Leven tussen aanhalingstekens, een update

Wow kaatje

wat ben je toch een geweldig mens! Ik hoop dat je een klein beetje van jouw kracht kan overbrengen op deze kinderen, wat een moed om deze bijzondere stap te zetten!

Goed kaat

ik weet zeker dat het je veel voldoening zal brengen !
even gewoon "juf kaat"zijn veel succes !

Mooie stap

Kaatje wat een mooi werk heb je uitgekozen! Ik ben heel benieuwd hoe het bevallen is.

Liefs, Mick

Kaatje!

Je bent geweldig! Dat je het weet!

Mooi meid!

Wat lijkt me dat mooi en bijzonder werk! En ik vind het zooo fijn dat je deze stap hebt kunnen en willen zetten. Ik denk trouwens ook dat je er heel wat voor terug zult krijgen Kaatje, immers wat je geeft krijg je dubbel terug.
Heb je er gisteren al direct gewerkt?
Knuffel voor jou!

Kaatje

Dat gaat jou zeker lukken, hartstikke moeilijk, lijkt me, maar de eerste stap heb je al gezet, heel moedig.

Vertrouwen

In het hartverscheurende proces van loslaten, Bas en ik moesten elkaar kunnen loslaten, heeft hij me zijn vertrouwen gegeven.
Hij kon loslaten omdat hij wist dat ik verder kon, niet alleen voor de kinderen, maar ook echt voor mezelf. Ik moest van hem de toekomst pakken. Dat zijn echt meest pijnlijke én meest intense, intieme momenten geweest, als we daarover konden huilen.
Natuurlijk heb ik ook toen hopeloos gebruld dat ik het niet kon, maar de rolverdeling was immers bepaald: hij moest dood, ik moest verder. En bizar genoeg kom je dan samen ook op dat punt dat je werkelijk voelt dat het ook niet anders kan, dus deal je met de feiten, wat die feiten ook zijn. Dus Bas kon loslaten omdat hij mij volledig vertrouwde. Ik heb het hem ook beloofd.
Natuurlijk ben ik dat volledig kwijt geweest, en nog is het moeilijk dat vertrouwen van hem weer te voelen, en dan dus ook voelen dat ik het wél kan. Maar ik weet dat ik het moet, voor Bas, voor mezelf, en natuurlijk ook voor de kinderen.
Zodra ik een glimp voel van dat vertrouwen, handel ik daarnaar. Al kost het meer energie dan ik eigenlijk heb. Maar ik denk dat het wel de moeite waard is, in elk geval het proberen waard.
De hopeloosheid neemt meestal de overhand, ik geef het liefst op. Einde oefening, ik kan het gewoon niet. Maar als ik dan denk aan Bas, dan kan ik het wel, ik heb het hem beloofd! Zijn vertrouwen werkt nu helend.

Dan is dat

één van de mooiste geschenken die hij jou heeft nagelaten (buiten de kinderen). Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar in jouw geval heeft hij jou iets anders geschonken om je te helpen helen, want zoals je zegt: je moet wel, want je hebt het beloofd. En dat is moeilijk, maar ook zó positief.
Wat een mooie liefde heb jij gedeeld met jouw man.
Liefs, Olief

Nou

die Bas van jou staat als hij kon je nu bij elke stap en seconde je aan te moedigen.

en ik doe mee, je doet het geweldig !

Hartverscheurend mooi

geschreven..hoe jullie samen het over de toekomst hebben gehad en hoe Bas jou vertrouwt. Hij kent/kende je natuurlijk het allerbest en weet/wist dat je het kunt!

Natuurlijk gaat dat niet gemakkelijk, natuurlijk zal het nog een poos zo zijn dat je liever onder dat dekbedje wilt blijven en wapperen met dat witte vlaggetje, maar soms, door gewoon maar te doen, initiatieven te nemen, blijkt ook dat het kán.

Misschien anders dan vroeger, misschien anders dan verwacht, maar toch goed.

Ik vind dit initiatief mooi en goed, ik hoop dat het jou ook veel geeft!

Sterkte!
Mien

Tranen

Kaatje, ik reageer bijna nooit, maar volg wel je draadje. Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wat een liefde, wat een onmetelijk geluk om zo'n man en huwelijk te hebben gehad en wat een onmetelijk verdriet om hem achter te laten. Kan me alleen maar aansluiten bij Manda: hij staat je stiekem aan te moedigen, hij weet dat je zijn volle vertrouwen niet zult beschamen.
Groetjes
Marieke

En bas...

