Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
MamaE schreef op 15-01-2023 om 22:53:
Ik zhad het met mijnus uitgepraat ja. De kinderen onderling nog niet. Als ze op school of zo ruzie hebben, moeten ze dat toch ook?
Nou ja, in ieder geval was het blijkbaar niet handig, hoewel ik het goed bedoelde en juist onderling begrip wilde creëren. Ik wilde het ook helemaal niet zwaar maken, maar wel afsluiten. Wel weer een leermoment. Maar hoe veel leermomenten ga ik nog nodig hebben in de toekomst?
Dat dochter soms wat star en extreem is in haar denken heeft ze dus niet van een vreemde. Dat vind ik wel lastig en het roept in mijn hoofd een warboel van schuldgevoel, begrip, afkeer, boosheid, verdriet en onmacht op.
De relatie met de familie van mijn man is goed. We zien hen alleen minder vaak omdat ze verder weg wonen en dochter heeft daar geen neefjes/nichtjes van haar leeftijd, die zijn allemaal een heel stuk ouder.
Met andere kinderen heeft dochter niet snel ruzie. We horen regelmatig dat ze 'makkelijk in de omgang' is. Mijn ouders zijn wel heel blij dat het weer goed is tussen mijn zus en mij.
Je kunt jullie kerst situatie niet vergelijken met school: als er iets tijdens het speelkwartier/ pauze gebeurt dan bespreek je dit met elkaar na het speelkwartier of hooguit de volgende dag, niet 3 weken later.
Er was ook geen ruzie met kerst, maar een stoeipartijtje waarbij neef per ongeluk je dochter op een pijnlijke plek raakte en je dochter in een reflex uithaalde. Kan gebeuren: neef moet beter opletten en dochter moet andere keuzes maken als ze een pijnlijk gezicht heeft; dan is stoeien niet handig. Vervolgens escaleert het doirdat jij je ermee ging bemoeien ipv het de kinderen zelf op te laten lossen. Dit is uitgepraat met je zus en zij zal ongetwijfeld met haar zoon gesproken hebben. Echt niet nodig om meteen ze apart te nemen en er weer over te beginnen, dan maak je het echt onnodig zwaar. Natuurlijk bedoel je het allemaal ontzettend goed, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar je bemoeienis heeft vaak geen positief effect. Je dochter heeft veel boze buien, natuurlijk wil je dat als moeder oplossen maar soms moet je het ook bij haar laten ipv het voor haar op willen lossen. We zien straks neef, o je hebt geen zin in neef, prima doe je wat anders. Dochter heeft op zo'n moment een gevoel, laat dat op dat moment bij haar en probeer het niet op te lossen. Bv masseren kan prima zijn om haar rustig te krijgen maar moet niet een oplossing worden dat het op een gegeven moment zo'n gewoonte wordt dat ze altijd jou nodig heeft om er uit te komen. Geef haar wat meer ruimte om zaken zelf op te lossen daar heeft ze de leeftijd voor.
Wat de laatste twee mensen schrijven komt steeds terug in de berichten: je zit bovenop het gedrag van je dochter en je analyseert elke stap die ze doet. En dan analyseer je ook nog je eigen gedrag en gaat dat met haar ook nog bespreken. Ze is 7, daar heeft ze toch helemaal geen behoefte aan? Mij lijkt er ook een tegenstrijdigheid: aan de ene kant behandel je haar als een volwassene door situatie eindeloos met haar te bespreken, te evalueren, terwijl je haar aan de andere kant als een baby behandelt door alles voor haar te willen oplossen.
mensen handelen meestal automatisch en gaan niet van tevoren allerlei strategieën bedenken zoals ‘als ik dit zeg, dan zal hij dat doen’. Ze kunnen dus ook niet verklaren waarom ze iets deden, en ik heb het gevoel dat jij dat wel van je dochter vraagt. Je vraagt het ook van jezelf, dat lijkt me ook niet handig, maar dan val je tenminste alleen jezelf ermee lastig.
heel vroeger, toen mensen nog tien kinderen hadden, was het aai over de bol en snel weer verder spelen als een kind zich bezeerd had. Dat gebrek aan aandacht was het andere uiterste, maar probeer eens een beetje in het midden te gaan zitten. Het zal ook voor je eigen hoofd rustiger worden.
