Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Ik vind het heel fijn dat ik er met mijn zus open over heb kunnen praten. Toch blijf ik het wel vreemd vinden dat een weldenkende, volwassen kerel tegen zijn kinderen op die manier praat over andere mensen en dat gedrag niet of nauwelijks of heel zwak wordt afgekeurd, vaak ook pas nadat duidelijk wordt dat een ander het niet oké vindt.
Ik hoop oprecht dat het vanaf nu beter zal gaan.
Met dochter gaat het inmiddels weer beter. Ze is in ieder geval weer aanspreekbaar en maakt contact. Dat is al heel fijn. Eten lukt weer zonder boze buien, praten gaat ook de goede kant op. Ik merk wel dat ze het lastig vindt als andere mensen iets opmerken over haar beugel of haar spraak. Dat vindt ze niet fijn en zorgt ook wel voor spanning. We hebben haar meegegeven dat ze best kan en mag aangeven dat ze het zelf ook allemaal niet leuk vindt, zonder boos te worden.
Soms kan ze zichzelf bij oplopende frustratie goed herpakken en vindt ze zelf dat ze veel te moeilijk doet. Maar ze zoekt ook nog wel veel nabijheid en dan kunnen er zomaar even een paar tranen over haar wangen lopen of dat ze het toch nodig vindt om zichzelf even pijn te doen.
Vanmiddag heeft ze haar eerste sessie bij de kindertherapeute gehad. Mijn man had haar eergisteren verteld dat ze daarheen ging en waarom. Haar eerste reactie was 'ik ben gewoon niet goed genoeg voor jullie', waar ze ook al snel weer spijt van had, want ze snapte het wel, maar wilde het niet. Een combi van weerstand en begrip. Ze wilde eigenlijk vooral niet dat het nodig was. Tja, wij ook niet, net als met zo veel andere dingen die haar overkomen zijn.
Vooraf ook wel de nodige spanning, maar ze kwam heel opgewekt naar buiten, want de mevrouw was lief en ze had veel leuk speelgoed en ze hadden allemaal leuke dingetjes gedaan en ze snapte haar. Ik merk wel dat ze nu erg stil is en moe.
MamaE schreef op 12-01-2023 om 16:12:
Ik vind het heel fijn dat ik er met mijn zus open over heb kunnen praten. Toch blijf ik het wel vreemd vinden dat een weldenkende, volwassen kerel tegen zijn kinderen op die manier praat over andere mensen en dat gedrag niet of nauwelijks of heel zwak wordt afgekeurd, vaak ook pas nadat duidelijk wordt dat een ander het niet oké vindt.
Ik hoop oprecht dat het vanaf nu beter zal gaan.
Met dochter gaat het inmiddels weer beter. Ze is in ieder geval weer aanspreekbaar en maakt contact. Dat is al heel fijn. Eten lukt weer zonder boze buien, praten gaat ook de goede kant op. Ik merk wel dat ze het lastig vindt als andere mensen iets opmerken over haar beugel of haar spraak. Dat vindt ze niet fijn en zorgt ook wel voor spanning. We hebben haar meegegeven dat ze best kan en mag aangeven dat ze het zelf ook allemaal niet leuk vindt, zonder boos te worden.
Soms kan ze zichzelf bij oplopende frustratie goed herpakken en vindt ze zelf dat ze veel te moeilijk doet. Maar ze zoekt ook nog wel veel nabijheid en dan kunnen er zomaar even een paar tranen over haar wangen lopen of dat ze het toch nodig vindt om zichzelf even pijn te doen.
Vanmiddag heeft ze haar eerste sessie bij de kindertherapeute gehad. Mijn man had haar eergisteren verteld dat ze daarheen ging en waarom. Haar eerste reactie was 'ik ben gewoon niet goed genoeg voor jullie', waar ze ook al snel weer spijt van had, want ze snapte het wel, maar wilde het niet. Een combi van weerstand en begrip. Ze wilde eigenlijk vooral niet dat het nodig was. Tja, wij ook niet, net als met zo veel andere dingen die haar overkomen zijn.
Vooraf ook wel de nodige spanning, maar ze kwam heel opgewekt naar buiten, want de mevrouw was lief en ze had veel leuk speelgoed en ze hadden allemaal leuke dingetjes gedaan en ze snapte haar. Ik merk wel dat ze nu erg stil is en moe.
