Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Gingergirl schreef op 04-01-2023 om 13:46:
[..]
Dat is echt normaal pubergedrag hoor. Net zoals dat jij ook genoeg gedaan zult hebben wat zij niet leuk vond.
Onzeker zijn is niet nodig masr wellicht wel goed om te beseffen wat jouw rol in het geheel is / is geweest ipv alleen de rol van de ander te zien en te benoemen. Vanuit je stoornis bekijk en ervaar je dingen anders. Kun je niks aan doen. Maar het is ook niet perse de waarheid, het is jouw waarheid.
Ik ben het het niet met je eens Ginger girl. Ik vind wel eens meer dat uit de bocht vliegen door pubers te snel en te veel wordt afgedaan als 'normaal pubergedrag '
Ja hun hersenen zijn niet volgroeid en ja af en toe snappen ze zichzelf ook niet en komen ze ongelooflijk lelijk uit de hoek. Maar dat betekent niet dat ouders zich daar met een Jantje van Leiden van af kunnen maken. Zeker niet als een toch al wat kwetsbaar kind compleet verbaal ' in de hoek wordt getimmerd' door een verbaal en emotioneel veel sterkere broer of zus ( wat bij ons ook gebeurde) Ik snapte het tot op zeker hoogte wel van onze dochter maar daarmee hoef ik het nog niet goed te keuren.
Ik krijg een beetje het idee dat dit ook de pijn is bij MammaE.. dat haar ouders dit teveel hebben laten lopen en dat zij dit nu ook weer ziet bij haar neefje. Volgens mij is het joch 8 en het is ten eerste al niet oke dat hij de diagnose van zijn tante hoort via zijn ouders. En blijkbaar ook heeft gehoord dat tante gewoon wat raar is en zich teveel dingen aantrekt... Dat laatste kan dan wel waar zijn maar rechtvaardigd niet dat een jong kind zijn tante 'kutautist 'noemt.
En ja MammaE heeft autisme maar ik kan je wel vertellen dat niet alleen autisten 'hun waarheid' zien. Zus kan net zo goed alleen haar waarheid zien. Sorry maar ik word hier altijd een beetje kriegel van. Het klinkt allemaal niet zo heel geweldig die relatie met ouders en zus.
En ja dan kan het zijn dat MammaE veel minder gevoelig moet zijn ( zeker) maar ik vrees dat als de rest van de familie hun eigen rol ook niet ziet het wel eens heel lastig gaat worden. Nou ja ik hoop dat MammaE sterker wordt door de coaching.
Leene schreef op 04-01-2023 om 13:32:
[..]
Ja dat ben ik wel met je eens. Maar soms moet je dan ook tot de conclusie komen dat je maar beter weg kunt gaan. Lees de reactie van de dochter van MamaE. Voor een kind is het ook heel naar om te horen dat een neefje je moeder uitscheld. Uiteindelijk werd dochter alleen maar meer overstuur.
En je ontloopt nu eenmaal makkelijker een kennis dan je eigen familie. De moeder van MammaE is nu ook overstuur. Er zal toch linksom of rechtsom duidelijk moeten worden gemaakt dat het absoluut niet oke is om je tante zo aan te spreken en aan ouders dat ze meer aan gedrag van zoon moeten doen.
Ik weet dat ik het alleen van MammaE haar kant hoor maar ik weet ook dat zij heel eerlijk alles opschrijft en het komt op mij toch veel en veel te veel over alsof haar ouders en zus denken ' he jakkes wat is zij toch lastig met haar gevoelens ' terwijl zij met alles weg willen komen.
Dus dit lijkt mij een vervelende situatie. Zacht uitgedrukt. Ik zou denk ik man inschakelen en toch eens proberen door te spreken wat dit met hen doet en dan rustig iedereen uit laten spreken. Maar of dat lukt???
