Leven tussen aanhalingstekens, een update

Zeker weten!

Lief Kaatje,

zeker weten dat jullie er weer komen!
Ik kijk elke dag even naar jouw draadje om te zien hoe het met jullie gaat.
Fijn om te horen dat de herfstvakantie gezellig was en dat jullie het nu rustig aan doen.

liefs,
Petr@

Fijn om te lezen

... dat je dobbert, en even niet meer reddeloos zinkt. En wat fijn dat de hulpverlening jullie ook echt helpt, en dat school meewerkt. Natuurlijk komen jullie er!

Ik dobber mee

Nee,praten hoeft lang niet altijd als je dobbert,ik dobber met je mee,zoals velen hier.
liefs,bastet

Kaatje

Dat klinkt geruststellend.
Liefs, Wieke

Fijn

De rust klinkt door de letters van je bericht heen. Wat fijn dat jullie zo'n heerlijke week gehad hebben en jullie lichtpuntjes boek zoveel aanvulling heeft gekregen. Dat er steeds meer en langduriger lichtpuntjes mogen komen in jullie leven, dat wens ik jullie toe.

Warme groet, Mayte

Dobberen

Fijn om weer even wat van je te lezen, Kaatje.

Ik heb veel aan jullie gedacht en ik ben erg blij dat jullie een klein beetje rust beginnen te vinden, zowel in jezelf als daarbuiten......

Liefs voor jezelf en voor je kinderen.

*In gedachten erg vaak bij je.......*

MamavanJesse

Kaatje

ik dobber gewoon met jullie mee...
Al heb je er niets aan, elke dag zijn jullie in mijn gedachten!

Goedemorgen

Lieve familie Heksenvet, even een goedemorgen en een stevige knuffel voor jullie. Hoe gaat het dobberen?
Kaatje, er is als het goed is iets onderweg naar je voor komend jaar!
Liefs, Wieke

Een jaar geleden

Mijn eerste draadje, beginnend onder de naam ´visje´, sloot ik een jaar geleden af:
"Ik geloof dat we aangekomen zijn op een plateau van rust. Uit het afschuwelijke dal geklommen, het einde nog niet in zicht, maar dit plateau voelt fijn. We doen veel samen, we gaan ook ieder ons eigen gangetje, taken zijn min of meer mooi verdeeld, en alles lijkt in een prettig soort evenwicht gekomen te zijn. Soms voelt het wat sloom, maar een lekker soort sloom. Ik hoop eigenlijk dat het nog maar lang saai mag blijven."
Was het nu nog maar toen...het lijkt nog zo'n lange weg te gaan naar zo'n soort plateau van rust, berusting. Hoever moeten we nog klimmen? Hoevaak zullen we nog vallen? Wanneer zouden we het bereiken? Zouden we het wel bereiken?
Samen met hulpverlening deze week vooral gekeken naar wat wél goed gaat, en dat blijkt toch al een enorme lange waslijst te zijn. Al is het maar schone kleren, een opgeruimd aanrecht, betaalde rekeningen en een glimmende wc. Het lijkt zo klein, maar onder deze omstandigheden mag ik het als prestaties zien.
Wat overblijft is het te grote verdriet, en zo ontzettend moe dat de moed daardoor soms ontbreekt. Een heel pijnlijk leven en niemand die het voor ons verzachten kan.
Een jaar geleden kon ik nog zo hoopvol nieuwsgierig zijn naar hoe 'beterschap' eruit zou zien, wat zouden we aan procentjes heroveren van ons leven?
Nu snap ik niet wat er te heroveren valt, hoezeer we ook ons best doen, Bas komt niet terug. Een leven zonder Bas, geen idee hoe dat eruit moet zien, waarin voor mij nog geluk te vinden valt.
Ik verlang niet naar antwoorden, want hoe meer antwoorden uit de buitenwereld (als ik jou was zou ik zus/zo/dit/dat doen en je moet huppeldepup doen) hoe meer ik mezelf verlies, te druk bezig te doen wat anderen nodig vinden.
En zo is het steeds midden in het verdriet een evenwicht zoeken, tussen zelluf doen en laten doen, tussen vallen en opstaan. En nee, dat valt absoluut niet mee.
Een strak plan voor het weekend: sloom doen! Pyjamadagjes en DVD's kijken!

Wieke

Dank je wel voor deze verrassing, toch een blik op de toekomst, het nieuwe jaar...