Je kunt natuurlijk altijd overwegen om een keer met je zwager in gesprek te gaan. Jij vindt dingen van hem vreemd ( waar je ongetwijfeld gelijk in hebt) maar zo zal hij vermoedelijk ook dingen vreemd aan jou en je manier van handelen vinden. Wellicht kun je in een gesprek beter tot elkaar komen en elkaar beter begrijpen. Aangezien je als familie nog wel wat tijd met elkaar te gaan hebt.
Fijn dat je dochter de sessie positief ervaren heeft. De opmerking " ik ben niet goed genoeg voor jullie", kan natuurlijk heftig overkomen. Maar je mag best benoemen dat boos worden en jezelf slaan en / of in een reflex uithalen etc. Inderdaad niet goed is en dat ze daarom hulp krijgt. Gaat vast goed komen.
Gingergirl schreef op 12-01-2023 om 17:11:
[..]
Je kunt natuurlijk altijd overwegen om een keer met je zwager in gesprek te gaan. Jij vindt dingen van hem vreemd ( waar je ongetwijfeld gelijk in hebt) maar zo zal hij vermoedelijk ook dingen vreemd aan jou en je manier van handelen vinden. Wellicht kun je in een gesprek beter tot elkaar komen en elkaar beter begrijpen. Aangezien je als familie nog wel wat tijd met elkaar te gaan hebt.
Fijn dat je dochter de sessie positief ervaren heeft. De opmerking " ik ben niet goed genoeg voor jullie", kan natuurlijk heftig overkomen. Maar je mag best benoemen dat boos worden en jezelf slaan en / of in een reflex uithalen etc. Inderdaad niet goed is en dat ze daarom hulp krijgt. Gaat vast goed komen.
Dat kan. Ik denk dat ik het voorlopig even laat rusten me wil focussen op dochter, mezelf en onze onderlinge dynamiek. Dat vind ik eerlijk gezegd belangrijker op het moment. Als het nodig is, zal ik dat zeker overwegen.
We moeten nu eerst gaan laten zien dat we elkaar normaal kunnen behandelen en elkaar normaal kunnen aanspreken op gedrag dat we als onwenselijk ervaren.
Dochter heeft al wel vaker gezegd in ruzies of op momenten dat het moeilijk was dat ze 'niet goed genoeg is voor ons'. Dat raakt me, want het is niet waar. Maar ze slaat daarmee ook elke discussie dood. Ze snapt wel waarom het zinvol is om naar deze therapeute te gaan, maar ergens wil ze ook niet. Ze wil niet anders zijn. Heeft moeite dat te onderkennen. Sowieso reageert ze soms (vanuit trauma?) best heftig en op een manier die voor niemand wenselijk en allesbehalve constructief is.
MamaE schreef op 12-01-2023 om 17:51:
[..]
Dat kan. Ik denk dat ik het voorlopig even laat rusten me wil focussen op dochter, mezelf en onze onderlinge dynamiek. Dat vind ik eerlijk gezegd belangrijker op het moment. Als het nodig is, zal ik dat zeker overwegen.
We moeten nu eerst gaan laten zien dat we elkaar normaal kunnen behandelen en elkaar normaal kunnen aanspreken op gedrag dat we als onwenselijk ervaren.Dochter heeft al wel vaker gezegd in ruzies of op momenten dat het moeilijk was dat ze 'niet goed genoeg is voor ons'. Dat raakt me, want het is niet waar. Maar ze slaat daarmee ook elke discussie dood. Ze snapt wel waarom het zinvol is om naar deze therapeute te gaan, maar ergens wil ze ook niet. Ze wil niet anders zijn. Heeft moeite dat te onderkennen. Sowieso reageert ze soms (vanuit trauma?) best heftig en op een manier die voor niemand wenselijk en allesbehalve constructief is.
Maar ze nog maar 7 toch? Dan kan je dat ook allemaal niet inzien. Dat kost jaren.
Het is heel verdrietig als je kind zegt "ik ben niet goed genoeg voor jullie" Onze zoon zei dat ook wel of "ik kan er maar beter niet meer zijn, dat zijn jullie van mijn gezeik af" wat kun je anders doen dan zeggen dat ze wel goed genoeg is, dat we blij zijn met onze zoon en ze vasthouden en liefhebben?