Zeker een erg vervelende situatie! En ik zou ook zeker zeggen: spreek met man af dat als er gesneerd of gescholden wordt onmiddellijk je boeltje te pakken en weg te gaan. Ik vind dat MamaE dat uitstekend heeft aangepakt. Maar dat gejammer van die familieleden dat zij wel erg gevoelig is? Flikker op zeg. Als je een helicopterview aanneemt, zie je meteen dat zelfs als dat waar zou zijn het ondertussen gewoon een waardeloos rotexcuus is om geen verantwoordelijkheid te nemen voor minachting van een jong neefje voor zijn tante. Het is kennelijk gewoon de manier waarop in deze familie de kaarten zijn geschud. Die minachting, ik zeg het maar even heel hard, wordt door de hele familie toegedekt. Dat is heel pijnlijk voor MamaE. Maar ze hoeft niet te bedelen om respect. Ze verdient dat respect gewoon en daar moet ze niet om hoeven smeken of onderhandelen. Daarom zou ze in mijn ogen juist zelf veel strakker de grenzen mogen gaan trekken: alleen als jullie je respectvol gedragen beweeg ik naar jullie toe. Anders beweeg ik van jullie af. Dat hoef je niet aan te kondigen, een familieruzie te ontketenen of een breuk te forceren. Dit kan in hele kleine dingen zitten. De kern is dat jij niet alleen liefde en erkenning nodig hebt maar ook in de machtspositie bent om die uit te delen. En dus ook om die bij je te houden. Je bent geen behoeftig wezen MamaE, je bent hartstikke machtig. Dit is heel pragmatisch. Je wil gewoon respectvol behandeld worden. Je hoeft niet meer te geven dan je ontvangt. Wat waardevol is in het contact match je en voor de rest haak je af. En dan maar zien wat er overblijft.
Mija wat kun jij toch altijd zaken goed verwoorden..ben je zelf coach? En zo nee dan zie ik nog wel carrière voor jou hierin.😜.er zijn al veel coaches maar een goede is nooit weg 
Leene schreef op 04-01-2023 om 14:05:
[..]
Ik ben het het niet met je eens Ginger girl. Ik vind wel eens meer dat uit de bocht vliegen door pubers te snel en te veel wordt afgedaan als 'normaal pubergedrag '
Ja hun hersenen zijn niet volgroeid en ja af en toe snappen ze zichzelf ook niet en komen ze ongelooflijk lelijk uit de hoek. Maar dat betekent niet dat ouders zich daar met een Jantje van Leiden van af kunnen maken. Zeker niet als een toch al wat kwetsbaar kind compleet verbaal ' in de hoek wordt getimmerd' door een verbaal en emotioneel veel sterkere broer of zus ( wat bij ons ook gebeurde) Ik snapte het tot op zeker hoogte wel van onze dochter maar daarmee hoef ik het nog niet goed te keuren.
Ik krijg een beetje het idee dat dit ook de pijn is bij MammaE.. dat haar ouders dit teveel hebben laten lopen en dat zij dit nu ook weer ziet bij haar neefje. Volgens mij is het joch 8 en het is ten eerste al niet oke dat hij de diagnose van zijn tante hoort via zijn ouders. En blijkbaar ook heeft gehoord dat tante gewoon wat raar is en zich teveel dingen aantrekt... Dat laatste kan dan wel waar zijn maar rechtvaardigd niet dat een jong kind zijn tante 'kutautist 'noemt.
En ja MammaE heeft autisme maar ik kan je wel vertellen dat niet alleen autisten 'hun waarheid' zien. Zus kan net zo goed alleen haar waarheid zien. Sorry maar ik word hier altijd een beetje kriegel van. Het klinkt allemaal niet zo heel geweldig die relatie met ouders en zus.
En ja dan kan het zijn dat MammaE veel minder gevoelig moet zijn ( zeker) maar ik vrees dat als de rest van de familie hun eigen rol ook niet ziet het wel eens heel lastig gaat worden. Nou ja ik hoop dat MammaE sterker wordt door de coaching.
Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn maar het is en blijft normaal pubergedrag, vraag het een opvoedkundige of andere deskundige en die zullen het beamen. Ik werk met pubers, dit is echt niet uitzonderlijk. Wil niet zeggen dat het leuk is. Maar pubers zitten in een fase waarin ze zich zo wie zo aan alles en iedereen ergeren dat hoort erbij onder invloed van de hormoontjes. Hoe heftig die periode ook is. En leven met iemand met autisme is voor de rest van het gezin ook heel zwaar zeker voor broers en zussen, dat wordt ook vaak niet gezien. Mijn oudste heeft autisme dus ik herken wat MammaE schrijft; wat de ander doet of zegt is altijd gemeen en erg en wat ze zelf allemaal doen hebben ze niet altijd oog voor is vaak de realiteit. Ik ben het met jou eens dat het heel goed zou zijn als er goede coaching is.