MamaE schreef op 15-01-2023 om 22:53:
Ik had het met mijn zus uitgepraat ja. De kinderen onderling nog niet. Als ze op school of zo ruzie hebben, moeten ze dat toch ook?
Nou ja, in ieder geval was het blijkbaar niet handig, hoewel ik het goed bedoelde en juist onderling begrip wilde creëren. Ik wilde het ook helemaal niet zwaar maken, maar wel afsluiten. Wel weer een leermoment. Maar hoe veel leermomenten ga ik nog nodig hebben in de toekomst?
Dat dochter soms wat star en extreem is in haar denken heeft ze dus niet van een vreemde. Dat vind ik wel lastig en het roept in mijn hoofd een warboel van schuldgevoel, begrip, afkeer, boosheid, verdriet en onmacht op.
De relatie met de familie van mijn man is goed. We zien hen alleen minder vaak omdat ze verder weg wonen en dochter heeft daar geen neefjes/nichtjes van haar leeftijd, die zijn allemaal een heel stuk ouder.
Met andere kinderen heeft dochter niet snel ruzie. We horen regelmatig dat ze 'makkelijk in de omgang' is. Mijn ouders zijn wel heel blij dat het weer goed is tussen mijn zus en mij.
Je zou altijd kunnen overwegen om voor jezelf wat meer gerichte hulp te vragen voor je autisme en je manier van handelen. Je hebt nooit begeleiding gehad daarvoor en kan wellicht waardevol zijn voor je, met als aanvulling je coach.
De vraag over omgang met familie en vrienden was niet zo zeer bedoeld hoe je dochter daar mee omgaat maar hoe jij daar mee omgaat / de situaties die daar ontstaan. Als jullie bij vrienden met kinderen zijn, hoe ga je dan met situaties tussen de kinderen om, krijg je weleens feedback van je vriendinnen?
Jullie hebben gelijk. Ik moet echt veel meer los gaan laten en minder gaan analyseren.
Ik weet het, ik doe mijn best, en toch lukt het me keer op keer niet.
In situaties met andere mensen en kinderen zit ik er helemaal niet zo bovenop naar mijn idee. Vaak ben ik er ook niet eens bij. Er kan wel eens onenigheid of discussie tussen kinderen, maar geen gekke dingen.
Ik denk dat ik doordat ik bepaalde gedrags- en karaktertrekjes van mijn zus terugzie bij haar kinderen, ik mijn dochter heb willen 'beschermen' daartegen vanuit het gevoel dat mijn zus vroeger te veel overal mee is weggekomen. En daar sla ik dan weer in door omdat ik moeite heb met het vinden van een gezonde balans daar in.
Nog meer hulp...dat is wel echt een drempel hoor. Het ding is dat ik best weet en zie waar het mis gaat. Alleen ben ik blijkbaar nogal hardleers.
Gisteren was trouwens wel een fijne dag. Lekker wezen zwemmen en dochter was niet meer boos op mij. Ik ben er ook niet meer op teruggekomen. Waarschijnlijk is dat ook niet nodig. Ze was even boos, dat is nu voorbij.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 11:12:
Jullie hebben gelijk. Ik moet echt veel meer los gaan laten en minder gaan analyseren.
Ik weet het, ik doe mijn best, en toch lukt het me keer op keer niet.
In situaties met andere mensen en kinderen zit ik er helemaal niet zo bovenop naar mijn idee. Vaak ben ik er ook niet eens bij. Er kan wel eens onenigheid of discussie tussen kinderen, maar geen gekke dingen.
Ik denk dat ik doordat ik bepaalde gedrags- en karaktertrekjes van mijn zus terugzie bij haar kinderen, ik mijn dochter heb willen 'beschermen' daartegen vanuit het gevoel dat mijn zus vroeger te veel overal mee is weggekomen. En daar sla ik dan weer in door omdat ik moeite heb met het vinden van een gezonde balans daar in.
Nog meer hulp...dat is wel echt een drempel hoor. Het ding is dat ik best weet en zie waar het mis gaat. Alleen ben ik blijkbaar nogal hardleers.
