Druk, druk, druk Is dat nou echt?

Jasmijn, ik herken dat! en alles is liefde

Ik zou best wat vaker met vrienden willen afspreken, maar ze roepen bijna allemaal dat ze het zo druk hebben. Of zeggen om die reden (op het laatste moment) af.
Dat vind ik zo jammer! Dan zit ik me te 'vervelen'.... En dan voel ik me stiekem een beetje gepasseerd.

En inderdaad! In de film "alles is liefde" (pas nog gekeken met het gezin) die mevrouw: spekend die klassenmoeder! Hihi

afzeggen

kan natuurlijk alleen maar bij ziekte van de vriendin zelf of een naaste. Daar is drukte geen excuus voor!

klassemoeders

Ach ja. Dat soort types zijn er altijd inderdaad. Altijd vol verwijten naar anderen (echt niet alleen naar jou). Ik ging destijds niet voor het "te druk" maar voor het "niet geschikt " verhaal. Ik ben totaal ongeschikt voor knutselen en schoonmaken op school. Maar ga wel in de ouderraad of help bij de avi testen. Evenzo in de mantelzorg ( waar je ook die klassemoeder types hebt, om de een of andere reden hebben die vaak een zorgberoep): ik doe geen huishouden of lichamelijke zorg, wel adminstratie, regelen en inkopen. Verder inderdaad de man/broer houding eigen maken, dwz : dit is je bod en je bent geen verantwoording schuldig. Geen redenen uitleggen, ze de doen het er maar mee ( anders geef je ze juist wapens in handen voor tegenwerpingen).

misschien

Is "daar heb ik geen zin in" soms even goed of zelfs beter dan "daar heb ik geen tijd voor". Waarom eigenlijk niet? Ik ga het zelf eens uitproberen!

Stenna

Dan zou ik het nog korter maken: "dat doe ik niet". Anders krijg je toch weer: hoezo geen zin? Dan maak je maar zin, ik heb ook niet altijd zin maar iemand moet het toch doen, etc.

deze dan?

"nee, dat komt mij niet uit".
Dan zeg je niet dat je niet kunt, en ook niet dat je geen zin hebt. En vooral NOOIT toelichten hoe en waarom

Nee, dat zal helaas niet gaan

Mijn even dubbelzinnige als duidelijke dooddoeners zijn in dat geval 'nee, helaas, dat kan niet' of, in voorkomend geval 'nee, sorry, dat komt niet uit, we hebben andere plannen'. Dat de andere plannen in kwestie inhouden dat je met je pantoffels aan op de bank hangt voor de een of andere makkelijke film dat hoeft je gesprekspartner niet te weten.

En Jippox heeft gelijk. Niet toelichten, niet verontschuldigen. Je discussieert niet, je deelt iets mee

Groeten,

Temet

nee

Nooit zeggen dat je daar geen zin in hebt, dat vind ik al veel te veel informatie.

Houd het echt zakelijk: geen tijd voor, komt niet uit, andere plannen!

Temet

Da's een mooie, die onthoud ik! Inderdaad, zo weinig mogelijk informatie of aanknopingspunten geven.

"Nee, dat zal helaas niet gaan."
"Hoezo dan niet?"
"Het komt niet uit."
"Wanneer dan wel?"
"Nou, gezien mijn agenda de komende paar weken/maanden/jaren zal het er helaas niet van komen."

Sommige mensen zijn echt vasthoudend!

hoofd

en kan: '..mijn hoofd staat daar voorlopig niet naar?'

Want als ik mij overbelast voel is het niet te meten, maar zit het in mijn hoofd, wil ik gewoon rust.

rafelkap

Ik vind het wel kunnen, maar wel een beetje neigen naar 'geen zin'. Misschien kun je in zo'n geval ook zeggen: "dat kan ik er nu echt niet bij hebben"

Zennie

"Alleen heb ik bij veel mensen het gevoel dat ze "het druk hebben" als statussymbool zien, en het er bij mij inwrijven als ik mijn (broodnodige) rust neem, en ze me dan treffen…"

"Het gaat me erom dat het mag; niks te doen hebben. Het lijkt er heel erg op dat mensen van alles doen om te bewijzen dat ze 24-7 nuttig bezig zijn."

