Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Eppos schreef op 22-11-2022 om 20:24:
(...)
Uiteindelijk wil je dat ze zichzelf beheerst en eigenlijk rustig blijft ondanks dat ze zich zo voelt op dat moment. Dat is eigenlijk tot tien tellen, rustig ademhalen, diep uitblazen en weer blij zijn. Kan ze dat? Of is dat nog te moeilijk en heeft ze daar meer hulp bij nodig? (...)
Nee, je wil niet dat je kind zich beheerst als ze zich zo voelt. Tegen de tijd dat ze zich zo voelt, wil je dat ze een gezonde uitlaatklep heeft waardoor de spanning weer kan wegvloeien. Wegvloeien dus in plaats van beheersen, inslikken en opkroppen. Maar beter nog is te voorkomen dat de spanning zó erg oploopt dat dochter geen ander coping mechanisme heeft dan automutilatie.
Het is vaker dan twee keer per jaar, maar ook weer niet wekelijks. Het concentreert zich vaak wel rond momenten van minder leuke gebeurtenissen met veel spanning en/of emotie.
De eerste keer dachten we nog 'ach, het is ook allemaal erg veel en helemaal niet leuk, logisch dat ze boos is' en 'zal wel ontoerekeningsvatbaarheid zijn van de narcose of zo'.
Toen ze haar been verbrandde dachten we 'ja, dat doet ook ontiegelijk veel pijn, als dit pijnstillend werkt, dan is dat maar even zo'.
Toen ze afgelopen zomer een blindedarmontsteking had was het echt behoorlijk heftig. Meerdere keren per dag, ongeacht wie erbij was. En sindsdien doet ze het ook vaker als ze even boos is om iets kleins, als ze even botst met mij of mijn man. Niet om haar zin te krijgen ergens in, dat gelukkig niet. En ze dreigt er ook niet mee. Ze doet het gewoon opeens als haar emmer overloopt.
Vanmiddag hadden we een gesprek bij de orthodontist met voor haar eigenlijk twee keer slecht nieuws en toen ze daar ter plekke zichzelf in haar gezicht begon te knijpen keken mijn man en ik elkaar aan en dachten 'dit is niet gezond meer, hier moeten we wat mee'.
Het is uiteindelijk gelukt haar vanavond over te halen om naar de atletiektraining te gaan om haar frustraties en energie op een andere manier te kanaliseren. Maar helaas heeft ze daarna wel ruzie gemaakt met mijn man en is ze erg onrustig. Mijn man zit nu bij haar om haar te kalmeren in de hoop dat ze in slaap valt.
Voor mijn gevoel is het ook een teken dat er te veel gevraagd wordt van haar belastbaarheid en van haar veerkracht. Ze kan soms heel wijs, berustend en beheerst uit de hoek komen, maar soms ook echt compleet ontploffen.
Ze geeft zelf ook aan dat ze het eigenlijk niet wil doen, maar dat het gewoon gebeurt.
Bij pijnlijke dingen mag ze ons knijpen, maar dat helpt volgens haar niet. Zichzelf knijpen wel, want dan verlegt ze blijkbaar de focus van bijvoorbeeld been of buik naar arm of gezicht. Als het tot die momenten beperkt bleef, zou ik ervoor tekenen.
Prikjes geeft ze niks om, daar draait ze haar hand niet voor om.
Mijn bezwaren bij professionele hulp zoeken zit vooral in dat dat weer iets extra's is dat erbij komt en dat haar zich 'anders' laat voelen (heeft ze moeite mee) en het feit dat ze sowieso enorm denkt in 'schuld', ook in situaties die geen schuldige hebben maar gewoon stomme pech zijn of een gevolg daarvan. Daar zit misschien ook wel een deel van het probleem.
MamaE schreef op 22-11-2022 om 20:36:
Het is vaker dan twee keer per jaar, maar ook weer niet wekelijks. Het concentreert zich vaak wel rond momenten van minder leuke gebeurtenissen met veel spanning en/of emotie.
