Ik moet alles vragen (even mopperen)

Keukentafelgesprek

rond de tafel, neem de hele week door en vertel hem zo in één keer wat er allemaal moet gebeuren ipv telkens een beetje.

Sterkte!

groetjes van Purk

Aansturen

Ja, lichte verbazing, maar zo werkt het echt.
We hadden net de taken verdeeld op een afdeling toen bleek dat er iemand nodig was bij een bespreking met de GGD en mijn hoofdzuster was ziek.
Kom ik na de vergadering en het uitwerken van de klusje tegen koffietijd weer op de afdeling moesten er nog 6 dames douchen! Toen ik dat besprak werd het zonder mankeren opgepakt maar ik moest het gewoon eerst zeggen.
Ik zit nu ook in de retraite en kon een aantal weken niets. Maar de rest moet gewoon even wennen.
Als ik dan vraag of de koffie al klaar is is er altijd iemand die wat beledigd meldt dat ik gewoon even kan kijken in de keuken! En dan, O ja, ik zal het even aangeven.
Heel soms heb je zo'n handig iemand, als jezelf, die onmiddelijk begrijpt welke zaken er nu uit je handen genomen moeten worden en die dat dan ook zonder commentaar, behulpzaam en vriendelijk, gewoon even oppakt.

Niet vragen maar opdragen

want hier komt hij er niet mee, hij ziet het niet, hij legt de link niet, hij kijkt alleen naar zijn eigen agenda met 'belangrijke' afspraken. (hier draait het met name om werk, zijn werk).

Ik kan mij ook kapot ergeren maar het verandert toch niet. Dus sindskort vóór het moment voordat ik doordraai draag ik taken op en ik handel heel consequent. Voorbeeldje: Als hij te laat thuis komt hebben wij wel al gegeten, dan moet hij zijn eigen eten opwarmen want de kinderen moeten op tijd voer, wij hoeven dan niet met honger te zitten wachten totdat hij verteld dat de bus er langer over deed etc.

Dus stap er over heen en draag taken op:

"IK ben zwanger, JIJ gaat de boodschappen doen"

"IK geef borstvoeding s'nachts, jij doet de 1e voeding met fles s'ochtends".

"IK ben 2 dagen thuis geweest met ziek kind, JIJ gaat dus morgen vrij nemen om met ziek kind thuis te zijn".

Idd

lol. Gewoon opdragen niet meer aan ergeren. Heb het er regelmatig met een collega over. Opdragen werkt het effectiefst. Ze doen het vaak met plezier maar zien het gewoon niet. En we zijn het er ook overeens (mijn collega en ik) dat inruilen van onze partners ook geen zin heeft. De gemiddelde man is wat dat betreft toch hetzelfde

Ja!

Oh Massi, echt herkenbaar! Paar voorbeelden. Man vindt het belangrijk dat ik dingen voor mezelf doe, dus ik heb me aangesloten bij een ouderorganisatie van school, laatst vergadering om 18u. Hij was op tijd thuis (jee), ik had aardappels en groente al gekookt en al, tafel gedekt, en hij hoefde alleen vlees op te warmen.
Ik kom om 19.15 thuis (dan gaan kinderen normaal naar bed voor verhaaltje). Zitten allemaal nog aan tafel. Kind 1 aan het puzzelen, man en kind 2 spelletje aan het doen. Ik had nog niet gegeten, maar toch maar geholpen om kinderen naar bed te brengen. Die liggen om 20u eindelijk in bed, pakt mijnheer zijn laptop en gaat op de bank voor de tv zitten werken. En is daarna beledigd dat ik boos ben dat hij de bende in de keuken fijn voor me achterlaat, terwijl ik nog niet eens gegeten heb!

En vandaag vraag ik hem zo rond 16u de kamer en keuken op te ruimen (ik heb weer last van contracties, dus ik moet het echt rustig aandoen). In plaats daarvan, helpt hij jongste met een WII spelletje (in die tijd heb ik met oudste gespeeld, wasgoed gedaan, speelkamer opgeruimd), en gaat daarna een uur in bad. Ik wilde makkelijk brood eten, maar hij wil pasta, kookt, en begint me in de keuken een partij te moppereren over een spelletje dat niet opgeruimd is, en puzzels die op tafel liggen, en dat de pasta te lang kookt, en en en... Einde verhaal, ik zeg dat ik hem al uren geleden had gevraagd dat op te ruimen waarop hij weer beledigd is "alsof hij nooit iets doet". Ja, en alsof het mij verdorie niet elke dag lukt om de tafel op te ruimen, te koken, de tafel te dekken en iedereen ZONDER GEMOPPER aan tafel te krijgen. En dan kook ik nog wat uitgebreider dan pasta. GRRRRR.

