Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
wil40 schreef op 04-01-2023 om 11:29:
"Het neefje is acht en hij heeft net iets te veel charisma om zijn nare karaktertrekjes mee te camoufleren. Net als mijn zus, die had dat vroeger ook en nog wel."
Ook best een heftige uitspraak van een "liefdevolle" tante. Je hebt gewoon een hekel aan hem, althans, dat lees ik in deze uitspraak. Hij weet dat, voelt dat en mede ook je zus. Dat gaat de verhoudingen er niet gezelliger op maken. Een incident is een incident, aanvaring tussen neefje en nichtje, kinderen lossen dat vaak samen prima op.
Nee, ik heb geen hekel aan hem. Ook niet aan mijn zus. Wel aan bepaalde karaktertrekjes en gedrag. En vooral aan het feit dat hij er mee weg komt. Er zijn al meerdere incidenten geweest waarbij hij exact wist in te spelen op de gevoeligheden van het moment en waarbij grove taal en beledigingen niet werden geschuwd.
Mijn zus heeft me als puber jarenlang dagelijks beledigd, gekleineerd, genegeerd en buitengesloten en dat heeft nooit enige consequentie gehad behalve de opmerking 'doe niet zo flauw' of 'dat hoef je niet te zeggen'.
Ik houd helemaal niet van ruzie en gedoe en wil het graag goedmaken. Alleen niet ten koste van mijn eigen waardigheid of die van mijn kind.
Weet je MamaE, jij neemt dingen heel zwaar op. Je gaat diep op dingen in, overdenkt implicaties en consequenties van gedrag, bent heel gevoelig, ethisch scherp afgesteld. Ik herken dat wel. Het is een lastige eigenschap. Het vraagt een heel groot bewustzijn waarin je veel ziet en overdenkt. En het is vooral lastig omdat iets inzien niet altijd betekent dat je er ook naar kan handelen. Wat je hier laat zien is dat je zowel aan jezelf als aan anderen hoge eisen stelt op basis van analyse. Maar alleen analyse is niet genoeg. Mensen hebben een ‘ik’ hoog te houden. Ze hebben emoties. Ze zijn lui of hebben hun aandacht er niet bij. En dat is allemaal normaal. Het is een illusie dat je altijd gezond en ethisch gedrag moet kunnen verwachten. Je moet als mens altijd rekening houden met een zekere mate van gekte bij anderen en bij jezelf en je moet leren dealen met de spanningen die dat meebrengt. Ik ben daar zelf bepaald geen natuurtalent in. Ik blijf ook gemakkelijk steken in de spanningen van ‘dit zou niet zo moeten zijn’ of ‘die zou dit niet moeten doen’ of ‘ik zou eigenlijk dit of dat (niet) moeten doen’ en daar heb je niks aan. Want het is niet gebaseerd op de werkelijkheid maar alleen op wat je bedenkt en het biedt je dus geen aanknopingspunten om te handelen. Want als de dingen die niet moeten gebeuren toch gebeuren, wat doe je dan? Ik zie jou daarmee worstelen en ik herken dat. Ik zou dat zeker met je therapeut bespreken als ik jou was. Want als je kunt leren hier wat ontspannener mee om te gaan, kan dat jou veel meer ruimte bieden in het leven. Want er zal nou eenmaal nooit een situatie ontstaan dat mensen, inclusief jijzelf, volgens het boekje gaan reageren. Als jij dat toch blijft verwachten, allereerst van jezelf, breng je jezelf teveel schade toe. Dan stagneer je in situaties en kun je niet verder omdat je die rommeligheid niet accepteert. Je bent geen ideaal persoon en zult dat nooit worden. Niemand is dat. Het is belangrijk daarmee wat meer op je gemak te raken en wat te ontspannen bij het idee dat we allemaal kneuzen zijn die maar wat aanklooien en (ook) enorm stomme en onaardige dingen doen en dat zullen blijven doen tot onze laatste dag hier op aarde.