De eerste keer dachten we nog 'ach, het is ook allemaal erg veel en helemaal niet leuk, logisch dat ze boos is' en 'zal wel ontoerekeningsvatbaarheid zijn van de narcose of zo'.
Toen ze haar been verbrandde dachten we 'ja, dat doet ook ontiegelijk veel pijn, als dit pijnstillend werkt, dan is dat maar even zo'.
Toen ze afgelopen zomer een blindedarmontsteking had was het echt behoorlijk heftig. Meerdere keren per dag, ongeacht wie erbij was. En sindsdien doet ze het ook vaker als ze even boos is om iets kleins, als ze even botst met mij of mijn man. Niet om haar zin te krijgen ergens in, dat gelukkig niet. En ze dreigt er ook niet mee. Ze doet het gewoon opeens als haar emmer overloopt.
Vanmiddag hadden we een gesprek bij de orthodontist met voor haar eigenlijk twee keer slecht nieuws en toen ze daar ter plekke zichzelf in haar gezicht begon te knijpen keken mijn man en ik elkaar aan en dachten 'dit is niet gezond meer, hier moeten we wat mee'.
Het is uiteindelijk gelukt haar vanavond over te halen om naar de atletiektraining te gaan om haar frustraties en energie op een andere manier te kanaliseren. Maar helaas heeft ze daarna wel ruzie gemaakt met mijn man en is ze erg onrustig. Mijn man zit nu bij haar om haar te kalmeren in de hoop dat ze in slaap valt.
Voor mijn gevoel is het ook een teken dat er te veel gevraagd wordt van haar belastbaarheid en van haar veerkracht. Ze kan soms heel wijs, berustend en beheerst uit de hoek komen, maar soms ook echt compleet ontploffen.
Ze geeft zelf ook aan dat ze het eigenlijk niet wil doen, maar dat het gewoon gebeurt.
Bij pijnlijke dingen mag ze ons knijpen, maar dat helpt volgens haar niet. Zichzelf knijpen wel, want dan verlegt ze blijkbaar de focus van bijvoorbeeld been of buik naar arm of gezicht. Als het tot die momenten beperkt bleef, zou ik ervoor tekenen.
Prikjes geeft ze niks om, daar draait ze haar hand niet voor om.
Mijn bezwaren bij professionele hulp zoeken zit vooral in dat dat weer iets extra's is dat erbij komt en dat haar zich 'anders' laat voelen (heeft ze moeite mee) en het feit dat ze sowieso enorm denkt in 'schuld', ook in situaties die geen schuldige hebben maar gewoon stomme pech zijn of een gevolg daarvan. Daar zit misschien ook wel een deel van het probleem.
Maar ik denk dat als dit haar copingmechanise wordt, dat je dan met veel zwaardere of langduriger hulp komt te zitten in een tijd waarin haar identiteit er veel meer toe doet, bv pubertijd. Als je dat spelenderwijs nu kunt voorkomen en het minder beladen maakt dan dat ze het kan ervaren, dan voorkom je misschien erger.
Ik vind een situatie van fysieke pijn (brandwonden) wel te volgen dat je vanuit een oplossing willen iets doet waardoor dit zich heeft ontwikkeld, een oplossing lijkt. Dat bij boosheid het nu ook gebeurt is een ander probleem waarbij ze dit als helpend inzet. En ik snap ook wel dat je dit niet gelijk als iets groots wilt aanpakken. Dat kan kind weer ervaren als dat er iets mis is met haar. Het gaat er wel om hoe de zich voelt en voordat ze ontploft wat denkt ze dan? Zijn dat angsten of dingen die niet kloppen. Of breekt er iets los waar ze denkt geen invloed op te hebben als ze niet direct ingrijpt door te knijpen? Is het controle?
Soms kun je zelf al veel door proberen vragen te stellen die uitsluiten waar het niet door komt of voorbeelden te benoemen wat wel wenselijk is.
