Druk, druk, druk Is dat nou echt?
Ik heb toevallig de laatste tijd allemaal mensen met wie ik af zou willen spreken maar die hebben het zo druk! En laten dat ook overal weten (ook op Facebook, dat ze er tijd voor hebben 
....)
Eerlijk gezegd geloof ik er helemaal niks van. Is het niet gewoon om indruk proberen te maken? En om te laten zien hoe onmisbaar je bent?
Ik ben altijd geneigd als ik iemand zo hoor degene niet meer lastig te vallen om eens spontaan langs te gaan of om af te spreken.
Zo riep mijn tante, die ik toevallig eens tegenkwam in september dat we nodig weer eens moesten af spreken, maar niet eerder dan januari, want ze had het zo druk! Bel me dan maar eens!
Nu is het zover, en eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin om haar te bellen. Op haar Facebook heeft ze net gisteren weer laten weten hoe druk ze is..
Zelf heb ik het eerlijk gezegd helemaal niet zo druk. Heerlijk toch? Ik geniet er van, en als ik kijk wat ik te doen heb zou ik dat best druk kunnen noemen (maar ja ik zit nu hier te tikken ;D).
En dan heb ik nog wel een eigen bedrijf met momenteel best wat opdrachten.
Misschien scheelt het zeeën tijd dat ik mijn tijd zelf indeel? Ik doe veel aan micro-pauzes en ook een lange wandeling tussendoor (zeker 2x per week, min 5 km) gooit mijn planning niet in de war; ik denk zelfs dat het productiever is!
Toch voelt het voor mij als mensen Druk! Roepen alsof ze mij totaal onbelangrijk vinden en als ik eerlijk ben over mijn relaxte gevoel krijg ik altijd het gevoel dat mensen me niet voor vol aanzien.
Ik durf het ook niet meer zo goed toe te geven, en dat vind ik wel gek. En laatst voelde ik me gewoon een soort betrapt omdat ik iemand tijdens het wandelen tegenkwam. Die maakte er ook een stomme opmerking over zo van "dat je daar tijd voor hebt zeg!".
Goh jij bent ook altijd bezig, lijkt een groot compliment. Nou ik ben juist niet altijd bezig, neem vaak mijn rust, lees veel boeken, kijk veel films. En toch ben ik vrij productief. Juist daardoor vermoed ik
Hoe gaat dat bij jullie?
Niet iedereen weet dat ook; ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor; ik durf nu ook bijna niet meer op een doordeweekse dag te gaan lopen...
Als jij doordeweeks loopt in het park of in het bos (wat gewoon je goed recht is!), en iemand heeft daar iets op aan te merken, betekent het toch dat degene die jou ziet ook op dat moment in het bos, of in het park is? Of werken ze allemaal in groenvoorziening en zijn ze aan het werk als ze jou zien lopen?
Nou Caton
Hier in de buurt (polder) kun je eigenlijk alleen maar wandelen door het dorp of over de dijk en polderwegen. Dan zie je iemand echt van kilometers afstand lopen.
Het is trouwens wel heerlijk wandelen, door de polder, heerlijk hoor, die mooie luchten boven je.
Schoolpleinterreur, wannabevrienden en dramfamilie
Oei, zo herkenbaar, die schoolpleinterreur, zoals ik het noem! Ik heb het ook meegemaakt. Zo ongelooflijk kinderachtig als volwassenen iemand gaan doodzwijgen omdat die niet genoeg naar hun pijpen danst! Maar het bestaat, helaas, en het komt vaker voor dan je denkt. Stenna zegt het heel goed: een Queen-Bee. Het zijn maar enkele moeders met een hele sleep aan "aanhang", meelopers die bang zijn dat ze het volgende slachtoffer zijn als ze niet braaf meelopen. Ik vraag me af of er al eens serieus studie is gemaakt van zo'n schoolpleincultuurtje.
Laat dat los. Je hoeft er niet bij te horen.
En wat je familie betreft: sommige mensen hebben zo'n plaat voor de kop, daar kom je nooit doorheen. Ze zullen je nooit begrijpen, vraag dan ook nooit om begrip. Lieg desnoods enkele uren bij je werkelijke werkuren en hou de schone schijn maar op voor je eigen gemoedsrust.
Ik wil niet teveel privézaken vertellen, maar ook ik ben ooit te ver over mijn grenzen gegaan omdat dat van me verwacht werd. De schade is helaas blijvend gebleken. Ik heb daarmee wel geleerd dat diezelfde eisende buitenwereld daar geen dankjewel voor de moeite voor zegt. Ik heb wel geleerd wie er toen wél voor mij waren. En die zijn me vele malen dierbaarder dan niet-begrijpende familie, de schoolpleinmaffia of wannabe-vrienden die opeens heel stil werden toen het tijdelijk slecht met me ging.