En mijn hormonen waren dus aardig gespitst en ik heb dus een half uur op bed liggen huilen van frustratie....

Ik zal zo blij zijn wanneer ik weer alles zelf kan! Bij alles wat ik hem vraag geeft hij me het idee dat het echt ontzettend veel is wat hij allemaal doet, terwijl hij niet inziet dat ik die dingen elke dag gewoon tussendoor even meepak.

Door hormonen

ben je vast wat sneller gevoeliger/geirriteerd maar mannen pakken het ook echt niet op. Dus het ligt vooral aan de mannen.
Mijn man is nu op woensdag vrij, lees 's ochtends werkt hij en 's middags haalt hij de kinderen (3) op en doet dan klusjes. Hij vindt het al een hele klus als hij drie wasmaschines heeft volgestopt en opgehangen/droger gestopt en als ik om 17.00 uur thuiskom loop ik tegen een bed aan waar drie wasmanden was overheen zijn gegooid. Meestal is het beneden ook geexplodeerd maar dat vind ik dan iets minder erg.
Ik heb een man die je moeilijk iets kunt vragen want meneer laat zich niet aansturen. Opdragen werkt hier dus totaal niet! Helaas heb ik de juiste manier niet gevonden en als ik het zeg is het vaak op een ontevreden moment van mijzelf. Maar daar ruzie over maken grrrrrrrr. Uiteindelijk belooft hij beterschap, of een andere werkwijze die hij na 5 keer weer vergeten is...... Na 17 jaar zal het niet meer veranderen. Dus af en toe knalt het (maandelijks ofzo) en dan is het weer ok.

Verwachtingen

Massi, volgens mij moet je je verwachtingen aanpassen... Je hebt het over een MAN! De gemiddelde man zit nu eenmaal zo in elkaar, het is niet anders, erger je er maar niet aan
En wat anderen ook al zeiden: gewoon opdrachten geven, mijn ervaring is dat dat prima werkt ha ha.

Inderdaad, verwachtingen aanpassen

Mannen zien het vaak gewoon niet dus dan moeten er opdrachten worden gegeven, die ze vaak zonder tegenzin uitvoeren. Als je niet te veel van hem verwacht zul je je ook niet zo ergeren.

Opdragen?

Opdragen zou hier ernstig averechts werken en terecht, daar hoef je bij mij ook niet mee aan te komen..

Niet dus

ik vraag duidelijk wat ik gedaan wil hebben, maar de woonkamer is nog steeds een chaos hoor. Niets gedaan.

En de APK en autodingen mag ik trouwens ook altijd regelen.

Mijn man doet ook wel andere dingen, zo heeft hij afgelopen zondag 3 uur staan koken (quiche, appeltaart, mousse au chocolat, alles met de hand). Maar er zijn dingen die gewoon gebeuren moet, en ik KAN en MAG het niet meer. Ik wil als het even kan niet naar het ziekenhuis. We hebben hier geen familie die de kinderen kan opvangen, dus dat wordt dan echt een probleem.

En dan zei hij gisteravond nog dat ik gewoon moet aandringen, dat ik me er niets van aan moet trekken dat hij moppert. Maar hij snapt niet dat ik daar gewoon zo depri van wordt, en zwaar emotioneel. En dat is denk ik ook niet goed, dus dan ga ik toch maar weer meer doen dan ik eigenlijk kan.

En wat Izar zegt vind ik vaak zo vervelend. Op zijn werk is mijn man echt de verantwoordelijke energieke manager, en thuis zie ik daar echt niets van terug. Energiek? Hij kruipt het liefst 's middags weer het bed in voor een middagdutje.

