Verhuizen naar de Randstad
Hoii,
Ik zit met een dilemma in mijn hoofd waar ik maar niet uitkom. 2 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Na een jaar ben ik met mijn kinderen terug naar het oosten verhuisd, ik kom daar namelijk zelf vandaan. Dit heb ik antikraak moeten doen omdat er op dat moment geen huis voor ons was. Na een enorme struggle heb ik na een aantal maanden dan toch een huis gevonden. Mijn kinderen zijn hier heel goed mee omgegaan en ze lijken er geen last van te hebben gehad. Ze hebben vriendjes, en doen het goed op school.
In de tussen tijd heb ik weer liefde gevonden en voelt dit zo goed dat we samen willen wonen. De kinderen zijn dol op hem en hij op hun. Nu is alleen het probleem dat hij een huis in de Randstad heeft. Ofja probleem, het is eigenlijk een perfecte plek voor jonge kinderen. Ik twijfel nu enorm om daarheen te gaan. Maar ben ook bang dat ik de kinderen te veel aan het verhuizen ben. In eerste instantie heb ik dan ook nee gezegd omdat ik de kinderen niet nog een keer van school wilde halen. Maar nu wil het toeval dat die school gaat sluiten na dit schooljaar. Dus moeten de kinderen sowieso naar een nieuwe school.
Ik vraag mij dus heel erg af of het voor mijn kinderen een soort trauma oplevert ofzo. En vraag me af of iemand hier hier ervaring mee heeft, of een duidelijke mening want ik weet het niet meer zo goed😩
Ik moet dit uiteraard ook met mijn ex bespreken en zal dat ook zeker doen, maar ik wil eerst duidelijk voor mijzelf weten of dit wel echt een optie is
Bedoel je dat jij je je huis, dat je alleen met grote moeite hebt veroverd, zal opgeven om in te trekken bij je huidige lief - die je zo te lezen ongeveer een jaar kent?
Lees even alle draadjes hier op dit forum over samengestelde gezinnen en het gedoe dat daarmee gepaard gaat. Ik zou er niet aan beginnen, al geef ik toe dat ik relatief makkelijk praten heb, want ik heb geen nieuw lief, en geen jonge kinderen meer.
De overgang van oosten naar de Randstad zal wel wat vergen van je kinderen, al is het maar de kans dat ze aangekeken worden op hun manier van spreken. Maar een ander punt lijkt me dat je een enorme gok neemt door in te trekken bij een man met wie je nog niet eerder hebt samengewoond. En als dat fout loopt - en die kans is aanzienlijk - dan hebben jij en je kinderen een knauw gekregen, en je bent je woning kwijt. Ik zou dan nog eerder kijken naar een nieuwe eigen woning in de Randstad, en van daaruit latten. Gelet op de woningmarkt ben ik geneigd te denken dat je sneller een nieuwe vriend vindt dan een nieuwe woning.
Kan hij niet jouw kant opkomen? Ik lees niet dat hij kinderen heeft.
Overigens: inderdaad heeft de vader van jouw kinderen hier ook wat over te zeggen, maar misschien maakt het qua afstand voor hem niet uit of jij nu in oosten zit of in de Randstad. Maar goed, dat hangt af van waar in Brabant hij woont, en waar in de Randstad jij naartoe wilt.
Relatie is veel te kort om al samen te wonen en om daarvoor dan ook nog je eigen huis op te geven.
Als jullie dat al willen doen dan eerst in jouw huis, of heeft hij ook eigen kinderen waar hij in de buurt moet blijven wonen?
Helemaal eens met Temet. Het is een veel te groot risico. Als het mis gaat, en die kans is heel erg groot bij nieuw samengestelde gezinnen, dan sta je daar in de Randstad zonder huis en zonder netwerk. Ik zou mooi blijven.