PS Ik schrijf het stellend op maar uiteraard heb ik de waarheid, jouw waarheid, niet in pacht. Het is wat jouw berichten bij mij oproepen. Als je je er niet in herkent, kun je het gewoon naast je neerleggen. Misschien ten overvloede maar ik wil het toch even gezegd hebben.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 11:25:
Ja mijn dochter heeft ook sorry moeten zeggen omdat ze sloeg, ook al ging het per ongeluk. Het is overigens niet de eerste keer dat er zo zwakjes wordt gereageerd op het gedrag van mijn neefje. Ik vermoed overigens dat dat ook voor een deel frustratie is die bij mezelf ligt hoor, want mijn zus haar gedrag vroeger had ook nooit consequenties.
Wat hij deed ging net zo goed per ongeluk.
Dat het gedrag van je zus nooit consequenties had ligt er echt aan hoe jij situaties ervaart door je autisme. Je vat alles zo zwaar op en ervaart zaken heel heftig door je autisme. Dat is voor jou naar maar kunnen anderen niks aan doen. Je praat altijd erg snerend over je zus maar wat je beschrijft is vaak gewoon pubergedrag. Ook over neefje praat je erg onvriendelijk. Misschien iets om te overdenken of het wel allemaal zo zwaar is als dat jij vindt dat het is..
Gingergirl schreef op 04-01-2023 om 12:02:
[..]
Wat hij deed ging net zo goed per ongeluk.
Dat het gedrag van je zus nooit consequenties had ligt er echt aan hoe jij situaties ervaart door je autisme. Je vat alles zo zwaar op en ervaart zaken heel heftig door je autisme. Dat is voor jou naar maar kunnen anderen niks aan doen. Je praat altijd erg snerend over je zus maar wat je beschrijft is vaak gewoon pubergedrag. Ook over neefje praat je erg onvriendelijk. Misschien iets om te overdenken of het wel allemaal zo zwaar is als dat jij vindt dat het is..
Dat zou kunnen. Het is zeker stof tot nadenken. Na haar puberteit werd ze ook wel weer liever hoor. Ik kan het nu met meer mildheid en mededogen zien dan destijds, maar het heeft zeker zijn sporen wel nagelaten. Overigens vind ik twintig keer per dag iemand dik, lelijk en vriendloos noemen, iemand stelselmatig negeren als je geen zin hebt in die persoon, iemands bestaan als irritant bestempelen geen normaal pubergedrag.
Ik opende dit topic eigenlijk voor mijn dochter, en hoe ik haar zou kunnen helpen.
En dan gaat het toch heel veel over mij. Dat schuurt ergens wel. En dat is niet per se erg, maar ik word er wel onzeker van.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 11:51:
[..]
Nee, ik heb geen hekel aan hem. Ook niet aan mijn zus. Wel aan bepaalde karaktertrekjes en gedrag. En vooral aan het feit dat hij er mee weg komt. Er zijn al meerdere incidenten geweest waarbij hij exact wist in te spelen op de gevoeligheden van het moment en waarbij grove taal en beledigingen niet werden geschuwd.
Mijn zus heeft me als puber jarenlang dagelijks beledigd, gekleineerd, genegeerd en buitengesloten en dat heeft nooit enige consequentie gehad behalve de opmerking 'doe niet zo flauw' of 'dat hoef je niet te zeggen'.
Ik houd helemaal niet van ruzie en gedoe en wil het graag goedmaken. Alleen niet ten koste van mijn eigen waardigheid of die van mijn kind.
Die karaktertrekken ga jij niet veranderen, niet die van je zus en niet die van je neefje. Net zoals jouw mindere trekken er zijn en die van je kind. Het oud zeer dat je zus je heeft aangedaan in de pubertijd blijft oud zeer wat alleen jijzelf een plek kan geven.
Hoe nu verder in de toekomst?
MamaE schreef op 04-01-2023 om 12:28:
[..]