Het is goed dat ze hulp krijgt maak er maar verder niet te veel woorden aan vuil.
Ja, ze is nog maar zeven. Met momenten kan ze heel wijs en realistisch zijn, maar soms ook totaal niet. Over de uitspraak 'ik ben niet goed genoeg voor jullie': Dat zegt ze soms ook als we haar vertellen dat een bepaalde behandeling nodig is waar ze niet om staat te springen. Voor mijn gevoel is het ook een soort van wegrennen van haar emoties door het bij ons neer te leggen. Ze wil niet anders zijn, heeft daar moeite mee en kan op deze manier plaatsvervangend boos worden op ons in plaats van een situatie.
Ik probeer haar te begrijpen en het te zien als onmacht. Dat lukt soms, maar blijft met momenten lastig. En dat ligt bij mij, niet bij haar.
Op momenten zoals vannacht dat ze onrustig en verdrietig wakker wordt, opgerold tegen me aan en bijna in me kruipt dan heb ik echt zo'n intense beschermdrift, maar als ze boos en afwijzend doet, heb ik de neiging om dat terug te doen. Ik vind dat geen mooie eigenschap van mezelf. Deze dynamiek bestond ook tussen mijn vader en mij en ik heb me altijd voorgenomen dat ik dit anders wilde doen, omdat ik het echt wel als schadelijk heb ervaren. Ik riep als kind in boze buien wel eens dat het me niet boeide als ik dood zou gaan. Mijn vader zei dan 'nou, dan doe je dat toch' en mijn zus 'he he lekker rustig'. Dat meenden we natuurlijk geen van allen, maar het is geenszins een vorm van communicatie die ik gezond, normaal of wenselijk acht.
Gisteren met de hele familie uit eten geweest. Heerlijk gegeten en het was gezellig.
In de middag gingen we al bij mijn ouders op de koffie. Heb de kinderen aan het begin even kort met zijn drieën apart genomen om het gebeuren van kerst met elkaar af te sluiten. Dochter had aanvankelijk 'geen behoefte aan neefje' en neefje leek het nog steeds niet helemaal serieus te nemen, maar uiteindelijk is het wel gelukt en is er geen ruzie gemaakt en fijn gespeeld.
Gisteravond bij het tandenpoetsen wel nog even een enorm boze bui van dochter met allerlei verwijten naar mij toe. Over dat ze van mij moest praten over haar gevoelens en de situatie met haar gebit/beugels en dat ze dat stom vond en ze betrok de moeite die ik soms heb met het accepteren van dingen enorm op zichzelf. Ik vind het vermoeiend en verdrietig dat we elkaar regelmatig verkeerd begrijpen. Mijn man heeft het weer opgelost en ik ben niet snel jaloers, maar inmiddels voel ik me in mijn onmacht soms boos op hem omdat het hem vaak wel lukt om dochter te kalmeren en dingen uit te leggen en mij niet.
MamaE, hoe is eigenlijk het contact tussen jullie en familie van je man? Gaan jullie wel eens bij hen op visite?
Ik lees alleen maar over de relazen tussen de onderlinge verstandhouding tussen de twee zussen en de botsingen tussen hun kinderen bij opa en oma moeders kant. ik was wel benieuwd of het bij opa oma vaders kant minder competitief er aan toe gaat.
Hier waren in de familie twee nichtjes waarbij de ene die paar mnd ouder was, veel mondiger was dan de ander. De jongste (7jr) was zo blij dat een tante zwanger was, want dan was ze niet meer de jongste. Al die jaren keek ze tegen haar vrolijke nicht op. Jaloezie knaagt. Helemaal als de ander er leuk uitziet, snel, grappig en ad rem is.
MamaE schreef op 15-01-2023 om 13:28:
Gisteren met de hele familie uit eten geweest. Heerlijk gegeten en het was gezellig.
In de middag gingen we al bij mijn ouders op de koffie. Heb de kinderen aan het begin even kort met zijn drieën apart genomen om het gebeuren van kerst met elkaar af te sluiten. Dochter had aanvankelijk 'geen behoefte aan neefje' en neefje leek het nog steeds niet helemaal serieus te nemen, maar uiteindelijk is het wel gelukt en is er geen ruzie gemaakt en fijn gespeeld.