En ik moet denken aan wat een hulpinstantie bij mijn jongste probeerde uit te vinden. Op de vraag als de thermometer rood was (stoot bijvoorbeeld je teen) zei mijn kind zou ik WTf zeggen maw hij zou wel even schelden. Waarop de hulpverlener zei ja dan zou ik ook dat ten minste denken en misschien wel even een scheldwoord roepen.
Even later lopen we de praktijk uit en kind valt een paar treden van een stenen trap tegen een zware bloempot met zijn knie. Au zou je denken. Wat denk je? Hij zei helemaal niets, maakte alleen wat geluidjes van veel pijn. Dus direct gecomplimenteerd dat ik het knap vond dat hij gewoon geen enkel fout woord eruit flapte. Terwijl hij dat vlak daarvoor toch echt beweerde nodig te hebben. En dit is dan fysiek.
Het is een kwestie van suggesties opgooien die een beter alternatief kunnen zijn voor het zichzelf pijn doen. En bij de eerste de beste die het kind lukt complimenteren dat het is gelukt zonder zichzelf te pijnigen. Mocht het alleen maar erger worden dan kun je ook hulp vinden die eerst de ouders ondersteunen en tips geven. Dan zit je al wel in de molen en als het echt nodig is ben je sneller aan de beurt mocht het weL nodig lijken kind zelf te zien. Dan dat je dan nog eerst moet aanmelden en het hele verhaal moet doen.
Mijn kind heeft wel vaak het idee gekregen dat er van alles mis met hem is. Is daar heel onzeker door geworden. Met 7-8 jaar was zijn hoofd te druk en vol om te verwoorden waar het hem in zat. Hij begint nu net redelijk te begrijpen waar een emotie tot gevolg in gedrag kan leiden. En dat het niet helpend is. En dus beheersen veel fijner is en als dat niet lukt wat dan de opties kunnen zijn.
Eppos, wat jij schrijft over even rustig ademhalen, tot tien tellen en weer blij zijn, dat gaat haar echt niet lukken. Dat lukt mij zelf nog niet eens, laat staan een meisje van zeven. Het zijn ook geen situaties van geen snoepje mogen of even iets moeten doen waar ze geen zin in heeft. En ook niet van je teen stoten. Als ze dan even zou vloeken zou ik er echt geen topic over openen hoor.
Ons meisje vindt het op momenten dat ze overspoeld raakt door een golf van emotie en tegelijkertijd boosheid, verdriet, pijn en/of spanning ervaart ook lastig om daar woorden aan te geven.
Soms kan ze gigantisch in de weerstand modus gaan (niet willen praten, overal moeilijk over doen, nergens zin in hebben, snauwen, schreeuwen, huilen en ruzie zoeken om het minste of geringste) om er een paar dagen later radicaal in de acceptatiemodus te gaan, haar schouders eronder te zetten alsof het nooit anders is geweest en het er ook niet meer over te willen hebben. Ik vind dat knap, maar soms ook lastig om die omschakeling zo snel te maken. Dat het zo ontzettend zwart of wit, alles of niets is.
Max88, ik wil echt niet dat het nog erger wordt als ze ouder wordt. Of dat ze het idee krijgt dat het normaal is om zo met zichzelf om te gaan als ze het even moeilijk heeft.
Dat overtuigt me wel om hier iets van hulp bij te zoeken.
Als ik het allemaal zo opschrijf snap ik ook niet dat we het zo lang hebben goedgepraat voor onszelf.
Dochter ligt inmiddels tussen ons in en slaapt. Ze ligt tegen mijn man aan en ik heb haar handjes gemasseerd tot ze sliep.
MamaE schreef op 22-11-2022 om 23:35:
Eppos, wat jij schrijft over even rustig ademhalen, tot tien tellen en weer blij zijn, dat gaat haar echt niet lukken. Dat lukt mij zelf nog niet eens, laat staan een meisje van zeven. Het zijn ook geen situaties van geen snoepje mogen of even iets moeten doen waar ze geen zin in heeft. En ook niet van je teen stoten. Als ze dan even zou vloeken zou ik er echt geen topic over openen hoor.