Gingergirl schreef op 04-01-2023 om 14:15:
[..]
Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn maar het is en blijft normaal pubergedrag, vraag het een opvoedkundige of andere deskundige en die zullen het beamen. Ik werk met pubers, dit is echt niet uitzonderlijk. Wil niet zeggen dat het leuk is. Maar pubers zitten in een fase waarin ze zich zo wie zo aan alles en iedereen ergeren dat hoort erbij onder invloed van de hormoontjes. Hoe heftig die periode ook is. En leven met iemand met autisme is voor de rest van het gezin ook heel zwaar zeker voor broers en zussen, dat wordt ook vaak niet gezien. Mijn oudste heeft autisme dus ik herken wat MammaE schrijft; wat de ander doet of zegt is altijd gemeen en erg en wat ze zelf allemaal doen hebben ze niet altijd oog voor is vaak de realiteit. Ik ben het met jou eens dat het heel goed zou zijn als er goede coaching is.
Maar daarmee is nog altijd niet gerechtvaardigd dat er door de andere familieleden lauw wordt gereageerd als de puber dit zegt. Het mag dan normaal pubergedrag zijn maar vervolgens is het normaal puberoudergedrag om je kind hier stevig op terecht te wijzen. De grenzen moeten wel duidelijk worden aangegeven. Al is het maar als signaal. Komt nog bij: de ouders hebben er zelf een rol in dat hun kind zijn tante überhaupt voor ‘autist’ kan uitmaken. Hij heeft dat immers niet zelf verzonnen.
ja, het kan lastig zijn om om te gaan met iemand met voor jou ingewikkeld gedrag. Maar er is een groot verschil tussen eens uit de bocht vliegen en iemand binnen het familiesysteem ‘wegzetten’ als ‘de autist’. Als mensen dat toch doen, kun je bijna niet anders dan dat als het ware matchen door hen weg te zetten als ‘niet begrijpende onbenullen’. Wat moet je anders? Je de hele tijd klote voelen omdat je het weer eens iets verkeerds hebt gedaan gedaan in hun ogen? Dat kan toch niet. Als er eerlijk gepraat kan worden, eerlijk behoeften en grenzen kunnen worden aangeven, een passende afstand en nabijheid kunnen worden besproken en gevonden, dan kun je open en transparant met elkaar omgaan. Maar dat is niet zo makkelijk en dat is een ‘hoge eis’ waar ik van zeg: laat die los en regel je grenzen zelf in plaats van vast te houden aan de verwachting dat je familieleden jouw kwetsbaarheid gaan erkennen, ideaal gedrag gaan vertonen en uitgebreid in gesprek gaan over hoe je je voelt. Want hoe groot is de kans dat die dat zullen kunnen en willen? Daar kan MamaE helemaal niet op wachten en dat hoeft ze ook niet.
Gingergirl schreef op 04-01-2023 om 14:15:
[..]
Je hoeft het er ook niet mee eens te zijn maar het is en blijft normaal pubergedrag, vraag het een opvoedkundige of andere deskundige en die zullen het beamen. Ik werk met pubers, dit is echt niet uitzonderlijk. Wil niet zeggen dat het leuk is. Maar pubers zitten in een fase waarin ze zich zo wie zo aan alles en iedereen ergeren dat hoort erbij onder invloed van de hormoontjes. Hoe heftig die periode ook is. En leven met iemand met autisme is voor de rest van het gezin ook heel zwaar zeker voor broers en zussen, dat wordt ook vaak niet gezien. Mijn oudste heeft autisme dus ik herken wat MammaE schrijft; wat de ander doet of zegt is altijd gemeen en erg en wat ze zelf allemaal doen hebben ze niet altijd oog voor is vaak de realiteit. Ik ben het met jou eens dat het heel goed zou zijn als er goede coaching is.