... wist ook wel aan wíe hij dat vertrouwen schonk
Kaatje ik sluit me aan bij de vorige spreeksters, je doet het geweldig. En het is absoluut de moeite waard!

Liefs, Mick

Kaatje, hier een moeder van...

een visueel gehandicapte zoon. Inmiddels geen kleintje meer (in zijn ogen) maar al 7 jaar!
Wat ik nu eigenlijk er mee wil vertellen weet ik niet. Gewoon dat ik het leuk vindt dat je dit werk hebt opgepakt. Mag ik vragen wat je doet met de kinderen?
Groetjes, Roanne

Zo mooi

Wat een liefde spat er van je woorden af! Wat een rijkdom hebben jullie samen gehad en doorleefd. Bas is er niet meer als spiegel, om die liefde en het vertrouwen - die onverminderd in jouw hart zitten - naar je terug te kaatsen. Maar het is ongelofelijk fijn, en helend, dat je die rijkdom bij vlagen van binnen weer kan voelen. Bas - zijn liefde en vertrouwen - zitten in jou hart, voor altijd, onveranderlijk. Ik gun het je zo dat dit weten de boventoon mag gaan voeren in je leven. Dat vanuit die rust het verdriet wat dragelijker wordt.

Ik vind het bijzonder en knap hoe je ons mee laat lezen in het hartverscheurende rouwproces dat je doormaakt. Heel veel dank daarvoor!

Liefs, Mayte

Ooh kaatje

Wat heb je dat mooi verwoord, en je kunt het! HEt zal niet makkelijk zijn en er zullen vele tranen vloeien, maar Bas zou trots op je zijn!

Kaatje

ben je al met je vrijwilligerswerk begonnen?

Voor het weekend een dikke knuffel voor jullie!

Kaarsje

op een berg aan gestoken, en aan jullie gedacht.
Liefs, Wieke

Kaatje, lees dit bericht aub even

Kaatje,

Ik ben de Margriet met weeknummer 35 aan het lezen. Hierin staat een artikel over Karin Kuiper, moeder van 3 kinderen, weduwe van Karel Glastra van Loon, overleden op 1 juli 2005 op 42-jarige leeftijd aan een hersentumor.
Karel was de auteur van het boek de passievrucht.

Ze geeft in deze Margriet een intervieuw over de periode rond zijn dood en de rouwperiode daarvoor, tijdens en daarna.

Ze heeft hierover een boek geschreven met als titel Je mag mij altijd bellen, het verhaal van 1001 dagen van rouw en heling. Passages uit dit boek staan bij het intervieuw geciteerd.

Zoals jij jouw gevoelens op dit forum omschrijft en deelt met ons, zo herkenbaar zie ik dit terug in dit intervieuw. Ik zie uitspraken staan welke ik ook in jouw berichten heb mogen lezen.

Daarom wil ik dit graag met je delen.

Ze heeft een webiste www.jijmagmijaltijdbellen.com en haar boek ligt vanaf 2 September in de winkel.

Als je wil kan ik je deze Margriet toesturen.

Liefs,

Nathalie

Foutje website

De website moet zijn : www.jemagmijaltijdbellen.com

Kaatje

Een warme knuffel aan het begin van deze dag. Jullie zijn niet uit mijn gedachten.
liefs Geerke

Nathalie

dat had ik ook gelezen in de Margriet moest ook gelijk aan Kaat denken.

Kaarsje voor vandaag

Voor de rotmomenten... Jullie zijn elke dag wel even in mijn gedachten.

Hoe'st daar?

ben je al begonnen ? Ik ben zo benieuwd !

