Slecht gebit
Mijn dochter heeft een erg slecht gebit helaas. De oorzaak is niet bekend, maar het glazuur is niet goed aangelegd waardoor ze vaak gaatjes heeft, al vanaf de eerste controle met 2,5 jaar.
Toen ze vier was had ze een ontsteking onder haar voortandjes en deze zijn toen getrokken. Door de ontsteking was het slecht te verdoven waardoor ze veel pijn heeft gehad en ook wat angstig is geworden. Alleen voor trekken. Controles en vullen gaat heel goed.
Inmiddels is ze bijna zes, maar vandaag bleek dat alle vier haar melkkiezen in de bovenkaak dusdanig slecht zijn dat ze er uit moeten. De grote mensen kiezen die daarachter zijn doorgekomen zijn ook niet goed aangelegd helaas. Deze zullen helemaal uitgeboord en gevuld worden en daarna komt er een rvs kroon overheen met daar aan vast ijzertjes om de ruimte te behouden. De tandarts gaf aan dat hij het liefst een aantal weken achter elkaar haar ziet en dan steeds een deel doet. Dus eerst twee keer twee kiezen trekken, dan de ene kies uitboren en opvullen, dan de andere kies en daarna de kronen en ijzertjes plaatsen. Dochter is vooral heel erg verdrietig en boos dat ze zo'n pech heeft met haar gebit en riep dat ze niet wilde. Maar met pijn blijven lopen is ook niet fijn. De tandarts gaf aan dat het ook onder narcose kon maar dat dat vooral wordt gedaan bij onbehandelbare en extreem angstige kinderen en dat narcose ook een risico is maar wel een mogelijkheid. Ik twijfel. Ze is op zich goed behandelbaar maar ik wil ook geen trauma. Anderzijds is ze afgelopen jaar aan scheelzien geopereerd en daar is ze echt wel een paar weken van uit haar doen geweest. Veel huilen en snel boos worden om niets, nachtmerries, woede uitbarstingen en ik gun het haar en mezelf niet om dat nog eens over te doen want ze zat toen ook wel een beetje met zichzelf in de knoop omdat ze haar gevoelens niet kon duiden.
MamaE, wat een heftig verhaal hoor!
Wat me opvalt is dat je je emoties heel hard probeert te verbergen voor je dochter. Ik snap dat en misschien is het de beste strategie bij je dochter.
Toch zou het kunnen dat ze juist daar ook last van heeft. Jonge gevoelige kinderen pikken enorm veel op. Het kan verwarrend zijn om te ervaren dat zaken die je oppikt er toch niet lijken te zijn..
Ik wilde je hier op wijzen omdat het me opviel dat je je dochter, zo beheerst en kalm, meteen naar haar kamer stuurt bij een uitbarsting.
Het zou kunnen dat er wat weinig ruimte is voor emotie, beleving.
En ik kan me ook zo voorstellen dat het voor je dochter een grote steun kan zijn als ze bij jou een goed voorbeeld heeft van hoe om te gaan met heftige emoties.
Dat ze er mogen zijn, geuit worden. En dat je daarna weer verder kunt…
Vat op ajb niet op als kritiek, misschien kun je er iets mee. Zo niet, neger het maar! Sterkte.
MamaE schreef op 16-06-2021 om 14:31:
Kort vraagje: dochter krijgt op school regelmatig vragen van andere kinderen over de toestand van haar gebit, zoals 'waarom heb jij geen kiezen', 'waarom heb jij nu al een beugel'(de space maintainers lijken op beugels) en 'waarom slis je opeens'.
Het praten met de space maintainers gaat al stukken beter dan de eerste dagen, maar ze slist soms wel nog een beetje er door. Mijn dochter vindt al die vragen vervelend en vindt het moeilijk om het uit te leggen. Ze antwoordt dan dat ze er niet over wil praten. Nu vroeg de juf me of ik het misschien een keer uit wilde leggen in de klas. Zou dat handig zijn of juist nog meer de nadruk er op leggen?
Dat is niet zo'n slecht idee naar mijn mening, ik denk dat je dochter het ook heel prettig gaat vinden, en de klas er beter op zal reageren als jij het duidelijk aan ze uitlegt.
Stelle schreef op 17-06-2021 om 11:31:
MamaE, wat een heftig verhaal hoor!
Wat me opvalt is dat je je emoties heel hard probeert te verbergen voor je dochter. Ik snap dat en misschien is het de beste strategie bij je dochter.
Toch zou het kunnen dat ze juist daar ook last van heeft. Jonge gevoelige kinderen pikken enorm veel op. Het kan verwarrend zijn om te ervaren dat zaken die je oppikt er toch niet lijken te zijn..Ik wilde je hier op wijzen omdat het me opviel dat je je dochter, zo beheerst en kalm, meteen naar haar kamer stuurt bij een uitbarsting.
Het zou kunnen dat er wat weinig ruimte is voor emotie, beleving.