Gisteren was trouwens wel een fijne dag. Lekker wezen zwemmen en dochter was niet meer boos op mij. Ik ben er ook niet meer op teruggekomen. Waarschijnlijk is dat ook niet nodig. Ze was even boos, dat is nu voorbij.
En als je nu eens voordat je een bepaald gesprek aangaat of je dochter dwingt tot een gesprek, even bij je man checkt of dat een goed idee is? Dus in dit geval had je aan je man kunnen vragen of je er bij neef en je dochter nog op terug moest komen of het beter kan laten gaan.
Schemerlampje schreef op 16-01-2023 om 11:16:
[..]
En als je nu eens voordat je een bepaald gesprek aangaat of je dochter dwingt tot een gesprek, even bij je man checkt of dat een goed idee is? Dus in dit geval had je aan je man kunnen vragen of je er bij neef en je dochter nog op terug moest komen of het beter kan laten gaan.
Dat zou kunnen. Lijkt me verstandig. Ik heb alleen nogal een onafhankelijkheidsdrang.
Ik vind dat ik alles zelf moet kunnen. Dat slaat nergens op, maar ook dat is nog steeds afzetten tegen mijn opvoeding. Zucht...wat ben ik toch een moeilijk mens soms.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 11:12:
Nog meer hulp...dat is wel echt een drempel hoor. Het ding is dat ik best weet en zie waar het mis gaat. Alleen ben ik blijkbaar nogal hardleers.
Waarom is het zo'n drempel?
Welnee je bent helemaal niet hardleers; je hebt autisme. En mensen met autisme vinden dit soort dingen nou eenmaal moeilijk/ lastig om in de praktijk toe te passen. Dat is simpelweg je stoornis die het lastig maakt. Maar daar kun je hulp bij krijgen en in getraind/ gecoacht worden. En hoe fijn en relaxt zou het voor jezelf kunnen zijn als je er anders mee om kunt gaan? Dat is misschien iets om over na te denken in je beslissing om meer gespecialiseerde hulp te vragen en te aanvaarden. Je bent opgevoed met het idee dat hulp vragen was voor mensen die niet helemaal 100 waren, nu weten we beter en is het echt niet raar of vreemd. En als het je helpt...
Kijk je schrijft ook dat je man je veel helpt en dat is natuurlijk prima om elkaar aan te vullen in een relatie. Maar hij is natuurlijk wel je man en niet je begeleider. Het kan ook fijn zijn om het zelf te kunnen en niet afhankelijk van hem te zijn en op hem te moeten leunen. Je wilt ook voorkomen dat zijn hulp aan jou gedurende je huwelijksjaren op een gegeven moment te veel een belasting voor hem wordt.
Gingergirl schreef op 16-01-2023 om 12:58:
[..]
Waarom is het zo'n drempel?
Welnee je bent helemaal niet hardleers; je hebt autisme. En mensen met autisme vinden dit soort dingen nou eenmaal moeilijk/ lastig om in de praktijk toe te passen. Dat is simpelweg je stoornis die het lastig maakt. Maar daar kun je hulp bij krijgen en in getraind/ gecoacht worden. En hoe fijn en relaxt zou het voor jezelf kunnen zijn als je er anders mee om kunt gaan? Dat is misschien iets om over na te denken in je beslissing om meer gespecialiseerde hulp te vragen en te aanvaarden. Je bent opgevoed met het idee dat hulp vragen was voor mensen die niet helemaal 100 waren, nu weten we beter en is het echt niet raar of vreemd. En als het je helpt...
Kijk je schrijft ook dat je man je veel helpt en dat is natuurlijk prima om elkaar aan te vullen in een relatie. Maar hij is natuurlijk wel je man en niet je begeleider. Het kan ook fijn zijn om het zelf te kunnen en niet afhankelijk van hem te zijn en op hem te moeten leunen. Je wilt ook voorkomen dat zijn hulp aan jou gedurende je huwelijksjaren op een gegeven moment te veel een belasting voor hem wordt.