Dat zou kunnen. Het is zeker stof tot nadenken. Na haar puberteit werd ze ook wel weer liever hoor. Ik kan het nu met meer mildheid en mededogen zien dan destijds, maar het heeft zeker zijn sporen wel nagelaten. Overigens vind ik twintig keer per dag iemand dik, lelijk en vriendloos noemen, iemand stelselmatig negeren als je geen zin hebt in die persoon, iemands bestaan als irritant bestempelen geen normaal pubergedrag.
Ik opende dit topic eigenlijk voor mijn dochter, en hoe ik haar zou kunnen helpen.
En dan gaat het toch heel veel over mij. Dat schuurt ergens wel. En dat is niet per se erg, maar ik word er wel onzeker van.
Dat komt omdat jij je eigen instrument bent om je dochter te helpen. Die onzekerheid is niet nodig. Dat is eigenlijk steeds de crux. Je doet gewoon je best en je doet dingen goed en je doet dingen verkeerd en heel veel er tussenin. Net als alle andere ouders die hier schrijven. Alleen gaat dit nu even over jou en niet over al die anderen. Maar we zitten allemaal in hetzelfde schuitje MamaE.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 12:28:
[..]
Dat zou kunnen. Het is zeker stof tot nadenken. Na haar puberteit werd ze ook wel weer liever hoor. Ik kan het nu met meer mildheid en mededogen zien dan destijds, maar het heeft zeker zijn sporen wel nagelaten. Overigens vind ik twintig keer per dag iemand dik, lelijk en vriendloos noemen, iemand stelselmatig negeren als je geen zin hebt in die persoon, iemands bestaan als irritant bestempelen geen normaal pubergedrag.
Wat je beschrijft is wel normaal pubergedrag, maar heel vervelend voor de omgeving en zeker iets waar ouders op moeten corrigeren.Zeker 13-jarigen kunnen echte draken zijn voor iedereen om hen heen (mijn dochter zei ooit "mam, ik wil het dan niet zo zeggen maar dan heb ik het toch ineens gezegd") en ook wel voor zichzelf, en ze hebben zelf totaal niet in de gaten dat alle boosheid in de omgeving door hun eigen gedrag veroorzaakt wordt.
Het is wel jammer dat jij de pijn van toen nog steeds bij je draagt en het niet kan laten bij je zus (en jezelf) van toen. Zij kan daar nu niets meer aan veranderen en ik denk ook niet dat ze het zich herinnnert.
En weet jij wel nog precies wat je anderen hebt aangedaan, al dan niet bewust, en is dat allemaal vereffend? Om het even bij mezelf te houden, ik kan me nu goed indenken dat mensen mij vroeger vaak dominant en irritant vonden, maar toendertijd zag ik dat héél anders. Pas veel later ging ik inzien dat conflicten met mijn oudste zus escaleerden door mijn eigen gedrag, ook nog toen we al ruimschoots volwassen waren. Dat is geen misdaad, van niemand van de betrokkenen, maar zonder je eigen rol te zien is het lastig om verhoudingen te veranderen. Mijn zus was overigens ook niet de makkelijkste, mijn moeder heeft wel eens verzucht dat ze blij was dat wij niet kort na elkaar gekomen waren. Kon ik me wel voorstellen.
Edit: ik kon het verhaal rond dat neefje niet helemaal terugvinden in de draad, dus ik mis wat beeld.
Wel vind ik het absoluut ontoelaatbaar dat hij jou voor kutautist uitsccheldt, niet alleen is dat erg grof en onbeleefd maar het betekent ook dat hij je echt probeert persoonlijk te raken, met kennis over jou die zijn ouders bij hem weg hadden moeten houden. Jouw observatie dat het eigenlijk een venijnig mannetje is dat zijn charme inzet om daarmee weg te komen, kan best kloppen. Waarom hier mensen daar zo boos over worden, begrijp ik niet. Er zijn gewoon vervelende kinderen, dat weten we zelf heel goed van toen we zelf klein waren. Opvoeding is ervoor om dat in te tomen. Zo niet, dan regelen andere kinderen dat later wel, of hij blijft ermee wegkomen en kan dan nog veel mensen ongelukkig maken op zijn pad.