Eigenlijk denk ik dat we het voor het grootste gedeelte wel eens zijn. Maar waar ik op aansloeg is dat je moet oppassen dat je niet alles afschuift op "iemand met autisme is te gevoelig en heeft te weinig inzicht in eigen functioneren"
Ik weet ook wel waar ik over praat want jongste zoon heeft een fors trauma overgehouden aan pesten, is daarvoor behandeld en kreeg toen ook de diagnose autisme. Dochter heeft het zeker ook zwaar gehad en minder aandacht gekregen een periode maar nog steeds vind ik niet dat ze hem verbaal in elkaar mag timmeren. ( zij is heel heel erg spitsvondig en talig) zoon kan echt voor geen meter tegen haar op, is ook nog 2 jaar jonger. Ik vind het dan wel een taak als ouders dat we haar 1) ook aandacht geven en erkennen dat wij minder tijd voor haar hebben gehad.2) ze wel effe normaal moet doen en het niet nodig is om broerlief zo te treiteren. ( maar goed verder valt het autisme wel mee van hem en hoeven we niet veel rekening te houden daarmee , hij heeft geen problemen met verandering heeft niet heel erge structuur nodig, het reilt en zeilt wel maar hij heeft een gevoelig zieltje dus het valt ook wel mee in hoeverre ze nu op dit moment rekening met hem moet houden. Dat is wellicht in jouw gezin anders)
Je zegt dat mensen met autisme een eigen waarheid hebben, dat hebben pubers sowieso ook! Dus je kunt ook niet alles afschuiven op mensen met autisme.
Ik krijg hoe langer hoe meer het idee dat de zus van MammaE niet heel erg is gecorrigeerd en dat er veel is afgeschoven op het feit dat zij nou immers "anders is" En dat is ook echt niet terecht.
Tja, je kunt er van alles bij halen, maar in de basis gaat het om twee kinderen van ongeveer gelijke leeftijd, die samen vrijwillig stoeien en waarvan de 1 de ander per ongeluk pijn doet en de ander van schrik een mep uitdeelt. Ik zou ze dat lekker zelf op laten lossen. Kunnen ze prima op die leeftijd. Scheelt een hoop gedoe. Eigenlijk was er helemaal niks aan de hand. De problemen ontstaan pas als de ouders zich ermee gaan bemoeien. Dat zou ik niet meer doen.
Leene schreef op 04-01-2023 om 15:29:
[..]
Eigenlijk denk ik dat we het voor het grootste gedeelte wel eens zijn. Maar waar ik op aansloeg is dat je moet oppassen dat je niet alles afschuift op "iemand met autisme is te gevoelig en heeft te weinig inzicht in eigen functioneren"
Ik weet ook wel waar ik over praat want jongste zoon heeft een fors trauma overgehouden aan pesten, is daarvoor behandeld en kreeg toen ook de diagnose autisme. Dochter heeft het zeker ook zwaar gehad en minder aandacht gekregen een periode maar nog steeds vind ik niet dat ze hem verbaal in elkaar mag timmeren. ( zij is heel heel erg spitsvondig en talig) zoon kan echt voor geen meter tegen haar op, is ook nog 2 jaar jonger. Ik vind het dan wel een taak als ouders dat we haar 1) ook aandacht geven en erkennen dat wij minder tijd voor haar hebben gehad.2) ze wel effe normaal moet doen en het niet nodig is om broerlief zo te treiteren. ( maar goed verder valt het autisme wel mee van hem en hoeven we niet veel rekening te houden daarmee , hij heeft geen problemen met verandering heeft niet heel erge structuur nodig, het reilt en zeilt wel maar hij heeft een gevoelig zieltje dus het valt ook wel mee in hoeverre ze nu op dit moment rekening met hem moet houden. Dat is wellicht in jouw gezin anders)
Je zegt dat mensen met autisme een eigen waarheid hebben, dat hebben pubers sowieso ook! Dus je kunt ook niet alles afschuiven op mensen met autisme.
Ik krijg hoe langer hoe meer het idee dat de zus van MammaE niet heel erg is gecorrigeerd en dat er veel is afgeschoven op het feit dat zij nou immers "anders is" En dat is ook echt niet terecht.