Ons meisje vindt het op momenten dat ze overspoeld raakt door een golf van emotie en tegelijkertijd boosheid, verdriet, pijn en/of spanning ervaart ook lastig om daar woorden aan te geven.
Soms kan ze gigantisch in de weerstand modus gaan (niet willen praten, overal moeilijk over doen, nergens zin in hebben, snauwen, schreeuwen, huilen en ruzie zoeken om het minste of geringste) om er een paar dagen later radicaal in de acceptatiemodus te gaan, haar schouders eronder te zetten alsof het nooit anders is geweest en het er ook niet meer over te willen hebben. Ik vind dat knap, maar soms ook lastig om die omschakeling zo snel te maken. Dat het zo ontzettend zwart of wit, alles of niets is.
Max88, ik wil echt niet dat het nog erger wordt als ze ouder wordt. Of dat ze het idee krijgt dat het normaal is om zo met zichzelf om te gaan als ze het even moeilijk heeft.
Dat overtuigt me wel om hier iets van hulp bij te zoeken.
Als ik het allemaal zo opschrijf snap ik ook niet dat we het zo lang hebben goedgepraat voor onszelf.
Dochter ligt inmiddels tussen ons in en slaapt. Ze ligt tegen mijn man aan en ik heb haar handjes gemasseerd tot ze sliep.
Misschien kan het eerst buiten haar om, desnoods met filmpjes van thuis, zodat je tips en inzicht kunt krijgen. Sterkte
Ik geloof dat wat ik schrijf niet helemaal duidelijk over komt. Jezelf beheersen zou fijn zijn maar dat is dus geen optie. En inderdaad niet haalbaar dus moet je op zoek naar wat wel lukt. Dan blijft hulpverlening een optie. Die kunnen wat ik hier reproduceer veel beter uitleggen.
Soms zie je dingen te lang aan. Maar dat is niet achteraf te voorspellen. Ik heb ook voorbeelden met dat kind zichzelf voor het hoofd sloeg. Het is over gegaan. En precies hoe kan ik je niet vertellen. Ga ik ook niet meer proberen, bovendien het kan zo specifiek zijn en per kind verschillen. Kom daar maar eens achter. Sterkte ermee
Met twee stressballen kan je al een heel eind komen. De stressballen zijn ‘klein’ en kunnen zo in een tas altijd bij de hand zijn. Dus ook in moeilijke situaties buitenhuis.
In elke hand een balletje en deze tegen de andere bal aantikken of iets harder stoten zodat dit aandacht vraagt en haar tegelijkertijd afleidt.
Liefs jongleerballen, die rollen niet weg als ze uit je handen vallen.
Soort van boksbal in het klein.
Goede tip flanagan, daar ga ik zeker eens naar kijken. Ik betwijfel alleen of het voor haar werkt omdat bijvoorbeeld in mijn hand knijpen dat ook niet doet. Maar feit is dat ze een gezondere manier nodig heeft om haar spanning te kanaliseren dan zichzelf pijn te doen.
De nacht was vrij onrustig met ook een flinke huilbui van dochter waarbij ze heel erg in haar eigen weerstand zat. Vanochtend was ze erg stil en teruggetrokken.
Ik vind jullie tips en meedenken echt heel lief, dankjewel.
Ik merk wel dat ik het lastig vind om een keuze te maken wat voor soort hulp het best passend is. Ik twijfel ook of ik haar mee moet nemen naar de huisarts of dat we haar hier beter buiten kunnen laten omdat ze al even genoeg aan haar hoofd heeft.
Je kunt ook eerst zonder haar met de huisarts overleggen.
MamaE schreef op 23-11-2022 om 11:19:
Goede tip flanagan, daar ga ik zeker eens naar kijken. Ik betwijfel alleen of het voor haar werkt omdat bijvoorbeeld in mijn hand knijpen dat ook niet doet. Maar feit is dat ze een gezondere manier nodig heeft om haar spanning te kanaliseren dan zichzelf pijn te doen.
