Dominante hond
Ik weet niet of ik het hier moet plaatsen, maar ik wil heel graag jullie mening over het volgende. Mijn ouders hebben een hond (reu) die ik zelf samen met mijn vader heb uitgekozen bij de fokker. De fokker waarschuwde mijn vader al dat het een dominant hondje is die streng en consequent opgevoed moet worden. Als pup zijn ze door een gedragsdeskundige gezien en dat kwam eruit.
Mijn vader is alles behalve consequent en laat te veel toe, vindt te veel goed. Hij ziet de hond echt als een volwaardig lid van het gezin en vertaalt op zijn manier ook wat de hond denkt of voelt.
Ikzelf heb een hondje (teefje) gekocht van dezelfde fokker maar dan uit een nest van twee jaar later. Ik voed mijn hond streng en consequent op. Nee is nee en ik ben de baas. Mijn hond luistert ook direct als ik een commando geeft. Mijn vader vind dat afschuwelijk en vindt eigenwijs recalcitrant gedrag wel leuk.
De hond van mijn ouders daarentegen kijkt je aan en blijft gewoon zitten als je zegt dat hijnweg moet. Ook als ze eten zit de hond haast met zijn snuit in het bord van mijn vader. Ik vind dit onacceptabel (als wij eten is mijn hond op haar plaats). Mijn vader zegt dan dat "hij alleen maar kijkt". Nou in mijn ogen bedelt hij gewoon....vaak met succes ook.
De hond is erg lief, maar zoals de fokker al zei...hij is een zeer dominante reu. Als een andere reu bijvoorbeeld gromt naar hem, dan klapt hij er meteen op zonder waarschuwing vooraf. Mijn vader zegt dan:" Ja, hij houdt er niet van als anderen naar hem grommen". Ik vind dat geen goed signaal en het gedrag keur ik af.
Ook wanneer hij eet, gromt en grauwt hij als je in de buurt komt. "Ja, maar hij doet niets hoor", zegt mijn vader dan. Ik vind dat hij helemaal niet hoort te grommen als mijn moeder, vader of ik langs loopt om bijv. een jas te pakken. Ik vind dat geen goed gedrag naar een hogere in rang want dat zijn wij in feite. Hij hoort dat in mijn ogen helemaal niet te doen.
Wanneer mijn vader hem gaat uitlaten en mijn vader doet de riem om, dan pakt hij soms de riem in zijn bek en soms pakt hij de hand van mijn vader beet. Dat is voor mij al helemaal een No Go, maar mijn vader vergoelijkt zijn gedrag door te zeggen dat hij dat doet uit enthousiasme. Nou, ik kan jullie vertellen dat mijn hond ook enthousiast wordt als ze uit mag, maar ze bijt nooit in de riem (dat zie ik als een verlengstuk van mijn arm) en pakt al helemaal nooit mijn hand. Dat accepteer ik gewoon niet.
Dat van de handen vastpakken, wat mijn vader als speels gedrag ziet, zie ik helemaal niet als speels gedrag. Het lijkt misschien wel zo, maar ik zie dit ook als een vorm van dominantie. De hond hoort zijn meerdere niet vast te pakken, ook al is het maar zachtjes.
Maar nu komt het: Laatst was mijn schoonzusje bij mijn ouders met mijn nichtje van 3 maanden. Hond wil er continu bij en het kindje in het gezicht likken. Volgens mijn vader moeten we hem erbij laten anders wordt hij vals? De laatste keer pakte de hond het hoofdje vast. Het was dan wel heen zachtjes, maar toch. Ik waarschuwde direct mijn vader wat zijn hond deed. Mijn vader zei doodleuk dat de hond helemaal niet hapte naar de baby, terwijl ik heel duidelijk zag hoe hij het achterste deel van haar hoofdje vastpakte. Niet hard, maar dit kan en mag gewoon niet. Vooral de reactie van mijn vader baart ne zorgen.
