Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
ik ga 3/4x per week. Het is soms een gevlieg en een gehaast, maar het hoort er bij. En de zorg probeert het ook wel echt gezellig te maken. Op zaterdagavond gezellig wat hapjes en een drankje. Met Koningsdag wat extra en noem maar op. Ze is er bijna 4 maanden en ik hoop nog maximaal 1 maand te gaan.
Mijn vader woont dicht bij mij in de buurt. Die help ik ook met de was, keertje vaker mee koken voor hem en noem maar op. Het is pittig, dat echt wel, maar het is even niet anders.
Kikki je weet niet wat komen gaat, dat is nog allemaal ongewis.
Ik zou dan zeker insteken op zelf tot rust komen. Ook voor jou is het vreselijk zwaar geweest en zorg dat je opgeladen bent voor dat wat misschien nog komt.
Dus mooi dat je je niet meer iedere dag kunt gaan.
En hard maar je kunt niets voor haar betekenen. Je zet je nu keihard in en kijk waar ze staat?
Laat het ook echt los als ze wordt opgenomen. Geef het een kans, laat anderen eens goed naar haar kijken zonder (jullie) oordeel.
En zorg dat opname niet voor niets is. Dat het iig zorgt voor flinke ontlasting voor jullie. Dan is opname sowieso niet onnodig geweest en de druk misschien wat minder dat het echt iets op moet leveren voor je moeder. Misschien zelfs dat haar dat wat ontlast. Logisch dat ze voor jullie steeds ‘moet’ opknappen. Het is voor jullie emotioneel veel te zwaar.
Tijd voor wat ruimte!
En heb je het gebruik van bijv wiet nog overwogen?
Zo niet zou ik dat in je achterhoofd houden om te kunnen bespreken met instelling mocht er niet het gewenste resultaat komen.
Heb je een beetje vertrouwen in de instelling waar huisarts haar naar toe wil laten gaan?
En zoek eens naar pijnforums. Die hebben wellicht meer tips dan wij.
ik heb geen idee waar ze haar naartoe wilt sturen. Ja, wietolie heeft ze gebruikt, kreeg ze nog meer hoofdpijn van. Alle pillen werken niet. Alleen tot nu toe denk ik de morfine, in die tijd heb ik met haar een glaasje gedronken bij een restaurant en zijn we naar Duitsland geweest om ergens in een rustig restaurant te eten, maar dat ging wel. Maar helaas is dat dus in 3 jaar tijd maar 5 weken geweest en weg was het....
ieder kruimeltje op haar voet doet pijn, een aanraking kan niet, haren wassen kan niet meer, laat staan verfen vd haren, zonlicht doet pijn in haar ogen, dus niet meer naar buiten, een geritsel van een krant kan ze niet tegen, telefoon kan ik niet op kijken, want dan ziet ze dat licht, en nog veel meer.
ik heb hier ook nog nooit van gehoord en dat voelt zo machteloos. Niet dat ik wil dat meer mensen dit hebben, maar doen voel je wel erkenning.
Wietolie komt heel nauw (dosering) en kwaliteit maakt ook veel uit.
Maar ik bedoelde eigenlijk gewone wiet. Nee, niet ideaal maar dat is deze situatie ook allesbehalve.
Lastig hoor want ik herken alles van heftige migraine aanvallen. Ik kan me momenten herinneren dat ik alle prikkels had buitengesloten en vervolgens knettergek werd van de gedachten in mijn hoofd want ook dat kon ik niet verdragen.
Het enige dat me op de been houdt bij zo’n aanval is de wetenschap dat het eindig is.
Ik kan me er dus alles bij voorstellen dat het heel zwaar is als je die wetenschap niet hebt.
Hoe dan ook: nu kun jij haar NIET helpen EN je gaat er aan onderdoor. Jullie moeten dus iets en kunnen op z’n minst dat tweede helpen voorkomen.
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 17:05:
maar we weten er nu iets moet gebeuren, daar zijn we het wel al over eens.... Maar snappen jullie ik grote zorgen heb omdat ze gewoon helemaal niks kan vd pijn. Ze zit hele dag te staren in stoel.
Lieve Kikki, natuurlijk snappen wij dat je grote zorgen hebt en pijn en verdriet hebt over wat er met je moeder en je vader aan de hand is. Maar onze reactie gaat je niet DE oplossing brengen en zo zul jijzelf, ook als je hier nog 1000 uur instopt, ook niet DE oplossing kunnen brengen. En inderdaad is het de vraag of de SOLK-benadering DE oplossing gaat brengen. Maar het is tijd om dat idee los te laten lieve Kikki. Die ‘zekere’ oplossing is er namelijk niet en die komt er ook niet. Zover is de medische wetenschap simpelweg niet. Je zult dus moeten accepteren dat jullie een heel onzeker pad in moeten slaan om überhaupt een kans te maken op verbetering. Jullie zullen een risico moeten nemen. En misschien moet jij dit inderdaad forceren, zoals Domiet schrijft. Niet omdat je dan bruut bent maar juist om een kans te maken. Weet je nog: zachte heelmeesters maken soms stinkende wonden. Wees dapper Kikki en pak door. Juist voor je moeder, en je vader. Er komt niks beters voorbij als je er thuis op zit te wachten.