En even voor de duidelijkheid, ik ben echt gek op hem. Hij is echt een heel lief en warm persoon, maar nu ik hem met praktische zaken nodig heb, loopt het echt even scheef. Net als bij Massi... En ik stort liever mijn hart hier uit, dan thuis de sfeer te verzieken

Houdbaarheidsdatum

Izar:"Mannen die je wel moet vragen om een was te doen hoef zelden te vragen om te regelen dat de auto APK gekeurd wordt. "
Dat klopt, maar een APK heeft dan ook een opgelegde uiterste houdbaarheidsdatum. De was niet. Die kan rustig wachten totdat de sokken op zijn. Zelfs de zaterdagboodschappen kunnen voor het overgrote deel wel tot maandag wachten.
Het gaat over het verschil in opvatting over de houdbaarheidsdata.
Izar:"Die mannen werken doorgaans ook allemaal. Daarin hoeven ze toch ook niet voortdurend aangestuurd te worden. Sterker mannen kunnen ook heel goed andere aansturen. "
En toch worden ze dat. Er is een planning, een begroting, daar zijn voortgangsvergaderingen over en het staat in de agenda.
Vrouwen zijn geneigd dat soort informatie over de huishouding in hun hoofd te hebben en stellen zelf ook uit: Maandverband, nou dat doe ik dan wel met de zaterdagboodschappen.
Uit eigen werk: ik weet dan vaak niet eens meer waarom er nu ook weer per se zaterdag boodschappen moest. Ik weet alleen dat de handeling er moet zijn en wordt ongerust als dat niet gebeurt.
Dus ja, Massi, alles vragen. Of anders alles uit je hoofd open op een planbord. Mijn zoon en zijn vriendin doen dat laatste. Sindsdien geen klachten meer. Ik doe de was als mijn eigen sokken op dreigen te raken en maak me niet druk om die van hem. Hij heeft extra sokken gekocht. Ik doe de boodschappen als mijn eigen nood hoog is (maandverband, of kaas), hij doet zonder mopperen een dagje zonder (scheermesjes, of pinda's).
Kritieke periodes (bevallen, verhuizen) zijn lastiger, want ik wil dan ook graag afvinken. Steeds meer klaar zijn voor de 'grote dag'. Dat is niet erg, zolang je je maar realiseert dat dat allemaal in je hoofd gebeurt en niet open en bloot en zichtbaar en bekend in een agenda staat. Manlief heeft er niet zo over nagedacht.
Groet,
Miriam Lavell

O heerlijk

Begrip en herkenning! Lieve dames, blijf dat vooral met emmers over me uitstorten, ik zit hier met een brede glimlach achter de computer. Op de een of andere manier helpt het om te horen dat andere mannen *precies* zo in elkaar zitten als de mijne - ik zit bij vrijwel al jullie voorbeelden enthousiast te knikken: ja! Ja! Die van mij ook!
Tja, mijn man wordt dus ook chagrijnig van aansturen ("Alsof ik nooit iets doe", het zal wel met mijn toon te maken hebben, ik breng het vast helemaal verkeerd omdat ik het zo moeilijk vind om te zeggen). En ik word daar dan weer verdrietig van. En dan is de sfeer weer reuze gezellig.
Komt nog bij dat ik nesteldrang heb en dus allerlei dingen overhoop haal die ik beter kan laten zitten tot mijn verlof ingaat - ik *hoef* niet per se vandaag alle kleertjes op maat en soort gesorteerd in de kast te hebben liggen, dat weet ik wel, maar ik heb zo'n drang van binnen.
Enfin, het heerlijke aan dit alles is dat het eindig is. Nog zes-en-een-halve week (staan die streepjes een beetje goed?) en dan verandert alles weer drastisch.
Allemaal erg bedankt, het helpt echt, al die verhalen.
Groetjes
Massi

Als dc

Ik kom twee keer in de week 's avonds wat later en bijna nooit liggen de kinderen al in bed. Vaak eet ik mijn eten in twee keer op, omdat halverwege de maaltijd de jongste toch wel erg moe is.

Mijn man kan zich er wel aan ergeren als de tafel niet afgeruimd is, en toen ik zei dat hij dat ook zelf kon doen, beweerde hij dat heel vaak te doen. Haha, hij pakt de pan van tafel, doet er een laagje water in en zet hem op het fornuis.

Het verschil is denk ik dat ik veel makkelijker van taak wissel voordat de oorspronkelijke taak helemaal af is. Hij blijft bij één ding. Ik werk de urgenties weg en ga daarna pas terug naar het restwerk. En dan loopt hij tegen het restwerk aan, maar hij realiseert zich dan niet dat ik, als ik bijvoorbeeld stug was doorgegaan met een nieuwe vuilniszak in de bak doen, de beker drinken die op de lage tafel was omgegaan ook nog op de vloer had gelekt. En zo vergeet ik die vuilniszak ook vaak.

Haha, nu was ik aan het typen en gooide de jongste het drinken van de oudste leeg op de grond en ging er met zijn sokken in staan draaien. Misschien gebeurt dat niet bij mijn man, of hij ziet het pas als hij klaar is met zijn ding. Geen idee.