Tuurlijk is mijn man niet mijn begeleider. Soms voelt het wel een beetje zo, op momenten dat ik weer eens met mezelf overhoop lig. Ik heb heel veel aan hem, maar over het algemeen denk ik niet dat onze relatie ongelijkwaardig is.
Maar het voelt ook heel afhankelijk, al die hulpverlening. Ik weet dat het nergens op slaat. Toch voelt het wel zo. Alsof ik niks zelf kan. Dat mijn man bij me weg wil omdat hij niet meer om kan gaan met mij, dat is mijn grootste angst. Niet omdat ik niet alleen kan zijn, dat kan ik zelfs extreem goed (voordat ik hem kende heb ik nooit een relatie gehad en dat ook niet gemist). Maar ik zou het mezelf enorm aanrekenen.
Jullie berichten raken me. Ik heb al best een paar tranen weg moeten vegen vandaag.
Dat is niet erg, het betekent dat er in mijn hoofd wel iets gebeurt.
Ik opende dit topic voor onze dochter. Dat ze het lastig had en we haar graag willen helpen. Het gaat nu enorm veel over mij, mijn handelen en mijn functioneren. Ik leer van jullie en dat is goed. Maar het voelt ook een beetje alsof ik mede debet ben aan de issues van dochter en dat vind ik heel moeilijk en verdrietig.
Voor iemand die zichzelf hardleers noemt ben je wel heel hard aan het leren en onderzoeken. En dat is een compliment!
Zie dat wat mensen hier doen als het duiden van de handleiding van je dochter en jou helpen je eigen handleiding te schrijven. Want als het beter met jou gaat, als je wat losser komt wellicht van een aantal overtuigingen, dan straalt dat ook uit naar je dochter.
Zie zo ook het advies voor coaching. Je brein werkt anders en dat kent vele mooie eigenschappen, alleen kan het nu even nuttig zijn daar weer even hulp bij te vragen.
Als ik me niet vergis coach je ook sportende kinderen? Je kunt je voorstellen dat als je voor een marathon zou gaan trainen, je in het begin even hulp hebt Om goed je voeten weg te zetten, looppas, schema’s enz. Dan kun je het een heel stuk zelf, maar is er (bv rond de overgang van 10 km rennen naar 21 km rennen) ook weer een moment waarop je een paar trainingssessies nodig hebt. Omdat je dan tegen zaken aanloopt waar je eerder nog niets van wist. Of omdat je manier van lopen nu toch ineens onhandig wordt. En zo misschien ook weer wanneer je een paar weken voor de marathon zit; andere omstandigheden vragen veranderende vaardigheden. Zo geldt dat voor mensen ook. Soms heb je andere vaardigheden nodig en is het fijn dat we in een tijd leven dat die ondersteuning er ook is.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 11:12:
Jullie hebben gelijk. Ik moet echt veel meer los gaan laten en minder gaan analyseren.
Ik weet het, ik doe mijn best, en toch lukt het me keer op keer niet.
In situaties met andere mensen en kinderen zit ik er helemaal niet zo bovenop naar mijn idee. Vaak ben ik er ook niet eens bij. Er kan wel eens onenigheid of discussie tussen kinderen, maar geen gekke dingen.
Ik denk dat ik doordat ik bepaalde gedrags- en karaktertrekjes van mijn zus terugzie bij haar kinderen, ik mijn dochter heb willen 'beschermen' daartegen vanuit het gevoel dat mijn zus vroeger te veel overal mee is weggekomen. En daar sla ik dan weer in door omdat ik moeite heb met het vinden van een gezonde balans daar in.
Nog meer hulp...dat is wel echt een drempel hoor. Het ding is dat ik best weet en zie waar het mis gaat. Alleen ben ik blijkbaar nogal hardleers.
Gisteren was trouwens wel een fijne dag. Lekker wezen zwemmen en dochter was niet meer boos op mij. Ik ben er ook niet meer op teruggekomen. Waarschijnlijk is dat ook niet nodig. Ze was even boos, dat is nu voorbij.
Dit! Hoeveel ruimte geeft dit nu voor je dochter en jezelf! Je bent er niet op terug gekomen en had een leuke dag. Dat is wat er gebeurt als je op je handen gaat zitten. Dus doe dat vaker. Misschien moet je als matra nemen: ik doe niks en ik zeg niks tenzij iemand direct ernstig gevaar loopt (niet een blauwe plek, maar erger).