Huis overhoop gehaald

Komende maandag begin ik echt, nu alleen introductie gehad bij 'mijn' groep. Schatten van kinderen, en meervoudig gehandicapt, de visuele handicap is misschien wel de minst opvallende handicap. Daarom sluit mijn belevingswereld zo mooi bij hen aan, ik hoef alleen maar in het hier en nu heel lief voor ze te zijn. Geen toekomstdoelen en ook niet ontwikkelingsgericht bezig zijn (en in hoeverre dat wel nodig is, valt dat buiten mijn taak). Gewoon nú genieten, het nú goed hebben samen. Ik ga het zwemmen begeleiden en wat spelen op de groep.
Ik vind het echt leuk, en ook zo fijn om voor mezelf ook wat positiefs op de agenda te hebben staan.
Verder heb ik het ontzettend druk, omdat ik het hele huis op z'n kop heb gezet. Veel werk, veel puinhopen. Zoveel mogelijk veranderen. Bijv. zoon en ik hebben van kamer geruild, een nieuw eigen plekje ipv zo naast die lege plek te liggen en steeds opnieuw te zien in het schemerdonker dat Bas er wel ligt, of niet?, of wel? Slopend zijn dat soort momenten.
Nu voel ik me daar even het beste bij, heel hard werken, heel veel doen en maar doorgaan met sjouwen. De stille uurtjes 's avonds staar ik uren uit het raam, naar het niets, tot het donker is. En iedere keer blij, maar soms ook trots, dat ik de avond weer gehaald heb.
Het plan is om maandag het definitieve grafmonument te 'bestellen', ook dat is een hele stap, want zodra dat geplaatst is, sluiten we ook iets af, al weet ik niet goed wat dat 'iets' is.
Zo zijn eigenlijk alle stappen zo pijnlijk (zucht, ik heb nog steeds zijn girorekening niet opgeheven oid), het vergt zoveel van me. Maar soms moet je het 'oude' kunnen afsluiten voor je het 'nieuwe' kunt beginnen. En dat is toch eigenlijk ook wel een groot conflict. Wil ik het wel afsluiten? Wil ik wel verder weg van het leven met Bas samen gaan? Durf ik dat? Mag ik dat? Kan ik dat?
Maar tegelijkertijd weet ik dat in een hoekje zitten huilen voor de rest van mijn leven geen optie is. Dat is mooi als je 90 bent.
Ik voel meer en meer dat het samengaat, het is mét groot verdriet verder gaan.
Dank jullie wel voor de blijvende lieve berichtjes en fijne post. Het helpt.

Kaatje

Hoofd, hart, handen: een bekend 'trio' en jij lijkt ze in sneltreinvaart elke dag opnieuw 'in te zetten'. Denken, voelen, doen. Het leven bestaat uit werkwoorden. Dood gaan is dat ook, een werkwoord, bedenk ik me nu, al zijn daar twee woorden voor nodig. Dan gaat 'gaan' er af, verlies jij jouw geliefde. 'Dood' blijft over. Geen werkwoord, een vaststaand, vreselijk feit. En jouw hoofd, hart en handen, die blijven ook. Waar je soms iets, soms niets mee kunt, soms iets, soms niets aan hebt. Het werkwoord leven, wát een strijd kan dat zijn. Wat een pijn. Sterkte Kaatje. We denken aan je!

Liefs,
Maatje

Och kaatje

Ik schrik een beetje na je verhaal over het ruilen van slaapkamers met je zoon. Toen mijn vader overleed wilde mijn moeder ook met mij ruilen van kamer na korte tijd. Ik was toen een puber en begreep niet waarom. Mijn moeder bracht het nogal zakelijk en nuchter. "Dan heb jij de grootste kamer, ik wil niet zo veel ruimte". Nu begrijp ik, door jouw verhaal, steeds meer dingen uit die tijd. "Ik voel meer en meer dat het samengaat,het is mèt groot verdriet verder gaan". Ik hoop ook mèt veel liefde om je heen. Je kinderen, je familie, vrienden en nu ook de lieve kinderen uit je groep. Dat je ook deze warmte voelt als je `s avonds alleen bent.

Kaatje

Kippenvel van ontroering krijg ik van je berichtje...
Ik zal elke avond even met je mee staren naar buiten, en je mag trots zijn op jezelf! Het is moeilijk hartverscheurend,maar je doet het, je durft, je gaat supermooi werk doen en Bas had gelijk, zijn vertrouwen in jouw is meer dan waar!
Dikke knuffel voor jullie

Afsluiten

Lieve Kaatje, dat gevoel van "wil ik wel afsluiten..." dat raakte me heel erg. Dat herken ik zo. Ik denk veel aan jullie, ik vind het bijzonder hoe je zo helder kunt beschrijven hoe je door gaat. veel liefs
Geerke

Mooi kaatje

om te lezen dat het vertrouwen van Bas je zo helpt. Mooi ook om te lezen hoe dat doorwerkt in de 'toekomst'.
Veel bewondering hoe je beschrijft wat je ervaart in dit rouwproces en dat je dat hier deelt met ons.