Voorlopig kan je je dochter meegeven even niet te gaan stoeien, niet met neefje en niet met vriendinnetjes. Puur vanwege de beugel en de gevoelige kaak.
Als ze pijn heeft, kan je haar verwennen met een bakje schep ijs of laten sabbelen op reepjes bevroren brood. (Reepjes bevroren brood zijn ook heel makkelijk voor masseren van tandvlees gedurende de nacht.)
Als je merkt dat ze in een cocon zit, ga dan even met haar naar de winkel of iets anders buitenhuis doen voor wat afleiding.
Let er ook op dat je niet te veel op haar gaat letten; ze komt wel naar je toe.
Misschien is dat ook wel het verschil tussen de de aanpak van je man en van jou; mogelijk dat hij net even meer afwacht met vragen aan haar wat er scheelt. Soms kan je veel leren van verschil in aanpak kind door partner; aanpak net anders, maar ook werkzaam en iets om mee te nemen in je eigen aanpak.
In therapie kan je leren anders met een situatie om te gaan. Maar igv je zus heb je een vooroordeel hebben omdat er een geschiedenis is. Met haar zal je nagenoeg altijd wantrouwen koesteren itt de situaties met onbekenden.
Je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn. Mensen waar je niet mee klikt, (of het nu je buurvrouw, je collega of je zus of broer betreft), kan je beleefd te woord staan, maar daar blijft het bij. Dat betekent niet dat het aankomt op een breuk, alleen dat vriendschap wel van twee kanten komt.
beiden kinderen hadden dus sorry moeten zeggen naar elkaar. Ik lees niet duidelijk of dat gebeurd is.
Ik denk MammaE dat Mija gelijk heeft dat jou ethische normen heel scherp zijn afgesteld. Dat is aan de ene kant een mooie eigenschap maar wel heel lastig. Het mag bij wijze van spreken wel iets minder strak afgesteld staan.
Verder bemerk ik toch wel veel oud zeer. Ik ben het met je eens dat het absoluut niet oke is om je zus of broer 20 keer per dag sloom dik raar wijf en vriendenloos te noemen.
Onze dochter ergert zich ook wel eens aan onze zoon en kan hele nare dingen zeggen. Veel vervelender dan andersom. Dat moet absoluut niet geaccepteerd worden. Dat doen we ook niet. Ik denk dat het bij ons gezin ook is gekomen doordat zoon een hele poos veel meer aandacht heeft gekregen. Dat kon gezien de situatie ook niet anders. Maar dit hebben we wel erkent naar onze dochter en ook gezegd dat we echt wel zagen dat dit voor haar vervelend is. Het gaat nu ook met haar wel wat beter. Minder vaak heel boos.
Wie weet heeft je zus ook nog steeds een bepaalde wrok naar je toe.
Soms kunnen ' gezinsopstellingen' helpen. Is bij een vriendin gebeurt. Een van haar kinderen heeft een psychiatrische diagnose en dat vergde ook veel van haarzelf, man en de andere kinderen. Voor hen is dit heel behulpzaam geweest om samen verder te gaan
Maar goed dat moeten je ouders en zus wel willen. Willen zij dit niet dan hoop ik dat jezelf meer aan dit punt kan werken.
Als laatste wil ik toch nog kwijt dat ik het gedrag van neefje wel heel erg absurd vindt. Je zegt gewoon niet tegen een tante Kutautist. Gewoon NIET. Ik las in een van de reacties dat iemand zei: ik zou hem dit na afloop duidelijk maken. Na afloop? Denk ik dan. Gelijk lik op stuk geven. Acuut.. niet wachten. In ieder geval zou ik als ouder eerst zelf mijn excuses aanbieden en hem dan meesleuren de gang op. Als je dit te slap aanpakt gaat dit kind door. Hij moet echt zijn grenzen leren.
