mensen in je irritatiezone
Laatst trof ik weer iemand (dit keer op een verjaardag), waar ik spontaan de kriebels van krijg. Ik vertelde over dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik voor mijn ouders moet gaan zorgen zo langzamerhand, niet zozeer huishouden, maar wel helpen met dingen uitzoeken en dergelijke. Een van mijn gesprekspartners ging er gelijk overheen dat zij al vanaf haar 12e alles moest regelen in huis, met een ondertoon van 'dus je mag niet klagen want ik ben veel flinker'. Vlak daarvoor zat ik in de organisatie van een feestje, waar ik verstek had laten gegaan voor de avond zelf omdat ik niet in de stemming was vanwege een sterfgeval eerder die dag in mijn omgeving. Een ander persoon die het mede organiseerde - waarschijnlijk niet blij dat ik afzegde, maar dat zei ze niet - deed fijntjes uit de doeken dat zij anders óók niet in de stemming was voor feestelijkheden want de dochter van een vriendin van haar had kanker ofzo. Daarnaast heb ik een buurvrouw die altijd een beetje moet laten merken hoe kranig ze zich door het leven slaat ondanks alle ellende.
Ik heb er zo'n hekel aan die mensen - vrouwen op leeftijd vaak - die een schepje bovenop jouw (klein) leed doen en vervolgens alle aandacht opeisen. Wat is dat toch, zou ik eruit zien als iemand bij wie je ongevraagd al je sores kan droppen? Herkenbaar, en wat zou erachter zitten dat het mij zo irriteert? En wat voor soort mensen zitten er in jullie irritatiezone?
MamaE schreef op 09-11-2022 om 14:28:
[..]
Ik vind het gewoon niet fijn. Mijn dochter kan ook haar eigen bezoek bedienen t.z.t.
Ik vind het gewoon niet prettig als mensen overal aan en in zitten, ben erg gesteld op mijn privé. Mijn zus, zwager en hun kinderen zijn allemaal wel zo dat ze het volstrekt normaal vinden om alles zonder te vragen zelf te pakken. En dan weten ze niet waar het staat, dus gaan ze rustig alle kastjes af. Ze zijn eigenlijk gewoon nieuwsgierig. Mijn zus voelde zich al 'thuis' in mijn huis toen het aantal keer dat ze er geweest was nog op één hand te tellen was. Zij vindt het vergelijkbaar met bij mijn ouders thuis, omdat we 18 jaar in één huis hebben gewoond. Voor mij voelt dat anders. Bij onze ouders hebben we gewoond, weten we waar dingen staan, maar niet bij elkaar thuis.
Nu geven zij ook hun sleutel aan vrienden als ze een weekendje weg gaan zodat die vrienden daar dan een weekend 'op vakantie' kunnen in hun huis. Moet ik ook niet aan denken. Je komt maar op bezoek als ik wel thuis ben.
Van vriendinnetjes van mijn dochter zou ik het erg onbeleefd vinden als ze zomaar zelf van alles gaan pakken. Dat mag mijn kind ook niet ergens anders.
Als iemand zegt 'daar en daar staat het, pak het zelf maar' is het wat anders, maar daar bij voorbaat vanuit gaan vind ik gek.Mijn vader is zo'n type die altijd met een hele to do lijst komt aanzetten. Dan komt hij één ding brengen en dan moet opeens heel de tuin nog gedaan worden. En de ramen gewassen. Acuut. Op dat moment. Hij zegt dan ook tegen mijn moeder dat ze een emmer moet pakken en ramen moet gaan zemen. In mijn huis. Hallo, ik heb zelf ook handen. En overal in kijken is ook zijn hobby. En dan met een hele lijst aankomen van dingen die nog meer gedaan of aangeschaft moeten worden omdat hij dat nodig vindt, niet omdat ik er behoefte aan heb.
Maar oké, ik heb zoveel irritaties aan mensen dat er ongetwijfeld ook een deel aan mezelf zal liggen.