Pief schreef op 16-01-2023 om 16:11:
[..]
Dit! Hoeveel ruimte geeft dit nu voor je dochter en jezelf! Je bent er niet op terug gekomen en had een leuke dag. Dat is wat er gebeurt als je op je handen gaat zitten. Dus doe dat vaker. Misschien moet je als matra nemen: ik doe niks en ik zeg niks tenzij iemand direct ernstig gevaar loopt (niet een blauwe plek, maar erger).
Dit was zeker fijn. Ik vind het zelf belangrijk om in ieder geval sorry te zeggen als ik verkeerd heb gehandeld. Liefst zo snel mogelijk ook.
Ik hoef haar ook niet oneindig te beschermen. Alleen doordat ze steeds vaker zichzelf pijn ging doen én best wat nare dingen heeft meegemaakt, heb ik dat misschien net wat meer moeten doen en ben ik er (alweer) te veel in doorgeslagen.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 16:32:
[..]
Dit was zeker fijn. Ik vind het zelf belangrijk om in ieder geval sorry te zeggen als ik verkeerd heb gehandeld. Liefst zo snel mogelijk ook.
Ik hoef haar ook niet oneindig te beschermen. Alleen doordat ze steeds vaker zichzelf pijn ging doen én best wat nare dingen heeft meegemaakt, heb ik dat misschien net wat meer moeten doen en ben ik er (alweer) te veel in doorgeslagen.
Heel herkenbaar hoor MamaE. Ik heb zelf een zoon met autisme (zoals je weet) en door zijn eerdere depressiviteit durf ik hem eigenlijk niet zijn eigen fouten te laten maken uit angst dat hij zich weer zo gaat voelen. Bovendien ben ik me er bij hem veel meer van bewust hoe zich voelt dan bij mijn dochter en moet ik mezelf echt dwingen om niet bij elke negatieve emotie in de paniek te schieten. Valt niet altijd mee.
AlisonH schreef op 16-01-2023 om 16:52:
[..]
Heel herkenbaar hoor MamaE. Ik heb zelf een zoon met autisme (zoals je weet) en door zijn eerdere depressiviteit durf ik hem eigenlijk niet zijn eigen fouten te laten maken uit angst dat hij zich weer zo gaat voelen. Bovendien ben ik me er bij hem veel meer van bewust hoe zich voelt dan bij mijn dochter en moet ik mezelf echt dwingen om niet bij elke negatieve emotie in de paniek te schieten. Valt niet altijd mee.
Wij hebben na de nogal hectische eerste levensfase van dochter in het ziekenhuis het advies meegekregen om haar vooral als een normaal kind te behandelen. Een kind dat fouten maakt, soms brutaal of stout is, niet luistert, ongewenst gedrag vertoond etc.
En daar dan op te reageren zoals je dat bij een kind met een normale start ook zou doen. De dankbaarheid voor het feit dat je kind het gered heeft is dan een grondbeginsel, net als houden van. Het schijnt nogal eens voor te komen dat ouders met een 'zorgenkind' dat kind overmatig beschermen, verwennen, te veel accepteren en/of niet durven te corrigeren, waardoor kinderen onnodig een ontwikkelingsachterstand of gedragsproblemen ontwikkelen.
Wat ik jou wil meegeven is om dat toch te proberen. Succeservaringen zijn belangrijk, maar als een ander altijd alles voor je doet, is dat alsnog niet jouw succes.
Hij zal moeten leren om zijn eigenwaarde en zelfbeeld uit zichzelf te kunnen halen en dat los te koppelen van zijn prestaties. Zelfs als hij niks presteert, is hij nog steeds waardevol als persoon. Gewoon omdat hij goed is, zoals hij is. Dat betekent niet dat de lat op de grond hoeft te liggen qua verwachtingen, die dingen kunnen los staan van elkaar. Ik heb dat ook moeten leren en dat was, eerlijk is eerlijk, de allerzwartste periode uit mijn leven.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 13:33:
[..]