Het komt toch een beetje over alsof MammaE maar niet al te serieus genomen moet worden want zij heeft autisme en het is niet aardig maar ja MammaE trekt zich alles ook te veel aan. Ja doei...die snotneus moet ook zijn plaats kennen.
Leene schreef op 04-01-2023 om 13:11:
beiden kinderen hadden dus sorry moeten zeggen naar elkaar. Ik lees niet duidelijk of dat gebeurd is.
Ik denk MammaE dat Mija gelijk hebt dat jou ethische normen heel scherp zijn afgesteld. Dat is aan de ene kant een mooie eigenschap maar wel heel lastig. Het mag bij wijze van spreken wel iets minder strak afgesteld staan.
Verder bemerk ik toch wel veel oud zeer. Ik ben het met je eens dat het absoluut niet oke is om je zus of broer 20 keer per dag sloom dik raar wijf en vriendenloos te noemen.
Onze dochter ergert zich ook wel eens aan onze zoon en kan hele nare dingen zeggen. Veel vervelender dan andersom. Dat moet absoluut niet geaccepteerd worden. Dat doen we ook niet. Ik denk dat het bij ons gezin ook is gekomen doordat zoon een hele poos veel meer aandacht heeft gekregen. Dat kon gezien de situatie ook niet anders. Maar dit hebben we wel erkent naar onze dochter en ook gezegd dat we echt wel zagen dat dit voor haar vervelend is. Het gaat nu ook met haar wel wat beter. Minder vaak heel boos.
Wie weet heeft je zus ook nog steeds een bepaalde wrok naar je toe.
Soms kunnen ' gezinsopstellingen' helpen. Is bij een vriendin gebeurt. Een van haar kinderen heeft een psychiatrische diagnose en dat vergde ook veel van haarzelf, man en de andere kinderen. Voor hen is dit heel behulpzaam geweest om samen verder te gaan
Maar goed dat moeten je ouders en zus wel willen. Willen zij dit niet dan hoop ik dat jezelf meer aan dit punt kan werken.
Als laatste wil ik toch nog kwijt dat ik het gedrag van neefje wel heel erg absurd vindt. Je zegt gewoon niet tegen een tante Kutautist. Gewoon NIET. Ik las in een van de reacties dat iemand zei: ik zou hem dit na afloop duidelijk maken. Na afloop? Denk ik dan. Gelijk lik op stuk geven. Acuut.. niet wachten. In ieder geval zou ik als ouder eerst zelf mijn excuses aanbieden en hem dan meesleuren de gang op. Als je dit te slap aanpakt gaat dit kind door. Hij moet echt zijn grenzen leren.
Het komt toch een beetje over alsof MammaE maar niet al te serieus genomen moet worden want zij heeft autisme en het is niet aardig maar ja MammaE trekt zich alles ook te veel aan. Ja doei...die snotneus moet ook zijn plaats kennen.
Dat neefje zijn tante zo uitscheldt is belachelijk. Natuurlijk zegt het iets over mensen en relaties als daar maar halfbakken op wordt gereageerd. Maar als dat het patroon is denk ik dat de aangewezen route eerder is dat je jezelf ertegen beschermt, dat je meer afstand neemt door ze minder te zien of door ze minder serieus te nemen en je emotioneel los te maken. Erkenning eisen van mensen die er overduidelijk andere normen en waarden op nahouden is als kloppen op een deur die niet opengaat. Daar beschadig je jezelf het meest mee. Je hebt hun erkenning niet nodig. Alleen die van jezelf.
Mija schreef op 04-01-2023 om 13:23:
[..]