Dat laatste, misschien ook vanuit je autisme. Herken het bij onze oudste, die irriteert zich snel omdat hij erg rechtlijnig en weinig flexibel is. Maar hee het is uiteindelijk jouw huis jij bepaald met je man hoe jullie dingen regelen nietwaar. Al zullen je ouders het ongetwijfeld goed bedoelen, ik kan me voirstellen dat het irritant kan zijn. Doelgericht iets pakken vind ik ook weer heel anders dan in kasten neuzen, gaat hun niks aan.
@MamaE, ik snap je helemaal, heb dat zelf net zo met in kastjes kijken en mijn schoonouders waren ook zo van: wij doen dit wel even (ik vulde het inwendig aan met 'want jij bakt er niks van') Ik deed het naar mijn idee nooit goed genoeg, terwijl er nog iemand in hetzelfde huis woonde, te weten hun zoon....nu geen last meer van want gescheiden 😉
madee schreef op 09-11-2022 om 15:01:
en mijn schoonouders waren ook zo van: wij doen dit wel even (ik vulde het inwendig aan met 'want jij bakt er niks van')
Jajaja! of in ieder geval, dat je het idee krijgt dat ze er niet op vertrouwden dat wij zelf iets konden. Maar het lag eigenlijk helemaal aan die mensen zelf, want het was een combinatie van geen hobby's en bemoeizucht.
Als je bijvoorbeeld, om iets te zeggen te hebben, zei dat je een bepaalde struik nog wel wilde snoeien, dan stonden ze de dag erna op de stoep met een snoeischaar. Wij hebben gewoon zelf ook tuingereedschap, en het was gewoon een kletsmededeling en geen opdracht of vraag. Vreselijk irritant, want je kon niks zeggen (of wel/niet in huis hebben) zonder dat zij er actie op ondernamen. Had man een vlekje op zijn trui, dan kwamen ze de keer erna met speciaal wasmiddel of een stapel nieuwe truien. Strikt volgens een traditionele rolverdeling, uiteraard, deed schoonvader dingen als met de snoeischaar en schoonmoeder dingen als met het wasmiddel (en dat laatste dan tegen mij, want hoewel het niet mijn trui was, was ik blijkbaar wel van de wasmiddelendivisie).
ik vind wat ik noem “testosteron-mannetjes” heel erg irritant! Voorbeeld: wij kwamen de goede kant van de straat met onze auto, “testosteron-mannetje” reed in de verboden richting. Hij wou ons dwingen om naar achter te gaan om hem voor te laten, omdat “iedereen het toch doet”. Het is meer de houding van de man: zeer krappe overhemd, 2 daagsbaardje, krachtige aftershave, kin naar voren, etc… Agressieve houding. Ik kan tegen heel veel maar dus NIET tegen testosteron-mannetjes.
Zo.
Sini
Valeria schreef op 09-11-2022 om 15:35:
[..]
Jajaja! of in ieder geval, dat je het idee krijgt dat ze er niet op vertrouwden dat wij zelf iets konden. Maar het lag eigenlijk helemaal aan die mensen zelf, want het was een combinatie van geen hobby's en bemoeizucht.
Als je bijvoorbeeld, om iets te zeggen te hebben, zei dat je een bepaalde struik nog wel wilde snoeien, dan stonden ze de dag erna op de stoep met een snoeischaar. Wij hebben gewoon zelf ook tuingereedschap, en het was gewoon een kletsmededeling en geen opdracht of vraag. Vreselijk irritant, want je kon niks zeggen (of wel/niet in huis hebben) zonder dat zij er actie op ondernamen. Had man een vlekje op zijn trui, dan kwamen ze de keer erna met speciaal wasmiddel of een stapel nieuwe truien. Strikt volgens een traditionele rolverdeling, uiteraard, deed schoonvader dingen als met de snoeischaar en schoonmoeder dingen als met het wasmiddel (en dat laatste dan tegen mij, want hoewel het niet mijn trui was, was ik blijkbaar wel van de wasmiddelendivisie).