Het was best een schok die niet zonder tranen is verlopen, maar sindsdien houd ik een soort oppervlakkige "ja, hoor, het gaat goed, hahaha, drukdrukdruk he!" in stand. Ik hou ze maar in de waan en beperk het contact verder. Zij hebben hun wereldje, ik het mijne.
Het was niet makkelijk. Mijn eigen ideaalwereldje was zo gericht op die mensen dat ik helemaal opnieuw heb moeten uitvinden hoe mijn échte wereldje was. Met beperkingen, ja, die niet in mijn oude kringetje thuishoorden. Maar ook met uitdagingen en nieuwe mogelijkheden. Zoals het ontstaan van een nieuwe groep vrienden. Misschien niet zo groot, succesvol en bruisend als mijn oude groep, maar hén hoef ik niets uit te leggen. Ik voel me er veilig.
En de familie? Op zich valt het bij mij mee, op één persoon na met een erg uitgesproken (starre) mening. Ik heb geleerd dat ik zelfs zijn goedkeuring niet nodig heb. Ik jok wat over wat ik doe (altijd méér dan ik werkelijk doe) om discussies te voorkomen, knik braaf ja en amen en hou het verder comfortabel oppervlakkig, en denk: "Ach, hij weet niet beter."
Maar het is een lange weg met veel tranen, een naar opgejut gevoel in jezelf (andermans oordelen blijven altijd langer hangen dan andermans complimenten, heb je dat wel eens gerealiseerd?), een gevoel van falen...
Tot je leert dat jij op jouw manier er ook toe doet. En dat dat gebral van "er is werk genoeg en ziekte is aanstellerij" in feite gewoon alleen maar het verbaal verplaatsen van lucht en geluid is.
Tegenover elke schoolplein-queenbee, wannabevriend en dramfamilie staan mensen die het wél begrijpen en geen uitleg nodig hebben. Zij vreten geen energie. Maar vaak worden ze overschaduwd en dat is zo zonde!
Ik moest goed ziek worden voor ik ze zag. En realiseerde me dat ze er al veel langer waren. Maar ik had alleen aandacht voor dat schoolplein en die familie, al mijn energie ging daarheen.
Achteraf zeg ik: wat zonde...
Mensen
Vrijheid is een fundamenteel recht.
Dit geldt ook voor het indelen van je tijd en je keuze iets wel of niet te doen.
Als je jezelf laat manipuleren door gedachten die anderen hebben, of zouden kunnen hebben, geef je een deel van je vrijheid op.
Leef je leven zoals je dat zelf wilt en goed vindt, je hebt er maar één!
Ga lekker wandelen!
nachtuil
Ook ik woon in de polder en ook ik wandel er regelmatig.
Maar ik wens me niet te verstoppen. Als men graag aannames doet, mag men ook aannemen dat ik misschien wel onregelmatig werk en net vrij heb. Of pauze heb.
Maar eigenlijk gaat het niemand een klap aan waarom ik midden op de dag een wandeling maak. En wie daar een oordeel over heeft past niet in mijn leven.
jasam
Helemaal met je eens!
Het heeft me vele kostbare jaren van mijn leven (en mijn gezondheid) gekost en uiteindelijk niets opgeleverd.
ieder is toch verschillend
en werkt vaak op verschillende tijdstippen. Zelf werk ik 's ochtends en begin dan al heel vroeg zodat ik nog voor de middag klaar ben. Dus na de middag kunnen mensen mij door de polder zien lopen, geen probleem mee.
Energie verdelen
Ik moet mijn energie echt verdelen, fysiek gaat het soms echt niet. Begrip is daar niet altijd voor, dus ook ik heb het drukdrukdruk, ja, met uitrusten of energie opdoen voor de komende werkweek of toch dat ene uitje waarvan ik weet dat het me een hele dag gaat kosten om hier van bij te komen. Ik lig nu op de bank, het is kwart voor 7 en blijf hier lekker liggen tot na het journaal van half 8, dan kijk ik wel weer verder. Vanavond vroeg naar bed, ik schat rond half 10 om morgen om half 7 redelijk fit op te kunnen staan. Heb ik het druk? Nee, eigenlijk niet, maar ik heb weinig tijd voor uitjes, afspraken etc.dus Hortensia, ik snap jou helemaal.