Ik heb geleerd van de ellende en mislukte relaties van anderen en ben zelf blijven latten totdat de kinderen het huis uit waren. Sinds kort woon ik eindelijk samen met mijn nieuwe liefde, maar daarvoor heb ik in een periode van 12 jaar zo'n 10 jaar gelat. Mijn eerste lat-relatie is na 6 jaar is toch nog mislukt. Dat had niets met het latten te maken, meer met veranderend gedrag van mijn vriend. Ik ben helemaal niet moeilijk, maar sinds mijn scheiding geef ik wel eerder en duidelijker mijn grenzen aan. Wat hij deed, ging voor mij te ver. Ik was heel blij dat we niet samenwoonden en dus geen huizenellende hadden toen de relatie eindigde.
Nu ben ik bijna 4 jaar samen met mijn huidige vriend en sinds een paar weken wonen we samen. Al onze kinderen zijn jongvolwassen (18-22-22 jaar). Ik merk nu al dat samenwonen toch heel anders is dan latten, zelfs al zaten we regelmatig een hele week bij elkaar en hoeven we geen kinderen meer op te voeden. Als je niet meer "op bezoek" bent, accepteer je toch minder van de ander, merk ik. Je kunt niet meer denken: als ik weer thuis ben, doe ik het wel weer op mijn manier. Je moet altijd middenwegen vinden.
Ik raad je dringend aan om op het forum draadjes te lezen over stiefvaders, stiefkinderen, ook in combinatie met puberteit. Je kunt je lol op. Dan snap je hopelijk dat ik er nooit aan begonnen ben.
Ik zou zeker niet nu al samen gaan wonen. En als hij geen kinderen heeft, kan hij ook naar jou komen. Brabant en de Randstad zijn vrij groot, dus ik kan niet inschatten hoe ver je van je ex woont. Maar die afstand zou ik wel overbrugbaar willen houden, ook met het oog op de toekomst.
Je kinderen moeten naar een andere school omdat de school sluit. Maar dat geldt dus ook voor hun klasgenootjes en dan kunnen ze waarschijnlijk wel met meerdere kinderen naar een andere school. En ze blijven in dezelfde buurt, kunnen bij dezelfde sportclubjes blijven etc.
Verhuizen kan zeker wel en is zeker niet per se traumatisch, maar als het toch fout gaat, dan sta je in de randstad zonder huis en zonder netwerk en dan wordt het wel lastig.
Ik zou er dus heel goed over nadenken waarom jij voor de liefde wil verhuizen mét je kinderen en je partner dat niet zou willen/kunnen/hoeven.
Temet schreef op 07-10-2024 om 12:38:
De overgang van oosten naar de Randstad zal wel wat vergen van je kinderen, al is het maar de kans dat ze aangekeken worden op hun manier van spreken.
het is een grote stad en 'ergens in de Randstad' kan gewoon een dorp zijn.
Nu vraag ik me wel af wie van de twee partijen een afwijkende manier van spreken zou kunnen hebbem volgens jou?
Valeria schreef op 07-10-2024 om 13:37:
[..]
het is een grote stad en 'ergens in de Randstad' kan gewoon een dorp zijn.
Nu vraag ik me wel af wie van de twee partijen een afwijkende manier van spreken zou kunnen hebbem volgens jou?
wat afwijkt van de rest van de omgeving, dat bepaalt de norm. Na de verhuizing werd de harde g van mijn dochter (12 ) nagebauwd door klieren uit haar klas. Maar ja, volgens de mentor had ze ook best een grote mond, en moest ze niet denken dat ze hier in de Randstad was.
Dat bedoelde ik inderdaad. Als je naar een heel ander deel van het land verhuist, is dat een overgang, het maakt daarbij niet uit van waar naar waar precies.
Ik snap dat het heel verleidelijk is, zeker nu de school van je kinderen gaat sluiten en je kinderen hebben een leeftijd dat ze nog net jong genoeg zijn om makkelijk te wennen ergens anders en nieuwe vrienden te maken. Maar dan moeten ze daarna niet nóg een keer moeten verhuizen... en die garantie heb je niet natuurlijk.
Kan je vriend niet bij jou komen wonen?
Of de kinderen (meer dagen) bij vader, heb jij de handen vrij. Tsjor
Het belang van kinderen gaat voor. En dit is absoluut niet in hun belang. Hoe aardig deze vriend ook is. Ze kennen hem net 1,5 jaar ofzo? Ik zou als ex partner ook geen toestemming geven trouwens.