Niemand

Nee, niemand!!!!!! kan het verdriet verzachten.
Oh wat machteloos voelt dat toch!!

Gemis

Ja Kaatje, ik kan me dat eigenlijk zo goed voorstellen, jij had de liefde van je leven, en nou moet je het doen zonder hem. Je bent niet alleen aan het rouwen, verwerken dat hij dood is, je mist hem gewoon aan je zij.
Ooit (13 jaar geleden) stierf mijn moeder, en ik mis haar nog steeds, er is echt elke dag wel een moment en vaak veel meer dat ik haar specifiek bij iets mis. Nog steeds heb ik af en toe de reflex om haar te bellen, soms bekruipt me ineens het gevoel dat ik vroeger had bij mijn ouders op de bank, en dan is er ook weer dat gevoel van 'nooit meer' en alleen zijn (want mijn beide ouders zijn dood en ik ben enig kind). Maar ik heb mijn gevulde, bevredigende, liefhebbende en vooral gelukkige en blije leven, mijn kinderen, mijn geliefde 's nachts in mijn bed en overdag als mijn partner.
Jij bent nu alleen... Het ís ook hard Kaatje, zeker als je zoals je eens schreef hem nergens meer voelt. Juist die ene maakte het leven meer dan de moeite waard, en juist hij, je maatje, je lover, de papa van je kinderen, is gewoon weg. Ik denk dus dat rouwen en je geliefde missen in je leven twee naast elkaar staande dingen zijn, toevallig is dit dezelfde persoon en rouw je om je geliefde.... Het is dubbelop verdriet.
Tja, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Ik denk aan je Kaatje en stuur je in gedachten wat kracht. En ik vind je in je kwetsbaarheid en verdriet ontzettend sterk.
Knuffel, Mirjam

Kaatje

wat heb je dat vreselijk treffend verwoord....Ik hoop met heel mijn hart dat jullie elke keer eeN plateautje hoger zullen komen. En met heel veel respect voor jullie kracht wens ik je een lekker pyama weekend!

Toekomst

Lieve Kaatje, ik lees alleen maar mee hier maar wil je nu graag iets zeggen. Met bewondering voor de grote kracht die je toont.

Je weet niet hoe geluk zonder Bas eruit kan zien, schrijf je. En het antwoord ligt ongetwijfeld nog veel plateautjes verder. Maar juist door wat je nu doet: zonder enig idee hoe je ooit nog gelukkig kunt zijn tóch elke dag weer doorgaan, stapje voor stapje door dit pijnlijke duister die toekomst in - daardoor zul je er komen. Op een plateau waar niet alleen rust is, maar ook geluk. Je hoeft het je niet voor te stellen nu, maar blijf lopen, stap voor stap!
Ik wens het jullie van harte toe (en ik wou dat je er nu alvast af en toe een voorschotje op mocht nemen).

Vandaag

Vandaag heb ik veel aan je gedacht, Kaatje.

Vanmiddag ben ik naar een prachtige uitvoering van de Mariavespers geweest, waar ensemble De Swaen speelde, waar Bas ook regelmatig bij te vinden was.

Ik zat vooraan, bijna met mijn gezicht bovenop de musici, en het was voelbaar hoezeer ze op elkaar en op de dirigent inspeelden, en het was zichtbaar hoe graag ze het deden en hoeveel plezier ze er in hadden. Normaal ben ik altijd helemaal gefocussed op het koor, maar sinds een jaar is dat anders.

Ik had steeds een brok in mijn keel bij de gedachte dat Bas er zo tussen had kunnen zitten. Zo mooi, zo dynamisch, zo 'scheppend' waren ze bezig, met die rake grote gebaren op hun oude instrumenten, en die subtiele wendingen waarbij het was alsof ze de muziek uit een paarlen doosje haalden. Maar Bas zit er niet meer bij. Ik heb net even gekeken op zijn website, waar zijn agenda nog steeds op staat, en hij zou er vandaag niet bij geweest zijn. Bijna opgelucht was ik, want ik heb vanmiddag zo zitten zwelgen van genot bij de muziek, dat ik me op een bepaalde manier schuldig voelde dat ik hier zo onverstoord zat te genieten van "Bas z'n ding" terwijl Bas dood is en deze dynamiek en bevlogenheid nooit meer zal beleven.

