Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Slaan op een kussen of in elk geval iets ipv haar zelf? Ik denk dat rustig blijven onhaalbare kaart is, eerst een tussenstap vinden. Kaken op elkaar is op zich ook niet erg. Een boksbal? Zoiets.
Kan me wel voorstellen dat je iets doet dat energie kost. Stukje wandelen is al een stuk beter dan jezelf knijpen. Bovendien wordt je hoofd daar ook rustiger van. En soms moet de agressie er echt even uit. Vandaar dat ik denk aan wel slaan maar niet jezelf of een ander maar een voorwerp dat daar voor gebruikt kan worden.
Jezelf pijn doen kan uit de hand lopen en leiden tot automutilatie. Het lijkt me dus inderdaad nuttig om haar alternatieven te bieden: heel hard rennen of op de grond stampen, keihard gillen (of huilen) (desnoods in een kussen), heel hard op kussens/de bank stompen, frisdrankblikjes platstampen, buiten met een dikke stok tegen een muur slaan enz enz
Het rotgevoel moet eruit, maar daar moet ze een gezonde manier voor vinden. Dat kun je haar best al uitleggen.
Je zelf pijn doen (expres) IS automutilatie. Ik zou dan ook deskundige hulp zoeken!
Als er iets in haar emotie-regulatie niet goed is, ben je beter af bij wat hulp en ondersteuning van een professional.
Het is een uiting van onmacht. Op die momenten kan ze alles wat ze voelt/ervaart even niet handelen en dan is dit de 'oplossing' die ze daarvoor heeft gevonden. Wat natuurlijk geen oplossing is, maar een probleem erbij.
Kussens om in te knijpen of op te slaan is zeker een optie, alleen heb je die buitenshuis niet bij de hand. Er is wel altijd een duidelijke aanleiding voor dit gedrag, het is dus geen gewoonte als neuspeuteren of nagelbijten of zo.
Ik heb wel zorgen dat het dat kan worden. Ik vermoed ook dat wij dit aanvankelijk te weinig hebben gecorrigeerd. Het als 'incident' hebben gezien of het onder het mom van 'begrip voor haar gevoel' met de mantel der liefde hebben bedekt.
MamaE schreef op 22-11-2022 om 17:27:
Het is een uiting van onmacht. Op die momenten kan ze alles wat ze voelt/ervaart even niet handelen en dan is dit de 'oplossing' die ze daarvoor heeft gevonden. Wat natuurlijk geen oplossing is, maar een probleem erbij.
Kussens om in te knijpen of op te slaan is zeker een optie, alleen heb je die buitenshuis niet bij de hand. Er is wel altijd een duidelijke aanleiding voor dit gedrag, het is dus geen gewoonte als neuspeuteren of nagelbijten of zo.
Ik heb wel zorgen dat het dat kan worden. Ik vermoed ook dat wij dit aanvankelijk te weinig hebben gecorrigeerd. Het als 'incident' hebben gezien of het onder het mom van 'begrip voor haar gevoel' met de mantel der liefde hebben bedekt.
Ik snap wel dat je het een tijdje laat gaan. Ze moet ergens met haar emoties naartoe. Het kan ook weer wegebben. Nu dat niet gebeurt: Er moet iets voor in de plaats komen: hoe reguleer je je emoties dan? Ik zou ook op zijn minst naar de huisarts. En ik zou denken aan psychomotorische therapie: wat voel je, wat doe je, wat kun je anders doen?
Jee wat moeilijk, MamaE!
de reden dat jezelf pijn doen 'werkt' als je het emotioneel zwaar hebt, is omdat je dan even uit je hoofd/emotie gaat en naar je lichaam. Maar dat kan ook op een minder destructieve manier, namelijk door je aandacht te verleggen naar andere zintuigen: bijvoorbeeld door drie objecten te benoemen die je ziet, of de kleuren die ze hebben. Diep ademhalen helpt ook maar dat kan teveel gevraagd zijn als je je overspoeld voelt.
Belangrijk is om deze dingen te oefenen als dochter kalm is.
Eventueel even via de praktijkondersteuner jeugd via de huisarts hulp vragen? Is laagdrempelig en snel, over het algemeen
Ik heb wel eens de tip gelezen om een elastiekje om je pols te doen en dat dan te laten tikken tegen je huid. Doet natuurlijk ook een beetje pijn maar wel gecontroleerd en beperkt. Ik weet niet of ik daar zonder professioneel advies aan zou beginnen want hoe dan ook doet je kind zichzelf natuurlijk wel pijn en je wil liever niet dat het een patroon wordt. Maar als ze zichzelf anders echt flink pijn zou doen, kan dit misschien een tijdelijk alternatief zijn.