Er zijn voor zover ik kan zien twee routes: via de neurologie (een link van Flanagan op p3) en via de psychiatrie (SOLK). Je zult een pad moeten opgaan zonder te weten of het goed komt, of het echt gaat helpen. Wel kun je vantevoren veel vragen stellen, bijvoorbeeld aan de huisarts maar ook bij die kliniek: waarom denken ze dat het kan helpen? Wat gaan ze precies doen? Jullie kunnen je erin verdiepen. Nu lijk je je afkeer vooral te baseren op aannames. En laten we wel wezen: niemand verdedigt een opname als een plezierige ervaring of zegt dat je je niet moet aanstellen of zoiets. Je reserve is heel goed voorstelbaar. Maar hoe dan ook: je gaat dit niet oplossen. Besef dat je hoe dan ook ‘tekort zult schieten’ en dat dat niet aan jou ligt. Het komt door wat je moeder is overkomen. Doe dus wat je wel kan en roep professionele hulp in. Dat is zorg voor je moeder en voor je vader en voor jezelf. Het geeft haar in ieder geval een kans en je vader en jou een periode om tot jezelf te komen. Sterkte Kikki!
wil iemand zijn ervaring delen hoe je er mee omging toen een van je ouders ook zoiets hadden? Ik merk namelijk dat ik er niet mee om kan gaan, iedere dag te Huilen, is dat normaal en gaat dat over? Heb zelf ook kinderen/man. Maar mijn leven is zeker niet meer zoals het was.
dank je wel mija
Kikki je houd veel van je ouders, dat is heel mooi maar je hebt ook een man en kinderen. Die moeten eigenlijk wel op nummer 1 staan toch? Jij stond waarschijnlijk ook op 1 toen je klein was en niet je opa en oma. Je doet wat je kan maar je ouders horen niet op 1 te staan.
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 19:59:
wil iemand zijn ervaring delen hoe je er mee omging toen een van je ouders ook zoiets hadden? Ik merk namelijk dat ik er niet mee om kan gaan, iedere dag te Huilen, is dat normaal en gaat dat over? Heb zelf ook kinderen/man. Maar mijn leven is zeker niet meer zoals het was.
Niet persoonlijk maar begeleid op dit moment wel veel mantelzorgers. Ik zie mensen echt onderuit gaan. Dat heeft vaak te maken met de uitzichtloosheid van een situatie, weinig andere mantelzorgers, mantelzorgers die geen tijd meer over hebben om zelf op te laden., Steeds wisselende zorgverleners speelt ook mee.
Dat jij nu veel huilt is een teken dat je al ver ver en nog verder over je grenzen bent gegaan. En zoals al gezegd jij hebt ook een gezin en een relatie.
Wat doen jullie eigenlijk bij je moeder als ze niets kan verdragen? Naast haar zitten en haar aanhoren? Of is het meer ter ondersteuning van je vader?
Ik heb in het andere draadje al eerder gezegd dat jullie gegijzeld worden door de situatie met je moeder. Dat klinkt keihard en natuurlijk doet je moeder dat niet expres maar dit leidt helemaal nergens naar. Alleen naar aan alle kanten overspannen mensen.
Of je moeder stemt in met ergens een second opinion. En ja.dan moet ze met een auto of ambulance naar toe. Desnoods met een eenmalige hoge dosis morfine of ze wordt tijdelijk opgenomen..
Als ik in jouw schoenen stond zou ik met de huisarts overleggen waar die dan aan denkt, aan wat voor soort opname en waar? Je kunt beter je energie gaan steken in een goede plaats zoeken dan doorgaan zoals nu.
Het denken van je moeder is compleet verkokerd. En jullie gaan daarin mee.
En als laatste: in elke stad is een sociaal wijkteam of soms wordt het gebiedsteam genoemd. Veel van die teams hebben een mantelzorgondersteuner. Ik heb daar goede ervaringen mee. Die zijn er voor de mantelzorgers en weten vaak ook andere wegen om jullie te ondersteunen.
Echt bellen hoor! Ik denk dat je hele familie niet meer goed kan nadenken door alle ellende van je moeder.
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 19:59:
wil iemand zijn ervaring delen hoe je er mee omging toen een van je ouders ook zoiets hadden? Ik merk namelijk dat ik er niet mee om kan gaan, iedere dag te Huilen, is dat normaal en gaat dat over? Heb zelf ook kinderen/man. Maar mijn leven is zeker niet meer zoals het was.
Ik heb 2 bijdragen geschreven vanuit mijn eigen ervaring hiermee.
Wat wil je precies weten?
Mijn bijdrage zijn professioneel en eigen ervaring.
Jullie worden opgeslokt door moeders problemen en houding en verdrinken in medelijden.
Zo kun je én niet bijstaan met heldere blik én jullie zijn onderdeel van het in stand houden/ hulp ontzeggen.
Met de stem van iemand die op persoonlijk en professioneel gebied naar de situatie kijkt: help je moeder zichzelf te helpen door je doortastend op te stellen: uw weg werkt niet, de onze helpt u niet verder, nú is er geen optie meer over dan de juiste en dát is wat we gaan doen. En dat doe je uit liefde.