De nacht was vrij onrustig met ook een flinke huilbui van dochter waarbij ze heel erg in haar eigen weerstand zat. Vanochtend was ze erg stil en teruggetrokken.
Ik vind jullie tips en meedenken echt heel lief, dankjewel.
Ik merk wel dat ik het lastig vind om een keuze te maken wat voor soort hulp het best passend is. Ik twijfel ook of ik haar mee moet nemen naar de huisarts of dat we haar hier beter buiten kunnen laten omdat ze al even genoeg aan haar hoofd heeft.
Jij hoeft ook geen keuze te maken. In ieder geval niet direct. Als je je dochter nog niet wil belasten ga je zelf met dit verhaal naar de huisarts en vraagt die om raad/suggesties. Dan kun je verder kijken wat je wil en wat past. Zelf zou ik denken aan speltherapie, maar dat is ook maar een suggestie.
Sterkte met je meisje, het is moeilijk om je kind zo te zien worstelen.
MamaE schreef op 23-11-2022 om 11:19:
Goede tip flanagan, daar ga ik zeker eens naar kijken. Ik betwijfel alleen of het voor haar werkt omdat bijvoorbeeld in mijn hand knijpen dat ook niet doet. Maar feit is dat ze een gezondere manier nodig heeft om haar spanning te kanaliseren dan zichzelf pijn te doen.
De nacht was vrij onrustig met ook een flinke huilbui van dochter waarbij ze heel erg in haar eigen weerstand zat. Vanochtend was ze erg stil en teruggetrokken.
Ik vind jullie tips en meedenken echt heel lief, dankjewel.
Ik merk wel dat ik het lastig vind om een keuze te maken wat voor soort hulp het best passend is. Ik twijfel ook of ik haar mee moet nemen naar de huisarts of dat we haar hier beter buiten kunnen laten omdat ze al even genoeg aan haar hoofd heeft.
Jij hoeft ook geen keuze te maken over het soort hulp. Daar zijn deskundigen voor. Ga naar de huisarts en laat je adviseren, dochter hoeft daar niet bij te zijn. Het is verstandig dat er gekeken wordt waar het gedrag vandaan komt; je dochter heeft veel meegemaakt op medisch gebied misschien komt het voort uit trauma daardoor, er komt autisme voor in de familie, misschien pittig karakter, het kan met van alles te maken hebben waardoor zij haar emoties niet goed kan reguleren. Deskundigen kunnen dat uitzoeken en met jullie bespreken wat wellicht een goede route is om dit aan te pakken.
Ik zou als ik jou was in ieder geval actie ondernemen en het niet aan gaan kijken. Ik heb leerlingen meegemaakt die zichzelf beschadigen bv dmv in zichzelf snijden en krassen maar waarbij het op jonge leeftijd al begon met knijpen of slaan, bonken tegen de muur etc. Er overheen groeien ze meestal niet en het wordt dan vaak steeds een stapje erger. Dat wil je voorkomen. Heel veel sterkte in ieder geval.
Ik zou zeker eerst zelf naar de huisarts of naar het jeugdloket van de gemeente gaan. Het is ook logischer om eerst jou als ouder te ondersteunen dan direct heel intensief met je kind aan de slag te gaan. Ik heb wel het idee dat jouw kind best wel wat uitdagingen heeft. Ik vind ‘niet anders willen zijn’ terwijl je dat wel bent, best wel een rode vlag. Want dan gaat ze dus veel proberen te verhullen en zichzelf en passant makkelijk overvragen. Je kunt dat niet zomaar ‘wegtherapieen” maar het vraagt wel aandacht. Als je zelf het idee hebt, ook vanuit je eigen ervaring, dat ASS-trekken kunnen meespelen, zouden jullie als ouders ook zelf kunnen kiezen voor een oudertraining. Er was hier lang een forummer die heel veel had gehad aan:
https://www.autismecentraal.com/
Dus die gooi ik er maar even in. Ik weet natuurlijk niet of dat van toepassing is bij jullie. Wat ik wel denk: ook andere gevoelige kinderen dan ASS-kinderen kunnen veel baat hebben bij duidelijkheid en rust.
