Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Al bij de pijnpoli geweest?
Wat naar. Wat vervelend dat de huisarts aangeeft nikd meer te kunnen doen.
ik zou ook vragen naar de pijnpoli
pijnpoli ook geweest ja. Op het moment is ze niet in staat om überhaupt ergens heen te gaan.
krijgt ze ondersteuning van de thuiszorg? (Alleen al om jou te ontlasten) Die kunnen helpen met wassen en aankleden.
Verder geen tips, sterkte
ja, die is er.
Helaas heb ik geen tips voor je, ik wil jullie wel veel sterkte wensen want dit is een vreselijke situatie.
De huisarts heeft opname in een psychisch centrum voorgesteld. Eerlijk gezegd denk ik dat dat de enige mogelijkheid voor je moeder is, waarom staan jullie daar negatief tegenover? Ze hebben daar ook medicatie en ze kan ondersteund worden bij wassen en dergelijke. Ze kunnen haar leren om beter met de pijn om te gaan.
De weg die ze nu gaat lijkt mij heilloos, gaat alleen maar erger worden zo.
de huisarts heeft gezegd dat ze daar niks meer met medicatie kunnen doen. Leren omgaan met de pijn lijkt ons onmogelijk, het is onuithoudbare pijn, hoe moet je daarmee omgaan. Ze kan niks meer verdragen, zelfs geen gesprek aangaan, niet tegen licht, geluid enz. Wij denken dat ze daar alleen maar verder afzwakt zonder mijn vader en ons om haar heen.
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 10:09:
de huisarts heeft gezegd dat ze daar niks meer met medicatie kunnen doen. Leren omgaan met de pijn lijkt ons onmogelijk, het is onuithoudbare pijn, hoe moet je daarmee omgaan. Ze kan niks meer verdragen, zelfs geen gesprek aangaan, niet tegen licht, geluid enz. Wij denken dat ze daar alleen maar verder afzwakt zonder mijn vader en ons om haar heen.
Of misschien gaat het daar toch wel beter. Zoals het nu is, is het toch onhoudbaar schrijf je? Waarom dan niet het alternatief proberen?
ja, maar ze wil het zelf ook niet en dat snap ik heel goed.
hoe kunnen ze mensen zo maar laten zitten? Ze heeft zelf een euthanasie verklaring, maar dat is niet voor dit soort dingen zegt de huisarts. Nee waarvoor dan wel, erger als dit kan niet ..Wat voel ik een vreselijk onmacht en verdriet.
Is een second (third, fourth) opinion een idee? Zowel voor de pijn als voor de euthanasieverklaring.
Ze kan niet naar de pijnpoli, zeg je. En een telefonisch consult?
(Ik lees net dat ze daar al geweest is. Hebben ze haar gewoon naar huis gestuurd?)
Zij hebben meer mogelijkheden dan een huisarts.
Je zult sowieso iets moeten doen, want zo gaat het niet.
Hebben jullie contact opgenomen met het psychisch centrum? Ter informatie. Daar werkt toch ook een psychiater? Die kan wel degelijk medicatie voorschrijven. Ik slik bv. amitriptyline. Een anti-depressiva die ook goed werkt tegen mijn zenuwpijn.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik geloof meteen dat je je zo machteloos voelt.
Er is al van alles geprobeerd wat niets heeft opgeleverd. De huisarts heeft klip en klaar aangegeven het niet meer te weten. Je beschrijft de situatie als heel ernstig en onhoudbaar. Je gaat er zelf aan onderdoor. Het is alsof jullie thuis bezig zijn pleisters te plakken op een slagaderlijke bloeding. Als de ambulance komt, zegt die: ze moet naar het ziekenhuis maar dat willen jullie niet en jullie laten de ambulance weer vertrekken. Maar het is te ernstig. Het is niet meer reeel dat jullie dit thuis met z’n tweeën opvangen. Als de huisarts, een professional, zegt dat die opname een kans biedt, moet dat geprobeerd worden. Het is niet anders. Als je moeder zich daartegen verzet, is dat pijnlijk genoeg een extra reden waarom het nodig is want dan ziet ze de situatie niet zoals die is. Het kan zo niet doorgaan. Ik snap zelfs wel dat de huisarts er moeite mee heeft weer gebeld te worden. Jullie verwachten iets waarvan deze arts al gezegd heeft dat zij/hij het niet kan bieden. Die kan niks meer voor je moeder doen.
Daarom blijft er geen andere mogelijkheid over dan opname. Je moeder heeft professionele zorg nodig. Thuis zijn er geen mogelijkheden meer en zijzelf en haar mantelzorgers zijn uitgeput. Er zal daar in ieder geval met haar aan de problemen gewerkt worden. Er is een kans dat het haar helpt. En mogelijk wordt de situatie ook anders bekeken als professionals dag in dag uit zien hoe slecht het met haar gaat.
Ik denk dat er niks anders opzit Kikki, hoe pijnlijk dat ook is. Misschien kun je proberen je ervoor open te stellen dat het iets positiefs zou kunnen brengen? Voor je moeder, maar ook voor je vader en voor jou. Er staan hier immers drie mensenlevens op het spel.
er is een psychiater in beeld en die medicijnen heeft ze allemaal al gehad. GGZ is in beeld, maar doen amper iets. Geen haar een boekwerk mee over gedacht en gevoel, ze kan niet eens lezen en is niet meer bij krachten er ook iets mee te doen. Pijnpoli zijn we geweest, ook medicatie die niet hielpen.
