Zoon ernstig ziek
Al jarenlang volg ik dit forum, hoe lang geleden ik voor het eerst heb gepost, ik weet het niet, maar meer dan 10 jaar terug. Bij grote en kleine kinderproblemen kon ik zien wat andere ouders deden en zag ik herkenning.
Kleine kinderen worden groot, en mijn zoon vierde onlangs zijn twintigste verjaardag en heel mooi om te zien hoe hij en z'n twee jaar oudere zus volwassen, verantwoordelijke mensen zijn geworden.
Helaas wordt dit gelukkige plaatje nu verstoord: plotseling blijkt mijn zoon ernstig ziek te zijn. Na wekenlang hoesten en tevergeefse medicatie heeft de huisarts hem naar het ziekenhuis gestuurd voor een longfoto en blijkt hij een gezwel in zijn borstholte te hebben. Wat voor een gezwel moet nog verder onderzocht worden. We zijn volkomen verrast hierdoor, want afgezien van het hoesten en wat vermoeider zijn, voelt hij zich niet heel ziek.
Zoon gaat de medische molen in en hopen op het beste. Duimen jullie met ons mee?
En bedankt voor de steun
en sterkte wensen, dat doet me goed.
Ik zal posten als we meer weten.
Wat een tegenstrijdigheden
Zo volop bezig zijn met je toekomst en ondertussen stappen terug moeten zetten vanwege je gezondheid. Wat een tegenstrijdigheden! Veel sterkte in deze spannende tijden.
Tsjor
Sterkte
Heel ver sterkte moeder mop.
Helaas herkennen wij jouw verhaal.
Ook onze jong volwassenzoon werd van het een op het andere moment levensbedreigend ziek,
en vecht nu ruim negen maanden later nog steeds voor zijn leven.
Leef aan de ene kant bij de dag en probeer niet te veel te denken aan wat er allemaal nog kan komen.
Kies ook voor jezelf en je gezin, en zeg sociale activiteiten waar je geen zin in hebt af.
mede ouder
Dan jij ook heel veel sterkte en beterschap.
Ook jij sterkte, mede ouder
Wat een lange tijd om te vechten voor je leven... Ik hoop dat hij erbovenop komt.
Moermop
Ik kan alleen maar zeggen: sterkte!
Moedermop en mede ouder
Ook onze zoon werd bijna 2 jaar geleden ernstig ziek. Net als de zoon van Moedermop vlak na zijn 20e verjaardag. Toen ik de titel van dit draadje zag, brak het zweet me uit. De onzekerheid, de wanhoop, het ongeloof en het verdriet. Het staat me allemaal nog zo helder voor de geest. Ik denk dat ik nooit meer onbezorgd zal zijn.
Onze zoon is heel langzaam maar zeker zijn studie weer aan het oppakken en we durven heel voorzichtig te zeggen dat het goed met hem gaat. Nog moe, behoorlijk veel ondergewicht, onzeker en voor de rest van zijn leven onder controle, maar we zijn op de goede weg.
Ik hoop zo dat jullie, MoederMop en mede ouder, ook snel positieve berichten mogen ontvangen. Ik leef met jullie mee en duim me suf.
Ook sterkte
Heel veel sterkte!
De nachtmerrie van elke ouder, ik duim dat het meevalt.
Wat akelig voor je zoon
zo'n sollicitatiegesprek dat nu op zo'n nare manier in de lucht komt te hangen. Wat onwerkelijk voelt het allemaal... Hoe was er gereageerd?
Ach
Wat een schrik. En zo onwerkelijk, hoe jullie levens van het ene op het andere moment zo overhoop worden gegooid, en veel plannen en vanzelfsprekendheden ineens wankelen.
Heel veel sterkte voor jullie gezin gewenst.
Tjee moedermop
Wat een schrik! Wat een onwerkelijke werkelijkheid. Je zoon zit qua leeftijd precies tussen mijn kinderen in. Ik wens je heel veel sterkte en kracht voor de komende tijd.
Sollicitatiegesprek
Daar wisten ze eerst niets te zeggen toen mijn zoon de situatie uitlegde, maar na het gesprek zeiden ze dat zoon maar contact moest opnemen als hij weer in orde is ze willen hem graag hebben!
Wat het ook zo onwerkelijk maakt, 's morgens geloven we de dokter, want zoon komt beroerd uit bed, overgeven enz. Maar in de loop van de dag trekt dat weg en voelt hij zich bijna normaal. Dat er een gezwel voor die ellende zorgt, is nauwelijks te bevatten.