Ik zou niet zulke grote woorden als trauma gebruiken. kinderen krijgen een trauma als ze jarenlang door hun vader zijn mishandeld of als ze moeten vluchten voor oorlog, niet als ze een keertje moeten verhuizen naar een andere stad.
Verder sluit ik me aan bij de anderen. Niet je huis opgeven voor een leuke man. Een huis is tegenwoordig meer waard dan een relatie. Voor mannen geldt: geen hand vol, maar een land vol. Voor beschikbare huizen geldt: hou vast wat je hebt.
Oh wow al zoveel reacties, dat had ik niet verwacht 🙈
Ik zal nog even verdere opheldering geven over bepaalde dingen, mocht daar interesse in zijn.
Alle dingen die jullie noemen spelen idd al in mijn hoofd. Zeker ook de vraag wat als het misgaat, en noem me naïef want ik snap dat dat niet te bevatten is, maar dat zie ik eigenlijk echt niet gebeuren. Maar dit neem ik inderdaad wel in mijn achterhoofd of eigenlijk is dit ook een grote vraag wat doe ik dan. Kan ik daar weer een nieuw netwerk opbouwen, want verhuizen gaat dan echt niet meer.
In eerste instantie was dat ook de "afspraak" hij zou naar mij komen want ik ga mijn kinderen niet nog een keer door een schoolwissel heen loodsen. Maar aangezien dit toch gebeurd vind ik het wel zo eerlijk dat ik het nu wel overweeg.
Hij heeft een hele goeie baan daar, in de randstad, en zou hier bij lange na niet hetzelfde verdienen. En ook niet kunnen doen wat hij echt leuk vindt .
Hij heeft daar wel een sociale kring opgebouwd en ik heb dat hier nog niet. Ik heb mijn familie natuurlijk maar deze zie ik eigenlijk ook niet zo heel erg vaak, en ik denk dat ik deze even veel ga zien als dat ik in de randstad zou wonen.
Ook wonen de kinderen nu niet in dezelfde buurt als hun vriendjes, dit omdat ik een vaste plek kreeg nadat de kinderen al op school zaten. Op dit moment wonen we ook niet echt in een kindvriendelijke wijk, we zien ze hier eigenlijk nooit. De wijk waar mijn vriend woont is echt amazing en ook een grote rede dat ik het overweeg, overal zijn er kinderen. En worden er leuke activiteiten georganiseerd voor ze.
Gelukkig ben ik en mijn kinderen ABN opgevoed en praten we redelijk neutraal. In Brabant lachte ze me altijd uit en zeiden ze dat ik als een kakker praten😑
Ex partner ziet de kinderen 2x per maand en zou eigenlijk tussendoor ook komen, maar dit is 1x gebeurd. Zijn situatie zou erop vooruit gaan, maar goed daar wil ik niet te veel op in gaan..
Ik ga nog even rond kijken naar ervaringsdeskundigen, hoe deze stap ervaren wordt.
Ik zou het alleen doen als jij een huis in de randstad kunt kopen en dan voorlopig latten.
Ik vind dat je antwoord laat zien dat je een erg roze bril op hebt op het moment en toch weinig kritisch kijkt.
Alle punten daar zijn positief, alle punten in jouw omgeving negatief.
Ik ben in dit stukje ingegaan op de vragen die er bij de voorgaande reactie boven kwamen. Ik sta er op dit moment erg 50/50 in. Maar idd dat is vooral door mijn kinderen. Ik heb hier zelf nog niks opgebouwd en zou als ik geen kinderen had zo verhuizen. Maar die heb ik wel, en ook heel blij mee 
Daarom vraag ik me af wat voorn impact het zal hebben op hen. Dan beslis ik zelf wel of mijn relatie sterk genoeg is en of ik daar volwassen genoeg voor ben om daar over te gaan.
En ja ik woon op dit moment in het centrum en ik vind dat geen hele gezellige omgeving voor mijn kinderen.
