Slecht gebit

Dank voor jullie steun. Gisteravond heeft ze toch nog wat gegeten, uiteraard zacht. Ondanks alle tranen en frustratie lukte het met heel veel aanmoediging van ons toch om het te proberen en toen ze eenmaal doorhad hoe ze dat het beste kon doen, was het ook goed en ging er een vol bord in. Wel een stuk langzamer, maar dat komt allemaal wel weer. Met tandenpoetsen schrok ik eerlijk gezegd wel van de aanblik van zo'n halfleeg mondje vol ijzer. Maar dat is mijn proces om te accepteren dat dat nu voor de komende jaren zo is en daar wil ik haar niet mee belasten. Ze heeft het al zwaar genoeg. Ze wilde zelf ook nog niet kijken hoe het er uit zag.
Dadelijk naar de opticien om een nieuw glas in haar bril te laten zetten. Ze vond het zelf ook heel erg dat ze haar bril kapot had gemaakt en heeft wel tien keer sorry gezegd. Uiteraard zijn we niet boos op haar. Mijn eerste reactie was wel uit reflex boos, maar meer van 'wat doe je nu?'. Ze kon er echt niks aan doen, het gebeurde gewoon.
AnneJ, een glazuurafwijking is duidelijk te zien. Op het moment dat mensen slecht poetsen of hun kind een fles drinken mee in bed geven mag een tandarts daar best wat van zeggen vind ik. Ik hoop alleen niet dat mijn dochter op haar 18e al een kunstgebit nodig heeft. Tuurlijk zijn er ergere dingen, en het zal er prima uitzien en functioneren, maar toch...veel liever niet. Het is nu vooral hopen dat haar volwassen kiezen over een aantal jaar wel goed aangelegd zijn.

Dank voor je tip Biebel, dat uitleggen dat haar boosheid van de narcose kan komen vind ik een hele goede tip. Ze begrijpt haar gedrag en zichzelf dan misschien beter. Normaal is ze heel rustig en meegaand dus het is ook heel verwarrend voor haar. Ze wil niet boos zijn maar het gebeurt wel en dat is voor haar niet fijn omdat ze de controle over haar eigen handelen verliest (en over de situatie had ze die sowieso al niet). 
Voor ons is onze dochter perfect hoe ze is, maar dat neemt niet weg dat ik het voor haar vervelend vind dat ze de komende jaren veel kiezen mist en een mond vol ijzer heeft. Het was meer dat de aanblik van haar mondje me echt even confronteerde met hoe de situatie nu is en de komende jaren zal zijn, want die nieuwe kiezen komen pas als ze een jaar of 11 is ongeveer. 
Die bril heb ik geen moeite meer mee. Tuurlijk is het niet leuk om te horen dat je kind slecht ziet en ik vond het vooral vervelend voor haar. Maar ze heeft daar zelf nooit ook maar één onvertogen woord over laten vallen. Nu is het wel zo dat ik aanvankelijk bang was dat haar ogen heel snel achteruit zouden gaan, met alle gevolgen op latere leeftijd van dien. Dat gebeurt vaak bij kindjes die al heel jong bijziend worden. Maar tot nu toe is het bij haar heel stabiel dus dat geeft ook weer hoop voor de toekomst.
En topmodel, dat hoeft van mij niet hoor. Ze heeft een fantastische persoonlijkheid en dat is genoeg. Het is ook niet dat ik dat niet zie, maar ik vind het moeilijk om te zien dat zij het moeilijk heeft met zichzelf en de situatie. Het komt echt wel weer goed, maar gisteren was gewoon geen fijne dag voor ons allemaal.

Rhonda schreef op 28-05-2021 om 15:19:

[..]

Wat fijn dat het achter de rug is en ze alweer wat heeft kunnen eten. Een van mijn dochters is ook zeer bijziend (visus van 12%) en had vanaf 7 maanden lenzen. Ze ziet nog steeds heel erg slecht, maar ze studeert nu in Delft civiele techniek en woont daar. Zelfstandig. Haar laten gaan was wel veel moeilijker dan de anderen laten gaan. Haar zicht is gelukkig nooit achteruit gegaan, al was het natuurlijk moeilijk meten wat ze voor haar eerste precies zag. De sterkte is al die jaren ongeveer gelijk gebleven, dus dat jouw dochters ogen misschien nog achteruit gaan hoeft niet per se.

Bij mij is dat trouwens wel gebeurd. Mijn eerste bril op de lagere school was rond -8, nu heb ik -18.