Mija schreef op 23-11-2022 om 13:22:
Ik zou zeker eerst zelf naar de huisarts of naar het jeugdloket van de gemeente gaan. Het is ook logischer om eerst jou als ouder te ondersteunen dan direct heel intensief met je kind aan de slag te gaan. Ik heb wel het idee dat jouw kind best wel wat uitdagingen heeft. Ik vind ‘niet anders willen zijn’ terwijl je dat wel bent, best wel een rode vlag. Want dan gaat ze dus veel proberen te verhullen en zichzelf en passant makkelijk overvragen. Je kunt dat niet zomaar ‘wegtherapieen” maar het vraagt wel aandacht. Als je zelf het idee hebt, ook vanuit je eigen ervaring, dat ASS-trekken kunnen meespelen, zouden jullie als ouders ook zelf kunnen kiezen voor een oudertraining. Er was hier lang een forummer die heel veel had gehad aan:
https://www.autismecentraal.com/
Dus die gooi ik er maar even in. Ik weet natuurlijk niet of dat van toepassing is bij jullie. Wat ik wel denk: ook andere gevoelige kinderen dan ASS-kinderen kunnen veel baat hebben bij duidelijkheid en rust.
Mijn dochter is qua karakter eigenlijk een heel normaal meisje van zeven. Het leven heeft alleen wel wat extra uitdagingen op haar pad gebracht. Dat is niet iemands keuze geweest en zeker niet van haar zelf. Vanaf een jaar of zes gaan kinderen zichzelf meer vergelijken met leeftijdsgenootjes en dat was precies ook de periode dat haar in relatief korte tijd best wat vervelende dingen overkomen zijn.
Je eigen 'anders zijn' omarmen, kun je dat verwachten van zo'n jong kind? Ik heb er zelf jaren mee gestruggled en soms nog hoor. Ik vermoed overigens absoluut geen autisme bij mijn kind, ook al is ze genetisch gezien 50% mij. Wat ze wel graag wil is rust op het gebied van tegenslag en haar energie besteden aan de leuke dingen in het leven.
Ook het woord 'trauma' kwam al een paar keer langs. Hoewel we met alle macht hebben geprobeerd om dat te voorkomen, vrees ik toch dat dat niet helemaal gelukt is. Hoewel dat misschien ook wel begrijpelijk is, stemt het me ook wel verdrietig om dat te moeten erkennen.
De orthodontist had het gisteren ook al over een soort trauma. Dochter heeft, vermoedelijk doordat er nogal wat gedoe en gepruts aan haar gebit heeft plaatsgevonden, een andere manier van slikken ontwikkeld waardoor een open beet is ontstaan en daarvoor krijgt ze binnenkort een extra beugel. Daarop reageerde ze zelf nogal gevat met 'oh, en dat ga je dan oplossen met nog meer gedoe en gepruts in mijn mond?'. Het antwoord daarop was dus ja. Zoals mensen ook extra medicijnen krijgen om de bijwerkingen van de medicijnen voor de initiële klachten op te lossen.
Een andere reactie was ook 'maar ik heb het niet expres gedaan'. Dat denken in 'schuld' zit nogal diep. Het voelt nu als een soort straf voor haar, terwijl het dat niet is. Dat voelt oneerlijk en creëert weerstand (ik wil niet, ik ga niet).
Vanmiddag na school merkte ik dat ze moe en gespannen was. Ze wilde wel graag een massage dus ik heb haar lijfje gemasseerd waarbij ik de spanning in haar lichaam duidelijk kon voelen en wegvloeien. Tijdens die massage werd ze wel rustig en is ze in slaap gevallen.
MamaE schreef op 23-11-2022 om 15:46:
[..]