Weet je, het belangrijkste probleem, dat ben jij zelf. Je hebt bepaalde ideeën, verwachtingen en je meent dat voortdurend bevestigd te zien. Ook al schrijven velen hier dat ze helemaal niet zo blij zijn met hun volle programma, toch keer je steeds weer terug naar 'ja maar, mensen zien het als status' en 'ik voel dat ze mij niet voor vol aanzien'. Maar dat zit tussen jouw oren, dat is jouw interpretatie. Waarom ben je zo onzeker over wat mensen van jouw vinden? Hoe komt het dat je meent dat anderen jou minder vinden?

Weet je, ik heb het ook hartstikke druk, en dat merken mensen in mijn omgeving ook. Als ik jou tegen kom terwijl ik druk ben en jij lekker aan het wandelen, zou ik ook maar zo een opmerking kunnen maken als 'jeetje, heb jij daar tijd voor!'. Maar verbazing is heel wat anders dan een oordeel

Jippox

"Dat kan ik er nu echt niet bijhebben" klinkt mij iets te dramatisch, bijna een hulpkreet. Dan zeg ik toch liever lekker nuchter dat ik er geen zin in heb.

Ben ik zelf het probleem?

Hmmm. Ik vraag toch niet om die botte (en vaak kwetsende) reacties uit mijn omgeving?
Of is het mijn probleem dat ik het me aantrek.

Misschien vind ik dat inderdaad wel lastig om die verwijten (dat ik me niet nuttig maak) van me af te laten glijden.

Wat ik tot nu toe steeds buiten de discussie heb gehouden, maar toch zeker wel een factor is: Ik ben chronisch ziek en heb daardoor heel weinig energie.

Daar heb ik het best moeilijk mee.
Maar ik wil helemaal niet dat iedereen dit weet. Vandaar dat ik het eerst erbuiten wilde houden, maar het voelt ineens unfair.

Veel mensen staan dan snel met een oordeel klaar heb ik helaas ondervonden. Ik ben meerdere keren voor aansteller en profiteur uitgemaakt. En ik krijg niet eens een uitkering! (dat terzijde).
Maarja ik zorg wel voor gezondheid kosten...

En dat kost energie als mensen (ook die je erg na staan) je veroordelen als je het dus noodgedwongen rustiger aan moet doen.
Ik krijg toch echt het gevoel dat "rustig aan doen" een soort zonde is.
Zelfs mensen in mijn directe omgeving (die dus weten wat er aan de hand is) hebben hier weinig begrip voor.

Maar ik wil me door mijn gebrek helemaal niet zo buitengesloten voelen!
Ik heb mijn fysieke beperkingen op zich redelijk geaccepteerd. Maar de sociale beperkingen (het buitengesloten voelen) heb ik enorme moeite mee.
Ik probeer wel zoveel mogelijk leuke dingen toch te doen. Maar durf inmiddels bijna niet meer naar familie feestjes want ze zeggen me gewoon bot: "oh dus je kunt wel feestvieren!"
Groot nadeel is dat alles hier nogal dorps is en de meeste familie erg in de buurt woont.
Tel daarbij op een oma (ja die heb ik nog) die alles weet en het heerlijk vindt om dit tegen iedereen te vertellen (gewoon roddelen dus).

Mensen snappen gewoon niet dat ik wel kan wandelen (kost toch ook energie en tijd) maar niet voor in drukke klas kan helpen (en daar kun je gewoon bij zitten!).
Zelfs niet als je het uitlegt (ja zo stom ben ik wel geweest om het aan die klassenmoeder uit te leggen!)
Sterker nog de minachting van haar kant werd er alleen maar groter van.