Heftig Rhonda. Mijn dochter heeft een bril sinds ze twee is, dus al bijna vier jaar. Haar sterkte is al die tijd stabiel op -3 en -5. Met een bril ziet ze gewoon goed. Of ja, met een oog dan, want het andere is lui maar ook daar wordt aan gewerkt. Het hoeft zeker niet achteruit te gaan, maar die kans bestond/bestaat wel en daar was ik aanvankelijk wel bang voor. Vooral omdat de kans op serieuze problemen op latere leeftijd en zelfs slechtziendheid/blindheid dan groot is. Ik vind het super dat je dochter helemaal zelfstandig woont, maar als ze nooit echt goed heeft kunnen zien weet ze natuurlijk niet beter.

Een paar dagen verder en ik durf inmiddels wel te stellen dat ik de nasleep van de narcose dit keer minder erg vond dan vorig jaar zomer. Ze heeft nog wat moeite met in slaap vallen en wordt elke nacht nog wel een keer in paniek wakker maar als mijn man of ik haar dan even komt knuffelen en bij haar blijft zitten dan slaapt ze ook vrij snel weer. Eten gaat boven verwachting goed, al vindt ze sommige harde dingen nog wat lastig en dat frustreert haar dan wel. Qua praten lukken sommige klanken nog niet helemaal goed. Dat vindt ze ook frustrerend. Maar ze doet echt haar best om niet boos te worden. Lukt niet altijd, maar dat hoeft ook niet. Blijven proberen en elk klein stapje is er een. Ze is vandaag ook weer lekker naar school geweest en dat ging gelukkig goed. Ik ben echt positief verrast door haar veerkracht in hoe ze met situatie omgaat. 

Kort vraagje: dochter krijgt op school regelmatig vragen van andere kinderen over de toestand van haar gebit, zoals 'waarom heb jij geen kiezen', 'waarom heb jij nu al een beugel'(de space maintainers lijken op beugels) en 'waarom slis je opeens'.
Het praten met de space maintainers gaat al stukken beter dan de eerste dagen, maar ze slist soms wel nog een beetje er door. Mijn dochter vindt al die vragen vervelend en vindt het moeilijk om het uit te leggen. Ze antwoordt dan dat ze er niet over wil praten. Nu vroeg de juf me of ik het misschien een keer uit wilde leggen in de klas. Zou dat handig zijn of juist nog meer de nadruk er op leggen?

Dochter is zes en zit in groep twee. Ik snap best dat haar klasgenootjes nieuwsgierig zijn, heb ook echt niet het idee dat ze willen pesten. Dochter ligt goed in de groep en kan met alle kindjes wel overweg. Maar dochter vindt het vervelend om het er over te hebben en vindt het ook moeilijk om het zelf uit te leggen wat er precies aan de hand is. Of ze zich echt schaamt weet ik niet. Ik hoop het niet, want ze kan er natuurlijk niks aan doen. Maar ik zal het er straks even met haar over hebben.

Ik heb er gisteravond met haar over gesproken. Ze wilde er eerst ook niet met mij over praten, maar ik heb gezegd dat we dat toch even gaan doen. Ik heb verteld wat de juf mij vroeg en of ze het een goed idee vond om het aan de klas uit te leggen. Eerst wilde ze dat niet, maar ik heb haar uitgelegd dat als we samen even uitleggen wat er aan de hand is, ze daarna ook geen vragen meer krijgt. Ook heb ik haar gevraagd wat ze precies vervelend vond; de space maintainers en het niet hebben van kiezen, dat andere mensen dat kunnen zien/horen of dat ze er vragen over krijgt. Ze gaf aan het allemaal niet leuk te vinden maar de vragen vond ze nog het vervelendste want het liefst wil ze het er gewoon niet meer over hebben. Uiteindelijk heb ik haar zo ver gekregen dat ze het samen met mij wel wil uitleggen op school. Ik zal plaatjes zoeken waarmee we voor kleuters duidelijk kunnen maken wat er aan de hand is. 
En Biebel, kleuters zitten heel de dag dicht bij elkaar, als ze praat en lacht zie je echt wel dat er kiezen missen, zeker van de zijkant. In de onderkaak zie je de space maintainer ook wel van dichtbij en ze slist een beetje. 
Wat betreft het stukje acceptatie van mijn kant; dat is een beetje een wisselwerking met hoe mijn dochter ermee omgaat. Als zij er geen moeite meer mee heeft, zal het voor mij ook makkelijker zijn denk ik. Ik wil mijn gevoel echter niet op haar projecteren en we doen er thuis dus zo gewoon mogelijk over.