Mijn dochter is qua karakter eigenlijk een heel normaal meisje van zeven. Het leven heeft alleen wel wat extra uitdagingen op haar pad gebracht. Dat is niet iemands keuze geweest en zeker niet van haar zelf. Vanaf een jaar of zes gaan kinderen zichzelf meer vergelijken met leeftijdsgenootjes en dat was precies ook de periode dat haar in relatief korte tijd best wat vervelende dingen overkomen zijn.
Je eigen 'anders zijn' omarmen, kun je dat verwachten van zo'n jong kind? Ik heb er zelf jaren mee gestruggled en soms nog hoor. Ik vermoed overigens absoluut geen autisme bij mijn kind, ook al is ze genetisch gezien 50% mij. Wat ze wel graag wil is rust op het gebied van tegenslag en haar energie besteden aan de leuke dingen in het leven.Ook het woord 'trauma' kwam al een paar keer langs. Hoewel we met alle macht hebben geprobeerd om dat te voorkomen, vrees ik toch dat dat niet helemaal gelukt is. Hoewel dat misschien ook wel begrijpelijk is, stemt het me ook wel verdrietig om dat te moeten erkennen.
De orthodontist had het gisteren ook al over een soort trauma. Dochter heeft, vermoedelijk doordat er nogal wat gedoe en gepruts aan haar gebit heeft plaatsgevonden, een andere manier van slikken ontwikkeld waardoor een open beet is ontstaan en daarvoor krijgt ze binnenkort een extra beugel. Daarop reageerde ze zelf nogal gevat met 'oh, en dat ga je dan oplossen met nog meer gedoe en gepruts in mijn mond?'. Het antwoord daarop was dus ja. Zoals mensen ook extra medicijnen krijgen om de bijwerkingen van de medicijnen voor de initiële klachten op te lossen.
Een andere reactie was ook 'maar ik heb het niet expres gedaan'. Dat denken in 'schuld' zit nogal diep. Het voelt nu als een soort straf voor haar, terwijl het dat niet is. Dat voelt oneerlijk en creëert weerstand (ik wil niet, ik ga niet).
Vanmiddag na school merkte ik dat ze moe en gespannen was. Ze wilde wel graag een massage dus ik heb haar lijfje gemasseerd waarbij ik de spanning in haar lichaam duidelijk kon voelen en wegvloeien. Tijdens die massage werd ze wel rustig en is ze in slaap gevallen.
Het is niet zozeer dat je dat van haar moet ‘verwachten’ alsof het een opdracht is, of een eis waaraan ze moet voldoen. Dat kan natuurlijk niet. Het is meer dat ze niet gesterkt moet raken in haar eigen idee dat ze alleen ‘normaal’ is onder bepaalde voorwaarden. En natuurlijk is ze in een heleboel opzichten ‘normaal’ en in andere niet. Met dat schulddenken zit ze misschien nog net in het staartje van het magisch denken, dat een kind denkt dat alles wat gebeurt door haar is veroorzaakt. Dat is dus in principe normaal maar zou wel de komende jaren moeten wegebben. En helemaal los van of zijzelf ‘normaal’ is, wat ze heeft meegemaakt is dat zeker niet. Ze verdient dus extra aandacht en zorg. Kennelijk kan ze dat niet zo ervaren. Best begrijpelijk natuurlijk als het gaat om een beugel of een medische behandeling. Daar is natuurlijk niks aan. En dat ze een fijn leven wil, zonder tegenslag, dat is heel goed te snappen. Maar er komt nou eenmaal wel een stevige portie tegenslag en frustratie op haar pad, dus ook al is het misschien niet leeftijdsadequaat om ermee te moeten dealen, het moet toch, omdat hij er nou eenmaal is. Hoe dat er dan qua begeleiding uit moet zien, weet ik natuurlijk niet. Misschien is periodiek een massage of naar een osteopaat wel net zo effectief als de een of andere therapie? Geleide oefeningen doen voor het slapen gaan, om te ontspannen? Kinderyoga? Maar hoe dan ook laat de werkelijkheid van haar tegenslag zich niet wegdenken omdat het ongewenst is dat zo’n jong kind daarmee moet dealen.