Nare mensen

Nare mensen heb jij in je omgeving.

Zou het helpen als je standaard antwoorden bedenkt, dooddoeners. Die je kunt gebruiken als ze zo vervelend tegen je doen?

Wij hebben een kind met een psychische stoornis en ik heb een aantal van die zinnen. 'Hij heeft er zelf ook niet om gevraagd.' 'Hij heeft er zelf meer last van dan wij kunnen bedenken.''Het is voor hem moeilijker dan je denkt. Zelfs als je denkt het zal wel moeilijker zijn dan ik denk, dan nog is het moeilijker dan je denkt.'
Als ze nog vervelend waren zei ik weleens iets als: 'Wat wil je nu van me? Wil je bewijs hebben dat hij zich echt beroerd voelt? Zal ik het dossier van de arts bij mij gaan dragen, zodat ik het kan aantonen? Je mag me echt op mijn woord geloven hoor. Vertrouw me maar.'

Daar worden mensen wel stil van, als ze hun oordeel alweer klaar hebben.

Ik las hier ooit eens: Zij die oordelen weten niet. Zij die weten, oordelen niet.

Dat soort dingen helpen mij wel om mezelf minder open te stellen. Om mezelf wat af te schermen van de mensen om me heen.

Maar goed, ik kan van mezelf altijd heerlijk alleen zijn. Ik denk nog steeds wel eens: als ik groot ben, wordt ik een kluizenaar. Maar ja, dat is mijn dingetje.

Heb je mensen in je omgeving waar je wel wat aan hebt? Die je wel steunen? Die je wel geloven? Als ik jou was, zou ik me daar op gaan richten. Niet de barbaren bekeren, maar je richten op de mensen waar je energie en liefde van krijgt. Soms zijn dat overigens mensen waarvan je het niet verwacht had. Is mijn ervaring.

Ik herken het helemaal.

Ook hier chronisch ziek, daarbij ook alleenstaand, kinderen met een diagnose en een familie die het allemaal beter weet. En geen vangnet.
Ik heb me ook altijd onder druk gezet gevoeld en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging toch mee te doen, maar niemand die me dan thuis zag huilen van oververmoeidheid terwijl de kinderen elkaar nog net niet de strot afknepen vanwege hun stoornis.
Tot ik echt heel erg ziek werd. Toen heb ik geleerd meer op mezelf te passen en vooral: géén verklaringen meer geven. Zoals anderen hier ook zeggen, een simpel "nee, lukt niet" of "ik heb dan al iets" (en ook een "vandaag lig ik in bed want dat heb ik nodig" is "iets").
En afstand nemen. Dat kan heel eenzaam worden, vooral als je oude vriendenkring van die doorzetters en multitaskers zijn.
Maar geleidelijk leerde ik mensen kennen die het wél begrijpen (ook zonder uitleg). Pas toen ik afstand kon nemen van de mensen die me opjoegen, en ik mijn grenzen ging respecteren, en pas toen ik mezelf niet meer verplicht voelde overal een verklaring voor te moeten geven, pas toen kwamen die mensen in mijn leven.

Sterkte en laat je niet gek maken. Mensen mogen pas oordelen als ze een week in je schoenen hebben gelopen, en ik weet zeker dat de mensen die het het best denken te weten nog niet eens een uur op je kind willen passen als je een rotdag hebt.