En ik kan me ook zo voorstellen dat het voor je dochter een grote steun kan zijn als ze bij jou een goed voorbeeld heeft van hoe om te gaan met heftige emoties.
Dat ze er mogen zijn, geuit worden. En dat je daarna weer verder kunt…Vat op ajb niet op als kritiek, misschien kun je er iets mee. Zo niet, neger het maar! Sterkte.
Terechte opmerking hoor. Ik probeer inderdaad om mijn eigen gevoel en emotie niet teveel aan mijn dochter te tonen, omdat ik niet wil dat ze zich schuldig gaat voelen. Maar ze merkt het echt wel, want als ik me zorgen maak over iets, komt ze altijd extra knuffelen.
Wat betreft haar uitbarsting; ik schrok er zelf nogal van dat er opeens een bord met eten en een bril door de kamer vlogen. Ik wilde niet boos worden omdat ik wist dat ze er niks aan kon doen, maar was ook bang dat ik uit mijn slof zou schieten als ik haar niet even wegstuurde. En dat het dan helemaal zou escaleren. Ze mag namelijk zeker wel boos zijn en verdriet hebben, het is niet niks allemaal. Ze gaf gisteren ook aan dat ze er niet over wilde praten, doen alsof het er niet is. Maar toen we het er toch over gingen hebben, kwamen er wel tranen. Dat geeft niks natuurlijk, heel begrijpelijk, maar het is wel ergens ook zo dat ze zichzelf de ruimte ontzegt om emotie te tonen. De eerste dagen na de operatie gaf ze ook aan dat ze boos was, maar niet boos wilde zijn. Dus misschien is het wel goed om haar te leren haar emoties op een gezonde manier te uiten en dat zelf ook te doen, zonder haar een schuldgevoel aan te praten.
Hee MamaE, jij hoeft je ook niet schuldig te voelen over je emoties!
Natuurlijk moet je je kind daar niet oeverloos mee lastig vallen maar wrs is dat helemaal niet aan de orde als je je eigen emoties meer ruimte geeft.
Ik snap goed dat je haar je sterke kant wilt laten zien maar soms zit je kracht natuurlijk net in het tonen van je ‘zwakheid’.
En ik denk dat je dochter veel steun en troost kunt geven door jezelf meer bloot te geven.
Ik voel me ook niet schuldig over het feit dat de situatie me verdriet doet. Dat geeft denk ik vooral aan dat ik heel veel om haar geef en haar dit allerminst gun.
Het zit meer in mijn gevoel van 'wat heeft mijn kind aan een jankende moeder als ze het zelf al moeilijk genoeg heeft'. Maar misschien mag ik inderdaad mijn gevoel laten zien aan haar. Dat het niet raar is om verdrietig of boos te zijn. Dat dat mag en dat je dat mag laten zien.
Ik ben er ook wel van overtuigd dat het allemaal wel slijt. Als het straks op school voor iedereen duidelijk is en ze er geen vragen meer over krijgt en ze er helemaal aan gewend is, verwacht ik niet dat ze er echt nog veel moeite mee zal hebben. Zo veerkrachtig is ze wel.
Maandag gaan we het op school samen uitleggen aan haar klas.
Vanochtend heb ik samen met mijn dochter in de klas tekst en uitleg gegeven over wat er met haar kiezen aan de hand is en wat er allemaal gedaan is en waarom en ik moet zeggen dat de klasgenootjes best wel onder de indruk waren. Ze waren vooral nieuwsgierig en vonden haar 'beugels' cool. Maar ik geloof niet dat ze nu nog willen ruilen. Ik merkte aan mijn dochter dat ze nog erg snel in de emotie schiet als ze erover praat, en ik denk dat dat ook de reden is dat ze dat moeilijk vindt en liever niet doet.
Er was een jongetje dat er een beetje lacherig over deed dat ze moest huilen, maar die werd direct door de juf, mij en andere kinderen terecht gewezen. Alsof hij zelf niet zou huilen als er acht kiezen uit zijn mond worden getrokken.
Ik heb echt goede hoop dat het hiermee nu min of meer afgesloten is voor mijn dochter. En dat ze geleerd heeft dat uitleggen meer begrip creëert dan er niet over willen praten. Ze was de afgelopen dagen behoorlijk prikkelbaar van de spanning, de warmte waar ze slecht tegen kan en mijn man had weinig tijd voor haar omdat hij het heel druk heeft met het beoordelen van eindwerkstukken en dat vond ze ook niet leuk. Uiteindelijk heeft mijn man haar gisteravond wel nog naar bed gebracht en nog even tijd samen met haar doorgebracht.
Fijn dat dat gesprek in de klas zo goed gegaan is. Hopelijk is er voor je dochter nu ook wat meer druk van de ketel nu het een bekend en normaal onderwerp in de klas geworden is.