Ik zeg ook nergens dat alles op autisme gegooid moet of mag worden. Maar feit is wel dat mensen met autisme vaak gebeurtenissen heel anders ervaren en vertalen en daarmee anderen onterecht beschuldigen. Het is ook niet voor niks dat ze daarom ook veel begeleiding krijgen en nodig hebben. De rest van bv het gezin moet ook zeker rekening houden met de ander maar wel tot op zekere hoogte.
Mijn oudste met lichte vorm van autisme werd ook gepest wat ik zeker niet goedkeur maar ben ook realistisch dat hij ook zelf een aandeel hierin had want onbewust kon hij erg sarren, klikken en rotopmerkingen maken, raar doen, al ervaarde hij dat zelf niet zo. Dat gaven ze bij de begeleiding ook aan; autisten verwachten vaak dat iedereen zich aan hen aanpast en dat is niet realistisch, ze hebben vaak weinig inzicht in hun eigen handelen en pubers nog een tandje erger. Nu hij volwassen is kan hij nog steeds veel dingen oneerlijk vinden maar dat heeft meer te maken met zijn relativeringsvermogen. Hij kan er nu gelukkig door de begeleiding goed mee omgaan het grootste deel vd tijd maar blijft een stoornis die nooit overgaat.
Of de zus te weinig is gecorrigeerd is voor ons niet te bepalen.
Pief schreef op 04-01-2023 om 15:50:
Tja, je kunt er van alles bij halen, maar in de basis gaat het om twee kinderen van ongeveer gelijke leeftijd, die samen vrijwillig stoeien en waarvan de 1 de ander per ongeluk pijn doet en de ander van schrik een mep uitdeelt. Ik zou ze dat lekker zelf op laten lossen. Kunnen ze prima op die leeftijd. Scheelt een hoop gedoe. Eigenlijk was er helemaal niks aan de hand. De problemen ontstaan pas als de ouders zich ermee gaan bemoeien. Dat zou ik niet meer doen.
Precies dit dus.
Mija schreef op 04-01-2023 om 14:45:
[..]
Maar daarmee is nog altijd niet gerechtvaardigd dat er door de andere familieleden lauw wordt gereageerd als de puber dit zegt. Het mag dan normaal pubergedrag zijn maar vervolgens is het normaal puberoudergedrag om je kind hier stevig op terecht te wijzen. De grenzen moeten wel duidelijk worden aangegeven. Al is het maar als signaal. Komt nog bij: de ouders hebben er zelf een rol in dat hun kind zijn tante überhaupt voor ‘autist’ kan uitmaken. Hij heeft dat immers niet zelf verzonnen.
ja, het kan lastig zijn om om te gaan met iemand met voor jou ingewikkeld gedrag. Maar er is een groot verschil tussen eens uit de bocht vliegen en iemand binnen het familiesysteem ‘wegzetten’ als ‘de autist’. Als mensen dat toch doen, kun je bijna niet anders dan dat als het ware matchen door hen weg te zetten als ‘niet begrijpende onbenullen’. Wat moet je anders? Je de hele tijd klote voelen omdat je het weer eens iets verkeerds hebt gedaan gedaan in hun ogen? Dat kan toch niet. Als er eerlijk gepraat kan worden, eerlijk behoeften en grenzen kunnen worden aangeven, een passende afstand en nabijheid kunnen worden besproken en gevonden, dan kun je open en transparant met elkaar omgaan. Maar dat is niet zo makkelijk en dat is een ‘hoge eis’ waar ik van zeg: laat die los en regel je grenzen zelf in plaats van vast te houden aan de verwachting dat je familieleden jouw kwetsbaarheid gaan erkennen, ideaal gedrag gaan vertonen en uitgebreid in gesprek gaan over hoe je je voelt. Want hoe groot is de kans dat die dat zullen kunnen en willen? Daar kan MamaE helemaal niet op wachten en dat hoeft ze ook niet.
Het is geen puber maar een neefje van 8. En of er lauw gereageerd is weten wij niet dat is de mening van mammaE. Feit is dat de ouders zelf bepalen hoe ze handelen, niet zij. Misschien wilde ze het er liever thuis over hebben omdat het kerst was. Of ervaarde ze de situatie minder heftig, kan allemaal.