Zo erg zijn mijn ouders gelukkig niet. Hoewel, mijn vader heeft ook wel eens onkruid uit de voortuin verwijderd terwijl we niet thuis waren. En dan ook nog vinden dat ik ondankbaar was omdat ik geen dankjewel had gezegd.
Ik heb het nooit aan mijn diagnose gelinkt, denk dat het ook gewoon een stukje karakter is. Ik weet wel zeker dat mijn ouders het heel onbeleefd hadden gevonden als vriendinnetjes dat bij ons thuis vroeger hadden gedaan. Maar als iets 'eigen' is, dan is het blijkbaar allemaal anders en dan mag je overal ongevraagd aan en in zitten.
Er zit denk ik ook een stukje zorginstinct en niet los kunnen laten in aan hun kant. En bij mij een drang naar bewijzen dat ik alles zelf kan. Het voelt als een ondermijning van mijn autonomie. Ik wist dat ik laat was met volwassen worden, maar ik had gehoopt daar op mijn veertigste toch wel mee klaar te zijn.
Het zijn verder wel lieve mensen die het goed bedoelen hoor. Het is niet zo dat ik me altijd aan ze irriteer. Maar bepaalde onhebbelijkheden dus zeker wel.
MamaE schreef op 09-11-2022 om 14:28:
[..]
Ik vind het gewoon niet fijn. Mijn dochter kan ook haar eigen bezoek bedienen t.z.t.
Ik vind het gewoon niet prettig als mensen overal aan en in zitten, ben erg gesteld op mijn privé. Mijn zus, zwager en hun kinderen zijn allemaal wel zo dat ze het volstrekt normaal vinden om alles zonder te vragen zelf te pakken. En dan weten ze niet waar het staat, dus gaan ze rustig alle kastjes af. Ze zijn eigenlijk gewoon nieuwsgierig. Mijn zus voelde zich al 'thuis' in mijn huis toen het aantal keer dat ze er geweest was nog op één hand te tellen was. Zij vindt het vergelijkbaar met bij mijn ouders thuis, omdat we 18 jaar in één huis hebben gewoond. Voor mij voelt dat anders. Bij onze ouders hebben we gewoond, weten we waar dingen staan, maar niet bij elkaar thuis.
Nu geven zij ook hun sleutel aan vrienden als ze een weekendje weg gaan zodat die vrienden daar dan een weekend 'op vakantie' kunnen in hun huis. Moet ik ook niet aan denken. Je komt maar op bezoek als ik wel thuis ben.
Nee, hier gaat het vooral om een glas pakken uit de kast, het drinken staat dan al binnen handbereik. Het is niet zo dat vrienden zomaar in de koelkast gaan kijken of in andere kasten. En dat zijn vrienden die hier al jaren over de vloer komen, nu wel iets minder omdat onze zoon niet meer thuis woont.
Ik heb me dus vreselijk geïrriteerd aan iemand die er altijd vanuit gaat dat jij hebt wat hij vraagt. Vaak is het geen probleem, een keer iets vergeten en dan krijgen. Vervolgens krijgen maar gewoon zelf bij zich hebben. Gewoon de luiheid en vanuit gaan dat de ander het wel heeft en gebruiken.
Dat je er zo op gaat letten dat je zelf je in bochten gaat wringen om te zeggen nee sorry heb ik niet en het dus zelf ook niet meer gebruikt.
In mijn huis werden bepaalde zaken ook op gemaakt. Zelf snoep dat ik voor de kinderen had verstopt was allemaal opgegeten. Het gaat dan niet om die zak snoep. Ik wilde zuinig zijn, het was de beloning voor kind 2 als iets goed was gegaan. Zodat ik niet elke week een euro in een automaat hoefde te gooien dus een voordeelverpakking uit de supermarkt. Weg, gewoon compleet leeg. Ik moet het dus voor de kinderen duidelijk maken zodat die tegen hem zeggen nee dat is voor wat anders bedoeld.