Zennie

Ah, maar dat is dus een heel ander verhaal. In jouw eerdere postings lees ik namelijk alleen maar over dat andere mensen het druk hebben, en dat jij daarom het gevoel hebt dat dat een status-ding is en jij niet meer durft te zeggen dat je het niet druk hebt. In jouw eerdere berichten lees ik alleen maar dat jij 'voelt' en 'denkt' dat anderen over jou zouden vinden.
Neemt niet weg dat de oplossing nog steeds bij jou zelf ligt. Je zult al die mensen niet kunnen veranderen. Wat je wel kan doen, is op een andere manier omgaan met jouw omgeving. Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet. En dat zul je zelf moeten doen. Het is heel naar als je veel wind ervaart, maar wij kunnen die wind niet voor je wegnemen.
Je schrijft: "Mensen snappen gewoon niet dat ik wel kan wandelen (kost toch ook energie en tijd) maar niet voor in drukke klas kan helpen (en daar kun je gewoon bij zitten!).
Zelfs niet als je het uitlegt"
Ik las een keer deze mooie uitdrukking: Never explain. Your friends don't need it and your enemies don't believe it. Misschien heb je er wat aan.

Steun tja

Eerlijk gezegd krijg ik niet erg veel steun. Het zit ook heel erg in de familie-cultuur; doorgaan ook al ben je ziek. Hand op houden is iets om je diep voor te schamen. En een dokter ga je alleen naartoe als het echt niet anders kan.

En ik zou ook meer om steun moeten durven vragen. Maar na een nee durf ik al niet meer.

Met mijn man een erg zware tijd gehad. Ik heb op een gegeven moment wel ge-eist: Of je toont begrip en handelt ernaar, of ik ga weg.

Maar ik heb nog best veel mazzel met twee gezonde en rustige kinderen En een man die dus zijn deel in huis op zich neemt, weliswaar na wat aandringen. Ik tel mijn zegeningen.

Wat me de laatste tijd gewoon opvalt is dat iedereen maar door raast en er zo trots op is. En hun opmerkingen maken mij dat ik me zo nutteloos en overbodig voel.
En dat ziek zijn geen excuus mag zijn.
Ik probeer er boven te staan, maar ik vind dat zo lastig.

Heb overigens ook al een poos psychologische begeleiding, maar dat is in mijn familie helemaal iets om je dood voor te schamen. Naast mijn man weet alleen mijn moeder het. En mijn moeder trok echt wit weg toen ik het vertelde en zei "je bent toch niet gek!" en "denk erom dat je dit niemand vertelt". Ze vond dit vooral erg voor zichzelf, en dit vind ik dus erg...

Maar nu ga ik erg off topic...

pubermoeder

Ik vind je posting erg waar.
Ik hoop ook vurig dat ik er spoedig naar kan handelen.

Sorry dat ik je op het verkeerde been zette. Ik wil blijkbaar zo krampachtig mijn gezondheid niet als troef gebruiken, dat ik het zelfs niet gebruik als het belangrijk is.

Komt ook voort omdat ik het verwijt een paar keer heb gekregen dat ik mijn gezondheid gebruik om dingen niet te hoeven doen.
Dat vind ik zo naar.

zennie

het is geen troef. Het maakt het verhaal gewoon compleet!

Zelf gewoon ook zeggen

Volgende keer dus ook gewoon zeggen "nee ik kan niet, druk,druk,druk". (en niet uitleggen waarmee uiteraard)
Gaat hun toch niet aan dat dat betekent 'ik moet dat boek nog uitlezen, of ik wil nog wandelen in het park'
Hier zijn de kinderen al van de lagere school af en ik deed ook niet veel op school hoor, had er gewoon geen zin in en was altijd een beetje pissig van het gemak waarmee ouders maar ingeschakeld werden. Ik herken dat ook helemaal niet van mijn lagere schooltijd, toen zag je ook niet allemaal leesouders, overblijfouders enz.. en daar liep het ook gewoon. Dus ik had altijd het idee, dat als je als ouder maar blijft meehelpen, je het probleem in stand houdt, ze hoeven het dan namelijk niet zelf te doen of een betaalde kracht in te huren. (wellicht stuit ik nu wat leerkrachten tegen de borst)
Ik koos altijd wel iets uit om me nuttig te maken (vaak was dat met de auto ergens heen rijden, kamp ofzo, of een schoolreisje) de rest van het jaar deed ik niets. (en als ik heel soms iets deed, dan zocht ik wel iets uit wat ik niet zo naar vond om te doen) Bijv. de theedoeken wassen (ook zo raar, heb ik mijn ouders nooit zien doen voor mijn lagere school)