Tuurlijk is mijn man niet mijn begeleider. Soms voelt het wel een beetje zo, op momenten dat ik weer eens met mezelf overhoop lig. Ik heb heel veel aan hem, maar over het algemeen denk ik niet dat onze relatie ongelijkwaardig is.
Maar het voelt ook heel afhankelijk, al die hulpverlening. Ik weet dat het nergens op slaat. Toch voelt het wel zo. Alsof ik niks zelf kan. Dat mijn man bij me weg wil omdat hij niet meer om kan gaan met mij, dat is mijn grootste angst. Niet omdat ik niet alleen kan zijn, dat kan ik zelfs extreem goed (voordat ik hem kende heb ik nooit een relatie gehad en dat ook niet gemist). Maar ik zou het mezelf enorm aanrekenen.Jullie berichten raken me. Ik heb al best een paar tranen weg moeten vegen vandaag.
Dat is niet erg, het betekent dat er in mijn hoofd wel iets gebeurt.Ik opende dit topic voor onze dochter. Dat ze het lastig had en we haar graag willen helpen. Het gaat nu enorm veel over mij, mijn handelen en mijn functioneren. Ik leer van jullie en dat is goed. Maar het voelt ook een beetje alsof ik mede debet ben aan de issues van dochter en dat vind ik heel moeilijk en verdrietig.
Omdat jij als volwassene veel meer tools in huis hebt om je dochter te helpen, dat is wmb de enige reden waarom ik eerlijk tegen je praat. Omdat jij vastloopt op haar vastlopen en vice versa en we met haar niet kunnen discussiëren vanwege haar leeftijd en omdat het forum er tussenzit. Omdat "men" denk ik ziet dat je dochter soms worstelt op de manier waarop jij worstelt.
Ik zeg altijd maar dat mijn kinderen óndanks ons als ouders best aardig gelukt zijn.
Je bent hooguit debet in erfelijkheid/familiaire belasting. Nét als ieder ander. En aangezien dat geen keuze is, kun je het moeilijk vinden, maar je kunt je energie beter besteden aan leren wat afstand te nemen. Niet als in negeren, maar haar de kans geven haar strijdjes te strijden zonder rekening te houden met jou en jij je strijdjes strijden zonder haar er in te betrekken.
Sorry zeggen is niets meer dan een beleefd besefmoment, zwaar overschat in mijn ogen. Ik heb liever dat ik in de praktijk iemand een sorry laat zien. We vechten allemaal tegen onze tekortkomingen, daar ben je geen uitzondering in ( alweer niet, hoe tof is dat😀), we doen allemaal maar wat.
En om positief te eindigen: je bent ondanks je hobbels leerbaarder en kunt beter incasseren dan de gemiddelde mens zónder die hobbels.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 11:22:
[..]
Dat zou kunnen. Lijkt me verstandig. Ik heb alleen nogal een onafhankelijkheidsdrang.
Ik vind dat ik alles zelf moet kunnen. Dat slaat nergens op, maar ook dat is nog steeds afzetten tegen mijn opvoeding. Zucht...wat ben ik toch een moeilijk mens soms.
In mijn ogen ben je inderdaad een beetje moeilijk, maar vooral moeilijk voor jezelf! En dan ook nog gezien vanuit mijn gezichtspunt, terwijl ik ook niet de wijsheid in pacht heb.
dat is waar iedereen je hier mee wil helpen. Neem het leven wat luchtiger. Dat je dat niet kan is niet een falen van jouw kant, zo ben je gewoon. Wij denken dat je het wat makkelijker krijgt als je wat meer laat gaan en dingen loslaat, maar dat moet nog maar blijken.
Uit je berichten spreekt vooral dat je een ontzettend lief mens bent, dat merk je ook wel, velen doen hun best om met je mee te denken en erover na te denken hoe iets anders zou kunnen. Geven je tips en feedback. En omdat je zo’n denker bent, heb ik het idee dat je er echt over nadenkt en dingen niet meteen afwijst. Dat is voor ons lezers fijn, dan zijn wij ook bereid om weer bij de volgende stap mee te denken. En zo kom jij steeds verder in je proces. Geef niet op, aan het verleden (je opvoeding) kun je niks veranderen, aan je toekomst wel!