Mijn ervaring is wel dat ik wat moet overdrijven als ik ziek, zwak of misselijk ben. Zolang ik niks zeg, spreken de omstandigheden niet voor zichzelf. Zo kon ik na een zware miskraam met veel bloedverlies pas na een dag of zo weer rechtop zitten zonder duizelig te worden, en stelde hij de dag daarna voor om een uur te gaan fietsen. Het was goed bedoeld

Ahhh

Wat naar lijkt me dat, Massi en DC! Ik kan weinig tips geven natuurlijk. Maar het idee van alle klussennopschrijven met deadline en dan toewijzen, lijkt mij een goed plan.

Zelf dacht ik altijd dat jullie, de vrouwenmetman, het heerlijk hadden: idd geen boodschappen meer hoeven doen vanaf 24 weken, elke ochtend een ontbijtje op bed, geen kinderen meer hoeven halen en brengen.... Maar dat is dus niet zo... Ik wist het natuurlijk al hoor, zie ook vrouwen op de crèche due bijna tot de eerste wee de kinderen halen en brengen, en heb ook vriendinnen die nog erg veel alleen zijn met drukke kinderen terwijl hoogzwanger van derde.

Maar goed, sterkte dus!

Liora

Oh ja!

Nu we toch aan het klagen zijn, het heeft me ongeveer een half jaar "zeuren" gekost om duidelijk te maken dat als hij de keuken doet (en ik de kinderen in bed), de tafel schoonmaken en de pannen die niet in de vaatwasser horen afwassen er ook bij hoort!

En Liora, ik denk toch dat we ondanks al het gezeur het toch makkelijker hebben hoor. Ik heb een goede vriendin die alleenstaande ouder is, en die kan nooit eens op partner terugvallen. Dat lijkt me echt heel zwaar.

En Massi, ik begrijp je, die babykleding MOET nu gewoon uitgezocht (en gewassen en gestreken) worden. Ik heb het al gedaan Tot 6 maanden. Maar gisteren weerhield mijn man me ervan om onze kledingkast geheel overhoop te halen, want dat "moest" ook opeens. Rare hormonen.

Ha ha massi!

"Alsof ik nooit iets doe"
Ha ha, zó herkenbaar! Dan gaat manlief opsommen wat hij precies wél heeft gedaan. Terwijl ik gewoon net-op-dat-ene-moment Aandacht wil. Ik wil gewoon dat hij aanvoelt (!) waar ik op dat moment behoefte aan heb. Eigenlijk wil ik dat hij in mijn hoofd kan kijken en nét op dat juiste moment een kopje thee voor mij maakt of wat dan ook maar. En dan ben jij ook nog eens zwanger, daar word je natuurlijk ook niet rationeler en voorspelbaarder van. Sterkte hoor, met de laatste loodjes!

Dc, liora, ijsvogeltje, limi

Ijsvogeltje, precies precies. Maak dan een kop thee, man, en sla een arm om me heen en zeg met warme stem hoe geweldig ik het allemaal doe. Ik ga het mijn zoon allemaal inprenten, dan wordt-ie de ideale man . Al wil ik dan ook wel een vinger in de pap met het uitkiezen van schoondochter, want die moet hem dan wel op de juiste waarde schatten, natuurlijk.
Liora, je hebt gewoon gelijk, als je er sowieso alleen voor staat, lijkt dit gewoon geneuzel. Weet je, het gekke is dat het anders is wanneer je alleen bent. In de kerstvakantie was mijn man twee weken naar zijn zieke vader toe en had ik er totaal geen moeite mee om alles alleen te doen. Ik stelde mijn prioriteiten gewoon flink bij naar omlaag en keutelde wat rond met dochter. We hadden het gewoon gezellig samen. Het feit dat mijn man wel fysiek aanwezig is, maar niet meedenkt of -helpt zonder gedoe, is eigenlijk de reden van mijn frustratie.
Limi, ik moest erg lachen om jouw man die een dag na een miskraam een uur samen wil gaan fietsen. Hilarisch.
Dc, de kledingkasten van mij, man en kind zijn al gedaan in de kerstvakantie. Zo ook de inloopkast en de garagebox. Ik kon de babykleertjes niet eerder doen omdat ik niet wist wat het werd, een jongetje of een meisje. Nu dat duidelijk is geworden, kan ook die hobbel genomen worden . En mijn man ruimt wel de vaatwasmachine in, maar zet hem nooit aan. Nooit. Als ik er niet aan denk, staat alles er nog vuil in als ik de volgende dag rond vijf uur aan het avondeten wil beginnen. Grmbl.
Groetjes
Massi

Kleding - geheel ot

"Ik kon de babykleertjes niet eerder doen omdat ik niet wist wat het werd, een jongetje of een meisje".

