Slecht gebit

Hoi Ippel, dank voor je bericht. Misschien is dit wel de schop onder mijn kont die ik nodig heb. Want inderdaad, het is vervelend maar niet levensbedreigend. Gelukkig wonen we in Nederland, waar goede zorg is, en in 2021 ipv de middeleeuwen. Dat is zeker iets om dankbaar voor te zijn. Mijn dochter is zonder meer een ontzettend dapper meisje en ik vind haar houding in hoe ze haar 'lot' (dat klinkt wel meteen weer zo zwaar) draagt heel bewonderenswaardig. Elke keer gaat ze zonder problemen mee naar de tandarts en in de stoel zitten. Af en toe een diepe zucht als ze hoort wat er nu weer moet gebeuren. Van de week wel even de nodige tranen toen ik haar uitlegde wat er met haar kiezen aan de hand is, maar goed, dat vind ik eigenlijk niet meer dan logisch. Ik praat haar overigens geen slachtofferrol aan en noem haar nooit zielig, ook niet als ik dat eigenlijk wel vind. Ik had er vroeger zo'n ontzettende hekel aan als mensen mij zielig vonden. Vooral mijn moeder vond en vind altijd alles zielig. Ook bij mijn dochter. Die bril, die pleister, die operatie, alles wat ze bij de tandarts moet ondergaan. Ik heb haar echt moeten instrueren niet tegen mijn dochter te zeggen dat ze haar zielig vindt. Van zielig zijn is nog nooit iets beter geworden. Ik moet zeggen dat ik mijn dochter wel heel wijs vind voor haar leeftijd. Mijn moeder heeft één keer tegen haar gezegd, een dik jaar geleden, toen ze net een nieuwe bril had 'dat het een mooie bril was, maar dat oma het wel een beetje zielig vond dat ze al zo vroeg een bril moest', waarop mijn dochter zei 'als ik geen bril had, dan was ik pas zielig want dan zag ik niks'. Tegelijkertijd zei de juf op school dat ze jaloers was op haar mooie bril en er ook wel zo een zou willen, waarop mijn dochter reageerde met 'slechte ogen hebben is niks om jaloers op te zijn, wees maar blij dat je geen bril nodig hebt'. Wat dat betreft vind ik haar ontzettend realistisch voor een kleuter, misschien wel iets te veel zelfs.
We sluiten de dag altijd samen af door te benoemen wat ons die dag blij maakte. Dat kan iets heel kleins zijn, maar dat stukje dankbaarheid en positiviteit waar jij het over hebt, sluit daar mooi bij aan. Mag ik vragen hoe oud jouw dochter was toen ze ziek was? En hoe staat ze nu in het leven?

Klopt Ippel, ze is verbaal behoorlijk sterk. Wat heel fijn is. Ze heeft ook nooit echt van die peuterbuien gehad dat ze gillend op de grond ging liggen bij gebrek aan een andere manier om frustraties te uiten. Alleen na die operatie vorig jaar. Toen kon ze opeens om de kleinste dingen enorm boos worden en er even later zelf niks meer van snappen en heel veel spijt hebben. Was gelukkig na een paar weken wel weer over. Ik snap best dat je niet op een openbaar forum wilt uitweiden over de specifieke situatie van je dochter. Dat hoeft ook niet. Ik vroeg dit omdat het natuurlijk nogal wat uitmaakt of een kind twee, zes of twaalf is. Een kind van twee kun je nog heel weinig uitleggen over wat ze hebben en waarom bepaalde behandelingen nodig zijn. Bij een kind van zes kan dat al wat beter, al is langetermijndenken dan nog moeilijk. Een kind van twaalf is in staat om de situatie te begrijpen, maar kan wel weer veel gaan piekeren. Wel heel fijn dat jullie er samen zo goed doorheen zijn gekomen en dat ze weer helemaal hersteld is zonder trauma's. 
Mijn dochter is gelukkig niet ziek. Dus haar dagelijkse leven (school, zwemles, afspreken met vriendinnetjes, buiten spelen) gaat gewoon door en ze voelt zich gewoon goed. Denk dat dat al een hoop scheelt. Het is vooral dat ik een balans moet zien te vinden tussen waar nodig ruimte bieden aan haar emoties en die van mezelf en kijken naar wat we allemaal hebben om dankbaar voor te zijn. Ik merk bijvoorbeeld dat ik me nu al zorgen kan maken over de toekomst, terwijl mijn dochter - zoals dat hoort bij kinderen - heel erg in het nu leeft. 
Het is even afwachten wat en hoe haar gebit uiteindelijk behandeld gaat worden. Haar welbevinden staat bij mij voorop. 