Ach, moedermop
Wat een toestand. Heb je enig idee hoe lang het gaat duren voor duidelijk is wat er precies aan de hand is en wat er moet gaan gebeuren?
Dat onwerkelijke, dat weet ik ook nog zo goed. En ook hoe snel dat uiteindelijk ‘gewoon’ wordt, want je kunt niet anders dan accepteren wat er nu op jullie pad komt.
Liefs,
Ingrid
Nadere onderzoeken
Volgende week zijn er nadere onderzoeken (PET scan, biopsie) en nog een week later de uitslag.
Gelukkig in het ziekenhuis in onze woonplaats, die goed staat aangeschreven en zover ik weet niet in de rode cijfers zit.
Ach moedermop
Hoe triest en cynisch, dat je tegenwoordig naast alle stress en ellende van een ineens ontdekte ziekte, jezelf eigenlijk ook nog moet verdiepen in de financiële staat van het ziekenhuis...
Ik blijf duimen. Wat een onwerkelijke situatie, voor jullie maar zeker voor jullie zoon.
Ik duim mee
Wat een nachtmerrie... Sterkte!
Juline
Wat je zegt Juline!
Begin deze week droomde ik nog dat de arts zei dat er geen probleem was, maar toen ik wakker werd, werd ik juist wakker in de nachtmerrie.
Gelukkig heeft mijn zoon vrienden waar hij zijn verhaal goed bij kwijt kan, en de beste vriendin van mijn dochter is ook een goede steun en toeverlaat, daar ben ik erg blij om.
sterkte
Wat een nachtmerrie moet dit zijn. De onzekerheid. Ik wens jullie veel sterkte en ik hoop dat hij een zo goed mogelijke uitslag krijgt. Fijn dat je zoon zijn verhaal ook bij zijn vrienden kwijt kan. Mijn 19-jarige zoon had afgelopen zomer een vriend die onderzocht werd op een gezwel in zijn nekholte. Ik vond het mooi om te zien hoe zijn vriendenkring daarmee om ging. Dan zijn ze opeens heel volwassen in hun aandacht. Bij die vriend bleek het overigens uiteindelijk goedaardig te zijn. Ik hoop dat voor jullie ook.
Veel sterkte
Wat moeilijk en spannend.... ik hoop dat het na onderzoeken allemaal mee blijkt te vallen en dat hij snel weer helemaal de oude is!
moedermop en mede ouder
heel veel sterkte in deze onzekere tijd!
hopen
Heel erg hopen dat deze periode met uiteindelijk positief resultaat uiteindelijk gauw voorbij gaat. En dat hij er ook nog helemaal gezond uit komt.
Heel veel sterkte.
Sterkte
Woorden zijn niet toereikend in zo’n situatie. Ik wens jullie vee sterkte, en heb mijn eigen zoon een extra knuffel gegeven.
Sini
pfff
Moedermop, wat een naar verhaal. Ik hoop voor jullie allemaal dat jullie zoon de best mogelijke uitslag krijgt en dat hij snel geholpen kan worden.
Ik wilde al eerder reageren maar ik kon dat niet. Het kwam te dchtbij. Mijn zoon heeft op zijn 16e iets gehad wat je alleen bij mensen op oudere leeftijd verwacht. Meestal wordt er geen oorzaak gevonden, bij hem wel. Hij kon een ingrijp krijgen en daarna was alles weer goed. Tot die tijd was hij een soort van tikkende tijdbom. Het heeft nog zeker een half jaar geduurd voor hij die ingreep kreeg en die is mislukt en niet zo'n klein beetje ook. Een van de allerzwaarste operaties die er is, volgde en het scheelde weinig of hij moest er nog zo een ondergaan. In plaats daarvan kreeg hij een ingreep die gelukt is. Met dank aan de kundige artsen van het Erasmus.
Nu gaat alles weer goed met hem maar mensen, wat kan een mens in de piepzak zitten. Je wereld staat letterlijk stil. Ik hoop dat het goed komt met jullie zoon en met jullie. Veel kracht en sterkte toegewenst.
Wat een zorgen
Moedermop ik hoop zo dat het meevalt voor je zoon. Wat een ellendig bericht. Zoveel onzekerheid op een leeftijd waarin je nog onbezorgd moet kunnen flierefluiten, het leven eindeloos en je gezondheid vanzelfsprekend zijn. Als ouder zou je willen dat je het over kunt nemen. Fijn dat hij leeftijdgenoten heeft bij wie hij terecht kan. Ik wens jou, en de andere ouders die hun verhaal hier gedeeld hebben heel veel sterkte.