En je merkt ook, als je duidelijk bent zie je ze een stuk minder. Ik vind een hoop prima, ik zeg altijd vragen is de stap er voor. Stel het was een pak Maria biscuitjes geweest, vooruit. Toch vind ik dat raar gewoon uit iemand zijn voorraad te confisqueren op de wijze dat je alles op maakt. Tenzij je aangeeft, goh ik had geen tijd om eerst te eten, heb je een broodje of iets waar ik even mijn maag mee kan stillen. Dan ben ik tot veel bereid.
Wat ik ook herken is dat geregel door ouders, of andere familie die ergens vanuit gaat. En zelfs van ex schoonfamilie, hoe het daar gaat. Hij maakt er namelijk gebruik van maar heeft altijd binnen half uur ruzie met een van zijn ouders en ziet kind opa en oma ook weinig.
Geval daar is dat ex zijn levensstandaard niet aanpast, ouders hem dus ook overslaan, kleinkind (van hem en mij dus) krijgt niets en de andere kleinkinderen wel. Ex wordt boos op ma of pa en dan krijgt hij zijn deel. Of ons kind. Vreselijk! Ga op je eigen benen staan denk je dan. Of laat het zitten. De gedachte is waarschijnlijk dat hij niet leeft zodat hij zelf voldoende over houdt maar ondertussen houdt hij dat ook niet. Ondertussen regelen zijn ouders een hoop omdat hij zelf niet met geld kan omgaan. Het houdt elkaar in stand. En een typisch voorbeeld van wat de ouders anders hadden willen doen, kind in voorzien. Ik hou mijn hart vast als ze overlijden, dan komt hij pas achter een hoop zaken die nu voor hem worden gedaan.
@MamaE, ik weet niet wat voor diagnose je hebt, maar deze irritaties hebben mensen zonder een diagnose ook 😉
MamaE schreef op 09-11-2022 om 10:38:
Wat ik ook nog hoogst irritant vind zijn mensen die zich zo thuis voelen in je huis dat ze alles zelf gaan pakken uit kasten en koelkast. Joh, als je iets wil, vraag het even.
Je thuis voelen doe je maar lekker op de plek waar je wel woont.
En van die mensen die overal aan en in gaan zitten kijken uit nieuwsgierigheid en dan meteen met een hele waslijst van dingen komen die dan acuut op dat moment gedaan of aangeschaft moeten worden.
Haha dat vind ik juist hele fijne mensen!
MamaE schreef op 09-11-2022 om 10:38:
Wat ik ook nog hoogst irritant vind zijn mensen die zich zo thuis voelen in je huis dat ze alles zelf gaan pakken uit kasten en koelkast. Joh, als je iets wil, vraag het even.
Je thuis voelen doe je maar lekker op de plek waar je wel woont.
Vrienden van mijn zoon hebben we ook gezegd dat ze gerust wat mogen pakken. Ik vind dat net zo makkelijk.
Waar ik moeite mee heb is wanneer iemand van alles wil ondernemen maar een ander het vervolgens moet regelen, ook het vervoer.
elledoris schreef op 09-11-2022 om 18:05:
[..]
Haha dat vind ik juist hele fijne mensen!
Mensen die zelf een glas water pakken? of mensen die in je kasten neuzen en vinden dat je iets moet kopen?
Mijn dochter nam vroeger eens een vriendinnetje uit de buurt mee, ze waren een jaar of 8. Binnen no time zat ze in mijn bureaulades en klerenkast. Wist niet hoe snel ik dat kind de deur uit moest werken. Nooit meer wat van gehoord, ook niet van die ouders.
Het ligt hier een beetje aan de situatie.
Bij een één of tweekoppig regulier bezoek, dan regel ik zelf de bediening of zoon.
Maar bij een feestje met 10+ bezoek dan zorgt het bezoek voor elkaar wat de drankjes betreft, anders sta ik de hele dag te bedienen. Vaak is op dat soort momenten de koelkast ook voornamelijk voor het bezoek gevuld.
Heb nog nooit gehad dat men ongevraagd in kamers, lades of kasten ging snuffelen.
Maar goed, op zulke momenten is het een afspraak die je met elkaar maakt. Op andere momenten zullen ze ook niet zomaar de koelkast open trekken.