Dat snap ik. Ik zou het als puber ook gênant hebben gevonden als mijn moeder in een spreekkamer had zitten janken. Mijn moeder heeft nogal snel stress als het om medische dingen gaat. Ze had vroeger al buikpijn als ik alleen maar voor een controle naar de tandarts moest, dus ik vertel haar vooraf nooit over wat mijn dochter allemaal moet ondergaan. Ik probeer mijn verdriet ook zo min mogelijk te tonen aan mijn dochter. Want ik wil niet dat ze zich rot of schuldig gaat voelen omdat ik verdriet heb om haar situatie. Eergisteren lukte dat even niet en toen kwam ze me heel lief troosten. Maar ik probeer toch mijn zorgen en emoties te scheiden van die van haar. Toen ik hoorde dat ze slechte ogen heeft heb ik echt wel even een flink potje gejankt hoor, maar niet waar zij bij was. Niet omdat dat het einde van de wereld is of om die bril an sich, maar omdat ik het haar had gegund om gewoon goed te kunnen zien. En omdat er op lange termijn behoorlijk wat risico's bestaan qua oogaandoeningen bij bijziendheid op jonge leeftijd. Want ik ging dat natuurlijk diezelfde avond nog googlen en op dat moment haal je je in je hoofd dat ze al die dingen ook daadwerkelijk krijgt. Zelf heeft ze er nooit een traan om gelaten of moeilijk over gedaan. Vrijdag had ik ook al een heel scenario in mijn hoofd dat ze al op heel jonge leeftijd een kunstgebit zou moeten. Misschien lijk ik toch meer op mijn moeder dan me wat dit soort dingen betreft lief is. Tegelijkertijd heb ik ergens diep van binnen ook wel het vertrouwen dat het, hoe dan ook, uiteindelijk wel goed komt en daar houd ik me dan maar aan vast.

Vandaag naar de kindertandarts geweest. Het wordt sowieso een behandeling onder narcose. Dat zal over een week of 6 à 8 zijn, daar krijgen we nog een oproep voor. De tandarts was daar heel duidelijk in. Er moet teveel gebeuren, meer nog zelfs dan verwacht, dat dermate heftig is voor een kind van zes dat hij er echt niet aan ging beginnen om haar tig keer langs te laten komen. Hij vond het gezien de problematiek behoorlijk apart dat mijn dochter geen angst had en zo goed behandelbaar was. Ze werkte echt super goed mee en de tandarts legde heel rustig alles uit. Ook wat er aan de hand was met haar kiezen en dat ze daar zelf niks aan kon doen, maar dat het echt stomme pech was. Helaas wel dusdanige pech dat deze tandarts al haar melkkiezen, zowel boven als onder, gaat trekken. Hij zei dat onder op zich nu nog wel opgelapt kan worden, maar dat is uitstel van executie en dan zitten we over een jaar of anderhalf jaar weer met een narcose. Hij doet het liever in één keer helemaal goed. De eerste grote kiezen worden ook allemaal helemaal uitgeboord, gevuld en krijgen een rvs kroon die als ze (bijna) volwassen is vervangen zal worden door een definitieve kroon. En om die kiezen op hun plek te houden krijgt ze een soort beugels (dat heet dan space maintainers, blijft gewoon zitten totdat haar nieuwe kiezen er zijn maar dat duurt nog wel een jaar of vijf) die voorkomen dat haar grote kiezen naar voren gaan 'wandelen' waardoor de volwassen kleine kiezen niet meer goed door kunnen komen waarmee een toekomstige beugelbehandeling veel minder complex, minder langdurig en minder ingrijpend zal zijn. Het zal even wennen zijn, maar daarna geven dit soort beugels weinig tot geen last. Ik vind het allemaal maar heftig, zeker voor zo'n jong kind.
Dochter was heel rustig maar toen ze hoorde dat ze acht kiezen moest trekken, waren er echt wel even hele dikke tranen en de woorden 'ik heb ook altijd pech'. 
De kindertandarts heeft haar wel gerust kunnen stellen over de narcose. Hij vroeg haar wat ze er de vorige keer zo vervelend aan vond en daarop antwoorde mijn dochter dat ze het heel eng vond dat ze haar ogen niet/nauwelijks open kreeg en niet wist waar ze was en dat het heel stom was dat ze zes weken niet in de zandbak mocht en niet mocht zwemmen (operatie zou in april zijn, maar werd vanwege corona uitgesteld naar eind juli en toen was er een hittegolf) en dat zijn allemaal zaken die dit keer niet aan de orde zijn. Ze vond het ook heel stom dat ze daarna vaak boos deed terwijl ze dat niet wilde. Hoe dat nu gaat zijn, is natuurlijk nog niet bekend, maar we hebben haar in ieder geval gerustgesteld dat ze best af en toe boos mag zijn en dat dat helemaal niet erg is als je zoveel pech hebt. Het leek erop alsof ze minder moeite had met het idee van narcose als vorige week.
Toch blijf ik het lastig vinden om haar te troosten. Voor mezelf kan ik het nog wel relativeren dat ze er niet aan doodgaat en verder gewoon gezond is, maar ik wil ook niet aan haar gevoel voorbij gaan of allerlei beloftes doen die ik niet kan waarmaken. Hoewel het uiteindelijk vast allemaal wel goed zal komen. Daar is mijn dochter dapper en sterk genoeg voor. Samen kunnen we dit, al zal zij de zwaarste lasten moeten dragen.