Afdeling klein leed, kan er ook nog wel bij...
En nu is ook nog een van onze cavia's zo ziek geworden dat de dierenarts niets meer kon doen. Gelukkig niet de lievelingscavia van mijn zoon waar hij graag mee knuffelt.
Juliette, en anderen in hetzelfde schuitje...
Hoe gaat het nu en dan bedoel ik niet de gezondheid van je kind:
Als ouder ben je altijd bezorgt dat je kind wat overkomt, maar ik ben bang dat ik mijn zoon nu nooit meer uit het oog durf te verliezen, terwijl het wel de bedoeling is dat ze al jong volwassenen op eigen vleugels de wereld in gaan trekken. Natuurlijk moet ik nog afwachten wat het is en hoe zich het ontwikkelt bij mijn zoon, maar zelf nu als hij naar z'n opleiding gaat (zo goed voelt hij zich), ben ik gespannen.
Gelukkig is het wederzijds, zoon zit nu veel vaker bij ons in de woonkamer in plaats van in zijn slaapkamer waar hij meestal vertoefde.
Moeder mop
Wij zitten nu al ruim negen maanden in de situatie.
Sinds onze uitwonende zoon aan de chemo is is hij ziek/zwak.
Het is zo wie zo moeilijk omdat het naast jouw kind ook een volwassen persoon is met recht op privacy.
Het klinkt gek, maar aan de ene kant went het niet, we hebben het sinds zijn ziekte bijvoorbeeld niet meer op kunnen brengen om verjaardagen uitgebreid te vieren.
Maar in de loop der maanden went het ook welweer op een bepaalde manier, juist in die situaties waar je je zoon normaal buiten staat; bijvoorbeeld op je werk is het het makkelijkst vind ik. Er zijn daar momenten waarin je ondanks de zorg en verdriet weer kunt lachen.
We beseften gelijk vanaf het eerste moment dat ook ons leven nooit meer zo onbezorgd zal zijn als het was, en helaas lijkt dat ( voorlopig) te kloppen.
Uitwonend ziek kind
Ik ben blij dat mijn zoon toch niet zo'n haast had om op kamers te gaan, dat ik hem nu in het oog kan houden.
Zo'n 30 jaar geleden heb ik meegemaakt dat een jonge collega van dezelfde leeftijd opeens hersenvliesontsteking kreeg en dat zijn ouders net op tijd bij zijn woning waren om hem naar het ziekenhuis te brengen. Dus app ik mijn dochter (die wel op kamers is) regelmatig als ze zegt dat ze zich niet lekker voelt.
moedermop
Ik heb nog niet gereageerd maar moet veel aan jullie denken. Ik hoop zo dat het meevalt, dat het niet zo rot is als het lijkt, dat het goed behandelbaar is enz. enz. Daar duim ik voor en daar denk ik aan. Beetje karig, ik weet het, maar helaas heb ik niet meer te bieden dan dat. Veel sterkte voor jullie allen! <<< knuf >>>>
moedermop
Hoe het nu gaat? We zijn anderhalf jaar verder. In het begin was ik inderdaad bezorgd en zenuwachtig. Maar zoon, bijna 2 meter, ging dan naast mij staan, legde zijn hand op mijn schouder en zei: "Mam, alles is goed. Maak je niet zo druk." Maar ik blijf wel alert. Als ik zoon er moe uit vindt zien, dan vraag ik gelijk hoe hj zich voelt, wat hij vervelend vindt en dat laat hij wel merken. Dus ik probeer los te laten, me niet te bezorgd op te stellen en meestal lukt dat goed. Maar als hij wat te intensief leeft, zeg maar, moet ik daar toch iets van zeggen. Maar stiekem ben ik wel blij dat hij een dezer dagen weer op controle moet en helemaal doorgelicht zal worden. Dan voel ik mij weer geruster.
Verder krijg ik nog steeds een naar gevoel als ik een ambulance met of zonder sirene zie maar het wordt minder. En als ik een verhaal als dat van jou hoor, dan doet miij dat nog steeds veel. Vandaar dat ik even moest wachten met mijn reactie. En dat terwijl we toen we in het proses zaten ik juist de rust zelve was. Maar pas sinds een half jaar lijkt het me meer te doen.