theedoeken

werden vroeger gewassen door een van de vrouwelijke leerkrachten. En meer van dat soort zaken, dat was toen heel normaal. Weet ik omdat mijn vader basisschooldirecteur was. Al die extra activiteiten die er nu zijn en waarvoor je moet rijden of helpen etc, die waren er veel minder (niet). Overblijf ook niet. Er liepen twee moeders op school: een gaf handwerken en een deed het "documentatiecentrum". Op de een of andere manier konden wij gewoon met 30 kinderen en 1 leerkracht knutselen zonder ouderhulp?

Ach Zennie

Wat een vreselijke mismatch tussen jouw familiecultuur en situatie. Laat los joh, al die (voor)oordelen, jij mag dan chronisch ziek zijn maar zij denken chronisch beperkt! En dat is moeilijker dan het lijkt (knipoog).
Iedereen heeft zijn eigen agenda en tempo. Ik ken ook mensen die met drie uur slaap afkunnen en naast een carrière allemaal waanzinnige hobby's op na houden. Fijn voor hun (of niet). Maar geen twee mensen zijn gelijk dus so be it.
Wat bij mij opkomt is de vraag hoever je zelf bent in je acceptatieproces?

Druk ja

Met 4 dagen werken, 2 jonge kinderen, een man die werk met 2 uur reistijd per rit, een hond en een kat, 2x in de week fysio en de huishouding erbij....ja ik ben dan zo iemand die het druk heeft. Zelf merkte ik wel als ik dan zei dat ik een avond lekker thuis was dat mensen zeiden "oh, dan kunnen we afspreken!". Lief, maar niet de bedoeling dus zeg ik maar dat ik het druk heb om ook mijn geringe uurtjes relaxen thuis te kunnen behouden.....Vind ik het erg dat ik zo druk ben? Ja zeker, maar even niets aan te doen en in geval van echte vriendschap zou dat ook geen probleem moeten zijn....

Zennie

Kun je ook niet een beetje begrijpen dat mensen het wellicht écht niet snappen als je in de klas op een stoel kunt zitten om mee te helpen maar dat niet kan doen en ze je dan zien wandelen in het park? Het is dan in hun ogen geen kwestie van tijd of lichamelijk probleem.

Let wel: ik weet dat het jou blijkbaar niet lukt maar snappen zij dat wel en vind je het niet een beetje logisch dat ze het niet begrijpen?

zennie

Toen ik tijdens een minder fijne periode in mijn leven ook zulke akelige verwijten kreeg (ik zou de situatie misbruiken om niks te hoeven doen), gaf iemand me deze quote: "Never explain - your friends do not need it and your enemies will not believe you anyway."

Jij bent niemand verantwoording schuldig. Ook al ben je kerngezond, zelfs dan ben je niemand verantwoording en uitleg schuldig.

Een andere quote, beetje kort door de bocht maar wel met een kern van waarheid, van Jimi Hendrix: "I'm the one who's got to die when it's time for me to die. So let me live my life the way I want to."

Zolang je niemand kwaad doet trek je gewoon je eigen plan. En je familie? Ach, je vrienden kun je kiezen, maar je familie niet

Sterkte ermee!

Hortensia en dingen uitleggen

Je hebt gelijk: je HOEFT niemand iets uit te leggen.

Toch denk ik dat het soms wel handig is als je wel iets uitlegt. Als het bijv druk is op je werk en collega's werken allemaal over, of door in hun lunchpauze, en jij neemt wel gewoon een half uur lunchpauze (omdat je dat nodig hebt), dan KAN het toch heel handig zijn om je collega's uit te leggen: Jongens, ik zie dat we het allemaal onwijs druk hebben en dat jullie allemaal overwerken/ doorwerken in jullie pauze, maar echt, ik moet gewoon na zoveel uur een pauze nemen, ik trek het niet om aldoor door te gaan. Dus hopelijk hebben jullie daar begrip voor."