Rhonda, ik heb ook grote bewondering voor haar rust en veerkracht. Enerzijds heb ik het gevoel dat ze het heel goed begrijpt en zich er min of meer bij neerlegt, anderzijds denk ik 'als ze het echt zo goed zou begrijpen zou ze toch gigantische driftbuien moeten hebben'. En ja, natuurlijk is er wel verdriet bij haar. Ze heeft echt wel behoorlijk wat tranen gelaten bij de tandarts. En dat mag ook. Dat ze het er maar uit gooit. Heb ik ook gedaan gisteravond. Die tandarts heeft natuurlijk heel veel ervaring met kinderen en met name met kinderen met extreme angst. Vaak moet hij al een half uur met een kind praten voordat ze hun mond open doen. Dan moet er een heel traject aan te pas komen om de angst weg te nemen en het kind zover te krijgen zich te laten behandelen. Ik ben heel blij dat dat ons bespaart blijft. 
Ik had eerlijk gezegd zelf niet echt door waardoor ze die vorige operatie zo vervelend vond. Ik heb daar destijds nooit echt over doorgevraagd en na een paar weken gingen haar boze buien weer voorbij en had ze het er zelf ook niet meer over. 
Ik durf echter niet te stellen dat de gebitsproblemen van mijn kind erger zijn dan de oogproblemen van jouw kind. Het zijn gewoon twee heel verschillende dingen. Slecht zicht kan kinderen heel onzeker/angstig maken. Mijn dochter heeft een bril sinds ze twee is. Ik vond dat heel erg voor haar, maar zelf heeft ze er nooit een probleem van gemaakt of ook maar één keer over geklaagd. Haar motorische ontwikkeling ging met sprongen vooruit en ze durfde veel meer. 
We zullen zien wat de toekomst brengen zal. Ik hoop vooral dat ze niet te veel pijn zal hebben en we dit hoofdstuk spoedig af kunnen sluiten.

Volgende week donderdag wordt dochter geholpen. We hebben het de afgelopen weken niet heel veel met haar gehad over de narcose en de tandarts. Wel hebben we haar verteld toen de brief met de datum kwam wanneer het gaat gebeuren. Daarop zei ze dat ze niet wilde en werd ze wel even heel boos en heel verdrietig. Vanwege corona mag er maar één ouder mee. Mijn man is veel rustiger in dergelijke situaties dus we hebben besproken dat hij haar zal begeleiden. Ik weet echter niet of het nu handig is om ter voorbereiding er veel met haar over te praten of juist zo min mogelijk. 

Vandaag is dochter onder narcose behandeld aan haar gebit. Het was me het dagje wel zeg. Tot gisteren was ze eigenlijk heel rustig en vrolijk, maar gisteravond begon de spanning wel op te lopen, inclusief boos zijn, huilen, niet kunnen slapen. Vanochtend was ze heel stil. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven en verteld hoe trots ik op haar ben en dat ze sterk genoeg is om er doorheen te komen. Mijn man is met haar meegegaan en ik heb buiten een stuk gewandeld. Het in slaap brengen ging goed. Ze werd afgeleid en heeft er nauwelijks wat van gemerkt. Maar toen ze wakker werd raakte ze wel in paniek want er kwam nog wat bloed uit haar mondje en haar kiezen waren weg en er zat ijzer in haar mond. Mijn man heeft haar op schoot genomen en geprobeerd haar te kalmeren, maar dat duurde vrij lang. Eenmaal thuis had ze erg honger, maar eten, slikken en praten is nog erg wennen door het gemis aan kiezen en de space maintainers waardoor ze ontplofte van frustratie, haar bord van tafel veegde en haar bril door de kamer gooide waarbij die tegen de deur kwam en een glas beschadigd is geraakt. Ik heb haar even op haar kamer gezet om af te koelen en zodat ik de rotzooi op kon ruimen en zelf weer rustig kon worden, want wist het zelf ook even niet meer. Mijn man is bij haar gaan zitten en toen ze weer iets gekalmeerd was had ze heel veel spijt van wat ze gedaan had. Ze zei dat ze niet boos wilde zijn maar dat het toch gebeurde en dat ze er zelf ook van was geschrokken en daarna is ze zachtjes huilend in slaap gevallen tegen mijn man aan. Ik vind het vooral heel sneu voor haar dat ze zich zo ellendig en niet zichzelf voelt. Ik hoop dat het snel beter gaat. 
Voor de mensen die dit ook hebben meegemaakt; hoe gingen jullie hiermee om?