Gingergirl schreef op 04-01-2023 om 16:00:
[..]
Het is geen puber maar een neefje van 8. En of er lauw gereageerd is weten wij niet dat is de mening van mammaE. Feit is dat de ouders zelf bepalen hoe ze handelen, niet zij. Misschien wilde ze het er liever thuis over hebben.
Volgens mij loopt hier van alles door elkaar. MammaE heeft al verschillende keren aangegeven dat hoe haar zus op haar gereageerd heeft in de puberleeftijd. ( dom dik raar wijf, je bent vriendloos etc etc) haar heel veel pijn heeft gedaan en dat haar ouders daar te weinig aan gedaan hebben.
Maar goed ik vraag me af of we er uit gaan komen zo. 
Uit heel het verhaal blijkt dat MammaE heel gevoelig is en zus waarschijnlijk niet vaak is gecorrigeerd, niet anders dan "dat is toch ook niet leuk" en zoon lijkt dit gedrag nu ook weer over te nemen. ( en iemand een kut autist noemen moet gelijk worden gecorrigeerd. Als je dit niet ziet 
)
Het zou kunnen dat ouders van MammaE ook niet zo handig zijn omgegaan met het autisme van haar. Bijvoorbeeld niets zeggen en pas als ze volwassen is of bijna volwassen even mee te delen dat er een diagnose is gesteld toen ze 6 (?) was. Dat toont al aan dat ze ook niet hebben geweten hoe hier mee om te gaan. En waarschijnlijk geen begeleiding daarbij hebben gehad. En ja dat lopen er zaken mis. Vandaar dat ik me afvraag of ze nog iets kunnen met gezinsopstellingen. Meestal ligt de waarheid ergens in het midden.
Maar uiteindelijk is dat toch niet iets waar je kleine kinderen in betrekt? Die moeten leren om zelf dit soort kleine conflicten op te lossen. Gewoon niet mee bemoeien en je eigen sores los zien van neefje en dochter.
Je kunt jezelf, terecht of onterecht ook in een hoek zetten en slachtoffer zijn of door buitenstaanders in die hoek gedreven worden zoals ik hier zie gebeuren.
Ik zie MamaE zonder autisme als waardevol forummer met mooie bijdragen en daarná houd ik pas rekening met het autisme en júist omdat ik haar zie zonder ballast vind ik ook dat je iemand dan kunt aanspreken op een wijze van denken. En dat mag vice versa, want niemand heeft de wijsheid in pacht en iedereen mankeert wel iets, c'est la vie en zo.
Beide kinderen hebben hun emoties nog niet onder controle ( ook de volwassenen niet) en wat er tussen de zussen speelde kan best, maar om dit iemand dan jarenlang na te dragen en zelfs generaties door te voeren; ik vind het onnodig ver gaan om dat er nu allemaal bij te halen.
En wij weten ook niet hoe en waarom haar ouders deden wat ze deden en om die mensen hier door vreemden door het "slijk" gehaald te zien worden alsof ze MamaE ik weet niet wat expres hebben aangedaan...praat over 10 jaar met je eigen kinderen en de verwijten vliegen je om de oren. Ik vind dat ook betuttelend en voerend naar MamaE.
Bij mijn kind begon de pubertijd met 8 jaar merkbaar in gedrag.
De reactie van dochter op het gebeurde is erg heftig en reageert MamaE daar weer op met nog meer heftigheid en nu is er bonje. Op dat scheldwoord na had dit toch geen breuk hoeven te zijn, ik vind dat het erg groot geworden is.
Wat veel reacties van jullie. Ik heb alles gelezen en ook herlezen en had vanmiddag ook een afspraak met mijn coach.
Zoals wel vaker het geval is, lopen dingen weer eens nogal door elkaar in mijn hoofd.
Laat ik vooropstellen dat ik absoluut geen ruzie wil met mijn familie. Op onze manier houden we echt wel van elkaar, dat is een heel diep zeker weten. En in de hele shitzooi zal ik zelf ook ongetwijfeld een aandeel hebben, vroeger en nu.
