Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Het is niet "waarschijnlijk" dat ze stress heeft, het is een feit. Pijn geeft heel veel stress, kan leiden tot depressiviteit en zo blijft de cirkel rondgaan.
Wat verklevingen betreft kan een osteopaat misschien nog wat betekenen. Voor de rest moeilijk.
Nog even terugkomen op een detail uit de OP: je schrijft dat het een paar maanden geleden drie weken goed is gegaan. Er is toen kennelijk een trigger voor herstel geraakt. Dat is hoopvol. Het kan dus wel gekeerd worden. Mij lijkt dat een heel goed en optimistisch uitgangspunt voor die opname. Ze moeten heel intensief en systematisch op zoek naar waar invloed uitgeoefend kan worden.
Voordeel van verblijf in zorghotel is dat deskundige zorgverleners haar continu op objectieve wijze kunnen observeren. Daarnaast is een zorghotel veelal voorzien van ouderenpartijen, arts gespecialiseerd op klachten die vooral bij oudere mensen optreden. Ze hebben daar ook de apparaten in de fysio-ruimte waar ze kunnen achterhalen wat ze wel en niet kan, of hoe ze iets ook anders kan doen zonder pijn.
Een huisarts weet veel, maar vaak van alles een beetje. Een ouderenarts is meer bekend met lichamen die door de leeftijd er op achteruit gaan.
Je moeder heeft hulp van een thuiszorgmedewerker. Mogelijk dat zij jullie hierin kan adviseren. Of laat je informeren door iemand van een zorghotel door een zorghotel binnen te stappen. Je geeft mij gevoel van onbekend maakt onbemind. Zelfs als zij daar het probleem niet kunnen achterhalen, heeft je vader even kunnen bijtanken.
ik zal eens zoeken naar zorghotel. MelaS ik weet niet of het dat precies is , maar wel zoiets, ergens gaat het in het zenuwstelsel mis
in een zorghotel is je moeder niet op de juiste plaats, krijgt ze hoogstwaarschijnlijk geen indicatie voor, kan aardig oplopen aan kosten en zal haar in elk geval niet helpen om de juiste diagnose te vinden.
Er is geen directe pasklare oplossing of pil; waarom neem je niet aan wat de huisarts zegt en geef je je moeder ( en zij zichzelf) de kans om op lichamelijk en geestelijk gebied uit te zoeken wat er is?
Ik begrijp dat het niet meevalt, maar je zult denk ik toch mee moeten werken en overtuigend moeten zijn om deel van de oplossing te worden. Jullie blokkeren momenteel de boel en de enige garantie die dat geeft, en dat bedoel ik oprecht en niet gemeen, is dat je moeder blijft zoals het nu gaat.
Zijn er complicaties na de operatie van drie jaar geleden opgetreden? Is dat lichamelijk uitgezocht? Ik dacht namelijk dat je moeder een paar maanden geleden geopereerd was en sindsdien pijn heeft.
Die korte verbetering geeft hoop.
Het komt soms voor dat de hersenen pijnprikkels blijven afgeven ook nadat een letsel hersteld is. Daar zijn revalidatietrajecten voor. Maar een opname zou ik voor ieders rust echt wel overwegen. Soms zijn dingen niet fijn en wil je niet maar is het wel nodig. Geldt voor kinderen net zo goed als voor volwassenen.
nee, 3 jaar geleden was er na de operatie een maand niks aan de hand. Toen begonnen de hoofdpijnen, geen tv meer kunnen kijken, niet meer kunnen fietsen, neut tegen warmte kou kunnen enz.....afgelopen oktober weer een operatie en is alles enorm toegenomen, nu door het hele lichaam pijnen en kan ze niks meer. Ze heeft nog steeds last van de darmen, maar artsen zeggen dat er niks is. Toen het goed ging had ze dus morfine, maar dat doet nu niks meer. (En de vraag blijft of dat het ook echt geweest is, huisarts denkt van niet, wij wel)
Heel naar. Ik weet het eerlijk gezegd ook niet. Reactie op narcose is vaak direct er na. Maar het is nu al maanden ruk en van thuisblijven wordt het echt niet beter. Dus ik zou een opname echt wel overwegen. Al is het maar om zelf even bij te komen.
Na aanleiding post MelaS
https://www.medischcontact.nl/nieuws/laatste-nieuws/artikel/duidelijke-conclusie-helpt-patient-met-conversie.htm
In dit artikel wordt pmt ( psychomotorischtherapie) genoemd als mogelijke behandeling. In menig zorghotel werken naast fysiotherapeuten ook pmt-ers. Of anders therapie in centrum als Heliomare.
https://www.heliomare.nl/hoe-kunnen-we-u-helpen/beperkingen/chronische-pijn/
Max88 gaf aan dat er wrs geen indicatie komt. Lijkt mij een beetje voorbarig; mogelijk dat huisarts er wel heil in ziet.
Dan heb je eerst een diagnose nodig, daar is een zorghotel niet voor bedoeld, je moet dat meer zien als revalidatie. De indicatie moet door huisarts of specialist worden gegeven en dan moet je aan wat eisen voldoen. Gratis is het ook niet en dat kan erg oplopen. Buiten dat zou er tenslotte ook maar net plek moeten zijn. De huisarts hééft al aangegeven waar mevrouw meest op haar plek is.
