou misdaan joh?
Als iemand in mijn irritatiezone zit stap ik uit die zone😉 waarom ligt dat aan mij? Blijkbaar zit je in andermans irritatiezone, zo kun je het ook stellen.
Dat is net zoals verdedigen. Als je aangevallen wordt is dat best logische reactie. Als mensen zeggen je hoeft je niet zo te verdedigen dan is mijn idee ook eerder, dus dit is een aanval? Maar vaak wekt dat nog meer irritatie.