Ik kan niet zeggen dat er veel rekening met mij gehouden moest worden thuis. In die zin zal mijn zus er geen last van hebben gehad. Ook niet wat betreft minder aandacht of zo. Wel in de zin van dat haar vrienden/klasgenoten mij wel eens 'raar' vonden. Ik begrijp nu wel (toen niet) dat meepraten met je vrienden als jongere makkelijker is dan zeggen 'hee, dat is wel mijn zus en ze heeft ook leuke kanten'. En er werd ook niet over gesproken thuis, dus ze kon hoe ik was zelf ook niet zo goed plaatsen misschien. In die zin kan ik daar nu echt al met veel meer mildheid en mededogen naar kijken dan vroeger. Neemt niet weg dat er dingen gebeurd zijn die me veel pijn hebben gedaan, ook door mijn ouders. Wellicht grotendeels onmacht, maar toch in zekere zin ook keuzes die ze zelf gemaakt hebben.
Ik heb een heel goed geheugen. Ik kan me nog een heleboel dingen van 20+ jaar geleden woordelijk herinneren hoe iets gezegd of gegaan is. En ik ben heel slecht in vergeven, en nog slechter in vergeten. Dat is ook een minder fraaie eigenschap van mezelf en bepaald niet helpend in dit soort situaties. Ik vrees alleen niet dat ik dit echt kan veranderen, behalve inzetten op radicale vergevingsgezindheid op een manier dat ik niet mijn eigenwaarde hoef te ondermijnen. Alleen nog even uitvinden hoe dat moet.
Met familieopstellingen kan ik misschien nog wel iets. Mijn ouders geloven niet zo in allerlei therapieën, dat is allemaal niet zo nodig en vroeger was dat er ook niet.
Misschien heb ik wel een blinde vlek voor mezelf en mijn eigen kind. Misschien ben ik inderdaad soms 'té gevoelig'. Ik word overigens niet meer snel boos (als kind wel) en het is behoorlijk moeilijk om écht ruzie met me te krijgen.
Niet alles hoeft aan autisme gelinkt te worden, zeer zeker niet. Dat gebeurde thuis ook zeker niet, want er werd dus niet over gepraat. Ik verwacht ook zeker niet dat de hele wereld zich aan mij aanpast.
Wel wordt ik voor mijn gevoel (en dat is dus mijn gevoel) minder serieus genomen dan mijn zus en nog steeds niet behandeld als een zelfstandig functionerende volwassene. Vooral niet door mijn vader. En door mijn zus.
Ik heb overigens niet het idee dat ik een gebrek aan zelfinzicht heb. Ik herken het wel dat mensen met autisme het daar nogal eens aan ontbreekt (ik had ooit zo'n collega en die had altijd gelijk, zelfs al stond je met de feiten voor zijn neus). Ik heb echt wel dingen fout gedaan, ben heus regelmatig uit de bocht gevlogen als kind en puber.
Alleen deed ik dat tegen mijn ouders en mijn zus tegen mij. Voor mij had dat wel consequenties, voor haar niet.
Ik heb wel besloten dat ik een brief ga schrijven aan mijn ouders en zus en dat ik het graag goed wil maken. Ik wil ze niet kwijtraken. En ik wil voor mijn dochter ook het goede voorbeeld geven in hoe je met elkaar om gaat. Het voelt heel rot hoe het nu gelopen is.
Inmiddels is dochter ook nog steeds niet bijgedraaid en hadden we tijdens het eten een klein drama met een mega woedebui. Ik vind het heel vermoeiend, maar houd me maar voor dat ze het niet expres doet en dat het haar manier is van door weerstand heen komen. Wel krijg ik zo'n beetje met het uur meer waardering voor mijn man. Hij heeft vandaag zo ongeveer de hele dag opgevangen waar het mij niet lukte. Mijn primaire reactie op dochters gedrag is 'zoek het uit', terwijl hij er letterlijk naast zit, haar vasthoudt en haar troost biedt zonder mee te gaan in het drama. Want dat maakt ze er wel van hoor. Niet dat ik het wil bagatelliseren, maar haar reactie is niet 'normaal', ook al is ze nog erg jong. Maar gezien haar trauma's is het waarschijnlijk ook niet heel gek dat het nu zo loopt. Het is goed dat ze volgende week met therapie start. Ik hoop echt dat het haar gaat helpen om op een gezonde manier met spanningen, verdriet, onmacht en andere nare dingen in het leven om te gaan.