De hond is verder een doodgoeie hond, maar die dominantie die niet opgepikt wordt door mijjn vader kan hem wel eens de kop kosten als het echt verkeerd gaat. De hond mag alles van mijn vader dus de hond doet dat ook en claimt af en toe ruimte die hij niet mag claimen. Dan laat mijn vader zijn dominantie blijken door de hond letterlijk tegen de grond te duwen, want dan mag het ineens niet meer. Ook vind mijn vader dat andere mensen zijn hond oook tot de orde mogen roepen.
Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Hij is de baas en corrigeert, niemand anders. In ieder geval krijgt de hond geen duidelijkheid.
Mijn vader vind trouwens dat ik niet van mijn hond hou, omdat ik mijjn hond nooit bij de tafel laat als wij eten, dat de hond niet opdringerig de aandacht mag opeisen en hij vond mij al helemaal een dierenbeul dat ik haar (toen ze nog heel klein was) af en toe in een bench hield omdat ze mijn spullen vernielde bij mijn afwezigheid. Wel vreemd dat mijjn hond super goed luistert en erg lief is.
Ik zie een hond als een hond die onderaan de ladder van hiërarchie staat in mijn gezin. Ik ben dol op mijn hond, maar het is een hond, geen mens. Mijn vader ziet de hond als een mens.
Hij had vroeger andere honden en ook die werden als kleine mensjes gezien. Vooral de allerkleinste rassen mochten zelfs op zijn schoot uit zijn bord eten terwijl wij aten. Ik heb dat altijd erg smerig gevonden. Een hond hoort op de grond, uit de keuken uit zijn eigen bak te eten.
Zie ik het nou verkeerd? Mijn vader vind dat ik mijn hond als een angstige hond opvoed en niet van mijn hond hou. Ik zie dadelijk een zwaargewond nichtje op de SEH door toedoen van de hond van mijn vader die zooooo lief is en alleen maar enthousiast reageert volgens mijn vader.
De fokker heeft al eens gezegd dat ik een veel betere eigenaar voor de reu zou zijn en dat ze nooit meer een hond aan mijn vader zou verkopen. Ik kan daar wel inkomen.
Zoals ik al zei is het een prachthond die erg lief is, maar een dominant karakter heeft. Een hond waar je mee moet werken en die een liefdevolle maar zeer consequente opvoeding nodig heeft.
Sidonia
Hond opvoeden nieuwe stijl wil niet zeggen dat je nooit eens tegen de hond mag optreden, maar dan wel op een manier die begrepen wordt en in verhouding staat tot waar het om gaat. En als je al weet dat een hond bij zijn bak gaat grommen als iemand in de buurt komt, is het natuurlijk raar om gasten daarbij hun jas te laten pakken. Bij ons zou het bezoek moeten wachten, óf we zouden het eten van de hond even uitgesteld hebben, omdat we geen andere plek op de benedenverdieping hebben dan het halletje om de tweede hond apart te zetten. Niet omdat de hond gevaarlijk is naar mensen toe, maar omdat hij gewend is om daar te mogen eten. Honden hebben duidelijkheid nodig, waar hun klok en gedrag op afgestemd kan worden. Dus niet de ene keer ja en de volgende keer nee.
Er zijn ook mensen, of stromingen zou je kunnen zeggen, die vinden dat je nooit eens 'foei' of 'nee' mag zeggen. Ik ben van een Facebook-groep lid geweest, waar je nooit 'nee' mocht zeggen tegen de hond. Ik werd daar echt helemaal iebel van. Je moest dat 'nee' voorkomen door de hond zo te trainen dat je dat woord niet nodig had. Nou... het is af en toe best handig als hond 'nee' kent. Als ik niet wil dat hond op een bepaald stukje straat gaat snuffelen omdat daar smakelijke kattenpoep ligt, brom ik 'nee', stuur eventueel bij met de riem en dat is dat.