Ik weet het nog steeds niet. Na de geboorte zal ik de echte meisjeskleding en echte jongenskleding ertussenuit moeten vissen

Hoewel mijn jongste zoon het geweldig vindt om zich in een roze prinsessenjurk te verkleden. En voor de rest is het een heel stoer jongetje, echt grappig. Viel laatst op school een vriendje van zijn oudere broer aan, omdat hij de oudste een duw gaf! Speelt verder met auto's en voetbal, en barbies (en die zijn sterk, want die hebben lange benen, hij vecht dus met ze, ha ha).

Ik zit trouwens weer te genieten van pijnlijke contracties, dus als ik brabbel, dan komt dat doordat ik niet echt meer helder denk.

Hier ook hoor

mijn man ziet niets en doet niets uit zichzelf. In het eerste jaar dat we samenwoonden hebben we daar afspraken over gemaakt.
Ik zeg wat er moet gebeuren en hij doet het zonder morren. Het is wel jammer dat hij niets uit zichzelf ziet. Ik heb momenteel een slijmbeursontsteking in mijn schouder en een tweede slijmbeursontsteking in wording en ik doe snel zelf te veel.
Maar uit zichzelf pakt hij het niet over en/of op. Ik kan daar boos en/of verdrietig van worden, maar ik als ik het zou vragen doet hij het met liefde voor me.

Ik ben dus een man

Hm, als ik het zo lees ben ik hier de man des huizes. Terwijl ik dit tik staat de echte man de oven te schrobben, zonder opdracht daartoe. De was wordt door mij lustig op het bed gefl&kkerd in de hoop dat het vanzelf verdwijnt. De keuken laat ik steevast achter als een oorlogsgebied, ook in de hoop (en wetenschap) dat dat na een uurtje vanzelf weer weg is. Mijn man doet op vrijdag spontaan de weekboodschappen. Brengt volledig conform de afspraken de kinderen naar bed/school/KDV, zorgt dat ze tijdig gevoederd worden. En hij is niet eens zwanger!!!

Lol guinivère

Nodig je man eens uit om hier z'n hart uit te storten dan!

Nog even die apk

Daar krijg je een briefje van in de bus dat de auto binnen x weken gekeurd moet worden

Mannen&hun hormonen

Voor wat het waard is (was gespreksonderwerp met een psychiater tijdens een borrel).

Mannen maken ook hormonen aan, net als vrouwen. Die hormonen hebben te maken met dat wat nodig was in de prehistorie: mannen moeten thuis komen met een flinke buit voor vrouw en kind(eren). Daarbij kan je je niet veroorloven om heimwee te hebben. De hormonen die mannen aanmaken zijn hormonen die helpen bij het langdurig van de grot kunnen zijn, gefocust op het vangen van de dikke, vette buit. Sommige mannen krijgen iets afwezigs (ik ben hier dan wel fysiek maar vraag mij niet) of iets afstandelijks .. communiceren gaat moeizamer.

Ach ja, die mannen zijn ook hormonaal!

Ik snap het wel

Ik snap de mannen wel. Het is geen onwil maar het is gewoon echt iets op een andere manier zien. Ik ben ook zo. Ik zie vaak gewoon niet wat gedaan moet worden, ik stel dingen eindeloos uit en mij iets opdragen om te doen moet je ook al niet doen want daar wordt ik pas echt geïrriteerd van. Bovendien vind ik al dat ik veel doe. Daarnaast is mijn man net zo als vele vrouwen, je moet het niet alleen doen maar ook nog eens op zijn manier. Dat hebben vrouwen vaak ook. Niet alleen moet de vloer gedweild worden maar waag het niet eens anders aan te pakken dan zij in gedachten hebben.

Toch is het zo dat als iets echt moet gebeuren ik het echt op tijd af heb maar huishoudelijke klusjes hoeven natuurlijk zelden echt te gebeuren en kunnen best tot morgen worden uitgesteld.