Leene schreef op 04-01-2023 om 16:23:
[..]
Volgens mij loopt hier van alles door elkaar. MammaE heeft al verschillende keren aangegeven dat hoe haar zus op haar gereageerd heeft in de puberleeftijd. ( dom dik raar wijf, je bent vriendloos etc etc) haar heel veel pijn heeft gedaan en dat haar ouders daar te weinig aan gedaan hebben.
Maar goed ik vraag me af of we er uit gaan komen zo.
Het zou kunnen dat ouders van MammaE ook niet zo handig zijn omgegaan met het autisme van haar. Bijvoorbeeld niets zeggen en pas als ze volwassen is of bijna volwassen even mee te delen dat er een diagnose is gesteld toen ze 6 (?) was. Dat toont al aan dat ze ook niet hebben geweten hoe hier mee om te gaan. En waarschijnlijk geen begeleiding daarbij hebben gehad. En ja dat lopen er zaken mis. Vandaar dat ik me afvraag of ze nog iets kunnen met gezinsopstellingen. Meestal ligt de waarheid ergens in het midden.
Nee hoor het klopt wat je zegt; ik heb ook begrepen dat mammaE het gedrag van haar zus als negatief heeft ervaren en dat vind ik oprecht heel naar voor haar. Maar persoonlijk vind ik het normaal pubergedrag en haar eigen ouders waarschijnlijk ook anders hadden ze wel ingegrepen. Zij is erg gevoelig en vind dat alles maar afgestraft moet worden maar zo werkt dat ook niet. Haar zus zal ongetwijfeld ook haar kant van het verhaal hebben want elk verhaal heeft 2 kanten.
Ik denk zelf ( maar goed wie ben ik) dat haar ouders veel steken hebben laten vallen door het autisme te verzwijgen en er niet naar te handelen. Misschien is zus niet correct aangepakt maar MammaE zelf ook niet wat betreft bv emotieregulatie, die hulp was er vroeger ook al en is in mijn optiek een gemiste kans.
Het zou zomaar kunnen zijn( vul ik zo maar in); dat omdat er oud zeer is in de relatie met zus, het gedrag van neefje van 8 nu ook wellicht uitvergroot wordt; het verhaal van het knijpen van dochter werd eerst verteld in de context dat het zomaar ineens en dus expres gedaan zou zijn. Daarna blijkt het tijdens een stoeipartijtje per ongeluk gebeurd te zijn. Kijk dan zit een verhaal toch wel even anders in elkaar.
Het feit dat er 2 aan het stoeien zijn en de een per ongeluk de ander pijn doet en de ander in een reflex uithaalt; kan allemaal gebeuren maar laat kinderen op die leeftijd dat zelf oplossen, dat is namelijk heel normaal dat ze dat doen, bemoei je daar gewoon niet mee, dan escaleerd het ook niet en als dat wel zo is kun je altijd nog ingrijpen. Het uitschelden vind ik ook absoluut een no go. Maar feit is nou eenmaal dat ouders zelf bepalen hoe ze hun zoon aanspreken, absoluut hinderlijk als dat te soft is, maar andermans opvoeding bepaal je nou eenmaal niet. De een sleurt zn kind de gang op omdat ie denkt dat dat indruk maakt, de ander weet dat dat averechts werkt en bespreekt het bv later thuis incl strafmaatregel en dan lijkt het soft maar hoeft het niet te zijn. Het is gecorrigeerd alleen niet naar haar zin maar daar kan ze weinig mee.
Maar wat lost het op om boos weg te stampen? Ook helemaal niets, nu is het een familieruzie wat in mijn optiek echt niet nodig was geweest. En dat bedoel ik niet als aanval op mamaE want ik ben juist altijd een groot fan van haar hier op het forum maar in dit geval vind ik haar aandeel ook niet handig aangepakt. Ik hoop oprecht dat ze er met elkaar uit gaan komen.