Ik zeg niet dat iedereen daar dan begrip voor heeft, maar sommige mensen zullen allicht milder op je reageren dan als je gewoon vertrekt zonder iets te zeggen en te doen alsof je neus bloedt. Hoe erg je het ook nodig hebt. Mensen kunnen immers niet gedachtenlezen, zijn niet helderziend, en dan kan het wat raar overkomen.

Wat een reacties alsnog; fijn

Als iemand zonder uit te leggen opstapt dan kan ik me wel wrevel voorstellen. Maar ik ben juist wel van het uitleggen en ik zal nooit zomaar weglopen ofzo.
Maar een klas met 30 drukke kinderen is toch echt veel zwaarder dan wandelen, behoeft dat uitleg? Dat hou ik geen hele dag vol in ieder geval.

En tja de mismatch tussen mijn situatie en mijn familie / vriendenkring. Het is hier echt heel erg taboe om niet mee te kunnen draaien met de maatschappij. Meerdere familieleden vinden dat uitkeringen helemaal afgeschaft moeten worden; zeker vanwege ziekte; allemaal aanstellers! En werkloos zijn: eigen schuld! Er is werk zat als je maar wil! Dat er steeds meer mensen onvrijwillig thuiszitten en zich suf solliciteren dat willen ze niet weten.

Dit roepen ze echt aan de lopende band.

En dat maakt het voor mij sowieso lastig om maar te durven zeggen dat ik nooit meer 100% zal kunnen werken. Niet iedereen weet dat ook; ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor; ik durf nu ook bijna niet meer op een doordeweekse dag te gaan lopen...

En dat maakt accepteren voor mij ook lastig inderdaad.
Dat ik ziek ben op zich kan ik nog mee leven (ik kan er oud mee worden dus wat zeur ik nou!?). Maar dat ik niet meer 100% nuttig ben dat voelt zo vervelend.
Ik heb ook lang geprobeerd wel vol te houden en alles te blijven doen, maar daar pluk ik nu wel de zure vruchten van want dat is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van dat de schade zo groot is dat ik nooit meer helemaal fit ga worden.

Is natuurlijk helemaal eigen schuld, ik was er zelf bij toen ik me forceerde, maar de druk om maar door te gaan heeft zeker meegespeeld, en dat maakt acceptatie zeker niet makkelijker.

En Hortensia opmerkingen als dat ik de situatie misbruik om niks te hoeven doen; dat is zo herkenbaar en zo pijnlijk!
Helaas is dus de klassenmoeder die zo'n verhaal heeft rondgestrooid, en ineens praatte niemand meer met me. Leuk als je dan bij een voorstelling op school van je kind komt en iedereen mijdt je als de pest. Zo erg dat het mij kind zelfs opviel.
Gelukkig was er een moeder die wel naar me toekwam en me vroeg wat er was; dat is nu ook een vriendin van me geworden.
Helaas wordt er echt super veel geroddeld op school; zo rottig vind ik dat.

zeker niet

"Maar een klas met 30 drukke kinderen is toch echt veel zwaarder dan wandelen, behoeft dat uitleg? "
Nee! Dat behoeft echt zeker geen uitleg, natuurlijk is dat veel en veel zwaarder. Ik mankeer niets en kan het ook niet volhouden, zo'n klas een hele ochtend.
Geroddel op school/schoolplein, daar zouden ze een hele soapserie over kunnen volschrijven. Later (ik nu dus) kijk je erop terug en vraag je je af waar je je druk over maakte. Neemt niet weg dat het op het moment zelf erg vervelend is. Die klassenmoeder lijkt wel zo'n soort "Queen bee" in een amerikaanse highschool serie.