Gisteravond bij het tandenpoetsen wel nog even een enorm boze bui van dochter met allerlei verwijten naar mij toe. Over dat ze van mij moest praten over haar gevoelens en de situatie met haar gebit/beugels en dat ze dat stom vond en ze betrok de moeite die ik soms heb met het accepteren van dingen enorm op zichzelf. Ik vind het vermoeiend en verdrietig dat we elkaar regelmatig verkeerd begrijpen. Mijn man heeft het weer opgelost en ik ben niet snel jaloers, maar inmiddels voel ik me in mijn onmacht soms boos op hem omdat het hem vaak wel lukt om dochter te kalmeren en dingen uit te leggen en mij niet.
Je dochtertje lijkt in haar denken wat star en soms extreem, en jij zit er soms best bovenop ( ik had bv dat vooraf gesprek denk ik niet gevoerd, daar geef je het een nieuwe lading mee en het is voor de kinderen best ongemakkelijk. Daarnaast geeft het een beetje aan dat jij er nog niet klaar mee was en dat het pas klaar is als jij er klaar mee bent)vandaar dat ik denk dat jullie samen sneller botsen, terwijl jullie je bij je man beiden begrepen voelen en hij zaken beter kan sturen.
Dat is niet erg, je kunt ook blij zijn dat jullie beiden je man in je leven hebben. Best kans dat als ze ouder wordt ze meer herkenning bij jou kan vinden.
Ik botste vroeger meer met mijn vader omdat we op elkaar leken en nu trek ik om dezelfde reden van binnen meer naar hem toe. Dat maakte hem vroeger, of mijn moeder nu, niet minder waardevol of geliefd.
MamaE schreef op 15-01-2023 om 13:28:
Gisteren met de hele familie uit eten geweest. Heerlijk gegeten en het was gezellig.
In de middag gingen we al bij mijn ouders op de koffie. Heb de kinderen aan het begin even kort met zijn drieën apart genomen om het gebeuren van kerst met elkaar af te sluiten. Dochter had aanvankelijk 'geen behoefte aan neefje' en neefje leek het nog steeds niet helemaal serieus te nemen, maar uiteindelijk is het wel gelukt en is er geen ruzie gemaakt en fijn gespeeld.
Gisteravond bij het tandenpoetsen wel nog even een enorm boze bui van dochter met allerlei verwijten naar mij toe. Over dat ze van mij moest praten over haar gevoelens en de situatie met haar gebit/beugels en dat ze dat stom vond en ze betrok de moeite die ik soms heb met het accepteren van dingen enorm op zichzelf. Ik vind het vermoeiend en verdrietig dat we elkaar regelmatig verkeerd begrijpen. Mijn man heeft het weer opgelost en ik ben niet snel jaloers, maar inmiddels voel ik me in mijn onmacht soms boos op hem omdat het hem vaak wel lukt om dochter te kalmeren en dingen uit te leggen en mij niet.
De situatie van kerst had je toch al uitgesproken met je zus...waarom nu weer oprakelen?
Dat je dochter geen zin had in neefje, nou prima toch, ze hoeven toch niet perse bij elk bezoek met elkaar te spelen. Laat ze dat samen uitzoeken. Je bemoeit je er wel wat dwangmatig mee, wellicht minder boze dochter als je er niet zo bovenop zit. En je man telkens de brandjes moet blussen. Lijkt me niet erg ontspannen als je meteen weer over het vorige bezoek begint en ze apart gaat nemen; zo maak je het wel erg zwaar allemaal.
Gebeurt dit ook bij andere vrienden/ kennissen/ familie?
Wel fijn dat het etentje verder goed verliep. Je ouders ook weer helemaal blij?
Echt, die kinderen zijn nog zo jong. Die hebben er helemaal niks aan als je het zo zwaar maakt. Wat was er nu helemaal aan de hand? Stoeien, per ongeluk pijn doen en een klap als reactie. Laat dat nu gewoon. Dat gedoe van wat volwassenen wel of niet zeggen hoef je niet met hen te bespreken.
MamaE schreef op 15-01-2023 om 13:28:
Gisteren met de hele familie uit eten geweest. Heerlijk gegeten en het was gezellig.
In de middag gingen we al bij mijn ouders op de koffie. Heb de kinderen aan het begin even kort met zijn drieën apart genomen om het gebeuren van kerst met elkaar af te sluiten. Dochter had aanvankelijk 'geen behoefte aan neefje' en neefje leek het nog steeds niet helemaal serieus te nemen, maar uiteindelijk is het wel gelukt en is er geen ruzie gemaakt en fijn gespeeld.