Ik lees met bewondering hoe jullie dit oppakken. Volgens mij komt het helemaal goed. Misschien medisch gezien niet (daar heb ik niet zoveel kijk op) maar wel in psychologische zin. Heel goed dat jullie samen in de klas uitleg hebben gegeven. Ik denk dat dit echt wel helpt. Op een gegeven moment is die mond van jullie dochter 'gewoon' geworden en hoort het bij haar. Haar (jonge) leeftijd helpt denk ik wel mee in dit alles.
En fijn dat jullie dochter mag en kan zijn wie ze wil: met boosheid, driftbuien, verdriet en vragen. Het klinkt als een fijn en veilig nest waar ze in mag opgroeien!
MamaE schreef op 21-06-2021 om 12:21:
Vanochtend heb ik samen met mijn dochter in de klas tekst en uitleg gegeven over wat er met haar kiezen aan de hand is en wat er allemaal gedaan is en waarom en ik moet zeggen dat de klasgenootjes best wel onder de indruk waren. Ze waren vooral nieuwsgierig en vonden haar 'beugels' cool. Maar ik geloof niet dat ze nu nog willen ruilen. Ik merkte aan mijn dochter dat ze nog erg snel in de emotie schiet als ze erover praat, en ik denk dat dat ook de reden is dat ze dat moeilijk vindt en liever niet doet.
Er was een jongetje dat er een beetje lacherig over deed dat ze moest huilen, maar die werd direct door de juf, mij en andere kinderen terecht gewezen. Alsof hij zelf niet zou huilen als er acht kiezen uit zijn mond worden getrokken.
Ik heb echt goede hoop dat het hiermee nu min of meer afgesloten is voor mijn dochter. En dat ze geleerd heeft dat uitleggen meer begrip creëert dan er niet over willen praten. Ze was de afgelopen dagen behoorlijk prikkelbaar van de spanning, de warmte waar ze slecht tegen kan en mijn man had weinig tijd voor haar omdat hij het heel druk heeft met het beoordelen van eindwerkstukken en dat vond ze ook niet leuk. Uiteindelijk heeft mijn man haar gisteravond wel nog naar bed gebracht en nog even tijd samen met haar doorgebracht.
Ah wat prettig dat je het hebt kunnen uitleggen in de klas! Hopelijk geeft dit een positieve wending op hoe ze met haar omgaan, en hopelijk kan dochterlief die stress kwa klasgenootjes en reacties ook een beetje achter zich laten.
Ik vind het geweldig hoe je je inzet voor je dochter en haar zo veel mogelijk helpt, je zou nu denken dat is toch normaal als moeder, maar dat is niet altijd het geval.
Ook fijn dat ze gister even dat momentje heeft gehad waar papa haar naar bed brengt.
Stapje voor stapje gaat het allemaal goed komen, jullie pakken het goed aan!🧡
Dank voor jullie lieve berichtjes. Het is niet zo dat de klasgenoten van mijn dochter vervelend deden tegen haar, gelukkig niet. Maar ze kreeg er wel vragen over. En gaf dan aan dat ze er niet over wilde praten, wat ervoor zorgt dat de vragen in stand blijven, kinderen zelf antwoorden kunnen gaan verzinnen en het onbedoeld een soort taboe onderwerp wordt. Als iedereen het weet hoeven er ook geen vragen meer gesteld te worden. Mijn dochter heeft gelukkig een leuke klas, een prettige juf en ligt goed in de groep. Als ik dat topic over dat meisje lees dat zo ontzettend gepest wordt breekt mijn hart en weet ik ook dat we heel veel hebben om dankbaar voor te zijn.
Onze inzet voor onze dochter is voor ons vanzelfsprekend. Normaal gesproken doen we de opvoeding veelal samen, maar op dit moment werk ik veel thuis door corona en heb ik ook minder werk. Mijn man is docent en werkt weer op school en hij heeft zeven vierde klassen havo en vwo die op dit moment bezig zijn het vak af te sluiten waardoor er nu even een heel drukke periode is met veel nakijkwerk. Voorgaande maanden waren juist relatief rustig. Dat is elk jaar zo, niet altijd even leuk voor dochter maar niks aan te doen. Op dit moment heb ik gewoon even meer tijd en ruimte voor hij, maar op de dag van de operatie heeft mijn man haar bijgestaan. Hij kan beter de rust bewaren in zo'n situatie.
Het vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt is er wel, het is alleen afwachten of haar volwassen kiezen t.z.t. wel goed zullen zijn. Daar hopen we op, maar als het niet zo is, is ook daar wel een oplossing voor te vinden.
We bieden haar zeker een liefdevol en veilig en stabiel thuis waar ze de ruimte krijgt om te zijn wie ze is (uiteraard wel binnen grenzen). Een groot deel van haar verdriet en frustratie zat echter ook in gedrag dat ze helemaal niet wilde vertonen maar dat haar overkwam en dat verwarde haar ook. Gelukkig is dat nu wel zo'n beetje voorbij.