Gelukkig is mijn man geen clean freak want anders zouden we niet samen kunnen leven ben ik bang

Onze oplossing om irritaties zoveel mogelijk te vermijden: alle taken heel duidelijk en expliciet verdelen, er niet impliciet vanuit gaan dat iemand (ik dus) iets ook wel zal doen als het er niet bij is vermeld, niet zeuren over hoe iets gedaan is en wanneer het gedaan wordt zolang het maar voor de deadline die we hebben gesteld is gebeurd. Dat helpt om de situatie goed te houden.

Verder zie ik echt niet als er iets extra's moet gebeuren dus ik verwacht van mijn man dat als er iets belangrijks is wat hij echt niet kan doen dat hij dit op een vriendelijke en rustige wijze tegen mij zegt.

Het klinkt wel heel onaardig maar ik ben echt niet zo onaardig. Dit is gewoon iets wat wij allebei heel anders zien en het enige wat helpt is een leefbaar compromis te vinden.

En toch......limi

"Ik kom twee keer in de week 's avonds wat later en bijna nooit liggen de kinderen al in bed. Vaak eet ik mijn eten in twee keer op, omdat halverwege de maaltijd de jongste toch wel erg moe is."

Dit heeft te maken met verwachtingen. Je kunt toch afspreken dat de kinderen op een bepaalde tijd naar bed moeten (en dat dan ook gebeurt).
Dan kun jij ook rustig eten. Dat in twee keer eten dat doe je zelf. Waarom zou jij het overnemen? Volgens mij heet dit taken verdelen en niet over willen nemen. De valkuil van de vrouw.
Ik heb een tijd 's ochtends als we beiden moesten werken zo ontbeten (niet dus omdat ik er niet aan toe kom) en nu met iets meer tijd dwing ik het af ik ga ook aan tafel zitten en het werkt. Vrouwens moeten soms ook wat beter voor zichzelf zorgen, mannen kunnen dingen ook zelfstandig en dan gaat het wel op hun manier maar laat ze. Je kunt ook nog een half uurtje later thuiskomen heb je er ook geen last van...

Margriet

"Dan kun jij ook rustig eten. Dat in twee keer eten dat doe je zelf. Waarom zou jij het overnemen? Volgens mij heet dit taken verdelen en niet over willen nemen. De valkuil van de vrouw."

Volgens mij heet dat borstvoeding en een kindje dat zich niet laat foppen als ik weer thuis ben

Tja, en dat is dan of de uitgelopen planning van mijn man, of een kind dat gewoon nog niet eerder moe was. Het naar bed brengen van de oudste neem ik niet over.

Ja maar limi

aan baby's kun je ook geen touw vastknopen. Zelfs moeders niet

Hier is het 50/50

Man is van de schoonmaak en opruimen, de apk en de vuilniszakken. Ik doe de regeldingen met instanties en de meeste dingen met de kinderen. Op het moment gaat dat bijna vanzelf goed, alleen fases met babies in huis zijn hier lastig omdat het kindergebeuren dan zoveel is. Dan vraag ik hem ook vaak iets te doen, maar hij is liever ijverig op een moment dat het hem goed uitkomt en niet als er toevallig een vieze luier is...
Dat was bij de oudste wel een tegenvaller voor mij, want ik dacht goed te zitten wat kinderzorg betreft, met zo'n man die meer in huis deed dan ikzelf. Enfin, dit keer ga ik er maar van uit dat er straks meestal met meer kinderen tegelijk iets moet worden gedaan dus dat zich dat vanzelf verdeelt, en over poepluiers zijn er harde afspraken gemaakt .
Ziek e.d. zijn van mijzelf is daarentegen weer nauwelijks een probleem, want het wordt dus meestal geen troep, of wel maar dan maakt mij dat niks uit.
Wat hier trouwens vrij redelijk werkt als 'strijd'methode is ipv. opdragen gewoon melden wat ik zelf niet meer ga doen. Ik ben bijvoorbeeld gewoon gestopt met avondeten verzorgen op meer dan 4 dagen per week, en man heeft de rest redelijk vanzelf overgenomen. Al werkt dit alleen als je het resultaat vervolgens kunt accepteren, ook als het 3x diepvriespizza zou zijn (maar ik ben de enige die dat hier regelmatig serveert).

Eten

"Al werkt dit alleen als je het resultaat vervolgens kunt accepteren, ook als het 3x diepvriespizza zou zijn (maar ik ben de enige die dat hier regelmatig serveert). "

Daarmee heb ik toch echt mazzel hoor. Gisteren heeft hij weer 2 uur staan koken (en dus voor doordeweek 2 maaltijden). Een fransman is op dat gebied een echte aanrader hoor!