Gisteravond bij het tandenpoetsen wel nog even een enorm boze bui van dochter met allerlei verwijten naar mij toe. Over dat ze van mij moest praten over haar gevoelens en de situatie met haar gebit/beugels en dat ze dat stom vond en ze betrok de moeite die ik soms heb met het accepteren van dingen enorm op zichzelf. Ik vind het vermoeiend en verdrietig dat we elkaar regelmatig verkeerd begrijpen. Mijn man heeft het weer opgelost en ik ben niet snel jaloers, maar inmiddels voel ik me in mijn onmacht soms boos op hem omdat het hem vaak wel lukt om dochter te kalmeren en dingen uit te leggen en mij niet.
Ik zou hier ook heel boos van worden als ik je dochter was. Was het voor de kinderen nodig dat er nog iets besproken werd of was het voor hen allang klaar? En dan je dochter dwingen zich kwetsbaar op te moeten stellen bij een neefje die niet al te subtiel is in zijn uitingen. En volgens jouw eerdere post jou en je dochter kwetst door zijn opmerkingen over jullie kwetsbaarheden.
Ik had het met mijn zus uitgepraat ja. De kinderen onderling nog niet. Als ze op school of zo ruzie hebben, moeten ze dat toch ook?
Nou ja, in ieder geval was het blijkbaar niet handig, hoewel ik het goed bedoelde en juist onderling begrip wilde creëren. Ik wilde het ook helemaal niet zwaar maken, maar wel afsluiten. Wel weer een leermoment. Maar hoe veel leermomenten ga ik nog nodig hebben in de toekomst?
Dat dochter soms wat star en extreem is in haar denken heeft ze dus niet van een vreemde. Dat vind ik wel lastig en het roept in mijn hoofd een warboel van schuldgevoel, begrip, afkeer, boosheid, verdriet en onmacht op.
De relatie met de familie van mijn man is goed. We zien hen alleen minder vaak omdat ze verder weg wonen en dochter heeft daar geen neefjes/nichtjes van haar leeftijd, die zijn allemaal een heel stuk ouder.
Met andere kinderen heeft dochter niet snel ruzie. We horen regelmatig dat ze 'makkelijk in de omgang' is. Mijn ouders zijn wel heel blij dat het weer goed is tussen mijn zus en mij.
De grote kunst is juist niks doen. Kinderen dingen zelf laten oplossen, je kind zelf met dingen laten komen. Op je handen gaan zitten en niks doen. Hoe moeilijk ook. Je zal zien dat dat jou rust geeft en je dochter ruimte.
Ik had me heilig voorgenomen geen curlingmoeder te worden. Op veel fronten ben ik daar ook niet, denk ik. Maar op dit gebied heb ik voor mijn gevoel al te vaak de plank mis geslagen.
Ik wil niet nog meer fouten maken en in dat streven gebeurt het dan toch. En dan loopt in mijn hoofd alles weer door elkaar, word ik verdrietig, boos op en teleurgesteld in mezelf en op de donkerste momenten kunnen mijn gedachten heel destructief zijn.
Het zijn geen fouten, hooguit leermomenten als je het er mee eens bent.
Mijn 2 kinderen hebben de ( naast goede dingen) deels iets van mijn mankementen en deels van hun andere ouder. Laten die 2 mankementen nu vreselijk met elkaar botsen. Daar heb ik me ook best wel eens vervelend om gevoeld en eerlijk: als ik de trekjes van de andere ouder door voel komen ook wel eens wanhoop of afkeer. Maar daar kan toch niemand iets aan doen?
Wat misschien fijn voor je dochter zou zijn, is dat je het eens op het beloop laat. Iets meer met helikopterview bekijken en beoordelen. Bv: 1. Is ze in gevaar? Nee? Dan grijp je niet in. 2. Ze wordt boos. Is dat erg? Nee, je biedt evt. hulp aan en reageert ze boos of afwijzend, dan laat je haar er zelf uitkomen; eindeloos masseren en trusten en er zo bovenop zitten, bijna letterlijk bedoel ik, is niet nodig. 3. Stoet ze zich wel in je armen, dan houd je haar lekker vast tot ze klaar is.