Dat neefje zijn tante zo uitscheldt is belachelijk. Natuurlijk zegt het iets over mensen en relaties als daar maar halfbakken op wordt gereageerd. Maar als dat het patroon is denk ik dat de aangewezen route eerder is dat je jezelf ertegen beschermt, dat je meer afstand neemt door ze minder te zien of door ze minder serieus te nemen en je emotioneel los te maken. Erkenning eisen van mensen die er overduidelijk andere normen en waarden op nahouden is als kloppen op een deur die niet opengaat. Daar beschadig je jezelf het meest mee. Je hebt hun erkenning niet nodig. Alleen die van jezelf.
Ja dat ben ik wel met je eens. Maar soms moet je dan ook tot de conclusie komen dat je maar beter weg kunt gaan. Lees de reactie van de dochter van MamaE. Voor een kind is het ook heel naar om te horen dat een neefje je moeder uitscheld. Uiteindelijk werd dochter alleen maar meer overstuur.
En je ontloopt nu eenmaal makkelijker een kennis dan je eigen familie. De moeder van MammaE is nu ook overstuur. Er zal toch linksom of rechtsom duidelijk moeten worden gemaakt dat het absoluut niet oke is om je tante zo aan te spreken en aan ouders dat ze meer aan gedrag van zoon moeten doen.
Ik weet dat ik het alleen van MammaE haar kant hoor maar ik weet ook dat zij heel eerlijk alles opschrijft en het komt op mij toch veel en veel te veel over alsof haar ouders en zus denken ' he jakkes wat is zij toch lastig met haar gevoelens ' terwijl zij met alles weg willen komen.
Dus dit lijkt mij een vervelende situatie. Zacht uitgedrukt. Ik zou denk ik man inschakelen en toch eens proberen door te spreken wat dit met hen doet en dan rustig iedereen uit laten spreken. Maar of dat lukt???
MamaE schreef op 04-01-2023 om 12:28:
[..]
Dat zou kunnen. Het is zeker stof tot nadenken. Na haar puberteit werd ze ook wel weer liever hoor. Ik kan het nu met meer mildheid en mededogen zien dan destijds, maar het heeft zeker zijn sporen wel nagelaten. Overigens vind ik twintig keer per dag iemand dik, lelijk en vriendloos noemen, iemand stelselmatig negeren als je geen zin hebt in die persoon, iemands bestaan als irritant bestempelen geen normaal pubergedrag.
Ik opende dit topic eigenlijk voor mijn dochter, en hoe ik haar zou kunnen helpen.
En dan gaat het toch heel veel over mij. Dat schuurt ergens wel. En dat is niet per se erg, maar ik word er wel onzeker van.
Dat is echt normaal pubergedrag hoor. Net zoals dat jij ook genoeg gedaan zult hebben wat zij niet leuk vond.
Onzeker zijn is niet nodig masr wellicht wel goed om te beseffen wat jouw rol in het geheel is / is geweest ipv alleen de rol van de ander te zien en te benoemen. Vanuit je stoornis bekijk en ervaar je dingen anders. Kun je niks aan doen. Maar het is ook niet perse de waarheid, het is jouw waarheid.
Leene schreef op 04-01-2023 om 13:11:
beiden kinderen hadden dus sorry moeten zeggen naar elkaar. Ik lees niet duidelijk of dat gebeurd is.
Ik denk MammaE dat Mija gelijk heeft dat jou ethische normen heel scherp zijn afgesteld. Dat is aan de ene kant een mooie eigenschap maar wel heel lastig. Het mag bij wijze van spreken wel iets minder strak afgesteld staan.
Verder bemerk ik toch wel veel oud zeer. Ik ben het met je eens dat het absoluut niet oke is om je zus of broer 20 keer per dag sloom dik raar wijf en vriendenloos te noemen.
Onze dochter ergert zich ook wel eens aan onze zoon en kan hele nare dingen zeggen. Veel vervelender dan andersom. Dat moet absoluut niet geaccepteerd worden. Dat doen we ook niet. Ik denk dat het bij ons gezin ook is gekomen doordat zoon een hele poos veel meer aandacht heeft gekregen. Dat kon gezien de situatie ook niet anders. Maar dit hebben we wel erkent naar onze dochter en ook gezegd dat we echt wel zagen dat dit voor haar vervelend is. Het gaat nu ook met haar wel wat beter. Minder vaak heel boos.