En dat bracht me weer bij jou. Precies dat moet het zijn dat maakt dat muziek voor jou zo pijnlijk is, dat het je niet troost maar het verdriet alleen maar erger maakt. Zelfs jou kon ik me voorstellen in deze groep bevlogen musici (als er een harp in de Mariavespers had gezeten), je had er goed tussen gepast, en jou zie ik ook zo kunnen spelen. Het is jouw wereld net zo goed als die van Bas, al was je daar de laatste jaren minder actief mee bezig.

Ook op het podium is alles naakt, je kunt er geen doekjes om winden, het is onversneden waarheid die je daar maakt, met elkaar, met de dirigent, met het publiek. Ik kan me ineens zo goed voorstellen dat het werkelijk niet te verdragen is om je daar aan bloot te stellen als je zo'n open wond in je ziel heb als jij.

" 't Is better to have loved and lost then never to have loved at all" - maar de pijn die overblijft nadat je verloren hebt is zo rauw.

Net nu ik zoiets moois heb gehoord vanmiddag voel ik zo goed hoe erg dat voor je moet zijn.

Heel veel liefs, Kaatje.

Margje

Ps die agenda....

Die agenda is ook net een tijdbom, vind je niet? Hij staat nog prettig vol met allerlei dingen voor 2009 die hij had zullen doen, maar over een tijdje is dat afgelopen.

Alsof Bas nog niet dood genoeg is zolang hij nog een zichtbare 'to-do-list' heeft. Alsof het je nog houvast geeft dat zijn plannen op internet staan, hij heeft nog zo veel in de pijplijn zitten. Maar op een dag zal ook zijn agenda onmiskenbaar geschiedenis geworden. De dingen die hij nog zou doen maar nooit meer heeft kunnen doen zullen dan ook voorbij zijn.

Margje

Zomaar een zonnestraal

voor jullie, omdat ik jullie niet vergeet!

Wat gek

ik opende net de openingsposting en realiseerde mij dat ik op 29 februari (schrikkeldag) verhuisd ben naar dit huis. Bas leefde toen nog, jij probeerde die dag de lichtpuntjes te blijven zien en moed te houden.

Inmiddels woon ik hier al 8 maanden en is Bas er al meer dan een half jaar niet. Onze 8 maanden zijn omgevlogen, door leuke dingen en minder leuke dingen, maar we hebben elkaar.

Kaatje, wat vreselijk dat hij er niet meer is !

Radio 4

Vanmorgen werd ik wakker met de wekkerradio als altijd op Radio 4 en daar hoorde ik het trio van Bas ... Ik vergat dat ik eigenlijk meteen wilde gaan kijken wie er president van de VS is geworden en heb geluisterd en aan jullie gezin gedacht.

MM

Liefs voor jullie

Een dag doorkomen is al een opgave van jewelste. Geen wonder dat je je zo moe voelt.
Houd je alsjeblieft niet groter dan je je voelt, óók niet tegen hulpverleners. Knuffel voor jullie allemaal.

Even een berichtje...

...achterlaten, omdat ik vaak hier kijk om te lezen hoe het jullie vergaat. Ik leef en lees mee, en wil je veel sterkte wensen. Jullie zijn dapper en stoer!!

liefs Eveline

Kaatje

Hoe is het met het zwemmen en de kindjes, is dat nog wekelijks ?

Weer een week

Weer weekend, weer een week verder. Ik wens je een mooi knus weekend toe.

liefs van rafelkap

Dag kaatje

Ik dacht opeens aan je. Dobber je nog, met de kinderen? Gaat het, of gaat het even helemaal niet? Ik wens je veel kracht weer, om de dagen het hoofd te bieden.

Een knuffel

voor kaatje, met een schepje zout, in de hoop dat je nog kunt dobberen.

Donkere dagen

daarom een extra lichtje voor jullie.

Gewoon omdat!
Liefs, Mien

Een fakkel

brand ik voor jullie, zodat jullie tijdens het dobberen een lichtje hebben om jullie bij te staan!

Kaatje

Er wordt aan je gedacht hier...
Liefs Roos

Kaatje

Kaatje, ik heb de neiging een liedje voor je te zingen, een geruststellend, troostend liedje. En zodra ik het denk, en zeker nu ik het opschrijf, is daar weer die volle werkelijkheid: niets troost. Niets stelt gerust. Het is vreselijk vérontrustend. Je man is niet meer bij je. Lieverd, ik hoop dat je het fijn kan vinden bij je kindjes te zijn, dat het fijn is bij elkaar te zijn. Ik denk aan je. Liefs, Maatje.