Max88 schreef op 30-04-2022 om 21:15:
Dan heb je eerst een diagnose nodig, daar is een zorghotel niet voor bedoeld, je moet dat meer zien als revalidatie. De indicatie moet door huisarts of specialist worden gegeven en dan moet je aan wat eisen voldoen. Gratis is het ook niet en dat kan erg oplopen. Buiten dat zou er tenslotte ook maar net plek moeten zijn. De huisarts hééft al aangegeven waar mevrouw meest op haar plek is.
Het is vandaag de dag al heel moeilijk om ergens terecht te kunnen. Als je al een diagnose hebt, dan moet er inderdaad ook maar net plaats zijn, zoals Max88 hierboven al aangeeft.
Kikki39 schreef op 30-04-2022 om 15:13:
we staan er negatief tegenover omdat ze niks kan en niks kan verdragen. Wij vragen ons af wat ze dan met haar moeten doen daar. Ze kan niet met andere mensen, niet tegen licht, geluid, niet sporten, gewoon niks. 5 stappen kan ze zetten en dan weer zitten.
Je bericht raakte me.
Het deed me denken aan de periode dat ik na jaren zorg thuis voor mijn schoonvader met hersenletsel in de situatie kwam dat mijn (dementerende) moeder met heel veel pijn bij haar thuis in bed lag en wij (vader, zus, ik en thuiszorg) voor mijn moeder zorgden.
Vanuit die ervaring schrijf ik dan ook. En, ben ik bang dat datgene wat ik ga schrijven, je rauw op het dak gaat vallen.
Het komt er in het kort op neer: Kijk of het mogelijk is om je moeder zo snel mogelijk in een psychisch centrum te plaatsen.
En dan gaat het er niet om dat jullie je vragen hebben over wat ze dan met haar moeten doen, en dat jullie dat niet weten. Juist omdat jullie dat niet weten moet ze daar naar toe.
Een opname heeft namelijk meerdere kanten. Medisch gezien kan er gekeken worden wat er precies aan de hand is, of hoe daar mee om te gaan.
Sociaal gezien (voor jullie dan): het geeft jullie de gelegenheid om weer wat vlees op de botten te krijgen. Het continue zorgen voor en om je moeder vreet je lichamelijk en emotioneel compleet op. Met als gevolg dat je een kokervisie krijgt, omdat jullie continue dezelfde (korte) gesprekjes voeren met iedere keer dezelfde uitkomsten. Iedere keer de zelfde conclusies, en keer op keer wordt niet alleen haar hulpeloosheid benadrukt, maar ook jullie onmacht.
En het kan ook zijn dat JIJ die beslissing moet forceren. Tegen de wens van je ouders in. Want zoals het nu gaat, is het niet meer leefbaar. Niet voor jou, niet voor je ouders.
Ik heb die beslissing ook geforceerd. Met een bloedend hart en in de volle overtuiging dat dit niet datgene was wat mijn ouders gewild zouden hebben.
Maar soms heb je die keuze niet. Dan wordt je door de realiteit ingehaald en kom je tot het besef dat datgene waar je ouders van droomden niet meer haalbaar is.
En…. Vergeet niet: Als je nu doorgaat met zorgen totdat je er dood bij neervalt, wie moet en dan zorgen als er iets met je partner, of je vader gebeurt? Wie pakt dat dan op? Heb je dan nog de reserves om door te gaan en om door te gaan?
Nogmaals, ik weet waar ik over praat. Na 7 jaar zorgen voor een inwonende schoonvader met NAH kregen wij een horrorwinter voor onze kiezen. De vasculaire demente werd erger, en ook kreeg hij lichamelijke klachten. Met veel pijn in ons hart hebben wij ook die beslissing moeten nemen, om hem in een verpleeghuis te plaatsen, omdat het voor ons niet meer te doen was.
En alsof de duivel er mee speelt, toen ik weer een beetje vlees op de botten had en bijgekomen was, begon begin oktober mijn moeder te sukkelen wat voor een 2e horrorwinter zorgde qua zorg. En ook hier was thuisblijven geen optie.
Vanuit mijn ervaring denk ik dan ook dat jullie als gezin geen keuze hebben. Laat haar opnemen. Slechter als nu kan het niet worden, dit speelt als veel te lang. Jullie kunnen haar de zorg niet bieden die ze nodig heeft. Zij kan zoals ik het lees, de verantwoording over haar eigen ziekteproces ook niet meer nemen, en daarbij haar en jullie belangen afwegen.
Leg dan de verantwoording neer bij mensen die daarvoor geleerd hebben. Stap uit de hulpverlenersrol en word weer gewoon partner van/dochter van.
Zorg voor jezelf. Want wat als dit nog 5 jaar doorgaat? Red je dat? Kun je dat? Nog 5 jaar op dezelfde manier doorgaan? Wil je dat?
Sterkte.
Beste Kikki39, hierboven zijn al veel waardevolle reacties gegeven. Ze zijn vrij eensluidend en, in mijn optiek, verstandig. Ze getuigen van realiteitszin.
En lees dan eens je eigen reacties terug: elke keer 'wil ik/mijn moeder/mijn vader niet' en 'kan niet'. Dat was en is niet realistisch. Wat je wilt horen zul je hier niet gaan krijgen. Als ik me niet vergis heb je over dit probleem een tijdje terug ook al een topic gestart, en de situatie is nog steeds niet anders. Dan kun je toch niet meer vasthouden aan wil niet of kan niet?
Je moeder heeft zoveel stress en pijn dat het me niet onwaarschijnlijk lijkt dat ze niet meer goed in staat is haar eigen situatie te beoordelen. Stop met 'wil niet' en 'kan niet' zeggen en neem de adviezen van de professionals in overweging. Sterkte!