Wie weet heeft je zus ook nog steeds een bepaalde wrok naar je toe.
Soms kunnen ' gezinsopstellingen' helpen. Is bij een vriendin gebeurt. Een van haar kinderen heeft een psychiatrische diagnose en dat vergde ook veel van haarzelf, man en de andere kinderen. Voor hen is dit heel behulpzaam geweest om samen verder te gaan
Maar goed dat moeten je ouders en zus wel willen. Willen zij dit niet dan hoop ik dat jezelf meer aan dit punt kan werken.
Als laatste wil ik toch nog kwijt dat ik het gedrag van neefje wel heel erg absurd vindt. Je zegt gewoon niet tegen een tante Kutautist. Gewoon NIET. Ik las in een van de reacties dat iemand zei: ik zou hem dit na afloop duidelijk maken. Na afloop? Denk ik dan. Gelijk lik op stuk geven. Acuut.. niet wachten. In ieder geval zou ik als ouder eerst zelf mijn excuses aanbieden en hem dan meesleuren de gang op. Als je dit te slap aanpakt gaat dit kind door. Hij moet echt zijn grenzen leren.
Het komt toch een beetje over alsof MammaE maar niet al te serieus genomen moet worden want zij heeft autisme en het is niet aardig maar ja MammaE trekt zich alles ook te veel aan. Ja doei...die snotneus moet ook zijn plaats kennen.
Dat was ik en waarom zei ik dat: de situatie van pijn doen was niet opzettelijk. Dan zou ik het gedrag stoppen en worden beide kinderen op gelijk niveau gecorrigeerd. Niet nodig om daar een heisa van te maken. Het lelijke scheldwoord is een no go, absoluut. Daar zou ik direct iets van zeggen en later nog een ernstig gesprek over voeren met consequenties. Dat laatste hoeft niet in gezelschap. MamaE was al plaatsvervangend boos geworden op het pijn doen en de situatie was al zodanig geëscaleerd daardoor dat het een breuk veroorzaakt heeft. Niet nodig om een 8-jarige daarvoor verantwoordelijk te stellen als ook de volwassenen steken laten vallen.
Leene schreef op 04-01-2023 om 13:11:
Als laatste wil ik toch nog kwijt dat ik het gedrag van neefje wel heel erg absurd vindt. Je zegt gewoon niet tegen een tante Kutautist. Gewoon NIET. Ik las in een van de reacties dat iemand zei: ik zou hem dit na afloop duidelijk maken. Na afloop? Denk ik dan. Gelijk lik op stuk geven. Acuut.. niet wachten. In ieder geval zou ik als ouder eerst zelf mijn excuses aanbieden en hem dan meesleuren de gang op. Als je dit te slap aanpakt gaat dit kind door. Hij moet echt zijn grenzen leren.
Het komt toch een beetje over alsof MammaE maar niet al te serieus genomen moet worden want zij heeft autisme en het is niet aardig maar ja MammaE trekt zich alles ook te veel aan. Ja doei...die snotneus moet ook zijn plaats kennen.t
TUurlijk mag neefje dat niet zeggen, maar het is aan de ouders om te bepalen hoe ze dat aanpakken. Meesleuren de gang op vind ik ook niet perse een oplossing in gezelschap met kerst. Dochter loopt te meppen wat net zo goed niet mag en wordt toch ook niet de gang opgesleurd. Beiden kinderen moeten hun grenzen kennen danwel leren.
MammaE kiest ervoor om weg te gaan, daar hoeft familie geen berouw voor te tonen of excuses voor te maken. Wat een drama voir iets wat begon met een stoeipartij waarbij PER ONGELUK iets gebeurde.
