Wat is het favoriete boek van je kind?
De titel zegt al genoeg; ik ben benieuwd naar het favoriete boek van jullie kinderen. Ik ga namelijk een kist met leesboeken en luisterboeken samenstellen voor kinderen van 0 t/m 17 jaar en kom er zelf niet helemaal uit.
Het gaat me met name om de leesboeken vanaf een jaar of zes. Ik heb al een aantal prentenboeken voor jongere kinderen op mijn lijstje staan, maar ben natuurlijk altijd in voor tips 
Dat geldt overigens ook voor de luisterboeken. Deze heb ik al besteld, maar als jullie goede ideeën hebben dan hoor ik het natuurlijk graag.
Ik merk dat ik vooral bij de 'traditionele' klassieke, wellicht wat ouderweste boeken (die ik al las) blijf hangen en dat ik slecht op de hoogte ben van wat kinderen van nu lezen. Vandaar mijn vraag. De boeken zijn bedoeld voor kinderen in het ziekenhuis en dan specifiek de intensive care. Vandaar ook de luisterboeken.
ben benieuwd en alvast dank voor jullie reacties!
Ruja
Wat moet ik zeggen... wat bijzonder dat je dit zo laat weten.
Ik hoop dat het gelukt is iets positiefs te doen. Aan de andere kant, je een tijdje omwentelen in verdriet en zelfmedelijden mag ook wel es toch?
He bah... ik zit nu al een minuut of tien te typen en te deleten. Weet ik gewoon niet wat ik aan je moet schrijven. Ben gewoon wel benieuwd hoe het nu met je gaat...
liefs, heli
Hoi heli
Nou kan ik tien minuten gaan typen en deleten...
Bedankt voor je reactie en ik heb zeker iets positiefs gevonden. Misschien wat persoonlijk voor op een forum, maar ach anderzijds niets om mij voor te schamen.
Toen mijn zoontje overleed gaf dat zo'n leegte, die was nergens mee op te vullen. Het enige wat mij hielp was om te beginnen met schilderen. Ik heb besloten mij daar meer op toe te gaan leggen en ga nu een stilleven maken met ondermeer zijn knuffeltje van de intensive care.
Dat heb ik heel lang in de tas met zijn persoonlijke spulletjes gehouden, maar het blijkt heel fijn er nu naar te kijken en het vast te houden. En door het te gaan schilderen kan ik iets concreets met mijn gevoel voor hem.
Wat betreft het overgeven aan verdriet, dat heb ik moeten leren. Het idee dat dat gevoel voor altijd zou zijn vond ik zo eng, dat ik het liever niet voelde, maar nu ik weet dat het in golven komt durf ik mij wel aan zo'n bui over te geven en dan lucht het zowaar wel op. En ik merk ook dat het verdriet milder wordt met de jaren. Het wordt ook meer privé, tenminste bij mij, omdat ik er niet veel meer over praat. Maar, en dat zal je vast herkennen, hij is altijd bij me.
Nou, dat is een heel verhaal geworden. (uiteindelijk meer dan tien minuten).
En om op je laatste vraag terug te komen, het gaat eigenlijk best goed, met af en toe een bui....
Liefs, Ruja
Ruja (het wordt inmiddels volledig ot)
Wat goed dat je bent gaan schilderen! En dat het ook hielp! Heerlijk lijkt me dat. Hopelijk gaat het lukken met het schilderen van het knuffeltje.
Trouwens, bij mij wil het schilderen juist niet; ik deed het vroeger heel veel en daarna zo af en toe nog thuis op zolder. Sinds vorig jaar deel ik met anderen een atelier. Maar daar ben ik bijna nooit. Het lukt gewoon echt niet; ik heb mijn kop veel te vol (en wil liever alleen zijn en niet samen in een ruimte met andere, soms luidruchtige 
mensen zijn). Heb heel veel ideeën, maar het komt er vooralsnog niet uit. Soort black out. Ook met andere werkvogmen, vilten, tekenen en keramieken wil het ook niet lukken. Het enige dat werkt is schrijven. Blijkbaar het ik het nodig er letterlijk woorden aan te geven, mijn gevoel te formuleren anders blijft het een brei. Door er woorden aan te geven wordt het een iets mindere chaos.
En dat overgeven aan verdriet vind ik ook zo moeilijk! Huilen doe ik niet snel, wel staan de tranen vaak heel hoog. Maar op een of andere manier lucht het ook niet zo op. Maar sinds vorig jaar heb ik wel steeds meer geleerd om toe te geven aan het gevoel van verdriet. Heb ik geleerd dat het beter is goed te voelen, dan om je te harden. Dat wist ik natuurlijk al wel, maar deed het te weinig, nu kon ik er niet meer onderuit. Het hielp ook dat ik niet werk en elke minuut van de dag geconfronteerd werd/word met het feit dat ons ventje er niet meer is.
Ik zal bijv. ook niet zo snel meer zeggen dat het goed met me gaat terwijl dat op dat moment niet zo is.
Ik hoop dat het gaat lukken met het schilderen van het knuffeltje!
Liefs, heli
Heli ( ik ook o.t.)
Hoi Heli,
Het mag vast wel van het forum, even o.t., want hoe vaak tref je bij toeval iemand die snapt hoe je je kan voelen.
Schrijven helpt zeker om je gevoelens te kunnen benoemen. Heel knap dat je dat aandurft.Ik vond dat zelf vaak te confronterend en probeerde het gevoel eerder meer abstract te maken. Ging ik dichten, maar die vond ik dan weer zo raar, dat ik daar maar gauw mee ben gestopt.
Schilderen is voor mij juist iets heel nieuws. Ik dacht altijd dat je daar getalenteerd voor moest zijn of een alpinopet voor moest dragen... maar ik kom er steeds meer achter dat het ook gewoon een ambacht is dat je kan leren, en van het leren alleen heb ik al veel plezier. en de ideeën komen steeds meer vanzelf.
Hoe meer mijn zelfkritiek verdwijnt en het mij minder kan schelen wat anderen vinden, hoe leuker het schilderen gaat worden.
Dus het knuffeltje gaat zeker lukken!
En inderdaad zullen er nog een hoop momenten komen die moeilijk zijn. Ik denk aan de komende feestdagen, maar gelukkig zullen er ook steeds meer mooie momenten komen.
Ik wens je dan ook al het goeds, voor jou en je gezin.
Liefs van Ruja