Jezelf pijn doen bij emoties is destructief voor jezelf. Dat lijkt me niet helpend. Ik heb mijn dochter wel eens een hamer en een oude, dikke glasplaat gegeven omdat ze zich geen raad wist. Die glasplaat heeft ze toen helemaal aan diggelen geslagen en dat deed haar op dat moment goed. Als ze zichzelf (opzettelijk) zou hebben verwond in die emotie zou ik dat echt problematisch hebben gevonden. Is het niet iets om met de huisarts/praktijkondersteuner te bespreken? Ik kan me je zorgen best voorstellen.
Hmmm.... heeft ze vaak heftige emoties? Want stel ze is 2x in het jaar heel boos en kan zichzelf wel voor de kop slaan, daar zou ik me nog niet heel veel zorgen over maken. Maar als ze elke week heel erg boos of verdrietig is, daar zou ik mij wel druk om maken.
Ik ging hier ook echt mee naar de huisarts. Als die denkt dat je het ook zonder professionele hulp wel af kan hoor je het vanzelf.
Je dochter heeft veel meegemaakt wat betreft ziekenhuisopnames etc.
Het kan zijn dat dit veel ingrijpender is geweest dan in eerste instantie bleek.
Zoon heeft zichzelf ook pijn gedaan, pure machteloosheid en gewoon niet weten wat hij met de pesters aan moest en hoe het verder moest. Dat is wel overgegaan na EMDR.
Ik zou zelf toch hulp zoeken. Misschien wat laagdrempelig beginnen. Of met een speltherapeut. Misschien is het helemaal niet nodig dat ze EMDR krijgt maar heeft ze genoeg aan een gesprek ( via het spelen bij een speltherapeut of anderszins)
sterkte MammaE
Dat piekerelastiekje moest ik ook aan denken. Gezien dat ook fysieke pijn geeft is dat niet anders dan welke pijn ze nu bij zichzelf veroorzaakt. Ik ken het om dus piekeren te stoppen. Niet dat ik het vind werken trouwens. Het is meer een soort tikje om je eraan te herinneren dat je moet stoppen met piekeren.
Die emoties zijn de eerste reden van aanleiding. En die mogen er op zich zijn. Boosheid of verdriet mag er zijn. Dat ze zichzelf afstraft (lijkt het) of pijn met pijn te bestrijden is ook niet heel raar. Ze zoekt een oplossing. Op dat moment helpt dit. Ik liet de kinderen in mij knijpen als ze een prik moesten bijvoorbeeld. Dat ze zo hard in mij mochten knijpen als ze wilden. Maar door de stress vergaten ze dat en gilden ze toch of bleven ze toch rustig zitten. Afleiding werkt bij jonge kinderen. Zijn ze boos dan begin je over iets lekkers, ik noem maar wat.
Uiteindelijk wil je dat ze zichzelf beheerst en eigenlijk rustig blijft ondanks dat ze zich zo voelt op dat moment. Dat is eigenlijk tot tien tellen, rustig ademhalen, diep uitblazen en weer blij zijn. Kan ze dat? Of is dat nog te moeilijk en heeft ze daar meer hulp bij nodig?
Vind 7,5 wel jong. Je kunt natuurlijk in stoplichten of pannetjes denken en wanneer zit je in rood of kokende toestand. En wat je kunt doen om dat te voorkomen. Soms ga je wel tot op de grens en wat doe je om weer in groen te belanden? Ik vind dat bij mezelf soms al lastig te benoemen. En zeker bij situaties die je totaal niet ziet aankomen.
Voorlopig misschien op de momenten dat je later naar de situatie kijkt, samen met haar benoemen wanneer ging je nou knijpen? Hoe voelde je je toen? En wanneer had je nog niet die neiging om te gaan knijpen? Dus de situatie analyseren waarbij het voorviel, op een later rustig tijdstip. Dat geeft mogelijk inzicht
Toch wel even advies vragen bij de huisarts lijkt mij. Ik deed zoiets ook toen ik jong was (erger wel, ook een vorm van automutilatie) en ik heb het mezelf afgeleerd in de pubertijd. Maar ik had graag als kind andere manieren geleerd. Ik kan je wel alvast verklappen dat elastiekjes voor mij niet geholpen zouden hebben. Ik was dan echt rázend en/of machteloos, maar mocht dat niet uiten. Een elastiekje had de lading niet gedekt. 
troelahoep schreef op 22-11-2022 om 19:24:
Hmmm.... heeft ze vaak heftige emoties? Want stel ze is 2x in het jaar heel boos en kan zichzelf wel voor de kop slaan, daar zou ik me nog niet heel veel zorgen over maken. Maar als ze elke week heel erg boos of verdrietig is, daar zou ik mij wel druk om maken.
Ook met 2 keer per jaar is dit iets om aandacht aan te besteden.
